Gdy nagle tracisz wszystko co się kochalo... - Netkobiety.pl

Bardzo ci współczuję, co prawda jestem młody, ale wiem jak potraktowała mnie narzeczona i jakie mam z jej powodu problemy psychiczne. Wiem też jak to jest, gdy jesteś z innym człowiekiem, niż tym który okazał się być po rozstaniu. Nie wiem jak bardzo cierpisz, bo ja siedzę na lekach nasennych i alkoholu, żeby aby się nie rozpłakać i nie mieć myśli samobójczych, a po tylu latach musisz przeżywać to bardziej. Jestem za młody, żeby dawać ci rady, ale wiem co czujesz nie jesteś z tym sama, jakbyś chciała pogadać, wyrzucić te emocje to daj znać na pewno udostępnie do siebie kontakt. Może taka wzajemna terapia mogłaby pomóc nam obojgu. Masz dzieci, teraz skup się na nich, bo dla nich to też trudne, pomoże ci to na chwilę się od niego odciąć

Alkohol to nie dobry doradca...jednak czlowiek musi jakos zapomniec. Najgorzej boli swiadomosc, ze cokolwiek bym nie zrobila to wiem, ze i tak go juz stracilam. Mam do niego ogromny zal za to, ze nie przyszedl nie porozmawial gdy czul sie wypalony. Ja zawsze dla niego bylam, zawsze wspieralam, pomagalam, a teraz dowiedzialam sie, ze wyreczalam, tak wyreczalam bo mnie o to prosil. Nie moge  mu wybaczyc tego, ze tak szybko z nas zrezygnowal, ze zapedzil sie tak strasznie w te relacje....i to w tak krotkim czasie....

Jeszcze dodam, że mam wiele przypadków w rodzinie, że ludzie rozstali się po 10 i 20 latach w kompletnej nienawiści, a teraz są szczęśliwi z kimś innym. W każdym wieku można kogoś poznać. Na razie jest faza szoku i żałoby, ale uwierz, że przyszłość nie musi być równie czarna

nie przyszedł z wypalenie bo niekoniecznie jakieś  wypalenie było:)
Nie wierz we wszystko co on mówi by nie spojrzeć prawdzie w oczy że nie byliście złym małżeństwem pewnie uznawalas że masz szczęśliwe życie?.  Ale nadarzyła się okazja i zaszumialo mu w głowie.
Naprawdę  się odetnij bo nie będzie można drogą  żadną  powiedzianych cofnąć słów. 
Nie walcz z wiatrakami teraz.

Twój jm (jeszczemąż) imając się wszelkich sposobów chce dobrze poczuć się sam ze sobą. Wie przecież, że odszedł, że oszukał, że zdradził, wobec tego powtarza raz za razem (i czynić tak będzie dalej, bo uważa, że kłamstwo powtórzone setki razy staje się prawdą), że "wszystko to" jest Twoja winą, że się wypalił, że... . Puszczaj to mimo uszu, bo jego teksty są toksyczne i - jakby nie patrzeć - wymierzone przeciw Tobie, ich celem, powtarzam, jedno: oszukanie i wybielenie samego siebie.

To, czy zgodnie z deklaracjami będzie Tobie i córce pomagał, okaże się dość szybko, także w trakcie waszego rozwodu.
Twój związek umarł, jesteś w żałobie, więc "dopadły Cię" wszystkie uczucia, m.in.: złość, niedowierzanie, rozpacz. Pozwól sobie, choć to do najprzyjemniejszych nie należy, na ich przeżycie, nie udawaj sama przed sobą, że nie czujesz tego, co czujesz. A i Twej córce będzie łatwiej przez to wszystko przejść, gdy zobaczy prawdziwą mamę, nie zaś manekin z uśmiechniętą maską.

I... nie usprawiedliwiaj go żadnym kryzysem wieku średniego, żadnym wypaleniem. Miał (i ma) wpływ na swe decyzje i zachowanie, i dokonał wyboru.

