zwiazek z kobieta z dzieckiem - Netkobiety.pl

Co dokładnie masz na myśli pisząc

?
Bo brzmi to tak, jakbyś został przez kogoś zmuszony do wejścia w ten związek, jakby to się stało wbrew Tobie, jakby doszło do jakiegoś podstępu.
Nie zostałeś wrzucony na głęboką wodę, przecież sam chciałeś angażować się w tą relację i podjąłeś świadomą o tym decyzję.

Ja nie jestem w pełni szczęśliwy w tym związku byłem ale przed tym jak poznałem ją w internecie gdzie opisywała mi siębie inaczej niż po tym jak nagle oznajmiła ze ma dziecko i męża. Rozwiodła się z nim.

Patrzę na to też tak że kocham moją narzeczoną, czuję też niepokój że zostanie skrzywdzona jak odejdę, skrucha. Przez pięć lat wydawało mi się że jak trochę podrośnie dziecko to będzie inaczej bardziej samodzielne i nam to ułatwi ale jeszcze gorzej, mieszkanie też z teściami gdzie się ciągłe wtrącają gdy dziecko coś zrobi leci na górę i jest głaskane brak zasad... Czuję się jak piąte koło u wozu... Ojciec, którego już dawno nie ma i nie kontaktuje się z dzieckiem byłby lepiej traktowany przez teściową niż ja tylko dlatego żeby był tu ojciec.. Ja chce jak najlepiej a wychodzi tak że nie ma dnia bez stresu bo ciągle jest problem... Patrzę na to przyszłościowo gdy ja będę chciał dziecko to pasierb będzie zazdrosny, po prostu za bardzo jest rozpieszczony i sam nie potrafi cokolwiek zrozumieć i żeby nie robił na złość ma 10 lat a zachowuje się jakby był przemądrzałym dorosłym człowiekiem...

jprdl ile to dziecko ma lat? ty jestes jeszcze wiekszym dzieckiem od niego:

nie przeszkadza ci, ze cie oklamala, ale przeszkadza ci dzieciak?
i to w dodatku taki, o ktorym wiedziales, bo  big love przez internet mi nie wmowisz. taki zwiazek to nie zwiazek.
jak sie dowiedziales, zamiast powiedziec jej prawde (no tak, jak masz miec do niej pretensje o klamstwa, jak sam lepszy nie jestes) i zakonczyc znajomosc, pozwoliles sie jej i przede wszystkim temu dziecku przywiazac. jakim draniem trzeba byc? potem, zeby jeszcze bardziej namacic sie dodatkowo oswiadczyles???

nie musisz sie wyszalec, musisz dorosnac! najlepiej w pojedynke, bo jak unajdziesz laske bez dziecka, ale zaciazy to ty znowu znikniesz, bo na powazne zwiazki sie nie nadajesz.

i jeszcze te "bo ciagle jest problem". zycie nie jest latwe i przyjemne. zawsze bd jakis problem, a ty sb w sytuacjach kryzysowych nie radzisz. jestes zbyt slaby psychicznie. wiecej nie szukaj laski z dzieckiem, +nikomu sie nie oswiadczaj, bo  jak twoja zona np ulegnie wypadkowi albo dostanie jakas chorobe  to tez cie sytuacja przerosnie.

i nie pietnuje cie za to, ze nie chcesz kobiety z dzieckiem, ale za to, ze kurka, po jakim czasie do tego doszles? 5 latach?????!!!! zostaw ja i to jak najszybciej.

Zawsze będziesz na drugim miejscu. A w złości nawet usłyszysz, że ona ma już swoją rodzinę(Ty do niej nie należysz). Ciesz się że nie zrobiłeś bobo, dzięki temu masz drogę wolna. Chcesz odejść, odejdź i znajdź sobie kogoś bez takich zobowiązań.

