Mam dość szkoły i nauczycieli - Netkobiety.pl

Evvva, wyobraź sobie, że nauczyciele też są mocno obciążeni systemem. Oni też są wsadzeni w ramy, w system ocen, w wymagania przedmiotowe. To nie jest takie proste. Mogą pomóc uczniowi, który nie daje rady, ale kosztem innych. Plus znając życie lecą z materiałem, bo inaczej by się nie wyrobili z tym, co mają zrobić. Takie są realia i to też nie do końca jest ich wina. Taki system.
Jedyne, gdzie warto zareagować, to ta pani, która przeczytała przy dzieciach Twój list. Tutaj warto porozmawiać i z panią i z dyrektorem szkoły, bo takie coś nie powinno mieć miejsca.

Czy są w tej szkole jakieś zajęcia wyrównawcze dla słabszych dzieci? Może tutaj nauczyciele mogliby poświęcić więcej czasu Twojemu dziecku?
Ewentualnie może warto pomyśleć o jakiejś szkole dla dzieci z trudnościami, gdzie klasy są mniejsze, a nauczyciele mają więcej czasu na każde dziecko?
W ostateczności zawsze zostaje edukacja domowa. Są specjalne placówki, gdzie takie dzieci mogą przychodzić i są tam nauczyciele, którzy im pomagają.

Nauczyciele wsadzeni w ramy? Każdy tkwi w jakimś ramach. I Ty i ja. Ale na Boga nikt nie krzywdzi drugiego. A tak odczuwam szkołę. Jako krzywdę wymierzoną wobec mojego dziecka. Uczeń ma obowiązek być skupiony, chętny do pracy, aktywny i rozmowny. Na koniec ma pięknie pokazać efekt swojej pracy. Zero empatii, zero rozczulania się.
Ale już u nauczycielstwa wyrozumiałość trzeba okazać. Nie muszą codziennie być skupieni, chętni do pracy, aktywni i rozmowni. Chętni za to do podwyżek. To i owszem, Tu aktywność po cholerze.

Czekolada.. Ty nie miałaś problemów. Mój syn ma. Każdy jest inny, nie?  Tak, zacięcia do nauki nie ma. Lubi matmę, cała  reszta jest mu problemem. Wiec nad całą resztą siedzę. I szlag mnie trafia bo czytam i za cholerę nie rozumiem co autor ma na myśli w podręczniku. A muszę mu przełożyć na język który złapie.

Prywatnej nie ma w moim mieście, z resztą nie stać mnie byłoby na nią. To jest własnie problem. Ja widzę problem. Ty widzisz roszczenia. Ja potrzebuję pomocy razem z dzieckiem, nie Twój problem wiec lepiej przypiąć łatkę roszczeniowy rodzic. W którym miejscu z mojej strony padło roszczenie niesłuszne. Wskaż?

Choćby te, że nauczyciele ma się szczególnie zająć twoim dzieckiem kiedy on nie ma czasu i możliwości. Musi zrealizować podstawy programową. Twoje dziecko ma osiągnąć określone wyniki w nauce i  za to dostaje ocenę. Nie ma wyników dostaje 2 proste.Czysta matematyka...

Najwyżej zostanie na 2 rok w tej samej klasie. Może wtedy nadgoni materiał.

To nie roszczenia. To desperacja. Jestem umordowana szkołą. I nie wiem jak pomóc sobie, jak pomóc dziecku. Żeby chociaż skończyły się te uwagi, zwracanie uwagi, ironizowanie, byłoby prościej. Syn nabrałby choć odrobinę odwagi. A tak nawet to leży. Boi się. Najchętniej zwiałby z tej szkoły a ja razem z nim.

Najpierw było dzieciństwo. Niełatwe, z rodzicami często i chętnie używającymi przemocy, i psychicznej, i fizycznej.
Później była depresja.
Niedawno rozstanie z człowiekiem, który wydawał się być niemal ideałem.
Teraz nadchodzi nerwica, a z postów agresja bije po oczach. Tak. Wiem. To efekt frustracji.

Pytasz o to, jak sobie pomóc. Sposób, wielokrotnie proponowany na forum, znasz od lat, ale podjęłaś decyzję, by być "Zosią samosią". Upychanie w najgłębsze zakamarki trudnych emocji już nie przynosi korzyści. Po raz kolejny okazuje się, że przeszłość negatywnie ingeruje w teraźniejszość. Może jednak pora na zmianę decyzji?

