Życie w innym mieście z mężem bez rodziny - Netkobiety.pl

Najbardziej znamienne zdanie

Decyzja w prawo lub lewo? Rozumiem, że będąc osobą dorosłą, mężatką jeszcze nie przecięłaś pępowiny.

A co to znaczy odciąć pepowine? Odciąć sie od rodziny? I to niby takie wulgaryzm jest i dojrzałe?

Nie przypisuj mi opinii, których nie jestem autorką. Nie napisałam nic o odcięciu się od rodziny.
Pępowina potrzebna jest, by dziecko przeżyło. Ty - mimo wieku - zachowujesz się podobnie; tak bardzo jesteś związana emocjonalnie, że - jak rozumiem - rozważasz postawienie sprawy na ostrzu noża. To nie świadczy o dojrzałości. Sprawdzanie i licytowanie, kto ma lepiej, kto gorzej w waszym związku tez o Twej dojrzałości nie świadczy.

Widywanie się raz na jakiś czas, powiedzmy co weekend, telefon i rozmowy przez internet np skype. A gdzie to morze możliwości?

sylvona - może to kwestia że nie masz oparcia obecnie w mężu, i szukasz wsparcia w rodzinie? Stąd te rozsterki?

Nie napisałaś, ale zasugwrowalas, ze nie odcielam pepowiny. A czym jest odcięcie pepowiny wg Ciebie? Chęć byc bliżej rodzicow, spędzać z nimi wiecej czasy, zadbanie o nich, bo sie starzeją oznacza, ze jestem niedojrzała?  Wkurzaj mnie takie sztampowe gadki, bo widac, ze nie znasz sytuacji, albo masz slaby kontakt z.rodzina. dla mjie bliscy to ktos dla.kogo warto zyc i kocham mojego  meza, ale.nie znaczy,.ze dla niego mam rezygnowac ze swoich potrzeb.
Postawić sprawę na ostrzu noża? A co, komunikowanie w związku, ze czegoś.potrzebuje I nie jest mi dobrze jak jest, to źle? Mam siedzieć cicho i dusić sie od środka?

No to teraz to całe morze możliwości przerabiamy, jestem w kontakcie telefonicznym ze swoją rodziną i tyle. Gadac na komunikatorze, czy przez telefon to ja moje z koleżankami. Potrzebuje byc bliżej, mój mąż ma to i korzysta z tego i jest szczęśliwy. Wiem, ze nie chce mieszkać dalej z podobnego powodu, tu są jego bliscy. Mnie to nie dziwi.

Jesteśmy z mężem blisko, jesteśmy przyjaciolmi i ja staram się przy nim nie rozkładać, bo wiem, ze jemu tez jest ciężko. Sam często proponuje, aby jechac do moich, albo zebym jechała, ale to nie wystarczy. Ja przy nim staram się nie płakać, jakby zamiatam to pod dywan, bo wiem, ze póki coteho nie zmienimy, albo przynajmniej nie tak hop siup. Nie wiemtez jakby taka rozmowa miala wygladac. przecież nie powiem, ze ja sie przeprowadzam, Ty rob co chcesz. On wie generalnie, ze ja chce byc bliżej swoich, ale co więcej niż mnie wspierać moze zrobic? Gdybyśmy mieszkali w moim mieście i on chciał sie przeprowadzić do obecnego, to również bylby to dla mjie problem, więc to rozumiem. Jednak czasami boli mnie to, ze to ja muszę wiecej znosić, czuje wtedy jakis żal.

Ty mnie nie zrozumiesz, a ja Ciebie. Dla mnie takie odcięcie się od rodziców co uczyniles nie świadczy o dojrzałości tylko o słabych relacjach z nimi. Rób co chcesz, żyj jak chcesz, ja Cię nie zmuszam do częstszych wizyt z nimi, a Ty mi nie wmawiaj, zebym swoimi sie nie interesowała. Peace✌

