Pisanie a spotkanie w realu - Netkobiety.pl

Będę obserwowała wątek, bo jestem ciekawa odpowiedzi i doświadczeń innych.

Zdarzyła mi się niedawno podobna historia, choć kolejność zdarzeń była całkiem odwrotna.
Poznałam pewną osobę w realu, po czym zaczęliśmy dość intensywną wymianę mailową na różne tematy - psychologiczne, polityczne, społeczne itp.
Zszokowało mnie to, że ta osoba za każdym razem robiła na mnie o niebo lepsze wrażenie "na piśmie" niż w trakcie rozmowy na żywo.

Rozstrzał pomiędzy tym, co pisała, a tym, jak się zachowywała był tak kolosalny, że do dziś się zastanawiam czy ta osoba:
1. Potrafiła lepiej komunikować się i wyrażać myśli w formie pisemnej, czy też
2. Przepisywała lub parafrazowała cudze treści po to, żeby zrobić na mnie pozytywne wrażenie?

Niestety nie dowiem się tego - zajomość poszła do kasacji. Powód: treść maili totalnie odbiegająca od postawy w realnym życiu...

O, ciekawy temat. Będę pisała z perspektywy paru lat, bo fazę na znajomości internetowe miałam dosyć dawno.

1) Zależy, co kto rozumie przez długo. Uważam, że są dwie dobre drogi. Albo od razu iść na żywioł i się jak najszybciej spotkać, albo jednak się poznać  się głębiej i wtedy zdecydować. Druga droga jest dobra dla osób bardziej nieśmiałych, które mogą łatwiej nawiązać relację przez internet. Za zlą drogę natomiast uważam odwlekanie spotkań, rozmowy w nieskończoność, wyznawanie sobie miłości bez spotkania. Ja kiedyś lubiłam dłużej z kimś popisać i to była spoko opcja, bo jednak zwykle po jakimś czasie czułam, ze to nie to.
2) Tak, zdarzyło mi się poznać chłopaka, który wydawał mi się miły i serdeczny, a na spotkaniu okazał się chamem, miał jakąś dziwną energię. Po prostu fatalnie się z nim czułam. On za to ze mną czuł się świetnie i długo do mnie potem wydzwaniał i pisał, mimo że mu wyraźnie powiedziałam, że nie przypadł mi do gustu.
3) Nigdy
4) Jak mam się spotkać na randkę, to na pewno nie z kims, kto mi się nie podoba. Musi się rozmowa kleić, muszę czuć, że to szczególna osoba. Ogólnie spotkałam się z kimś z neta 4 razy na randkę. Tylko raz coś z tego było. Jeden typ był beznadziejny. Pozostali byli ok, ale po prostu nic nie wyszło, niczyja wina.

Dla mnie inteligencja to w dużej mierze abstrakcja. Czyli taki globalny nadzbiór w który wchodzą inne składowe. Nie da się tego ocenić szybko i precyzyjnie.

To, że osoba zachowuje się, nazwijmy to mało inteligentnie może wynikać z tego, że ma zamulony umysł (po prostu wolny, a zależy to od masy czynników jak jakość diety, masturbacja, mało ruchu, choroby tarczycy lub inne), może wynikać ze stresu, nieśmiałości, jest mało otwarta na ludzi przy pierwszym spotkaniu.

Podsumowując dla mnie nie da się ocenić czy osoba jest inteligentna po kilku spotkaniach.

Chyba, że na prawdę to widać, jak stereotypowy Seba czy Karyna.

Rozmowa telefoniczna to konieczny mus przed spotkanie.

Przyczepiliście się do tej inteligencji. Czasem to się od razu rzuca w oczy.

A jakie wy macie wrażenia po randkach z internetu?

Pisanie może stwarzać mylne wrażenie. Ja przykładowo zdecydowanie lepiej się czuję w słowie pisanym, niż mówionym. Więc można spotkać kogoś, z kim pisze się naprawdę super, a przy spotkaniu w "realu" może być tak, że kompletnie nie będzie kleiła się rozmowa. Na pewno łatwiej się kłamie pisząc, niż mówiąc. Nie widać całej mowy ciała, nerwowości. Wypowiedź może być dłużej przemyślana.

