nie potrafię nikomu zaufać - Netkobiety.pl

Może to też być coś ze spektrum zaburzeń schizotypowych.

Brak zaufania wynika z decyzji, tą można, ale nie trzeba zmienić. U podstaw braku zaufania jest... bardzo kiepskie myślenie o innych. Możesz dojść do źródeł takiego myślenia, skonfrontować się ze swymi emocjami i... zmienić sposób myślenia oraz zachowania z niego wynikające. Możesz, nie musisz. Możesz do końca swych dni pozostać nieufną.
Z każdej z tych decyzji poniesiesz konsekwencje.

Nie ma po co się aż tak bardzo nakręcać czy zadręczać. Trzeba jakoś w tym świecie funkcjonować, mieć kontakt z ludźmi, choćby załatwiając swoje podstawowe potrzeby. Nikt nie żyje w izolacji, warto zatem choćby dla niewielu osób otworzyć się i dać im pewien kredyt zaufania.

Chce się zwierzać, bo po prostu kotłują jej się w głowie myśli jak garnku z zamkniętą pokrywą. To jest naturalne, że ta "para" potrzebuje ujścia. Ja też nie jestem z natury ufny. Ale odczuwam czasem potrzebę porozmawiania z kimś o ważnych dla siebie sprawach. Mam na szczęście takie osoby przed którymi nie czuję się skrępowany. I Ty też powinnaś kogoś takiego mieć. Mnie pewnej otwartości w rozmowach na trudne tematy nauczyła też długa psychoterapia. Tam po prostu musisz się w końcu otworzyć.

Typowa tegoż państwa brak dobrej woli. Naiwnym nie można być ale w drugą stronę doprowadzi cię to do nieposkromionej nienawiści a w konsekwencji paranoi.

No właśnie rozmowa z psychoterapeutą to zupełnie inna para kaloszy. Wiesz, że w chwili słabości nikt tej wiedzy nie użyje przeciwko Tobie. Mówię tu o rzeczach ważnych i jednocześnie przykrych.

Wszyscy jesteśmy tylko ludźmi. Każdy z nas ma swoje słabości, kompleksy, popełnia błędy i małe "grzeszki". Gdy widzimy te błędy czy niezbyt pochlebne cechy u innych, najczęściej  co najwyżej skwitujemy je jednym słowem i nie widzimy w tym zbyt wielkiego problemu. Gdy te same cechy zauważamy u siebie boimy się cudzej oceny, krytykowania czy wyśmiewania. Te same cechy nabierają olbrzymiej wagi. Zupełnie niepotrzebnie. Kiedyś ludzie byli bardziej otwarci i wyrozumiali, była większa tolerancja. Teraz każdy chce dorównać gwiazdom i celebrytom, nawet jeśli wie, że ich obraz rozpowszechniony przez media nie jest prawdziwy. Ludzie udają, odgrywają jakieś role by wydawać się doskonałymi, a potem sami padają ofiarą wykreowanego wizerunku.
Nie musisz być doskonała, masz prawo popełniać błędy, a w każdym domu jest jakiś "krzyżyk" do dźwigania. Taki jest normalny świat.
Jeśli odetniesz się od ludzi w swojej nieufności, wszystkie drobne problemy mogą  zacząć bardzo Ci  ciążyć. Po to mamy przyjaciół by nas wspierali. Mówi się że radość dzielona jest podwójną radością, a smutek dzielony jest połową smutku. Nie musisz opowiadać się każdemu ze wszystkiego, ale tez nie popadaj w zbytnią nieufność.

Odpowiadając na wszystko zbiórczo...

misinx - napisałeś o problemie z "otwartością" - ja tego problemu nie mam, jestem bardzo otwartą i towarzyską osobą, ja to wiem i inni ludzie to wiedzą i widzą. Bardzo łatwo nawiązuję kontakty z ludźmi, nie jestem nieśmiała.

Padło też pytanie "po co się zwierzać?" - jak to po co? Choćby po to, żeby wyrzucić coś z siebie...wydaje mi się, że to jest coś normalnego...chęć rozmowy z drugą osobą, szczerej rozmowy..takiej, która buduje i wzmacnia relację, co tylko począć w mojej sytuacji? Kiedy wiem, że osoba, której się zwierzam nigdy mnie nie zawiodła, lubi mnie i dobrze mi życzy, a ja i tak mam jakieś prawdopodobnie wymyślone wątpliwości.

