Zazdrość co się że mną dzieje.... - Netkobiety.pl

By żyć własnym życiem, trzeba to własne życie mieć.

Pamiętasz jeszcze co lubisz?
Pamiętasz, czym się cieszyłaś?
Pamiętasz, co w pozytywny sposób ponosiło Ci adrenalinę?

Mam wrażenie, że weszłaś w różne role, ale zapomniałaś o dbaniu o najważniejszą osobę, o siebie.

A ja nie o tym, iż przed urodzeniem dzieci Twe życie było inne, ani o kolejnych obowiązkach, tylko o przyjemnościach. TU I TERAZ. Może nią być na przykład 15 minut leżenia do góry brzuchem z ciekawą książką w ręku, półgodzinny spacer bez obowiązków, za to z ciekawą osobą - sobą, it.d.

"Z pustego i Salomon nie naleje". Z czego Ty czerpiesz swą energię? Gdzie i czym doładowujesz swe akumulatory?
Mam wrażenie, że od dawna Twa lampa alarmowa pali się czerwonym ciągłym światłem, ale i ono coraz słabsze.

Czego dzieciom jest potrzeba? Matki.
A czego bardziej? Szczęśliwej matki.

Ja potrafię nic nie robić. Kocham książki. Czytam. Nie mam z tym problemu. Bardziej czuję się zamknięta w domu. To jest tak że nie zostanę np na kawie z koleżanką z którą się spotkam na ulicy bo muszę iść do domu bo dzieci czekają. Mąż nie ma takich problemów. Do tego mam wrażenie że męża ten nowy swia pociąga ze chce w nim być a ja się miotam jakbym przeczuwała jakieś zło. Tylko może tego zła tam wcale nie ma. Tak jak dziewczyny piszą że np nie zauważyły ze coś się zmienia w związku i np doszło do zdrady. Mi się wydaje że to ten punkt i nie wiem w jaka stronę iść. Co zrobić aby było jaknajlepiej a może wcale nie. Nie ufam swoim osądom. Może prostu trochę inne nieznane i życie i jak się w nim ułożyć?

Pewnie mogę tylko to moja własna praca nad sobą się kłania żeby sama sobie dać przyzwolenie. Tu się kłania model rodziny tradycyjnej w domu mojego męża który wkłada mi również na barki poczucie winy, że to matka jest odpowiedzialna za wszystko. Tu muszę się zmierzyć nie tylko że sobą ale osądem zewnętrznym. Będę nad tym pracować. Do tego moja praca jest nudna i bez jakiś perspektyw i towarzysko żadna. Myślę że jestem też zmęczona jakąś dziwna walka o swój kawałek podłogi.

Tylko po co on do niej pisze gada dzwoni czy odwrotnie. Może sobie z kumplami gadać. Ja tego nie rozumiem. To nie jest dla mnie właściwe. On nie uważa że robi coś złego. Tu się rozmijamy. On uważa że jakby do kumpla się odzywal a mi jednak ta płeć przeszkadza. To mi nie pasuje, jest dziwne. Nie radzę sobie z tym.

Chyba chciałabym żeby było jak przedtem a tu są zmiany na które nie mam wpływu. Myślę że będzie co ma być ale mam problem z akceptacją tego stanu. Mogę się z tym wszystkim pogodzić tylko nie wiem jak. Mogę stać okoniem i mogę się rozstać. Szukam czegoś co mi pozwoli bardziej zainwestować w siebie. W poczucie własnej wartości. Nie mogę nic znaleźć na tą chwile. Jakąś pustka mnie ogarnia. Na zewnątrz raczej jestem pewna siebie ale w środku już nie.skończyłam 40widze jak się zmieniam. Moja samoocena spada. Chciałabym zaangażować się w coś to też da mi mój świat osobny od męża i rodziny. Tak to jest mój problem tylko że go nie ogarniam.