Dlaczego wciąż mieszkacie z teściami, jeśli to Wam nie służy?
Dlaczego nie weźmiesz spraw w swoje ręce, za to zachowujesz się jakbyś był biernym uczestnikiem swojego życia? Naprawdę nie widzisz na jak wiele decyzji i spraw masz wpływ, ale z tego nie korzystasz? Notebene na wychowanie dziecka, które Cię wyraźnie irytuje, też go masz.

Gdybys byl dupkiem, to bys wyjechal.
A tak to jestes dupkiem i nie wyjezdzasz i meczysz ich wszystkich tam, bo nikt nie jest w stanie ksiecia zadowolic.

to zdecyduj sie, czy ci zalezy na tej kobiecie i dziecku czy nie.
zgadzam sie z Olinka, ze jesli zalezy to przede wszystkim powinniscie pojsc na swoje - ograniczysz wplyw tesciow (ale musiz byc pewny, ze jednak zalezy, a nie ze za 2 lata bedziesz sb znowu wkrecal, jaki ja biedny, 7 lat jestem w zwiazku, kocham moja dziewczyne, ale nie akceptuje jej dziecka, trzeba placic rachunki, lato sie skonczylo), zeby nie zostala potem sama na tym mieszkaniu z np kredytem albo oplatami za wynajem, na ktory moze w pojedynke nie bd jej stac). jesli nie zalezy to chyba wiadomo, co powienienes zrobic- odejsc.

w jakim wieku jest dziecko, bo to wazne. do 7 roku zycia dzieci nie uzywaja rozumu. nie ze sa glupie, ale nie zastanawiaja sie jak dorosli, co robia, kieruja sie instynktem. dopiero miedzy 7-8 rokiem zycia to sie zaczyna zmieniac.
z tego co wywnioskowalam, uwazasz, ze brakuje mu wychowania. zeby to zmienic 1. musisz zadbac o relacje z nim. zmienic nastawienie i przestac widziec potwora, gdzies zabrac, np na lody+glupi plac zabaw, w cos sie pobawic w domu. nie da sie wszystkiego wpoic na raz. np moze moc nadal duzo, ale ze sa pewne granice/ jakies wazne zasady, np po obiedzie np godzika odpoczynku i najpierw lekcje zanim sie zacznie zajmowac jakimis przyjemnosciami. i byc w tym konsekwentnym. wtedy codziennie godzina po obiedzie kazesz mu robic lekcje i nie odpuszczasz. nie musisz krzyczec (rozumiem, ze czasem moga poniesc emocje, bo kazdy jest czlowiekiem, ale jak bd przestraszone albo bedzie sie czus niesprawiedliwie potraktowane to tylko bedzie gorzej, a nie lepiej, przytulenie/ wojna na laskotki naprawde wiecej moze zdzialac, jesli jednak po takim przytuleniu sie buntuje to kara, ale nie jakas jak w wosjku, stawianie do konta czy whatever ale odebranie jakiejs przyjemnosci, np po lekcjach normalnie mogl ogladac telewizje? to zapowiezdiec, ze dzis nie bedzie ogladal, jesli zaraz  nie usiadzie do lekcji, bo juz nie bedzie na to czasu. powtorzyc kilka razy, policzyc do 3 i wyciagnac zapowiedziane konsekwencje).
u niektorych sprawdza sie np zbieranie punktow. zrobic tabelke na kazdy dzien, jesli zrobi lekcje narysowac np sloneczko, po tygodniu czyli 5 sloneczkach jakas nagroda (oczywiscie mala, np lizak czy wspolna wycieszka na rowerach). w ten sposob utrwala sie pozytywne wzorce. wbrew pozorom, dziecku trudno zmienic nawyki, jesli byly utrwalo przez iles tam lat, ale jesli codziennie bedziesz konsekwentny to po kilku tygodniach powinno juz sie "nauczyc" nowej zasady. wtedy wprowadzasz nastepna.

