Trudny dylemat- totalna pustka - Netkobiety.pl

Mam ochotę Ci napisać "uciekaj!", ale to raczej nie będzie takiego proste, więc...
To nie jest prawdziwa, zdrowa miłość. Stworzyliście układ toksyczny: ona ofiara, bluszcz, dziecko i Ty opiekun, "tatuś". Wydaje Ci się, że to miłość i pochlebia Ci jej wpatrzenie i uwieszenie, bo realizuje ona Twoją potrzebę, która się za tym kryje. Jaką? Posiadania kogoś pod skrzydłami, opieka, bycie rodzicem, posiadanie kogoś z bezbrzeżnym zachwytem w oczach, zależnego, kogo sobie "wychowasz". Taki obecnie jest Twoj model miłości (skądś go wyniosłeś).
Tak na marginesie jestem ciekawa co byś zrobił, kiedy ona by się faktycznie usamodzielniła. Pewnie nie umiał byś sobie miejsca znaleźć, bo jak to, już nie jesteś potrzebny na każde zawołanie, już nie musisz pilnować i wychowywać? Co byś zrobił z partnerką, która nie jest wpatrzona jak w obrazek, tylko faktycznie ma życie poza Tobą? (Do czegoś Ci jednak ta ciągła uwaga i wpatrzenie jest potrzebne, bo nie ciągnął byś tego tyle lat).
Nie jest to dla Ciebie (ani dla niej) zdrowe. W całym poście wymieniłeś same wady i trudności wynikające z jej postawy w związku: czepiastwo, zazdrość, nie dawanie Ci przestrzeni, problem z realizacją pasji, problem z wyjściem na chwilę (!),problem ze znajomymi, brak wsparcia, wieczna potrzeba niańczenia.
Było dobrze, dopóki byłeś silny, byłeś niezłomną skałą i oparciem. Problem wyszedł, kiedy to Ty miałeś gorsze chwile i potrzebowałem wsparcia,  a co dostałeś? Nic. To chyba nie tak powinno wyglądać w zdrowym związku. Myślę, że ten kryzys może być po to aby Ci uświadomić jak tak naprawdę wygląda Wasza relacja i co z niej masz.
A to, że nie mówiłeś jej o problemach? A co ona by z nimi zrobiła, skoro Ty jej rozwiazujesz niemal wszystkie JEJ problemy?
Zastanów się czy chcesz dziecka, które bedziesz wiecznie wychowywał, czy partnerki, która będzie rownorzędna. Zobacz, do czego doprowadziło Cię obecne postępowanie - kryzys, załamanie, depresja, a ze strony ukochanej osoby wyrzuty, że Twoja wina i czekanie aż łaskawie wrócisz na dawne obroty, żeby się nią zajmować. Nie brzmi to dobrze.
Pali Ci się jakaś lampka w głowie, to dobrze. Nie pozwól jej zagasnąć, bo może Cię uratuje. Idź do dobrego terapeuty, dowiedz się czemu uważasz taki toksyczny układ za wspaniałą miłość, zobacz czarno na białym co i jak wygląda w tym związku i zadecyduj całkiem świadomie, czy Ci to naprawdę odpowiada.

Podzielam zdanie przedmówczyń w całej rozciągłości.

Wybrałeś partnerkę wymagającą opieki, bluszczowatą, uwieszoną na Tobie.
Dlaczego wybrałeś taka partnerkę? Bo takiej właśnie chciałeś. Bo masz potrzebę niesienia pomocy bycia czyimś opiekunem, którą realizujesz ze słabszą partnerką. Z pewnością potrzebujesz czuć się potrzebny i lubisz być doceniany za swoją zaradność i umiejętność niesienia opieki. Dlatego pociąga Ciebie niezaradność w kobietach. Ta jej nieporadność i zagubienie Tobie daje poczucie siły.
Sęk w tym, że bycie opiekunem na pełen etat, który sam na wsparcie i oparcie liczyć nie może jest wykańczające. Ile czasu można skakać nad kimś bez chwili wytchnienia i odpoczynku. W końcu organizm nie daje rady i przychodzi załamanie. Pewnie właśnie to Ciebie spotkało

Nie wybrałbyś silnej, samodzielnej i samorządnej kobiety, bo taka Twojej ciągłej opieki i nadskakiwania by nie potrzebowała, więc nie mógłbyś z nią zrealizować swoich potrzeb. Wybrałeś mało rozgarniętą partnerkę, bo należysz do mężczyzn którzy lubią czuć się nawet nie tyle potrzebni, co wręcz niezbędni, bo bez Ciebie „dziecko” nie da rady. Może też lubisz być podziwiany i lubisz kierować w związku, więc nie interesuje Ciebie tworzenie związku partnerskiego z kimś na tym samym poziomie. Na końcu jesteś sam z uzależnioną od siebie, zależną partnerką, która wyciska z Ciebie życiową energię. A nie masz jej gdzie podładować. Bo w partnerskiej relacji ludzie dają sobie nawzajem, a w relacji, którą Ty preferujesz jest duża dysproporcja, co prawda zaspokajasz swoją potrzebę bycia dla kogoś pępkiem wszechświata niezbędnym do przeżycia, ale kosztuje Cię to tyle, że Twój organizm nie daje rady. Koło się zamyka.

Mam kilka pytań, które pomogą mi zrozumieć Pana i odpowiedzieć na Pana rozterki.

1. Kim Pan jest, żeby mówić innym jak mają żyć, w co się ubierać, jak się zachowywać, co jest dla nich dobre a co złe?

2. Dlaczego Pan stara się być ratownikiem, psychologiem, trenerem i pomocnikiem osoby dorosłej która najwyraźniej nie widzi potrzeby zmiany swojego życia?

3. Po co wiązać się z kimś kto ma więcej problemów niż Pan? Po co wiązać się z kimś kogo tryb życia całkowicie Panu nie pasuje i z osobą którą uważa Pan za upośledzoną skoro sama nie potrafi żyć i postępować bez Pana?

4. Jak to możliwe że ta dziewczyna przed poznaniem Pana jakoś żyła, radziła sobie i w ogóle funkcjonowała?

Bardzo dziękuje za poświęcony czas i przeczytanie mojej historii. Każda opinia wiele dla mnie znaczy, bo znalazłem się na życiowym zakręcie i mało co rozumiem. Choć na co dzień staram się być racjonalną osobą.
Myślałem i wierzyłem, że to jest ta jedyna, prawdziwa miłość. Nie dopuszczałem do myśli, że może być coś nie tak. Jedyna i na zawsze. Takiej zawsze poszukiwałem- może zbyt wyidealizowanej. Niczym z komedii romantycznej. Wiele jest racji w tym co piszesz.

Czy jestem tatusiem to ciężko mi powiedzieć. Staram się być w życiu pomocny dla innych. Wydaje mi się, że nie traktuje siebie jak pępka świata, ale staram się, aby inni byli zadowoleni. Czy to zawodowo czy prywatnie. Nie obciążam nikogo swoimi problemami. Myślę, ale może się myle i nie znam jednak siebie tak dobrze, ale nie chciałem być opiekunem dla kogoś. Raczej zależało mi na obustronnym związku na zdrowych zasadach i własnej niezależności. Nie chciałem, aby żyła tak jak ja chcę.

Chciałem być kochany i rzeczywiście taka postawa dziewczyny mi odpowiadała- każdy chyba chce być kochanym. Jednak tutaj była to miłość aż za bardzo. Nie chciałem, aby była ode mnie zależna. Zachęcałem do rozwijania pasji, spotykania ze znajomymi. Ona jednak tego nie potrzebowała. Skupiona jest na mnie wyłącznie i to jej chyba wystarczy....  Raczej nie chciałem uzależnić jej od siebie. Czerpie dobre wzorcem z kochającej się rodziny. Mam brata, któremu nigdy nic nie narzucałem, a staram się pomóc.

Wymieniłem te negatywne cechy, aby zobrazować sytuację. Nie widziałem tego wcześniej tak wyrażnie jak teraz. Starałem się to odsuwać od siebie i widziałem jedynie kochająca miłą dziewczynkę, która wymaga opieki. NIe znałem się na kobietach zbyt dobrze. Nieraz mówiłem, że czas wydorośleć i przestać być dzieckiem. Nic to nie zmieniało. Wierzyłem, że z biegiem czasu wydorośleje, nabierze cechy kobiety silnej, niezależnej. Starałem się wspierać w tym. Być opoką, aby wybiła się do przodu i stała się silniejsza. Jednak nic nie dało to.
Na siebie raczej nie skupiałem się, a bardziej na innych. Nie jestem asertywny.
Jednak ma wiele dobrych cech jako mówienie prawdy, lojalność, wierność. Te cechy dobre chciałem tylko zobaczyć.

Masz racje- kryzys uwypuklił wiele rzeczy. Nie oczekiwałem też nic w zamian. Sam zastanawiam się co powinienem dostać od kochanej osoby. Jakie wsparcie w trudnych chwilach powinienem dostać? Zawsze chciałem sam sobie poradzić z trudnościami i nikomu nie przysparzać trosk. Jak się okazało- tak się nie da. Nie widzę chyba jednak do końca jak najbliższa osoba powinna być wsparciem, jak powinna pomóc.Możliwe, że nawet nie liczyłem na wsparcie, ale gdzieś w głębi siebie tego potrzebowałem. Moje wewnętrzne" ja" wołało o to.

Myślę, że zawsze chciałem mieć osobę zakochaną we mnie, ale też równorzędną partnerkę. Zdrowy związek i wspólne wsparcie. Tak wydawało mi się, że do tej pory było. Starała się o nasz związek, gotowała, czasem coś sprzątnęła i pomogła w mojej pracy od czasu do czasu bezinteresownie.
Faktem jest, że nie dostałem od niej pomocy w trudnych chwilach. Nie potrafiła pomóc, doradzić. Nie rozumiała tej mojej sytuacji i problemów. Sama mówiła, że się źle czuje i chce abym się nią zajął teraz ja. Dla niej było to śmieszne, że tak ciężko to znoszę- tak mi się wydaje. Mój stan był zabawny jakby było to śmieszne, że jestem niedysponowany i dziwnie zachowuje się bo kłopoty się we mnie gromadzą...

Pali mi się lampa i zamierzam na dniach pójść do terapeuty. Nie myślałem, że będę potrzebował takiej pomocy. Myślałem, że jestem silny. Jestem osobą odpowiedzialną i ciężko "uciekać", gdy kogoś się kocha tyle czasu i ma się wspólne życie. Potrzebuje właśnie trzeźwego spojrzenia, aby z boku zobaczyć raz jeszcze to wszystko. Przeanalizować, bo sam nie potrafię.

Dziękuje Ci za mądre rady i trzeźwe spojrzenie na sytuacje. Wiele to dla mnie znaczy teraz.

Dziękuje za rady. Taką właśnie wiele na to wskazuje wybrałem partnerkę i nie spodziewałem się. Znajomi zawsze mówili- zobacz jaka jest zakochana bez pamięci w Tobie.
Możliwe, że chcę pomagać aż za bardzo. Nie jestem jakimś samarytaninem- nie należę do fundacji- nie pomagam ciężko chorym.
W życiu jednak chce nieść pomoc bliskim- pomagać. Być napędem dla innych.  Nie szukam raczej świadomie poklasku i pięknych słów i podziękować. To mnie peszy i nie oczekuje tego. Najbardziej cieszy mnie to, że po prostu komuś pomogłem. Coś udało się załatwić. Możliwe, że podświadomie potrzebuje tego docenienia, a tego tak nie widzę.

