Między młotem, a kowadłem :( - Netkobiety.pl

Co mogę powiedzieć? Słabo mąż się zachował  oddając  obrączke i zostawiając  Cię w potrzebie,  w trudnym etapie życia.  A czegoś przypadkiem Ci nie ślubowal?

Bym pomyślała  o tym by np zamieszkać  z babcia która potrzebuje pomocy,  podpytać  rodzinę.  Urząd miasta może dać Wam mieszkanie,  jeśli będziecie mieć szczęście,  złożyłabym wniosek.  No i brałbym jakąkolwiek  pracę,  byle by mieć teraz pieniądze i by było stać na wynajem

Jesteście w takiej sytuacji, że powinniście być wdzięczni, że jedni czy drudzy rodzice chcą przygarnąć dwoje dorosłych ludzi, którzy postanowili założyć rodzinę, ale póki co życiowo są kompletnie niesamodzielni i po prostu sobie nie radzą.
Dążę do tego, że w zaistniałych okolicznościach zachowanie męża wydaje się co najmniej nie na miejscu i niestety nie wróży dobrze na przyszłość. Są bowiem takie momenty, kiedy dumę warto schować do kieszeni, nawet jeśli jest to trudne. Na tym między innymi polega dorosłość.

Swoją drogą naprawdę nie da się załagodzić tego konfliktu pomiędzy mężem a Twoją mamą? Co się takiego zdarzyło?

A ona jemu? W odwrotnej sytuacji liczyłaby, że mąż ją poprze i nie będzie zmuszał do mieszkania z osobą której ona nie znosi.
Powinna stać przy nim, nie oczekiwać od męża że ma czuć się świetnie w domu w którym czuje się źle.

Autorko, brak pracy u Was obojga to jakiś dramat. Na serio NIE WIERZĘ że nigdzie nie ma pracy. Idź na kasę do Lidla czy Biedry, idź do McDonalda, cokolwiek, bo to się w głowie nie mieści żeby dwoje dorosłych ludzi żyło na garnuszku rodziców. Mam wrażenie że czekasz na jakiś cud, zamiast wziąć ostro sprawy we własne ręce.

Tak na serio - po co Wam oszczędności na działkę, skoro rozpada się Wasze małżeństwo? Ogarnijcie się i idźcie na kompromis - a jedyny kompromis to zamieszkać z dala od jednych i drugich rodziców.
Oszczędności przeznaczcie na wynajem mieszkania w dużym mieście i wtedy intensywnie szukajcie pracy - trzeba chodzić i pytać, zamiast siedzieć na tej wsi za kasę rodziców i tylko wysyłać CV. Tysiące par żyje na wynajmowanym i dopiero wtedy ciułają na coś swojego.

Oboje na kasę do Biedronki, albo do McDonald’s -  tam zawsze kogoś szukają. Będą dwie wypłaty, wynajmiecie mieszkanie, albo chociaż pokój, na początek wystarczy. W międzyczasie szukanie lepszej pracy.

No sorry, każdy się musi jakoś dorobić, ciesz się, że w ogóle rodzice Was wzięli do siebie. A mąż niech przestanie obrączką rzucać, bo tylko potwierdza tym, że są powody, dla których można go nie lubić. Dorosły zdrowy facet siedzi na garnuszku teściów i się dziwi, że go teściowa nie lubi? Heeeelooooł. Obudzić się do życia, proszę.

