Nerwica lękowa, samotność, toksyczna rodzina - Netkobiety.pl

Nie wiedziałam jaki nadć tytuł, więc wpisałam hasła. Mam nadzieję, ze w skrócie opiszę co mnie trapi.
Mam nerwicę lękową i jestem w trakcie terapii, idzie mi co raz lepiej. Mam męża i 3 letnie dziecko. Mieszkamy w domu jego rodziny, z tym że z nimi prawie nie rozmawiamy. Taka dziwna rodzina no ale nie jestem u siebie i na podwórku nic nie moge praktycznie. Dom jest w mieście. Nie znam w tej dzielnicy nikogo. Dopóki nie było dziecka, to nie spędzało się tu czasu, jedziło do znajomych, chodziło do barów itd. Kiedy pojawiło się dziecko, to znajomi się pokończyli. I tak potrafię siedzieć całymi dniami w domu z dzieckiem (mąż w pracy). Że jest to dzielnica domkóe, to dzieci bawią się u siebie na placach zabaw i moje dziecko nie ma tu żadnych znajomych, nie ma, bo dzieci nie wychylają nosów poza swe podwórka. Chodzimy na osiedlowy plac, ale on zawsze świeci pustkami. Nie dostało się do przedszkola, więc kolejny rok spędzimy w domu, sami. (jak mąż jest, to staramy się gdzies wyłazić, ale nie mamy gdzie, bo nie ma już znajomych, a nie stać nas na ciągłe kluby dla dzieci, wycieczki itd.). Chodzę z dzieckiem na place zabaw kilka km od domu, jeżdżę autobusami, ale to kosztuje i czas i pieniądze. Nie mam siły codziennie przemierzać km by dziecko miało kontakt z innymi dziećmi, chcę, ale nie jestem w stanie, poza tym trzeba gotować, zjeść, no i lato nie trwa wiecznie Jesienią już nie bedzie łatwo. Mam może jakieś znajome dalej, ale wydaje mi się, że czasem już wymuszam spotkania, bo nikt wiecznie nie ma czasu.
Moja rodzina jest toksyczna. Ojciec ma nową żonę (mama zmarła), z którą się nie lubimy. Zawsze jak się spotkamy, to ten narzuca mi swoją wolę (robi to z resztą z wieloma ludźmi, ale z mojego rodzeństwa tylko mi), mówi mi jak powinnam coś zrobić, żyć, jak czuć, jak zachowywać się w stosunku do innych, oddychać itd wszelkie moje decyzje neguje. Jednak czasem jest spoko, ale mimo wszystko to zachowanie boli. Normalnie powinnam zerwać z nim kontakt, ale... Mam możliwość zamieszkania w domu,gdzie mieszka on, tylko w osobnym mieszkaniu. Na wsi. Połowa domu jest mojego wujka, który mieszka w Niemczech i chce nam udostępnić dom na jakiś czas. I jestem w kropce. Z jednej strony chcę się odizolować od toksycznego ojca, z drugiej nie chcę już więcej samotności. Przez ponad 2 lata próbowałam znaleźć tu jakichś znajomych i bez skutku. Z tej samotności nabawiłam się nerwicy lękowej. Na wsi mam jakąś znajomą, która ma dziecko w wieku mojego, być może poznam i innych ludzi, ale to nie jest pewne. I mimo wszystko zawsze będzie ten ojciec - jest do kogo "gębę otworzyć" w razie samotności. Jest ktoś, kto zostanie z dzieckiem, gdy będę musiała pędzić do sklepu, a dziecko z gorączką lub śpi. Moje dziecko lubi tę wieś, a jest za daleko by jeździć tam często.
W tym momencie nie mam innej możliwości,nie mam szansy na kredyt, na własne mieszkanie, na wynajem też nas nie stać. Zależy mi na tym, by więcej nie być samemu, by mieć  z kim wypić kawę, jak mąż jest w pracy, by pogadać z kimś poza mężem i by moje dziecko miało wokół siebie innych ludzi niż ja i mąż i przypadkowi ludzie, których spotykamy na wycieczkach z dala od domu. Tam pewnie często będą wpadać inni ludzie z rodziny, nocować. Całe życie wszyscy wszystkim mówili jak mają żyć, co robić, czego nie, ale mnie to bardzo boli, może jak nauczę się dystansu do tego i riposty to będzie mi łatwiej? Z drugiej strony boję się, że te naruszanie granic przez innych bedzie mnie zbyt dużo kosztowć, poza tym wieś, nie będę miała takiej możliwości przyjechać do kina, do sklepów do miasta (choć w kinie byłam 1 raz w tym roku, a do sklepów jeżdżę bo nie mam gdzie jechać). Z kolejnej strony tu nie widać szansy na zmianę, próbowałam naprawdę wiele, jeździłam po ludziach, po placach, ile można?  A spróbować tam, może okazać się to dobre? WIem, ze sama musze podjąć decyzję, ale w moim stanie to nie jest takie proste. Może z Waszej strony znajdę jakieś ciekawe spostrzeżenia, myśli, które pomogą mi nakierować odpowiedź?