Dlatego zalecam dużą ostrożność w ocenie kogoś po samym pisaniu

Ela pisanie i gadanie to nie to samo. Uwierz mi. Przerobiłem to i sam też jestem na to dowodem.

Serio? Ale w jakim sensie jesteś dowodem? Nie piszesz prawdy, piszesz coś innego niż naprawdę myślisz, czy gdzie tej różnicy szukać?
Bo mnie się wydaje, że wypadam w realu tak samo jak na piśmie, albo bardzo podobnie. Może z tą małą różnicą, że mam szansę zredagować treść, rzucić okiem zanim nacisnę "wyślij odpowiedź".

Też tak mam. To chyba cecha introwertyka.
Potrzebuję czasu aby otworzyć się przed kimś, a szczególnie rozmawiając w cztery oczy.

Może to też zależy od kogoś intuicji i umiejętności analizowania? Bo ja mam właśnie to bardzo rozwinięte, aż za bardzo. Ciągle wszystko analizuję i dużo przeczuwam np. jak ktoś mnie kłamie.

Za tydzień mam kolejne spotkanie i zobaczymy, czy moja teoria, że po pisaniu wiem, jak będzie się sprawdzi... Ogólnie z pisania, zdjęć, poczucia humoru i wartości moralnych jestem facetem zachwycona. Aż nie wierzę, że na żywo mogłoby być tak dobrze... Trzymajcie kciuki!

1) Tak, lubiłam długo pisać, bo więcej się wtedy dowiedziałam. Ze spotykania się od razu nic by nie wyszło. Całe szczęście, że z mężem najpierw pisaliśmy i dzwoniliśmy, bo nasza pierwsza randka nie była jakaś wyjątkowa, raczej takie dwa zestresowane króliki...
2) W necie poznałam wcześniej trochę osób, które mi pasowały i nie było strasznego rozczarowania, ale wychodziło raczej koleżeństwo niż "to coś".
3) Jak już przy pisaniu nie pasi, to szanse marne...
4) Chodziłam tylko na spotkania z tymi co mnie zainteresowali swoimi wypowiedziami i mój mąż był piąty, więc moja przygoda się skończyła.

No nie wiem... Ja zawsze dosyć szybko oceniam czyjąś inteligencję i raczej się nie mylę. Sama siebie nie uważam za geniusza oczywiście, więc to nie tak, że albo jesteś Albertem Einsteinem albo spadaj, ale jednak swoje wymagania w tej kwestii zawsze miałam. Nie lubię przygłupów.

No przygłupów to chyba nikt nie lubi Może za wyjątkiem innych przygłupów.

No to idąc Twoim tokiem rozumowania moja żona nie znała się na introwertykach. W pewnym momencie zacząłem odczuwać przy niej presję na gadanie. Bo wiedziałem, że ona ode mnie oczekuje, żeby gadał, a ja nie potrafiłem tak jak ona każdego dnia wracając z pracy gadać o tym co mi się zdarzyło, z kim o czym rozmawiałem itp. Po prostu w moim odczuciu nie przydarzało mi się nic ciekawego. I to ją w pewnym momencie zaczęło mierzić.

Miałam już zakończyć internetowy poranek przy kawie, ale jeszcze ten wątek mnie zafrapował.
Missinx, nie lubię ludzi paplających, byle paplać, ale zdecydowanie lubię rozmownych, takich "czytelnych" i najlepiej się z nimi czuję. Nie jest to wartościowanie, ale kwestia potrzeb. Pod tym względem fatalnie dobraliśmy się z byłym mężem, który był rasowym introwertykiem, a ja tak często go nie rozumiałam, nie starczało mi cierpliwości, nie umiałam "wyjść ze swojej głowy". Emocje niczego nie ułatwiały, pewne rzeczy dopiero teraz, z dystansu widzę lepiej. Przeprosiłabym go dzisiaj za wszystko, gdyby żył (i gdyby dał mi szansę, bo zawzięciuch był okrutny), ale nie wróciłabym do niego, bo nie byliśmy dla siebie stworzeni.
Ja dziwię się, jakim cudem w teście robionym na zajęciach z psychologii (w pomaturalnym studium) wyszedł mi bardzo niski wskaźnik ekstrawertyzmu. Owszem, najważniejsze dla mnie rzeczy dzieją się wewnątrz mnie, ale lubię ludzi, a rozmowy to mój żywioł. Tylko to muszą być Rozmowy, a nie paplanie. Nawet o serniku czy kupkach dzieci można rozmawiać fascynująco albo nieciekawie.

