Przez nieuwagę wrobiłam koleżankę z pracy - Netkobiety.pl

Hm ja bym zadzwoniła tak na luzie,  wyjaśniła  sytuację  dokładnie jak to wyglądało, tak jak tu napisałaś.  Jeśli jest rozsądna  to zrozumie,  nawet jak nie będzie zadowolona  z tego,  ale myślę że lepiej by wiedziała.  Po co masz zostawić po sobie źle wrażenie? Weź to na siebie, świat jest mały i za jakiś czas możesz ją spotkać,  po co Wam to niedomówienie i niezręczna sytuacja?

Dziękuję za opinię.
Właśnie tak samo to widzę, bo choć przez te kilka lat nie wszystko było idealnie, to jednak byłyśmy koleżankami i nie chciałabym się rozstawać w jakiś waśniach.
Myślę też, że ma ona na tyle mocną pozcyję w firmie, że niewiele jej zaszkodzi. Ale jednak - nie chciałabym, żeby miała przeze mnie kłopoty.

Lovelynn, a nie boisz się "wrobienia" szefa? Być może szef nie zdecyduje się z nią o tym w ogóle rozmawiać? A może będzie chciał porozmawiać, dlaczego opowiada o jego planach, skoro jej nie upoważnił i wybadać komu jeszcze powiedziała, a wtedy nie na rękę będzie mu sytuacja, gdy ona już wie, że Ty jesteś źródłem "przecieku"? Zostaw plotkarę własnemu losowi, niech sama zmierzy się ze skutkami swojego plotkarstwa. Nie widzę też powodu, żebyś czuła się winna. Jeśli chciała Ci powierzyć coś w tajemnicy, to powinna to wyraźnie określić. Jeśli Cię zaatakuje pretensjami, to możesz jej tak właśnie powiedzieć.

Koniecznie do niej zadzwoń. Ja bym mówił prosto z mostu.

-- Hej cześć! DZwonię, aby Ci oczymś powiedzieć. Skłądałam dzisiaj wypowiedzenie i szef ze mną rozmawiał i wyczuł, albo mi się wymsknęło, że wiem o sprawie X, a potem pytał skąd to wiem i powiedziałam, że od Ciebie. Teraz się zastanawiam czy to była tajemnica i czy kwasów nie narobiłam, więc chciałam Ci o tym  uczciwie powiedzieć.

Jak ona się zacznie awanturować, to zakończ rozmowę, bo to rzucanie pereł między wieprze.
Nie ma prawa do Ciebie mieć żadnych pretensji.

Dlatego zadzwoń.

Dlatego zakończ rozmowę, jak ona zacznie fochy robić.

Lepiej dzwoń zaraz po jej urlopie.

Słusznie, brawo! Tak trzymaj.

Wszzystko dobrze zrobiłaś. Twój plan jest okej. Dwie uwagi:

1. nie jesteś winna
2. a ona nie ma prawa w jakikolwiek sposób mieć do Ciebie pretensji

Absolutnie nie przyjmuj do siebie żadnej winy.

Jak ktoś w ogóle rozważa co znaczy być fair to i tak jest nieźle. Mądrość ludowa głosi, aby myśleć długo, a działać szybko. Wielu robi na odwrót.

Sprawa jest prosta... Zrobiłaś błąd, a ludzie się mylą. Zchrzaniłaś sprawę, bo się wygadałaś. Nie byłąś wystarczająco czujna. Wychlapałaś tajemnicę. Można Ci teraz obciąć premię, zrobić awanturę, obrazić się na Ciebie...

I co z tego? Ludzie robią błędy...

Ty nie bylaś wystarczająco przewidująca, czujna.

A twoja koleżanka plotkara była przewidująca i czujna? Przekazała Ci informacje, które były konieczne dla twojej pracy? Jeśli nie konieczne, to popełniła błąd, bo zadziałała nieprofesjonalnie. Dlaczego tak zadziałała? Bo ma taki nawyk za dużo gadać... Czyli ona przez lata wypracowała u siebie złe nawyki. Złe nawyki mają to do siebie, że potem wykraczają poza swoje terytorium.

Po drugie... nawet jeśli Ci to wszystko powiedziała, to czy miała prawo zakładać, że Ty od razu wiesz, że to jest tajemnica firmowa? Pewnie miała, i Ty wiedziałąś, że to jest poufne...