Zgadza się- ten pośpiech, stres, próba dogodzenia wszystkim, a szczególnie drugiej połowie plus inne życiowe problemy przelały czarę goryczy. Naprawdę starałem się i byłem wewnętrznie rozdarty, powoli wypalałem się. Nie nadążałem za wszystkim. Brak było spokoju, chwili wytchnienia. Za dużo spraw spoczywało na mojej głowie. Organizm zaprotestował- nie dał rady, a ja straciłem swoje atuty. Sam potrzebowałem pomocy. Od niej jej nie dostałem. Choć z drugiej strony nie wiem jak miałaby mi pomóc...

Wydawało mi się, że oczekuje silnej kobiety, która pomogłaby, ale może masz rację. Sam już niewiele wiem... Wydawało mi się, że związek z kobietą, która wspiera i daje napęd do życia to jest to. Może jednak masz rację i chciałem po prostu pomagać i zbawić innych. .. Sam nie wiem już...

Czuję się nadal odpowiedzialny za nią i tak właśnie mi się wydawało, że "dziecko" nie poradzi sobie beze mnie, że potrzebuje pomocy. ... Nie lubię być podziwiany- tak próżny raczej nie jestem i się nie czuje. Raczej zawsze bezinteresownie niosę pomoc i nie oczekuje nic w zamian. Bardziej ja pomagam niż mi pomagają.....
Myślę, że wolałbym aby tą odpowiedzialność podzielić się w życiu z drugą osobą, a nie dźwigać wszystkiego na swoich barkach... Może trafiłem na taką osobe jak ona i musiałem być tym przewodnikiem widząc jej nieporadność. Wziąć odpowiedzialność nie tylko za siebie, ale za nią. Tak mi się wydaje, bo nie znałem się na kobietach zbyt dobrze....

Energię ładowałem innymi aktywnościami i pasjami, ale były mi one odbierane. Było tego coraz mniej. Doszły zawodowe problemy i już nie byłem taki silny jak wcześniej.
Ciekawy jestem dlaczego uważasz, że wyciska ze mnie wszelkie soki? Ciężko mi w to uwierzyć. Mówi i pokazuje swoim zachowaniem swoją lojalność, wierność i oddanie. Dlaczego miałaby spijać ze mnie soki, jeśli mnie kocha? Tego nie jestem w stanie pojąć. Nigdy nie traktowałem jej jako wyrachowanej i egoistycznej osoby...

To już za późno raczej.... Gdyby to był początek znajomości. Teraz za dużo współnych chwil i ja ją nadal kocham...

Z jednej strony piszesz, że chcesz i lubisz być czyimś napędem do życia, a z drugiej, że silna i dająca napęd do życia kobieta to jest to...
Twoja kobieta nie jest silna ani nie daje Ci wsparcia. Ty próbujesz ją na taką przerobić ale przez 6 lat Ci się nie udało, bo tak naprawdę ani Ty ani ona tego nie chcecie. Uczucie bycia komuś potrzebnym, pomagania, naprawiania, pokazywania dobrej drogi potrafią uzależnić. Jeśli robimy to aż do przesady, kosztem siebie to zawsze kryje się za tym drugie dno. Chociaż ciężko do niego dotrzeć, bo nie lubimy o sobie źle myśleć, ale warto to odkryć. Ja przykładowo doszłam do tego, że w ten sposób "gwarantuje" sobie sympatię innych,  bo jak tu nie lubić takiej milej osoby, a poza tym pomogłam Ci i (podświadomie myślę), masz mi się odwdzięczyć, masz jakiś dług, nie zostawiaj mnie.
Ale to przyszło w trakcie terapii. Więc dobrze że na nią idziesz i życzę Ci odwagi.
A tak w ogóle to co to za "dziewczęce cechy" o których mówisz, a które tak Cię pociągają?
No i tak, byłeś na, początki zakochany i zaślepiony, ale minęło 6 lat, a Ty tkwisz w tym samym miejscu, coraz bardziej ograniczany i wysysany z energii,  ciągle dając i dając i dając... Aż Twój organizm się zbuntował (psychika w sumie też). Zaufaj temu buntowi, że naprawdę coś jest bardzo nie tak i pomóż sobie.
Smutne bardzo jest to, że Twoja kobieta oczekuje w takiej chwili uwagi i jakiegoś zainteresowania. No ale w sumie tak ją przyzwyczaiłes przez te lata,  a teraz ona w centrum nie jest, nie ma ciągłej opieko, musi sobie radzić sama... I już jej coś nie pasuje. Bardzo egoistyczne podejście.
Dodatkowo wydaje mi się, że będziesz miał problem z jakimiś radykalnymi, krokami, bo czujesz się za nią odpowiedzialny i jak to tak ją zostawić albo jej się stawiać po tylu latach? Ale jeśli chcesz wyzdrowieć to musisz. Natomiast stopniowo w tym pomoże Ci terapia. Miej oczy otwarte i bądź gotowy do ratowania siebie. Masz pełne prawo być szczęśliwy i zdrowy, a jeśli ona nie umie żyć bez Twojego ciągłego pomagania to musi sobie jakoś z tym poradzić, bo jest DOROSŁYM, ROZUMNYM, SAMODZIELNYM człowiekiem, który ma dwie ręce, dwie nogi, mózg i wolną wolne. Jak będzie chciała, da radę (inna sprawa, że narazie nie chce, bo po co, skoro jej non stop pomagasz i prowadzisz za rękę).
A na koniec chciałabym powiedzieć że Ci współczuje, bo wiem że obudzenie się w czymś takim jest mega trudne i próba pozostania świadomym również, ale warto. Więc mam nadzieję, że sobie z tym poradzisz.

Tu popełniłeś pierwszy i najważniejszy błąd tej relacji i tak naprawdę (moim zdaniem). Jeśli chcesz kogoś wychować, to adpotuj dziecko. To jest zadanie rodzica: pokazywać świat, uczyć co jest dobre, co złe, wyciągać do ludzi, uspołeczniać, dbać o to, żeby miała kolegów i koleżanki... Chciałeś być dla kogoś ważny, najważniejszy. Chciałeś być całym światem. Jak rodzic. Chciałeś ją zmieniać, kształtować pod siebie. I tu zaczyna się piekielnie bo wybacz że tak prosto z mostu, ale jesteś toksyczny. KTO, na litość boską, wchodzi w związek z kimś TYLKO PO TO, żeby go zmieniać na swoją modłę, "pokierować na odpowiednie tory", krytykować zachowania, potrzeby, przyzwyczajenia i wciskać innej osobie, że tylko Twój sposób bycia jest dobry, słuszny. Mam ciarki. Wybrałeś sobie kogoś, żeby go sobie jak marionetkę ustawić zgodnie ze swoim widzimisię i się dziwisz, że się na 100% nie przyjęło?
Czy aby miłość nie powinna być bezwarunkowa? Czyje Ty potrzeby spełniasz, jej? Najwyraźniej nie, bo ani nie chciała się zmieniać, ani nie była szczęśliwsza dzięki Twoim zmianom, ani nowych hobby nie chciała, a tu widzę, że jednak warunki były, może nie wypowiedziane wprost, ale już do tolerowania twojego hobby się zmusiła, żeby tylko Cię nie stracić.

Jesteście tak kosmicznie uwikłani, że dlatego to trudno opisać.

Ja tego nie piszę ze złych intencji. Pewnie też nie masz. Zapewne Twoje skrzywienie w stronę bycia tatusiem dorosłej kobiety jakoś da się wyjaśnić psychologicznie, myślę, że nie miałeś takiego założenia, ale fakty są takie, jakie napisałeś. Chciałeś mieć kogoś pod opieką, komu życie naprostujesz, wychowasz, będziesz trzymał pod kloszem, a w zamian otrzymasz dozgonną adorację.
No to masz.
Tylko w tym wszystkim jest też druga strona. Jak tatuś się rozchoruje i padnie, to nie jest obowiązkiem dziecka go składać, wspierać, ciągać po lekarzach - to jest obowiązek partnerki. Której nie masz, bo masz dziecko. Które "nie dorosło" do bycia parterką, bo nigdy nie miało takiej szansy. Dziewczyna nigdy nie musiała dowiedzieć się jak to jest być w równorzędnym partnerskim związku, nie wie, co to znaczy wspierać, nie miała odpowiedzialności, więc nie dziwne, że nie potrafiła jej wziąć i działaś i pomagać.

W tym wszystkim jest jeszcze wątek Twojej zupełnie zrozumiałej depresji. Człowiek ma ograniczoną ilość zasobów: energii, troski, miłości. Jak masz 100% a potem idziesz na misje, zbawiać kogoś (dziewczynę), obdarzając ją troską, miłością, energią, to te zasoby tracisz. Jeśli ich nie ładujesz od niej - bo nie masz od niej troski, nie masz od niej energii, to sorry, ale w którymś momencie bak pokazuje "pusto". Jeśli gdzieś wydatkujesz miłość, to musisz się też zasilać. A Tobie się wydawało, że jesteś takim bohaterem, Chrystusem, co ma niezkończoną energię i sam sobie poradzi.

I tym jest Twoja depresja. Skończyła Ci się energia, a nie masz korzenia, nie masz podłączenia do dziewczyny, bo ona tylko bierze. A Ty tylko dajesz. Nie ma wymiany.

Oczywiście depresja nie jest taka prosta, a to jest duże uogólnienie, a człowiek nie jest bakiem, tylko nieskończenie bardziej skomplikowanym organizmem.

Znowunicniewyszlo - masz rację, ale jest to niezwykle trudne.  Te problemy nawarstwiły się, gdy zaczeliśmy razem mieszkać. Wcześniej była zła o wiele rzeczy, ale jak zamieszkaliśmy razem to praktycznie przestałem realizować swoje pasje., marzenia czy wypady ze znajomymi. Prawda jest taka, że odcieła mnie od tego i dopiero teraz to widzę.
Kiedy postawiłem na swoim, że chcę spotkać się z kumplem to postawiła barierę,że po godzinie mam wracać. Jak jeszcze mnie nie było to zaczęły się telefony.
Mówiła- obiecałeś przecież i słowa nie dotrzymałeś.
Często również była zła na moją pracę, że tak ciężko pracuje i nie poświęcam jej czasu. Jeździła ze mną wszędzie, aby spędzać ze mną czas. Nawet później do sklepu musiałem z nią iść, bo sama nie chciała.

Nie chcę, abym tak wyglądało moje życie, ale jeśli kogoś się mimo wszystko kocha ciężko porzucić go i sobie odejść.. Potrzeba czasu, aby to wszystko ułożyć w głowie.
Zatraciłem chyba własne jestestwo. Poświęciłem się dla innych- zapominając o sobie.

Co do dziecka to nigdy nie nalegała na to, a i chyba gdzieś w podświadomości nie była na to gotowa. Ja z każdą chwilą coraz bardziej...
Myślę, że teraz potrzebuje czasu, aby to ułożyć w głowie. Zastanowić się w końcu nad sobą i swoimi uczuciami. Brak mi asertywności. Kolejnym krokiem będzie wizyta u specjalisty.
Te rady wiele mi dały, bo otworzyły mi oczy na problemy. Wcześniej miałem pustkę i nic nie widziałem. Teraz widzę więcej. Dziękuje

Szpilka- dziękuje za miłe słowa i wsparcie. W tych trudnych chwilach wiele dla mnie to znaczy.