Moja samoocena to jedno ale drugie pytanie brzmi dlaczego nie ufam mezowi. Bo w sumie gdybym mu ufała to nie wiem co, nawet myśl by mi nie przeszło że mógłby mnie zdradzic. I tak sobie nad tym myślę i myślę że ja dopiero niedawno przejżałam na oczy że świat nie jest taki uczciwy. Ze faceci zdradzają i perfidnie oszukują swoje żony i partnerki, że lekka ręką wymieniają je na młodszy model. Ze nie ma niczego pewnego. Ze nie ma nigdzie bezpieczeństwa i ostoi. Że ludzie są okrutni, że mówią jedno a robią drugie, że nie można nikomu ufać.  Tak naprawdę człowiek jest sam. Ja wszystko wiem, że pewne rzeczy nie mamy wpływu ale związek to dwie osoby. To komunikacja i zrozumienie także partnera dlatego staram się rozumieć męża ze dla niego to tylko znajoma jednak moje wewnętrzne granice biją na alarm bo dla mnie są przekroczone. Może ja mam je za blisko, nie wiem ale zalatuje mi to nie lojalnością i stąpaniem po cienkim gruncie. Stąd moje pytanie. Czy moje granice są tak wyśrubowane ze aż absurdalne? Nie chce udawać tego kim nie jestem. Edytuje aby dodać coś w sprawie dzieci. Zdecydowanie nie jestem matka Polka. Nie mam problemu gdy ich nie ma. Cieszę się luzem i że nic nie muszę robić. Ja mam poczucie że skoro mam dzieci i powołałam je na świat to nie po to żeby wychowywała je ulica bo np rodzice pracują całe dnie i nie widzą co się u dzieci dzieje. Ja z nimi jestem. Chcę wiedzieć co u nich mieć więź, uczestniczyć w ich życiu i wyłapywać jak coś złego zacznie się dziac. Skoro mąż tego nie robi to robię to ja żeby potem nie było że nie widziałam  i nie reagowałam.

No, ale czego się boisz? Że Cię zdradzi? Że odejdzie?
Kolejne pytanie: dla czego tego się boisz?

Tak boję się. Bo go kocham, bo nie chce stracić rodziny. Bo bycie z nim blisko jest dla mnie ważne. A dla mnie to byłby koniec. Miałam też partnera który zostawił mnie dla naszej wspólnej znajomej stąd być może nie wierzę w przyjaznie damsko męskie.

Wiem jedno, związek bez zaufania nie ma sensu.

Po napisaniu przeze mnie poprzedniego posta, edytowałaś swój

Ooooo! Strzelasz z grubej rury.
W którym miejscu proponowałam, by wasze dzieci były wychowywane przez ulicę?
Kiedy nalegałam, byś nie miała z nimi więzi, nie uczestniczyła w ich życiu?
Kiedy namawiałam, by nie było Cię w domu całymi dniami?

Przypomnę, napisałam tylko, że nastolatkom nic się nie stanie, gdy pod nieobecność w domu swego męża, ojca dzieci, pójdziesz z koleżanką na kawę.
Z jakiegoś jednak powodu napisałaś to, co napisałaś. Dla mnie to decyzja, wycofuję się z dyskusji.

Wielokropek masz rację z tym zaufaniem. Stąd próbuje coś z tym zrobić i szukam rozwiązania które mi pomoże bo to we mnie jest jakiś problem i szukam go. Tak jak pisałam moje granice są blisko mnie stąd mąż który ma je dalej wzbudza we mnie niepokój. To tak jakbym widziała przepaść w oddali. Od razu idę w inna stronę. Mąż idzie ale czy zawróci.
Co do dzieci zrozumiałam co napisałas. Może ja się nie precyzyjnie wyrażam. Ja chodzę na kawę. Ogólnie spotykam się z kolezankami bardziej chodzi mi o spontanicznosc o branie czegoś co w tym momencie mi pasuje (mąż to ma) a co nie zawsze jest dobre dla rodziny gdybyśmy oboje tak postepowali. Stąd może ta gruba rura jak to nazwałaś.

