Związek. Koniec czy nie. - Netkobiety.pl

Cześć,
myślę, że nie chodzi o zapominanie i wybaczanie tych jego wybuchów. Ewidentnie twój partner ma problem z kontrolowaniem złości / gniewu i taki problem sam nie zniknie. Piszesz, że on chce wszystko odbudować - czy ma jakiś plan pracy nad swoim zachowaniem? Jak chce zapobiec kolejnym wybuchom gniewu? Bo samo "postaram się" i "to się nie powtórzy", to niestety za mało.
Sama musisz sobie odpowiedzieć jak bardzo jeszcze go kochasz, co daje ci ten związek, jakie są pozytywy i czy "gra jest warta świeczki".

"myśle O nim czy sobie poradzi sam, czy nie zamknie się w domu, czy się nie załamie"
nie warto być z mężczyzną z litości. Ciebie to unieszczęśliwi a jego upokarza. To on zadecyduje co zrobi z własnym życiem po twoim ewentualnym odejściu. Dorosły mężczyzna, starszy od ciebie, nie potrzebuje niani.

Czy on zdaje sobie sprawę, że przez swoje zachowanie może Cię stracić? Co jest przyczyną tych jego wybuchów (z jakimi sytuacjami sobie nie radzi)? Jeśli będzie następny raz, to zanim na ciebie z czymś wyskoczy i huknie on może spróbować to jakoś powstrzymać, np.:
wyjść na chwilę z mieszkania/ domu, przewietrzyć się, ochłonąć z emocji
odseparować się w innym pokoju
mieć pod ręką coś co można zniszczyć/ potargać i wyładować gniew
jak już ostygnie i weźmie kilka głębokich wdechów - usiąść przy stole i przedyskutować o co poszło.

Ale tak jak pisałam....to twoja decyzja czy chcesz z nim żyć i czy w ogóle dasz mu szanse.

Piszesz, że on chce wszystko odbudować - czy ma jakiś plan pracy nad swoim zachowaniem? Jak chce zapobiec kolejnym wybuchom gniewu? Bo samo "postaram się" i "to się nie powtórzy", to niestety za mało.

Nic raczej z tym nie zrobi odpowiedź jaka słyszę, kiedy już ochłonie, - taki już jestem.

Koniec. Postanowiłam póki co nie wracać. Na co on, że nie będzie tkwił dłużej w takim związku.
100 myśli, nie potrafię się ogarnąć. W czwartek mamy się spotkać ostatni raz, pozabierać swoje rzeczy.
Nie wiem czy dobrze zrobiłam. A co jeśli będę żałowała, że nie dałam nam tej ostatniej szansy ?
Pomóżcie,
poradźcie,
pocieszcie.

Już nie zawalczy, zbyt dużo było "cichych" dni, zbyt wiele czasu minęło, zbyt długo czekaliśmy.
Chciałabym wierzyć, że czeka mnie jeszcze coś dobrego, a przede wszystkim w to, że będzie dzielny i sobie poradzi z samotnością.
Szczerze mówiąc to o siebie się tak nie martwię, jak o Niego, ale to chyba normalne po związku z osobą, z którą przeżyło się dużo czasu, i którą się kocha.

Myślałam, czy na ostatnie spotkanie nie napisać dla niego listu, takiego aby wiedział, że zawsze może na mnie liczyć, zadzwonić, cokolwiek, chociaż wiem, że i tak by nie skorzystał, ale może fajnie, gdyby taki list dostał i przeczytał. Wiedziałby, że nie rozstaliśmy się dlatego, że przestałam kochać, i że to była wygodniejsza opcja, a dlatego, że moja psychika i dusza w głębi cierpiała

Ciesz się kobieto, że tak łatwo pozbywasz się świra z domu. Na dodatek starszawego, więc  podły charakter się nie zmieni. Doceniasz  po czasie,  powodzenia:)

Wiem, że pewnie wszystkie macie rację, ale nie jest łatwo zapomnieć i skończyć z czymś ot tak.