Rady dot. wychowania są zapewne właściwe, tyle że autor w tej sytuacji guzik może, dopóki z żoną i jej rodzicami nie stworzą wspólnego frontu. Pomijając już niekonsekwencję i inne oczywistości, to wystarczy postawić się w sytuacji dziecka, żeby to zrozumieć.
Okej, mama i dziadkowie pozwalają mi na wszystko, a tu jakiś obcy facet będzie mi mówił, co mam robić? Nawet grzecznie, życzliwie, spokojnie? No sorry, ja bym miała w nosie jego zasady, kary, polecenia. Nie pasuje mu coś? Zabroni mi oglądać TV? To pójdę do babci. Nie da słodyczy? Jak wyżej. Zresztą co... Batonik mi z ręki wyrwie? XD

Związałeś się z oszustką, okłamała cię w najważniejszych sprawach, zataiła, że mężatka i dziecko, nawet miejsce zamieszkania. Ty młody i naiwny łyknąłeś haczyk znudzonej mężatki, która szukała uniesień w internecie. Nie odpuściłeś, związaliście się. No i jest bajzel, bo to wszystko zbudowane na kłamstwie.
Ty już podjąłeś decyzję o zakończeniu związku, tylko jeszcze szukasz sposobu, żeby wyjść z tego z twarzą, bo kreujesz się na osobę silną psychicznie. A to nie ma nic wspólnego z rzeczywistością, bo jesteś niedojrzały emocjonalnie. Nie jest to zarzut, bo jesteś młodym chłopakiem, który w ogóle nie jest gotowy na taki układ. Dziecka zwyczajnie nie lubisz, podświadomie widzisz w nim zdradę partnerki, choć oczywiście tak nie jest. Chciałbyś zaczarować rzeczywistość, żeby była kobietą w której się zakochałeś 5 lat temu. A ty kochałeś wyobrażenie, wymyśloną przez nią lepszą wersję, którą Ci sprzedała. Nie jesteś szczęśliwy i z chęcią byś ewakuował się z tego wszystkiego, ale coś cię powstrzymuje. Cudu nie będzie, teściowa się nie zmieni, dzieciak też. Jaka w tym jest postawa partnerki? Weź odejdź, poszukaj dziewczyny bez przeszłości, bez dzieci, takiej, której przeszłość nie będzie zatruwać ci życia. Nie brnij w to, bo to naprawdę nie ma sensu. Szkoda was wszystkich.

To była świadoma decyzja. Nikt Ci pistoletu przy głowie nie trzyma

Dziecko ma 10 lat wszystko co złe kierują na mnie teściowie i swoją córkę za wychowywanie a prawda jest taka że to oni na co dzień pozwalają mi na wszystko jak robi coś źle to wtedy wina jest na córkę i na mnie... Ale nie powiedzą dziecku żeby przestało coś robić tylko patrzą się dalej i wzywają córkę i ryczą....

tacy sa typowi dziadkowie

Ja od małego się bawiłem z dzieckiem non stop wyjazdy wspólne na place zabaw, wakacje, zabieranie samemu go gdzieś bez pytania partnerki aby zrobić mu przyjemność..

zwiazales sie z kobieta z dzieckiem

Tak jak Johanna napisała to jest obiektywne podejście, przecież tutaj jest obojga wina...

ona zataila, ze ma dzieci, ale gdy poznales prawde i tak sie wkreciles na zwiazek z kobieta z dzieckiem, zeby potem ponarzekac, ze te dziecko w waszym zyciu istnieje

Wyprowadzkę brałem pod uwagę ale też nie chce opcji że zostawię partnerkę później z tym sama chciałbym się odciąć od teściów ale wtedy w ogóle nie będzie można nigdzie się ruszyć z domu bo trzeba dziecko pilnować..

tak jest, gdy sa dzieci. w tym wypadku twojej kobiety, o ktorego istnieniu wiedziales. gdyby nawet nie miala dziecka, ale teraz by zaszla z toba byloby dokladnie tak samo. dziecko to obowiazki. a ty zachowujesz sie sam jak dziecko, jakbys dopiero co odkryl, ze dzieckiem trzeba sie zajmowac, no kurka..