Zdarzyło mi się kilkukrotnie w życiu "przejechać" na kimś - ale nie były to sytuacje, które specjalnie mną wstrząsnęły. Przykre zakończenie przyjaźni i do widzenia, życie toczy się dalej. Ogólnie ja jetem nieufna odkąd pamiętam, do wszystkiego podchodzę bardzo sceptycznie i z dystansem. Nie wyniosłam tego z domu, moja rodzina jest wspaniała i to jedyni ludzie na świecie, którym ufam bezgranicznie. Nie potrafię natomiast tak swobodnie zaufać obcym...zawsze gdzieś z tyłu głowy zapala się czerwona lampka - "ej, po co to mówiłaś? a może on/a to gdzieś rozpowie? trzeba było ugryźć się w język!" i tak prawie za każdym razem.
I tak, macie rację - to jest schizowanie, nakręcanie się i zadręczanie, bardzo męcząca rzecz.

Z drugiej strony czy to faktycznie może wpłynąć na moje dalsze życie? Nie jestem w związku ale boję się, że nigdy nie będę potrafiła zaufać potencjalnemu partnerowi i żyć z nim swobodnie, nie mnożąc sobie z tyłu głowy mnóstwa dziwnych teorii i spisków...

Nie ufam ludziom, ale sobie tak. To rozwiazuje wszelkie problemy.

Sama mam podobny problem. Jako dziecko byłam strasznie naiwna i tyle razy się na tym przejechałam (czasami dość poważnie) że mimo młodego wieku obecnie jestem bardzo nieufna. Uważam, że nic na siłę. Jeżeli ci to utrudnia życie to możesz poszukać porad w internecie jak to zwalczyć, lub porozmawiać ze specjalistą. Jeżeli nie czujesz że to odpowiedni moment aby się za to brać to się nie zmuszaj.

No właśnie, i dlatego u Ciebie występuje ten stan. Moja nieufność nie jest spowodowana jakąś wielką traumą...po prostu jest.
Życzę Ci, abyś nigdy więcej na nikim się nie przejechała. Głowa do góry

Nie czuję się osobą samotną. Mam mnóstwo znajomych - problem polega na mojej przesadnej wobec nich nieufności. Są wśród nich także tacy, którzy są bardzo podobni z charakteru do mnie - fakt, to zbliża, ale nie powoduje wzrostu mojego zaufania.
Co do obgadywania - Ty możesz tego nie robić, ale Tobie mogą.

Jakie konkretnie tematy masz na myśli, o których boisz się lub nie chcesz rozmawiać z kimkolwiek?

Jeśli nie budujesz wokół siebie muru i nie posądzasz innych o ukryte, złowrogie  zamiary wobec ciebie, to taka ostrożność w odkrywaniu siebie jest raczej zaletą niż wadą. Nie masz problemów z nawiązywaniem kontaktów z innymi, masz grono znajomych i przyjaciól, więc po prostu bądź sobą i nie analizuj swojego postępowania, bo ja żadnych zaburzeń ani nieprawidlowości w tobie nie widzę. Sama jestem dość nieufna i raczej rzadko się ludziom zwierzam i naprawdę ten brak zaufania wiele razy już mi w życiu "uratował tyłek".  Są różni ludzie, jedni lubią wciąż się zwierzać z każdego głupstwa, każdego przemyslenia i są tacy, którym to przychodzi trudniej, albo nie widzą w tym większego sensu. Każda z tych postaw, o ile nie zahacza o patologiczną skrajność, nie jest niczym niezwykłym ani nienormalnym.

CCCatch, może pomyśl nad nadawaniem rangi informacjom na twój temat i ustaleniem osób, którym możesz powierzyć te informacje i z jakim rezultatem.
Możesz też pomyśleć, dlaczego boisz się rozmawiać o dość neutralnych sprawach (nie pisze o bardziej intymnych, czy nawet w danym momencie ważniejszych), jaka jest realna dla ciebie szkodliwość w przypadku rozsiania się dalej tych info. Coś w tym stylu.

Poza tym zgadzam się z Salomonką.

