Być matką czy nie być - Netkobiety.pl

Nie ma żadnych naukowych ani psychologicznych przesłanek na to, że istnieje coś takiego jak ten osławiony instynkt macierzyński. A przynajmniej nie w takiej formie jak zostało to społecznie utrwalone i opakowane. Ale tu- ile ludzi tyle teorii. Wszystko do odszukania.

Nie ciągnęło mnie do dzieci ale też nie odrzucało, nie mam obrzydzenia związanego z porodem czy połogiem (ale co do porodu to nie powinnam się wypowiadać bo nie mogę rodzić naturalnie i od dawna to wiem więc temat odpadał, połogu się boję ale nie brzydzę bo z tego co się orientowałam to po cc może być dłuższy i trudniejszy)
Wracając, dla mnie to tak jak napisałaś kwestia macierzyństwa była prawie neutralna i wyobrażałam sobie dalsze życie bez dzieci. Wyobrażałam to sobie bardziej niż z życie z dziećmi. Niechęć do macierzyństwa wynikała u mnie z zupełnie innych powodów.

A życie jak to życie, swoje- i za kilka miesięcy tą mamą zostanę i nic tu nie przeważyło. Ot, taki los jeśli wiesz co mam na myśli ... kilka miesięcy temu był to dla mnie dramat a teraz... jestem przeszczęśliwa i raczej mam z tym same pozytywne odczucia, bo strach uważam za normalny więc się na nim nie skupiam.

A o jaką wiedzę chodzi?

Ja kiedyś po prostu myślałam, że będę mieć dzieci. Sądziłam, że tak się wszystko ułoży. Chciałam mieć udaną rodzinę z 2 dzieci. Jak byłam w kimś zakochana to szybko przychodziła mi rozczulająca wizja dzieci jakie mogłabym mieć z tą osobą. Tylko niestety okazało się, że mam problem ze stworzeniem związku. Teraz już wiek taki, że od roku oswajam się z myślą, że dzieci mieć nie będę. Chyba mi się udało. Dodatkowo teraz jestem bardziej świadoma pewnych problemów w rodzinie. Obawiam się, że spora szansa, że dziecko mogloby być chore psychicznie. Wolałabym by dziecko nie miało moich genów. Nie jestem też pewna czy bym była dobrą matką.. No i w ogóle gdzie ten świat zmierza.. Ogólny przyrost ludności na świecie jest duży, zasoby eksploatowane. Jak będzie wyglądał ten świat za X lat?

Chyba wiem, o co Tobie chodzi, albo i nie ;-)
Bo mam odczucia w pewnym sensie podobnie do Ciebie, ale nie powiedziałabym, że macierzyństwo to dla mnie kwestia obojętna albo neutralna. Po prostu macierzyństwo nie budzi ani mojego specjalnego entuzjazmu z uwagi na to, że zdaję sobie sprawę z wynikających z tego faktu konsekwencji, ale też nie mam jakichś negatywnych odczuć, lęków związanych z ciążą czy porodem.
Z jednej strony wizja macierzyństwa wydaje mi się atrakcyjna, bo to chyba jedna z bardziej sensownych życiowych ról, ale jednak jest wymagająca. W moim przypadku ten „wymagający” obszar to konieczność podporządkowania swojego życia małemu człowiekowi a utrata kontroli nad swoim czasem to kwestia, z którą po prostu trzeba się pogodzić, więc jeszcze do tego dojrzewam :-)

Nigdy nie odczuwałam potrzeby urodzenia dzieci. Gdyby się pojawiły w moim życiu, to jestem na to otwarta, nawet potrafię sobie wyobrazić, że kogoś adoptuję. Ale mnie do tego nie ciągnie, nie mam z tym związanych planów, marzeń... Raczej abstrakcyjne myśli "fajnie by było kogoś wychowywać!" Ale w tym już się spełniam jako nauczycielka. Ostatnio podjęłam decyzję, że nie będę miała swoich dzieci - powoływanie na ten szalony świat potomstwa wydahe mi się nieodpowiedzialne. Zmierzamy do katastrofy klimatycznej, przeludnienie, eksploatacja... A dzieci na świecie i tak nie braknie, nie muszę jeszcze ja dokładać kolejnych.

Sporo ostatnio też rozmawiam z ludźmi o tym, po co chcą mieć dzieci, i pojawiają się bardzo ciekawe wątki. Podobno niektórzy w dzieciach upatrują sposobu na nieśmiertelność.

Mam takie obawy. Jest to zupełnie inny wymiar obaw, bo jednak w kontekście relacji damsko-męskich to w dużej mierze był strach oparty na wrośniętych we mnie od dziecka niezdrowych przekonaniach opartych na obserwacji relacji rodziców i m.in. przez to zaburzonej umiejętności ufania ludziom wiec to zupełnie inna bajka.

