Bardzo smutna historia miłosna.. potrzebuje pomocy - Netkobiety.pl

Witam wszystkich. Jestem tu nowa. Postanowiłam, że podzielę się z Wami moją historią. Pierwszy raz w życiu korzystam z tego typu forum. Potrzebuje się wygadać, doradzić, poznać inny punkt widzenia. Nie radzę sobie z sytuacją, w której się znalazłam. Nie mam już siły, nie chce mi się żyć. Będzie trochę chaotycznie i długo, za co przepraszam ale ciężko opisać tą historie w skrócie. Ona wydarzyła i dzieje się naprawdę..
Zacznę od tego, że byłam w związku z partnerem (nazwijmy go B.) 1 rok i 2 miesiące. Zanim poznałam B. byłam 3 lata sama (wcześniej nieudany 4 letni związek). Od samego początku czuć było między nami „to coś”. Mieliśmy mnóstwo wspólnych tematów, nasze pierwsze spotkania były coraz to dłuższe i trwały nawet po kilkanaście godzin, była między nami niesamowita chemia. Okazało się, że mieszkamy niedaleko siebie, dzieliło nas około 10 km a nasze dalsze rodziny się znają. Mieliśmy dużo wspólnych znajomych. On mieszkał na wsi, ja w małym miasteczku obok ale my nigdy wcześniej na siebie nie „trafiliśmy”.  Zaimponował mi wiedzą na różne tematy, był bardzo inteligentny i mega przystojny. Z samego początku nie nastawiałam się na nic, on też, wszystko działo się naturalnie. W przeszłości zostałam porzucona przez faceta więc byłam ostrożna, nieufna. On to czuł i starał się mnie przekonać do siebie stopniowo. W tamtym czasie moja mama dowiedziała się kilka negatywnych rzeczy na temat jego rodziny i nie była przekonana do naszej relacji.  Nie chciała wręcz o nim słyszeć. On ma ojca-kobieciarza, przemocowca, alkoholika. Przyznał mi się do tego, jednak nie było to dla mnie powodem do skreślenia go, ponieważ sama mam ojca, który nas w dzieciństwie zostawił, bił moją mamę i zdradzał, później się nami nie interesował i jakoś ja i moja siostra „wyszłyśmy na ludzi”. B. powtarzał mi że nie jest taki jak jego ojciec i nigdy nie chciałby być, wstydził się go. Postanowiliśmy że będziemy kontynuować naszą znajomość a moja mama z czasem przekona się do B. Uwierzcie mi, że chłopak naprawdę się starał, robił wszystko żeby mnie do siebie przekonać. Nasza znajomość bardzo intensywnie się rozwijała, bardzo szybko się w sobie zakochaliśmy. Po miesiącu ustaliliśmy, że ogłosimy oficjalnie wszystkim, że jesteśmy parą. Przedstawił mnie swojej rodzinie i znajomym. Miał swoją „paczkę” kumpli i ich partnerek, oni się wszyscy znali bardzo długo. Moje początki z nimi były różne ale ostatecznie wszyscy mnie bardzo polubili i zaakceptowali później mówili, że należę już do ich „rodziny”. Okazywał mi przy nich często czułość i bliskość. Dbał o mnie zawsze. Był troskliwy, kochany, pomocny. Moja mama przekonała się co do B., widziała jaka jestem z nim szczęśliwa i postanowiła dać mu szansę. B. był w trakcie stawiania domu. Postawił już fundamenty. Obmyślaliśmy, gdzie będzie nasz pokój a w przyszłości naszego dziecka. Bardzo dużo pracował. Po pracy pomagał rodzicom w domu (mają dużo łąk i koni, mieszkają na wsi). Jednak starał się w tym wszystkim odnajdować czas dla mnie i dla znajomych. Z czasem tego czasu w wolnych chwilach więcej zaczął poświęcać mi. Na początku znajomi byli trochę zazdrośni bo przyzwyczaili się że ZAWSZE miał czas dla nich. Z czasem to zaakceptowali (tak mi się wydawało). Zabierał