Brak pracy partnera - Netkobiety.pl

Co masz robić?
Przywitać się z rozumem.

Wlasnie czuje gdzies wewnątrz siebie ze tak bedzie, ale sam fakt ze jestesmy ze soba tyle bardzo mi to utrudnia. Mam strasznie miękkie serce jak przychodzi sie rozstać, bo wlasnie rozstanie pomimo uczuć - z rozumu. Nie wiem jak z tym wygrać

powtórzę za Wielokropkiem; Widzisz siebie z nim za ileś tam lat? On wciąż u twoich stóp, ale bez pracy, taplający się w mrzonkach o fortunie którą wyłuska z jakiegoś tam pola?

Dziewczyno! Gdzie ty masz rozum?

Autorko, zadaj sobie pytanie, czy chcesz żyć z kimś, kogo ciągle w życiu trzeba pchać do przodu. Nawet jeśli uda Ci się go zmusić do podjęcia pracy w imię utrzymania Waszego związku, to skąd będziesz mieć pewność, że pewnego dnia on nie odwali jakiegoś numeru i nie będziesz musiała go utrzymywać?

Jesteś jeszcze młoda i zobaczysz z biegiem lat, że nikogo do niczego zmusić nie można, a nawet jeśli, to później odbije Ci się czkawką.

SZCZERZE MÓWIAC JA JUŻ SIE ZAŁAMAŁAM.
Zmusiłam go już kiedyś do zrobienia prawa jazdy, ponieważ mieszkamy 20 km od siebie i to cały czas ja musiałam jedzic do niego, a jak chciałam go zabrać do siebie to przywieźć i odwieżć.
Owszem zrobił prawo jazdyz kilkoma przerwami trwało to rok.. zrobił ale nic się nie zmieniło, bo nie stać go na zakup samochodu, a rodzice mu nie chcą pożyczać i nadal ten sam punkt.
Ma 23 lata i naprawdę doprowadził się do tragicznego stanu.. duża otyłość.. proponuje rower, spacery - wszystko na nie, bo tu się zmęczy, na to za ciepło, na tamto za zimno.
Najchętniej to spędzałby czas w knajpach,kinach lub w domu. Denerwuje się, bo naprawdę nie mogę korzystać z życia tak jakbym chciała.
Do mnie już doszło to, że nie pasujemy do siebie, że mamy inne podejście do życia.
Teraz gdy odpuścił troszkę staranie się o relacje, bo nie rozmawiamy ze sobą i nie piszemy kiedy się nie widzimy troszkę łatwiej mi było rozpocząć rozmowe o zerwaniu, ale pojawia się płacz,
na ulicy odstawia szopki zaczyna przede mną klęczeć, w domu nie chce mnie wypusić z niego, dopóki się nie pogodzimy.
Ale nic się nie zmienia zupełnie nic równiez mówie mu, że źle mi z tym że mamy ze sobą kontakt tylko podczas spotkania mówie i mówie, ale grochem o ścianę.
Chciałabym się odciąć, ale nie rozumiem co mnie tak blokuje, że w końcu ulegam i wracam i tylko znów się denerwuje.

Masz aż nadto powodów aby go zostawić. Facet jest zbyt wygodny, jeśli zajdziesz w ciążę to wszystko będzie na twojej głowie i zagrozi twoim planom. Zostaw go. Może to nim potrząśnie i zmieni myślenie. Jedynie zderzenie z konsekwencjami jego zachowania może go zmienić. Jeśli z nim zostaniesz to myślę, że będziesz miała marne życie. Zwizualizuj sobie to, to ci może pomóc w podjęciu decyzji.
Co to za miłość kiedy on podcina ci skrzydła, żebyś równała w dół?