A teraz odniosę się do postu inicjującego wątek:

1. Lubię najpierw trochę popisać. Chcę się zorientować, czy mam do czynienia z nudziarzem, gburem, czy też z człowiekiem, z którym spotkanie nie będzie stratą czasu. I nie chodzi o przepytywanki, sondowoanie, wywiad, ale ogólny poziom komunikacji. Nie znoszę zaczepek typu: "chcesz się spotkać?", albo jeszcze gorzej: jednowyrazowych, np. "kawa?" Wrrrrr! Odrzucam z miejsca. Nie mówię o pisaniu miesiacami i latami, bo czasami już pierwsza rozmowa może dać jakieś pojęcie o jakości ewentualnego spotkania. Mam takie samo podejście jak autorka wątku. Jeśli rozmowa jest sensowna, klei się, chętnie się spotkam nawet po tej jednej rozmowie. Ale musi być ten udany początek.

2. Nie, nie zdarzyło mi się. Może dlatego, że na podstawie samego pisania nie stwarzam sobie wygórowanych oczekiwań. Bywam zaciekawiona, pełna sympatii, ale zdaję sobie sprawę, że to jeszcze nic nie znaczy, choć samo w sobie jest wartościowe.

3. Nie, jak mi się ktoś nie podoba (na etapie pisania), to się nie spotykam. Kilka razy poszłam na ustępstwo i spotkałam się bez większych wstępów, ale już wiem, że nie warto szukać igły w stogu siana, narażać się na nieprzyjemności czy tracić czas po prostu. Raz mi nawet "zaiskrzyło" z pewnym panem, ale on zbytnio się spoufalał na tym pierwszym spotkaniu. Nie lubię tego nawet gdy mi się gość podoba.

4. Nie nastawiam się, po prostu jestem kogoś ciekawa i chcę poznać. Jeśli nie czuję tej ciekawości, nie umawiam się.

Właśnie. Ostatnio zacząłem randkować online i na żywo tylko raz mi się zdarzyło, że dziewczyna była ładniejsza niż na tinderze.
Tylko dlatego, że po prostu nie umiała robić zdjęć.

Nie przywiązuje do tego dużej wagi, ale trzeba zdać sobie sprawę, że teraz jest taki trend i byle jaki smartfon, albo aplikacja jak faceApp zrobi z Ciebie ładniejszą wersję samego siebie.

Nie jestem ślepa na wygląd, bywa, że od kogoś mnie odrzuca i nie ma na to siły. Nie lubię np. nalanych gęb bez wyrazu.
Ale nie jest to kryterium nr 1, mam dość obszerny zakres tolerancji. Jeśli fascynuje i ujmuje mnie osobowość, facet nie jest flejtuchem, to może sobie być wyższy, niższy, brunet, rudy - grunt, żebym się dobrze przy nim czuła.

Wg, moich doświadczeń sprzed 10-15 lat.

1) Czy lubicie długo pisać? Czy chcecie się dowiedzieć czegoś o nim przed randką czy wolicie od razu się spotkać?

Długo Bywało, że nawet pół roku. Może nie zawsze związki się udawały, ale po spotkaniu jakieś relacje i kontakty dalej mieliśmy, bo zostawaliśmy "kolegami". Nie koniecznie nastawiałem się na związek, mnóstwo ludzi z kraju w ten sposób poznałem np. na zlotach. Natomiast jeśli myślałem o związku, to również długo. Poprzez styl pisania, tego co pisze, jak pisze, można dużo określić z jakim typem człowieka ma się do czynienia i zazwyczaj w realu się sprawdzały własne przemyślenia.

2) Czy zdarza wam się, że ktoś się wam spodoba przez internet, a w realu jest kompletne rozczarowanie?

Zdarzało się. No pominęła szczegół, że jest w psychicznej rozsypce, po próbie samobójczej i matce wariatce.

3) Czy zdarza wam się, że ktoś wam się średnio spodobał przez pisanie, ale na żywo zaiskrzyło?