A ile szans już mu dawałaś? Ile musiałaś znosić jego wybuchów i awantur?
Co z tego, że będzie tęsknił? To nie szczeniaczek o którego trzeba się troszczyć a dorosły mężczyzna, który ma Ciebie i Twoje uczucia w głębokim poważaniu. Gdyby było inaczej zachowywał by się wobec Ciebie przyzwoicie.
Z premedytacją zniszczył Wasz związek, bo już taki jest. Nie patrzył na Twoje uczucia, gdy Cię krzywdził.

Świetnie sobie poradzi sam. Dużo Was łączyło, ale on to zakończył swoim zachowaniem.

Tęsknota? Za czym? Za jego wybuchami? Za kiepskim traktowaniem Ciebie? Jest za czym tęsknić. Aaaaa! Nie za tym kiepskim tęsknisz? Tęsknisz za tym dobrym? Hm.. . Ale złe i dobre jest całością. Biorąc jedno, bierzesz drugie.
Tęsknij. Pozwól, by to uczucie wybrzmiało, z czasem minie.

Napisałaś o pustce.
Cóż, bycie z samą sobą, jest wyzwaniem. Mierzyć się z własnymi myślami, uczuciami. Akceptować i siebie, i swe uczucia? Pamiętasz jeszcze co lubisz robić? A może polubisz coś innego?

Może nie wspólnie, ale też przeżywałaś inne, trudne chwile. Warto, byś o tym pamiętała i nie gloryfikowała jego i przeszłości z nim.

Jeśli dasz sobie szansę, tęsknota minie. Danie sobie szansy, to odpłakanie rozczarowania, żałoby po związku i nadziejach z nim związanych. To akceptacja siebie samej i swoich uczuć.

Nie staraj się. Myśl. Albo nie.

Wbrew temu co myślisz, masz wpływ na swe życie.

Ty - jego unieszczęśliwiłaś?
Zauważyłaś może ciąg przyczynowo-skutkowy?
Przypomnę. To on był wybuchowym, to on wyrzucił Cię z domu, a później beztrosko stwierdził "taki już jestem".

Czyli Twym zdaniem lepiej było dalej uszczęśliwiać go swoją osobą, siebie samą mając za nic.
Wejdź pod lodowaty prysznic, to pomaga oprzytomnieć.

Uff!

Pamiętaj, że jesteś wartościowym człowiekiem, nie stosuj wobec siebie przemocy, bądź łagodną dla siebie.

Nie wiem jak to nazwać. Przyjechał do mnie w nocy, chciał pogadać i się rozpłakał, bo nie miał z kim pogadać, komu się wyżalić, że zrozumiał itd. przemyślałam to, postawiłam warunek, że popracujemy nad tą relacja, nie nad związkiem. On to zrozumiał jako powrót do siebie. Teraz skacze nade mną, a ja się czuję strasznie. Wypłakałam swoje i już mnie chyba nie ciągnie do niego wcale.  Zbyt wiele się wydarzyło i zbyt dużo padło słów.
Wiem, że to nienormalne, czuje się jak chorągiew, ale jakoś muszę się z tego wykręcić. Nie chcę mówić wprost, że nie dam rady dłużej w tym trwać, nie potrafiłbym, bo jestem słaba psychicznie i łatwo jest mnie złamać łzami, gestem czy słowem, ale czuję, że to nie przetrwa zbyt długo.
Dziewczyny, co byście zrobiły na moim miejscu ?, bo tego, że jestem głupia i żałosna nie musicie mówić.:-(

No to już wiesz, co do niego czujesz - litość.
A to za mało, żeby budować cokolwiek.
Nie nabierz się na łzy, ani jakieś płaczliwe historie. Tu chodzi o Twoją przyszłość i spokój.
Tak jak powiedziała Lady Loka - powiedz mu wprost, żeby zabrał swoje rzeczy, i że nie chcesz z nim żadnej relacji. Zablokuj jego konto i numer. Zabroń przychodzić do Ciebie. Nie musisz się z niczego tłumaczyć - to jest Twoja decyzja.
To jest tzw. szybkie cięcie. Krótki ból, duża ulga.