To, że nie pobraliście się nie zmienia nic poza uniknięciem sprawy rozwodowej. Wszelkie emocjonalne skutki rozstania poniesiesz i ty, i córka.

Obarczanie Ciebie winą za brak drugiego dziecka, jest... (napisanie adekwatnego słowa jest niezgodne z Regulaminem Forum), więc nie dokładaj sobie i nie wmawiaj sobie jakiejkolwiek winy.
Trudne chwile są najlepszym, choć często bardzo bolesnym, sprawdzianem ludzi.

Faktycznie ostatni rok byl z tych trudniejszych, ale dla kogo nie byl przez covid? Wracalam z pracy, corka milion zadan do zrobienia, wracalam a oni we dwojke beztroska siedza w salonie i ogladaja telewizje. Z zapytaniem co na obiad. Czy nie trafil by was szlag? Czasem trafial, wiec sie klocilismy, ale to nie byly jakies mega klotnie, za chwile wszystko wracalo do normy. Moze faktycznie nie mialam tyle czasu dla niego, ale on tez mial wiele obowiazkow. Wieczory spedzalismy razem. Zawsze okazywalam mu czulosc i zawsze spelnialam sie jako kochanka... nigdy te kwestie nie byly zaniedbywane.
Musze sie wam przyznac do czegos z czego nie jestem dumna... nasze pożycie w dalszym ciagu nie ustalo... kochajac sie z nim ostatnio czulam sie z tym zle... skoro zawsze twierdzil, ze seks to tylko z milosci, to skoro mnie nie kocha, to po co przychodzi do mnie... poczulam sie pozniej fatalnie...

Autorko, partner Cię zdradza i napluł Ci w twarz, a Ty nadal chodzisz z nim do łóżka??? toż to nie do wiary jest. Proszę Cię, przestań to robić, miej swoją godność... wspólnym seksem nie sprawisz, że on do Ciebie powróci - a zresztą, chciałabyś? po tym, jak Cię potraktował? wątpię. Żadna szanująca się kobieta by do tego nie dopuściła. Wiem, że łatwo mówić "weź się w garść" ale zrób to dla siebie i córki, nie sypiaj z exem i nie pokazuj mu swojej rozpaczy. Rozpaczaj, płacz - ale kiedy on nie widzi. Przynajmniej tyle możesz dla siebie zrobić, od razu poczujesz się lepiej.

Albo świetnie się bawisz wymyślając historyjki i zwiększając napięcie, albo ze zrozumieniem przeczytaj (i wyciągnij wnioski) obszerny wątek "Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo"

To jest jakiś żart.. On Cię zostawia, po tylu latach wspólnego życia i mówi Ci jak masz się z tym czuć?
Odetnij się od tego co mówi, bo jak tu wyżej piszą, przerzuca winę na Ciebie, żeby usprawiedliwić siebie. Będziesz się z tego dłużej podnosić jak będziesz analizować i przejmować się tymi wydumanymi zarzutami.

Nie robie sobie jaj i nie napwdzam watku. Pisze o moich uczuciach. Sorry takie mam. Zawsze odkąd pamietam bylismy razem, mamy wiele wspólnych wspomnień i nie wyobrazam sobie zycia bez niego...
Uslyszalsm tez, ze mialam sie jak paczek w masle, ze wszystko mialam co chcialam... ale czy to ja odchodze? Czy to moja decyzja? I jeszcze te jega watki, ze chce dla nas dobrze, ze przepisze na mnie dom, ze chce zeby mnie i corce bylo dobrze, ze chce sie rozstac w zgodzie i przyjaźni...

I nie rozumie mojego zachowania, bo myslal , ze przyjme to ze spokojem, a widzi, ze jestem rozwalona psychicznie...

vs

Cóż, trollowanie nie jest dla wszystkich.

