Trudne rozstanie po 8 latach... - Netkobiety.pl

Hej. Pomóżcie mi proszę zrozumieć moją obecną sytuację w życiu i doradźcie co dalej. Może wywnioskujecie coś, czego ja nie mogę. Przepraszam od razu, że to wszystko będzie chaotycznie napisane, ale BARDZO źle mi na sercu i w głowie. Otóż byłam ze swoim narzeczonym od 8 lat, dwa miesiące temu ze mną zerwał. Stwierdził, że nie pasujemy do siebie charakterami i że ja nie pracuje (gdzie dobrze wie, że choruję i to nie jest takie proste). Nie mieliśmy prawie ze sobą kontaktu, raz przyjechał i pomimo próśb powiedział, że nic z tego nie będzie. Zadzwoniłam równo po miesiącu, przyjechał zabrał mnie ku mojemu zaskoczeniu na spacer przytulił się i powiedział, że daje mi ostatnią szansę. Spędziliśmy razem weekend i było wszystko jak dawniej, albo nawet lepiej. Widzieliśmy się w kolejny i nic nie zapowiadało "tragedii". Powiedziałam, że na razie nie jestem gotowa by pojechać do jego rodziców/rodziny. Widywaliśmy się na zmianę raz u mnie raz u niego - dzieli nas odległość. Zrozumiał. Mieliśmy ustalony wieczór, gdzie nagle dostał telefon od brata, że zaprasza nas na spotkanie i pomimo zaprzeczania z jego strony w końcu mu uległ. Widział, że nie jestem zadowolona, bo było to dla mnie po prostu za szybko. Ale zgodziłam się bo, nie chciałam się więcej kłócić. Na spotkaniu usłyszałam słowo - "narkotyki", ale to nie z jego ust. Dusiłam to w sobie do pewnego momentu, aż w końcu wybuchłam i zapytałam czy brał. Usłyszałam a nawet jeśli, to co z tego. W końcu nie byliśmy razem. No i zaczęła się batalia. Noc spędziliśmy osobno, w południe odwiózł mnie do domu i powiedział, że to kolejny koniec, że dostałam szansę, ale ją straciłam. Nie chcę i nie będę się wybielać, bo wiem, że zrobiłam mu awanturę, ale wolałam "o czymś takim" dowiedzieć się po pierwsze od niego, po drugie nie spodziewałam się tak szybko... Na drugi dzień pojechałam do niego, pomimo tego iż nie chciał, powiedział mi, że tego dalej nie widzi, i nie chce żeby wychodziły takie "brudy". Poprosiłam Go na koniec spotkania, żeby się jeszcze zastanowił, żeby wszystkiego nie przekreślał. I jak będzie chciał to niech odezwie się pierwszy. Telefon milczał całymi dniami, aż pewnego wysłał mi link z piosenką, którą kiedyś razem słuchaliśmy, po czym to usunął. Wiem, że może komuś wydać się to śmieszne i "szczeniackie" (dla sprostowania, bo wcześniej tego nie mówiłam ja mam 26 lat on 24), ale poczułam, że to może ten moment, że wszystko wróci... Zadzwonił... rozmawialiśmy o jego samochodzie. Powiedział, że odda mi go po nowym roku i żebym tylko zrobiła prawo jazdy. Rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym przez dwie godziny w nocy, a ja czułam że to jest ten chłopak jakiego poznałam. Zruszyłam tylko temat "nas" a on dostał histerii. Zaczął krzyczeć, że nic z tego nie będzie, że muszę się z tym pogodzić. I, że zasługuję na kogoś lepszego niż on. To usłyszałam z 10 razy. Wszystko zakończyło się krzykiem i wyłączeniem telefonu z jego strony. 23 Grudnia miałam urodziny i myślałam, że to będzie ostatnia osoba (po tym wszystkim), która złoży mi życzenia. Był pierwszą. Życzył mi wszystkiego co najlepsze, wesołych świąt i szczęśliwego nowego roku, a na końcu przeprosił, że cierpię. Pół godziny wcześniej zadzwonił do mojej bratowej i wygadał się jej, że były narkotyki przez ten czas jak ze mną nie był, ale nie wcześniej. Ale jest jeszcze jedna sprawa o której nikomu nie może powiedzieć. Zadzwoniłam, podziękowałam za życzenia i powiedziałam, że przyjadę jutro do niego porozmawiać. I tak się stało, przyjechałam... powiedział mi, że zostawił pracę, brał narkotyki, był incydent z policją i że będzie miał z tego powodu problemy a on nie chce mnie tym wszystkim obarczać. Powiedział mi, że nie może spojrzeć na siebie w lustro i że jest skończonym frajerem. Zrozumiałam wtedy, że ma problemy i nie może sobie z czymś poradzić. Zaoferowałam pomoc którą odrzucił, bo uważa, że jej nie potrzebuje. Zapytałam jeszcze "o tę jedną sprawę" Powiedział tylko, że nie może mi tego powiedzieć, że może kiedyś się dowiem i jeśli jego rodzina się dowie, to też uznają Go za frajera. Zadzwoniłam 3 dni temu, że przyjadę. Sam zaoferował, że przyjedzie ale powiedział, że nic mi nowego i tak nie powie. Zaczęły się krzyki, że muszę to w końcu zrozumieć, że nic z tego nie będzie, że muszę zapomnieć, albo pójść do lekarza jeśli sobie z tym nie radzę. Znowu napad histerii z jego strony. Zapytał się mnie tylko co to znaczy zdrada według mnie, bo przy każdej rozmowie mówiłam, że zniosę wszystko, ale nie właśnie to. A skoro nie byliśmy razem, to teoretycznie zdrady nie było - takie jest jego rozumowanie. Choć wiedział, że ja czekam. Zostawił mnie w wielkiej niewiedzy, bo chociaż nie powiedział mi tego wprost, (bo nie może) to przypuszczam jak było. Mogę tylko przypuszczać... Nie mogę poradzić sobie z tą myślą i miewam na przemian tak, że chciałabym usłyszeć prawdę, z drugiej strony jednak nie. Na końcu powiedział tylko, że żałuje. I teraz wierzyć, czy nie? To taki typ człowieka, że z jednej strony w ogień by skoczył, a z drugiej uparty, nie dający sobie nic powiedzieć. I tę drugą stronę ostatnio cały czas pokazywał. Próbuję tłumaczyć to sobie, że się w tym wszystkim pogubił i trochę podnosić się na duchu. A jest tak bardzo źle, że budzę się w nocy i czuję tylko ścisk w sercu. Zastanawiam się czy jest dalej sens... Tyle się nacierpiałam, przez ten ostatni czas... Powiedźcie co o tym wszystkim myślicie, bo wsparcie w rodzinie też jest słabe. I przepraszam za tak długą wiadomość, potrzebowałam też się wygadać.

O coś co zrobił jakiś czas temu... Tak i to jak nie byliśmy razem, rozumiem to, ale z drugiej strony narkotyki to jest coś?
Z jednej strony niby to wszystko wiem, ale z drugiej nie mogę się pogodzić.
Sam zaczynał temat (i to nie jednokrotnie), o tym, że jest coś o czym nie może mi powiedzieć. A zostawił z taką niewiedzą... Na pewno lepiej dla mnie, ale głowa szaleje teraz od nadmiaru myśli.