Co dalej ze związkiem - Netkobiety.pl

Z własnego doświadczenia powiem, że jeżeli są aż tak duże różnice w niezwykle ważnych sprawach to nie ma sensu tracić czasu. Ani Ty nie zmienisz się o 180 stopni ani on nie ulegnie prośbie/ groźbie. Wiem jak się czujesz i nie jest to nic przyjemnego, takie zawieszenie pomiędzy tym co jest A oczekiwaniami które się nie spełnią. Szkoda czasu bo z kimś innym już dawno byś była po ślubie.

Tak różne podejścia do fundamentalnych spraw bywają powodem konfliktów. Niby jesteście w tym samym wieku, ale jednak to kobiety mają zazwyczaj "nóż na gardle" jeśli chodzi zwłaszcza o macierzyńśtwo, dlatego się Tobie nie dziwię. Jednak z drugiej strony rozumiem też kogoś, kto chce najpierw się w miare "ustawić" życiowo a to też nie następuje tak szybko. Już samo odwlekanie w czasie potrafi yć denerwujące, natomiast nie rozumiem ludzi, którzy akurat w takich kwestiach mają odmienne zdanie na przestrzeni kilku czy nawet więcej lat. Mówiąc szczrze to mam podobne podejśćie do jego obecnego zdania, ale raczej takie rzeczy się wie odpowiednio wcześniej, zamiast kogoś zwodzić czy zbywać latami. Rozumiem, że ktoś nie chce pakować się w kredyty czy finalizować związek świstkiem papieru, tylko takie decyzje powinny być przemyślane. Ty wiesz, jak widać, czego oczekujesz, więc decyzja należy do Ciebie. Sama jesteś odpodzialna za swoje szczęście

Prawdopodobnie w zasadzie to boli coraz bardziej i tłumienie bólu coraz mniej działa ,na raty cierpisz po prostu, nic dobrego tkwiąc w tym układzie może się nie stać ,zmienić pragnienie posiadania dziecka które jest jedną z naturalnych spraw w coś innego jest mega trudne, nawet w miarę dobrowolnie znaleźć coś w zamian ,nie uciekając i nie tłumiąc tego na przykład przez pracę albo nałogowo,niektórym kobietom nie jest tak prosto i łatwo to zrobić, a pod przymusem, presją w rozczarowaniu to raczej niemożliwe,nawet mając do czynienia z takim cichym oporem który napotykasz u partnera ,najpierw pojawić się może jeszcze większa desperacja, ciśnienie ,złość, rozgoryczenie frustracja która rośnie i zatruwa ,napięcie, potem smutek i przygnębienie które to uczucia będziesz tłumić z lęku przed rozstaniem z przyzwyczajenia i przywiązania do kogoś kto przyzwyczaił się do własnych lęków obaw i wygody ,kompromis taki z poświęcenia bezstratny jest moim zdaniem niemożliwy do osiągnięcia
kiedy jedno pragnie a drugie nie pragnie i miga się lawirując zwodząc odraczając coś co i tak się rozpadnie za rok za dwa a może za 10.
Tylko komu jest łatwiej i kto bardziej ucierpi.

Jest i nie jest, Twój chłopak chociaż nie chce dziecka też ma jakieś uczucia do Ciebie i ma jakieś sumienie z który się sam zmierzy, bo pewnie  potworem nie jest, zaboli go na pewno jakoś to rozstanie ,ale to jego odpowiedzialność już i pewna
konsekwencja  odkładania, przesuwania jednej z rzeczy najważniejszych w związku takiej jak pragnienie dziecka, jasno i precyzyjnie określone przez Ciebie,niechęć do ślubu,kredytu to pochodna niechęci do posiadania i wychowywania dziecka,a Twój lęk przed samotnością jest wymówką do pozostania w takim przywiązaniu to się zwie przywiązaniem lękowym z resztą mądrze.Ze zdrowej więzi przekształca się pod wpływam rozbieżności jedno zjawisko w inne bardziej niebezpieczne i niezdrowe.

