błąd w relacjach z rodziną - Netkobiety.pl

Zazdrość i zawiść to Twoje kolejne imiona.
Niby wszystko wiesz, niby wszystko rozumiesz, niby jesteś wdzięczną, ale cały czas porównujesz i oceniasz, która z was dwóch ma lepiej. I to "lepiej" jest wedle Twych kryteriów. Według Ciebie tą, której lepiej się wiedzie jest Twa siostra, Ty masz gorzej.

Jesteś zaradną, samodzielną, spieszysz z pomocą - to znaczy dla wielu, że sama jej nie potrzebujesz. Gdy dodać do tego Twój brak prośby o pomoc, masz to, co masz.
Siostra zaś została wychowana i przyzwyczajona, iż jest pod szklanym koszem, że wymaga zwiększonej opieki, że sporo rzeczy robią za nią inni, z Tobą włącznie. Sama nie umie, nie potrafi, więc korzysta z pomocy ile wlezie. Jest niesamodzielna i zależna.

Masz w sobie mnóstwo żalu, że nie jesteście tak samo traktowane przez rodziców. Rzecz w tym, iż takie samo traktowanie nie istnieje, więc porównując się z siostrą i ważąc pomoc, którą otrzymujecie skazujesz się na frustrację.
Chciałabyś zamienić się z siostrą? Chciałabyś mieć jej profity, ale też ponosić jej koszty? Na pewno?

Chcesz siostrze pomagać? Pomagaj. Nie chcesz? Nie rób tego. Ale pomagając i wypominając swą pomoc, wypominając, iż ona nie pomaga Tobie nie stawiasz się w dobrym świetle, a sama coraz bardziej gorzkniejesz.

dziękuję za tak obiektywną odpowiedź. co w takim razie mi radzisz? Nie chcialabym się z nią zamienić, ale zastanawiam się co mam w sobie polepszyć.
może to błąd , że od 2.5 roku znowu mieszkałam w domu rodzinnym po studiach i po prostu ta cała 'rodzinna energia mnie wtopiła'? znowu przypomniałam sobie wczesniejsze relacje, sytuacje a zapomniałam to jaka byłam w stosunku do swoich znajomy etc.

wiem, ja nie prosze o pomoc. to jest mój błąd, zawsze gram twardą, nawet w pracy. jednak wiąże się to z tym, ze wiele razy w przeszlosci w innych relacjach czy w innych pracach kiedy prosiłam o pomoc- uwazana byłam za nieuka, niedojdę, osobę niekompetentną. w  rodzinie nie prosze o pomoc- dlaczego? rodzice są starsi i juz schorowani. poza tym nie jestesmy super zamożni. zawsze miałam na boku jakąś 1 czy 2 prace nawet od liceum za 50 zł. ale zawsze staralam się ich odciążyć. ona nie. zawsze wymagała. od gimnazjum liceum, najdroższe adidasy, sukienki z ZARY kiedy nie było matki stać na nową bluzke raz na dwa lata . ja sie dokładałam.
oan nie. jednak zawsze to ONA miała powodzenie, była glosniejsza, bardziej o siebie dbala. bo 'musiała pokazac' kto tu rządzi. jednak pod spodem to ja, rodzice stalismy za jej popularnościa, wyjazdami, gdybym ja sie nie zlozyla ona nie pojechalaby na jedna z jej pierwszych wiekszych wycieczek z bogatszymi kolezankami.

o to mi chodzi. tak jestem zazdrosna i zawistna. ale cos jest nie tak, cos jest nie 'fair' czuje niesprawiedliwosc, i to nie trwa teraz od roku dwoch ale cale zycie. mnie NIKT nigdy nie pomagal, popelnialam bledy, uczylam sie odpowiedzialnosci, uciekalam, plakalam, wracalam, przepraszalam. Ona nie.

To naucz sie proszenia o pomoc i przestań grać, bo zagrasz się na śmierć. Jeśli ze wszystkim dajesz sobie radę, jeśli niczego nie potrzebujesz, to dlaczego nie przypisać Ci nowych obowiązków?

To zdanie innych o osobach proszących o pomoc, czy Twoje?

Prośba o pomoc jest dla Ciebie nierozerwanie związana z finansami?

Wy jej dobrowolnie dawaliście, ona brała. W czym problem?

Współczuję Tobie. Współczuję myślenia o tym, co sprawiedliwe, co nie. Współczuję ciągłego porównywania. Współczuję decyzji o byciu zgorzkniałą.
Można to jednak zmienić. Można. Nie trzeba.

Farmazony, powiadasz.

Nic tu po mnie.

***
Grunt to "literówki".

-tak, wybralam takie mieszkanie bo na takie bylo mnie stać- mieszkania w stanie do odswiezenia czy do mieszkania były za 50-70 tys drozsze. i tak sie ciesze, ze je mam.
- prosilam o pomoc ale to się przez palce przewalalo... bylam 'zalezna' szczegolnie w czasie pandemi mialam straszna frustracje- naprawdę wiele osob nie pracowalo. firma od okien nie robial okien- mialam 2.5 miesieczny przestój z oknami, dopiero zalozyli w czerwcu... a ona juz mieszkala na swoim.
- tak ona nie prosi o pomoc ona wymaga, nigdy nie padnie slowo 'prosze' ale tak jakby bylo wiadomo, ze jej sie pomoze. rodzice zawsze na to szli bo to ich  mlodsza corka.
- tak dofinansowywalam bo bylam glupia naiwna i ugodowa. i o to prosil amnie matka, aby 'siostrze bylo lepiej'.