Prawda jest taka, że jak to bywa w życiu spotkaliśmy się i sobie spodobaliśmy. Nie szukałem partnerki, nie analizowałem jej zachowań, charakteru. Po prostu trafiliśmy na siiebie-spodobaliśmy się i zakochaliśmy. Ona od początku była we mnie wpatrzona niczym w obrazek. Te jej duże oczy patrzyły na mnie zakochany wzrokiem. Czy potrzebowałem kobiety, która trzeba się zaopiekować? Nie wiem. Możliwe, że samo to tak przyszło i stwierdziłem, że muszę jej pomóc, zająć się i pokazać życie. To strasznie zagubiona była osoba- takie robiła wrażenie.
Może gdybym poznał inną kobietę na swojej drodze- silną to inaczej by to wyglądało i byłbym szczęśliwy. Tego nie wiem, stało się tak a nie inaczej.
Myślę, że gdyby była kobietą, która mnie wspiera w mojej pracy, pasjach to byłoby dla mnie lepsze rozwiązanie. Może jeszcze niewiele wiem o sobie i w głębi jak pisałaś potrzebowałem się zająć kimś i to mnie nakręca do życia. Sam nie wiem....
Możliwe, że gdzieś jest drugie dno mojego zachowania, ale ja tego nie odkryłem. Lubię pomagać innym, ale nigdy nie oczekiwałem nic w zamian.  Może jednak jak Ty chcę zaskarbić sobie w ten sposób sympatie innych? Na te pytania myślę, że pomoże mi odpowiedzieć specjalista. Teraz widzę, że potrzebuje tej pomocy.
Dopiero bliscy uświadomili mi delikatnie temat. Zacząłem się zastanawiać nad tym wszystkim. Wcześniej nic nie widziałem- byłem jakby totalnie zakochany i zaślepiony. Tutaj dzięki Wam też widzę coraz więcej. Dużo czytałem różnych artykułach o syndromie DDA czy bluszczu. Wiele tam było zbieżnych rzeczy z tym co jest....

Nie twierdzę, że to nie moja wina też i chcę się wybielić. Na pewno wiele winy jest mojej, ale nie wszystko zapewne.
Nie jest mi łatwo wyspowiadać się z życia przed obcą osobą ani nawet najbliższą, ale muszę to zrobić, aby zobaczyć wyjście z sytuacji. Aby zrozumieć to czego nie widzę teraz !  Dzuękuje- odwaga będzie tutaj bardzo potrzebna !

Jeśli chodzi o dziewczęce cechy to delikatność, subtelność, wrażliwość....

Pomagałem wszystkim, ale nie sobie. Z wielu powodów życie wyssało ze mnie wszelki soki. Byłem wcześniej mega energiczny, ale z upływem czasu spadłem na dół.
Depresja mnie dorwała- dziś biorę leki, bo inaczej nie dałbym rady żyć....
Te ostatnie problemy uwidoczniły mi wiele rzeczy. Spadłem na dno i muszę z tego wyjść, ale jest ciężko. Dużo dawałem od siebie, a nie widziałem i nadal tego nie widzę co dostałem od ukochanej osoby. Co powiniem dostać? Jak to wsparcie powinno wyglądać? Jak kobieta powinna mnie wspierać? Tego właśnie nie widzę...

Dużo role odegrali bliscy, którzy uwidocznili problemy. Wcześniej nic nie widziałem. Tutaj dostrzegłem też coraz więcej dzięki Waszym radom. Poczytałem artykuły o bluszczach o DDA.
Tam naprawdę wiele rzeczy się zgadzało.

Tak- oczekuje ode mnie, aby szybko doszedł do siebie, poszedł do specjalisty i wrócił do niej najszybciej jak to możliwe. To, że to już za długo trwa. Boi się o nasz związek. To, że nie potrzebuje jej rady i nie czuje się potrzebna. To, że chce postawić mnie na nogi teraz. Nie chce żyć w takim zawieszeniu, a ja zawsze mam czas na wszystko.. Jest załamana sytuacją. Nie wie co ma zrobić ze sobą. Gdyby był ślub to nic nas by nie rozdzieliło.... Mam się określić. To jej ostatnie słowa. Wcześniej nic nie mówiła i starała się mnie wspierać. Mówiłem, że muszę dojść do siebie, że potrzebuje czasu i przemyślenia życia. Co uważasz?

Rzeczywiście to nie jest łatwe i sam nie wiem co zrobić. Myślę, że terapeuta pomoże naprowadzić mnie na właściwe tory. Zobacze więcej, bo teraz niewiele widzę....
Muszę być teraz egoistą i w końcu pomyśleć o sobie. Ciężko tak, gdy kogoś kochasz, wiążesz się na lata, masz wspólne chwile, życie.  Ciężko bardzo ciężko to wszystko ogarnąć.

Z jednej strony jest zależna jak opisałem. Z drugiej strony jednak ma dobrą pracę, dobre wykształcenie, wystarczające środki finansowe, aby się utrzymać, mobilna. Nie jest to tak, że sobie całkowicie nie radzi. Na pewno emocjonalnie tak, ale w życiu potrafi jak trzeba pójść do sklepu, załatwić jakieś rzeczy drobne, ogarnąć pracę.
Pytanie czy mnie kocha? Czy ta miłość opiera się dla niej na wygodnym życiu i czerpaniu ze mnie energii? Czy robi to umyślnie czy jednak nieświadomie ?
Wynika to zapewne z dzieciństwa i problemów, braku wzorców odpowiednich i ciężkiej sytuacji.
Tyle tylko czy to udawana miłość, aby czerpać korzyści czy naprawdę kocha mnie i podświadomie mnie rani? Nie rozumiem tego.  Pokazywała i mówiła, że jest bezgranicznie kocha.

No cóż dziękuje za wsparcie. Muszę iść dalej i coś zadziałać. Do czegoś dojść. Nie jest to jednak takie łatwe....

Justa  Możliwe, że taka jest osobowość zakorzeniona, nabyta jako sposób przetrwania. Nie jest jednak tak, że brak jej rozwoju. Rozwija się akurat w pracy i pogłębia wiedzę,ciągłe kursy. To wręcz takie natręctwo jej.
Mam wątpliwości właśnie czy jej zachowanie jest nieświadome czy świadome. Nie poluje na moje pieniądze, sama zarabia i wystarczy to, aby się utrzymała.
Dzielimy wszystko po równo w życiu. Raz ona płaci raz ja- nie jest tak że jest zależna ode mnie finansowo. Widać, że tego nie oczekuje.
Na pewno życiowo nie jest ułomna- jak trzeba to potrafi załatwić coś, ma pracę, zarabia w miare nieźle.
Nie dogaduje się z ludźmi, ale jak trzeba zadba o swój interes.
To teraz jest dla mnie podstawowe pytanie- czy robi to celowo czy jednak nieświadomie ? Czy jest egoistką czy może ja na nią też niezbyt dobrze- toksycznie wpływam?
Czy jednak ustawiła tak sobie życie ze mną- jest jej dobrze i ta miłość z jej strony jest naciągana?

Teraz już naprawdę niewiele wiem.Staram się znaleźć odpowiedź, ale im dłużej się zastanawiam tym mam większy mętlik..

Monoceros  Możliwe, że tak było. Chciałem być najważniejszy dla najbliżej osoby i szukałem miłości jak z filmów romantycznych. Tej jedynej i prawdziwej.
Może nie dostrzegam problemu swojej toksyczności w związku. Może jednak tak się dobraliśmy- każde z nas szukało miłości i nie widzieliśmy pewnych rzeczy.
Ja chciałem jej pomóc, a jej to odpowiadało.
Nie wchodziłem w ten związek, aby narzucać coś komuś na siłę. Nie krytykowałem nigdy jej zachowania. Na siłe nie naprowadzałem na właściwe tory.
Dawałem jej wskazówki, mówiłem, że może warto dosrosnąć. Widzę jednak teraz, że nie skorzystała z tych rad i  robiła po swojemu.
Myślę, że nie do końca mnie rozumiesz, bo taki nie jestem, że narzucam komuś swoje poglądy, życie na siłę. Oczywiście mam swoje wartości, poglądy. Każdy je ma i uważa, że słusznie się nimi kieruje. Nie zawsze tak jest zapewne i u mnie. Jednak nigdy nic na siłę jej nie narzucałem. Nie rozkazywałem, nie krytykowałem jej zachowania, a delikatnie zwracałem uwagę jej na pewne rzeczy. Nie kazałem jej szukać pasji, nie chciałem nawet aby ona robiła wszystko co ja i ze mną moje pasje spełniała. Chciałem mieć swoją przestrzeń, spotkać się z kumplem sam na sam, wyjść ze swoją grupą znajomych. Nie ciągnełem ją do swoich zajęć, pasji. Wręcz na odwrót- nie chciałem aby uczestniczyła ze mną we wszystkich. To ona chciała sama i mnie prosiła, chciała uczestniczyć we wszystkim wręcz na siłę.
Może jednak sam dobrze siebie jeszcze nie znam? Może masz rację i mam jakieś skrzywienie, którego nie widzę? Na razie jestem zagubiony...\

Tutaj masz zupełną rację co do partnerki. Nie jest to też jej wina do końca- ona takie cechy wyniosła z domu. Nie znała dokładnie jak to powinno wyglądać. Nie umiała pomóc. Jest dzieckiem to fakt.  Czy ja mam problem? Tego nie widzę narazie- może specjalista znajdzie w zakamarkach to wszystko...

Rzeczywiście tak myślałem, ale bak wysechł, a ja po prostu nie byłem w stanie nic zrobić.

ulle  Nie napisałem tutaj z tego powodu. Pisałem tutaj będąc kompletnie zaślepiony i czując totalną pustkę, spowity we mgle. Liczyłem na pomoc, aby poznać opinie innych z daleka, z dystansu, aby móc jakoś wyjść z sytuacji. Zobaczyć coś czego nie widzę. Wiele rad mi pomogło, otwierają mi się oczy powoli. Jednak wciąż wielu rzeczy nie rozumiem i nie widzę.
Chodzi właśnie ulle o poradę, bo jestem zagubiony. Tutaj nie chciałem , aby ktoś się ze mną zgadzał.
Jak widać wiele krytycznych rad się pojawiło w moją strone. Nikt nie lubie tego słyszeć, ale właśnie o to mi chodziło. Jak widasz nie zaprzeczam temu i staram się zrozumieć swoje błędy i jej błędy. Wiele to mi pomgło plus wiele artykułów przeczytałem. Wcześniej nic nie widziałem.

Ulle jesteś kolejną osobą, która tak piszę. Na pewno wiele w tym mojej winy. Jednak ona się nie zmieniła od początku. Taka jest. Nie wiem tylko czy robi to specjalnie czy nie.
Czy to jej sposób na życie czy nieświadome działanie? To mnie teraz bardzo zastanawia. Wierzę,że mnie szczerze kocha i nie jest wyrafinowana. Po prostu takie przyjęła najwidoczniej wzorce. Tak dla niej wygląda życie normalne i miłość. Tego właśnie nie wiem....

