Przykro mi, że liczę sie dla Ciebie tylko wtedy, gdy czegoś potrzebuje - Netkobiety.pl

Mam taki charakter że bardzo często wchodzę w relację bezinteresownie ... czasem efekt boli ale cóż ... kto ma miękkie serce musi mieć twardą dupę i tyle. Chociaż z czasem nauczyłam się odróżniać kiedy ktoś mną usiłuje manipulować aby tą pomoc ode mnie uzyskać a kiedy faktycznie tej pomocy wymaga. Odczuwam ogromną satysfakcję gdy daję bez żadnych podtekstów - mój czas, zaangażowanie, pomoc materialną też się zdaża. Widzę czasem zażenowanie osoby obdarowanej, pewne niezrozumienie tego że nie oczekuję niczego wzamian.
Ale też nauczyłam się "w końcu" prosić o pomoc. Jako osobie silnej i niezależnej trudno mi było się przełamać i powiedzieć że potrzebuję bezinteresownej pomocy ale teraz już to przychodzi łatwiej. Nie obiecuję wdzięczności w zamian ale normalnie dziękuję za pomoc.
Myślę że takich zachowań powinni uczyć w szkole, znacznie ułatwia to życie

Co jest złego w tym, że wchodzimy w relacje z ludźmi, którzy nam z różnych względów odpowiadają? Nie ma ludzi bez wad, ale bliskie relacje zazwyczaj nawiązujemy z osobami, z którymi coś nas łączy i których wady są dla nas do zaakceptowania. Dlaczego mielibyśmy wchodzić w związek/przyjaźń, które nic nam nie dają? Udane relacje są oparte na wzajemności, nie na bezinteresowności.

Szczerze powiedziawszy bardzo nie rozumiem żalu płynącego z Twojego posta. Oczywiście, że ludzie dobierają się w relacjach na podstawie wzajemnych oczekiwań i jest to jak najbardziej zdrowe.
Nie czułabym się dobrze w relacji z osobą bardzo zależną i potrzebująca ciągłego kontaktu, bo czułabym się osaczona i miałabym wyrzuty sumienia, że kogoś zlewam. Nie czułabym się dobrze z osobą ciągle siedzącą w domu, bo potrzebuję czasem urozmaicić mój czas czymś nowym. Są jednak osoby, które idealnie odnalazłyby się w wymienionych relacjach. Jest to naturalne, że wybieramy sobie za bliskie osoby, które dają nam poczucie przynależności, oparcia, bycia częścią społeczności, dzielenia potrzeb i wizji życia. Podobieństwa pozwolą nam dzielić radości i smutki, rozśmieszać się wzajemnie, pocieszać, dzielić ważne chwile. I tu uwaga, z racji dobrania się, każdy dostanie dokładnie te same pozytywne odczucia. Czyli owszem, potrzebujemy siebie wzajemnie, ale dzięki temu obie strony rosną.

Widzę tutaj możliwie niezdrowe przekonanie, że żeby zasłużyć sobie na przyjaźń/miłość, trzeba bez mrugnięcia okiem spełniać czyjeś (nawet niewyrażone) potrzeby.
No nie, właśnie o to chodzi, żeby znaleźć zdrowy kompromis między potrzebami swoimi a bliskich – w ten sposób zostaną ci, którzy naprawdę powinni i nie będzie później zaskoczeń, że coś nagle zniknęło chociaż było. Czyli jeżeli ja nie chcę siedzieć w domu cały czas, to to komunikuję - jeżeli wychodzi na to, że jest to aspekt tak ważny dla obu stron, że znajomość skończy się z kimś na tej podstawie, no to dobrze, bo mamy miejsce na kogoś kto będzie dzielił z nami podejście do życia.

Tak nawiasem, z Twojego posta wyziera hipokryzja. Gdybyś naprawdę dawała ludziom miłość i przyjaźń bezinteresownie, nie miałabyś później żalu, że nie dostałaś czegoś w zamian.

Ciężko się nie zgodzić.

To co opisuje w pierwszym poście Kwiat w porannej porze to dla mnie bardzo chora ofiarność która wyrządzi jej więcej złego niż dobrego. Sama idea piękna, ale życie pokazuje swoje.

Takie są realia, ze jeśli człowiekowi nie rozmawia sie z kimś zbyt dobrze, to nie chce tej osoby, nawet wówczas, gdyby był przez nią kochany.

Właśnie tak.