A jakbyście odebrały fakt, że on robi mi pretensje o to, że nie gotuje mu. Własnie przed chwilą zadzwonił z pretensjami, że jego kolegi dziewczyna mu ugotowała coś bo był głodny, a po mnie nie mógłby się tego spodziewać i że marzy, żebym była taka jak ona.
Dla mnie to jest jakiś absurd, jeżeli on myśli, że będe gotowac i wozić mu obiady bo 99% czasu spędzamy u niego, jak on do mnie przyjeżdzał na kilka dni to zawsze gotowałam mu obiad, kolacje czy robiłam sniadanie.
Dla mnie to jakaś forma manipulacji, czy dobrze to odbieram czy jednak rzeczywiście coś nie tak z moim zachowaniem

Hehehe Wielokropek

Autorko,  dobrze czujesz że to manipulacja. Nic od siebie nie daje  a by chciał abyś dawała  jeszcze więcej.  Smierdzacy  len i obibok,  zresztą  to nie najgorsze,  te szopki  na mieście i nie pozwolenie Ci wyjść bez pogodzenia  się,  szczerze mnie przerażają...  Wiej. Żyj... Po prostu  żyj. Najgorsze,  że obawiam  się,  że to nie będzie takie proste, biorąc  pod uwagę te przerażające  symptomy przez niego przejawiające.  Toksyk ech aż mdli  mnie

Jasika
to, że on sobie marnuje życie, to jego wybór, ale on przy tym ciągnie i Ciebie na dno.
Nad czym Ty się jeszcze zastanawiasz? W dobrym związku powinnaś fruwać ze szczęścia, jesteś młodziutka, ambitna, ogarnięta, zostaw tego fajtłapę, bo sam się o to prosi.

słuchaj intuicji, lekceważona jest powodem większości tutaj założonych tematów, partner który ma 23 lata i nie ma autorskiego pomysłu na siebie (nie chodzi o samo zarabianie kasy ale o cel do którego się dąży bo na kasę czasem trzeba poczekać latami) nie będzie ani partnerem na którego możesz liczyć ani ojcem rodziny,

Nie widzi i nie zobaczy chyba prędko ten dzieciak, bo tak się "cudownie"urządził w domu rodziców ,a oni sobie pozwalają i dali się wpędzić w sytuacje patową - nie wywalą byka z domu przecież.
W konsekwencji on ma komfort którego broni histerią ,szantażem, manipuluje obietnicami i działaniami pozornymi.
W odwodzie ma Autorkę,drugą mamusię ,której to matkowanie przestaje się podobać ,ale jeszcze nie widzi jakie korzyści czerpała z tego matkowania dla siebie i jakie to dla niej jest szkodliwe.
Kwestia decyzji i odwagi dostrzeżenia jak bardzo toksyczna stała się ta relacja i ile w niej jest odpowiedzialności za to Autorki.
nie chodzi o żadną tam winę .

To już w ogóle jakieś kuriozum...Nie wiem, czy on chce, żeby ktoś za niego życie przeżył czy co, bo delikatnie mówiąc, trochę nie ogarniam jego toku myślenia..Nic nie robi, nic mu się nie chce, tłumaczy się jakimiś durnymi wymówkami i oczekuje, że wszyscy będą mu służyć?
Skąd on się w ogóle urwał?

Jednak list autorki proponowałabym przeczytać.

Depresja? Jakaś częsciowa się objawia, bo nie przeszkadza mu podcinać skrzydeł autorce, kpić z jej wykształcenia, pracy i w ogóle osiągnięć życiowych.

Fobia? Masz na myśli wstręt do pracy?

Z tego, co Autorka pisze, to raczej czyste wyrachowanie i lenistwo level hard..

Nie jesteś za niego odpowiedzialna i nie jesteś jego matką/ojcem żeby go namawiać, zmieniać i kształtować. Nie chce, to jego wybór i jego decyzja, w końcu jest dorosły.

Ty też wykaż się odpowiedzialnością za siebie i nie pozwól się dołować.

Facet nie chce niczego zmieniać w życiu to jego problem, niech żyje jak chce. Ty nie akceptujesz tego jaki jest? To dlaczego jeszcze z nim jesteś? Zaczynam myśleć że to ty masz jakiś problem z sobą, że wszystko znosisz i robisz za siłaczkę w tym związku. Naprawdę ci taka rola pasuje?