Dziadkowie są tak pomocni jak za przeproszeniem wulgaryzm majtki. Ostatnio zrobiłem remont i co zamiast się cieszyć bo narzekanie że remontów się nie robi przez teściów to jeszcze wytykanie co jest nie tak robione przy remoncie... Z nikim w tym domu nie idzie porozmawiać kompletnie nawet siostra mojej narzeczonej  i szwagier są zawistni i obgadują za plecami bo są najlepsi..
Atmosfera jest tak chora i toksyczna, że naprawdę szkoda słów... Gdy przyjeżdżam do rodzinnego domu czuje ulgę komfort psychiczny i fizyczny mogę robić co chce...

i wlasnie dlatego powinniscie pojsc na swoje.

Ten związek nie daje mi motywacji do robienia czegoś a wręcz przeciwnie czuje ze jestem na łańcuchu i tylko muszę naprawiać czyjeś życie... Rok temu miałem też Stany depresyjne chodziłem do psychologa i moje dzieciństwo i to wpłynęło na mnie..

powinies ja zostawic. i odradzam ci zwiazki. zostan sobie kawalerem, nie bedziesz mial problemow, bedziesz mogl jezdzic, gdzie chcesz, robic, co chesz.
tu masz juz odchowanego 10latka. takiego mozna zostawic juz np 3 godziny samego, zeby gdzies wyskoczyc na jakas kolacje czy whatever,a jak wejdziesz w zwiazek nawet z panna i ona zajdzie w ciaze to bedziesz sobie nie poradzisz. bedzie kilka lat nocy nie przespanych, bo najpier niemowlak, potem wieczne choroby i ogolnie jakies 20 lat, w ktorych znowu bedziesz sie meczyl. nie dla kazdego powolaniem jest malzenstwo i rodzina. dla ciebie nie.

Gdyby kobieta zaszla że mna w ciążę to nie uciekł bym bo to by było moje dziecko i chciałbym je wychować jak najlepiej  potrafię...
Mnie wkurza ze to nie moje dziecko i ma zachowania po swoim ojcu a jedynie w tym domu kogo słucha że zrobi odrazu to mnie bo inni mu pobłażają we wszystkim i to nie jest tak że to nie moje dziecko i chce źle ale moje dziecko też będę chcieć aby się odpowiednio zachowywało i było odpwoekdzialane jak na wiek w którym jest... Jedni potrafią się podporządkować w takjm związku ale chyba ja nie na innych forach czy to kobiety czy mężczyźni mają podobne problemy i narzekają na dzieci swoich partnerów i związek... Kto nie był w takim związku ten nie ma pojęcia ile jest wyrzeczeń i poswiecen...

Masz rację. Ja Ci powiem inaczej. Mając dwójkę małych dzieci, są takie tygodnie, że np są chore i trzeba siedzieć z nimi cały tydzień w domu. Są dni zimne, deszczowe, gdzie też nigdzie nie wychodzisz. Wymyślasz różne zabawy, jest fajnie. Jednak dzieciaki szybko się nudzą i pod koniec tygodnia zaczynają być nieznośne. Kłócą się między sobą, wszystkim bawią się tylko przez chwilę. Jako ojciec - kocham ich nad życie, ale w takich sytuacjach ma się dosyć i chciałoby się uciec. Zaciska się zęby i żyje się dalej. Jedno przytulenie, jeden buziak załatwia wszystko i złe emocje odchodzą. Nie wyobrażam sobie, wychowywać w takich chwilach nie swoich dzieci. Jest to bardzo trudne i podziwiam tych, którzy dają radę. Cały czas też trzeba mieć świadomość, że kiedyś się usłyszy - czego Ty chcesz, nie jesteś moim ojcem. Trzeba być naprawdę bardzo mocnym psychicznie żeby to wytrzymać. Może też trochę głupim i naiwnym? Jeśli nie dajesz rady teraz, to zrób coś dla siebie i odejdź, bo nie będzie lepiej a tylko gorzej.