Nie słyszałam jeszcze o służbowych domach. Mieszkaniach i hotelach tak, ale nie domach. Ale ok. Biorę pod uwagę, ze moja wiedza w tym temacie jest niewystarczająca. Ale... wujek Google tez milczy na temat służbowych domów. No chyba, ze Twój mąż jest prezydentem albo coś w ten deseń. Jest tez opcja, ze za krotko szukałam.

Jeśli się mylę, a mam nadzieje, ze nie - bo im mniej kobiet ma za mężów sukin... kotów, tym lepiej - to nie mieszaj pojęć i nie nazywaj bycia dupkiem (to eufemizm) kryzysem wieku średniego, bo to nie są synonimy. I jakkolwiek sypianie z partnerem, który przechodzi kryzys wieku średniego, nie jest niczym dziwnym, to sypianie z sukinkotem, który na dodatek odwraca kota ogonem - już tak.

Ja Ci wierzę.  Niektórych rzeczy  które wyprawial EX nie opisywałam bo by nikt nie uwierzył. I pewnie wiele kobiet tu miało podobnie.
Przez chwilę  podejrzewałam nawet exa o chorobę  psychiczną.

Nie na darmo zakochanie porównywane jest do choroby psychicznej, to te same ośrodki w mózgu. Trudno uwierzyć, co osoba zauroczona może robić i mówić. Gdybym sama nie przeżyła silnego zauroczenia męża nigdy bym nie uwierzyła, że normalny człowiek może prawie z dnia na dzień tak się zmienić. Ja okres zauroczenia męża nazwałam "Czarnym snem Kali" (jak w filmie Indiana Jones i Światynia Zagłady) gdy człowiek pod wpływem narkotyków zapomina o najbliższych i robi wszystko dla osoby w której się zauroczył. Usłyszałam wiele gorzkich słów i zobaczyłam czego nigdy nie chciałabym zobaczyć. Na szczęście moja sytuacja materialna była bardzo dobra, byłam niezależna od męża, mam silny charakter i jeżeli coś sobie założę to muszę to osiągnąć. Udało mi się wyciągnąć męża z opętańczego zauroczenia. Po wszystkim dziękował mi bardzo i sam stwierdził, że to było chore, że to działało podstępnie jak trucizna, krążąca w krwiobiegu, mówił, że to było jak zły sen, a on nie potrafił sam z tego się wyrwać ale dzięki mnie znalazł siłę.

Nauczona przykrym doświadczeniem podobnie jak osoby powyżej radzę Ci nie dyskutuj z mężem, odetnij się emocjonalnie, nie reaguj na jego zaczepki, on Cię teraz po prostu nie widzi, nawet jak Ty z nim sypiasz on tego nie pamięta. Dla niego najważniejsza jest teraz ta druga kobieta i jej problemy. Moim zdaniem nie powinnaś się także teraz wyprowadzać, żyj mimo wszystko normalnie jak do tej pory i koniecznie jak najszybciej zasięgnij porady prawnej aby unormować swoją pozycję majątkową w zakresie wspólnie remontowanego domu po dziadkach.

Nie rozumiem dlaczego ludzie zakładają, że przez 20 lat związku ma się nic nie zmienić. Że ma być tak samo jak kiedyś, że ludzie się nie odkochują, nie zakochują, nie zmieniają się ich poglądy, uczucia, myśli... On jest już innym człowiekiem. Ty też.
On postanowił, że nie chce dalej z Tobą układać sobie życia. I nie ma znaczenia, czy było 30 czy 300 smsów, czy od grudnia czy marca. Zachował się bardzo nie w porządku wobec Ciebie... i masz prawo do wszelkich emocji. Ale nie wiń siebie za to, że on się zmienił. Zmieniłby się niezależnie od tego, czy byłoby drugie dziecko czy nie, czy miałabyś pracę czy nie... Teraz to nie ma znaczenia, bo ON PODJĄŁ DECYZJĘ. Która boli. Która może wydawać się niesprawiedliwa.

Teraz pozostają Twoje decyzje. Gdzie masz granice, na co mu pozwolisz?