Pasławku, ale barman to też praca i to czasem wcale ciężka To zapewne nie zainteresuje faceta.

Nooo.. i facet taką znalazł! Bo czym jest czekanie na spadek czy jakieś udziały w mitycznej firmie? A jak się koleś przy tym męczy tym czekaniem

Jasiko21,
do jakich wniosków doszłaś?

Skoro o przyczynach mowa.
Warto uważnie przeczytać wywiad z Wojciechem Eichelbergerem (dzisiejsze wydanie "Dużego formatu").

Ogólników i truizmów to raczej Ty użyłeś i w domyśle już sugerujesz jakąś diagnozę.Mając niewiele informacji tak jak my.
Z mojego osobistego subiektywnego  doświadczenia jednak, oraz wielu moich znajomych, przyjaciół z różnymi problemami
zaburzeniami,nerwicami ,uzależnieniami ,depresjami
wynika jednoznacznie że takie durne ochranianie niańczenie kogoś mającego problem z lenistwem jest robieniem mu krzywdy a nie pomaganiem mu jest tylko pobłażaniem niczym więcej machaniem ręki i dawaniem sobie i jemu tak zwanego świętego spokoju ,bo on się rozpłacze i może nawet zagrozi że sobie coś zrobi.
To co robią rodzice i Autorka jest pootrzymywaniem jego problemu a nie jego rozwiązaniem,wygląda na to że chłopak dopiero jak sięgnie dna to być może się obudzi i dokona jakiegoś wyboru
na razie to pierdzi w stołek
ale co ja tam mogę wiedzieć jestem tylko starym wrednym ponurym ćpunem,takim co się niby nawrócił a teraz jest nawiedzonym oszołomem a w gruncie rzeczy to przecież trzeba pewnie z nim z tym chłopakiem rozmawiać, przekonywać go prosić, błagać - do us...j śmierci i w koło Macieju, najlepiej zafundować mu maszynkę do bujania jajec, bo inaczej będzie mieć "dyskomfort" i może być mu przykro jak sam będzie musiał się podrapać .

Zgadłeś, bardzo dobrze znam ludzką psychikę.

No proszę, nawet ja doczekałam się diagnozy, do tego razem z Pasławkiem.

Nie prosiłam, ale jak musisz Ajena, to sobie folguj. Bo widocznie bardzo.. musisz.

Nikogo nie mieszam z błotem piszę tak, bo podobno nie czytałeś innych komentarzy.
Twarda miłość lub przyjaźń jest skuteczniejsza od źle pojętej litości i nadopiekuńczości.
Pewnie nie robisz tego co ja, bo być może jesteś lepszy ode mnie masz więcej doświadczeń z zaburzonymi młodymi mężczyznami takich które podważają to co ja napisałem, ewentualnie masz bardziej wrażliwy węch .
Wstyd jest potrzebny przydaje się do dokonywania zmian w swoim życiu a u tego dzieciaka nawet wstydu nie widać
jeżeli ma problem to wygodnie mu go mieć widocznie ,a utwierdzanie go w tej wygodzie jest dla niego szkodliwe na dłuższą metę.
Dla mnie to co czuje /Autorka i opis sytuacji wystarczy żeby wysnuć pewne wnioski.

Trzymam kciuki.

Przeczytaj, tak jak proponowałam wyżej, wywiad z Wojciechem Eichelbergerem (dzisiejsze wydanie "Dużego formatu") dotyczący funkcjonowania (niektórych) współczesnych młodych mężczyzn.