Ale skoro poufne, to znaczy że jej przełożony czyli szef był wtajemniczony w sprawę. W rozmowie z szefem nie musiałaś ukrywać spraw firmowych, bo przecież on powienien o wszystkim wiedzieć.

Czy szef wiedział, że jego prawa ręka jest plotkarą? Myślisz, że pierwszy raz coś wyszło poza ich gabinety? Czy nie powinien był z tym zrobić porządku wcześniej? Czy nie widzi, że jego podwadna plotkara nie jest profesjonalna?

Zatem cóż... mimo że zchrzaniłaś, to którz na Ciebie może podnieść kamień? Hę?

Czyli twoja postawa powinna wg mnie być taka:     "Hejo! Słuchaj szefie i koleżanko-plotkaro! Wygadałam się... A teraz do ręki niech bierze kamień, ten kto jest święty!"

Wewnętrznemu krytykowi tak się zamyka usta:    "Tak! Masz rację... Zchrzaniłam po całej lini. Nie była wystarczająco bystra, skupiona, przewidująca. Czegoś się nauczyłam. Dziękuję. Błąd naprawię dzwoniąc do niej. Zrobię to szybko. Ale jak zadzwonię to spadaj krytyku-jeden i więcej mi o tym nie przypomnaj."

Milionami ludzi bym się nie tłumaczył... Popełniłaś błąd, bo nie byłaś wystarczająco... wiesz... -- bystra, skupiona, przewidująca, bla bla bla...

Raczej nie traktuj siebie dobrze, ale bardzo krytycznie jak w wojsku. Zrobiłaś błąd, to go napraw, to była nauka, samorozwoj.

Anegdota... W japońskiej fabryce pracownik popełnił błąd, ludzki... Bład kosztował firmę milion jenów. Amerykanie byli na wizytacji w fabryce i słyszeli o tej sprawie. Idą do szefa fabryki pytają "Dlaczego nie zwolniłeś tego pracownika? Przecież zrobił szkodę na milion jenów!".  A szef japończyk mówi "Przecież nie zwolnię człowieka, którego szkolenie kosztowało milion. On już nigdy więcej tego błędu nie popełni. Od teraz jest najlepszy na tym stanowisku."

To wydarze jednak jest ważne dla Ciebie. To rozwój osobowy. Nauka. Mleko się rozlało, posprzątaj, przeproś i idź dalej.

Poza tym los działa tak, że wszyscy wokół się uczą...  Ty się uczysz... Twoja koleżanka plotkara się uczy... Szef się uczy...

Jeśli ktoś jest na drodze rozwoju duchowego, to z biegiem czasu coraz mniejsze sprawy stają się przedmiotem coraz głębszych rozważań. Jest to męczące, ale po pewnym czasie, tam gdzie inni widzą tylko szarości, szarą planę, Ty zaczynasz widzieć obrazy.

W rozmowie z plotkarą będziesz musiała być twarda, aby nie odpomopowała z Ciebie energii. Po pierwszym zdaniu może wybuchnąć.

-- Hej cześć! Dzwonię, bo byłam na rozmowie z szefem i się wygadałam, że XXXX.   -- tak jej powiesz
-- Wrrrrrrrrrr!     -- zacznie Cię obrzucać błotem
-- Tak. Popełniłam błąd, bo nie byłam wystarczająco skupiona i przewidująca. Przepraszam.
-- Wrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr!     
-- Tak. Popełniłam błąd, bo nie byłam wystarczająco skupiona i przewidująca. Przepraszam.
-- Wrrrrrrrrrrrrrrr!   WRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR! 
-- Tak. Popełniłam błąd, bo nie byłam wystarczająco skupiona i przewidująca. Przepraszam.
-- Wrrrrrrrrrrrrrrr!     WWWWWWWWWWWWWWWWWWRRRRRRRRRRRR!
-- Tak. Popełniłam błąd, bo nie byłam wystarczająco skupiona i przewidująca. Przepraszam.
-- Wrrrrrrrrrrrrrrr!    WRRRR!
-- Tak. Popełniłam błąd, bo nie byłam wystarczająco skupiona i przewidująca. Przepraszam.
-- Wrrrrrrrrrrrrrrr!     WRR!
-- Tak. Popełniłam błąd, bo nie byłam wystarczająco skupiona i przewidująca. Przepraszam.
-- Wrrrrrr!     
-- Tak. Popełniłam błąd, bo nie byłam wystarczająco skupiona i przewidująca. Przepraszam.
-- Wrr!     
-- Tak. Popełniłam błąd, bo nie byłam wystarczająco skupiona i przewidująca. Przepraszam.
-- Yyyy..?! A rozumiem...
-- Ok, dzięki. Powodzenia. Może się jeszcze kiedyś spotkamy.