Czyli wszystko rozbija się o to, żeby ten ktoś, komu powierzasz swoją tajemnicę, nie nadużył Twojego zaufania, rozpowiadając poufne informacje czy też raniąc w bezpośredni sposób? Myślę, że warto zrobić taką listę, może niewielu osób, którym chciałabyś takie informacje powierzać, ale przez jakiś czas zachowuj wobec nich dystans, dopóki się do nich nie przekonasz. Póki co, jeśli chcesz się wygadać, zawsze możesz to zrobić w gronie rodzinnym.

Widzisz, nie potrafisz uwierzyć..
Coraz częściej chyba tak jest, że po przykrych doświadczeniach nie potrafimy się otworzyć na nowe znajomości. Ciężko doświadczeni, widzimy wszystko w ciemnych barwach, doszukując się na siłę oszustwa, kłamstwa i drugiego dna. Jaka sytuacja nie miałaby miejsca i jak się ta druga strona nie zachowa, my możemy cały czas odbierać jej zachowanie czy intencje, jako skierowane przeciwko nam. Zapominamy, ze ta druga strona też może mieć za sobą ciężkie przeżycia i również może mieć problem z zaufaniem. Poza tym, w działaniach ludzkich zbyt często doszukujemy się od SAMEGO POCZĄTKU czystego wyrachowania, złośliwości i nieczystych gier. Zakładamy, że druga osoba ma posługiwać się jakimiś zaprogramowanymi wzorcami zachowania, gdzie nie ma miejsca na błędy, potknięcia i pomyłki. Powstające niedomówienia lub zaistniałe problemy lekceważymy, nie pozwalając nawet drugiej osobie na wyjaśnienia. Podejrzliwość, brak zaufania, lęk przed odrzuceniem - to wszystko często przybiera taką formę, że nie potrafimy dostrzec tych pozytywnych aspektów w zwykłej relacji międzyludzkiej. Mam wrażenie, że gdyby ktoś do Ciebie zagadał na ulicy( oczywiście facet), to od razu wzięłabyś to za próbę podrywu, tak? Nie zaś za zwykłe zagajenie rozmowy..
Błędnym schematem jest przekonanie, że KAŻDA rozmowa czy kontakt miedzy mężczyzną a kobietą ma się skończyć w łóżku lub skrzywdzeniem jednej strony przez drugą, co zresztą każdy inaczej postrzega. Czytając wątki niektórych Pań tutaj, odniosłem wrażenie, że "krzywda" i zranienie kobiety zaczyna się już od momentu, kiedy facet odmawia jej propozycji wejścia w związek lub nie składa deklaracji wspólnego życia znając ją zaledwie kilka miesięcy, jak również kiedy na początku znajomości daje jasno do zrozumienia, że nic z tego nie będzie poważniejszego, a kobieta się na to godzi, po czym potem ma pretensje, że jednak on nie chce niczego więcej. Bierze się to z tego, że Wy chyba po prostu za szybko się angażujecie. Kiedy facet nawet nie zdąży jeszcze nic więcej do Was poczuć, Wy już od razu widzicie wspólną przyszłość. Zadziwia mnie, po lekturze wielu wątków, jak po kilku miesiącach czy nawet krótszym czasie, powstają od razu w Waszych głowach wielkie plany. Nie chcę mówić tego złośliwie, ale przydałoby się trochę więcej luzu

1. Więcej luzu i dystansu do nawiązywanych relacji
2. Więcej zaufania i swobody dla partnera i nie kierowanie się powierzchowną czy fragmentaryczną oceną drugiego człowieka
3. Mniej emocji, awantur, ciągłych pretensji i testowania partnera
4. CAŁKOWITY BRAK presji i nacisku, aby się dla nas zmieniał wbrew sobie

Hej, muszę reaktywować post.

Problem z brakiem zaufania nie zniknął, a odkąd zaczęłam spotykać się z chłopakiem (VI 2020), z którym obecnie jestem w związku, wręcz się nasilił. Pandemia i praca pokrzyżowały mi plany rozpoczęcia jakiejkolwiek terapii...kompletnie sobie nie radzę z tą nieufnością, ciągle podejrzewam go, że np. jest ze mną z wygody lub braku innej opcji, że czerpie z tego różnego rodzaju korzyści, że może to tylko taka (piękna) gra...On czasami ma mi za złe takie traktowanie (potrafię być wobec siebie krytyczna i poniekąd mu się nie dziwię) i prosi, abym bardziej mu ufała ale ja nie potrafię. W rzeczywistości w tą nieufność wplątała się też odrobinka zazdrości...