Czy wam się wydaje że to dobre przez 5 lat ponad, że z partnerką mieliśmy sami wypad gdzieś dwa razy na 3 dni z czego jeszcze było tak że jeden dzien jazdy co celu drugi zwiedzanie a trzeci powrót i jazda... ? Jeździłem z partnerka na jakieś wypady na 4 godziny w weekendy ale czy dłuższy wypad bez dziecka  w takim związku się nie należy ? Im starsze dziecko tym bardziej manipuluje matkę a ja nic nie mogę z nią robić najgorsze, że traktuje ją jak koleżankę tworzy taka relacje gdzie on w tym próbuje dominować a matka uważa, że to jest dobre, dziecko rządzi dorosłym... Ja zgłupiałem w tym związku, domu z tymi ludźmi....

Czyli twoim zdaniem facet albo kobieta, która jest z partnerem z dzieckiem z poprzedniego związku nie ma prawa na wyjazd albo wyjście bez dziecka ?

Dla samotnego rodzica ważniejsze będzie dziecko niż nowy partner. Nie przeskoczysz. Jedyne co to szukać sobie kogoś wolnego, albo z naprawde już dużym dzieckiem, nastolatkiem, albo z dorosłym dzieckiem. Relacja z kobietą czy mężczyzną, która ma dziecko 2, 5 czy 10 letnie - tak to będzie wyglądać. Np nie pojedziecie sami na wakacje a dziecko nie zostanie zostawione jak pies czy kot z babcią czy w hoteliku. To są trudne sprawy.
Moze poszukaj jakiejś wolnej? Tzn bez dzieci?

Bo to jest trudne i nie każdy się nadaje. Co innego w starszym wieku, gdzy oboje są 40 plus, a dziecko ma 15 lat albo 25. To już właściwie nie dziecko i nie potrzeba wychowania.
Dlatego mało kto wchodzi w związki z dzieciatym/dzieciatą w wieku lat 20paru, jak tak patrzę po znajomych, to mam jeden przypadek, dziecko miało 6 czy 10 lat.
Reszta koleżanek nawet nie spojrzała wówczas na rozwodnika z dziećmi. Odwrotnie tez pewnie tak było, ale nie pytałam.
Poźniej już jest inaczej, chociaż to też zależy od ludzi i charakterów. Zależy jak kto się dogada.

Nie odpowiedziałeś na żadne pytanie, które Ci zadałam.
Jak konkretnie chciałbyś te problemy rozwiązać?
Z tego co napisałeś, wynika jasno, że najlepiej dla Ciebie byłoby, gdyby tego chłopca w ogóle nie było, tymczasem to nie jest możliwe.
Jeśli chcesz, żeby wszystko było podzielone, to dlaczego się nie wyprowadzicie od rodziców partnerki na swoje? Przecież to najprostszy i najszybszy sposób do tego, żeby żyć na własnych warunkach.
Nie trzeba być w takim związku, żeby rozumieć jak działa brak akceptacji, czy odrzucenie.
Ja na przykład jestem drugą stroną takiego związku, poznałam mojego męża kiedy byłam już po rozwodzie i byłam mamą dwóch córek. Jesteśmy razem już X lat, a o tym, że jak najbardziej da się stworzyć normalną rodzinę na takich warunkach, niech zaświadczy fakt, że to mój mąż będzie prowadził moją najstarszą córkę do ołtarza, a nie jej ojciec.