No pozamiatane niestety...Przeczytaj moj wątek. Taaak, oni wszyscy się bidulki wypalają. Bo żona już nie podziwia, zajęta codziennością i dzieciakami. Ja juz niedługo bedę wolna i mimo, ze naprawde kochalam męża to CI coś powiem - śmieci same się wyniosły...Po co Ci ktos taki, dla kogo wazniejszy jest zachwyt kochanki nad swoim ego niż żona, ktora wiele lat go wspierała? Serio myslisz, ze tak nielojalny czlowiek by sie chcial z Toba zestarzec? CHyba nie bardzo...Puść go...A Ty zacznij budowac swoje zycie na nowo bez niego. Wiem, ze boli - ale to tez minie. Obiecuję Ci.

Dlatego, ze są rzeczy ważniejsze niz "chcę się poczuć macho przy młodej d***. Że jest wspolna przeszlosc, wspolne wspomninenia, budowane latami wspolne zycie...A przed wszystkim - ze mozna sie zmieniac a mimo wszystko dzielic się swoim "nowym ja" z partnerem, a nie uciekac zeby poczuc niewiadomoco...Jak sie patrzy na zielony trawnik sąsiada - to ten nasz zawsze uschnie...Ale zeby to zrozumiec to potrzeba DOJRZAŁOŚCI

Teraz juz pozamiatane, on jest zakochany. W nowym "ja". nie, nie jest mu żal wspolnych lat. Dla niego ta nowa laska jest 8 cudem swiata. Daj czasowi czas:)
A tak na marginesie - podziwiam Twoją spolegliwosc. Ja wszystko zawsze wysylalam do narzeczonego kochanki moze dlatego ona mnie dzis tak nie znosi:D Coz, jak wypowiadasz wojne to nie licz na pokoj, proste:)

Pando
Zadbaj o siebie i swoje dziecko. Wykorzystaj to, że on chce mieć teraz spokój. Boi się aby jego poboczny związek nie ujrzał światła dziennego. To może jej zaszkodzić w rozwodzie. Możesz sporo na tym ugrać dla siebie i dziecka. Chce to niech idzie. Nawet chyba sobie jeszcze nie zdajesz sprawy, jak puszczenie swojej połowy wolno, w szerokim tego słowa znaczeniu, działa uspokajająco na nerwy. Dużo usłyszysz słów nie prawdziwych od niego. Jakieś pewnie sumienie ma, więc zagłusza je, wmawiając Tobie i sobie jak było źle. Z każdym tyg. miesiącem będziesz zdrowieć. Potrzebujesz czasu, ale trzeba działać też, za dużo macie do stracenia. Jak nie jest problemem wydanie z 200 zł to poradź się też adwokata, i 34 kroki, jak było pisane wcześniej.

Ależ to jest klasyka gatunku. Zapewne gdzieś tam odzywają się w nim jakieś resztki przyzwoitości, dlatego teraz musi to sobie jakoś zracjonalizować, a najłatwiej jest przecież całą winą obciążyć drugą stronę. Przypuszczalnie nie przyszedł i nie porozmawiał z Tobą, naświetlając problem, bo do tej pory go nie widział. Potem pojawiła się ta druga, w efekcie czego Twojemu partnerowi zupełnie zmieniła się perspektywa, a wydumane problemy zaczęły mnożyć jak za dotknięciem magicznej różdżki.

Na ten moment Twoją największą bronią byłyby spokój i opanowanie. Płacz, proszenie, a już (o zgrozo!) chodzenie z nim do łóżka, wyłącznie osłabiają Cię w jego oczach. On widzi, że Ci zależy, a powinien widzieć, że jesteś silna, że sobie radzisz, że jak już podejmie decyzję, to nie będzie odwrotu, co znaczy, że jeśli tam cokolwiek się zepsuje, to zostanie z ręką w nocniku. Taaak, wiem, że "Twój smutek go boli", że "będzie dbał", ale nie wierzyłabym w ani jedno takie stwierdzenie, bo moim zdaniem jedyne, co usiłuje w ten sposób osiągnąć, to zatrzeć przykre wrażenie, w dodatku fałszywie.

