Czy moja kobieta jest toksyczna? - Netkobiety.pl

Jakbym czytalamo mężu mojej koleżanki. On też sporo grał i gra nadal mimo , że mają juz dziecko. Też ją to bardzo irytuje bo dla niej to zmarnowany czas, ale wyznaczył sobie podobnie jak Ty czas w tygidniu który poświęca grą komputerowym. Ona dokładnie wie kiedy i nie wchodzi mu w drogę. Wyjatkiem byl remont domu na który porzucił swoje gry.
Wydaje mi się , ze Twoja partnerka trochę Ciebie oszukala. Wchodząc w zwiazek wiedziala jaki masz stosunek dp gier, zgodziła się na to a teraz ma pretensje. Skoro masz wyznaczone dni w tugodniu kiedy grasz to powinna to uszanować. Chyba ze dla niej to za dużo. Mi sie tez wydaje to duzo. 5 godzin 3 x w tugodniu , ale ja nigdy nie gralam więc co mogę powiedzieć. Porozmawiajcie jak ona to widzi.
Poza tym każdy chyba ma hobby po pracy...jedni chodzą na silownie. Inni jeżdża na motorze, rowerze i mase innych rzeczy. Twoim hobby sa gry. Bez sensu żebyś był nieszczęśliwy bo odbierze Ci się coś co lubisz robić. Ja sobie nie wyobrazam , że moj partner zakazalby mi mieć hobby. No tak sie nie robi.
Na pewno warto się skonfrontować. Ustalic jeszcze raz w ktore dni Ty grasz i ile godzin no i jeżeli ona powie ze w ogole to znaczy ze nie ma szacunku do Ciebie i Twpich zainteresowań. Jak sie kogos kocha to sie szanuje największe dziwactwa i daje na to pozwolenie.

Nie mowie ze codziennie ale 2-3 razy w tyg.

Coś czarno widzę waszą przyszłość razem Autorze.
Wspólne zamieszkanie zweryfikuje wasze oczekiwania względem siebie jeszcze bardziej jeżeli dojdzie do niego.
Zakomunikowałeś że lubisz grać ,dziewczyna przyjęła to do wiadomości ,a teraz pomimo Twojego ograniczania grania ,ma pretensje
przy małym dziecku to na początku nie b\będziesz czasem miał czasu się podrapać ,nie ma z tym większego,problemu jeżeli się kocha dziecko,wiele sprawa rzeczy związanych z opieką da się dograć ,uzgodnić  ,dobrowolnie i wzajemnie ustawić rozwiązać itp.
Jeżeli jest tak jak napisała Rox i jesteś nałogowcem to raczej Ty będziesz potencjalnie bardziej toksycznym przez dążenia za wszelka cenę
i na wszelkie sposoby do grania ,kosztem konfliktów uników innych działań mających na celu zaspokojenie chęci grania.To oczywiście ekstremum,bo możesz wcale nie być uzależniany od grania,wspominasz że potrafiłeś sie poświecać i zrezygnować z częstego grania,ale czujesz się prześladowany i niedoceniony za to poświęcenie,Twój brak innych zainteresowań i form spędzania czasu niepokoi i nie jasne dla mnie jest co wy razem z dziewczyną oprócz seksy (być może) lubicie razem robić wspólnie.Z introwertyka nie zrobi się ekstrawertyka ,a jeżeli Twoja dziewczyna jest ekstrawertyczna to takie przeciwieństwa raczej się nie ostoją na dłuższą metę rozminiecie się i to bardzo,od groma źródeł konfliktów w codzienności na ogół ma miejsce
Twoja kobieta wiedząc o Twoim zamiłowaniu do granie jest jednak nie fair,wiedziała ale wygląda na to że będzie Ciebie zmieniać ,pilnować kontrolować ,żebyś nie grał i będzie Ci suszyć głowę .
Taka relacja jest potencjalnie toksyczna ,ponieważ jesteś wolnym człowiekiem i nie jesteś dzieckiem,dziewczyna nie jest Twoim rodzicem .Jeżeli nie dogadacie się i nie rozwiniecie komunikacji uzgadniając pewne sprawy ,to przemilczanie będzie z kolei źródłem wzajemnych urazów,kompromis jest możliwy jednak wzajemny a nie jednostronny,kwestia dobrania się na początku jest kluczowa u was różnice w postawie i nastawieniu wyglądają na dość duże.Niby dziewczyna nie wiedziała na co się realnie pisze ,ale tak naprawdę wiedziała i została na wstępie poinformowana, teraz nie dotrzymuje obietnicy uszanowania Twojej wolności nawet jeżeli Twoja wolność jest ułomna przez uzależnienie ,nie wiem jaki interes ma ta dziewczyna w tym żeby ciebie zmienić we wzór cnót i kogoś innego,będziesz się prawdopodobnie bronił i opędzał przed nią ,a dziecko i relacje z nim jeszcze bardziej mogą skomplikować wam życie a Wy jemu ,ponieważ walka o władzę i rywalizacja o panowanie w związku niszczy więzi te zdrowe i naturalne.
Nie zmienisz się dla kogoś tak jak inna osoba Ciebie bez Twojej zgody z przekonaniem nie zmieni,będziesz zależny a ona współzależna
wasz wzajemny wpływ i wywieranie presji na siebie może z czasem eskalować i stać się szkodliwą i krzywdzącą relacją pełną pretensji,żalów urazów .