No bez przesady. Nikt go błotem nie obrzuca. Poza tym on tego nie czyta wiec nie trzeba się aż tak za niego przejmować.
Dlaczego ktoś w tym wątku ma roztrząsać czemu taki jest i szukać winnych? Każdy sam powinien przede wszystkim podjąć decyzję związkową, która będzie dla niego dobra. Jeśli zwiążesz się z kimś, kto nie ma żadnej motywacji nic nie robi - będziesz robić wszystko za niego i ewentualne dzieci. Nie mówiąc jakim taka osoba jest wzorem dla dzieci.
Facet niech się ogarnie. Może przecież iść do terapeuty jeśli mu to potrzebne. To nie jest zadanie kobiety, żeby go ogarniać, naprawiać. Jeśli się w to wchodzi, ciągle usprawiedliwia to ma się później przerąbane. A ona wcale tego ciężaru brać na siebie nie musi. Nie jest matką Teresą, mamą ani terapeutką.
Polecam dbać w pierwszej kolejności o siebie. Dopiero w następnej o innych. W przeciwnym razie będą wieczne kłopoty, brak satysfakcji i poczucie wykorzystania.

OK, Amen. Ludzi chorych się zostawia, nie pomaga. Łatwe i leniwe. Strach i niemoc. Brak wiedzy i umiejętności. Własna wygoda i egoizm, jak na filmie, jak na maturze... liczy się "gotowiec"... Dobranoc.

Ajena od pomagania chorym jest lekarz, ale nikt nie powiedział, że on jest chory.

Dzisiejszy dodatek Gazety Wyborczej.

Można też kupić papierowe wydanie. To prostsze i tańsze rozwiązanie. Rzecz w tym, że część męskiego rodu nie może odnaleźć się w "nowej" rzeczywistości, gdy era patriarchatu kończy się, a i kobietom wychowanym w kulcie mężczyzn i im podporządkowanym łatwo nie jest.

Moja matka wyszła za faceta (znaczy mojego ojca) który się nie starał. Ciotka mówi, że to matka o niego zabiegała. Matka nie bardzo opowiadała o ich znajomości, ale wspomniała kiedyś, że nigdy jej nie odprowadził do domu. Akurat tam to rodzice mamy byli bardziej przy kasie a ojciec "goły i wesoły". Nie zadbał o lokum chciał mieć dużą rodzinę. Jak wynajął to jakieś małe mieszkanie w złym stanie. On nic nie potrzebował. No chyba, że ktoś mu dał.Wtedy się z tym obnosił. Rodzice matki kupili dla niej mieszkanie. Potem w domu oczywiście ani przy dzieciach nic nie robił. Czasem zmył naczynia czy zrobił kanapki czy jajecznicę. Po pracy kanapa i gazeta od deski do deski. Matka prosiła o zajęcie się małym dzieckiem, to przygniatał dziecko nogą czy ręką i dalej czytał gazetę. W domu żadnego remontu, bo nie widział potrzeby. Ja malowałam a potem brat. Samochód niepotrzebny, dzieci i matka niech chodzą na piechotę po zakupy dla 9 cio osobowej rodziny. Nie interesowało go że kasy nie starcza i matka ciągle od rodziców brała z emerytury. Święta - zero pomocy, brak kasy, matka furii dostawała przed każdymi. Po 20 latach przestał pracować, dzieci jeszcze miał małe. Bo on chciał wysokie stanowisko tylko. Matka się żaliła, że powiedział jej, że teraz się zamieniają.Ona niech idzie pracować. Ja przeżyłam grozę, ale dziadkowie znowu uratowali.  Ona nigdy nie rozważała rozwodu i dalej się ciągle łudzi, że się czymś zajmie, że jej pomoże w bieżących życiowych sprawach. Nic go nie obchodzi.

Może ta historia będzie dla Ciebie przestrogą. Ja ci mówię: nie bierz faceta, który się nie stara i nic mu się nie chce.