Tak. Wiem. Wątek jest o trudnościach syna w szkole. Jest także o Tobie i Twoich kłopotach.
Co do syna. Co stało się, że syn, który tak chętnie chodził do szkoły, tak dobrze się uczył w klasach młodszych, ma problemy? Przecież i wówczas był dyslektykiem, i miał kłopoty z koncentracją. Co różni nauczycieli z młodszych klas od tych obecnych? Dlaczego wówczas mogłaś z nimi się porozumieć, a teraz już nie?
Przed jakąkolwiek rozmową (na temat syna i jego kłopotów) z jakimkolwiek pedagogiem, pozbądź się złości, bo inaczej będziesz, tak jak tutaj, odbierana jako roszczeniowa. Poupychane po kątach uczucia sięgnęły zenitu i dają o sobie znać w najmniej sprzyjających momentach.

Jeśli spokojna rozmowa z pedagogami w obecnej szkole nie przyniesie efektów, a w Twym mieście jest jeszcze inna szkoła podstawowa, to przenieś syna.

Pozwól sobie pomóc. W czym leży problem - dobrze wiesz.
Nie marnuj więcej czasu. Nie zasłaniaj prawdziwego problemu wymyślonymi. Nie obrażaj się za prawdę. Otwórz oczy i działaj.

Nie wymagasz  od niego za duzo? Nie kazdy bedzi lekarzem, skakał na nartach jak Małysz czy miał swiadectwo z paskiem. Mam dwoje dyslektyków i nie przykręcam im sruby, dzieci nie sa zestresowane, nie mają problemow ze szkola, choc swiadecto sklada ze z 4 ocen dopuszczajacych, 6 ocen dostatecznych, czworki z religii i piątki z w-f. Odpuść sobie i im. Tylko nieliczni mogą zostac prawnikami, lekarzami czy inzynierami, Twoj syn nie musi, ważne by byl szczesłiwy w zyciu, a uwagi schowaj do szafy, za 20 lat bedziecie sie z nich smiac.

Po prostu możliwości dzieciaka rozminęły się oczekiwaniem rodziców. Przykro mi ale nie wiem jak można się uczyć do klasówki 5 podstawówki przez tydzień. Tyle czasu to ja się uczyłam do rocznych przedmiotów na studiach... Moim zdaniem trzeba szukać pomocy u specjalistów.  Być może dysleksja to nie jedyny problem. Z drugiej strony istnieje też możliwość, że po prostu chłopak jest mało zdolny. I niestety całe życie będzie musiał tyrać na 3 z historii. Trudno nie zostanie prawnikiem czy historykiem. Na tym świat się nie kończy. Ba nawet jak pójdzie do zawodówki. Spoko. Jak będzie dobrym fachowcem to super perspektywy przed nim.

Papier opracowali, wypieki dyrektorowi sowieckiego segregatora z bardzo ważnymi papierami i koniec tematu. Jak masz trzydziestu uczniów w klasie, z tego dwóch dyslektyków, dyskalkulik, dysgrafik, dysmóżdżyk, to nie poprowadzisz równolegle pięciu lekcji. Kogoś trzeba zwyczajnie olać.

Ja nigdy nie brałem udziału w matematyce. Po prostu nauczycielka zakazała mi się wypowiadać, bo inni też coś muszą robić. Więc całą podstawówkę siedziałem w kącie i czekałem. Jak wszyscy, łącznie z nauczycielką się poddali, to wolała mnie do tablicy i ja pokazywałem jak rozwiązać zadanie. Po miesiącu miałem rozwiązane zadania do końca roku, bo z nudów trzaskalem sobie zadania matematyczne. Szkoła nie była dla mnie, ale za to nauczyła mnie, że ludzie bywają tępi jak obuch i należy to uszanować i na nich poczekać.
I tak, jak to mówi pewna znajoma, mądry zawsze ustępuje głupszemu i idioci rządzą światem.

Problemy z dysleksją są takie, że często rodzice używają ich jako usprawiedliwienia tego, że dziecko nie jest w stanie czegoś zrobić. Tymczasem taki papier powinien motywować rodziców do większej pracy z dzieckiem w domu. Nauczyciel co najwyżej powinien dawać takiemu dziecku dodatkowe ćwiczenia, żeby dziecko miało materiał do tej pracy z rodzicem.

Sorry, na studiach i w pracy nikt Cię nie pyta czy jesteś dys. Masz pracować tak jak inni.

edit.
Ja tak miałam z czytaniem kiedy przyszłam do zerówki i potem do 1 klasy, czytanie nie było dla mnie żadnym problemem, połykałam książki hurtowo, a reszta dopiero się uczyła. Jak były czytanki na zadanie to oni dostawali 2 zdania, a ja 2 strony. Ale to było nużące na dłuższą metę.

W księgarniach i na stronach internetowych jest mnóstwo pomocy do pracy dla dyslektyków (i ich rodziców/opiekunów), podane sposoby, ćwiczenia. Sęk w tym, że rodzice zbyt rzadko (jeśli w ogóle) do tych wzorów sięgają, twierdząc, że "Nie dość, że dziecko ma kłopoty z czytaniem i pisaniem, nie dość, że musi się więcej uczyć niż jego koledzy, to jeszcze mam z nim się bawić w durne zabawy!".