Nikt nie napisał, ze przez dziesiątki czy mniej lat ma się nic w związku i w człowieku nie zmienić. To normalne, ze nie stoimy w miejscu. Związki tez maja różne etapy. Nie wiem tylko, co ten fakt, ze wszystko się zmienia, ma wspólnego z tym, ze niektórzy są dupkami (to eufemizm). Żadna zmiana, a nawet zakochanie w innej osobie, nie tłumaczy i nie usprawiedliwia bycia dupkiem i krzywdzenia partnera.

Jak można w poniedziałek nawet nie dać partnerce znać, ze coś jest nie tak w związku, a już we wtorek spać (RÓWNIEŻ) z inna kobieta, bo akurat jest chętna? Jeżeli ktoś się wypala, to jeśli są albo kiedykolwiek były miłość i szacunek, to wypadałoby o tym najpierw osobie, z która tworzy się związek, powiedzieć, zamiast wskakiwać innej osobie do łóżka. Zreszta samemu tez można dorzucić drwa, zamiast rozpalać inne ognisko. A podania jako powód zdrady i odpłynięcia w inna relacje - braku komplementów od partnera nawet nie skomentuje. To mężczyzna czy zakompleksiona tudzież zapatrzona w siebie dziewuszka, ze nie może żyć bez pochwał ze strony partnera? Choć pewnie trzecia opcja jest prawdziwa i to przerośnięty chłopiec w krótkich spodenkach. I żeby nie było, nie uważam, ze partnera nie należy doceniać, przeciwnie. Sama to robię i mówię o tym. Ale to, ze ktoś nie mówi, to jeszcze nie powód do zdrady i rozwalenia rodziny. Przecież to, co go łączy z tamta kobieta, to nie miłość (nie na tym etapie), tylko co najwyżej motyle w brzuchu. Jeśli z nią zostanie, tez nie będą zawsze fruwały, a raczej nie w takiej ilości i nie tak wysoko. Nie zawsze będzie w niego wpatrzona jak w obrazek. 

Nie uważam, ze przeszlosc i teraźniejszość można oddzielić gruba kreska. Moment, w którym pisałam ten post, tez w momencie jego wysłania jest już przeszłością. Granica jest płynna. Ale zmiany na gorsze w związku nie dzieją się w jednej sekundzie. A to oznacza, ze można reagować, pielęgnować, dbać, a nie tylko oczekiwać dbania, komplementów i podziwu od partnera i od otoczenia.

A ja wierze tylko w miłość po grób. Miłość, która trwa chwile i znika, gdy związek wpada w zakręt albo gdy za zakrętem jest ładniejszy widok, to nie miłość. Gdy człowiekowi nie zależy, to można nic nie robić albo robić mało, ale jeśli się kocha i jest się szczęśliwym, to chce się, żeby to trwało. A samo nic się nie zrobi. Bo miłość to poza emocjami - które wierze, ze mogą być zawsze, choć nie zawsze równie silne - także decyzja. Jeśli zdecyduję dzisiaj, że chce zostać pisarką, to zacznę, pisać, uczyć się o pisaniu, doskonalić warsztat, zbierać materiały, zdobywać wiedzę, czytać inne książki, a nie siedzieć z nadzieja, ze wena twórcza zrobi całą robotę. Sądzę, że nawet przy pierwszym rozdziale wena nie wystarczy, a co dopiero przy kolejnych rozdziałach i kolejnych książkach. Tak jak wena to za mało, by pisać, tak zakochanie, pożądanie czy przyzwyczajenie to za mało, żeby związek przetrwał. Albo będzie miłość z obu stron, albo związek nie przetrwa.

Dawno temu przeczytałam takie zdanie: Kto przestał kochać, nie kochał wcale. Tez tak myślę.