Szczerze mówiąc, ja jestem w bardzo podobnej sytuacji.
Mieszkamy z mężem od 7 lat w odległości 10 km od domu jego rodziców, w tej samej miejscowości mieszka też jego siostra z rodziną. Mąż ma tutaj wszystkich kolegów, znajomych, grono przyjaciół, i całe środowisko w którym się wychowywał.
Moja rodzina jest oddalona od nas w zakresie od 70 do wielu tysięcy kilometrów.
Nie mam z tym najmniejszego problemu. To była nasza wspólna decyzja, nikt mnie nie zmuszał aby ją podjąć. Z wielu względów zadecydowaliśmy o przeprowadzce tutaj.
Nie czuję się ani nieszczęśliwa, ani zdominowana, ani poszkodowana i nie przechodzi mi przez myśl, żeby o cokolwiek mieć do męża żal, czy pretensje.

Z moją najbliższą rodziną mogę się widzieć kiedy tylko chcę i kiedy oczywiście oni mają na to czas i możliwości.
Swobodny dostęp do wszystkich mediów umożliwia nam rozmowy i kontakt wizualny.
Uważam, że ilość kontaktu z rodziną, nie ma absolutnie żadnego wpływu na jakość tej relacji i więzi. Moje relacje z rodziną są głębokie i bardzo dojrzałe. Fakt, że nie wisimy u siebie codziennie na kawusiach nie świadczy o tym, że nasza więź jest słaba.
Dla mnie priorytetem jest rodzina, którą stworzyłam, a nie ta z której wyszłam.

Mieszkanie z mężem - nawet w innej miejscowości niż rodzice, to dla mnie naturalna kolej rzeczy, ale to może wynikać z faktu, że kieruję się bardziej mottem - żyj, i daj żyć innym.

Dziękuję za Twoją historię. Zazdroszcze podejścia, ja mam jakiś nieokreślony żal, niestety.
Ja wisieć na herbatkach codziennie nie chce, wiem, ze każdy ma.swoje życie, ale wizyta u mamy albo jej u nas by mnie cieszyła i brakuje mi tego.

Warto pochylić się nad tym problemem i spróbować dojść do tego, skąd ów żal wynika.
Z czego się bierze.

Mylisz się, ale nie chce mi sie juz dluzej dyskutować na ten temat, bo zupełnie nie rozumiesz moich rozterek, nie znasz tematu. I obyś nigdy nie musiała rezygnować z czegoś co kochasz. A jeszcze mówić na głos, ze jest Ci z czymś zle, bo to nie wypada.

Zmartwię Cię.

Rozumiem Twe rozterki, znam temat. Wielokrotnie musiałam - jak to nazwałaś - rezygnować z czegoś, co kochałam. Wiem jednak także na czym polega uzależnienie emocjonalne, jakie są jego powody, objawy i skutki. Wiem też, że nie można pomóc komuś, kto pomocy nie oczekuje, chce jedynie poużalania się nad sobą.

Bardzo Ci współczuję.
Jesteś jednak jedyną osobą, która może zdecydować o zmianie swego sposobu myślenia.

Ludzie, rozdzielnice małżeństwo od tęsknoty na rodzina. To, ze tęsknię za nimi nie znaczy, ze nie kocham meza i żałuję małżeństwa. Tak wyglądają dyskusję w necie, na co ja liczylam.

Mąż wie, tylko staram się przy nim nie rozklejac.
Teraz daliśmy sobie jeszcze jakiś czas, później umówiliśmy się na podjęcie decyzji. Tylko mi tez ciężko ja podjąć, bo wiem, ze wtedy on będzie w tej sytuacji co ja teraz. Zawsze któreś bedzie poszkodowane. Z mojego miasta miałby do rodziców 2h drogi, twraz ma 1h, więc nie byłaby to jakaś odległość nie do przeskoczenia. Ja wtedy miałabym swoich na miejscu. Pomiędzy  naszymi miastami sa małe miejscowości, nie chcemy w nich mieszkac:)
Coraz poważniej mysle nad wybraniem się do terapeuty, bo męczy mnie ten temat bardzo. Teraz znow jestem w tej zlosci, ona za jakis czas minie i za jakis czas znow sie pojawi. Masakra.