Bardzo chciałabym zacząć w końcu ufać, takie funkcjonowanie nie pozwala mi być szczęśliwą....Są czasem przebłyski i zaczynam powoli wierzyć, ale momentalnie o czymś pomyślę i robię krok w tył.

Wiem, że sporo było tu odpowiedzi, rady o terapiach, lekarzach itp...wiem, że nie ma złotego środka...ale może ktoś miał podobne przeżycia, rozterki i udało mu się z nimi poradzić?

Zostawiając na boku komu ufać, w jakich sprawach, czy masz podstawy czy nie... Można spojrzeć na to z drugiej strony: co możesz zrobić by poczuć się pewniej. Wydaje się, że mocno się martwisz tym jak inni mogą się zachować, zaszkodzić. Czy wierzysz, że jesteś w stanie sobie poradzić jeśli ktoś Ciebie zawiedzie? Czego się konkretnie obawiasz? Może na to da sie coś zaradzić, wzmocnić wiarę, że jesteś w stanie sobie poradzić w takiej sytuacji, że możesz sobie ufać. Tą podejrzliwość nakręca lęk prawda?
"ciągle podejrzewam go, że np. jest ze mną z wygody lub braku innej opcji, że czerpie z tego różnego rodzaju korzyści, że może to tylko taka (piękna) gra.."
To może być nie tylko kwestia zaufania. Czy czujesz, że w tym związku dajesz dużo więcej od niego? Może to też być wyraz niskiego poczucia wartości u Ciebie.

Co do pierwszego akapitu - tak, tą podejrzliwość nakręca lęk i tak, martwię tym, że ktoś mi może mi zaszkodzić i czy bym sobie poradziła z taką sytuacją? Ciężko powiedzieć niestety...

Co do chłopaka - to głupio wygląda w kontekście mojego braku zaufania, ale to on daje dużo więcej. Skąd wiec podejrzenia? Ano nie wiem, lajkował zdjęcia jakichś koleżanek, ale to zdradą chyba jeszcze nie jest
Co do poczucia wartości, ciężko jest mi to ocenić - raz jest wysokie, raz spada na ziemię. Nigdy nie spotkały mnie negatywne komentarze na temat mojego wyglądu, wręcz przeciwnie, ale czasem dopada mnie takie uczucie, że chyba jednak jestem niewystarczająco ładna, zgrabna itp...

R_ita - bardzo mądre słowa. Rozumiem, że miałas podobny problem i udało Ci się do pokonać?

Tak, miałam bardzo podobny problem, niemal identyczny. Czy udało mi się go pokonać? Ciężko powiedzieć. Nie definitywnie, bo te podszepty w podświadomości cały czas są, po prostu teraz umiem je ignorować (ale też nie zawsze).

Dla mnie przełomowym momentem było to, co już Tobie napisałam:
zrozumienie, że nie mam wpływu na innych. Co to znaczy. Nie mam wpływu na ich intencje, na to co dzieje sie w ich głowach, i nie mogę z leku przed ośmieszeniem odrzucać wszystkiego i  sobie odbierać szansy na normalne życie tylko dlatego, że ktoś może być nie ok. A długo bylo tak, że jeśli ktoś byl nieuczciwy, szukalam winy w sobie. A to najgorsza droga z możliwych. Nie jesteś glupia i bezwartościowa jeśli dasz sie oszukać. To swiadczy o tym czlowieku, nie o tobie. W życie trzeba wpisać to, że będziemy się na ludziach zawodzić

Budowanie samooceny i akceptacji względem samej siebie to był tak naprawdę pierwszy etap. Oczywiście szalenie ważny, bo sprawił, że przestałam uważać, że na pewno nie jestem godna tego, by oczekiwać od innych bycia w porządku Ja taką terapię (pierwszą) przechodziłam 5 lat temu. I ona wtedy nie sprawiła, że ja zaczęłam ufać ludziom i tak. Ale sprawiła to co napisałam już wyżej. Przestałam się przejmować. I jak to wygląda z perspektywy tych 5 lat? Przedstawię Ci trzy aspekty, które mi niszczyły życie, a z którymi teraz sobie radzę

