Co zrobić, aby dwujęzyczne dziecko nie miało problemów w szkole? - Netkobiety.pl

Temat bardzo ciekawy, nie wiem jakim cudem te maluchy chyba się nie zastanawiaja jak się uczą, po prostu rozmawia się z nimi w 2 językach i łapią naturalnie.
Moja kuzynka ma męża włocha i żadne praktycznie kontakty z Polonią bo jest tam wiele lat, a dzieci mówią po polsku i po włosku.
Zastanawiałam się nawet jakim cudem po polsku tak dobrze mówią.
Ponoć rozmawiały z mamą- jak były z nią to uczyły się polskiego, a jak z całą rodziną to mówili po włosku.
Do tego wakacje u dziadków, jakieś bajki.

Jeżeli chodzi o to mieszanie języków, to to jest bardzo proste i też uzasadnione badaniami dziecko, do którego się mówi w dwóch językach i które w dwóch jężykach mówi używa słów, których mu jest wygodnie i nie zastanawia się nad tym, z jakiego one są języka. Stąd dziecko może słyszeć jeden język a odpowiadać w innym albo mieszać w zdaniu języki.
To jest całkowicie naturalny proces, a dzieci w przedszkolu nie używają nie wiadomo jakich wyrażeń i sformułowań, więc przedszkolanki dadzą radę

Nie jest:) moja koleżanka wychowuje dzieci w modelu pl-ang i faktycznie zdarza im się używać słów zamiennie, bo dziecko wybiera słowo, które jest prostsze.

Ja bym nie robiła dziecku sieczki w głowie ze świadomością językową. Przedszkolance można powiedzieć jak jest j zawsze jak nie zrozumie to poprosi dziecko o pokazanie. A dzieci w przedszkolu nie zwrócą uwagi. Sama miałam dwójęzycznego kolegę za malucha i nie kojarzę, żeby kiedykolwiek były problemy. Jak się wkurzał to mówił w innym języku, als generalnie nie było problemów komunikacyjnych.

Dzieci będą rozumieć oba języki równocześnie a używać tego, który akurat będzie dominujący w konkretnej sytuacji. Jeśli będą w niemieckojęzycznym przedszkolu to będą mówić po niemiecku. Jak w angielskojęzycznej rodzinie to po angielsku. A jak u polskich dziadków to po polsku. Będą mieszać i gubić słówka ale dadzą sobie radę.
Nie ma tu co się spinać. Dzieci sobie same dadzą radę.
Mam dwójkę, model polsko angielski i bez większej ingerencji z mojej strony, one już maja opanowane co i jak po swojemu.

Mysle, ze bardzo dobrym pomyslem jest dolaczenie do roznorakiego rodzaju grup dzieciecych, zanim dziecko pojdzie do przedszkola, moze sie zorientuj, czy masz jakies w swojej okolicy? W UK jest tego od groma. Jest to kilka godzin tygodniowo na przyklad, ale dziecko juz bedzie mialo doczynienia z jezykiem. A dzieci chlona jak gabki to prawda. Plus czytanie bajek itd, moze tez partner by mogl mowic do dziecka po niemiecku w czasie spedzania wolnych dni na zewnatrz.
Ogolem, mysle, ze nawet jezeli Ty bedziesz mowila do dziecka po niemiecku czasami, nawet jezeli nie jestes najlepsza w niemieckim to lepsze to niz nic.
Znam ludzi w Anglii, ktorzy w domu poslugiwali sie polskim, na zewnatrz tez tylko polskim (jedynie prosze/ dziekuje/do widzenia w sklepie), obracali sie wylacznie w polskiej spolecznosci i wysylali potem dziecko do zerowki bez zadnego oswojenia z jezykiem angielskim. Takie dziecko owszem dostosuje sie po pewnym czasie, ale mysle, ze warto uniknac tego calego stresu, niedopasowania do grupy, poczatkowego nauczania indywidualnego, pozniejszych mozliwych problemow w nauce itd.
Znam tez pary, ktore zyja dokladnie tak samo jak powyzsza para, z tym wyjatkiem, ze poslaly dzieci do zlobka od 6msc zycia (czego nie jestem zwolennikiem, ale to nie o tym temat). Ich dzieci mowia po angiesku i polsku bez wiekszych problemow.
I na koncu znam dzieci, ktore poszly dopiero do zerowki, ale kontakt z jezykiem caly czas mialy, a rodzice mieli zasade poslugiwaniem sie polskim w domu i angielskim na zewnatrz. Dzieci maja swietny angielski i niezly polski, wszystko rozumieja po polsku, ale wola odpowiadac po angielsku. Jak przyjezdzaja dziadkowie to dziecko 7 lat odpowiada po polsku, 5cio letnie dalej brnie w angielski ze wstawkami polskimi. Im dzieci starsze tym wiecej po polsku mowia.
Ogolem uwazam, ze dziecko powinno przede wszystkim znac jezyk kraju w ktorym zyje, zeby np. w razie potrzeby poprosic o pomoc, rozne sytuacje w zyciu moga sie zdarzyc. A z osobami bliskimi (dziadkami) duzo jest tez form komunikacji posredniej, wiec nie uwazam perfekcyjnego polskiego za mus.
Tak jak dziewczyny pisaly, jest duzo literatury naukowej o kilkujezycznosci dzieci.
Moje dzieci beda trzyjezykowe z przymusu, juz sie nie umiem doczekac jak to bedzie brzmialo
Jeszcze bym pomyslala, czy nie warto doszkolic troche jezyka w Twoim przypadku? Jezeli czujesz, ze nie masz go na najlepszyn poziomie? W sensie, zeby moc zalatwiac sprawy w szkole dzieci, pomagac z zadaniami domowymi itp.