Na ślub może jakoś udałoby Ci się go namówić (wiem że to źle brzmi)
Gorzej z dziećmi. Nawet jakbyś zaszła w ciążę to co?
Zamiast Ci pomóc miałby wymówki że Ty tak bardzo chciałaś mieć dzieci to się nimi teraz zajmuj bo on przecież mówił że jeszcze nie chce?
Na papierku miałabyś męża i ojca a w rzeczywistości byłabyś jak samotna matka?
Chyba nie o to Ci chodzi.

Cóż nie napisze nic nowego. 4 lata ro wystarczający czas na to żeby się określić " co dalej". Jeżeli dla Ciebie priorytetem na ten moment jest ślub i dzieci lepiej odejdz. Zwiększysz swoją szansę aby spełnić marzenia.o rodzinie. Nikt nieobieca że.za rogiem stoi juz kandydat na męża i ojca , ale jeżeli czegoś bardzo się pragnie to z pewnością wkrótce to nastąpi.
Twój chłopak nie jest zainteresowany legalizacja związku i planami na przyszłość bo albo :
A) nie wiąże z Toba konkretnie planów na przyszłość stąd np nie chce wspólnego kredytu
B) chce być z Tobą , ale nje dojrzał do zobowiązań
C) w ogóle nie chce stabilizacji. I faktycznie są takie parki, które żyją sobie "bez papierków", kredytów i dzieci i są bardzo szczęśliwi. Z tym, że to 2 strony musza chcieć tego samego
Powiedz mu wprost jaką Ty masz wizję przyszlosci i postaw sprawę jasno. Zawalcz o siebie i swoje przekonania. Inaczej obudzisz się z ręka w nocniku w wieku lat 40.

Na początku związku wydawało się, że jesteśmy na tej samej stronie jest o to chodzi. Rozmawialiśmy o tym, nie weszłabym w związek gdyby na początku powiedział mi w prost że rodzina nie jest dla niego istotna i może nigdy nie będzie jej chciał.
A z drugiej strony może wtedy łatwo było mu mówić, że tego chce bo była to dla niego daleka perspektywa, a obecnie jak zauważyłeś czas mi się "kończy", jesteśmy już "chwile" razem i łatwiej mu mówić, że jednak tego nie chce.

Odpowiedz na to pytanie znasz tylko Ty, ale z boku tak to właśnie wygląda. Poza tym, o jakiej krzywdzie Ty piszesz? Krzywda to duże słowo. Jakim cudem odejście osoby, z która nie planuje się ani ślubu, ani domu, ani dzieci i która oszukuje się w fundamentalnych kwestiach może wyrządzić krzywdę? Nie twierdze, ze skakałby z radości czy ze w ogóle by go to nie obeszło, ale krzywda? Naprawdę w to wierzysz? Już szybciej on skrzywdził Ciebie, pozwalając Ci wierzyć, ze chce tego co Ty i ze chce tego z Tobą. Osobna kwestia, ze sama się o te krzywdę prosisz, bo nie wyciągasz wniosków i zdajesz się nie widzieć faktów.

Zachodzę w głowę, czego dotyczą Twoje wątpliwości. Przecież sytuacja jest jasna. Powiedziałaś mu coś, on potwierdził, ze ma podobnie, ale po czasie (zapytany) poinformował Cię, ze jednak ma zupełnie inne plany na życie. Naprawdę żyjesz nadzieja, ze za jakiś czas znowu zmieni zdanie? I to by Cię urządzało? A fakt, ze jest człowiekiem nieuczciwym i/lub człowiekiem, który ma słaby wgląd w siebie i który nie bierze Cię pod uwagę w swoich planach, a Twoje plany ma za nic, to w Twoich oczach nieistotny szczegół?

Pomijam, ze wiele wskazuje na to, ze on zdania nie zmienił, tylko podczas pierwszej rozmowy po prostu powiedział Ci to, co chciałaś usłyszeć. A podczas kolejnych dla odmiany powiedział Ci prawdę. A nawet jeśli przyjmiemy, ze w trakcie pierwszej rozmowy powiedział prawdę i rzeczywiście zmienił zdanie, to na pewno wie o tym już od jakiegoś czasu. Gdyby był uczciwy, sam by Ci o tym powiedział odpowiednio wcześniej, zamiast czekać, aż podejmiesz kolejna próbę rozmowy o przyszłości.