W wieku 30 lat. Ręcznie to ja spisuję w zasadzie tylko listę zakupów. I Ewentualnie wypełniam jakiś druczek raz na jakiś czas. To nie jest tak, że nie da się mnie przeczytać. Po prostu pismo nie jest tak równie i schludne jakbym chciała. Największy problem miałam z cyrylicą, bo tam bardzo ważne jest odpowiednie łączenie liter.

Jak czytam o przeogromnym materiale i klasówkach - kobyłach w klasie piątej, to mi się śmiać chce. Oceny mają odzwierciedlać stan wiedzy, a nie ilość pracy. To nie przedszkole, gdzie za to, że dziecko coś robiło, dostało uśmiechniętą buźkę.
A roszczeniowość z posta aż bije. Zwracanie szczególnej uwagi na ucznia, gdzie jest ich w klasie pewnie koło trzydziestki, a lekcja trwa 45 minut? Polecam policzyć, ile minut szczególnej uwagi może maksymalnie przypaść na jedno dziecko, nawet nie biorąc pod uwagę wejścia do klasy, rozpakowania się itp.

Parę lat temu trochę po znajomości dawałam korki chłopcu starszemu o 2 lata od syna autorki. I tam matka też narzekała na ogrom materiału, liczbę sprawdzianów itp., chłopiec też oczywiście miał "jakieś dys", a prawda była taka, że był po prostu wybitnie niezdolny, a do tego miał potworne zaległości. Korki początkowo miały być z pięciu przedmiotów, z których młody był zagrożony, w praktyce wyszło, że w wolnym czasie ogarnialiśmy zagrożenia na poprawy, a na bieżąco uczyłam go ze wszystkiego innego, żeby przypadkiem liczba zagrożeń nie wzrosła. Trwało to jakiś miesiąc, do wystawienia ocen, jakimś cudem się udało, ale za każdym razem byłam zaskoczona czymś nowym - generalnie nie zdawałam sobie wcześniej sprawy, do jakich braków można dopuścić u dziecka, wierząc święcie w to, że nauczyciele są źli i za dużo wymagają, a w konsekwencji "odpuszczając" dziecku, mimo że niby coś się z nim tam robiło. I tak np. trzynastolatek, który miał zaliczyć czas przeszły na angielskim, nie znał czasów w języku polskim, a kiedy braliśmy się za fizykę, najprostsze wzory, to wychodziło na jaw, że nie jest w stanie rozwiązać równania typu 5 + x = 7. Albo że nigdy nie słyszał o grawitacji.
I ja tu, szczerze mówiąc, widzę to samo. Jeżeli matka wychodzi z założenia, że szkoła jest krzywdą wymierzoną w jej dziecko i sama ma problem ze zrozumieniem materiału dla jedenastolatków (co, oczywiście, będzie utwierdzało w przekonaniu, że tego wszystkiego jest za dużo i za trudne dla dziecka), to tak się skończy. Uczniem, który niby coś tam z mamą będzie robił, ale w przeświadczeniu, że jak się nie uda, to dlatego, że materiału jest ogrom itp. Czyli - nie jego wina. Wina nauczycieli, systemu i czegokolwiek innego, co nie patrzy na niego tak, jak by matka sobie życzyła. Nic nowego.

Każdy kto płaci podatki ma prawo posłać dziecko do szkoły państwowej. Więc przestań się wymądrzać.
Mało tego rodzic ma prawo krytykować i sprawdzać.

Każdy ma prawo krytykować, ale zanim to zrobi, dobrze byłoby aby sam sobą coś reprezentował. Niestety, większość ludzi kompletnie nic nie wie o tym jak szkoła funkcjonuje, nie potrafi ogarnąć nawet podstaw materiału i uważają, że skoro oni nie potrafią się podpisać i żyją, to gówniakowi też ta szkoła do niczego nie potrzebna. Ich genialne dziecko które siedzi cały dzień przy kompie ma dwóje z informatyki, więc to nauczyciel jest głupi. Biologia? Po co to komu? Tyle co mu potrzeba nauczy się na dziewczynach. Historia? I tak ksiądz mówi że zafałszowana, a spośród tych dat które rodziciel wkuwał przez lata i tak nic nie pamięta. No i tak to leci. Nauczyciele są głupi, leniwi, jak który tatuś bardziej krewki, to i jakąś [wulgaryzm] rzuci... A potem tak wychowany geniusz idzie w życie i płodzi kolejnych geniuszy.
No i wszyscy [wulgaryzm] na szkołę bo niczego nie uczy. Każdy wie czego i jak powinna uczyć i każdy chce kontrolować jej funkcjonowanie.