mnie ze sobą wszędzie. Nie pamiętam kiedy byłam ostatnio taka szczęśliwa, poczułam że „to ten jedyny”, on też często mi to powtarzał, że będę matką jego dzieci i chce w przyszłości wziąć ze mną ślub, że pierwszy raz w życiu coś takiego czuje. Wiem od niego i od jego znajomych że nigdy o żadnej kobiecie nie mówił w ten sposób co o mnie, nie miał nigdy poważnego związku ale bardzo dużo przelotnych znajomości,w które się nie angażował. Wiem, że dziewczyny za nim „latały” i nigdy nie musiał się starać o żadną. Ze mną od początku było inaczej. To on za mną „latał”, byłam z początku niedostępna. Jego kumple mówili że on oszalał na moim punkcie i pytali co mu zrobiłam, że on ciągle mówi o mnie w samych superlatywach, podobno z żadną kobietą nie miał takiej relacji jak ze mną. Uznali, że po prostu dorósł do tego żeby się ustatkować (on 29 lat, ja 25) i w końcu trafił na odpowiednią kobietę. Ogłosił też w rodzinie, że w przyszłym roku weźmiemy ślub (że odkupimy od kogoś termin). Nikt nawet nie znał go z tej strony takiego zakochanego, bo to typ lekkoducha. Wcześniej dużo pieniędzy trwonił, przy mnie stał się oszczędny bardzo. Poza tym dusza towarzystwa, zawsze pozytywny, bardzo pomocny wszystkim ale też stanowczy i czasem wybuchowy. Z drugiej strony typ dominatora, chociaż mi często starał się chodzić na ustępstwa. Ja trochę bardziej introwertyk, ale też lubię towarzystwo, rozważna, życzliwa, ciepła, empatyczna, skromna, o wielkim sercu ale też czasem wybuchowa. Bywały nie raz przez to kłótnie ale oboje zaraz dążyliśmy do zgody. Moja mama uwielbiała B. Zbierała dla nas pieniądze, żeby po ślubie dołożyć się nam do domu, który zaczął dla nas budować. Miała z nim bardzo dobry kontakt. Pomagał nie raz w czymś mojej rodzinie. Moja siostra też go lubiła bardzo i miała z nim dobry kontakt (a ona zawsze była nieufna do facetów z którymi się spotykałam, wiem że z troski). Ja z jego rodziną też miałam dobre relacje. Nigdy mi niczego nie żałował, nie pozwalał za siebie płacić, jak robił prezent to taki „konkretny” mimo, że tego nie oczekiwałam, jestem skromną dziewczyną  bez okazji dostawałam kwiaty, czekoladki, drobne rzeczy. Seks z nim to bajka. Nie mogłam wyobrazić sobie lepszego. Wiem, że w łóżku miał sporo dziewczyn.. na początku mi to przeszkadzało, jednak z czasem to zaakceptowałam.. w sprawach łóżkowych zrobił ze mną coś czego z żadną dziewczyną nie robił przedtem bo po prostu nie chciał i to działało w dwie strony, ja też spróbowałam. Przełamaliśmy się w tej kwestii obydwoje. Było cudownie. Nie widzieliśmy świata poza sobą. I po naszej rocznicy coś się zaczęło psuć.. ja podjęłam pracę w zawodzie, bardzo odpowiedzialne zadania, ogromny stres, mobbing.. dowiedziałam się, że przede mną kilka osób w ciągu roku stamtąd zrezygnowało. Postanowiłam, że popracuję tam chociaż kilka miesięcy żeby nabrać doświadczenia zawodowego i ją zmienie. Wracałam do domu wyczerpana psychicznie, zdołowana, często płakałam. Czułam, że powoli popadam w jakąś depresję. Zaczęłam się izolować, nie chciało mi się nigdzie wychodzić. Mój B. miał w tym samym czasie dużo problemów w pracy, zawalał zlecenia, nie miał motywacji. Do tego dochodziły po drodze problemy m.in. rodzinne jego i moje i wiele innych (jak się sypie to wszystko). Jak się widywaliśmy zaczęliśmy