1. Nowe zadanie w pracy od szefa, na którym się nie znam: Moje myślenie 5 lat temu "On na pewno wie, że tego nie wiem i chce mnie ośmieszyć i udowodnić, że jestem głupia i sobie nie poradzę". Moje myślenie teraz "O mamo, no to będzie ciekawie. Jedziemy z tym"

2. Ktoś wyznaje mi uczucia, mówi o mnie dobrze, komplementuje, coś deklaruje. 5 lat temu "Na pewno kłamie bo niby co miałoby być tego powodem, wiem, że jestem beznadziejna a jak siebie nie kocham, to niby jak on mnie kocha. Chce coś ugrać i mnie oszukać". Moje myślenie teraz "No ok. A jak kłamiesz, to abyś się smażył w piekle i by Ci sumienie spać nie dało . W tym aspekcie jeszcze muszę nad sobą pracować

3. Ten wygląd, który nam dziewczynom tak spędza sen z powiek. Moje myślenie 5 lat temu "Za szerokie masz te uda, biegasz biegasz a nic nie spada". Moje myślenie teraz? "Aj tam dobra Rita, masz nogi, mogłaś stracić w wypadku".

Także sama oceń czy ja sobie poradziłam z moim problemem czy nie bo ja uważam, że jeszcze dużo pracy przede mną. Ale dopuszczam myśl, że moje podszepty "nie ufaj, uważaj" mogą zostać ze mną do końca.

Uderzyło mnie troszkę, że odpisując aniuu1 co do poczucia własnej wartości poruszyłaś tylko aspekt bycia ładnym, zgrabnym. Wiem, że presja na wygląd u dziewczyn jest duża, ale halo, ty nie jesteś tylko ładnym opakowaniem, które może przegrać z ładniejszym. Aspekty wizualne są bardzo ulotne, prawdziwe poczucie własnej wartości zbudujesz na tym co płynie Ci z wnętrza. Wiem, brzmi tanio, ale taka jest prawda. Zestaw cech, mądrość (czy to książkowa, czy życiowa), ciekawość świata, pasje... no cokolwiek. Coś, czego nie można Ci odebrać i co da Ci siłę i zbuduje solidną tożsamość. Nie tam jakiś wygląd. Wtedy choćby stała obok Ciebie ta najpiękniejsza i najzgrabniejsza to Cię to nie ruszy bo będziesz wiedziała jaka wartościowa i super babka jesteś

bycie ostrożnym jest rozsądne i wskazanie ale powinno opierać się na faktach a nie na domysłach, bądź dobrym obserwatorem ale nie dokonuj oceny zbyt szybko i słuchaj ludzi, nawet najlepsi manipulanci bardzo często podają informacje, które pozwalają jednak wcześniej ostrzec, dużo jest ludzi podłych ale są też wspaniali jak i neutralni, najlepszą próbą jest obserwacja i czas, żadna skrajność nie jest dobra ale ostrożność wcale nie jest wadą, te czasy niestety tego wymagają

Oczywiście, że zdrowa podejrzliwość i ludzka ostrożność to nic złego i jest bardzo przydatna, ale taka nadmierna nieufność destabilizuje życie i może prowadzić nawet do paranoi.

Kochana a jak spędzacie czas to przecież nie masz chyba podejrzeń jakby kogoś miał to z autopsji by wynikało ze pisze z kimś ze odbiera telefony od kochanek lub innych dziewczyn i jak by rozmawiał przez telefon to na pewno nie w twojej obecności .... Facet tez musi mieć trochę luzu spotkać się z kolegami , lub nawet koleżankami porozmawiać , wyżalić się lub nawet zasięgnąć porady co do związku lub dalszego życia ... zapewniam cię ze jeżeli by zdradzał lub planował to na pewno po powrocie nie ucałowałby cię i nie spędzał czasu z tobą tylko unikał kontaktu... Wiec kochaj i zaufaj , jak bedzie czuł to a nie odtrącenie przez podejrzenia to na pewno wam się ułoży.

Tez tak mialam, ale zaczelam po prostu rozumiec ze przesadzam i czasem warto zaufać komus, nawet jezeli ma sie obawy.. Mi to pomoglo.