Nie, bo to by było jak u tego przestępcy, co nie żałuje, że popełnił czyn, za to wielce żałuje, że go przyłapali.

@Gary, dzięki ponownie - odniosę się i zgłębię temat wieczorem, teraz muszę uciekać. Poruszyłeś w swoim poście wiele istotnych dla mnie kwestii!

Sprawa dość skomplikowana ale ...jeśli osoba mówiąc Ci o czymś nie powiedziała, że to tajemnica, nie miałabym wyrzutów sumienia. Gdyby szef ją wziął na rozmowę to zapewne nie powie skąd wie, a nawet jeśli możesz udać "gupią" i powiedzieć, że myślałaś, że to już wszyscy wiedzą i nie miałaś pojęcia, że ją wkpoujesz.
Większy sens i podstawę miałoby dzwonienie do niej gdyby to rzeczywiście była informacja tajne przez poufne a tak chyba nie było.
Z drugiej strony skoro są koleżankami to warto poinformować, jednak jeśli nie podłożyła tej świni specjalnie, to tłumaczenie moim zdaniem zbędę. Zależy też o jaką informację chodzi. Jeśli taką, że np. firma upada... to wiadomo.

Dla zainteresowanych ciągem dalszym tej historii: właśnie zakończyłam rozmowę telefoniczną.
Koleżanka powiedziała...
...że nie ma absolutnie nic przeciwko temu, co powiedziałam szefowi i że mam się w ogóle tym nie przejmować.
Podziękowała mi za szczerość.

Czuję ogromną ulgę i cieszę się, że się zdobyłam na odwagę i powiedziałam prawdę.
Gdybym tego nie zrobiła, to tygodniami chodziłabym struta, czy to się wyda, czy nie.
A tak mam i czyste sumienie i święty spokój.
Dziękuję za wszystkie rady!

Dopiero dziś przeczytałam Twój wątek, więc biorąc pod uwagę przebieg zdarzeń, czyli że sprawa przypuszczalnie ma już swój finał (oby!), nie będę rozwodzić się nad tym, jak ja to widzę i co na Twoim miejscu sama bym zrobiła, ale chciałabym napisać, że zawsze byłam zwolenniczką brania na klatę, jeśli się nawaliło. Z kolei chowanie głowy w piasek, to metoda uniku i daje tylko złudne poczucie bycia fair. W końcu to nie jest tak, że jeśli się nie wyda, to się nie wydarzyło, tym bardziej, że temat zawsze jeszcze może wypłynąć, a wtedy stawia nas to w zdecydowanie gorszym świetle i daje znacznie mniejsze pole do działania. 

Moim zdaniem szczerość zawsze była i będzie w cenie, a - jak pokazuje choćby ta sytuacja - pozwala również spokojniej spać . Poza tym zostały Ci niby tylko cztery tygodnie, ale raz, że mogłabyś przez cały ten czas gryźć się z poczuciem winy i/lub z lękiem przyglądać się temu, co się będzie dalej działo, a wtedy byłyby to aż cztery tygodnie, a dwa - nie warto zostawiać za sobą złego wrażenia, a tym bardziej palić mostów. Świat jest mały, przyszłość trudno przewidzieć, a nuż Wasze drogi jeszcze się skrzyżują.

W każdym razie wydaje się, że wyszłaś z tego obronną ręką.

Szczerość  często popłaca a jeżeli ktoś tego nie docenia,  odwraca kota ogonem...  To już Jego problem,  nigdy Twój.  Nie przejmuj się takimi ludźmi,  nie ma po co.

Pozdrawiam i cieszę się,  że zawodowo  wszystko jest ok