Jeżeli przez Twoje granie spada ilość i jakosć czasu spędzanego razem, to nie dziwię się, że jej się to nie podoba.

Mój partner tez gra. Też zdarza mu się po kilka godzin, ale ja potrafię zająć sobie czas, poczytać, iść na spacer, na siłownię czy coś. A jak potrzebuję coś od niego albo proponuję wspólną aktywność, to nie ma problemu, zeby się od gry oderwał. Niepokoiłabym sie, gdyby mimo moich próśb olewał i grał.

No ja widzę 1-2 h dziennie czy co kilka dni, a 4-5 kiedy już teraz Autor mówi, że musi ukrywać, co dla mnie świadczy o uzależnieniu. Ja bym nie porównywała wyjścia na siłownię, gdzie nie ma mnie max 2h czy innego czasu dla siebie w seksie paznokcie czy fryzjer. Autor najprawdopodobniej jest uzależniony. A to jak każde inne uzależnienie ma wymierny skutek.
Trzeba rozróżnić hobby i uzależnienie.
Skoro musi się z tym ukrywać i nie wystarcza mu granie raz na jakiś czas to dla mnie schemat ten sam co za przeproszeniem z alkoholikiem. Sorry.

Roxann, a czy tak samo pisałabyś, gdyby autor chciał 8 - 15 h w tygodniu poświęcić na czytanie książek? Malowanie? Bieganie?

Aniuu1, można mieć dowolne wymagania, tylko czy nie lepiej znaleźć kogoś, kto je spełnia, zamiast zmieniać "przypadkową" osobę wg własnego widzimisię? Dlaczego to, czego chce autorka, miałoby być ważniejsze dla autora od tego, czego chce on sam?

Nie piszę, że ma być dla niego ważniejsze to czego chce dziewczyna. Niech sami decydują co jest dla nich wazne. To ich wybory. Jak się rozmijają a trochę na to wygląda, to może trzeba będzie się rozejść.

Jeśli gra jest dla niego ważna to potrzebuje partnerki, która to akceptuje, a może nawet lubi.

Miałam kiedyś przyjaciela, w którym byłam zakochana, który miał pewną pasję sportową. Mnie to było wtedy obojętne. Szybko zwrócił uwagę na to, że go nie wspieram w tym a on by tego od dziewczyny oczekiwał. Jego kolejna dziewczyna z którą założył rodzinę trenuje tę samą dyscyplinę i go rozumie. To im się sprawdza w życiu bo dla niego to jedna z ważniejszych rzeczy. Dzięki temu mogli też więcej czasu razem spędzać i mieli wspólne tematy.