Mnie to nie raziło w oczy, może innych. Mnine to nie przeszkadzało i nigdy nie zwracałem nadmiernie uwagi jej czy na to. Każdy robi tak jak lubi. Ona to robiła dla mnie tak wtwierdziła.
Czy fryzury czy ubrania. Czasami wstydziłem się po alkoholu czy też może tak podświadomie nie wszystko mi pasowało.
Nie jestem mundurowym i wydaje mi się, że nie jestem osobą taką która o wszystkim i wszystkich chce decydować. Może jestem jednak w błędzie

Jeszcze raz sprawdza się powiedzenie, że nieszczęścia chodzą parami. Posypało ci się mnóstwo spraw i na dodatek okazało się, że chociaż masz kogoś, to jednak tak naprawdę jesteś sam. To tak jakbyś dotknął dna i teraz próbujesz odbić się od niego. Nie chcesz na tym dnie pozostać, chociaż trochę ci to grozi, ponieważ nie wiesz od czego zacząć nowe życie i kto wie czy nie zaniechasz swoich działań, gdy przyjdzie ten odpowiedni czas. .
Czy pomoże specjalista? To zależy na kogo trafisz, bo różnie z tym bywa. Czasem żeby trafić na kogoś, kto mówi w twoim języki jest ciężko, ale bywa, że od razu trafia się dziesiątkę. W każdym razie pomysł, by udać się do psychologa jest bardzo dobry.
Pomysł, by obce osoby np z tego forum rzuciły ci nowe światło na twoje problemy też wydaje się dobrym.
Ja ze swojej strony spróbuję przyjrzeć się bliżej tej kobiecie, oczywiście przypominam, że bazuje tylko na tym, co sam napisałeś i na tym, co wyczytałam między wierszami.
Zwróciłam uwagę na to, że ludzie jej nie lubią i że trochę cię to dziwi. Mnie nie dziwi to wcale, ponieważ jest ona aspołeczna i jako taka sama tez nie lubi ludzi. Nie potrafi nic z siebie dawać, bo uważa, że to inni powinni dawać jej. Inni, na czele z tobą istnieją tylko po to, by czynić jej życie wygodnym i pozbawionym kłopotów. Mocno trzyma się ciebie, bo intuicyjnie czuje, że bez ciebie zginęłaby marnie. Jesteś dla niej czymś w rodzaju łodzi, w której ona sobie pływa nie ponosząc za nic odpowiedzialności.
To osoba, która innych zawsze będzie ciągnęła na dno, pod warunkiem, że trafi oczywiście na odpowiednią osobę, taka np jak ty. Jest zachowawcza i bardzo zaborcza. W swoim życiu nauczyła się kilku metod manipulacji innymi, by osiągnąć swoje cele. Ona jakby instynkownie czuje, że jesteś jej ratownikiem, opiekunem, wychowawca, człowiekiem któremu ona jest tak samo potrzebna, jak ty jej.
To typowy układ jednostronny z dawca i biorcą. Wszystko gra i buczy, gdy ratownik jest silny i sprawny. Gorzej, gdy ratownik sam potrzebuje pomocy. Jak ona reaguje, gdy widzi twoja słabość, to sam się o tym przekonałeś. Oczywiście wyśmiewa twoje problemy i pokazuje ci, że hola mój panie, ale na to, że teraz to ja będę cię wspierać, ja się nie umawiałam. Miało być lekko, łatwo i przyjemnie. Niech inni martwią się o Cibie i pomagają ci, ja nie mam na to ochoty i właśnie okropnie boli mnie głowa, jestem zmęczona i przerazona. Ty się mną zajmuj, bo to ja jestem w gorszej sytuacji.
Bogu dziękuj, że miałeś ten kryzys i że w porę zobaczyłeś, z kim żyjesz na co dzień pod jednym dachem.
To typ człowieka, który w trudnym momencie dowali ci jeszcze bardziej. Według mnie to straszny typ człowieka. Wyobraź sobie, że zakładasz z nią rodzinę i pojawiłyby się dzieci. Lata by płynęły, ty robiłbyś za wola roboczego i to na każdym froncie , robilbys za bankomat, za wszystko, na czym siedziałaby Twoja rodzina. Ona natomiast występowałaby w roli paniusi, której wszystko się należy, bo jej największym wyczynem oraz poświęceniem było, że urodziła CI dzuecko/dzieci. W mieszkaniu panowałby wieczny bałagan, bo pani nie potrafiłaby ogarnąć się na tyle, żeby w domu było czysto i schludnie. Wiecznie coś by ją bolało i wiecznie czegoś by od ciebie chciała. Miałbyś cały dom na głowie począwszy od drobiazgów i na sprawach arcypowaznych kończąc. I niechby, nie daj Boże, coś Ci się stało. No wyobraź sobie, co wtedy działoby się w twoim domu? Jesteś w stanie wyobrazić to sobie?
To kobieta bluszcz, która nie nadaje się do życia w rodzinie. Ten typ kobiety nadaje się tylko i wyłącznie do jakiegoś tam związku z facetem, który jest dominantem, silnym i stanowczym, który lubi ustawiać sobie drugiego człowieka pod swoje dyktando i wiecznie jest silny, młody oraz nie ma żadnych słabości. Taka zabawka dla super mena. Dlatego zapytałam czy nie jesteś mundurowym, bo oni lubią takie puste i wpatrzone w nich uległe lalunie, bez ikry i własnego zdania, proste w obsłudze i bałwochwalczo zakochane w swoim życiowym dowódcy i przewodniku.
Tylko czy na tym polega życie?
Czy takiego małżeństwa byś dla siebie chciał?
Napisałeś, że ona ma też dobre cechy, bo nie kłamie, jest wierna i bardzo cię kocha.
No pewnie, że taka jest, ale czy jej przywary warte są tego, by afirmować kilka dobrych cech?
Patrz raczej na to czy możliwe byłoby dla ciebie życie z nią w małżeństwie, w rodzinie, na stare lata, w niemocy lub w chorobie.
Ludzie mają ja za roszczeniowa egoistke. Podejrzewam, że sporo ludzi ma o niej takie właśnie zdanie. Pomyśl więc o tym, że skoro tyle osób wskazuję Ci coś takiego, to może powinieneś wziąć sobie do serca ich spostrzeżenia? Jaki interes mieliby ci ludzie w tym, żeby obrzydzac ci te kobiete?
Myślę, że oni po prostu widzą coś, czego ty nie jesteś w stanie zauważyć, ponieważ patrzysz na te kobiete z perspektywy człowieka kochającego. A może to tylko twoje pobozne życzenia? Nie czaruj rzeczywistości, bo ja jeszcze nie słyszałam o takim przypadku, by ktoś zbudował w życiu coś solidnego bazując na ułudzie.

Nie ma tego złego, co na dobre by nie wyszło. Może więc i tobie uda się teraz, w najbliższej przyszłości przekuć źle doświadczenia na własną korzyść.
Życzę Ci tego, bo wydajesz się naprawdę porządnym facetem. Odczep tylko od siebie te pijawkę.

Jeszcze raz to powiem: uciekaj! nie jest na późno, absolutnie. Nie macie ślubu i dzieci. Nic nie jesteś jej winny, wbrew pozorom. Uwierz że za jakiś czas - jeśli teraz to zakończysz - będziesz z niedowierzaniem łapał się za głowę, zastanawiając się "gdzie ja miałem oczy?"...  To, jak ona sobie potem sama poradzi itd to nie Twój problem. Zatroszcz się o siebie, póki możesz. Serio.

Autorze, dodam jeszcze, że jeśli zdecydujesz rozstać się z nią, to będziesz świadkiem niesamowitych scen. Kobieta ta z całą pewnością zacznie histeryzować, typowe dla osobowości zależnej, manipulującej i wymuszającej swoje racje. Będzie więc płacz, groźby i różne teatralne zachowania, nie wyłączając szantażu, jak to ona targnie się na własne życie. Wszystkie te scenki będą autentycznie przez nią przeżywane, ponieważ ona poczuje się tak, jakby grunt się pod zapadał. Do tej pory żyła sobie na twoich plecach niczym pączek w masle, tylko ptasiego mleka jej brakowało. Była pewna, że tak będzie zawsze. Tymczasem stało się tak, że ty na skutek różnych życiowych wydarzeń zrobiłeś krok milowy naprzód, a ona została dalej na swoim miejscu.
Poczytaj sobie o takich kobietach, o ludziach z osobowością zależna, czyli po prostu o bluszcz ach, a włos zjeży ci się na głowie. Z tymi ludźmi nawet da się jakoś żyć, ale oni nadają się tylko na dobre czasy. Gdy przychodzą czasy złe wtedy zawodzą na całej linii i najczęściej szybko szukają kolejnej zdrowej oraz mocnej gałęzi. Silny instynkt samozachowawczy wyzwala w nich nagła energię i potrafią być niezwykle kreatywni w szukaniu kolejnego dawcy. Ci ludzie czują obrzydzenie do słabszych, pogardzaja nimi, ponieważ odrzuca ich od osób, które chciałyby jakiejś pomocy. Zarówno kobiety, jak i mężczyźni zawsze szukają silnego dawcy i robią to intuicyjnie, niektórzy z wielkim wyrachowaniem. Zauważ, że często zdarza się, że silny facet nosi na plecach taka słodką idiotke i dopóki życie temu chłopu nie przywali, to i jemu jest dobrze z taką kobieta, i jej jest dobrze. Układ z bluszczem zawsze kończy się źle, no chyba że ktoś poświęci własne życie do podtrzymywania bluszcza na powierzchni, zrobi to świadomie, no dokona takiego a nie innego wyboru.

Lacrymossa55, chyba uważnie nie przeczytałaś wątku, bo ja, ale nie tylko zwróciliśmy uwagę autorowi na to, że to ją wybrał, że nic się nie dzieje przypadkiem i że on czerpie z tego „układu” dla siebie profity, których sam nie jest świadomy. Nawet wydawało mi się, że w pierwszej swojej wypowiedzi nieco zbyt mocno po nim „pojechałam” :-/

Co do meritum Twojej wypowiedzi pełna zgoda. Też uważam, że opisana tutaj historia związku to koluzja i autor oraz jego partnerka są oboje w ten związek uwikłani i funkcjonują w sieci wzajemnych zależności.

Z boku ten związek wygląda na toksyczny. Nie wyobrażam sobie takiej relacji... Jak to nie możesz spotykać się ze znajomymi, czy realizować swoich pasji? Dostałeś tutaj teraz wiele rad i to tylko od Ciebie zależy co dalej zrobisz. Zastanów się dobrze, czy chcesz, aby Twoje życie tak wyglądało. Ona się nie zmieni. Planujecie założenie rodziny? Jeśli teraz sobie nie radzisz to co będzie później? Wiem, że gdy się kocha to ciężko sobie wyobrazić życie bez tej osoby, ale wydaje mi się, że tu jest trudniej myśleć o dalszym życiu z tą osobą.

Możliwe, że tak właśnie było. Jak pisałem - nie widziałem tego tak, że realizowałem swoje zachcianki i chciałem być przewodnikiem i opiekunem. Chciałem po prostu kochać i być kochany.
Później rzeczywiście powtarzałem jej, że jest dzieckiem. Możliwe, że przybrałem tą rolę i mi odpowiadała. Na pewno nie świadomie, ale pewnie tak było.

Masz rację- ona taka jest. Ludzie rzadko się zmieniają, choć wierzę, że to możliwe. Przyjmuje to do wiadomości. Nawet teraz, gdy jesteśmy z dala od siebie to jest zła.
Mówi, że chciała mi pomoc, ale pozwoliłem jej na to.  To, że została potraktowana jak śmieć.
A ja poprosiłem ją, że potrzebuje trochę czasu na przemyślenia aby pobyć sam ze sobą. Próbuje wywołać we mnie wyrzuty sumienia,że pije, że czuje się jak śmieć.  A ja nawet nie odpisuje jej natychmiast tylko po godzinie czy dwóch....
Jest trudno...

Właśnie się zapisuje na terapię. Potrzebuje tego. Może wtedy jeszcze inaczej na wszystko spojrze. Dostrzegę swoje błędy jak i jej.