Siostra mojego męża lata temu na stałe wyjechała do Niemiec wraz z własnym mężem i czteroletnim synem. Początkowo sami uczyli się języka od podstaw, a w domu porozumiewali się wyłącznie po polsku. Dziadkowie, którzy już tam byli, znali język niemiecki i właściwie tylko dzięki nim wnuk miał z nim kontakt. Mimo wszystko od razu poszedł do niemieckojęzycznego przedszkola i wchłonął język niemal naturalnie. Szwagierka twierdzi, że ani nie wywoływało to u dziecka stresu, ani nie stwarzało jakichś problemów, bo panie w przedszkolu dawały sobie radę, a przecież z czasem było tylko lepiej.
Poznałam go, kiedy miał 10 lat i wydaje mi się, że już wtedy lepiej mówił po niemiecku niż po polsku, a na pewno co najmniej w równym stopniu, zapewne za sprawą otoczenia, w tym szkoły, kolegów z podwórka, a i ojciec do tego czasu całkiem nieźle nauczył się lokalnego języka, z matką niestety było gorzej.

Reasumując, przypuszczam, że w opisanej sytuacji dziecko spokojnie sobie poradzi, choć istotnie dobrze byłoby, abyś Ty sama, Suissoloszko, opanowała niemiecki na takim poziomie, aby nie pojawiły się problemy, kiedy będziesz musiała pomóc dziecku w lekcjach czy też ogólnie nie napotykała na trudności, kiedy ono zacznie z językiem niemieckim radzić sobie lepiej od Ciebie, co w pewnych sytuacjach może stać się kłopotliwe.

Przepraszam, że odejdę od tematu, ale nie chcę zakładać nowego wątku, za to jestem ciekawa ile trwa nauka języka u dorosłych, którzy są rzuceni na głęboką wodę, kiedy to osiedli w kraju, którego język na początku jest im zupełnie obcy. Mojej szwagierce zajęło to kilka lat, przyjaciółce jakieś cztery - czy to jest norma, czy jednak w ich przypadku trwało to wyjątkowo długo?

R_ita, na razie plan jest taki, ze w domu do dziecka ja bede mowila po polsku, partner po wegiersku a na zewnatrz razem po angielsku. Ze soba tez porozumiewamy sie po angielsku, wiec podejrzewam, ze to wlasnie bedzie jezyk ktory dziecko zalapie najszybciej. Plus mam w planach podwojne mowienie, w sensie powtarzalnosci tego samego wyrazu/krotkich zdan w obydwu jezykach (wiadomo, rozmowy tak sie nie da prowadzic, ale krotkie komunikaty w czasie zabawy/codziennego zycia juz w taki sposob przeprowadzalam z dziecmi siostry i uwazam to za dobry sposob na oswojenie sie z jezykiem/rozumienie go).
No i oczywiscie czytanie ksiazeczek/sluchanie audiobookow we wszystkich trzech jezykach.
Mysle, ze bedzie to bardzo ciekawa przygoda, tym bardziej, ze dopiero sie z partnerem uczymy wzajemnych jezykow. Nawet sie zakladamy czy dziecko zalapie szybciej polski czy wegierski, bo kazdy z nas uwaza jezyk drugiego za ciezszy
Ogolem, mysle, ze nie bedzie wiekszych problemow zeby dzieciaczek ogarnal trzy jezyki, ale nie mam wielkiego parcia, zeby od razu jak zacznie mowic musial sie potrafic porozumiewac we wszystkich trzech.