Ja też nie widzę wartości w trwaniu w czymś tylko dlatego, że w przeszłości w tym trwaliśmy, ale już w trwaniu przy kimś kto, kocha, i dbaniu o miłość i związek, pielęgnowaniu uczuć i emocji - widzę wielką wartość i wielki sens. Bo miłość to coś więcej niż zakochanie. I ma od zakochania większą moc i większą wartość. Ale nie każdy chce sięgać po więcej. Niektórzy, zamiast zrobić krok wprzód, wola się cofać do etapu samych motyli - jak partner autorki. Ale tak to w życiu jest, ze czasem „rzuca się perły pod wieprze”. Bo mądry perły podniesie, a głupi podepcze.

co mialby zglosic, ze kolega dostaje smsy, ze zona mu sie puszcza;) a zona tego kolegi nie bedzie chciala sie w to bawic, bo wie co moze wtedy wyjsc na jak, a poza tym to nie jest grozba, tylko rada jakies zyczliwej osobki:) mysle, ze jednak mogl ktos cos zauwazyc, a im sie tylko wydaje, ze nikt nic nie wie....

Zskochał się w innej i tyle. No, może zauroczył. Nie jest przyczyną to, że autorka jest zbyt zaradna, a on jest niedoceniany. Jakby było odwrotnie, to by mówił, że jest przytłoczony tym, że autorka jest nieporadna i wszystko musi robić on  albo, że za bardzo ona interesuje się jego osiągnięciami i chwali go jak dziecko, nie dając się wykazać.
Teraz już pozamiatane.
Tylko co, jak okaże się po jakimś czasie, ze niwa pani też ma wady, haha.  Nie mie śmieje się, bo kawał życia byliście razem i jest jeszcze dziecko.
Jednak prawdę mówiąc, że jak facet się zauroczy to odejdzie i po 30 latach małżeństwa o tomajac dzieci, wspolny dom itd.

Ale co Ty chcesz uzyskać teraz?
jak to amok i nie ma w waszym układzie większych pęknięć, to naprawde dla Ciebie lepiej zdystansować się do tego. Bo dochodzi się do momentu gdy nie można droga żadną..

macie dom, pewnie i ogród- są warunki.

druga sprawa:  mam nadzieję, że córka nie znajdzie się między młotem a kowadłem.

Zatem wsiadaj na konia, lanca w dlon i wymierz kare tym lobuzom
Jestes przeciez najwazniejsza i to, jak chcesz zyc, musi byc respektowane przez kazdego, kto ma z toba do czynienia.

O to chyba w tym wszystkim chodzi, aby zachować się z godnością i poszanowaniem drugiej osoby..
Chociaż, patrząc akurat po moim otoczeniu, gdzie widzę, jak w rodzinie przez długi czas trwają udane małżeństwa, to się zastanawiam jak to możęliwe, że ludzie się tak zmieniają. Jak możliwe, żę nagle
po iluś tam latach nudzi im się relacja z drugim człowiekiem i mimo braku jakiś poważnych przyczyn, jedno decyduje się odejść, nie wierząc, że relację można naprawić lub nawet nie chcąc jej naprawiać.
Brak zdrady, krzywd czy upokorzeń a jednak jedna osoba mówi koniec i odchodzi. Z pewnością nie można powiedzieć o danym związku, że jest prawdziwym uczuciem, jeśli przy pierwszym problemie czy kryzysie pojawia się chęć zakońćzenia. Jak również wtedy właśnie, kiedy pojawia się na horyzoncie osoba, dla której tracimy głowę z powodu zauroczneia a tak naprawdę po czasie się okazuje, że nic więcej nie może z tego wyjść.