Nie unikam przecież odpowiedzialności. Jasno mówię, że wiele w tym mojej winy. Tyle tylko naprawdę tego nie widziałem. To co dla Pani jest jasne jak słońce dla mnie nie było i nadal do końca nie jest. Kierowałem się miłością, a racjonalne przesłanki schowałem głęboko.Była to moja pierwsza kobieta i nie do końca zdawałem sobie sprawę.
Wydaje mi się, że jej nie zmieniałem wcale na siłę. Chciałem daj jej wsparcie jak w związku i dać dobre wskazówki od siebie. Na siłę nic nie robiłem o czym świadczy fakt, że byliśmy razem a ona nic się nie zmieniła.
To nieprawda, że jej ubiór mi nie odpowiadał. To inni na to zwracali uwagę, że ubiera się nieprzywoicie. Mi to nie przeszkadzało i nie widziałem w tym nic złego. Nie zwracałem jej uwagi. Jej stroje mi odpowiadały.
Co do znajomych to je miała, ale wszystko się posypało. Zależało mi, aby wyjść do ludzi. Poznawała moich znajomych, większość jej nie odpowiadała i nie zmuszałem jej do tego, aby ich polubiła. Do dziś ma jednak koleżanki, które trzymają jej strone i znimi spędza czas. Nie chciałem żyć w zamknięciu. Byliśmy razem i chodziliśmy do znajomych razem.
Myślałem, że taka pomoc w związku to normalna rzecz. Nie sądze, że chciałem ją zmienić, bo zawsze wiedziałem, że się nie da zmieniać ludzi.
W końcu ona jest taka jak była na początku. Nic się nie zmieniło.

Wybieram się właśnie do specjalisty, aby poznać swój problem. Jest to mi potrzebne. Nie potrafię jednak nie myśleć o niej i po prostu uciec bez słowa.
Gdzieś czuje się cały czas odpowiedzialny i ciężko mi zostawiać ją. W końcu jak Pani piszę to też ja ją skrzywdziłem. Ciężko od tak odseparować się od problemy i od niej.
Chcę też wziąć odpowiedzialność za tą sytuacje i nie zostawiać jej na lodzie albo powiedzieć jej, że to tylko jej wina a ja umywam ręce i nara.
Na pewno jeśli rozstaniemy się- chciałbym aby i ona coś zrozumiała i mogła żyć dalej.

Po przeczytaniu tego jestem przekonana, że jedynym rozwiązaniem jest absolutne odcięcie się od tej kobiety. To jest toksyk level hard. Ona wcale nie jest bezradną, małą dziewczynką, ale perfidną manipulantką, która przez lata zrobiła Ci niezłe pranie mózgu. Dosłownie chamsko żeruje na Twojej dobroci i wykorzystuje Twoje poczucie odpowiedzialności by wkręcić Cię w poczucie winy. Jesteś jedynie narzędziem dla niej.

Ona jest DOROSŁA i sama za siebie odpowiedzialna. To, co ze sobą zrobi, to jej prywatna sprawa. Nie daj sobie wkręcić, że coś jej wisisz. Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak szybko znajdzie sobie inną gałąź na której się uwiesi- ten typ tak ma. I absolutnie nie wdawaj sie w żadne dyskusje. Ona tylko czeka na okazję by Cię wpędzic w poczucie winy i użyć całego wachlarza szantaży.

Po prostu uciekaj.

Autorze, czas pokaże, co zrobisz. Teraz nie jest to chyba najlepszy moment na podejmowanie decyzji ani na za, ani na nie. Z tego, co napisałeś wczoraj, późnym wieczorem wynika, że od dwóch tygodni mieszkasz u rodziców i że dalej jesteś w kompletnej rozsypce. Rodzice pomagają Ci w taki sposób, jaki Ty potrzebujesz i dlatego wolisz być z nimi niż z nią. Ona, jak rozumiem, została w waszym mieszkaniu, ale macie kontakt. Ty wytłumaczyłeś jej dlaczego wyprowadzasz się do rodziców, natomiast ona robi Ci z tego powodu wyrzuty, co jeszcze bardziej roztraja cię i dobija.
Dobrze, że nie odpowiadasz jej od razu na smsy oraz, że nie ulegasz presji, jaką ona na ciebie wywiera. Bo jeszcze tego by brakowało, żebyś dalej uczył ją, że masz skakać tak, jak ona ci zagra. Uważam, że powinieneś nawet wzmocnić swoją opieszałość w kontaktach z nią, sprowadzić do minimum, bo niechby do tej kobiety wreszcie coś zaczęło docierać.
Pytasz czy jest to normalne, że ona po wysłaniu do ciebie smsa od razu oczekuje odpowiedzi, a gdy Ty milczysz szantażuje cię różnymi zarzutami i robi z siebie ofiarę. Tak, to jest normalne dla bluszcza. Potrzymaj ja jeszcze dłużej, a przekonasz się do czego jest zdolna. Może zaczniesz wierzyć w to, że ta kobieta nie zachowuje się normalnie.
Ciekawa jestem czy twoi rodzice wiedzą, jakie masz wątpliwości odnośnie tej kobiety i czy wspierają Cię w tym, żebyś wycofał się, czy też zachęcają do tego, byś jednak dalej to ciągnął.
Myślę, że jest to jednak osobowość zaburzona, zależna, a fakt że nie zawsze robiła to, co jej proponowałeś o niczym nie świadczy, ponieważ ona nigdy wcześniej nie bała się, że możesz ją zostawić. Myślę, że doskonale czuła, iż jej pozycja w związku jest bardzo mocna i stabilna. Od samego początku wiedziała, że jesteś za nią i dlatego pozwalała sobie na różne zachowania, które nie powinny mieć miejsca. Może teraz, jeśli dalej będziesz trzymał ją na dystans będziesz miał okazję przekonać się do czego jest zdolna. Będziesz w szoku i może nawet lekko się przerazisz, ale być może, dzięki temu, jeszcze dobitniej dotrze do ciebie, a jakim żyłeś układzie.
Jeśli przyjdzie mi do głowy coś sensownego napisze do Ciebie.

Takie rzeczy po prostu się czuje, każda komórka ciała czuje się, że ktoś martwi się o ciebie i stara się pomóc. Ty czegoś takiego nie czułeś, bo najwyraźniej po prostu nie było tego wsparcia. Do czego to podobne, żebyś musiał szukać pomocy u rodziców. Wsparcie rodziców czujesz, prawda? Takie rzeczy po prostu się wie.
Pomagać można na różne sposoby w zależności od tego, czego wymaga sytuacja. Trzeba też być osoba empatyczna i wrażliwą, by umieć rozmawiać z osobą potrzebująca pomocy. Takie umiejętności po prostu w sobie się ma.
Opisałeś jak ona zachowała się w obliczu twojego załamania nerwowego i jak zachowuje się dalej. Przecież ta kobieta naprawdę jest beznadziejna, zero jakiejś wrazlowisci i empatii. Ona nie czuje tego, co teraz dzieje się z tobą, ponieważ nie jest do tego zdolna. To egocentryczka i potworna egoistka. Jako przyjaciel zero, jako materiał na towarzyszą życia zero.
Ona rozlicza cię teraz że wszystkiego i jeszcze śmie czegoś od ciebie żądać.
Porozmawiaj szczerze z jakimiś bliskimi ci osobami, bo naprawdę Zieje od ciebie potwornym zmęczeniem oraz poczuciem beznadziei. Ta kobieta wygląda mi na zwykła pijawe, która przyssala się do żywiciela, by nie zdechnąć.
Uciekaj od niej jak najszybciej.

Dziękuje Wam- teraz rozmowy i rady bardzo mi pomagają. Jestem wdzięczny za tą bezinteresowność i poświęcenie czasu na przeczytanie moich esejów.
Łatwiej mi tutaj pisać niż rozmawiać, a szczególnie z bliskimi. Jestem niesamowicie wdzięczny, że są ludzie, którzy służą bezinteresowną radą. Dziękuje za słowa krytyczne wobec mnie i otworzenie oczu na wiele spraw. Piekielnie to teraz ważne dla mnie. Zawsze to ja pomagałem, byłem słuchaczem dla innych, nasłuchiwałem się problemów różnych osób. Sam wszystko trzymałem w sobie.

Co do uzupełnienia Waszych wypowiedzi:

Beyondblackie- to co napisałaś o niej, że jest manipulantką, udaje dziecko dla swoich celów- dokładnie to powiedzieli mi najbliżsi ostatnio. Dodając, że jest aspołeczna.
Nie byłem w stanie nic wykrztusić, było mi wtedy bardzo żal, że najbliżsi nie akceptują moich wyborów. Teraz wiem, że bardzo im zależy na mnie stąd  to wszystko.
Zapytałem czemu wcześniej mi o tym nie mówilście. Powiedzieli, że dawali delikatnie znać, ale nie chciałem słuchać. I to, że nie jest to też ich zdanie, ale wielu osób z otoczenia...
Mówili- co ten chłopak robi z tą dziewczyną.

ulle - dziękuje za te wszystkie wypowiedzi i to, że Ci się chce. To, że bezinteresowanie poświęcasz swój czas, aby pomóc. Bardzo to doceniam. To bardzo ważne dla mnie teraz.
Tak- wróciłem do rodziców co uważałem za porażkę. To, że dorosłym chłopem zająć muszą się rodzice i go niańczyć. Przyszedłem do nich z prośbą o pomoc, aby pomogli mi rozwiązać sytuacje biznesową. Zobaczyli mój stan i nie pozwolili mi na powrót. Byłem niczym dziecko, które jest totalnie załamane i najlepiej chciałoby się schować w ramionach najbliższych, aby go uratowali, bo sam nie jest w stanie nic zrobić. W jeden dzień znalazłem się na samym dnie. Myślałem, że nie ma wyjścia, po głowie chodziły złe myśli. Nigdy do najgorszych rzeczy bym się nie posunął.
Prosiłem o pomoc partnerki, ale ona nie potrafiła znaleźć rozwiązania. Stąd powiedziałem, aby zawiozła mnie do rodziców. To od nich uzyskałem to wsparcie o które pytałem jak wygląda.
Ona nie była zdolna do żadnych decyzji poza zawiezieniem mnie. Nie było rozmowy, a podświadomie chyba wiedziałem, że nie mogę na nią liczyć.

Wytłumaczyłem, że potrzebuje czasu, że pomogą mi poukładać sprawy różnego kalibru. Praca zawodowa legła w gruzach, a byli jedynymi osobami, którzy byli w stanie pomóc.
Wiele im zawdzięczam. Ona nie mogła zrozumieć tego.Stwierdziła, że ona chce pomóc. Żyjemy razem i powinniśmy sami rozwiązywać problemy. Czuje się jak osoba ubezwłasnowolniona, która nie może wziąć odpowiedzialności za swoje dorosłe życie. Tak jak napisałem- oczekuje natychmiastowego powrotu do mieszkania. Dopiero od roku mieszkamy razem.
Jest mi głupio, że dorosły facet musiał wrócić do rodziców, którzy nim opiekują się jak małym dzieckiem. Myślę, że chce mi to uświadomić.
Zrozumiałem jednak, że jeśli chodzi o własne zdrowie to nieważne jest co myślą inni. Teraz muszę pomyśleć o sobie i nie wstydzić się, że inni będą patrzyć na mnie jak nieudacznika, który z życiem nie może sobie poradzić.
Nie odpowiadam od razu na jej wiadomości, bo nie potrafie. Spotykaliśmy się co 2 dni. Oczekiwała moich decyzji. Mówiła, że tak być nie może dalej, że muszę się określić.
Boi się, że rodzice nie wypuszczą mnie już do niej. Teraz, gdy wyszedłem z tego szoku chciałem pobyć sam ze sobą i powiedziałem jej, że tego potrzebuje i na razie muszę odpocząc od spotkań na kilka dni. Jak pisała o swoich wyrzutach- zapytałem a co ze mną? NIe odpowiedziała.

Rodzice starali się nie mieszać w dorosły związek. Mimo, że nie wiedzą o moich dylematach- myślą, że jestem nadal zaślepiony to starali mi się przetłumaczyć to wszystko jak napisałem wyżej.
Ona zawsze twierdziła, że opowiadam o wszystkim rodzicom. To, że rodzice wszystko o mnie wiedzą. A to nie była nigdy prawda, bo jak wspomniałem jestem zamknięty w sobie i zostawiałem wszystko dla siebie. Nic negatywnego o niej nigdy rodzicom nie mówiłem. Ani słowem.