Tak, wiem o tym. Dlatego zależy mi na tym, żeby Autor odpowiedział konkretnie na zadawane mu pytania i dlatego ciągle je ponawiam
Niestety jak na razie rozmywa tylko wszystko.

to chyba bedzie najlepsze rozwiazanie. i na pewno nie powiedzial partnerce jak bardzo ma alergie na jej dziecko. pewnie sama by te sprawe juz dawno rozwiazala. ciekawi mnie tylko jak dotad sama tego nie zauwazyla?

Moim zdaniem Wy się wzajemnie nakręcacie. Ty nie lubisz dziecka partnerki, bo wydaje Ci się rozwydrzone i okręcające sobie matkę wokół palca, co jednak może być efektem rywalizacji z Tobą o jej uwagę i względy. Chłopak czuje, że go nie lubisz, więc tym bardziej daje odczuć, że Twoje zdanie i Twoja osoba niewiele go obchodzą, a już na pewno nie jesteś dla niego autorytetem. Najwięcej może partnerka, która zapewne widzi co się dzieje, a że dobro dziecka jest dla niej najważniejsze, a równocześnie zauważa Twoją wyraźną niechęć w jego kierunku, to usiłuje chłopcu to jakoś zrekompensować. Im bardziej próbuje to robić, tym bardziej Ty czujesz się odsunięty i jeszcze bardziej nie lubisz chłopca, z którym musisz walczyć o jej czas i uwagę. W ten sposób to błędne koło się zamyka. Aby sytuację jakoś naprawić, trzeba je w końcu przerwać.

Zaszło to wszystko już bardzo daleko, choć gdyby od początku Wasze relacje były właściwie ustawione, obecna sytuacja prawdopodobnie w ogóle nie miałaby miejsca. Dziecko jest dzieckiem, więc jeśli wzajemnie Wam na sobie zależy, to teraz Wy musicie wykazać się dojrzałością, znaleźć jakieś kompromisy i to wszystko poukładać.
Zaczęłabym od poważnej, szczerej, ale pozbawionej goryczy i pretensji rozmowy z partnerką. Powiedz o swoich odczuciach i oczekiwaniach, wysłuchaj jej zdania, znajdźcie jakieś pośrednie rozwiązania. Ty musisz rozumieć, że dziecko jest i zawsze będzie dla niej ważne, ale i ona Twoje uczucia powinna brać pod uwagę i jeśli chce, aby Wasz związek trwał nadal, to coś w swoim zachowaniu zmienić.

Kolejną kwestią są relacje z chłopcem. Czy naprawdę nie potrafisz zobaczyć tego wszystkiego jego oczami, a potem spróbować się z nim zaprzyjaźnić? Zacząć jednak należy od pokazania mu, że nie jesteś jego rywalem i że razem jest... fajniej. Uwierz, że jego postawa bierze się z niepewności. Dzieci nie potrafią w inny sposób zwracać na siebie uwagi, jak irytującym zachowaniem, a nawet jeśli może to wyglądać na tzw. brak wychowania, to nie jest to wymierzone przeciw komukolwiek, ale rozpaczliwa próba pokazania swojego chłopięcego lęku. Jeżeli jednak zobaczy w Tobie fajnego faceta, z którym można się dogadać, a przede wszystkim który nie odbiera, ale daje mu poczucie bezpieczeństwa, to to ma szansę się udać.

WLASNIE GDYBYS TY CZYTAL MOJE WCZESNIEJSZE WYPOWIEDZI W TYM WATKU, ZAUWAZYLBYS, ZE WIEM O DZIADKACH???? Ale oni nie maja obowiazku pilnowac dziecka. obowiazek ten spoczywa na matce. myslisz, ze ona sie spakuje i tak sobie wyjedzie bez ich zgody? autor jasno zakomunikowal, ze ona sie nigdzie bez tego dziecka nie rusza. widocznie nie ma go z kim zostawic???