Zrozumiałaś jedno, napisałaś drugie; sama wiesz, dlaczego.

Wiem, że próbowanie jest świetnym usprawiedliwieniem nicnierobienia.

Skoro masz problem ze sobą, skoro nie ufasz, skoro ustawiłaś swe granice tak blisko siebie, skoro dawne doświadczenia negatywnie interweniują w teraźniejszość, skoro masz niską samoocenę, skoro musisz być potrzebna, skoro..., skorzystaj z psychoterapii. Tam w bezpiecznych warunkach skonfrontujesz się (ale tylko gdy podejmiesz taką decyzję) ze swymi demonami.

To kolejny (jeśli nie podstawowy) powód, dla którego będąc na Twym miejscu błyskawicznie znalazłabym psychoterapeutę i podjęła pracę nad sobą, nad swym sposobem myślenia.

"Myślę", "próbuję", "musimy".
Zdecydowałaś o sposobie życia. Skoro tak, to nikomu nic do tego.

Mieszkasz w tym domu już 15 lat. Kawał czasu. To jest już Twój dom. Sama także go tworzysz i masz ogromy wpływ na jego funkcjonowanie. Na funkcjonowanie Twojej rodziny także.
Może pora zacząć coś zmieniać?
Może pora zająć się sobą? Albo czymś, co sprawia Ci przyjemność?
Ja poszłam na studia, zaczęłam pracować w moim wymarzonym zawodzie.
Wyszłam ze strefy komfortu, trochę obowiązków przejął mąż (bo musiał) i jakoś to dalej funkcjonuje. Świat się nie zawalił, mąż nie ma czasu na głupoty. A ja stałam się bardzo dla niego interesująca - mamy o czym pogadać (oprócz co u dzieci - niech sam się zorientuje i zobaczy), na koleżanki już nie ma czasu i ochoty (nudne są ze swoimi wydumanymi problemami), i stara się o mnie
Bo odczuł, że bez niego świetnie dam sobie radę, że tak na prawdę jestem z nim bo chcę, a nie bo muszę. Bo miłość po tylu latach potrzebuje czegoś więcej niż wiechcia kwiatków i buzi na dobranoc, a gołe słówka już dawno nie działają.
Nie mówię, że mamy drugi miesiąc miodowy, ale zaczął widzieć MNIE. Ale najpierw ja musiałam dostrzec siebie. Okazało się, że moim celem i szczęściem największym z możliwych wcale nie było wychowywanie dzieci, a po prostu spełnione życie rodzinne (mąż w takim samym stopniu ponosi odpowiedzialność za nie, jak ja), zawodowe (tu moja inicjatywa) i kontakty z ludźmi dla mnie wartościowymi (a nie tylko mamuśki, zupki, kupki, i co będzie na obiad?).

Cd. moja sytuacja jest trudna. Mieszkam u teściów. Mogę się wyprowadzić do domu rodzinnego ok godziny od domu. Dzieci nie chcą iść ze mną, tu mają swój świat, szkoły przyjaciół. To już ten etap że znajomi są mega ważni... Dzieci 18 i 15 lat. Chcą pogodzenia, wiadomo. Mąż wydaje się szczery ale jak już pisałam wcześniej ciągle przepraszał, zarzekał się a przekraczał kolejne granice związku. Nie wierzę mu. Czuje się fatalnie. Jego rychłą przeprowadzka do domu przymusza mnie do podjęcia decyzji której nie potrafię podjąć. Chodzę na psychoterapie jednak nie potrafię się zdecydować na nic. Jestem niebu siebie, dzieci być może tu zostaną a jeśli nawet odejdą będą nieszczesliwe. Nie wiem co robić. Jestem zdruzgotana. Czuje się tak jak po odkryciu zdrady. Może ktoś przechodził coś podobnego. Boje się, tyle już było złego. Ost 4 lata to jak jakieś pasmo jego samorealizacji, życia bardziej dla pracy i przyjaciół. Kochanką była z pracy. Twierdzi że naprawdę miał jakiś kryzys a ona trafiła w dobry moment i się zakochał. Nie potrafi tego do końca wytłumaczyć. Uznaje swoją winę, nic na mnie nie zrzuca. Błaga o szansę. Z kochanką napewno skończone jednak zważywszy na okoliczności i jego wcześniejsze deklaracje, nie wierzę w nic. Nie wiem co robić. Boje się popełnić błąd. Dzieci mocno przeżyją to jak się rozejdzuemy...