Ludzie czy wy wiecie co to jest uzależnienie? Uzależnienie jest wtedy gdy to co się robi zmienia naszą świadomość i całe życie, cały jakiś czas, organizujemy pod tę czynność. Nie ważne czy ktoś gra 1 godzinę czy gra 5 godzin. Zależy jak to wpływa na niego, czy np zawala realne sprawy na rzecz tych wirtualnych. Granie to taka sama pasja jak jazda na motocyklu, granie w zespole muzycznym, bieganie czy chodzeniem na siłownię. 15 godzin w tygodniu tylko dla siebie nie jest jakimś długim czasem, tym bardziej, że nie zawsze te granie będzie gdy partnerka jest obecna. Dziecko najpóźniej o 20 powinno być w łóżku, więc autor może pogodzić grę z aktywnym rodzicielstwem. Jeśli Twojej kobiecie to się nie podoba to zawczasu ją opuść, bo z czasem będziesz coraz bardziej ograniczany. Znajdź kogoś komu to nie przeszkadza a być może i podziela to zainteresowanie. Moim zdaniem w dłuższej perspektywie czasu partnerka "wygra", przestaniesz grać, później dowiesz się że nie masz żadnych zainteresowań, stracisz szacunek i zostsniesz z rozwodem, alimentami i bez wpływu na dziecko/dzieci. Sorry jeśli komuś się to nie podoba ale taki jest schemat. Kobieta zabija pasję, męskości w mężu, a potem ma go za ciepłą kluchę. Sama chciała go zmienić...

Tak, jest toksyczna i nie, wchodzac w zwiazek nie musisz rezygnowac z takich rzeczy.
Nie widze tu uzaleznienia, spedzanie pare godzin tygodniowo na hobby czy to grzebanie przy aucie, nauka kolejego jezyka czy jezdzenie na deskorolce jest normalne i zwiazek nie powinien wchodzic temu w parade.

Po co ludziom taki zwiazek? Po co ludzie wchodza w zwiazek, ktory ogranicza ich postepowanie. Tesknia do rodzicow i stanu dziecinstwa? Nigdy tego nie pojme, no ale, widac bycie w zwiazku to silniejsza potrzeba niz przezycie jedynego swego zycia wedle siebie.
Nawet jezeli czlowiek ma potrzebe bycia w zwiazku to mozna znalezc dobrany zwiazek i kogos kto do nas pasuje. Nie wyobrazam sobie zeby taki temat byl punktem sporu lub dyskusji w zwiazku. Nie wyobrazam sobie mowic komus czy ma grac i ile, nie wyobrazam sobie zeby mi ktos mowil co i ile czasu moge robic. Moj byly gral w gry, codziennie chyba nawet gral troche. No i dobrze chyba? Chcial to gral, ja nie jestem niemowlakiem zebym nie mogla sama sie soba zajac, mam swoje pasje i mam co robic kiedy drugi czlowiek jest zajety. To samo w druga strone, gdybym musiala zostawic to co mam ochote robic zeby spedzic czas z mezem bo on by tego chcial to juz by sie narodzila uraza i juz zero przyjemnosci by bylo w tym wspolnym spedzaniu czasu bo to teraz bylaby moja robota, a nie wybor. Zwiazek to tez spedzanie wolnego czasu w jakis sposob i powinno byc dobrowolne i przyjemne.

Dokładnie. Z tego co ja zrozumiałam, to te 4-5h 3 razy w tygodniu, to absolutnie minimum jakie chciał "wynegocjować" z dziewczyną. Wcześniej natomiast pisał, że to go określa, jest częścią niego i grał zawsze kiedy chciał i ile chciał bo jest typem introwertyka, w dodatku był singlem więc to był też jego sposób spędzania wolnego czasu.
Teraz natomiast jest z kobietą i podobno planuje założyć rodzinę. A to już nie jest to samo, co bycie singlem.
4-5h 3 razy w tyg. może nie wydawać się dużo, jednak to tak naprawdę 3 wieczory wyjęte z życia ale ok. Podejrzewam jednak, że na tym by się nie skończyło i Autor chciałby grać tak jak dawniej czyli wtedy kiedy będzie miał na to ochotę, najpewniej codziennie.
Może jestem na tym punkcie przeczulona ale słyszę, że czyimś hobby jest granie w gry i że to go określa i jest jego częścią, to od razu zapala mi się czerwona lampka. Być może dlatego, że znam takie przypadki, może nie aż tak skrajne jak opisała Onaja ale te granice gdzie jest jeszcze hobby, a już uzależnienie, są bardzo płynne.