Co do jej zachowań teraz to żali się moim znajomym na mnie.Nie wszystkim, ale tym podatnym na jej urok. Tym, którzy traktowali ją jak biedną małą słodką dziewczynkę.
To ja byłem dla nich tym złym. Mówili- tylko nie skrzywdź tego słodkiej dziewczyny.
Już wcześniej, gdy raz był kryzys- gdy była zaborczo zazdrosna o koleżankę to Ci znajomi stanęli po jej stronie.Wzięli ją pod swoje skrzydła.
Nie mogła pogodzić się, że mam kontakt z kumpelą. O dziwo odeszła ode mnie i zostawiła mnie na 3-4 miesiące, ale zawsze chciała wiedzieć co u mnie. Byłem załamany, ale gdy już dochodziłem powoli do siebie- wróciła. NIby przypadkiem spotkaliśmy się i zrobiła wszystko, abyśmy byli razem. Nie miałem wielkich pretensji- wróciłem do niej...
Teraz Ci znajomi chcą na mnie wpłynąć, abym wrócił do niej. Wcześniej namawiali ją nawet,a bym mnie zostawiła przy poprzednim kryzysie. Tak przynajmniej twierdziła...

Ulle nawet nie chcę przekonywać się do czego jest zdolna, bo się boję w tej mojej formie.....

Co do wsparcia masz rację- rodzice staneli na głowie i pomagają mi. Martwią się, poświęcają się, abym tylko poczuł się lepiej. Zdjeli z głowy obowiązki- wszystko robią za mnie praktycznie, bo byłem w takim stanie, że już nic nie mogłem. Co do mnie nie podobne... Tutaj czuję to wsparcie..

Od niej nie czułem tego- raczej tylko wymagania co do mnie. Myślałem, że jest inaczej.
Przede wszystkim daje sobie trochę czasu dla siebie. Potem spotkam się z takimi najbliższymi znajomymi, którzy zawsze byli po mojej stronie. Zapytam ich o wszystko.
Wcześniej nic mi nie mówili, a szkoda.....

Coraz więcej rzeczy jest dla mnie jasnych. Masz rację- potrzebuje teraz wyłącznie spokoju i odpoczynku od niej. Stane na nogi i spojrze na wszystko z dystansem.
Urywać kontakt na jakiś czas się nie da, bo muszę kilka spraw posprzątać, a bez kontaktu tego się nie da zrobić. A to sprawy, które nie mogą niestety czekać. Narazie jednak odpoczywam.

Już mnie tak przedstawiła do jednych znajomych. Nie boje się- to pokaże kto przyjacielem w życiu był, a kto nie.

Autorze, dopiero wkraczasz w mroczna krainę wiedzy psychologicznej i zapewniam Cię, że im więcej będziesz wiedział, tym szybciej będziesz uciekał od tej kobiety. Przyznam Ci się, że gdy przeczytałam opis tej kobiety, aż mną wzdrygnelo z wrażenia, bo jak na osobę, która dopiero co zaczęła otwierać oczy potrafiłeś dostrzec właśnie te najbardziej dające do myślenia jej zachowania i reakcje na różne sprawy i do tego jeszcze opis jej wyglądu, ubieranie się i czesanie jak mała dziewczynka. Okropna kobieta. Ja raczej bałabym się kogoś takiego niż chciała spędzać czas i to pod wspólnym dachem.
Ona jest taka niezaradna, a przecież przypomnij sobie, jak szybko potrafiła załatwić sprawę przeprowadzki. Dlaczego nagle umiała tak skutecznie się obrócić? Otóż dlatego, że zależało jej na tym.
Dobrze, że nie masz z nią ślubu ani dziecka.

No tak - czekałem aż dojrzeje. Masz rację.

No nic na razie unikam kontaktu do minimum, potrzebuje czasu, aby sobie to wszystko przemyśleć.
Chciałbym jeszcze poczytać więcej, ale za dużo haseł jak dla minie: osoba bluszcz, bordeline, osobowość narcystyczna, syndrom DDA..
Gdzie w takim razie szukać informacji? Wiem, że w sobie, bo i ja mam problem. Tyle tylko najpierw chciałbym dowiedzieć się więcej o tym jej zaburzeniu.

Wiele rzeczy się pokrywa, a najbardziej pasuje osoba bluszcz. 

Teraz odpoczywam od niej, nie kontaktuje się- odpoczywam i układam sobie w głowie.
Dzięki za rady- wrócę tutaj za jakiś czas i napiszę co się dalej działo.

Pozdrawiam Was serdecznie.

Zdobywanie wiedzy i jej poszerzanie to zawsze super sprawa. Na razie, przez jakiś czas będziesz rozczytywał się na temat zaburzeń osobowości i rób to, jeśli przyniesie ci to jakaś ulge i da pewność, że ta kobieta jest do odrzutu na dalszą metę.

Ja jednak jestem pewna, że za jakiś czas tego zytania, tych analiz psychologicznych poczujesz się zmęczony tym śledztwem, ponieważ tak czy siak nie będziesz miał pewności czy ona jest narcyzka, czy osobowiścią zależną, czy taką albo śmiaką. Bo obojętne z czym ona ma problem na partnerkę dla ciebie się nie nadaje, bo żaden z niej przyjaciel ani towarzysz życia. Złe to drzewo, które daje złe owoce. Zły to związek, który sprawia, że jedna ze stron czuje się na koniec, jak rozjechana przez walec drogowy.
Gdy to zrozumiesz zajmiesz się wreszcie sobą i przestanie obchodzić Cię to jakiego rodzaju ma ona zaburzenia.
Życzę powodzenia, siły i podjęcia mądrej decyzji.

To żadna Twoja wina. Tak się stało, że ślepy los postawił Ci na drodze zaburzona kobiete, wpadła Ci w oko i poszło.
Nie miałeś wtedy żadnej wiedzy, więc tym bardziej wszedłeś w to, jak w masło.
A potem, jak dzieje się zazwyczaj, zaangażowałeś się uczuciowo, wiec już wpadłeś niczym ta żaba, najpierw w zimna wodę, a potem skończyła ugotowana we wrzątku.
Jak większość ludzi, którzy nie mają żadnej wiedzy na temat zaburzonych nie widziałeś żadnego dla siebie zagrożenia, dziwaczna osobę postrzegales poprzez pryzmat swoich pobożnych życzeń, byłeś tak podekscytowany faktem, że znalazłeś miłość życia, że nawet czerwone lampki potrafiłeś przekuć na twoja i jej korzyść.
Wiem jak to działa, bo przecież sama przechodziłam przez taki proces i też trwało to latami. Gdybym dzisiaj poznała takiego człowieka, to po pierwsze od razu bym go rozpoznała, a po drugie nawet chwili bym się nie zastanawiała nad dalszym ciągiem. Skończyłabym taka znajomość natychmiast, żeby nie wiem jak podobał mi się ten facet i żeby nie wiem kim był. No ale za swoją wiedzę, wcześniej zapłaciłam straconymi latami, zdrowiem i nerwami.
Wracając do Ciebie. Widziałeś, że z kobietą jest coś nie halo, ale zależało Ci na niej, więc starałeś się jakoś jej pomóc, by łatwiej się kobiecie żyło.
Twój błąd polegał na tym, że byłeś nadgorliwy i na tyle siebie nie cenisz, że potrafisz swoje zasoby walić w wor bez dna.
Najpierw trzeba człowieka dobrze poznać, przekonać się czy jest twoim przyjacielem, czy nie, budować w sobie zaufanie do tej osoby, a nie od razu powystrzelac się ze wszystkiego, co masz najlepsze. Być przyjacielem, ale robić to z głową, a nie postępować, jak pierwszy naiwny.
Ona najprawdopodobniej jest narcyzka i rzeczyscie nie brakuje jej cech psychopatycznych, ale uwierz mi, to jej problem, a nie twój.
Na razie takie słowa, doskonale o tym wiem, nie docierają do ciebie w pełni, ale za jakiś czas sam przekonasz się, że będziesz miał w tyle na czym polegają jej zaburzenia i jak je nazywać. Będziesz miał tak dość tej roszczeniowej i egoistycznej baby, że nawet myślenie o niej będzie cię mierziło. Będzie liczyło się tylko to, że nie chcesz kogoś takiego dla siebie.
Pisz koniecznie i walcz o siebie, żeby różne zdziry nie zeżarły Cię żywcem.

Ja przecież wiem o tym doskonale, ale co zrobić? Tak się czasem zdarza, że i najmądrzejszy wpadnie w wieloletni kanał.
Autor napisał, że dopiero od niedawna coś niecoś wie o bluszcz ach, o zaburzeniach, wcześniej był kompletnie niekumaty w tych kwestiach.
Lepiej późno niż wcale. A może akurat uda mu się wyczołgać z tego układu?
Też odniosłam wrażenie, że dalej ciągnie go do tej kobiety i jak znam życie, on na pewno wróci do niej, o ile już nie wrócił. Ta kobieta zna go przecież doskonale i wie, na które przyciski nacisnąć, by osiągnąć swój cel. Tak więc on do niej wróci, tyle tylko że ziarno w jego głowie  zostało zasiane i mam nadzieję, że teraz będzie uważnie obserwował, co wokół niego się dzieje. Za jakiś czas, nie ma siły, żeby było inaczej, między nimi znowu coś się wydarzy i może dopiero wtedy dojdzie do definitywnego zakończenia? Chociaż osobiście ja nawet w taki scenariusz wątpię. Facet ma ewidentny problem sam ze sobą, więc to ognisko długo będzie wygaszal.
Tak więc ja o tym wszystkim wiem, ale staram się pisać do niego w bardzo wyważony sposób, ponieważ autor nie jest w najlepszej formie, a poza tym do niego teraz i tak niewiele dociera. Wiem jak to działa.
Psycholog będzie dla niego wybawieniem, bo babsko nie odpuści sobie tak łatwo takiego zywiciela. Gdzie ona by znalazła drugiego takiego?
W ich przypadku to jest tak, że wiódł ślepy kulawego. Daleko nie zajdą.

Jestem zadowolony, że otworzyłyście mi oczy na świat. Byłem niczym dziecko zagubione we mgle.

Teraz zrozumiałem na pewno tylko częściowo, gdzie leży mój problem. To, że wpoiłem sobie, że muszę zasłużyć na miłość, muszę się cały czas starać.
To, że łaknę być wyjątkowym i i to, że druga osoba mówi, że nie mogę żyć bez niej. To mnie nakręcało.
Chciałem zbawić drugą osobę, pomóc jej, naprowadzić, zaopiekować się. Brak z mojej strony w życiu asertywności. Byłem idealnym kandydatem dla tego typu osób.
Dążenie do ciągłej perfekcji i próba zaspokojenia innych.
Swoja JA zatraciłem w związku i nie tylko. Teraz  zrozumiałem dzięki Wam i tym wszystkim Waszym słowom, że problem leży we mnie.
Jestem zaburzony- czas na terapię. Samodoskonalenie i długa droga przede mną. To niełatwe, ale zrozumiałem. To już dużo, bo nie łatwo się przed sobą przyznać do tego.
Zrobiłem milowy krok, ale wiele milowych kroków jeszcze przede mną, aby po drodze się nie zagubić.

Jednak udało się zauważyć, że jest dla mnie szansa. Długo to trwało, a w związku stałem się ofiarą. Choć mysłałem, że to ja jestem Panem i Władcą.

Dużo czytałem i analizowałem. Wiedzy fachowej jest sporo. To była tylko moja wina, bo jak słusznie zauważyłyście ta osoba już od początku taka była. Tylko ja chciałem ją zmienić.
Myślę, że nie zgodzę się z Wami w jednym- odnośnie kontynuacji wszystkiego.
To ja krzywdzę siebie i ją. No bo ona do cholery taka jest......
Będę szukał siebie i myślę, że znajdę siebie. Zajmie mi to dużo czasu, ale jestem ambitny i zawalczę o siebie. Tak jak walczyłem o innych.

Co ciekawe problem nie leży w przeszłości- nikim się nie opiekowałem. Rodzinę mam wspaniała o zdrowym podejściu. To leży po prostu w mojej osobowości, w zaburzeniu. Po prostu.
Myślę, że będę kiedyś w stanie wejść w normalnych związek, gdy ciężko zapracuje o siebie. To bardzo bardzo daleka droga. Aby też nie powielać schematu i nie przyciągać narcystyczne osoby.
I nie tylko w związku, ale i w życiu towarzyskim.... No bo takich nie brakowało jak tak spojrzy się. Choć mam masę znajomych to jednak tylko znajomych, a nie przyjaciół. Jeśli komuś tak bardzo zależałoby na mnie opieprzył by mnie i powiedział- chłopie co Ty robisz.... Otwórz oczy. Zrobiłbym to co Wy tutaj. Nie dostałem tego - tylko od tych najbliższych, którzy kochają zdrowo.

Inną kwestią jest ta kobieta. Teraz jestem tego pewny już, że to jest choroba jej. Ciężkie zaburzenie osobowości. Zbyt długo o tym myślałem i teraz wiem, że to 100% prawda o niej. 100%, a te wszystkie cechy się sprawdzają. Nie pojedyńczę, ale duża większość. Więcej informacji jest o facetach niż kobietach- jednak mam teraz pewność, że tak jest i nie muszę już o tym czytać i szukać potwierdzenia. Wiem i wiem i koniec.

Zgodze się, że to już nie mój problem- teraz liczę się JA, Ja i jeszcze raz JA...
Mądrzy ludzie też mi to uświadomili    Dla siebie jednak muszę ją zgłębić. Dlaczego? Choćby aby wyjść z tego i nigdy nie wplątać się w to i coś podobnego.
Zrozumieć to wszystko, a i ja zrozumiem lepiej wtedy siebie.
Teraz nabieram sił sam ze sobą. Wiadomo jednak, że jeszcze przychodzi ta najtrudniejsza chwila.
Nie można całkowicie się odciąć, bo są pewne sprawy do załatwienia. Choć nic poważnego dla mnie.Przyziemne proste sprawy do zakończenia.
No i ta najtrudniejsza- Game OVER.

Muszę zrozumieć jedną i ostatnią rzecz. Choć chyba już to mniej więcej rozumiem, ale nie znalazłem w artykułach odpowiedzi.
Ta osoba mnie w ogóle nie kochała, bo jest chora. Spełniała swoje zachcianki, nie ma empatii. Nie ma miłości. Nawet seks był wykorzystywanie mnie. Choć to ja czułem, że wykorzystuje ją.
A nie jest prawdą co piszą- potrzebowała tego jak tlenu. To ja nie byłem w stanie sprostać temu je pożądaniu seksualnemu. A cholera w społeczeństwie jest inny obraz- jestem facetem. To ja potrzebuje niby bardziej... Ten seks to była jej broń na mnie. Aby uzależnić jeszcze bardziej. Nie rozumiem tego, że ona robiła to przeciw sobie chyba. Aby uzależnić i patrzeć w oczy mi i widzieć sibie w moim odbiciu i to uwielbienie. Teraz widzę jak patrzyła na mnie szalaonymi oczami. Nienormalnie. Ale mi się to podobało jak cholera...

Podsumowując czekam tylko na potwierdzenie jeszcze po raz ostatni, bo nie rozumiem. To mistrzowie gry, nie ma szans na nich. Ja jestem za słaby, aby tu wygrać. Tu wygraną jest ucieczka i to jak najszybciej. Żadne tłumaczenie nie pomoże, przekonywanie. A i też własne poczucie niesprawiedliwości i próba odegrania się tak po ludzku.
Bo cholera jestem też zaburzony, ale nie zasłużyłem sobie na taką grę, manipulację tyle lat. Zniewolenie i zostanie strasznym ale to strasznym frajerem.
Zdrady tu nie było, choć pewien nie mogę być i nigdy już nie będę.... Jednak przez tyle lat wyciskała soki i trwała. Pewnie jak już mnie nie będzie w jej życiu- będziesz szukała za wszelką cenę kolejnego frajera. A jak nie znajdzie albo się znudzi to wróci do mnie. Znowu będzie próbować- za pół roku, za kilka miesięcy. Gdy niby dojde do sibeie znowu zaatakuje.
A wiem, że to mistrzowie i zrobi wszystko aby znaleźć sposób. Ma swoje latatjące małpki, które dowiadują się jak sobie radzę.
A ja też gram teraz, aby obronić siebie i jak najmniej informacji jej przekazać. Aby uciec trzeba odciąć też te małpki od siebie. A to znowu duża zmiana w życiu.
Jej małpki czyli dawni moim znajomi pukają do mnie. Małpki poszły do niej i pociąga je za sznurki. Te małpki które zdołała dostać. A oni pukają do mnie i będą pukać znowu jak też coś z tym nie zrobię....
I to jest w tym najtrudniejsze. Trzeba spieprzać (  a co tam- idealny nie jestem )       jak najdalej i zamknąć drzwi to sto spustów. Samo spotkanie, a potem próba odparcia ataku i nie wchodzenie w bagno będzie cholernie trudne. To w końcu mistrzowie, a ja jestem zaburzony i słabiutki. Łaknę tego wszystkiego  i moge to dostać na już. Natychmiast. Pokonanie te słabości, praca ciężka nad sobą pozwoli na pewno uniknąć tej próżności i opieki. Nie chcę być już do cholery ofiarą. Jestem zdrowym fizycznie facetem, wysportowanym, zwyczajnym z wyglądu.
Lubią mnie ludzie obcy i nieobcy i to nie za to, że pomagam, zbawiam ich, jestem ofiarą. Nie potrzebuje samouwielnienia.
No ale tak po prostu bo jestem, bo jestem ciekawy, a nie dlatego że mogę pomóc.. To dla mnie bardzo ważne. Choć wcześniej byli tacy co wykorzystywali mnie. Widzę to i odetne się od ludzi tego typu. Potrzebuje ludzi, którzy wniosą dużo życia i tylko pozytywnej energi dla mnie. Takimi ludźmi warto się otaczać, ale ja nia miałem zbyt wiele takich. Ciągneły do mnie właśnie problematyczne osoby i brały brały. A ja dawałem i nic nie odbierałem....

Na koniec kilka pytań, aby to potwierdzić sobie w głowie:

1. Ta osoba wcale mnie nie kocha, nie wie co to miłóść zdrowa prawda? Kocha tylko siebie i zrobi dla siebie wszystko. Jestem tylko przedmiotem dla niej. Nie liczę się wcale.
Jest po prostu chorą osobowością- nie do życia... Czy to jest jej wina? Czy można mieć do niej pretensje, że tak mnie wykorzystała na tysiąć metod i sposobów?
Chyba nie - prawda?  Taka jest, nie czuję wyższych uczuć. Jest dla drugiej osoby takiej jak ja niczym diabeł. Wyssie wszystko i nie czuje nic.
To przerażające strasznie, a zarazem strasznie przykre i smutne. Jest po prostu starsznie chora, a tego jak czytałem nie wyleczy się już.
Spieprzyli jej życie rodzice w dzieciństwie. Gdyby dali jej troche empatii, inaczej wychowali to dziś mogłaby być super osobą- zdrową osobą. Czy można mieć do rodzica jednego czy drugiego pretensje?
Absolutnie nie, bo ich znam i też mają tą chorobę osobowości . Teraz to widzę. Z jednej strony mogli zawalczyć też o siebie albo o córkę. No ale nie sprostali tej chorobi. Ich przygniotła.
Życie bywa straszne, ale pod burzy- ostrej jaką przeżyłem wiele wiele lat- wyjdzie piękne słońce.
A świat za jakiś czas będzie dla mnie cudowny i przepiękny. Na to liczę.

To ja też mogę być spokojnym, że nie skrzywdzę jej jak już na dobre odejdę,a  zrobię to. Potrzebuje jeszcze siły w sobie, bo muszę się spotkać, aby załatwić do końca wszystko. A tutaj będzie ostra gra- i muszę się obronić- siebie i swoje JA. To będzie trudne, więc odpoczywam, bo muszę być gotowy na ostatni krok.  Pytam o to skrzywdzenie, bo przecież jestem zaburzony nadal. Przede mną ostra praca i wciąż chcę mieć wewnętrzny spokój jeszcze, że jej tak na prawdę nie skrzywdzę prawda? Ja jej pomogę , a przede wszystkim sobie. No bo ten wstrząs może zapewni jej pomoc u terapeuty. A może i nie. Ja już nie będę w tym uczestniczył...To będzie nie moja sprawa.

A ona sobie w życiu poradzi na bank. Znajdzie innego żywiciela albo pójdzie na terapię i wyleczy się trochę. Będzie kontrolować to i starać się być lepsza.
W tym nie jest moja już rola.
Na konfrontacje nie ma co iść prawda? Nic jej nie wytłumaczę, szkoda czasu. Ona nie zrozumie, że jest chora i wszystko odwróci w drugą stronę.
Na pokazanie swojego gniewu i wyrzucenie swoich racji i bólu w jej stornę- oskarżenie o manipulacje również nie ma sensu nie? Lepiej bym się poczuł zapewne dla siebie.
Wywaliłbym ten ból z siebie i zostawił ją z tym samą. Potem odwrócił się i uciekł- nie słuchając jej tłumaczeń i kolejnej gry. To mistrzyni- przegram wtedy.

To jej nie skrzywdzi nie? Po co to robić?  Stąd odejście jest takie trudne. W zdrowym związku - idziesz i mówisz. Trudno nie udało. Przykro mi. Popłaczecie ale zrozumiecie, że do siebie nie pasujecie i szkoda życia, aby stać w miejscu i zmarnować nawzajem życie. W pokoju się rozchodzice i układacie życie na nowo.
Tutaj widzę, że tego nie będzie. Stąd tylko ucieczka i nie tłumaczenie się i totalne zamknięcie drzwi pozwoli na ratunek dla siebie. Gdy będzie próbowała wrócić trzeba być silnym i dalej kurczę uciekać aż się znudzi jej.... Tyle tylko, że będę dla niej zawsze słabym przedmiotem po który można wrócić i znowu się zabawić mną. Na to nie mogę pozwolić.
Patrząc tak to jej się nie da usunąć. Może zawsze wracać- nie ma emocji i honoru. Wróci niczym wampir po krew. Wiem, że wróci, ale trzeba być czujnym i gotowym by na to nie pozwolić.
To cholernie trudne. Przede mną długa droga, a każda słabość gdy pojawi się jednak może powodować powrót do niej. Tego nie chciałbym, człowiek jest tylko słabą istotą.
Muszę być silny...

Na koniec dziękuje za darmową terapię i przeczytanie moich brudów. Niestety aby się uwolnić trzeba problem sprzedać komuś. Tutaj szukałem pomocy i ją znalazłem.
Zrozumiałyście mnie, bo niektóre z Was same przez to przeszły i były ofiarami. Dziś są pewnymi siebie i swoich uczuć kobietami. Zdrowymi i silnym dla siebie.
A pomoc innym to piękna rzecz z Waszej strony. Tylko, że zdrowa pomoc, a nie kosztem siebie. A taką właśnie zdrową pomoc otrzymałem tutaj. Dziękuje.
Amen...