Zauroczenie czy też zakochanie oślepia kochanków  i im się wydaje, że zachowują się normalnie i nic nie jest widoczne na zewnątrz. Niestety są w największym błędzie bo ich zachowanie, gra słów i ciała są bardzo widoczne dla zainteresowanego obserwatora. Ela ma rację, że przy tak szybkim przepływie informacji zacznie się wiele dziać, przypuszczam, że w niedługim czasie informacje o romansie dotrą do męża tej pani i ciekawa jestem czy w tym momencie nowe uczucie męża autorki przetrwa ta próbę w bezpośredniej konfrontacji, czy też emocje i uczucia zaczną stygnąć. Czas pokaże jak wielka była moc tego zauroczenia w realu, czy pójdzie w wielką miłość, czy w cichy powrót do domu z podkulonym ogonem.

Ich relacja jest dość świeża i pomimo intensywnego kontaktu telefonicznego (sms), opiera się głównie na wzajemnym pocieszaniu i zapewne komplementach, a to dość słaby fundament. Podejrzewam, że tamta kobieta szukała impulsu, motywatora do zakończenia związku, o ile w ogóle chce go zakończyć. Partner Autorki pewnie liczył, że ta wyprowadzi z dzieckiem i tym samym zwolni mu gniazdko do schadzek z tamtą kobietą. Zapewne żadne z nich nie spodziewa(ło) się, że ich romans tak szybko wyda, a wyda... skoro mąż tamtej pani dostał takiego a nie innego smsa. Ciekawe czy jak się okaże, że ów małżonek ją uprzedzi i złoży pozew z jej winy, ta sielanka kochanków będzie nadal trwała.
Dlatego zgadzam się z Elą, by Autorka jak najszybciej zadbała o sprawy finansowe (majątkowe) bo jak wszystko rypnie, to czy nadal jej partner będzie taki wspaniałomyślny.

No ale jakie to ma dla Ciebie znaczenie sprawy  tamtego małżeństwa?

Ja takie smsy dostaje od kilku tyogdni. Raz, ze doprawia mi rogi, zebym sobie go przypilnowala, ze jestem naiwna, ze robia mnie w konia. Mam jeden typ, kolezanka z pracy mojego partnera, ktora pracuje z nim i mogla cos zauwazyc, albo zobaczyc.  Poza tym moze ktos po prostu chcial zwrocic moja uwagę i uwage jej meza, zeby nie byc za to do konca odpowiedzialnym tylko zasugerowac, zeby sie przyjrzec swoim partnerom.

Sorry ale ja przestałam wierzyć w tą historię.
Nagle sms do męża kochanki, potem wiele też do niej (Autorki), i nagle tyle informacji o tej kobiecie, która była podobno znajomą z neta, że już mieszka z matką w tym samym budynku itd.
Serio chce Ci się w to bawić?

Przykro mi, że coś takiego spotkało.... Naprawdę.

Zgadzam się, z przedmówcami: o miłość się dba, rozmawia się, pielęgnuje, naprawia. Wtedy można utrzymać małżeństwo. Ale jeśli jedna strona (lub obie) zataja że jest źle, zimno, coś nie gra, albo jeśli ktoś podejmuje decyzję, że idzie szukać bliskości gdzieś indziej to już nic nie zdziałasz.
Okazało się, że byłaś z kimś, kto położył krechę na małżeństwie, nie chce mierzyć się z trudami, idzie w łatwe, przyjemne, proste. Oczywiście, że czujesz się jakby ktoś umarł - partner już nie jest partnerem. Odszedł ktoś ważny... I to wali po samoocenie, bo wybrał coś innego.
Ale jestem zwolenniczką puszczania ludzi, jeśli nie chcą ze mną być. Nie potrzebuję w życiu nikogo, kto nie chce w nim być. I Ty też go nie potrzebujesz. Możesz za nim tęsknić, i z pewnością będziesz. Ale on nic Ci nie da. Nie jest Ci potrzebny do szczęścia, nie jest w stanie Ci go dać. Jesteś kimś wartym więcej niż ten gość, który nie chce wziąć tego co oferujesz. Nie dlatego, że z Tobą jest coś nie tak! To on jest ślepy, głuchy, niechętny, prosty. Odwrócił się plecami? Odwróć się i Ty. Masz życie, które możesz przeżyć jak chcesz. Niech spada z tymi "skarbami".