Nie słyszałam by ktoś kiedykolwiek leczył się z uzależnienia od czytania książek, malowania czy biegania. Natomiast uzależnienie od gier jest dość powszechne i niesie ze sobą wiele negatywnych skutków.
Jak dla mnie to co napisał Autor jest co najmniej alarmujące.

Zgadzam się z tym, że osoby mające do czynienia z jakimkolwiek rodzajem uzależnienia wśród bliskich/znajomych, mogą być bardziej na tym punkcie przeczulone. Ja od razu zwróciłam uwagę na takie kwestie jak chociażby konieczność robienia tego w tajemnicy, także to nie jest tak, że Autor potrafi(łby) z tego zrezygnować. Dla mnie jednak od razu pojawia się analogia do tego, że przykładowo, facet negocjuje z kobietą, żeby chociaż pozwoliła mu pić te 4-5 piwek 3 razy w tygodniu na legalu, tak by nie musiał się się z tym chować. Oczywiście ktoś taki nie przyzna się do uzależnienie bo przecież nie zawala (jeszcze) pracy i nie śpi nieprzytomny na klatce schodowej, tylko zwali na kobietę, że ta się czepia.
Ja nie twierdzę, że Autor jest na pewno uzależniony, jednak to co opisał, jest dla mnie co najmniej alarmujące.

Pytanie czy on sam by się stosował do tych ustaleń czy to by była tylko zasłona dymna i te 4-5h to nie byłoby potem 3 razy w tygodniu, tylko każdego wieczoru + w weekendy. Chłopak jasno stwierdził, że jest introwertykiem, który lubi grać. Podejrzewam, że większość wolnego czasu tak właśnie spędzał, skoro się z tym aż tak identyfikuje. Pólki był singlem i nikt w to nie ingerował, ok. Jednak jak chce mieć kobietę, rodzinę, to takie hobby może być problemem.
Osobiście znam taką parę i na co dzień wygląda to tak, że oni właściwie nie spędzają razem czasu bo facet po pracy od razu siada do kompa grać, nawet jedzenie tam zabiera. Przecież te 4-5 h dziennie, to właściwie cały wieczór (po pracy). Cóż, kto co lubi.

Ciężko się wypowiadać o czymś, czego specyfikę się słabo zna, ale chyba trochę tutaj daleko do uzależnienia Być może Autorka jest po prostu przewrażliwiona, bo nasłuchała się wielu historii o nałogowych graczach, tylko czy tutaj totalnie dochodzi do zaniedbywania wszystkiego w życiu na rzecz siedzenia przed monitorem? Pytanie też, jak zareagowałaby Autoerka, gdyby poświęcał tyle samo czasu na coś, co JEJ zdaniem jest bardziej wartościowe. Cieńka bywa granica między tolerowaniem czyichś rozrywek a uznaniem ich za nałóg.

Raczej mamy wystarczajaco duzo informacji, ze wzgledu na to kiedy on gra i ile gra i co ona mowi na temat tego gdyby mial grac jak ona jest w domu. Chyba, ze zakladasz, ze autor klamie, ze gra jak jej nie ma i malo. Jednak w takim razie cale forum nie mialo by sensu bo kazdy autor kazdego postu moze klamac przeciez na swoja korzysc.

