Małżeństwo bez miłości - chęć zdrady - Netkobiety.pl

To co uważasz za szczęście nie koniecznie nim jest.
Ty się nudzisz, szukasz niecodziennych emocji ,po za sobą w czymś w kimś ,mnóstwo przeszkód wynalazłaś tak naprawdę do szczęścia,mąż Ciebie irytuje,brzydzi i masz do niego niechęć,szukasz coraz więcej wad w nim i wzmacniasz - nie najlepiej to rokuje.
Mąż możliwe że Ciebie jeszcze kocha i naiwnie jest przekonany że jego miłość wystarczy żeby przeżyć życie z Tobą.
A może on siedzi z Tobą nie wiadomo z jakich powodów pewnie z wygody jak Ty i przyzwyczajenia, bo nic się nie chce zmieniać, ani jemu ani Tobie , możliwe że ma to samo co Ty  dlatego odtrącał wcześniej teraz odtrąca bo Ci nie wierzy.
Ty odtrącasz on odtrąca - marnie.
Zdaje się że to koniec żadne z was pewnie nic z tym nie robi i nie ma ochoty zrobić cokolwiek, terapia małżeńska pewnie odpada bo coś tam, w dodatku potrzebne są dwie przekonane jakoś do tego osoby żeby coś zmienić naprawić, wzajemne obwinianie,żale pretensje, urazy i awersje to zamknięte koło.Same nie miną te uczucia.
Jak w praktyce wygląda to męża wybaczenie na co dzień  ?
On jest przekonany że wiesz gdzie tkwił Twój błąd ? widzi że wasz związek się sypnął już dawniej?Rozmawialiście wcześnie w ogóle o tym co jest według was nie tak z wami ?
Refleksji to u Ciebie nie widać po tej potencjalnej zdradzie emocjonalnej, wcześniej już się oddaliłaś od niego,a mąż nie wiadomo co czuł  trza by mu do głowy wejść , może dalej myśli że się kochacie, z zaufaniem pewnie do Ciebie ma spory problem,a może głównie obwinia niedoszłego gacha.
Podejrzewa męczy się, ma wątpliwości, wypomina Ci to co się stało, kontroluje, pyta o szczegóły ?
Ty natomiast cały czas po tym kombinujesz jak się wyrwać, jak sobie ulżyć na boku, jak poczuć emocje,uciec, odlecieć znowu.
Szukasz sposobu na bezproblemową zdradę ?
Jak masz mocne stalowe nerwy to spoko, wyrzuty sumienia bardzo łatwo stłumić i zagłuszyć, sam romans i nowa znajomość załatwiają te sprawy i emocje, uzasadnień, usprawiedliwień zdradzenia i że to nie zdrada, to bez kłopotu znajdziesz cała stertę pełno tego, nawet w sieci i na tym forum.Jak tak się już oddaliłaś i odpłynęłaś to nie łudź się, że w każdej chwili znowu możesz bez problemu łatwiutko wrócić jak będziesz chcieć, to nie takie proste.
Masz kiepsko bo mąż Cię dyskretnie obserwuje raczej, to krótko po tym zdemaskowaniu, popełnił błąd, że nie wniósł o rozwód to częsty błąd z tym dawaniem niby szansy, polepsza się na moje oko przez miesiąc dwa, te pozorne wzajemne staranie, niby naprawa jak widzisz to kit, pic na wodę fotomontaż.
Moim zdaniem uniezależnij się od męża najpierw finansowo, zrób porządek z psychiką i rozwiedź się,ustal sądownie kontakty albo opiekę naprzemienną możesz mu zostawić też dziecko jak chcesz mieć więcej czasu na te emocje,bo nowy  ukryty romans to prawdopodobnie Ciebie pewnie rozwali psychicznie po euforii, możliwe że znów się wyda, a masz ewidentnie ochotę i przyzwolenie, pozwolenie na podwójne życie w kłamstwach, ale chyba nie jesteś taka silna i mocna żeby utrzymać równowagę w takim stanie,pewnie też czekasz aż pojawi się jeszcze atrakcyjniejsza okazja ,być może nie chcesz być ani przez moment sama, boisz się być, musisz mieć przysłowiowe portki obok siebie, nie ważne jakie byle by były, to też błąd według mnie, jak zrobisz porządek ze sobą to możesz być jeszcze szczęśliwa , wtedy na spokojnie możesz szukać bez desperacji partnera lub nawet partnerów jeżeli monogamia Ciebie nudzi i nie interesuje, bo w sumie nie musi.Sekrety i tajemnice i ta niby intymność w romansie jest przereklamowano i po czasie zaczyna bardzo męczyć.
Pozamiatane to Twoje małżeństwo ,samo nic się nie zmieni na lepsze, bez chęci i dobrowolności serce i rozum to jedno tak naprawdę sama sobie robisz konflikt tkwiąc bezwładnie w związku z mężczyzną którego nie kochasz, a możliwe że on Ciebie też nie tylko też boi się samotności i przyzwyczaił się czasem Cię przeleci ,macie ileś tam powiązań różnych i brakuje odwagi żeby to skończyć  no i jeszcze to nieszczęsne dziecko.
Kiepsko to wygląda Autorko ale to już sama wiesz.