Urobił Cię tym samobójstwem, zrobił drogę do powrotu.
Nie wiem, niektóre kobiety potrafią wybaczyć zdradę, ale Twojego męża ciągnęło od dawna do innych kobiet i pewnie tak będzie nadał.

Wciska Ci kit, że wszystko naprawi, jakby nie wiedział, że to nie maszyna, która da się naprawić.

Nie można mieć do niego zaufania.

W każdym razie, jeśli nie wyobrażasz go przy swoim boku, to się nie zgadzaj, bo będziesz się męczyła, tylko w imię czego...

Chyba, że będziesz mogła z nim żyć jak z sublokatorem, ale czy to jest sens...

Powiedz mu, że czujesz się osaczona, na dzisiaj nie jesteś w stanie z nim być.

A on nie może mieszkać z rodzicami?

Jak wyglądają obecnie wasze kontakty?

To domek jednorodzinny. My mieszkamy na górze, rodzice na dole. Oni uznają że tu jest jego miejsce nie u nich. Ze wzg na dzieci nasze kontakty były ok. Nawet potrafilismy nie wiem pojechać do sklepu razem choć często kończyło się kłótnia. Rozmawialiśmy. Jednak nigdy mu nie powiedziałam  ewidentnie że chce mu dać szansę. Moje ,"miłe" zachowanie obraca się przeciwko mnie niestety.. Tylko ja po prostu potrafię odsunąć emocje dla wyższego celu.

Ja na Twoim miejscu absolutnie nie dawałabym kolejnej szansy. Mąż zdeptał Wasz związek, Twoją godność i poczucie własnej wartości. W jego ckliwe opowieści o próbie samobójczej nie wierzyłabym, po prostu chce wjechać Ci na litość, jaki to on biedny i poszkodowany - a przypominam, że ma to wszystko na własne życzenie. Dzieci macie już duże, zostawiłabym je z nim a sama wyniosła się w swoje strony czy gdziekolwiek, byleby nie być z nim. Kontakty z dziećmi ustalicie. Da się, trzeba ino chcieć