Mysle, ze to duzo zalezy od tego, czy ma sie np. w pracy ludzi ktorzy mowia tym samym jezykiem. Z moich obserwacji wynika, ze im wiecej ludzi mowiacych po polsku, tym ciezej sie nauczyc.
Mysle, ze kilka lat na bardzo dobre opanowanie jezyka to nie jest bardzo duzo, znam osoby ktore siedza w Anglii od wielu wielu lat i dalej sa na poziomie prosze/dziekuje/do widzenia.

R_ita, jestem pod wrazeniem, ze Twoj partner sie nauczyl polskiego tak szybko, naprawde niesamowite.

Dziękuję za odpowiedź Fajnie to wymyśliliście, czytałam o tej metodzie którą opisałaś- powtarzanie komunikatów w obu językach. Fajnie, że już macie nakreśloną hierarchię dla języków. Bo my o ile wiemy, że polski jest na pierwszym miejscu z racji zamieszkania, tak główkujemy czy dalej powinien to być turecki, a potem angielski czy odwrotnie. Zastanawiam się, czy nie wstrzymać się z angielskim do czasu okołoprzedszkolnego, przerzucić na stu procentową komunikację w j. polskim, a nie przeskakiwać między polskim a angielskim między sobą i właśnie skupić na naszych ojczystych, w końcu będzie jeszcze miała czas na ten angielski. Tu też odniosę się do tego co napisałaś, że aktualnie uczycie się wzajemnie swoich języków. Obawiam się, że to jest coś co też powinnam zrobić- zapoznać się z tureckim chociaż na jakimś względnie komunikatywnym poziomie, by się w praniu nie okazało, że nie będę mogła zrozumieć wypowiadanych komunikatów przez własne dziecko

Dzieci szybko się uczą, nawet tego który język jest który:) Mam znajomych, parę francusko niemiecką. Ich synek tak się wyszkolił, że z matką rozmawia po niemiecku a z ojcem po francusku. Skubany ma 4 lata.

W domu porozumiewają się mieszanym niemiecko - francuskim.

Kiedy mieszkałam w Kalifornii to pamiętam, jak koleżanka żartowała, że wypuściła tylko dziecko na plac zabaw, a ono już po krótkim czasie zaczęło po hiszpańsku gadać Bo dzieciaki w piaskownicy hiszpańskojęzyczne były.
Im młodsze dzieciaki, tym lepiej sobie poradzą, nie ma co się martwić na zapas

Uważam tak samo. Angielski i tak będzie do załapania przez dziecko w mig, tym bardziej, ze otacza z każdej strony: filmy, muzyka, reklamy, treści, jest nauczany w szkole, uważam jak Wiatrwewłosach, że jest prostszy, więc może warto się wstrzymać i skupić na polskim i tureckim. Polski też będzie ja otaczał z każdej strony, będzie językiem wiodącym, a z tureckim sprawa już taka prosta nie jest. Nie jest tak łatwo się go nauczyć. Dam tylko dla przykładu:

"Ben artık senin oğlun olarak anılmaya lâyık değilim. Beni işçilerinden biri gibi kabul et' diyeceğim".

"I am no longer worthy to be called your son; make me like one of your hired servants".

Wygląda strasznie, jednym słowem. Nie jest dla nas intuicyjny, rządzi się zupełnie innymi zasadami. Nie mówiąc o aglutynacji już wcześniej wspomnianej. Przykład z pierwszej z brzegu polskiej strony o tym języku: evlerinizden to zlepek ev-ler-iniz-den, co dosłownie znaczy dom-ów-waszych-z, co znaczy "z waszych domów" ... także ja zdecydowanie podzielam wasze zdanie, że lepiej skupić się na polskim i tureckim. Turecki to jest kosmos, wierzcie mi.