Prawda jest taka, ze ludzie zwykle umniejszaja temu czego sami nie cenia. To naturalna ludzka ignorancja. Moj maz codziennie, dzien w dzien uczy sie polskiego i nie dlatego, ze polski mu potrzebny do czegokolwiek kiedykolwiek bedzie, ale dlatego, ze ma takie hobby teraz. Gdybym ja chciala zeby tylko sie uczyl jak wyjde z domu, albo uczyl raz w tygodniu zamiast codziennie to od razu bym dostala latke 'toksyka' bo przeciez on jezyka sie uczy. Prawda jest taka, ze i z gra i z jezykiem czas leci bardzo szybko. Nie jestem jakas graczka, jedyne w co gralam to Potter, Simsy i Alice Madness i 10 godzin to zlatuje na tym szybko.
Nie musze wymieniac ile ma zalet uczenie sie jezyka, ale granie w gry rowniez ma wiele zalet na co wskazuja rozne badania.
Na przyklad granie w gry przy pomocy kontrolerow jest uzywane w rehabilitacji u osob po udarze. Bylo takze badanie z chirurgami gdzie okazalo sie, ze chirudzy regularnie grajacy w takie gry robia 37% mniej bledow w trakcie operacji i wykonuja zabiegi szybciej.
Takze badania wykazaly, ze granie w gry komputerowe jest cwiczeniem dla mozgu i zwieksza ilosc tzw gray matter i poprawia polaczenia w mozgu.
Dzieci grajace w gry, wbrew popularnemu stereotypowi, wedle badan maja lepsze umiejetnosci socialne, lepiej sie ucza i maja lepsze relacje z innymi uczniami. Szczegolnie jezeli gry sa zespolowe.
Gry oparte na misjach i te ktore sa stworzone jak skomplikowane puzzle, okazaly sie (w dlugoletnim badaniu opublikowanym w roku 2013) wspomagajace (szczegolnie u dzieci) w osiagnieciach akademickich poniewaz poprawiaja umiejetnosci rozwiazywania problemow.
Gry rowniez wspomagaja widzenie. Osoby grajace w gry (jezeli nie graja patrzac na ekran z bliskiej odleglosci przez 10 godzin) w badaniach okazaly sie dostrzegac wiecej detali w pomieszczeniach i wykazuja poprawiona umiejetnosc odnajdywania przedmiotow szybciej poniewaz taka umiejetnosc byla wazna w trakcie grania w gre.
Gry komputerowe sa czasami uzywane w terapii, poniewaz w wielu niepolaczonych ze soba badaniach okazuje sie, ze wplywaja na poprawe nastroju i zmniejszenie stresu, a takze poprawiaja rytm serca.
Niektore gry wspomagaja przyswajanie nowej wiedzy, jezeli maja elementy wymagajace logicznego myslenia lub nawet zdolnosci matematycznych i strategii by rozwiazac problem.
Z powodu tego jak stworzone sa gry, niektorzy naukowcy twierdza, ze prawdopodobnie maja efekty wspomagajace pewnosc siebie, a takze niezlomnosc w rozwiazywaniu problemow. Poprzez przywykniecie do tego, ze przezywa sie wiele porazek w trakcie grania i proboje sie nadal, az do wygrania i ukonczenia gry.

Czlowiek uzaleznic sie moze od bardzo wielu rzeczy. Moze sie uzaleznic od jedzenia (jest takie zaburzenie), moze sie uzaleznic od seksu, moze sie uzaleznic od pornografii, od slodyczy, od forum, od facebooka, od telefonu,od masturbacji, od grania na gitarze, od malowania, a nawet od uczenia sie jezykow.
Nie opieramy jednak naszej oceny tego czy ktos powinien uprawiac seks kilka razy w tygodniu na podstawie strachu, ze 'oj bo sie uzalezni', a to dlatego, ze nasza percepcja tego akurat zachowania jest inna. Samo w sobie seks czy granie nie sa wcale inne, sa tylko inne w naszej wyobrazni.

ZBYT wiele czasu. To tak jak gdybym cytowala Ci badania pokazujace, ze ZDROWE zycie seksualne ma wplyw pozytywny to nie znaczy, ze uzaleznienie od seksu nie jest niezdrowe.

Nie zaleznie od tego czy partner robi czegos za duzo (wedle nas) czy nie to nie mamy prawa mu tego zabraniac, mozemy co najwyzej poprosic zeby wybral sie do lekarza czyli osoby, ktora moze zdiagnozowac uzaleznienie. Nie jest jej praca zabraniac mu czegos, a jego przekonywac ja zeby mu pozwolila. To jest relacja matka-syn, a nie dwojga doroslych ludzi. Nie jest tez jego zadaniem zmieniac jej zdanie, na temat jego hobby ona powinna sama ruszyc sie i poczytac o tym.
Jednak tutaj dochodzimy do prawdziwego problemu: Ona jest osoba typu 'needy' i  w tym caly problem.
Juz ona mowiaca, ze nie moze byc konsoli w domu nawet jezeli bedzie dziecko jest bardzo dziwaczne.
Moj ojciec lubi sport i uprawia sporo sportow i tez lubi chodzic na mecze na zywo i ogladac w telewizorze. Jakos majac dziecko i prace na pelen etat na to czas znajdowal bez wiekszych problemow.