Myślę o dzieciach, tak to prawda. Dla nich potrafię zrobić bardzo wiele. Ja pochodzę z fajnej, kochającej się rodziny. Ogólnie rodzina była dla mnie priorytetem i dlatego swoją zawsze uważałam ja za wartość nadrzędną. Kochałam męża ale nawet jak widać na tym forum od lat nadwyrężał moje zaufanie. Te koleżanki, które tylko koleżankami zapewne były jednak przekraczały moje granicę zachowań w związku i dlatego rodziła się we mnie poczucia bycia niewystarczającym. Naprawdę z nim rozmawiałam, starałam się wytłumaczyć ale on twierdził że nie robił nic złego więc nie zamierzał tego zmieniać z czym trudno polemizować bo wg.niego  po prostu miał koleżanki a jak wiadomo można mieć znajomych obu płci. Myślę teraz jednak  po wielu latach ,że te koleżanki zabierały mi coś co wg mnie powinno być zarezerwowane dla partnerki, żony, uważnosć, słuchanie i koncentracja. Potem on już jak wiecie szedł dalej,  ja przeżywałam popłakałam ale szybciej lub później wszystko wracało do układu tylko ja byłam coraz bardziej smutna i niezadowolona a to też się dalej przekładało się na związek. Widzę swoje winy w tym małżeństwie ale naprawdę nie są one takie abym mogła brać na siebie to co się stało. Byłam gotowa na rozmowy, terapię z mężem, on wszystko zamiatał pod dywan i kwitował że marudzę i wymyślam. Teraz mąż wg mnie dostał w końcu naprawdę po dupie, wg mnie w końcu coś zauważył ale prawda jest taka że ja tak dalece mu nie ufam, że nie wiem co by musiało się stać, żebym znowu to zrobiła. Powiem wam ,że nic mnie tak nie przeraża jak popatrzenie na dzieci i powiedzenie im, że nic z tego już nie będzie. One teraz żyją nadzieja. Muszę podjąć ta decyzję w którą stronę ruszyć bo tak niestety nie da się żyć. Mąż na wszystkie sposoby próbuje mnie do siebie przekonać i nawet po ludzku go rozumiem i chciałabym wierzyć ale nie wierzę. Zainwestowałam w rodzinę to co dla mnie najcenniejsze dlatego jest mi ciężko z myślą, że dzieci zostaną z nim a ja po tym wszystkim co się stało zostanę sama....gdzie nie mam niczego, gdzie będę musiała zmienić ja całe swoje życie bo jest to inną miejscowość, mieszkanie jest puste.... Czuje pewnego rodzaju niesprawiedliwość choć wiem ,że dzieci mogą być tam gdzie chcą. Dlatego się zastanawiam nad zostaniem i życiem jakoś....tylko czy to się ułoży albo znów się nie wyleje....

Dopiero teraz przeczytałam Twój wątek. Czytając go , czułam, że Twój mąż nie jest Ci wierny. Plotki nie biorą się z nikąd, anonimowy donos też nie wziął się z nikąd. Ktoś albo nie mógł już patrzeć co wyprawia Twój mąż, albo kochanka chciała mieć go dla siebie.

Na koniec potwierdzilas,że miał romans. Ja myślę, że nie jeden.
Masz męża babiarza, i się nie zmieni.

On nie chce wrócić do Ciebie, jakby chciał to by  naprawiał małżeństwo od razu po wykryciu. A on dalej się zabawiał.

Czy jak go wygonilas to on z nią był? Mieszkał?

Teraz został sam i potrzebuje praczki itd.

Nie patrz na dzieci, on niedługo opuszczą dom. A Ty zostaniesz sama, wykończona nerwami, samotnością w związku.
Musisz być świadoma, że będzie powtórka.
Zmarnowanych lat nikt Ci nie zwróci, zdrowie psychiczne też trudno wyleczyć.

Porozmawiaj z dziećmi o swoich uczuciach, szczerze. Jest Ci źle i im to powiedzieć, że jakby ich tata Cię kochał nie było romansu, wyprowadzki. Powiedz im że chce wrócić bo jemu tak wygodnie. Ojcem jeśli będzie chciał dalej będzie.

Myśl o sobie.

Ona wolna, singielka, 15 lat młodsza, oczywiście z pracy. Plany ich wspólne bardzo rozbudowane, na zamieszkanie, pracę, biznes...cały romans trwał.ok 9msc. Czuje ciężar podejmowanej decyzji, po ludzku się boje ze zrobię błąd....bardzo go kochałam. Teraz nie wiem co czuje, prze to całe cierpienie jestem otępiala....niczego nie wiem. Może to jakieś uzależnienie.

On stwierdził że się zakochał ale wtedy że mnie też kocha i chce zostać ze mną. Chciałam ratować to małżeństwo, wierzyłam że z nią nie sypiał i to było jakimś argumentem. Tak wszyscy mówią, że zauroczenie się ludziom zdarza. Kłamał oczywiście bo romans był pełną gębą z planami na przyszłość. Myślę, że mogę być w jakimś stopniu uzależniona, nie potrafię tego rozpoznać.