Nie trzeba być w takim związku, ba nawet nie trzeba być geniuszem, żeby wiedzieć, że taki związek jest bardzo trudny. Wchodząc w niego trzeba mieć pełną świadomość, że po pierwsze najważniejsze - dziecko będzie zawsze ważniejsze od Ciebie. Po drugie: to jest tylko dziecko, a Ty jesteś obcym dla niego facetem, który zabiera mu czas mamy, a dodatkowo może myśleć, że przez Ciebie nie mieszka ojciec. Jego reakcje mogą być różne. Wchodząc w to bez takiej wiedzy, przegrałeś ze swoim idealnym wyobrażeniem. Plan nie wypalił jest frustracja. Zakończ związek i znajdź sobie wolną partnerkę, a tej pozwól szukać dalej.

Przeniesione z kolejnego wątku Autora:

Teraz po stracie doszło do mnie ze moja partnerka była taka jaka chciałem ale nie cieszyłem się z tych małych rzeczy i szukałem dziury w całym. Mozecie pisać że to jest teraz desperackie pisanie ale zaakceptowałem ta decyzję bo wiedziałem co robię źle ale miałem wewnątrz blokadę i niezdecydowany byłem...  Po miesiącu rozmyślań doszedłem do wniosku gdybym się wyprowadził z nią  tego domu i angażował w ten związek to bym dostało to samo a tak teraz ma do mnie brak zaufania i obojętność...  Pisała mi w wiadomości jest jej brak mnie...  Ja w sobie czuje ze może to zabrzmic egositycznie ale brakowało mi takiego kopa ze się ogarnę..  I właśnie zacząłem zmiany nad sobą powrócenie do swoich pasji znalezienie nowej pracy mieszkania

Twoje zdanie najmniej się liczy dla mnie bo dużo w twoich zdaniach zawisłości polskiej...  Nie oczekuje żadnego głaskania bo świety i idealny nie jestem jak każdy z nas...

To jest pierwsze rozstanie nasze, dużo było zakrętów w tym związku i mam ogromne zaufanie do partnerki i to że mogłem na nią liczyć w dużo sytuacjach..

Pisząc - "zawisłości" masz chyba na myśli zawiść, dobrze myślę?
Jeśli tak to słownik języka polskiego - słowo zawiść - "«uczucie silnej niechęci do osoby, której się czegoś zazdrości»" wskaż mi proszę czego ja Tobie niby zazdroszczę?
Zacytuję sam siebie

W którym zdaniu widzisz moją zazdrość?
Jak dla mnie po prostu trafiłem i zabolało.

A co do tego ma moja narodowość?
Należysz do tych oświeconych którym przeszkadza własne pochodzenie?

Z jednej strony narzekałem co do jej rodziców to nie zmienię zdania są materialistami i tylko pod takim kątem patrzą jeżeli partnerka miała tylko we mnie oparcie bo tak było a na rodziców aż tak polegać nie mogła no to halo... Jej chodziło o stosunek jaki miałem do dziecka moja obojętność i wszystkie kłótnie były związane z możliwością wyjścia bo tak naprawdę nie było z kim dziecka zostawić bo wieczny problem, nawet gdy robiliśmy remont i trzeba było jechać po materiał wybrać to jej matka z 10 latkiem miała problem bo oczywiście nie robiąc nic w domu całe dnie nie może przypilnować gdyby coś.... Gdybym się z nią wyprowadził pokazał jej że chce było by lepiej... Co mnie przy niej trzyma, że to kobieta nie materialistka jak większość dzisiejszych dziewczyn, tylko kobieta z wartościami nie patrząca na to kto ile ma a co ma od siebie do zaoferowania a do tego bardzo ładna kobieta...

no oki,  jakbyscie poszli na swoje to problem rodzicow w wiekszym stopniu sam by sie rozwiazal, ale dziecko i tak zostaje+nagle babci tez sie nie odmieni, zeby sie nim zajac, gdy wy byscie chcieli wyjsc. ty go tez nie pokochasz. wrocisz do punktu wyjscia.