Nie, bo nie spotykałem się z osobą, która nie spodobała mi się "przez pisanie".

4) Czy spotkacie się tylko z facetami, którzy naprawdę wam się spodobali przez internet, czy może staracie się nie wyciągać błędnych wniosków po samym pisaniu i idziecie na spotkanie nie nastawiając się?

Spotykałem się z tymi kobietami, które podobały mi się przez pisanie i ze zdjęcia. Przy tym nie nastawiałem się na coś dużego. Pozwałałem czasowi zrobić swoje. Jak był flow w rozmowie, to było fajnie. Jak nie, trudno - stawiamy krzyżyk.

Summa summarum: z moją obecną żoną spotkałem się po około 5 miesiącach pisania, w trakcie czego wzajemnie się poznaliśmy i spodobaliśmy na tyle, że jak doszło do spotkania w realu, to iskry szły tak, że można było Łódź zaopatrzyć w prąd na miesiąc

Nie będę dobrym przykładem. Nie zaglądam na portale randkowe i nie szukam faceta przez net ale tak się składa, że sporo gości zagaduje mnie przez insta, więc jakieś tam doświadczenie mam.
Zatem odpowiadając na pytania:
1. lubię pisać, podchodzę do życia intuicyjnie, sporadycznie spotykam się z kimś z netu, musi zrobić na mnie mega wrażenie
2. nie, ale zdarzyło się, że jeśli miałam wb kogoś mieszane uczucia, to spotkanie tylko to potwierdzało/pogłębiało, a jeśli czułam, że to super facet ale nie będzie chemii, to też tak było (te spotkania nie były inicjowane ale przypadkowe)
3. nie, jeśli ktoś mi się średnio podoba przez pisanie, to nigdy się nie umawiam w realu
4. ja sama nie szukam, nie mam parcia, nie zaczepiam, to raczej ja przeprowadzam selekcję i tak, jeśli już mam się z kimś spotkać to tylko jeśli jestem przekonana, że to fajny facet i jeśli nawet nie będzie relacji, to możemy zostać kumplami

W dzisiejszych czasach gdybym kogoś szukał do życia razem, to bym proponował spotkanie w realu jak najszybciej. Nie na kawę, nie na obiad, ale tak gdzieś przelotnie powiedzieć sobie "cześć, to ja... ten z internetu".

Szybkie spotkanie  ma taką zaletę, że spotykany się z osobą nieznajomą, o której  prawie nic nie wiemy, więc nie ma presji, nie mają nic do stracenia,  w przypadku portalu randkowego dobra strategia chyba:)
Z tym że taki paradoks,,  że z punktu widzenia mężczyzny jest  to dobre z jednej strony, bo akceptacja fizycznosci kobiety na takim spotkaniu  wydaje się wystarczającą, by znajomość kontynuować, kobietę poznawać, czy dążyć do seksu.
Dla wielu kobiet to niewystarczające.
A niewielu Panów ma taką łatwość w kontaktach interpersonalnych by się korzystnie zaprezentować.
Więc jezeli wcześniej  się zblizyli, on ma już jej przychylność, jakąś poduszkę w razie wpadek.
Ale niebezpieczeństwo jest takie, że mogą być jakieś inne czynniki, które znajomość wirtualna pomija, ale które mogą mieć jakiś wpływ.
Tu pytanie co jest dla uczestników  ważne tak w ogóle w życiu, i czy siebie znają.
Poza wszystkim, myślę że ludzie objawiają się sobie w realu wtedy, gdy oboje mają w tym realu zrobione miejsce na siebie
Gabriela, jesteś kobietą, więc teoretycznie masz więcej okazji do randkę i nowych znajomości. W poszukiwaniach strategia spotkania się z wieloma i spośród tych, którzy Ci się wizualnie  w realu spodobają, mozesz  wybrać kogoś do bliższego poznania. wydaje się słuszną.
Ale wygląda na to, że kogoś już polubilaś, ,  i bardzo chcesz to w realu potwierdzić.
Więc on będzie miał fory,  ale reszta zależy od Twojego odbioru świata i od jego odbioru świata, i podejścia. Bo czasami  ktoś ma taki program, że jak oceni swoje szanse na małe, to też może się zablokować.  POWODZENIA