Z mojego punktu widzenia otrzymałaś dość sporo rad i każdy, razem ze mną, pisał od serca i z własnego doświadczenia.
Jednak nie każdy zrozumie twoje podejście. Próbowałam zrozumiec co czujesz, ale jednak ktoś tu ładnie napisał, że twój mąż to twoja najważniejsza w tym momencie rodzina. Co nie znaczy, że masz się wyrzec tej starej. Masz kontakt z bliskimi, rozumiem, że potrzebujesz go być może troszkę więcej niż niektórzy z nas. Jednak ja będąc raz na jakiś czas u swojej mamy, która mieszka w tym samym mieście, nie potrafię tam przesiadywać non stop ponieważ uwielbiam swoje mieszkanko w którym wiem, że czeka na mnie mój mąż. Z mamą rozmawiam na różne tematy, ale mimo to to teraz mój mąż jest moim przyjacielem, moim poplecznikiem, jak dawniej moja mama.

Sylvono, Twoja tęsknota za rodziną jest nieadekwatna do Twojego wieku. Jesteś  osobą dorosłą, a płaczesz za rodzicami jak małe dziecko. Jesteś od niech emocjonalnie uzależniona i zamiast skupić się na dbaniu o swój związek, o nową rodzinę, którą założyłaś, gotowa jesteś rozstać się z mężem, byleby zaspokoić swój emocjonalny głód. W moim odczuciu Twoje priorytety zostały źle ustawione, bo dobro Waszego małżeństwa powinno stać ponad każdą inną relacją, nawet bardzo bliską.

Jesteś pewna, że rodzice chcą, by zwracać uwagę, że się starzeją i w wyniku tego stanu potrzebują pomocy? Może oni jej wcale nie potrzebują - zapytałaś ich o to? Odnoszę wrażenie, że powód jest inny, ale musisz to jakoś ubrać w słowa, bo sama czujesz, że Twoja tęsknota nie jest zdrowa.

Wczesniej mieszkaliscie tam gdzie twoi rodzice czy osobno w roznych miastach? Ciekawa kwestia, bo skoro pochodzicie z roznych miast to gdzie sie poznaliscie? Maż poszedl najpierw na ustępstwa? Nic nie napisalas co wnosisz do rodziny w kwestii zawodowej, a widac, ze spoczywa to bardziej na twoim mężu. Gosc i tak ma cierpliwosc do ciebie.

Jestem ciekaw w jakim jestes wieku. A juz bardziej w jakim wieku sa twoi “starzejacy się rodzice”. Bo Cos tu wymówka pachnie. Tez uwazam, ze masz nieodcięta pępowinę. Podobnie bylo z moja mama i to uwazam Tylko skomplikowalo zycie calej rodzinie, bo ojciec pracowal w innym miescie i dlugo zyl sam osobno. A jest to sytuacja szkodliwa.

Jestem w szoku, jak wiele potraficie sobie dopowiedziec, a jak niewiele wyczytać z tekstu. Jedziecie po mnie, a z waszych odpowiedzi w większości bije agresja. Czy ja gdziekolwiek napisałam, ze planuje sie rozwiesc, żeby mieszkać w rodzinnym mieście? Szukam po prostu rozwiązania. A nie pomyslalyscie, ze mój mąż nie chce sie przeprowadzic do mojego miasta z tego samego powodu-bo tu ma bliskich, może się z nimi widywać. I tak, czuje po ludzku żal, nie wiem czy do niego, bo ja mu nie żałuję rodziny, ale żałuję, że ja też nie mogę wpaść na kawę bez tego całego zbierania sie w podróż 3godzinna, ze zaraz to już caly weekend i trzeba wisieć komuś na głowie na 2 dni, bo do domu  daleko. Nie można zaprosić nikogo na obiad grilla, bo nie ma kogo- rodzice meza sa dalej, tu jest tylko jego siostra, a ja chcialabym tez wchodzic w intwrakcje z moja rodzina. W weekendy zimowe dlugie jak te teraz co były siedzisz i można byłoby ten czas miłej spożytkować, bo rozumiem mozna szukać sobie zajecia, można spotkać się że znajomymi, ale jeśli nie widzę swoich od ponad miesiąca, to czuje potrzebę ich zobaczenia. My w naszej rodzinie, jak i rodzina meza trzymamy się blisko, odwiedzamy sie I rodzicow i to jest normalne i zapewniam Was, ze każdy z nas jest normalny, a nie nieradzaca sobie z życiem sierota. Nie zrozumiecie tego, bo nie chcecie lub jestescie innymi ludźmi. Mąż kocha to miasto, kocha, ze w okolicach ma najbliższych, mi miasto wisi, mogłabym mieszkać gdziekolwiek indziej, ale bliżej moich. Ja z moja mama sie przyjaźnie, mamy dobry kontakt, mężem również. nikt nie mowi o lazeniu do rodzicow codziennie, ale jakbybyli blizej to i potrzeba maleje. Wiecie do jakiej rangi urastaja problemy, kiedy czegos nie mozna? Bo jednak jest roznica miedzy odwiedzaniem sie, a niewidzieniem powiedzmy miesiac, czy dwa. I co z tego, ze z nimi rozmawiam przez tele, to nienwszystko. Kontakt przez telefon to nie to sako co zywy kontakt. I tonnieprawda, ze jest cale morze mozliwosci, to jest tylko telefon i nie mowcie, ze jest inaczej. buntuje sie, bo powiedziałam sobie, ze nie będę swoich potrzeb zamiastala pod dywan. Nie bede udawala, ze jestem twarda i wmawiala sobie, ze to jak jest mi odpowiada. Niby dlaczego? Co mi to da? Tylko frustracje.