rozmawiać tylko o pracy i problemach, na początku się wzajemnie bardzo wspieraliśmy ale z czasem zaczęły nas przerastać, ja sobie nie radziłam i on. Nawarstwiało się. Popadliśmy trochę w rutynę. Oddaliliśmy się od siebie. Zaczął rzadziej do mnie przyjeżdżać, było coraz mniej czułości, bliskości. Myślałam, że to chwilowe, akurat zbliżało się lato to wyjedziemy gdzieś i porozmawiamy o tym wszystkim, planowałam już wziąć wolne w pracy. Pewnego dnia powiedział do mnie, że nie wie czy mnie kocha, nie wie co czuje i czy chce ze mną dalej być, że musi to wszystko przemyśleć, wyjechać sam na kilka dni, że bardzo się pogubił w tym wszystkim. Że on nie chce ślubu przynajmniej na razie i że najpierw by chciał mieć dzieci. Byłam w szoku, zaczęłam strasznie płakać, przytulać go, pytać dlaczego, co się stało, myślałam że to jakiś żart. Dałam mu czas na przemyślenie, była cisza przez 3 dni, po czym napisał oschle co słychać i wymieniliśmy kilka wiadomości. Zapytałam czy sobie wszystko przemyślał. Nie odpisał. Napisałam na drugi dzień że uważam, że powinniśmy porozmawiać jak dorośli i że jeśli nie w 4 oczy to przez telefon. Spotkaliśmy się. Dalej mówił to samo i że nie wie czy to ma sens, nie wie co się z nim dzieje, przeraża go to wszystko. Pytałam czy chodzi o inną kobietę, zapewniał że nie i że w ogóle nie w tym rzecz. Że on na obecną chwilę nie wie czego chce w życiu a chciałby żebym była szczęśliwa, tylko że nie będzie w stanie mi teraz tego szczęścia dać, że nic go nie cieszy, nie ma motywacji, stracił sens życia. Pomyślałam, że jeśli nie inna kobieta to może depresja, podałam mu nawet nr do psychoterapeuty. Twierdził, że dzwonił ale nikt nie odbierał. Zapytałam co z nami dalej i żeby podjął decyzję, bo ta niepewność mnie wykańcza. Odpowiedział, że najrozsądniej dla mnie będzie się rozstać. Ale strasznie się wahał, nie był pewny. Nie rozumiałam jego decyzji ale powiedziałam, że w porządku jeśli to przemyślał i nie chce ze mną być to odejdę. Płakał i przytulał mnie. Pocałowaliśmy się nawet. Powiedziałam, że jeśli to rozstanie to nie możemy mieć ze sobą kontaktu jeśli mam o nim zapomnieć. On powiedział, że nie zapomnie o mnie nigdy i że chce mieć ze mną kontakt. Że jutro mi przyjedzie dolać oleju do samochodu (kupił mi samochód żebym miała czym dojeżdżać do pracy). Miałam nadzieję, że zatęskni, że wróci. Nie przyjechał. Nastała cisza. Nie usunął naszych zdjęć z portalu społecznościowego ani statusu, że jesteśmy w związku. Wstawił między czasie zdjęcie z wycieczki z kajaków. Nie jadłam, nie spałam, bardzo to wszystko przeżywałam. Po 9 dniach ciszy odezwał się, zapytał czy może przyjechać dolać mi tego oleju do samochodu, zgodziłam się i wyszłam. Rozmawialiśmy. Wypytywał strasznie o moje zdrowie (jak nigdy), o samopoczucie, pracę, był przejęty. Mówiłam, że jakoś daje radę i żeby się nie przejmował (starałam się być opanowana choć rozrywało mi serce).Mówił że on zajął się pracą głównie żeby nie myśleć. Zapytałam czy jest szczęśliwy powiedział, że nie.  I że myślał że wybrał łatwiejszą drogę, że nie zawsze wybory których dokonujemy są dobre. Ale nie wspomniał nic o powrocie. Powiedziałam, że powinien być szczęśliwy i czuć ulgę skoro odkochał się i w końcu odszedł. On na to „a czy powiedziałem że się odkochałem?”, odpowiedziałam, że nie dosłownie ale jasno mi dał to do zrozumienia.  