Bo jeśli chodzi o macierzyństwo a moją potrzebę wolności to... z początku przeraziła mnie wizja utraty własnej tożsamości, że przestanę być dostrzegana jako odrębna jednostka i sprowadzona jedynie do roli matki, która już zawsze będzie musiała wybierać między sobą a dzieckiem, kojarzyło mi się to z rezygnacją z siebie. Taki to był wymiar i to nic innego jak lęki i wzorzec wyniesiony z domu.  Ale... wiesz, że mi przeszło? Bo ogarnęłam, że to wszystko będzie zależało w dużej mierze ode mnie samej jaką ja tą matką będę, czy tę tożsamość stracę i czy zrezygnuje z siebie. A nie zamierzam i moja w tym głowa by się tego trzymać. Jedyna obawa która ze mną została to to, że mam potrzebę przestrzeni, bycia od czasu do czasu samej ze sobą. Ale tu już też jestem coraz spokojniejsza. Mimo przebytych przebojów z ojcem dziecka jesteśmy aktualnie w dobrej relacji, on się w to wszystko bardzo angażuje i bardzo chce być obecny w życiu swojej córki więc po podzieleniu się moimi obawami na temat tej potrzeby i jego stwierdzeniem, że przecież też będzie miała ojca który zamierza się nią zajmować tyle ile się da więc ten czas dla własnego zdrowia psychicznego na pewno mi zorganizujemy. A mnie zadowala wizja, że od czasu do czasu wsiądę sobie w pociąg, przejadę pół Polski bez celu, sobie wrócę... Bo tak dotychczas łapałam dystans, przestrzeń i poczucie "możliwości".

Wpadka.
Jakos mnie tez nigdy nie ciągnęło do dzieci. Nie odrzucało ale i tez nie ciągnęło. Przestaliśmy się z mężem zabezpieczać na zasadzie co będzie to będzie.
Lata mijały i nic się nie działo. Ja się cieszyłam, ze decyzja została niejako „za mnie” podjęta przez naturę (nie mogłam zajść w ciąże, widocznie tak miało być) i życie toczyło się normalnym torem.
Aż w końcu wpadłam. Ok, wiedziałam jakie są konsekwencje braku zabezpieczania wiec wzięłam to na klatę. Oboje z mężem mamy stabilna sytuacje mieszkaniowo zarobkowa wiec stać nas na dzieci, tu problemu nie było.
I te pierwsza ciąże poroniłam. Sama się nie spodziewałam takiej reakcji. Strata bolała. Bardzo. Jak na osobę, która świadomie twierdziła, ze nie chce mieć dzieci, strata tego małego zlepka komórek była niezwykle ciężka do przetrawienia. Dziwne, prawda?
I to doświadczenie przeważyło. Nagle dzieci i ich posiadanie nabrały nowego wymiaru i zdałam sobie sprawę, ze tak, jak najbardziej, ja chce mieć dziecko. Sześć miesięcy później znowu byłam w ciazy, tym razem szczęśliwie odnoszonej. Obecnie jestem mama dwójki maluchów i moje spojrzenie na ta kwestie się kompletnie zmieniło.
Każda z nas może się w życiu realizować jak jej się podoba. Można być mama na pełen etat a można robić olśniewająca karierę i posiadać zwierzeta. Każdy sam wybiera sobie takie doświadczenia życiowe, jakie chce przeżyć.
Ja akurat byłam gotowa na doświadczenie macierzyństwa i nie przeszkadzaja mi rzeczy z nim związane.

Dokładnie z powodu prawie połowy punktów, które wymieniłaś nie zamierzałam mieć dzieci.
Ja... zaszłam w ciążę podczas miesiączki. Mało prawdopodobne, prawda? Ale przecież gdzieś tam z tyłu głowy wiedziałam, że przy nieregularnych cyklach, do tego krótkich cyklach i dość długich miesiączkach jest jakiś procent szans i pewnie gdyby nie alkohol to bym tego może pilnowała i zachowała ostrożność... wstrzelić się w ten procent szans to już naprawdę szczęście lub pech... Pozostaje uznać, że tak miało być. Więcej dzieci powoływać na świat nie zamierzam, właśnie z wielu powodów, które wymieniłaś. Ale jak już pisałam wcześniej- mi ogólnie bliska była idea antynatalizmu, przeludnienie i zachwiany system poprzez nadmierną eksploatację zasobów i w ogóle ekologia. Już kocham moją córkę najbardziej na świecie, ale nie zazdroszczę tego, w jakim świecie przyjdzie jej żyć.

Bardzo fajnie Rita że podzieliłaś się tym jak zaszlaś w ciążę. Kiedyś zdarzało mi się ryzykować. Później poczytałam sobie i teraz już bardzo restrykcyjnie do tych rzeczy podchodzę. Mało kto bierze chyba taką możliwość pod uwagę, że podczas miesiączki można zajść.