Jedyne dobre, co tu usłyszałam to chyba to szukanie pomocy o psychologa lub historie ludzi, ktorzy maja podobne sytuacje ale nie czuja sie zle. Wiecie co, życzenie komuś brak dzieci i taka agresja slowna to już dno, przykre to, ale świadczy tylko, ze ktoś ma większy problem ze sobą niż ja, a próbuje mi wytykać moje. Ja zamykam temat, przynajmniej nie będę tu zaglądać, a wy róbcie co chcecie, nie wchodzę w dyskusję, bo net to źle miejsce na takie rozmowy. Jeśli sobie ulzyliscie, to dobre i tyle, ale straszni frustraci tu zaglądają.

Moi rodzice na razie są jeszcze pełni wigoru i oby jak najdłużej, ale wiadomo, ze kiedyś to się zmieni, oni nie mlodnieja. A dzieci powinny w miare możliwości rodzicom pomagać, nie wiem jak wy, ale ja swoich nie chcialabym zostawić na pastwę losu. Współczuję waszym rodzicom. I choc sami nie powiedza, ze potrzebują po ich, to jest oczywiste, ze tak kiedys bedzie.
Masakra.

Podziwiam was ludzie, ze macie cierpliwosc dyskutowac z taka osoba.
Mezatka, ktora nie ma pomyslu na dlugie zimowe wieczory... Robcie dzieci to bedziesz miala rodzine przy sobie. Przy piatce maluchow nie bedziesz miala czasu ani sily na myslenie o tesknocie. A i dziadkowie chetnie przyjada odwiedzic wnuki...

Kiedyś, gdy już nie będą pełni wigoru zawsze możesz sprowadzić ich do siebie lub kupić im coś obok siebie.
Dla mnie takie dylematy są dość dziecinne - albo wybierasz męża i tworzysz z nim nową rodzinę albo wybierasz swoją starą rodzinę. Może po prostu nie dorosłaś do tworzenia swojej własnej rodziny, skoro masz takie parcie na bycie z rodzicami?

vs.

Ja tylko napiszę, że najbardziej agresywną osobą w tym wątku, jesteś Ty sama, sylvono. Odpowiedzi, które otrzymałaś okazały się niewygodne, to zaczęłaś atakować ich autorów, nawet nie dopuszczając do siebie myśli, że może jednak warto byłoby to i owo przemyśleć. Też wymowne, moim zdaniem .