Wietrze we włosach- czy dobrze mi się wydaje, czy w węgierskim też nie występują aglutynacje?

Dwujezycznosc to cos innego niz to, ze dziecko zlapie w domu, a potem bedzie sie uczyc dalej jezyka w szkole
No i tak, mozesz uczyc dziecko angielskiego i ono sie nauczy, ale do dwujezycznosci dalej najlepiej miwc nativa. Inaczej dziecko bedzid umiec angielski, ale nie bedzie dwujezyczne.

Dwujezycznosc to jest calkowite zanurzenie sie w obu jezykach. Moment, kiedy za jezyk ojczysty mozesz uznac oba. I ja nie mowie, ze to moja opinia. To opinia ludzi, ktorzy sie na tym znaja i zajmuja zeby dzieci byly dwujezyczne. I to oni uwazaja, ze zeby nauczyc dziecko, to trzeba samemu mowic bez bledow w wymowie.

Swoją drogą ja jestem osobą dwujęzyczną i się z tym zgadzam. To nie może być ponglish czy jakas inna odmiana.

Myslalam, ze w dwujezycznosci/trzyjezycznosci chodzi o to, ze dziecko uznaje za naturalne poslugiwanie sie dwoma/trzema jezykami. Czyli, jezeli dziecko posluguje sie naturalnie jakims jezykiem w momencie w ktorym idzie do przedszkola w wieku trzech lat i tam w dalszym ciagu uczy sie tego jezyka (zadne dziecko swoja droga nie mowi perfekcyjnie w zadnym jezyku chyba jak ma 3 lata?).
Chyba nie rozumiem tego zdania, ze "dziecko bedzie umiec angielski, ale nie bedzie dwujezyczne".
Czy rodzic wypowiadajacy niektore rzeczy niepoprawnie po polsku (np. poszlem, wziasc, albo stawiajacy akcent na zlym miejscu) sprawia, ze to dziecko bedzie tylko "umiec polski"  a nie bedzie polskim nativem? I o to mi chodzi z ta szkola/przedszkolem (szczegolnie angielskojezycznym o jakim wspominala R_ita) ze jakiekolwiek ewentualne bledy/wady wymowy tam szybko sie zlapie.

Chyba zle odebralas mojego posta, wcale mnie to zagadnienie nie stresuje.
Plus, Ty chyba mowisz o nauce jezyka, a nie o jego przyswajaniu od malego jako naturalnego jezyka.

Ale wiesz, Wiatr, ile potem trzeba u dziecka korygowac te bledy z wziąść i wziąć albo poszłem?

Tyle, że z polskim jest tak, że dziecko je ma wszędzie i ktoś je skoryguje. A z angielskim? Pierwsze co dowiedzieliśmy się na studiach to to, jak źle wymawiamy choćby słowo "cat". A to niby proste słowo, no nie?

Więc może lepiej uczyć dziecko raz a dobrze, a nie zakładać, że jakoś to będzie i yolo ponglish.
3 latek nie powie poprawnego zdania, ale wyrazy będzie wymawiać tak, jak nauczysz. Zwłaszcza, że dziecko dwujęzyczne łapie ten wyraz, który mu się lepiej wymówi i to często jest angielski wyraz zamiast polskiego. Może lepiej zadbać o to, żeby jednak potrafiło je wymówić dobrze?

Dwujęzyczność to jest ten moment, kiedy nie masz bariery między językami. Ja tak czasami mam, że ktoś do mnie coś mówi w pracy i ja po jakimś czasie zastanawiam się, w jakim języku był ten komunikat, bo pamiętam treść i sens, ale języka już nie. Do tego trzeba być w języku całkowicie zanurzonym.

Swoją drogą zamiast trzyjęzyczny używa się terminu dwujęzyczny albo wielojęzyczny. Dwujęzyczność nie musi konkretnie oznaczać akurat dwóch języków w tym kontekście. A przynajmniej tak mi na studiach mówili natomiast ja nie wiem czy 3 języki nie są już za dużym obciążeniem dla dziecka, zwłaszcza, że ten angielski będzie dla całej Waszej trójki językiem dodatkowym.

Wiesz, dla nas to jest możliwe, ale dzieci się uczy inaczej.
Zresztą co ja będę tłumaczyć opieram się na tym, co mówią specjaliści, a nie na swoich opiniach, więc też nie mam potrzeby specjalnego dalszego udowadniania tego.