Ja nie miałam nigdy wielkiego parcia na dzieci. Mąż (już prawie były) też nie. Ale nie z powodu strachu przed ciążą czy wychowaniem, tylko mam pracę którą bardzo lubię i dziecko "trochę przeszkadza" bo są częste delegacje. Ale jak się okazało, że choruję i w perspektywie mogę stracić szansę na dziecko to nagle mnie dopadł strach, że nigdy nie dowiem się jak to jest być matką. Dlatego się zdecydowałam i zaczęłam namawiać męża, było już bardzo późno bo mieliśmy z exem po 36 lat. Urodziłam dziecko mając 39 lat po długim leczeniu bo się nie udawało. To wykończyło chyba moje małżeństwo bo po porodzie mąż się zakochał i odszedł do innej. Myślę, że gdyby nie ta choroba, to byśmy po prostu tak odwlekali i odwlekali aż w końcu byłabym już za stara na dzieci....

Teraz nie żałuję. Macierzyństwo to wspaniała sprawa z wielu powodów i warto było spróbować. Po pierwsze człowiek pozbywa się trochę tego wewnętrznego egocentryzmu, przestaje tak wszystko rozkminiać bo nie ma na to czasu, po drugie pozbywa się pewnych przyzwyczajeń, bo dziecko przechodzi jednak na pierwszy plan. Nawet jeśli jesteś wyluzowaną matką (choć przy pierwszym dziecku to rzadkość) to i tak musisz się mocno przeorganizować. To spore wyzwanie, a z drugiej strony coś nowego, wyrwanie się z jakiejś tam rutyny i rytuałów (nie ma już picia kawki pół godziny hehe). Koniec też z planowaniem. Właściwie zawsze jest odwrotnie niż sobie zaplanujesz a dziecko zawsze robi kupę jak jest już ubrane do wyjścia, w kurtce i w czapce albo zaraz po zaśnięciu .... Ale patrzeć jak taki mały człowiek na twoich oczach uczy się nowych rzeczy, widzisz, że przelewasz na niego jakąś WIEDZĘ, z jednej strony kopiuje cię a z drugiej strony od urodzenia ma jednak jakiś swój charakterek - niesamowite doświadczenie. Mnie dziecko połknęło w całości, ale nie wiem czy dlatego, że zostawił mnie mąż, czy po prostu tak działa ta bezwarunkowa miłość.

Proszę mi przypomnieć tego posta jak moja mała będzie miała około 15 lat. Wtedy pewnie inaczej będę o tym wszystkim pisać hehe. Teraz ma 2 i jest cute.

Gdyby chcieć myśleć w ten sposób to należałoby skoczyć z mostu. Jak najszybciej. Strasznie to smutna egzystencja.

Niezupełnie.
Pkt 1 Jak ktoś jest sam niepoukładany i wie o tym, to zrobienie sobie dziecka nie jest najlepszym pomysłem. Skoro ktoś nie radzi sobie ze sobą, jak poradzi sobie z dzieckiem?
2. O wojnie - tu uważam, ze przesada. Równie dobrze może być covid, albo spaść asteroida. ALbo nic sie nie stanie.
3.Tu racja. Ja na przykład jakbym wiedziała, że moje dziecko będzie tak smutne w dzieciństwoe jak ja i będzie miało takie problemy jako dziecko i nastolatka jak ja - nie chciałabym go urodzić, nie skazałabym nikogo na taki horror emocjonalny.
4. Co do partnera- ojca o tp już ruletka. Albo będzie dobrym ojcem albo Was zostawi po roku, czy paru, kto to wie. Albo Ty oddasz mu dziecko. kto to wie.
5. Tego obawiam sie nikt nie wie, to ruletka. Ale jest gdzieś forum gdzie anonimowo kobiety piszą, że żałują, ze zostały matkami, że nie tak to sobie wyobrażały i macierzyństwo okazało się być po czasie zupełnie nie dla nich, ale jak pisały grają dobre matki porzed rodzinami i znajomymi.
6. Tak i to jest przerażające, wiesz, ze Twoje dziecko kiedyś umrze, może nawet ciężko zachoruje. W sumie to wielka odpowiedzialność- powołujesz kogoś na świat, ale wiesz, że kiedyś umrze, może nawet będzie się bał śmierci, chorób, miał depresje -kto to wie.
7. No tak, i?
8. Ja tak zrobiłam, ale mi się nie udało. Ani w głowie ułożyć do końca, ani urodzić :D:D
9.Tak. Ale kto normalny "robi soboe dzieci" palnując, ze to po to by za 50 lat podawało mu szklanke wody???
10. A to dużo ludzio tak ma. ROdzą dzieci, myśląc, jakoś to będzie. Ale smo jakoś to jest niewiele , stąd potem t dramaty.

Dokładnie. Ja też nie czuję potrzeby zachowania ciągłości genetycznej. Nawet więcej, z pewnych względów nie chcę.

Według mnie nie strachem, co po prostu chłodną kalkulacją i racjonalnym, krytycznym spojrzeniem na rzeczywistość, w której trwamy ale też pewnego rodzaju odpowiedzialnością za powołane życie oraz wysoką samoświadomością. Dla mnie powyższe nie są tożsame ze strachem. No ale to dla mnie, wiadomo.