Nie siedzimy na garnuszku rodziców. Dokładamy się finansowo. Jeszcze miesiąc temu mąż zarabiał najniższą krajową, ponieważ był w grancie na studiach doktoranckich, ale uczelnia oszukała go w sprawach finansowych i taka dupa. Na studiach utrzymywaliśmy się sami, nikt nam nie pomagał.
Oczywiście, że jesteśmy wdzięczni! Natomiast mojej mamie nic nie pasuje, zawsze jest źle i ona robi to lepiej (sytuacja ta tyczy się mojego męża). Tak jak napisałam wyżej, wczoraj podjęliśmy decyzję o wyprowadzce (choć rodzice będą bardzo nieszczęśliwi ehh) i tak, szukam
jakiejś  pracy.
Ślub i wesele chcieliśmy skromne na 30 osób, na to mieliśmy odłożone finanse, ale tata uparł się, że musi pozapraszać sąsiadów i bliskich znajomych. I tak wylądowaliśmy z impreza na 70 osób. Tydzień przed ślubem, mąż nie zgadzał się z moją mamą i wtedy pierwszy raz powiedziała, że mi współczuje takiego męża.

Akurat mam znajomych w środowisku akademickim, którzy się mocno przejechali właśnie na finansach związanych z pracą naukową. Potrafią nagle postawić przed faktem dokonanym i odprawić z kwitkiem. Skoro dokładaliście się do rachunków, to spoko A teraz decyzja o wyprowdzace podjęta słusznie Powodzenia!

Piszesz, że byłaś na 3 rozmowach, i nie dostałaś pracy.
Dla mnie jest to jakieś kuriozum, że po zaledwie 3 spotkaniach rekrutacyjnych stwierdziłaś, że pracy nie ma, czarna beznadzieja i koniec, zakładasz własną działalność, co do której też nie bardzo masz pomysł, poza tym, że ma się opierać na dotacjach i dofinansowaniach.
Gdybyś była po 130 rozmowach, i nadal nic, to wtedy rozumiem, że można się podłamać i zacząć tracić wiarę.
Jesteście dorosłymi osobami, i w sytuacji w jakiej się znaleźliście nie ma co się obrażać na pracę, choćby i za najniższą krajową.
Tak naprawdę konflikty są i na linii rodzice, i na linii teściowie, nie ma najmniejszego sensu przenosić się od jednych, do drugich i tak w kółko. Idźcie do jakiejkolwiek pracy, przy dwóch osobach pracujących uda się Wam wynająć choćby pokój, czy stancję. Najważniejsze jest to, żebyście zaczęli żyć samodzielnie, na własny rachunek i z dala od dodatkowych sytuacji konfliktowych i stresogennych.
Nie po to człowiek bierze ślub, żeby przeżywać pierwsze lata małżeństwa przy ciągłej obecności i ingerencji rodziców.

Nie napisałam, że jesteś leniem.
W dzisiejszych czasach aktywne szukanie pracy wykracza daleko poza rozsyłanie CV, i takie aktywności też są oceniane przez potencjalnych pracodawców.
Wiadomo, Covid i związane z tym restrykcje weryfikują wiele rzeczy.
Jeśli jednak macie oszczędności, to uważam, że powinniście skorzystać z nich właśnie teraz i użyć ich do odseparowania się i od jednych i od drugich rodziców.
Jeśli będziecie z tym dłużej zwlekać, to zaraz się okaże, że te oszczędności do niczego się już nie przydadzą, a na pewno nie wykorzystacie ich wspólnie.

Nope.
Mocno oceniane i punktowane są teraz przede wszystkim profile w serwisach zawodowych, fora tematyczne na których tam udzielają się kandydaci, ich aktywności wynikające z tych tematów. Wytyczona ścieżka kariery, kiedy kandydat wysyła swoje dokumenty do firm w których chce pracować, niezależnie od tego czy trwa tam obecnie proces rekrutacyjny, czy nie. Utworzenie swojego profilu w agencjach pośrednictwa zawodowego, i nie mam tu na myśli UP, tylko wyspecjalizowanych i ukierunkowanych rekruterów.
Kandydat, który jest proaktywny jest zupełnie inaczej postrzegany niż ten bierny, który wyłącznie odpowiada na ogłoszenia.
Ale to już jest off top, zupełnie niezwiązany z problemami małżeńskimi Autorki, dlatego nie chciałabym też tego dalej kontynuować.