Naucz się mówić nie - to ci wystarczy żeby rozwiązać wszystkie twoje problemy

To, że jesteś dziś samodzielna to największy dar od losu jaki dostałaś, mimo że czujesz niesprawiedliwość. Ty sobie poradzisz zawsze i masz tego świadomość, jak cię ktoś wkurzy to możesz go kopnąć w tyłek bo wiesz że sama też sobie dasz radę. To cenniejsze niż pieniądze czy lokaty. Ja nie wiem czego ty zazdrościsz siostrze, że rodzina ma ją za pierdołe co sama łózka nie skręci i trzeba jej pomóc? W życiu nie chciałabym być w ten sposób postrzegana przez kogokolwiek. Fajnie jak ktoś za ciebie zrobi ale miejmy swój honor:D

Wyznacz granice rodzinie, nie daj sobie wejść na głowę z problemami siostry i zobaczysz jak ci ulży i przestanie przeszkadzać jej postawa roszczeniowa.

Kilka spraw.
Po pierwsze - pieniądze rozwalą każdą rodzinę - i to wbrew pozorom nie jest wcale zarzut do Ciebie.
Po drugie - nie bierz do siebie tych mądrości, że jesteś zawistna, samolubna, etc. Tak zwykle mówią ci, którzy nigdy nie znaleźli się w takim położeniu jak Ty.

Znam takie problemy z autopsji i powiem Ci jedno - nigdzie nie popełniłaś błędów i nic z tym nie zrobisz. W zdecydowanej większości rodzin jakie znam, panuje niesprawiedliwość w traktowaniu dzieci (choć nie zawsze uświadomiona). Najczęściej korzystają na tym najmłodsze dzieci, tracą najstarsze. Bo są rzekomo najbardziej zaradne, itp. Bzdura.
Radę mam tylko jedną - nie szukaj w sobie winy i nie zastanawiaj się co i jak zrobić żeby nagle rodzina zaczęła dzielić sprawiedliwie - bo nie zacznie. Masz do dyspozycji pogodzić się z tym stanem rzeczy i utrzymać swoje relacje z rodziną (choć zapewne będą coraz bardziej okraszone frustracją i poczuciem niesprawiedliwości), albo walczyć o swoje zgodnie z przepisami prawa (nawet nie wiesz ile masz tu możliwości), choć to z pewnością odbije się na na Twoich relacjach z rodziną.

Ja od wielu lat przechodzę to samo. Przez większą część życia machałem na to wszystko ręką, bo wychodziłem z założenia, że jestem kowalem własnego losu i miałem świadomość tego, że wszystko co mam, wypracowałem sam, własnymi rękoma. Frustracja dopadła mnie dopiero wówczas, gdy zdałem sobie sprawę z tego, że ta niesprawiedliwość de-facto krzywdzi moje potomstwo, nie mnie. Bo moje dziecko ma z definicji gorszy start w życie niż dzieci mojego rodzeństwa. Ja swojemu dziecko oddam wszystko co po sobie zostawię, ale w momencie wejścia w życie dorastającego człowieka nie będę w stanie zapewnić mu mieszkania, środków na wygodne, luksusowe wręcz życie. Ci, którzy przez lata korzystali z hojności tych samych rodziców - mogą na start dać swoim dzieciom mieszkania w miastach, w których te będą budować swoje dorosłe życie, zapewnić prywatną opiekę medyczną, ekstra kształcenie etc.

Ja się z tym pogodziłem. Pewnie gdybym się dziś sądził o niesprawiedliwe spadki, sporo bym na tym zyskał, a moje relacje z rodziną jakoś zasadniczo by już nie ucierpiały, bo i tak są jakie są, a mimo to się nie chandryczę. Nie mam tego w naturze. Ale to indywidualna decyzja każdego z nas.

Sama napisałaś że nie chciałaś prosić rodziców o pomoc w remoncie, a kilka zdań dalej masz pretensje, że Ci nie pomogli. Liczyłaś na to, że się domyślą, że chcesz pomocy mimo że mówisz że nie chcesz?

Do tego jesteś przez nich postrzegana jako ta zaradna, więc nie widzą potrzeby pomagania Tobie. Siostra zaś jest tą młodszą, niedoświadczoną, potrzebująca pomocy. Kto wie, może w przeciwieństwie do Ciebie poprosiła wprost o pomoc?

Tak często jest, że starsi pomagają młodszym, zwłaszcza rodzeństwo.

Piszesz, że jesteś wdzięczna, ale aż kipi zazdrość z Twojego posta. Zatruwasz sobie całą radość z posiadania mieszkania, tylko dlatego, że siostra ma mniej remontu...