Wprawdzie nie jest to prostą podstawą do uznania, że ktoś popadł w nałóg, ale niech ktoś, kto się orientuje w temacie napisze ILE godzin dziennie/tygodniowo spędzonych przed monitorem mieści się w granicach normy. Pytanie, czy gość zupełnie "odlatuje" w trakcie gry, że nic do niego nie dociera?
Z drugiej strony dziewczyna, zachowuje się trochę, jak matka a nie jak partnerka, bo kiedy mowa o zabranianiu czegokolwiek, to już nie jest relacja dwójki dorosłych ludzi.

Tu niestety można mieć też podejrzenie, że dla Autorki sam fakt grania jest niedopuszczalny, bo uważa to za prymitywną czy dziecinną rozrywkę. No cóż, idąc tym tokiem rozumowania, to daleko nie zajedzie, bo jednak nie każdy musi zajmować się tym, co partner uważa za odpowiednie. Sam kompletnie nie "siedzę" w grach, ale rozumiem ludzi, których to cieszy czy bawi, oczywiście w rozsądnych granicach.
Jak Winter wspomniała, można się od wszystkiego uzależnić, tylko oczywiście jest to inaczej postrzegane. Jakby ktoś zawalał obowiązki domowe czy zawodowe z powodu np czytania, to w pierwszej chwili zapewne większość ludzi, popukałaby się w czoło ze zdziwieniem stwierdzając "Ale jakie uzależnienie?" Szczególnie jeśli weźmie się pod uwagę poziom czytelnictwa w tym kraju...

Roxann, jeśli to nawiązanie do tego, co napisałam i odniosłaś wrażenie, że sugeruję Tobie uzależnienie, to przepraszam :-). To jednak nie było moją intencją. Posłużyłam się tym przykładem, abyś bardziej wczuła się w sytuację autora, gdy ktoś ogranicza Tobie aktywność, która jest dla Ciebie - dokładnie tak jak napisałaś - formą rozrywki.
Właściwie autor nie pisał nic w jaki sposób jego partnerka argumentuje swoje stanowisko i sprzeciw wobec gier. Narrację o uzależnieniu chyba Ty pierwsza tutaj zasugerowałaś coś takiego, ale równie dobrze ona może uważać, że dorosłemu facetowi nie pasują już gry, osobiście znam taki przypadek, gdzie kobieta traktuje giercanie przez dorosłego faceta w ramach relaksu za oznakę braku dojrzałości, bo powinien mieć bardziej męskie hobby :-D

Generalnie całkowicie zgadzam się z Winter, że partnerka autora traktuje go w tym aspekcie jak małe dziecko. Taka mamusia, która najlepiej wie, co będzie lepsze dla jej dziecka.

Dobre, nie wpadłbym na tak odkrywczy wniosek..

To tylko pokazuje, jaką ignorancją się ludzie wykazują, wybierając komuś innemu odpowiednie rozrywki. Ciekawe, co by było, jakby facet chciał tańczyć w balecie i odnosił w tym sukcesy..?

To tez zle, bo nie meski haha.
Ludzie oceniaja wedle siebie co przystoi czy nie, ale tutaj przeciez chlopak od poczatku mowil, ze ma takie hobby? A ona nadal w ta relacje wlazla.
No nie wiem, dla mnie to nie fair. Mi wstyd by bylo za moja bezczelnosc gdybym miala drugiemu czlowiekowi osobowosc i zamilowania przemeblowywac bo MI sie nie podoba.
Mi to sie nie podoba jak wolno moj maz pracuje nad swoja sztuka i moim zdaniem lepiej dla niego by bylo gdyby pracowal szybciej, ale to nie jest moj interes i nie mnie ma sie podobac tylko jemu. Przeciez jak go lubie to chyba chce zeby on mial zycie wolne i dokonywal wyborow wlasnych jak cos robic. Raz powiedzialam moje zdanie i zaoferowalam pomoc, ale tym sie roznie od rodzica, ze nie bede teraz mu suszyc glowy o to czy powtarzac.