Widać dużo żalu u autorki wątku, ale musi się ona wiele jeszcze dowiedzieć o relacjach, bo ciężko będzie funkcjonować wśród ludzi, mieć zdrowe relacje. Pomyśl autorko o terapii gdzie będziesz mogła przedyskutować te przekonania oraz skąd one u Ciebie się wzieły.

Piszesz o zdrowych relacjach. Ja natomiast nie mam chorych relacji. Zdrowych też nie. Ja nie mam praktycznie żadnych relacji. Ludzie na których mi zależało (i nadal zależy) mają mnie w dupie. Nikogo na siłę nie będę zatrzymywać. Nikogo nie próbowałam osaczyć i nie dawać mu wolności. Chyba każdy zna to powiedzenie: "Jeśli kochasz puść to wolno...". Puściłam, ale nie przyleciał niestety.

nigdy nie jest tak, że każdy każdego lubi.
siłą nie da się wymusić przyjaźni czy miłości.

To co robisz, żeby nie być sama jak palec?
Jeśli jest tak jak piszesz, że nie wymuszasz, nie robisz z siebie ofiary, nie oczekujesz wielkiego uwielbienia, to co jest nie tak, co nie działa? Czy wiesz?

Bo dla mnie - jak Cię czytam, a może to tylko kwestia tego jak piszesz - to kwestia takiej PRESJI. Od razu piszesz, że masz do zaoferowania MIŁOŚĆ. Dodajesz, że przyjacielską, ale jakbym dowiedziała się, że ktoś ze mną zaczyna znajomość z takimi myślami, to bym się chyba zaniepokoiła. Nie myślę w kategoriach miłości jak kogoś poznaję, to przychodzi naprawdę dużo później, po miesiącach, jeśli nie latach znajomości.
Masz też w sobie dużo żalu - i większość ludzi potrafi dobrze wyczuć nastawienie.

Czy jesteś bluszczem? Z tego opisu to brzmi, jakby bylo do tego blisko. Nie mówię, że tak jest. Ale jak zabiegasz o znajomość? Jaka częstotliwość spotkań? Kiedy zaczynasz pisać o tej miłości przyjacielskiej? Jakie wiadomości piszesz, jak reagujesz, kiedy ktoś odwołuje spotkanie  z jakiegoś powodu

Nie wiem, czym jest talent do zjednywania sobie ludzi. Wiem natomiast, że nie trzeba być wygadanym, żeby mieć znajomych i przyjaciół, piszę to ja - absolutnie nieśmiała introwertyczka.

Ciekawe jest to, że moich intencji nie rozumiesz, mówisz mi, że "przykro ci", że "cię podejrzewam o coś". Może się czepiam, ale takie słowa uruchamiają we mnie dwa nieprzyjemne uczucia: poczucie winy (sprawiłam przykrość), złość. To drugie, bo nikogo o nic nie podejrzewam, można podejrzewać kogoś o coś złego, a ja nie powiedziałam, że uważam, że zrobiłaś coś złego. Zaoferowałam jakiś swój czas, propozycje, o co może chodzić, kilka pytań. Nawet napisałam, że "nie mówię, że tak jest" - ale wszystkie moje słowa odebrałaś jako atak.

I znów, pytam co Ty robisz, a nie co ludzie robią wobec Ciebie.  A Ty odpowiadasz: one to, ona tamto. To brzmi jak przerzucanie odpowiedzialności na innych. Do mnie też nikt nie podszedł. Miałam to w nosie, podchodziłam sama, bo jestem odpowiedzialna za moje szczęście. Mnie też nikt nie zaprosił na wycieczkę, zorganizowałam ją sama - bo to ja jestem odpowiedzialna za moje szczęście. Ktoś pojechał na wycieczkę beze mnie? Ma do tego prawo, ja mam prawo, żeby było mi przykro. To też MOJA decyzja, czy jest to powodem już w tym momencie do zerwania znajomości, czy jednak mam w sobie trochę pokory, uznaję, że być może tym razem to nie chodzi o mnie, tylko o nie, to one chciały być ze sobą, a nie BEZE MNIE, i po prostu kontynuuję znajomość.
"Trzymanie urazy - to jak wypić truciznę z nadzieją, że zatruje drugą osobę".

Oczywiście, może przyszłaś tutaj się tylko wygadać, i nie chcesz porad. No trudno, ja dziś tyle mam do zaoferowania.