Dzięki za opisanie swojej historii Aniuu- właśnie tego się obawiam, bo w prawdzie on sie o mnie stara i starał przez te 6 lat - zawsze mogłam na niego liczyć, był 24h na dobe dla mnie, rozmowy po kilka godzin przez telefon jak się nie widzieliśmy, zabiera mnie do knajpek, do kina, jakieś randki organizuje, pamięta o ważnych datach, kupuje kwiaty, czekoladki itp.
Tylko właśnie ten fakt, że mam w świadomości, że to za pieniądze rodziców nie za jego i boje się przyszłości po prostu. A otworzyła mi oczy sytuacja, kiedy podczas mojej obecności kłócił się z mamą - był chamski, złośliwy i w pewnym momencie, kiedy się wtrąciłam, żeby tak się do niej nie oddnosił powiedział mi, że " na uj sie oddzywasz" wyszłam, jego mama próbowala mnie zatrzymać a nie on, pojechałam... zaczął dzwonić, a jego tekst "przyjedź pogadamy" powiedziałam mu, że nie, że jeśli chce pogadać to on musi przyjść do mnie a on nadal "przyjedz po mnie, nie dojde przeciez tyle na nogach" nie przyjechałam po niego, ale się dało dojść.
Wówczas oznajmiłam mu, że między nami musi być przerwa - położył się na ulicy złapał moje nogi pod pachy i tak staliśmy, bo nie chciałam odpuścić, w końcu się ogarnał poprosił żebym zawiozła go do domu pod domem zaczął płakać że to dzięki mnie stanął na nogi i się złamałam...Ale nie mineło wiele od kolejnej dziwacznej sytuacji - zaczął mi wmawiać, że jestem wulgaryzm dziewczyną bo widząc syf w jego domu powinnam sprzątać mu i jego tacie oraz gotować, przywozić jedzenie (bo mieszka z ojcem, matka odeszła) bo nie jestem prawdziwą kobietą, zaśmiałam się tylko z niego. a on się obraził na kilka dni. A ostatnia sytuacja właśnie nas od siebie oddaliła, że prawie nie rozmawiamy jedynie jak siedzimy razem - chciał uprawiać wygibasy, na co teorytycznie nie miałam nic przeciwko, ale on nie chciał bo chciał wyjść ze znajomymi zaakceptowałam ale zaczął mi wyrzuty, że powinnam być jak prawdziwa kobieta i i tak go zaspokoić  hahaha zaśmiałam się i kazałam mu wyjść ze samochodu, nie chciał wyjść, więc powiedziałam że wyjdę ja a on zaczął mnie szarpać, żebym nie wyszła rozpłakałam się, wyrzuciłam go z tego samochodu i widziałam w jego oczach taki gniew, jakiego nie widziałam nigdy wcześniej. Zerwałam, wróciłam do domu.. a on zaczął mi odgrażać w sms, że podpali mi auto... potem zmienił znów się o 180*
I powiem wam, że ten brak pracy to naprawdę wierzchołek góry lodowej. Sam fakt, że jestesmy ze sobą tyle lat sprawia, że ciężko mi go zostawić, ale z II strony czuje, że zabieram sobie szczęście i szanse na znalezienie miłości, bo na razie jestem młoda a żyje wg mnie w toksycznym związku. Jednym czasem chciałam iść  z nim na psychoterpaie dla par,co nie wyszło, bo miał rzekomo zacząć pracę, ale jak się okaząło nie zaczął, byłam sama - psycholog średnio mi pomogł rozwiać moje wątpliwości.
Ale czekanie na cud, az znajdzie prace, az zacznie brac odpowiedzialnosc za swoje zycie, zacznie dbac o swoj wyglad jest juz dla mnie niedo zniesienia. Po prostu czasem mi nawet wstyd, kiedy kolezanki, rodzina pyta o to czym sie zajmuje - musze odpowiedzieć niczym, a jaką szkołe skończył? podstawową.  I najgorsze jest to, że kocham go całym serduszkiem za jego pozytywma energie, za wsparcie jakie potrafi dać, ale już się męczę. Chciałabym taki przepis na to, jak ogarnąć sytuację swoją jego, próbowałam wielu sposobów ale nic.....

Ta praca to jest najmniejszy problem. Jego niepanowanie nad emocjami oraz rozstawianie Cię po kątach z niewiadomych powodów to jest problem. I to taki który z wiekiem i dalszym brnięciem relację (ślub, dzieci, kredyt) prawdopodobnie będzie się nasilać a nie łagodzić.