Przytulił mnie bardzo mocno, dotykał włosów.. czuć było że tęskni. Odwzajemniłam to. Powiedział, że mam takie smutne oczy i żebym się więcej uśmiechała bo z uśmiechem mi najładniej, że jestem mądra, ładna, silna, mam dobre serce. I że gdybym czegoś potrzebowała, jakiejś pomocy żebym dała znać, że zawsze mi pomoże. Pytałam o samochód czy mam mu go teraz oddać czy na razie się nie spieszyć z kupnem swojego, powiedział żebym się nie przejmowała i sobie nim jeździła. Dał mi buzi w usta i pojechał. Nie wiedziałam co o tym wszystkim sądzić. To wszystko było bardzo dziwne, dużo sprzeczności. Mówił, że ostatnio zaczął pić i wiem od znajomych że się strasznie ostatnio rozpił. Podobno nawet w pracy pił.. (ma pracę fizyczną, odpowiedzialną). Wyglądało to jakby miał straszne wyrzuty sumienia, jakby coś go od środka zżerało. To spotkanie trochę dało mi nadzieję, że może wróci, że zaczyna żałować swojej decyzji. To było nasze ostatnie spotkanie i rozmowa.Na drugi dzień miał straszny wypadek samochodowy. Był podpity, jechał sam, rozbił się samochodem na słupie betonowym, trafił do szpitala na oiom w stanie bardzo krytycznym. Wpadłam w histerię, zaczęłam szukać tego miejsca wypadku, pojechałam do jego domu ale była tylko siostra z którą nie było kontaktu, jego mama zamawiała w tym czasie mszę w jego intencji. To był dla mnie kolejny cios.. spotkałam się z jego kolegą który miał ostatni z nim kontakt zanim doszło do tej tragedii. Usłyszałam od niego że B. podobno nie radził sobie z naszym rozstaniem, powiedział mu że nie chciałby mnie kiedyś skrzywdzić gdy się pokłócimy, że boi się tego, podobno był zdenerwowany, chodził z miejsca w miejsce i zaraz powiedział, że musi jechać. I pojechał...
Ktoś pytał sąsiadkę B., która zna go od dziecka i są rodziną czy mogła to być próba samobójcza (nie było śladów hamowania) powiedziała, że na tyle lat co zna B. (mieli bardzo dobry kontakt) to na pewno nie była to próba samobójcza. Też tak myślę, bo on był osobą wyjątkowo silną psychicznie, poza tym to typ lekkoducha. Na drugi dzień odbyła się msza w jego intencji, pojechałam tam z moją rodziną, każdy to mocno przeżywał. Zwróciłam uwagę na to, że w pierwszej ławce z mamą B. siedziała zapłakana dziewczyna. Pomyślałam, że to pewnie ktoś z rodziny. Widziałam że przywiozła i odwoziła rodziców B. z kościoła. Wydawało się że jest z nimi „blisko”. Byłam w kontakcie z jedną z sióstr B. żeby być na bieżąco co z jego stanem, rozmawiałam z jego mamą i z siostrą cioteczną. Minęły 2 dni, nie dawała mi spokoju myśl o tej dziewczynie. Zadzwoniłam do jego siostry ciotecznej i zapytałam czy ją zna, wygadała się w końcu, że wie od wczoraj o tym, że B. z tą dziewczyną się spotykał ostatnio, że nie chciała żeby to wyszło od niej, że też jest o to wściekła .. serce mi pękło. Później dochodziły do mnie różne wiadomości. Że na tej wycieczce, co wstawił zdjęcie to był z nią, że oni już kręcili jakiś czas ze sobą itd. Że pod kościołem się ktoś śmiał, że na mszy była „obecna i była dziewczyna”. To mała miejscowość i ludzie z okolic się znają. Moja rodzina jest wściekła, a najbardziej moja mama. Podobno ta dziewczyna to przyjaciółka jednej z jego sióstr, jest z daleka i przebywała już u nich w domu około tydzień (ludzie widzą jej samochód).