Ja myślę, że życie to ciągłe bycie na arenie i próbowanie, próbowanie, próbowanie bez końca. Bo albo jesteś na tej arenie i kopią cię w tyłek, i upadasz raz po raz, i wkurzasz się i cierpisz, ale masz szanse na coś wspaniałego, albo tkwisz w żalu, siadasz na widowni i tylko rzucasz popcornem w tych, którym nie wychodzi. Masz wybór i codziennie go podejmujesz.

Pewnie jestem ostatnią osobą, od której chcesz rekomendacje, ale bardzo polecam Brene Brown z jej wykładami o odwadze.

Bezinteresowność kończy jeżeli druga osoba coś oczekuje.

Normalne, że oczekuję wzajemności, bo nikt nie lubi być samotny. Z tego, co napisalaś też nie jesteś bezinteresowna, bo wymieniłaś dosyć dużo kryteriów, dla których nie odrzucisz danej sooby. Szkoda, że ludzie nie są tacy jak zwierzęta, pod tym względem, że zwierzętom wystarczy tylko to, że się ich kocha. Psu okażesz serce, to on Ci to odwzajemni, z ludźmi już jest inaczej. Nie da się żyć będąc samotnym, każdy potrzebuje drugiego człowieka. Człowiek jest istotą społeczną.

Dlaczego tak jest, że ja okazałam tyle serca nejednej osobie i zostałam odrzucona? Czemu muszę być sama jak palec? Nie mam zupełnie nikogo i nie zarzucajcie mi, że jestem jakaś niepokorna itp. Ja po prostu nie chcę być sama. Nie oczekuję tego, żeby otaczać się wianuszkiem osób, choć nie miałabym nic przeciwko temu. Wystarczyłoby mi  jednak mieć kogoś jednego, prawdziwego, ale nawet takiej osoby nie mam. I to nie jest tak, jak ktoś tu wyżej napisał, że od razu, przy nawiązaniu nowej znajomości, mam w głowie, żeby się zaprzyjaźnic z tą osobą, i ta osoba to widzi, i przez to ją odstraszam. Tak nie jest. Nie robiłam nic na siłę. Ja po prostu uważam, że jeżeli ktoś okazuje komuś sympatię, robi co może, by zaprzyjaźnić się z tą osobą, ale mimo to zostaje odrzucony, to znaczy że ta osoba, która odrzuciła - patrzyła na cechy, które są wrodzone, które nie są zależne od kogoś, a których nie miał ten, kto zabiegał. Tak było w moim przypadku. Kochałam, ale nie pasowałam. Tak się nie da żyć, nie mając nikogo. Mam też opinię pięknej osoby, ale uroda też mi nie pomogła.

Nie do końca rozumiem, co masz na myśli, że osoba, która odrzuciła patrzyła na cechy wrodzone?

No a co mam myśleć, jeżeli zrobiłam wszystko, co w mojej mocy, zeby zdobyć sympatię tej osoby, a ona mimo to, nie odwzajemniła tego? Zapewne by odwzajemniła, gdybym się urodziła z cechami, które jej się podobają, a których nie jestem w stanie mieć. Zawsze jest tak, że gdy ktoś kogoś odrzuca, to z powodu tego, że dana osoba mu czegoś nie da, często nie da tego, co jest niezależne od nego. Cechy wrodzone to jest to "coś", co sprawia, ze pasujesz do ludzi, że umiesz z nimi rozmawiać tak, żeby ich przyciągnąć do siebie, żeby ta rozmowa im się podobała. I nie koniecznie trzeba tu tylko mądrze mówić, bo znam takich ludzi, którzy mówią mądrze, a mimo to nie są zbyt lubiani, choc nie są wredni. Znam też takich, którzy mają głupią gadkę a są lubiani. Jeśli mowisz mądrze, to masz zapewnione to, że nie powiedzą Ci ludzie, ze jesteś głupia, będą Cię poważać, ale żeby Cię lubić i chcieć do towarzystwa - trzeba czegoś wiecej.

Dałam wsparcie, dobre słowo, mądrą radę. Było nawet tak ze ta osoba powiedziała mi że pięknie coś jej ujęłam a mimo tego mnie nie chce.

Nie ma obowiązku Cię chcieć. A Ty nie masz obowiązku dawać wsparcia tym, którzy Cię nie chcą.
Może tu jest problem, że zamiast rozwijać jakies relacje, to Ty łapiesz ludzi z problemami i chcesz im pomagać?

Dalej ciężko stwierdzić bez konkretów.

