Niechciane urodziny - Netkobiety.pl

Po prostu powiedz rodzicom to samo co nam, że nie chcesz imprez, tortów, gości, źle sie z tym czujesz i jeżeli jeszcze raz to zrobią, to nie wyjdziesz z pokoju.
Ale..... może spójrz na to z innej strony. Masz wokół siebie ludzi, ktorzy Cię kochają, lubią, chcą z Tobą przebywać i wcale im ta Twoja niepełnosprawność nie przeszkadza. Chcą Ci sprawić przyjemność najlepiej jak mogą i potrafią. Uszanuj to, doceń. Nic nam nie jest dane na zawsze . Wierzę, że rodzina może czasem wkurzac ale to jednak rodzeństwo, chcą być z Tobą. Jak będziesz ich odrzucać, to za chwile zostaniesz sama,  na własne życzenie , bo zrazisz ich do siebie. Czy naprawdę tego chcesz, żeby wszyscy odwrócili się od Ciebie ? Wtedy będzie lepiej ?

Jesli rodzina chce świętować twoje urodziny, to niech świętuje bez ciebie. Na całym świecie świętuje się "urodziny" Jezusa, a jubilata nie ma przy stole.

Dziewczyno,  docen bo nie wiesz co masz... Ktoś coś robi dla Ciebie,  stara się.  Jak nie chcesz wina i ciasta to powiedz rodzinie że bardzo doceniasz ale nie chcesz tych "cyrkow"  i wystarczy zwykły obiad bez prezentów itp.  Jesteś moim zdaniem emocjonalnie niedojrzala,  kiedyś za tym zatesknisz i docenisz a teraz zachowujesz się jak dziewczynka,  wystarczą Ci życzenia od "przyjaciół"  z drugiego konca kraju a na miejscu nie doceniasz  obecności bliskich ludzi, którzy się starają  o Ciebie,  dbają.  Niektórzy tego nie mają  i dali by się pokroić  za te ciasto w obecności bliskich...  Ech zmień  priorytety

Dlaczego nie lubisz rodzeństwa? Oni widocznie bardziej lubią Ciebie niż Ty ich, skoro organizują Ci urodziny...

Serio, tki problem jednego dnia wyjść z pokoju i zjeść ciasto?

Spójrz na to z innej strony. Ja w domu rodzinnym nigdy nie miałam urządzanych urodzin. Nigdy. Czasem Tata kupił mi prezent. Na 18-kę dostałam trochę prezentów, ale imprezy nie było. Nigdy żadnej. Tak jakby to nie był ważny dzień. Moja matka potrafiła zapomnieć o moich urodzinach! A Tobie przeszkadza, że pamiętają i chcą uczcić.

Wybór jest jednak Twój. Jak chcesz to możesz być chamem i siedzieć w pokoju sama.

Starają się?
Gdyby im zależało na moim zadowoleniu to by zapytali co chcę i jak ma to wyglądać
I dla mnie to nawet taki obiad to byłoby za wiele, naprawdę
A bracia się ode mnie nie odzywają od lat, wiem że co jakiś czas gadają o mnie jaka to okropna  jestem, niewdzięczna i zbyt emocjonalna, pewnie to mama poprosiła by w tym uczestniczyli

Skoro wiesz o imprezie, bo podsłuchałaś rozmowę, to miała być to niespodzianka. A skoro niespodzianka, to niemożliwe jest pytanie o to, czego chcesz.

O kulach wspomniałam żeby po prostu zaznaczyć, że nie mogę się ulotnić i dlatego prosiłam o rady jak to znieść bez uciekania z domu.
Tak, jestem aspołeczna przyznaję się, moich przyjaciół widzę tylko cztery razy do roku po dwa tygodnie każdy wyjazd i mi to bardzo pasuje
A z bracmi się nie odzywamy wzajemnie, oni mają mnie za najgorszą z powodu charakteru a ich osobowośći też mi nie pasują

A niespodzianek nienawidzę, tak samo jak wszystko co niezaplanowane

Rodziców też nie lubisz ?

Diana,jeśli masz złe relacje z braćmi i nie spotykacie się od jakiegoś czasu, to chcę Ci zwrócić uwagę, jaki oni gest i krok robią w Twoją stronę, żeby zrobić Ci przyjemność i poprawiać relację. Człowiek im starszy, tym mądrzejszy. Ty też zrób krok w ich stronę i nie odwracaj się od nich. Przynajmniej spróbuj, tak jak oni próbują. I rodzicom pewnie sprawisz przyjemność, jeśli wszyscy razem będziecie świętować Twoje urodziny.

Jak tak to możesz zrobić jak Ci Wielokropek poradziła,albo nawet pokazowo ich spacyfikować za karę a co tam co Ci zrobią.
Nic nie zmieniaj w sobie za wszelką cenę zostań przy swoim .
Tylko się wpędzisz niepotrzebnie w poczucie winy,jak ustąpisz ,dyskomforty rożne mogą Cię spotkać,a tak spokojnie możesz zająć się nielubieniem,użalaniem się nad sobą i wypieraniem tego.
Ty nie jesteś blisko z rodzicami i tak to widzisz, oni rodzice prawdopodobnie widzą to inaczej, Twoja interpretacja tego co widzisz nie jest pewniakiem możesz się mylić i widzieć co Tobie niby pasuje w co wygodnie Ci wierzyć, żeby nie wyjść ze swojego nielubienia które najwidoczniej lubisz najbardziej.
Dalej będzie tak samo ,aż coś się zmieni.

Powtórzę, powiedz to rodzicom.

I... jakie korzyści masz z takiej, zniechęcającej i odrzucającej wszystkich, postawy?

Korzyści mam takie że jestem sama, tak dla mnie to plus w 99 % relacji z ludzmi, nic mi nie zrobili, po prostu mam aspołeczną naturę

Myślę, że bycie bez bliskich jest okej

Życzę  Ci byś zmieniła zdanie i dojrzała. 
Pozdrawiam

Weź sobie, Autorko, pogrubione treści do serca. Idealnie podsumowały sytuację.

Brzmi jak bardzo mile spędzone urodziny.

Też bym nie chciała wielkiej pompy, ale tak w kilka osób, sami bliscy - bardzo miło. I prezenty też fajne dostałaś. I przeżyłaś aż tak źle chyba nie było?

Zastanawiam się czy to nie tu leży problem. Diana jest od nich uzależniona. Nie może nigdzie pójść bez nich, niewiele może zrobić bez nich. Ja jak mam dość to mogę wyjść z domu - kiedy chce, dokąd chcę. Diana jakby nie ma wyboru kiedy i jak spędza ten czas. To może rodzić jakąś gorycz i złość, że chce-nie chce, ale musi spędzić czas z rodziną.

Tak sobie wyobrażam - Diano, czy mam trochę racji?

Gorycz to za duże słowo, bo jestem typem domatorki, poza tym zawsze mogę wyjść z miejscową  rehabilitantką czy z przyjaciółmi z obozów, gdy jestem na obozach w wolną niedzielę,  towarzystwo rodziny mi się opatrzyło, szczególnie ze często słyszę,  że np  nie powinnam już chodzić przy kulach, gdy ledwie z dwa miesiące temu nauczyłam się chodzić po domu z kulami bez asekuracji,  czy rehabilitacja to pikuś mimo że ćwiczę codziennie i naprawdę to lubię a bracia między sobą mówią że inni sławni niepełnosprawni to po górach chodzą, wiem że to ma być motywacja,ale to tak nie działa

Dopóty dzban wodę nosi, dopóki mu się ucho nie urwie.