A ja Cię rozumiem...
10 lat małżeństwa...2 dzieci
Nie było szału,ale źle bardzo też nie...myślę, że to właśnie ta byle jakoś nas załatwiła...
Coraz mniej czułości,zainteresowania...już nie obchodzi Cię jak minął mu dzień.Nie chcesz mu opowiadać o swoim....jedziecie na urlop w piękne miejsce żeby coś podgrzać.. nic z tego,bo nie chcesz z nim dzielić tych chwil...wolałabyś być tam nawet z siostrą czy koleżanką.Seks??? Brzydzi Cię jego wyraz twarzy,dźwięki jakie wydaje podczas seksu...zbiera Cię na płacz kiedy on Cię dotyka.
Mówią, że organizm daje tak znać że to koniec....zero przyjemności, wręcz ból którego być nie powinno.
Wyobrażasz sobie swój powrót po pracy do domu,w którym jego już nie ma....i czujesz ulgę...
Czy w takiej sytuacji jest sens coś ratować ??
Dla dobra dzieci,ze względu na stare czasy???
Jak się zmusić do bliskości kiedy czujesz się wtedy podle jak prostytutka....
Niech wszyscy nasi mądrzy komentatorzy spróbują żyć tak przez miesiąc...psychiatra gwarantowany.

Patrząc z boku, wciąż się dziwię, jak bardzo relacje między ludźmi mogą się spie***yć. Zresztą niekoniecznie wynika to, jak w tym przypadku, z jakiś gwałtownych zmian(zdrada) czy znaczących krzywd, doświadczanych przez jedną stronę od drugiej. Albo to bardzo powolne wypalenie i oddalanie się od siebie, połączone z absolutną niechęcią do naprawy, albo różnice między ludźmi, które wychodzą dopiero po jakimś czasie sprawiają, że nie idzie się między sobą dogadać. Jeszcze ten wstręt odczuwany do partnera to już wręcz przerażające...
Chociaż z opisu to raczej w dużej mierze znudzenie, niechęć do stałości i przeciętności, połączone z łaknieniem nowości i ekscytacji, pragnienie tych "bezcennych" emocji, bez których niektórzy nie mogą żyć...

Masakryczne rzeczy tu piszą niektóre- jak tak żle, to nie zmuszać się, tylko dać mężowi wolną rękę przynajmniej w tym, nie zasłużył?
albo się rozwieść. Pytanie jeszcze Hana czy inni mężczyżni Cię kręcą, czy to ogólnie niechęć do seksu?

A może mąż też się męczy z tobą i "rozum mu każe trwać ze względu na dziecko"? Porozmawiaj z nim, szczerze i głęboko porozmawiajcie sobie czy wasz związek ma jeszcze sens. Może wspólnie dojdziecie do porozumienia, że nie. Tak jest uczciwie się rozstać a nie czekać, aż u ciebie lub u niego pojawi się ktoś trzeci i z łatwością rozwali tę relację tyle tylko, że dużo bardziej bolesne to będzie dla wszystkich.

Hana, aby odebrać Ci dzieci, musiałby mieć poważne powody. Gadaniem tego nie zrobi. Doświadczenia wielu osób na naszym forum pokazują, że nawet i gadanie się kończy w momencie, w którym dochodzi do konkretów.
Odbieranie dzieci nie jest takie proste. Musiałabyś je i siebie poważnie zaniedbywać - pić, ćpać, narażać na niebezpieczeństwo.
Wiesz, dom w którym nikt nikogo nie bije, to trochę za mało, aby uważać go za szczęśliwy. Szczęśliwy jest dom, w którym jest miłość, wzajemna troska, szacunek.
Dzieci przecież nie są głupie - widzą i czują atmosferę jaka je otacza. I naprawdę nie sądzę, żeby wymagały aż takiej ofiary od Ciebie - jaką jest niszczenie Twojego życia w imię zachowania ... pozorów. Bo to co utrzymasz i zachowasz kosztem siebie samej, to będą wyłącznie pozory.
Nie prawdziwa bliskość rodzinna, miłość i jedność.
Pomyśl nad wszystkim na spokojnie ... nie chodzi o to, żeby odchodzić jak nam źle. Chodzi o to, żeby nie tracić życia na beznadzieję. Ty męża nie znosisz i w perspektywie kolejnych ... ilu? 50 lat razem? - wspólne życie wydaje się być koszmarem.