Bądź stanowcza. On teraz jest trochę jak giez, który musi się do Ciebie przyssać. Tylko stanowczością go pokonasz.
Jeśli trzeba, jedź na zdarta płytę: między wami koniec, Ty już nic do niego nie czujesz, jeśli Cię szanuje, to zostawi w spokoju. Nie znaczy nie. I najfajniejsze - niech zachowa resztki godności i da Ci odejść.

Łzy i płacze są często aktorzeniem, które ma na celu uzyskanie od ciebie czegoś, albo wywołanie jakiejś konkretnej reakcji. Współczucia, żalu, albo współodczuwania. Nie daj się. To jest dziecinne. Pamiętaj jaki cel jest jego rozpaczy - Twój powrót. Ale to nie zmieni tego, że go nie kochasz. Przedłużysz w ten sposób tylko bolesną agonię, aż do momentu, gdy go znienawidzisz i ponownie uciekniesz, tylko z jeszcze gorszymi wspomnieniami.

To Twoja decyzja, co zrobisz.
Twoje życie.
A teraz się w nim dusisz.

Edit: to nie jest uczciwe ani dla Ciebie, ani dla niego. On nie wie co się dzieje, a Ty ciągle żyjesz na krawędzi.

Wszystko Tkwi w Twojej głowie.
Czego się boisz?

Że zranisz go? Zranisz. Ale on nie bał się ranić Ciebie.
Że zranisz siebie? A co robisz sobie teraz?

Skutecznie, to dobre słowo. Nie i koniec. Asertywność. Konsekwencja.
Pokorne ciele nie ssie dwóch matek, tylko zdycha z głodu, albo jest prowadzone na rzeź.
Jeśli z nim zostaniesz, to ma być Twoja decyzja. Ty kierujesz swoim losem. Wiesz, na co się piszesz i podejmujesz tą decyzję świadomie. Konsekwencje znasz.
Jeśli chcesz odejść, to tez ma być Twoja decyzja. Bo to Twoje życie. I nikt Ci go układał nie będzie.

Jedyne czego potrzebujesz, to wiedzieć, czego chcesz i dążyć do tego. A nie być cielakiem prowadzonym na rzeź.
Jak to zrobić? Nie mam pojęcia. Jeśli coś uważam za słuszne do zrobienia, to to robię. Jeśli mówię komuś "nie", to stanowczo. I jestem w tym konsekwentna.

Szybkie cięcie, krótka piłka. I po bólu.

Jak wizyta u dentysty - konieczna. Nieprzyjemna, ale dłużej trwa strach przed nią, i jest bardziej męczący, niż sam zabieg.

A byłas kiedyś w sytuacji dentysty? Wie, że zada ból i ludzie się go boją. Ale jest to konieczne, żeby byli zdrowi. Więc nie może się mymłać. Robi co do niego należy i już.

Edit: polecam ten wątek: https://www.netkobiety.pl/t122587.html
Tu babka daje sobie radę.

Jestem głupią idiotką. Poszłam do niego dzisiaj rano, zaniosłam bułki na śniadanie, chciałam wypić wspólnie kawę i porozmawiać. Co dostałam w zamian ?, Ochrzan. Że nic się nie poprawiło, że mam to wszystko gdzieś, i że mam się nie interesować co on będzie za chwilę gotował. Głupio mi się zrobiło, zabrałam torebkę, kurtkę i wyszłam. I nagle telefon, czemu sobie poszłam.
Czy on jest nienormalny ? Dobry moment, żeby to skończyć ostatecznie.

Jak najlepszy.

Przeniesione z kolejnego, trzeciego już wątku Autorki: