Rozstanie, tęsknota i nowa dziewczyna - Netkobiety.pl

Tą tęsknota... byłem w takiej sytuacji i powiem Ci jedno zapomnij . Masz całe życie przed sobą,  jeszcze nie raz się zakochasz.  Wypisz jego wady to Ci pomoże.  Zobacz ile masz zalet bycia singlem.   Jesteś młodą kobietą i wiesz jeszcze wiele przygód przed Tobą.  Będę trzymał kciuki.  Moja była ex też mnie kochała, a patrzę co chwila w klubie ... jestem sam i mam spokój.

Jakby to było takie proste... On się uparł. Zdecydował. Nie chce pozwolić mi naprawić. Woli dzwonić, płakać do słuchawki i nic z tym nie robić.
No i jeszcze od 2 miesięcy jest nowa dziewczyna, którą ukrywa przede mną.

Ma nową dziewczynę? Wyszło jak wyszło, może się do tego przyczyniłaś, ale dla własnego zdrowia psychicznego, daj sobie spokój. Bo on ma NOWĄ dziewczynę.

Witam. Sama widzisz jak te mechanizmy działają. Jak Ty chciałaś z nim jakiś kontakt to powiedział stanowczo, że to koniec. Potem zauważył, że jesteś niedostępna to znów pisze. Bardzo prawdopodobne, że jak zauważy, że Ci zależy to kategorycznie urwie kontakt. Moim zdaniem na chwilę obecną powinnaś uciąć z nim kontakt wiedząc, że On jest z inną dziewczyną. Powinnaś zrobić to dla siebie samej ,zobaczysz, że będzie Ci dużo lżej. A potem zobaczysz jak On ostatecznie się zachowa. Ale ja nie wracam nigdy do byłych. Zwłaszcza, że on tak szybko znalazł sobie inną myślę, że to nie była miłość. Oczywiście byliście razem, ciebie już zna itd., coś tam czuje, może ma dziewczynę, ale na wszelki wypadek chce zachować kontakt z Tobą, gdyby mu nie wyszło z tamtą.

Po to, że robi sobie z Ciebie lotnisko zapasowe a po drugie fajnie jest mieć kogoś przy boku kto nas kocha a my nie musimy nic dawać tej osobie tylko korzystać pełnymi garściami. Gwarantuje Ci że coś takiego jak ktoś kto bardzo kocha ale duma mu nie pozwala albo się uparł nie istnieje. Więc on nie kocha. I lepiej będzie dla Ciebie jak przestaniesz tym lotniskiem być, powiedz mu że przykro Ci z powodu jego decyzji ale szanujesz ją i życzysz mu jak najlepiej i że rozumiesz że popełniłaś błąd ale jeśli on nie ma ochoty Ci dać kolejnej szansy to przykro Ci. I usuń numer, wszystkie kontakty i zakończ tą farsę. Wyciągnij wnioski na przyszłość z tego doświadczenia że na następny raz nie trzeba myśleć co ludzie powiedzą tylko kierować się swoimi uczuciami i zachowywać się zgodnie ze swoją wolą.

Bardzo się cieszę że Ci to pomogło, czasami trzeba bardzo dobitnie coś usłyszeć ja to znam z własnego doświadczenia. Trzymam za Ciebie kciuki a na pewno wyjdziesz z tej sytuacji silniejsza <3

Atakować go nigdy nie zamierzałam, życzę mu jak najlepiej. I może gdyby nie to, ze jest inna dziewczyna to bym dalej próbowała, ale w takiej sytuacji czuje się jak idiotka, która pcha się między zakochanych.
Zreszta z tego co wiem zabrał ją na walentynki do Wenecji, tam gdzie obiecał, że mnie zabierze. Włożył ją w moje buty i robi z nią to o czym marzyliśmy razem.
Dla mnie to jest bardzo bolesne.
Oczywiście mi opowiadał, że był tam przelotem z kolega. Uwierzyłabym gdybym nie wypatrzyła go na jej zdjęciach. Wtuleni, zakochani. 
Dziś chce mu napisać, ze życzę mu jak najlepiej ale nie widzę możliwości dalszego kontaktowania się, bo ranimy się tylko w ten sposób i do niczego to nie prowadzi.
Zastanawiam się tylko czy powiedzieć mu, że wiem, że ma dziewczynę i że to jest główny powód tego, że chce się odciąć?

Boje się, że to o czym piszecie wpędzi mnie w czekanie na niego, życie nadzieją. Nic innego nie robię od pół roku i już nie daje rady.
On mi też kiedyś powiedział „ nie przestałem cię kochać, ale zobaczymy jak życie nas poprowadzi”.  Jego poprowadziło w ramiona innej.
Czuje, ze on korzysta z wolności. Poznaje dziewczyny, ma nawet kogoś. A ja w tym czasie siedzę i czekam, bo wierze, że on tęskni.
Upieram się przy zerwaniu kontaktu i nie wracaniu już do siebie, bo po prostu nie chce takiej nadziei, ze za rok będziemy razem. Od pół roku powtarzam sobie, ze za miesiąc, za dwa wszystko wróci do normy. Ale nic się nie zmienia. Może tyle mam postępu, że już nie krzyczy, że mnie nienawidzi. Teraz powtarza, że mam dobre serce.
Bardzo mi zależy na rozwiązaniu tej sytuacji, bo nadzieja na „ może kiedyś” prowadzi do tego, że czekam na to kiedyś. A teraz na co mam czekać? Aż zerwie z nią?
Ja tak nie umiem. Muszę coś zdecydować. Wydaje mi się, że powinnam zerwać kontakt, zapomnieć, nie sprawdzać jego kont (gdzie jest, z kim, czy jest mu dobrze).
Wydaje mi się, że to on postawił na nas krzyżyk wiążąc się z inna i zabierając ją do tej zakichanej naszej Wenecji. Akurat tam.

Dokładnie tak będzie i będziesz czekać a czekając i myśląc o nim bez przerwy będziesz sobie hodować w głowie jego postać i pomimo że nie będziecie się kontaktować to Twoja miłość nie zmaleje a wręcz przeciwnie, urośnie. Jak chcemy się w kimś zakochać to najlepszą drogą do tego jest myślenie o kimś, sprawdzanie go w mediach społecznościowych, zastanawianie się nad motywami jego zachowania itp. Analogicznie, jeśli chcemy zapomnieć o kimś należy przestać o nim myśleć. Na początku jest bardzo trudno. Dlatego trzeba sobie zająć cały czas. I nawet na siłę robić różne rzeczy ciekawe i pożyteczne dla nas samych. To jest matematyka i jeśli tak robić to połączenia neuronowe w mózgu zaczną zanikać. A wraz z tym Wielka miłość. Te wszystkie historie pod tytułem "kochałam go 10 lat" to neurotyzm, to układanie w głowie nie istniejących dialogów, analizowanie, sprawdzanie, i grzebanie się w tym. Ale taki człowiek to lubi, on jest uzależniony od takich chorych emocji, dramatu i cierpienia. Nie ma co za dużo myśleć, uznaj że oboje przyczyniliście się do rozpadu związku, trudno następnym razem będziesz wiedziała co robić. I wyrzucić z głowy jak najszybciej.

Ja także uważam, że czekanie nie ma sensu, on jasno się określił - nie chce wracać. Cała reszta; kontakty, rozmowy, wyznawanie sobie miłości mimo wszystko, jest tylko rozdrapywaniem ran, które tylko powoduje cierpienie i do niczego Was nie zaprowadzi.
Nie czekaj.
Myślę, że możesz przyznać się, że wiesz o jego nowej dziewczynie, ale bez wyrzutów, nie jesteście już razem. Pretensje to mogłaby mieć ona, niby są razem, a Tobie wyznaje miłość. Zaczyna robić się toksycznie. Zamknij ten rozdział.

Masz racje. Zaczęło mi zależeć dopiero jak go straciłam. Dopiero wtedy zaczęłam mówić o wielkiej miłości i wyjątkowym uczuciu. W przeszłości pewnie liczyłam, ze mnie zostawi i problem się sam rozwiąże. A teraz próbuje na sile doprowadzić do tego żeby wrócił do mnie i znowu było jak dawniej(czyli do czasów kiedy byłam księżniczką wokół, której on skakał). On zasługuje na lepsza dziewczynę, taka która go doceni.
Pewnie jeszcze coś czuje i dlatego czasami tak pisze do mnie. Ale dla naszego dobra muszę to skończyć, zablokować, nie kontaktować się. Zamknąć ten rozdział.

Hej. Tu znowu ja. Minął miesiąc od braku kontaktu, powoli stawałam na nogi, nawet poznałam kogoś i przedwczoraj napisał do mnie czy wszystko w porządku. Odpisałam, ze tak. Rozmowa nam się średnio kleiła.
Po chwili zadzwonił i zapytał czy chce się do niego przeprowadzić, czy go kocham.
Byłam w ogromnym szoku i pytałam co się zmieniło. Nie przedłużając- wróciliśmy do siebie. Tak mi się przynajmniej wydawało.
Dziś rano już było zupełnie inaczej. Naszły go wątpliwości. Zaczął mi mówić, ze on sam nie wie, ze boi się mnie zranić...
A wieczorem już nie odbierał ode mnie telefonu.
Chciałabym po prostu to zrozumieć. O co w ogóle chodzi. Nie minęły 24h godziny a on już jest niepewny.
Trochę jest w tym mojej winy. Bo nasz rozmowa wyglądała tak, ze zapytałam czy jest pewny, on odpowiedział, ze nie wie. A ja się zezłościłam i powiedziałam, że skoro tak to niech mi głowy nie zawraca i się odczepi ode mnie.
Wieczorem, kiedy opadły emocje chciałam na spokojnie porozmawiać, wyjaśnić sobie, ale on już nie odbierał.
Mam ochotę go zablokować i zapomnieć, tylko to głupie serce, ta moja naiwność.
Proszę, niech mi ktoś powie co się stalo, bo czuje, ze oszaleje. Jak tak można? Ja nie prosiłam o nic. Usunęłam się w cień, walczyłam o to żeby poukładać wszystko od nowa, a on znowu uderzył i odszedł bez słowa.

Co się stało? A nic, zobaczył, że mu się zabaweczka wymyka z zasięgu rąk, to zaczął gadać o „powrocie”.
Ty się zgodziłaś, pokazałaś, że Ci zależy i tym samym przestałaś być dla niego atrakcyjna.

Daj sobie spokój, dziewczyno. Po co mu odpisujesz? Po co z nim piszesz o pierdołach? Nie masz swojego życia, czy Ci się nudzi podczas kwarantanny...?

Pamiętaj, szacunek do samej siebie to PODSTAWA.

Facet ruszyl dalej, zwiazek byl dla was ewidentnie za ciezko z powodu przykrosci jakie sprawiali ci twoi ksenofobiczni znajomi a ty nie moglas z tym zyc. tak wyszlo, mowi sie trudno.

Wytłumaczę Ci o co chodzi. Kiedy człowiek wychodzi z uzależnienia od drugiego człowieka i zaczyna się wznosić do góry - druga strona zawsze to wyczuje. Nawet na odległość, intuicyjnie. W momencie kiedy zaczęłaś powoli sobie radzić z sytuacją i wychodzić z pod stołu on poczuł się zagrożony. Więc zrobił Ci tak zwany ping, żeby sprawdzić czy dalej jesteś na kiwnięcie palca. Sprawdził - jesteś. Dlatego już się nie odezwał. On sprawdził to co chciał i już się czuje bezpiecznie i już nie potrzebuje kontaktu. Więc żeby wyciągnąć lekcje po prostu go zablokuj w każdym miejscu bo on za jakiś czas znowu napisze że zrozumiał swój życiowy błąd i Cię kocha. Żeby nie kusiło na odpisywanie lepiej zablokować.

Dziewczyno, opamiętaj się w końcu. Ile Ci jeszcze musi się przytrafić złych rzeczy, żebyś zakończyła definitywnie tę relację. Przeczytaj co sama napisałaś, wyciągnij wnioski i wiej.

Mogę podać przykłady sytuacji zarówno kiedy ja przeginałam jak i on, bo różnice kulturowe, wychowania są ogromne i u nas kłótnie w pewnym momencie były na porządku dziennym.
W ciągu tych 4 lat zdarzyło mi się kilka razy go okłamać lub olać jego prośby (miał ważny egzamin, chciał sie wyspać) a ja poszłam na imprezę, na której potrafiłam wlać w siebie spore ilości alkoholu, a potem on mnie holował do siebie i wstyd się przyznać, ale nawet wycierał moje wymiociny z podłogi. Za każdym razem kiedy obiecywałam, ze w weekend go zabiorę do rodziców zaczynałam płakać, ze jednak nie dzisiaj ( w ciągu 4 lat tych razów było kilkanaście albo kilkadziesiąt). Odpisywałam na wiadomości obcych chłopaków- większość myslala, ze jestem singielka. Wiedziałam, ze mogę na dużo sobie pozwolić, bo co bym nie wywinęła to mi wybaczy. Gdy był tutaj w Polsce, miał mało zajęć, wiec rano wstawał wcześniej przygotowywał mi śniadanie, a kiedy wracałam po zajęciach gotował obiad. (Kiedyś nic mu nie powiedziałam i poszłam do koleżanki, a on siedział z obiadem w kuchni i podgrzewał żeby był gotowy w momencie jak wejdę do akademika).
Z drugiej strony, żeby go nie wybielać. Bardzo denerwowało go gdy latałam w krótkich sukienkach, pilnował mnie na każdym kroku, żeby nikt do mnie nie zagadał. Bardzo staram się przypomnieć się te złe momenty z jego winy.
Nie ufał mi, kontrolował, sprawdzał telefon, Facebooka. Ale kto by ufał dziewczynie, która ukrywa związek? Gdy dużo pisałam z koleżanka, dzwonił żeby sprawdzić czy to nie będzie męski głos. Próbował ograniczyć mi wyjścia do koleżanek.
To było jak przeciąganie liny. On mi podkręcał kontrole, to ja szlam w miniówce na imprezę. Nigdy żadnej zdrady nie było z mojej strony, tylko chciałam mu zrobić na przekór. Teraz wiem, ze było to dziecinne i głupie, ale czasu nie cofnę

Pewne bariery, szczególnie kulturowe ciężko przeskoczyć. Ale rzeczywiście to coś, jak wyścig w kontrolowaniu i narzucaniu drugiej stronie swojego punktu widzenia. Daleko się tak nie zajdzie..

To jest manipulacja a nie miłość, czy nawet sympatia.
Nic z tego nie będzie, a Ty po raz kolejny będziesz cierpieć, i stracisz czas.

Daj sobie spokój z tym głupkiem, bo tylko niepotrzebnie się nakręcasz i szukasz sobie problemów. Utnij ten kontakt, bo i tak nie masz nic do stracenia, a wręcz do zyskania, bo będziesz miała święty spokój.
Co ci to da, jeśli dalej będziesz szarpała się z tym idiota? Jednego dnia będzie Ci gadał tak, drugiego inaczej, co to w ogóle ma być?

Może i on coś czuje (nie chce wierzyć, ze to była tylko zabawa moimi uczuciami), ale nie potrafi mi wybaczyć, zaufać ponownie ( boi się ze dalej będę ukrywać nasz związek). Nie byłam idealna dziewczyna, ale juz dość zniosłam, poniżałam się żeby mi wybaczył, nasłuchałam się okropnych rzeczy i wystarczy. Nie dopuszcza mnie do siebie, wiec nie jestem w stanie nic udowodnić, pokazać mu, ze się zmieniłam i wystarczy. Nie mogę żyć w takim zawieszeniu i oczekiwaniu czy się zdecyduje, czy zakocha w innej. Powiedziałam mu, ze moja cierpliwość się wyczerpała i zablokowałam go gdzie tylko się da. Dla mnie to już koniec tej historii.

To co napisałaś jest bardzo trafne. On sam mi mówił, ze trzeba czasu i powoli może się uda to naprawić. Niestety mną zawsze targają emocje i to często wpływa na to co robię. Jednak naprawdę wkładałam mnóstwo wysiłku żeby udowodnić, ze się zmieniłam. Od października zapraszam go do siebie, wysyłam zdjęcia rodziców, pisałam mnóstwo wiadomości, w których się otwierałam. Bardzo zależało mi na rozmowie z nim, żeby wiedzieć co myśli, jak się przy mnie czuje, co powinnam poprawić żeby było nam lepiej. A on tych rozmów unika jak ognia. Za każdym razem spotykałam się ze ściana milczenia albo krótka odpowiedzią. Tak naprawdę to nie wiem co on myśli i dlatego założyłam ten wątek. Wiem, ze to ja jestem winna rozpadu naszego związku dlatego od 7 miesięcy ciagle walczyłam, to ja inicjowałam rozmowy, ale nie przyniosło to nawet minimalnej poprawy. On ciagle nie wie, nie jest pewny, a ja już nie mam cierpliwości. Myśle, ze dalsze męczenie się nie ma sensu. Przegięłam, on mi nie umie wybaczyć. Życzę mu jak najlepiej, ale się poddaje.

Nie cieszy mnie, ze jestem wolna. Raczej chodziło mi o to, ze sam się odezwał, był bardzo pewny, ze chce ze mną być, a kolejnego dnia zaczęło się znowu unikanie. Znowu dał mi nadzieje, a potem ją odebrał. Zdaje sobie sprawę, ze zrobiłam mu krzywdę, ale tez jestem człowiekiem i tez cierpię przez takie huśtawki. To nie jest pierwszy raz, kiedy mi mówi ze mnie kocha, a po tygodniu zmienia zdanie i zostaje sama z ogromnym bólem. Tym razem zapowiadała się powtórka, dlatego odeszłam.
Zreszta on ze mną nie rozmawia już na ten temat, wiec nawet nie wiem czy zrobiłam coś złe, czy mu się znudziło, czy pojawiła się inna dziewczyna. Po prostu milczy jak zawsze.
Napisałam mu ostatnia wiadomość, ze nigdy nie będzie pewny czy chce ze mną być, zawsze będzie się wahał i dlatego lepiej zamknąć ten rozdział i więcej się nie szarpać. Jak zawsze to ja tłumaczyłam, otwarłam się, a on nic nie odpowiedział.

Chciałabym podzielić się z Wami dalszym ciągiem tej historii, bo niestety był dalszy ciąg.
Po tym jak go zablokowałam, po paru dniach zadzwonił z innego numeru, ze mnie kocha, chce wrócić i jest pewien, ze tylko ja. Byłam bardzo szczęśliwa. I tak sobie trwaliśmy, kupił bilety, robiliśmy plany, gdzie będziemy mieszkac, ze moj pies zamieszka z nami. Idealnie. Problem był w tym, ze mi coś nie grało. Nie umiałam tego określić konkretnie, ale coś było nie tak. Na przykład sprzątał pokój na przyjście kolegi, który zostawał na noc. Dziwni znajomi, przy których nie mógł odebrać telefonu. Ale zrzuciłam to na garb mojego przewrażliwienia i chęci kontrolowania.
No i tak szarpalam się sama ze sobą, aż w końcu mnie coś tknęło żeby sprawdzić te dziewczynę, z która podobno zerwał.
Dzięki Bogu miała profil publiczny i mogłam zobaczyć jej zdjęcia, a raczej ich wspólne zdjęcia.
Zrobiłam mu taka awanturę o to, ze jestem pewna żebym go zabiła w tamtym momencie. Poczułam się mega upokorzona.
W tym momencie kontakt został całkowicie zerwany. Podarowałam mu robienie syfu w związku, chociaż mam jej co pokazać. Chyba nie mam siły udowadniać zakochanej dziewczynie z kim ma do czynienia, bo sama to ledwie ogarniam co to za człowiek. Dla mnie to był powód do dumy, ze nigdy nie rozbiłam nikomu związku, ze choćbym była zakochana na zabój to w życiu nie tknęłabym zajętego, a teraz czuje się jakby mi napluł w twarz. Gdy pomyśle, ze on z nią leżał w łóżku, a do mnie pisał, ze tęskni za moim zapachem, ciałem i nikt tak dobrze nie robi tego jak ja, to chce mi się wymiotować. Jak można nie mieć za grosz moralności, jakiejś przyzwoitości? Jak tak można postąpić w stosunku do niej i do mnie? Czuje do niego obrzydzenie i chyba musiałam to z siebie wyrzucić, bo zwariuje.