Świetne wyjście i rozwiązanie: rozstanie zamiast pracy nad sobą i swym pokręconym myśleniem. Gratuluję! Opatentuj to. Tylko..., czy wzięłaś pod uwagę to, iż to rozwiązanie jest "rozwiązaniem"? Że wszystkie Twe problemy idą razem z Tobą i towarzyszyć Ci będą do czasu, gdy nie zdecydujesz się stawić im czoła? Że póki nie uporasz się ze swym problemem, w każdym związku przeżywać będziesz to samo? Że dotyczy to wszystkich Twych relacji, nie tylko damsko-męskich?

Jeśli znasz wszelkie konsekwencje i mimo to decydujesz się na takie "rozwiązanie", to droga wolna. Im szybciej to zrobisz, tym lepiej dla owego nieszczęśnika, którego - podobno - kochasz. Zerwij z nim wszelkie kontakty, z innymi ludźmi ich nie nawiązuj, stwórz sobie pustelnię. Rzecz w tym, że będziesz w niej z największym swym wrogiem - samą sobą.

Nie jesteś pewna, czy terapia Ci pomoże? Na pewno nie pomoże, gdy stawać będziesz okoniem, gdy torpedować będziesz pracę, gdy postanowisz udowodnić sobie i psychoterapeucie, że terapia jest kiepskim pomysłem. W takim wypadku, gdy chcesz trwać przy toksycznym sposobie myślenia, szkoda Twego czasu i Twych pieniędzy. Zatem decyzja podjęta.

Wiedz jednak, że ludzie bez Ciebie sobie poradzą, że nikt nie będzie chciał sforsować wybudowanego przez Ciebie muru, dodatkowo otoczonego zasiekami z drutu kolczastego. Będziesz tam bezpieczna, nikt Cię nie zdradzi, nikt nie odrzuci, na nikim się nie zawiedziesz. Same korzyści.

Wyobraź sobie siebie za lat 10, za lat 30... .

***
Rozstając się z chłopakiem nie "uszczęśliwiaj" go twierdzeniem, że robisz to dla jego dobra; powiedz prawdę o sobie, że mimo faktów nie ufasz i ufać nie zamierzasz. Że brak zaufania dotyczy wszystkich, nie tylko jego. Że powód rozstania jest po Twej, nie jego, stronie. I w jego obecności nie rozżalaj się nad sobą. Jeszcze tego by brakowało, by on miał Ciebie wspierać i Ciebie pocieszać.

Dziewczyny, stało się.

Jutro zaczynam wizyty u psychologa, moje narzeczenstwo wisi na włosku. Szkoda że potrzebowałam aż takiego kopa żeby się ocknac. Dziękuję za rady a Tobie Wielokropek za kubeł zimnej wody, który de facto wylal się dopiero teraz.

Czasem to po prostu kwestia kopa w dupkę i uzmysłowienia sobie, że człowiek niszczy sobie życie, a nie walki o tę konkretną osobę i robienie tego dla tej konkretnej osoby.
Ale masz rację- klucz to zrozumienie, że bycie szczęśliwym i spełnionym nie jest tożsame z posiadaniem partnera.
Powodzenia CCCatch. Ale pamiętaj, że robisz to przede wszystkim dla siebie. Bo udany związek to dopiero będzie owoc tego.

Życzę determinacji w walce z samą sobą o siebie.

Pozwolę sobie reaktywowac po raz drugi. Trafiłam ostatnio przez przypadek na artykuł dotyczący typów osobowości. Dużą uwagę przykula cześć odnośnie osobowości...paranoicznej. Przyznam się że wiele jej cech jestem w stanie znaleźć u siebie. Pasuje mi też kilka z osobowości histrionicznej. Ktoś miał do czynienia? Warto zasugerować to psychologowi?

Zamiast komentarza:

"Ja w tej chwili szukam przyczyny moich problemów i kompleksów."
A czego się spodziewasz po tej odpowiedzi? Na człowieka wpływa suma wielu doświadczeń, z czego duże znaczenie mają doświadczenia z dzieciństwa. Kompleksów możesz się pozbyć sama, to od Ciebie zależy. Jakie masz poważne problemy?

"Jeden z nich jest zły: smutny, ponury, chciwy i arogancki, złośliwy i zawistny, użalający się nad sobą i zakompleksiony." - nic z tego nie karmisz? A użalanie się i kompleksy? Ja sens zrozumiałam tak, że masz wpływ na swój sposób myślenia i działanie, a przez to na to jak się czujesz.