Witam, jestem w dość ciężkiej sytuacji ponieważ partnerka rzuciła mnie po 4 wspólnych latach w dość ważnym etapie naszego życia.
Otóż jestem dość młodą osobą, mam 20 lat, moja partnerka 18. Około miesiąc temu zostałem rzucony przez swoją partnerkę ponieważ źle ją traktowałem, a dokładniej chodzi tutaj o to, że poświęcałem jej zbyt mało czasu. Moja partnerka wymagała żebym był przy niej praktycznie non stop, mimo że nasz związek był na odległość, bo dzieli nas aż 400km. Wymagała żebym był przy niej cały czas, w sensie odpisywał co chwilę na każdą wiadomość, każdego wieczoru poświęcał jej minimum 2 godziny na rozmowę, żebym ją ciąglę zaskakiwał. Z początku związku tak było, przyzwyczaiłem ją do tego a potem nie byłem w stanie aż tak intensywnie poświęcać swojego czasu. Wróciliśmy do siebie po 3 tygodniach i potem stało się to...
Zacznijmy od tego, że pokłóciliśmy się o moją przeprowadzkę do jej miasta. Upierałem się że dopiero w wakacje przyjadę, żeby ogarnąć wszystkie swoje sprawy w moim mieście. Niestety strasznie się o to obraziła, postawiła mi warunek że albo mnie u siebie widzi do końca kwietnia, albo kończymy związek. Zgodziłem się na to, jak pacan zrezygnowałem ze swoich wszystkich planów.
Uważam, że popełniłem masę błędów przez ostatni rok, zbyt słabo się starałem, byłem zbyt mało czuły. Ale uważam że wszystko można wspólnie wypracować, jeśli się chce.
2 lata temu, byłem w podobnej sytuacji. Rzuciła mnie, jak się później okazało dla innego. Ponoć ich związek był aktywny przez tydzień, do niczego nie doszło tylko próbowała mnie zastąpić. Osobiście przez 3 miesiące pracowałem nad sobą, zapomniałem i poznawałem wiele kobiet aż tu nagle na nowo pojawiła się w moim życiu, zawróciła mi w głowie i znów weszliśmy w ten związek... Może nie potrzebnie, ale spędziliśmy łącznie 4 wspólne cudowne lata. Było warto:)
Wracając, niestety po tym jak się zgodziłem, że przyjadę zaczeła mnie traktować jak śmiecia, olewała, unikała, stała się chłodna jak głaz. Byłem przez ten czas bardzo nieszczęśliwy, ale mimo wszystko dalej uważałem że możemy to ogarnąć. Ale niestety zdarzyły się wpadki z mojej strony, głupie kłótnie dlatego że było mi źle i zerwała ze mną kompletnie. Niestety sprawiłem jej trochę cierpienia, czego żałuję bo w głębi serca zależy mi bardzo na jej szczęściu, radości i wiem że jestem w stanie jej zapewnić wszystko co najlepsze. Nigdy nie była tak szczęśliwa jak przy mnie. Byłem jej jedynym poważnym chłopakiem, jak i ona moją jedyną kobietą.
Dodam że próbowałem z nią o tym dzisiaj porozmawiać, spróbować wspólnie rozwiązać ten problem. Poświęciłem ostatnie dni na analizę tego wszystkiego, co poszło nie tak... Próbowałem dziś z całych sił "przekonać" ją że może warto, ale oczywiście nic na siłę. Niestety, najwidoczniej przestała czuć do mnie miłość, chociaż uważam że jestem w stanie bez problemu na nowo ją rozpalić w naszych sercach. Potrzebuję trochę czasu, a niestety czas jest najgorszy w tym stanie.
Ciężko mi w takiej sytuacji, ponieważ bardzo mi na niej zależy. Mimo wszystko kocham ją całym serduchem i byłem jej zawsze oddany.
Planuję się przeprowadzić w okolice jej miasta, ze względu na to że jest to duże miasto, wiele możliwości, oraz znajdę tam wymarzoną uczelnię. A przy okazji będę mógł spróbować odzyskać swoją kobietę, myślicie że to dobry pomysł?
Może macie jakieś rady, chętnie wysłucham:) A może po prostu powinienem odpuścić...