Zapamiętaj: w rokującym związku kobieta nie musi przeprowadzać „poważnych rozmów”. W rokującym związku oświadczyny się przyjmuje, a nie o nich rozmawia. Gdy ktoś chce coś zrobić, to to robi. Oświadczyny nie są tu żadnym wyjątkiem. A on wbrew początkowym deklaracjom nie tylko nie planuje oświadczyn, ślubu i powiększenia rodziny. On nawet nie planuje powiększenia mieszkania. To znaczy planuje, ale nie z Tobą.

Aha, gdyby powiedział Ci o tym wtedy, nie zdecydowałabyś się na związek z nim. Wtedy Ci o tym nie powiedział, za to powiedział Ci to po latach. Twoim zdaniem ta jego odwleczona w czasie szczerość i fakt, ze jesteś cztery lata starsza, a on nawet mieszkanie chce mieć tylko swoje zmienia coś na plus, ze pozostajesz w związku, w który wtedy, jak twierdzisz, byś nie weszła?

Pytasz co dalej ze związkiem. Przecież w Twoim pierwszym poście jest odpowiedz. Z Twojego opisu jasno wynika, ze nic, czego pragniesz. Nie widzisz tego? Naprawdę?

Przeczytaj uważnie swój pierwszy post i odpowiedz sobie na pytanie, jaki obraz chłopaka i związku się z niego wyłania i co byś poradziła innej osobie, która przyszłaby na forum z takim problemem.

Tym bardziej, skoro obecnie ma niby ustabilizowaną pozcyję zawodową, to podejrzane wydaje się to odsuwanie od podejmowania ważnych decyzji, w tym planowania jakiejś przyszłości. Uderza tu całkowity brak konsekwencji w elementarnych kwestiach, jak właśnie ślub czy posiadanie dzieci. Jeśli ktoś zmienia zdanie na ten temta w ciągu kilku lat, to nie za dobrze o nim świadczy. No, chyba, że specjalnie "grał" w ten sposób od początku, aby uspić Twoją czujność, bo zdrowy na umyśle człowiek nie zmieni zdania, będąc tego w pełni świadomym, odnośnie faktu, czy chce mieć dzieci czy nie. Tu nie ma przecież rozwiązań częściowych..
Do tego dochodzi jakkieś dziwne poczucie, żę mieszkanie ma być tylko jego..To co, nie chce budowąc wspólnego domu razem z Tobą?

Właśnie, łatwo jest jak perspektywa jest daleko, powiedzieć coś zgodnie z oczekiwaniami i odsunąć niewygodne myśli od siebie. Niektórzy się reflektują jeszcze później, przed samym ślubem albo jak kobieta już jest w ciąży..

Po 4 latach przy jego deklarowanej niechęci do stałych zobowiązań, no to nie ma sensu tego przeciągać wg mnie.

To naprawdę nie brzmi, jakby jemu na Tobie zależało. Gdyby zależało, to by się starał, żebyś była szczęśliwa w związku z nim, skoro rzekomo liczy się dla niego Twoje szczęście.

Ja bym na Twoim miejscu nie zmuszała się do wspólnych wakacji w takiej sytuacji.

Nie rozumiem tego całego parcia na ślub - papierek nie jest żadnym dowodem na to że traktuje się kogoś poważnie.
Takim dowodem są czyny i zachowania, a nie deklaracje i papierki.
Jest wiele związków bez ślubu które są szczęśliwe.
Tak samo jak wiele związków nie ma i nie chce mieć dzieci, co w niczym im nie przeszkadza żyć zgodnie i szczęśliwie.
Inna sprawa że Twój chłopak wiedział i wie czego od niego oczekujesz.
Mógł nie wchodzić w związek jeśli miał inne poglądy.
Jak dla mnie im szybciej się rozstaniecie tym lepiej.

Dlatego napisałam że im szybciej się rozstaną tym lepiej.
Mają zupełnie inne wizje związku.