Może ja też się źle wyraziłam pisząc,że rozumiem autorkę.Chodziło mi o tę część jej wypowiedzi,w której mówiła o wypaleniu miłości  do męża.
Uwierzcie mi parę razy już czułam,że to jest ten moment...że nieważne co się będzie działo dam sobie radę.I pewnie dam,bo spinam poślady kiedy sytuacja jest podbramkowa.
A wtedy zbliża się moment kiedy trzeba poinformować dzieci...i wysiadam...milknę...
A on to wykorzystuje." No powiedz dzieciom. Powiedz,że zostawiasz tatusia..że masz w d...ich szczęście."
Cała historia ze szczegółami jest za długa.Może też tak mnie wychowano,by nie mówić źle o osobach nieobecnych,które nie mogą się obronić.
Dziękuję za słowa wsparcia...miło usłyszeć,że ktoś próbuje zrozumieć.

Problem polega na tym że mąż Hanny nie chce tej wolności, dodatkowo wręcz przeciwnie, chce na siłę zatrzymać przy sobie Hannę w brew jej woli.

Facet albo zawinąłby się od razu, albo chociaż spróbował cokolwiek naprawić, jeśli tylko żona wyraziłaby zgodę. Natomiast z jakiś względów nikt nie chce wystawiać od razu tak ciężkich dział...

Myślę, że w takich sytuacjach najlepiej gdyby autorka wysłała mężowi link do tego tematu... chyba tylko taka prawda może ich wyzwolić.

Nie ma sensu tkwic w zwiazku bez uczucia. To niszczy i zabija powoli twoje dusze, marzenia.
Jedyne co mozesz zrobic, to znalezc w sobie sile, aby odejsc od meza, pomimo, ze maz szantazuje cie i manipuluje, abys tego nie zrobila.
Jednak, aby zaszla zmiana w twoim zyciu, sama musisz ja wykreowac i zrealizowac. Nikt inny za ciebie tego nie zrobi.

Nic dziwnego, że tak się czujesz. Tak jak napisałaś na początku, od kilku lat systematycznie oddalaliście się z mężem od siebie, co oznacza, że on jest teraz jak kompletnie obcy człowiek dla Ciebie. W takiej sytuacji ucieczka w innego człowieka jest prostsza. Po pierwsze, chemia jaka tworzy się w ciele przy okazji romansu i zakochania dosłownie "niesie" człowieka, więc daje mu kopa do działania i podejmowania trudnych decyzji, z drugiej strony, jest to wyjście mocno nieuczciwe i może również odbić się czkawką Tobie. Niezależnie od tego kto bardziej zawinił procesowi oddalania się, to w Tobie zaszły zmiany tak dalekie, że nie widzisz dalszego życia z mężem. Wierzę, że życiowe decyzje - czy o związku, czy o rozstaniu, powinno się podejmować nie na emocjonalnym haju i nie w pośpiechu, ale po dokładnym przemyśleniu i czyniąc jak najmniej cierpienia innym. Może warto porozmawiać z mężem o tej sytuacji? Przemyśleć czego naprawdę chcesz? Czy mąż nie odpowiada Ci już jako człowiek? Czy fakt oddalenia od niego i jego obcości jest tu kluczowy? Czy nic (poza dzieckiem) już Was nie łączy? Może terapia pomoże Ci lepiej zrozumieć Twoje miejsce w tym związku na dzień dzisiejszy i źródło Twoich emocji i przeżyć?

Osobiście uważam też, podobnie jak inny forumowicze, że dla dzieci wcale nie musi być dobrze, gdy rodzice są ze sobą z rozsądku, ale tak naprawdę już się nie kochają, w zasadzie nawet się nienawidzą. Jaką to daje wartość tym dzieciom? Życie jest zmianą, im wcześniej człowiek się tego nauczy i z tym pogodzi, tym lepiej. Warto uczyć tego dzieci i nie wpajać im wzorców, że trzeba trwać w nieszczęśliwych relacjach dla czyjegoś "dobra". Poza tym to tworzy niezdrową presję - dzieci czują i zdają sobie sprawę z tego co się dzieje, a jeszcze jak usłyszą, że są jedynym powodem, dla którego ich rodzice tkwią w znienawidzonej rzeczywistości, to jest to prosta droga do tego, żeby zaczęły się czuć odpowiedzialne za szczęście/nieszczęście rodziców - a to jest już trauma do leczenia u psychoterapeuty. Rozstanie rodziców nie musi oznaczać, że przestaną wspólnie wychowywać dziecko albo, że ono będzie nieszczęśliwe. Mogą się nadal szanować i dobrze traktować z uwagi na łączące ich potomstwo i przy okazji nauczyć swoje dzieci, że czasami rozstania w życiu się zdarzają, ale żeby wejść na taki poziom dojrzałości trzeba się mądrze i z szacunkiem do drugiego partnera i przeżytych wspólnie lat rozstać - a ta droga niestety nie wiedzie przez usłaną różami ścieżkę romansu.