Wszystko się rozchodzi o to, czy facet poświęca na to zbyt dużo czasu, zaniedbując swoje obowiązki czy tez dziewczyna uważa jego granie za nieodpowiednią rozrywkę. Jeśli to pierwsze to sprawa jest jasna, jeśli drugie to słabo ze strony tej dziewczyny.
Niestety wielu ludzi, sądzi, że pasje partnera zabierają im wpsólny czas albo uważają, że coś jest niegodne, nieodpowiednie czy dziecinne(ten ostatni argument uwielbiam, bo wiaodmo, żę kobiety go wytaczają, jak już nie mają żadnych argumentów, no ale emocjonalne pstryczki to jestto, co wiele z Was lubi). W każdym razie takie podejśćie przypomina podejśćie matki do dziecka, która mu mówi co jest dpobre a co złe. Tylko, że też duża część kobiet lubi "wychowywać" i zmieniać swoich partnerów.
Granie jej przeszkadza, ryby jej przeszkadzają - co jeszcze?

edit: Rox, gdzie Kolega A. łowi? Na Wiśle? Konkurencji jest tam pewnie sporo, bo nawet jak parę razy byłem w Wawie, to przejeżdżając przez Most Poniatowskiego na Saską Kępę, widywałem Panów z wędkami po obu stronach.
Miałem swój wędkarski epizod, ale to już przeszłość

A ja podejrzewam, że dziewczyna sama nie ma co robić w tym czasie i w autorze upatruje osoby, która ma jej zapewnić rozrywkę. Zwłaszcza że dotąd autor nie grał przy niej, mimo że o samym graniu wiedziała. I tu nagle autor ośmiela się żądać czasu dla siebie - wymyka się jej, chce trochę wolności, chce części życia bez niej; ona traci kontrolę.

Gdyby tak nie było, to dyskutowaliby o tym, jak to granie na wyglądać, czy będzie czas i na związek, i na obowiązki itd. Tutaj dziewczyna na sam pomysł grania stawia zakazy: żadnego grania, żadnej konsoli w domu itd. Zero rozmowy, zero logicznych argumentów. Dla mnie jej reakcja sugeruje o wiele mocniej, że to ona - przepraszam za wyrażenie - ma coś nie tak z głową, a nie autor. Tak samo za nienormalne uznałabym reakcje na alkohol w domu itd. Można rozmawiać o ilości, można o ewentualnym wpływie na życie, ale dopóki autor nie odwalił czegoś konkretnego, to tak bezkompromisowe podejście nie jest normalne. I nie, nawet jeśli w przeszłości miała do czynienia z uzależnionym, to to jej nie usprawiedliwia, bo to jest jej problem, a nie autora.

Dokladnie. Bardzo dobra analiza.

Ona powiedziala, ze nie wyobraza sobie konsoli W DOMU jak bedzie dziecko. To tak jakbym powiedziala mezowi, ze nie bedzie ksiazek czy aparatu fotograficznego  w domu jak dzieciak bedzie.
Przeciez to zwykle i w dodatku typowe podjazdy przemocowca.
A juz usprawiedliwienie, ze sie boi, ze kto sie dzieckiem zajmie (ktore nie wiadomo czy bedzie istnialo bo moze nie byc w stanie zajsc w ciaze, albo moga sie rozstac, albo moze cos innego wypasc) jest absurdalne bo wtedy by mowila zeby musial mniej grac, a nie, ze calej konsoli nie moze wcale byc w miejscu zamieszkania.
Przy czym takie zmartwienia nie sa normalne chyba, ze on wykazywalby sie totalnym uzaleznieniem (a skoro gra jak jej nie ma i czasami to nie ma uzaleznienia raczej). Oczekiwanie, ze on teraz bedzie pokazywal, ze mniej gra czy wywali konsole zeby udowodnic, ze ma czas na dziecko, ktore nie istnieje to jest tak samo idiotyczne, jak gdybym ja wstawala co dwie godziny w nocy bo inaczej maz sie bedzie martwil, ze do dziecka nie wstane bo spie 12 godzin codziennie.