Kacper, na sam początek napisze Ci coś, bo potem, gdy się rozpisze, zapomnę o tym. Otóż, chodzi o to, że gdy będziesz z nią rozmawiał, to pod żadnym pozorem nie mów jej, jakie to problemy w sobie odkryłeś, że jesteś zaburzony i Bóg wie co jeszcze z Tobą nie tak. Najlepiej byłoby, żebyś w ogóle nie wdawał się w jakiekolwiek rozmowy z tą kobietą, ale jeśli już, to na swój temat buzia na klodke w myśl zasady, że mowa jest srebrem, a milczenie złotem. Nie dawaj jej dalszej instrukcji do obsługi Twojej osoby, bo ona wszystko, co powiesz w dobrej wierze obróci przeciwko Tobie i wykorzysta słabość.

Na swój sposob ona może i Cię kochała, ale pamiętaj, tylko na jej sposób. Wasz związek nie był zdrowy, bo trudno, żeby dwie chore osoby były w stanie zbudować coś zdrowego. Samo w sobie jest to zaprzeczeniem. Wiódł ślepy kulawego... już o tym pisałam.

Bądź też ostrożny w ocenie swojej osoby, z tym że jesteś nie wiadomo jak zaburzony itd. Na pewno mądrością raczej się nie popisałeś i fakt dałeś się podejść jak mało kto, ale po części wynika to też z tego, że brakuje Ci doświadczenia z kobietami. Nie ma w Tobie nawet za grosz pragmatycznego myślenia, twardego stąpania po ziemi, tylko naiwne myślenie, czysto życzeniowe, bujanie w obłokach. Tak o tych sprawach może myśleć tylko młody dobry chłopak, który wyszedł z fajnego domu i kompletnie nie zna się na ludziach i pojęcia nie ma o życiu.
Masz też w sobie jakiś dziwny przymus, żeby wszystko robić perfekcyjnie i być idealnym. Tymczasem to tak nie działa.
Dalej- na miłość wcale nie trzeba zasługiwać ani tym bardziej walczyć o miłość. Walczyć to można z chorobą, przeciwnościami losu albo na wojnie, jeśli komuś odpowiada nadstawianie własnego karku, żeby jakiś opasły grubas miał jeszcze więcej hajsu niż do tej pory ma.
Ani teraz, ani nigdy w przyszłości nie wychodź więc przed szereg i nie bądź nadgorliwy. Niech inni wychodzą przed szereg, skoro chcą, ale Ty tego nie rób. Po prostu szanuj się.
A przy okazji-zadanie domowe dla Ciebie.
Co to znaczy szanować się? Proszę podać definicje szacunku do samego siebie oraz przykłady na potwierdzenie swojej tezy. Nie musisz pisać mi tu odpowiedzi, wystarczy że sam sobie odpowiesz.
Bo niestety mocno kuleje i Ciebie poszanowanie własnej osoby.

Napisałeś, że wiesz doskonale o tym, że ona prędzej czy później znowu Cię napadnie i będzie chciała, żebyś do niej wrócił. Oczywiście, że tak będzie, no chyba że szybko znajdzie kolejnego jelenia, ale nawet jeśli kogoś znajdzie, to przecież o Tobie nie zapomni. Musisz wiedzieć, że ta kobieta zapamięta Cię, jako wpatrzonego w nią niczym w jakąś świętość dobrego i poczciwego człowieka, który w imię wielkiej miłości gotów był zrobić dla niej wszystko. W związku z tym, kto wie czy nie staniesz się w jej oczach kimś w rodzaju rezerwowego.

Kiedy masz pierwsza wizytę u terapeuty?

Ulle- dziękuje za miłe słowa.
Masz zupełną rację. To mistrzowie gry i nigdy z nimi nie wygramy.
Odciąłem kontakt i raz tylko napisałem do niej, aby się upewnić, że taka jest. Zagrałem w ją grę smsową i przegrałem.
Chciałem być sprytny i ją wypuścić. Skupiłem się na niej, aby jak najwięcej się dowiedzieć.
Wymyśliłem wszystko, aby ją wypuśić. Co z tego wynikło?
Zagrała tak, że prawie jej uwierzyłem. Choć wiem przecież, że to chora osoba. Przekonałem się o tym z tymi smsami, ale to mistrzowie gry.
Potrafiła napisać, że leczy się u psychologa i on jej powiedział, że to uzależnienie nasz związek. To, że toksyczny układ między nami. Psycholog kazał jej, aby mnie zostawiła dla dobra swojego. To,że już do niej nie wrócę.....
Zacząłem jej wierzyć, że się leczy. Tak to wszystko pięknie napisała. Prawdę o naszej relacji. Potrafią tak grać, że nie wygrasz, bo to wszystko nieprawda.
Mimo, że to rozumiem potrafiłem wpaść w jej sidła z nadzieją, że się uratuje i psycholog jej pomoże. Dla niej, bo ja już nie wrócę.

Gdybym teraz się po raz ostatni spotkał to wygrałaby pewnie. Muszę nabrać sił. Muszę dla siebie spotkać się z nią po raz ostatni i robie to dla siebie, aby zakończyć wszystko.
Nie będzie to łatwe, ale potrzebuje tego dla siebie. Ona pewnie będzie dalej próbowała wrócić, ale zamknę wszystkie drzwi. To są niesamowici manipulanci.
Jak piszę w artykułach- trzeba uciekać, bo Ty nie wygrasz tej gry nigdy.

To chory układ był a ja znalazłem wyidealizowaną miłość. I to w niej widzę. Swoje pragnienia, które mi dała. Jej już nie ma- tylko są moje wyidealizowane zaburzone wizje.
To już dużo, że to widzę. Teraz czeka mnie ciężka praca nad sobą, ale dam radę. Długa droga przede mną. Im więcej czytam tym bardziej zdaje sobie z tego sprawę, ale sobie poradzę.
Za jakiś czas będę już zwykłym człowiekiem- po prostu sobą.

Masz rację- wyszedłem z naprawdę fajnego domu, miłości otrzymałem bez liku. To co piszesz to wszystko prawda, po za tym, że taki młody nie jestem. Wiem, że potrzebuje psychoterapii i czasu, aby znaleźć swoje Ja i siebie. Dzięki również Tobie tutaj zrozumiałem to. Dla mnie to mega ważne. My wrażliwe osoby, po ciężkich przejściach i doświadczeniu tego wszystkiego, a potem wielkim szoku i odkryciu prawda rozumiemy siebie najlepiej. Prześliśmy tą piekielną katorgę, ale na własne życzenie. Trzeba zadbać o siebie i nigdy więcej nie pozwolić psycholom wejść w nasze życie. Zamknąć wszystkie drzwi i samodoskonalić siebie i zrozumieć siebie. To długa droga, ale teraz jestem gotowy.

Ta osoba kocha mnie, bo czerpie ze mnie wszystko. Jestem dla niej pożywką i łatwo mnie nie wypuści. Zrobi wszystko, aby zostać ze mną i nadal się karmić. Wiem, że nawet jeśli znajdzie inną ofiarę będzie starała się wracać. Nie można jej na to pozwolić NIGDY.
Masz rację- nie można odkrywać się na wszystkich. Jedynie na te osoby, które na to zasługują- jak rodzina i może inne osoby na którym naprawdę zależy na Tobie. Trzeba być bardzo ostrożnym i najpierw sprawdzić innych, a na koniec mówić o swoich prawdziwych uczuciach.

Dziękuje za zadanie domowe. Poczytałem o szacunku do siebie i szacunek mam do innych, ale nie do siebie. Teraz to analizuje i szukam przykładów. To super zadanie domowe. Nigdy ich nie lubiłem w szkole,uczelni itd, ale to jest super zadanie. I długie, bo trzeba długo uczyć się szacunku do siebie. Przede mną długa droga.

Tak- ona zrobi wszystko, aby wrócić do mnie. Nie miała innych ofiar- sprawdziłem to. Tym trudniejsze to zadanie. Zawsze będę na jej celowniku. Stąd muszę spotkać się z nią ostatni raz i zniechęcić ją. Mam swój plan, ale to piekielnie trudne zadanie. Trzeba najpierw wygrać ze sobą- zachować spokój. Nie jestem na to gotowy jeszcze, bo jestem za słaby.
Chcę to zrobić dla siebie, aby poczuć się pewniej, znaleźć ten szacunek do siebie. Na słowa nie wygram, ale wiem co zrobić, aby nie wracała w najbliższym czasie.
Choć później może próbować, ale ja już będę silniejszy, stał bardziej na nogach i znał pojęcie szacunku do siebie i umiał je wykorzystać.

Przeżyłem ogromny szok i jestem wypruty z emocji. Wykończony wszystkim, ale powoli powoli dochodzę do siebie.. Odnajduje radość z rzeczy, które rzeczywiście chcę robić i lubię.
Muszę się tego nauczyć i wiedzieć co lubie a co nie. Na co mam ochotę, a na co nie. Umieć powiedzieć NIE. To trudna droga. Świat cały stanął mi na głowie i teraz przeżywam przebrażenie powolne. Jakbym uczył się świata na nowo...
Nawet nie rezerwowego, bo jestem dla niej jedyną ofiarą i pewnie długo jeszcze będę. Zrobi wszystko, aby wrócić niczym wampir po krew.. Dla nich to silniejsze od wszystkiego. Poradzę sobie i wygram siebie. dla siebie Pewności 100% nigdy nie ma, ale raczej jestem spokojny. Dam radę.

Jeśli chodzi o terapete to mój obowiązek, aby pójść. Inaczej sobie nie poradzę mimo, że wiele zrozumiałem już. Teraz po pandemii bardzo ciężko dostać się do dobrego specjalisty, który zrozumie problem narcyzmu. A jak czytałem niewiele osób wie w czym rzecz. Wiedzą Ci co to przeżyli jak my i zaczerpneli wiedzy. Choć nie do końca wszystko widzę i tak jeszcze.
Szukam wciąż, ale w końcu znajde. Zależy mi aby nie była to terapia on-linie, a teraz wielu terapetów tak robi. Ja muszę zobaczyć tego człowieka i spojrzeć w oczy. To dla mnie łatwiejsze.
Myślę, że za 2-3 tygodnie zacznę terapie. Wciąż szukam takiej osoby, ale to nie łatwe. Terapii potrzebuje teraz jak nigdy.

Będę pisał dalej co jakiś czas jak sytuacja wygląda. Szczególnie po ostatecznym spotkaniu. Zobaczymy co życie przyniesie.

Pozwolę się z Tobą nie zgodzić Ulle. Wątpię, że ta kobieta spędza czas analizując co bylo w tym związku nie tak. Osoby narcystyczne zwykle mają zero wglądu w samych siebie i nie są w stanie przyjąć do wiadomości, że mają wady albo popelniają błędy.

To całe gadanie o toksyczności ich relacji i myśleniu o psychologu to zwykla ściema, podobna do ściem alkoholika, który ze łzami w oczach zarzeka się, że już ani kropli nie tknie. Taak... a świstak siedzi i sreberka zawija. Autor bardzo słusznie traktuje takie wyznania jako podejrzane, bo jest to zwykła podpucha majaca na celu urobienie go pod siebie, żeby zlitowal się nad nią biedną, która tak "wiele" zrozumiała i wrócil do niej.

Tak, najważniejsze jest powiedzenie jej NIE, ale w obecnym stanie Autor dodatkowo powinien sie od niej jak najbardziej trzymać z daleka. Ona jest autentycznie dla niego niebezpieczna.