Wielokropek - nie do końca się z tobą zgodzę. Popraw mnie jeśli sie mylę ale jesteś jedną z osób które najbardziej kłóciły się z autorką postu.
Owszem padły słowa i stwierdzenia dość agresywne, ale nie każdy pisał aby jak sama autorka napisała - wyżyć się na niej. Wiele osób pisało co czuje, że też przeżywało podobne rozsterki ale autorka moim zdaniem cały czas szukała tylko odpowiedzi od nas co konkretnie powinna zrobić. Nikt nie jest w jej serduszku, nie wie dokładnie co czuje, ale wiele osób tutaj na forum, założyło rodziny, wyprowadziło się z domu, i tęskni za bliskimi - i wiele osób o tym pisało. Że skoro świadomie została podjęta taka decyzja, bo nikt nas do tego nie zmuszał to dla wielu osób tutaj było logiczne że mąż/żona jest w tej chwili najwazniejszą częścią rodziny.
Autorka sama pisała że zastanawia się czy "pójść" w lewo czy wprawo (nie dokładnie ale taki był sens wypowiedzi). Dla mnie to stwierdzenie brzmiało tak jakby myślała albo zostaje z mężem i tęskni za bliskimi albo się rozstaje z mężem. Nie padło stwierdzenie od autorki jak często chciałaby sie widywać z bliskimi. Pisała że widuje się z nimi co weekend, że rozmawia przez telefon, net. Skoro jej mąż nie miał nic przeciwko to dlaczego ciągle pisała, że to ona ich odwiedza, nie na odwrót. Moi bliscy mieszkają blisko, męża trochę dalej, ale u nas to akurat proste, że czasem my odwiedzamy bliskich czy do nich dzwonimi, a czasem oni nas. A czasem spotykamy się w jakimś miejscu np na zabawie w plenerze.

A ja tylko dodam, że autorka, mimo twierdzenia "czas zdecydować w lewo czy prawo" kategorycznie stwierdziła, że nie chodziło jej o rozwód, o co już nie uscislila.

Fakt, że nikt jej nie odwiedza jest potwierdzeniem teorii wielokropki. Sama autorka stworzyła sobie pewną wizję, fałszywa. Jak widać jej bliskim nie zależy na takiej aktywności z autorka.
Ciekawe czy nie jest w ogóle traktowana jak jakaś namolna wesz

Być może nie nawiązała żadnych naprawdę bliskich znajomości, być może od zawsze te bliskie relacje były tylko z rodziną. Znam takie osoby.
Wtedy w nowym miejscu może czuć się bardzo samotna, chociaż to nietypowe.

Chodzi o poczucie żalu i niesprawiedliwości, bo mąż ma bliżej do swoich i nie chce pójść na kompromis.
Autorko, sama wiesz, czy przeprowadzka byłaby dla was tak samo lub bardziej opłacalna jak pozostanie w obecnym mieście.

Masz, Beyondblackie, rację. W sumie to żeńska wersja dorosłego maminsynka, który do życia jak powietrza potrzebuje matki. Tutaj mamy dorosłą kobietę, która tęskni za rodzicami i brakuje jej ich w swoim życiu na co dzień.
Autorka przypuszczalnie się oburzy, ale chyba sama nie zdaje sobie sprawy jak dużo o sobie napisała, bo nawet jeśli nie wprost, to między wierszami aż bije to emocjonalne uzależnienie od matki i ojca. I o ile byłabym w stanie zrozumieć, gdyby miało to miejsce na samym początku małżeństwa, o tyle po czterech latach wydaje się to już niepokojące. 

Odkąd wyszłam za mąż i się wyprowadziłam, a wyprowadziłam się zaraz po ślubie i do innego miasta, skupiłam się na nowym domu i nowej rodzinie i nigdy nie miałam wątpliwości, która jest ważniejsza.
Z rodzicami przez cały czas miałam bardzo dobry kontakt, więzi nie zostały zakłócone, a pomimo że na początku nie mieliśmy jeszcze nawet telefonu, to ani razu nie zdarzyło mi się płakać z tęsknoty. Wydaje mi się nawet, że przez moment to sami rodzice mieli większy problem, bo tak się złożyło, że razem z bratem wyfrunęliśmy niemal równocześnie, a im początkowo doskwierał syndrom pustego gniazda. Na szczęście było to tylko chwilowe.

Uważam, że małżonkowie zawsze powinni być dla siebie priorytetem, jeśli chce się zachować właściwą równowagę.