Ale o tym mowa, póki są we dwójkę, to pół biedy ale jeśli dziewczyna widzi, że Autor poza grami świata nie widzi (choćby w wolnym czasie) i już teraz pojawiają na tym tle kłótnie, to co będzie jak dziecko pojawi? Może Autor sam powinien sobie odpowiedzieć na pytanie, czy jest gotowy na dziecko i mu wolny czas poświęcić czy też hobby ważniejsze.

5 godzin z calego dnia kilka razy w tygodniu sprawia, ze nie ma na nic czasu? Dziwne. Ja wiekszosc dnia robie co chce i mam czas na obowiazki bo zajmuja mi mniej czasu niz przyjemnosci.

Wydaje mi sie, ze gdyby nie szlo o gre tylko o czytanie ksiazki i to facet by zabranial partnerce czytania i mowil, ze ma sie pozbyc tych rzeczy to odpowiedzi bylyby calkiem inne tutaj.
Silny bias tu widac.

Plus, na przykład pracę?
8 godzin, plus dojazd i powrót, to 10, plus 5 na granie, to 15, plus choćby godzina na domowe, niezbędne obowiązki - nie trzeba codziennie robić wielkiego sprzątania, ale czyste gacie to jest coś, co większość z nas bardzo docenia, godzina na jakąkolwiek książkę, lekturę, godzina na jakąkolwiek rozmowę z partnerem/ partnerką. Nie mówiąc już o obejrzeniu czegokolwiek, zwierzęciu domowym, zakupach, wyjściu na spacer, czy spotkaniu z przyjaciółmi, z rodziną.
Wszystko fajnie się składa, dopóki nie okazuje się, że trzeba też spać.

Tyle że dziewczyna autora nie może mieć żadnych uzasadnionych obaw, bo dotąd on nie grał przy niej. Wszystkie jej obawy opierają się na jej wyobrażeniach, a to jest jej problem, nie autora. On nie może i nawet nie powinien walczyć z czymś, co ona sobie uroiła. W tym momencie jej wypowiedź, że w domu nie będzie konsoli, bo on ma spędzać czas z rodziną, JEST toksyczna. Nie można od nikogo żądać całego jego czasu. Równie dobrze mogłaby zabronić mu odwiedzać rodzinę, oglądać TV itp. Na razie autor nie zrobił nic, żeby na takie zakazy zasłużyć.

Winter.Kween, dokładnie o to mi chodziło. Jej reakcja, to, że nie będzie konsoli w domu, kojarzy mi się z histerykiem albo małym dzieckiem tupiącym nóżkami, bo ma być tak, jak ono chce. Najbardziej niepokoi właśnie to, że reaguje mocno na wyrost, nie zostawiając w ogóle pola do dyskusji.

I tak ogólnie do reszty dyskusji: co wy z tym dzieckiem? Oni dziecka nie mają, nie spodziewają się, nie ma żadnego powodu, dla którego ktokolwiek miałby cokolwiek do tego dziecka dostosowywać. No bez jaj. Jakbyście zareagowały, gdyby wam facet po pierwszej randce powiedział, żebyście sobie nie myślały, że po ślubie pójdziecie na wino z koleżankami? Że ma nierówno pod kopułą zapewne. A tu dziewczyna robi to samo: wybiega mocno w przyszłość i na podstawie własnego widzimisię stawia autorowi zakazy umotywowane czymś, co jeszcze nie zaistniało.

Wiaterku, sprawa jest prosta - nie pasujecie do siebie. Macie inne potrzeby i priorytety. Rozstań się z tą dziewczyną i graj sobie do woli. I lepiej pozostań już singlem. Najwyżej, że spotkasz osobę podobną do ciebie i będziecie np. grać wspólnie. Inaczej to się nie uda.

Padłam. Dobre!