Wiem, że chciałam zadawać sie (nie przyjaźnić, to za dużo powiedziane) z osobami, które mnie odrzuciły, podobały mi się ich cechy charakteru, ale jak widać, to było tylko w jedną stronę. Chyba aż tak bardzo się nie starałam, ale wyraźnie dałam im do zrozumienia , że mi na nich zależy. W stosunku do tych osób byłam w jakiejś mierze podobna. Łączyły i łączą nas wspólne zainteresowania i poglądy. Jedną z tych osób starałam sie bardzo wesprzeć, bo ma duży problem. Pocieszałam ją i mówiłam słowa, które chyba każdego by dowartościowały. Ta osoba w efekcie jedynie podziękowała mi za te słowa, dodając jeszcze, ze są one piękne i na tym koniec. Jak widać to nie starczyło, żeby chciała coś wiecej mieć ze mną wspólnego. Myślę, że nie przesadzam z narzucaniem się ludziom, bo gdyby tak było, to do tej pory bym o nie zabiegała. Jeżeli jednak one mi dały wyraźnie do zrozumienia, że im na mnie nie zależy, to odpuściłam.
Problem w tym, że czy ja się staram, czy też nie, to i tak jestem sama jak palec. Niejedna osoba mi powiedziała, że jestem inteligentna, mądra i przede wszystkim piękna, ale to jak widać i tak za mało, żebym nie była samotna. Ja po prostu nie pasuję do innych, i to jest oczywiste, że w tym leży problem.

To jest normalne że lubimy ludzi, którzy mają pożądane przez nas cechy. Jeśli ja lubię osoby inteligentne, z czarnym poczuciem humoru, zaradne, racjonalnie podchodzące do życia, raczej introwertyczne to raczej nie polubie kogoś, kto jest np emocjonalny albo nadmiernie ekstrawertyczny. Nie dogadam się z taką osobą i nie ma znaczenia, jak bardzo ten ktoś będzie miły i jak bardzo będzie mi schlebiał. Wręcz przeciwnie.

Ok., rozumiem, ze takie osoby Ci nie odpowiadają i zgadzam się z tym, żeby się nie przyjaźnić takimi ludźmi, ale czy to musi być równoznaczne żeby zupełnie ich odrzucać? Czy to że są dla nas dobrzy ma już nie mieć żadnego znaczenia? Dla mnie w takiej sytuacji jakieś znaczenie by to miało, doceniłabym to że okazali mi serce. Nie pasowałyby mi ich cechy wrodzone, ale pasowałaby mi ich dobroć, dlatego też w jakiejś mierze bym odwzajemniła ich staranie się. Uważam, że to że ktoś nas lubi i nam to okazuje, też powinno się liczyć, nawet jeśli ta osoba nie ma innych cech, ktore nam sie podobają.

To zależy.
Moja mama miała kiedyś sąsiadkę, która była dobra osobą, utrzymującą chorego syna, męża mającego ciągle problemy z zatrudnieniem i do tego dokarmiającą koty, taka typowa świętą męczennice. To była bardzo dobra i miła osoba, moja mama ja lubiła właśnie za tą dobroć, mimo, że czasem moja mamę irytowała. Ja też uważałam, że to miła i dobra osobą, ale dla mnie ta dobroć nie wystarczyłaby do nawiązania bliższej relacji, bo choć dobra, to miała manierę prostej kobiety, jak to mówią że wsi. Nie miałabym z nią o czym za bardzo rozmawiać, pewnie na dłuższą metę zaczęłaby mnie irytować. Pewnie nie odrzuciłabym jej całkiem, w sensie, że gdybyśmy się spotkały pod blokiem to bym z nią porozmawiała, albo raz na ruski rok mogłabym wejść na kawę, bo to sąsiadka. Jednak gdyby nie była sąsiadką i mieszkałaby gdzieś dalej to znajomość umarłaby śmiercią naturalną, mimo tego, że to dobra osoba. Nie chciałabym ciągnąć na siłę znajomości jeśli coś nie klika i nie jest dla mnie ciekawe lub przyjemne spotykanie się z tą osobą.

Nawet jeśli ktoś by mi pomógł, to podziękowałabym, może byłby jakiś kontakt smsowy, sporadycznie, ale nie zmuszałabym się do bliskiej znajomości z poczucia obowiązku.

Jakich znajomości oczekujesz? Chciałabyś bliższych relacji, czy luźniejszych, typu kawa raz na miesiąc i pogaduchy o pierdołach?