Minął tydzień odkąd B. jest w śpiączce. Odkąd dowiedziałam się o niej, przestałam kontaktować się z jego rodziną, oni ze mną też. Co nie znaczy, że przestałam się interesować stanem jego zdrowia pomimo tego, że bardzo mnie skrzywdził. Ale zdobywam informację o jego stanie zdrowia z innego źródła po prostu. Modlę się, żeby z tego wyszedł. Chciałabym żeby był zdrowy. Lekarze podają różne prognozy. Albo z tego wyjdzie i czeka go długa rehabilitacja, albo zostanie rośliną albo ...  Jest młody i silny, wierzę mocno, że z tego wyjdzie. Miał kiedyś kilka wypadków ale nie tak poważnych jak ten. Bardzo się boję. Jednocześnie jestem na niego wściekła. Mam mnóstwo mieszanych uczuć. Chciałabym żeby mi to wszystko wytłumaczył.. ale nie wiadomo czy i kiedy do tego dojdzie. Byłoby mi może chociaż trochę łatwiej.. Kochałam go nad życie. Oddałabym za niego wszystko.. byliśmy tacy szczęśliwi, nie rozumiem dlaczego tak się stało, dziwne to wszystko.. nawet jeśli znalazł sobie inną, zakochał się w niej, byli razem na wycieczce, okłamywał mnie, to skąd u niego tak duże wyrzuty sumienia (sam mi się do nich raz przyznał) i fakt, że się tak strasznie rozpił, zaczął już nawet prowadzić auto po alkoholu? Przy mnie się tak nie zachowywał. Przecież powinien być szczęśliwy skoro znalazł nową miłość a on był strasznie zdołowany w ostatnim czasie. Na którymś spotkaniu mu powiedziałam, że jeśli znalazł sobie inną to niech się przyzna, tu jest za mała miejscowość żeby to ukrywać i to wyjdzie, ktoś ich w końcu zobaczy, że ja odejdę ale niech będzie ze mną szczery. Mocno zaprzeczał, że nie chodzi o inną kobietę. Do tego dochodzi ta ogromna chęć potrzeby żeby porozmawiać chwilę przed wypadkiem z przyjacielem a dzień przed ze mną? Jego przyjaciel powiedział mi, że on nie chciał przyjeżdżać po alkoholu do niego wtedy ale potrzeba „wygadania się” była silniejsza. To wszystko jest dla mnie bardzo dziwne, trudne. Pogubiłam się.
Ja wzięłam zwolnienie L4 na 2 tygodnie bo nie byłam w stanie już pracować, biorę leki od psychiatry. Odchodzę od zmysłów przez ostatnie wydarzenia i czuję, że z każdym dniem jest ze mną coraz gorzej. Próbuję się skupić na czymś innym ale z marnym skutkiem. WSZYSTKO straciło dla mnie sens. Chyba już po części zwariowałam.  Czy z jego strony naprawdę mogło to być tylko zauroczenie względem mnie? Każdy jest w szoku.. nawet jego kumple.
Jeśli ktoś dotrwał do końca to podziwiam i jestem wdzięczna chętnie wysłucham waszych opinii, przemyśleń, rad. Jestem ciekawa co o tym myślicie i jak Wy to widzicie. Może dzięki Wam uda mi się lepiej zrozumieć pewne rzeczy i do mnie coś dotrze. Potrzebuję pomocy..