No to naiwna byłaś, wychodzi, że jeszcze mu współczulas, że on taki biedaczek, bo się zakochał w innej...jeszcze wierzyłaś, że nie spał z nią. Dawałaś i dajesz sobą manipulować.

Może zdecyduj się na związek otwarty, niech on robi co chce, przynajmniej nie będziesz stresowała się jego koleżankami, Ty też żyj swoim życiem.

No teraz tak na logikę. Zakochał się, chciał odejść bach nie wyszło. I co teraz tak szybko się odkochał? Zapomniał o niej!!!!
Poczytaj ile trwa odkochanie się. Poczytaj w internecie co czują osoby które odpłynęły emocjonalnie!!!! To są uczucia których tak łatwo nie da się wyrzucić.

Myślałaś żeby z nią porozmawiać? Nie mówiąc mu o tym . Może dowiesz się dlaczego nie wyszło.

Czy oni razem pracują? Bo mi się wydaje, że po tym hotelu to ona stwierdziła,że nie chce w gównie siedzieć gdzie są dzieci i żona która za nią jeździ.

Zdradzał, oszukiwał, nie szanował, okradał z pieniędzy (hotele) , obrażał - to nazywał miłością?!!!!
Może jakaś terapia dla Ciebie, skoro uzależniona jesteś?

On Cię nie kocha i nie pokocha na nowo.
A Ty masz szansę na lepsze życie.
Lepiej popłakać 2 lata niż całe życie.
To on zniszczył rodzinę, małżeństwo.

Otwórz oczy, to nie był jego pierwszy romans.
On teraz z braku laku, wybiera Ciebie.
Teraz będą święta, jeśli planujesz je spędzić razem to błąd to , robisz sobie bałagan w głowie. Ludzisz się,że może być jak dawniej, nie będzie. Kłótnie was wykończą.

I jeszcze jedno, ja bym i nawet się skonfrontowała ale Ona raczej nie ma odwagi bo wszędzie mnie poblokowala i unika jak ognia. I żeby nie było wcale jej jakoś nie nagabywalam czy cos...może już miała takie doświadczenia. Nie wiem

No właśnie nie wiem, nie wyobrażam sobie tego. Wcześniej jakoś mi się udało ale teraz skala jest wyższa. Poza tym dziwnie się czuję że mimo iż on zrobił co zrobił to ja czuje lęk albo inaczej winna że chciałabym rozstania. Jakbym narobiła wszystkim nadziei a teraz klapa

Powinnaś mu powiedzieć, niech daruje sobie te słowa kocham, bo nie chcesz ich słyszeć.
On jeszcze, nie raz Cię zdradzi, bo nie masz pazura i zawsze dasz się urobić.

No trochę pazura ma, w święta pokazała, że poradzi sobie bez niego.

A jak tłumaczył flirt z inna koleżanką, ten SMS erotyczny. No bo 1 to błąd, 2 flirt, 3 i w końcu romans. Trochę się tego nazbierało.

Rozmawiałaś z nim, tak szczerze? Dlaczego z tobą nigdzie nie wychodził? Przed romansem.
Czy byłaś z nim szczęśliwa? Bo początek Twojego tematu mówi co innego.
On sobie, Ty sobie z dziećmi.

Nawet wakacje zepsuł, bo przecież mógł wytrzymać i nie mówić, że się zakochał.

Co do kochanki to nie miałam na myśli, że za nią chodzisz, tylko że poszłaś za nimi do hotelu, że nie jest kolorowo.

Dowiedziałabym się gdzie pracuje i poszła pod pracę. Powiedziałbym że musimy porozmawiać, a jak nie to powiesz np. nowemu chłopakowi że miała romans z żonatym, albo wstydu w pracy.

A jakbyś coś wynajęła blisko?