Problem z emocjami i alkoholem . - Netkobiety.pl

To wygląda bardzo poważnie. Jeśli nie przyznasz sie na terapii, to całą tę terapię można o kant _____ rozbić. To nie tarapia, tylko jakaś ustawiona przez ciebie szopka. Chciałoby się powiedzieć; Pasławku, gdzie jesteś?
Do twojej wiadomości; Pasławek, to ktoś kto naprawdę może ci powiedzieć duzo mądrych rzeczy, o ile się znajdzie i bedzie mial chwilę, aby ci wszystko wyłożyć.

Nie będziesz mieć żadnych efektów terapii, ponieważ nie pracujesz nad prawdziwymi problemami. Pomijasz te, o których niewygodnie Ci mówić - takie jak uzależnienia czy kompulsje.
Mówiąc obrazowo - Ty leczysz ból dużego palca w stopie, podczas kiedy masz wyżej złamaną w trzech miejscach nogę.

Ósemka napewno próbuję sobie podnieść nastrój. Potrafię przeżywać pozytywne emocje . Bardziej chyba nie radzę sobie z tymi negatywnymi, może próbuje w taki sposób od czegoś uciec. W terapii miałam różne fazy, bywało lepiej i gorzej. Wiele razy udało mi się przetrzymać te cięższe momenty bez sięgania po alkohol. Jak powiem podczas terapii że pije alkohol to myślę że mnie z niej wyrzuca, po prostu. Moja sytuacja się pogorszy. Czytałam gdzieś że picie alkoholu to objaw czegoś głębszego. Miałam nadzieję że dzięki terapii ta chęć zniweluje się. Różne rzeczy pozmieniały się dzięki na terapii na lepsze. Poprawiłam relacje z osobami na których mi zależało, stałam się spokojniejsza i mniej krytyczna wobec siebie. Ale nie wiem dlaczego akurat z tym trudno mi się uporać skoro wiem że mi to szkodzi.

Salomonka masz bardzo duże przekonanie że chyba zjadłaś wszystkie rozumy. Niektóre rzeczy które piszesz nie mają nic wspólnego z prawdą. Jeżeli mam jakiś problem i dzięki terapii on został rozwiązany to znaczy że terapia przynosi efekty. Moje problemy nie wzięły początku z picia. Tzn nie zawałami pracy, nie mam długów, nie rozpadł mi się żaden związek. Miałam problemy z poczuciem własnej wartości i zaniżaniem wszystkiego co robię, byłam bardzo zamknięta wobec innych ludzi. Od czasu terapii jestem spokojniejsza nie jeżdżę do pracy z lękiem że cokolwiek zrobie nie tak jak trzeba, to mnie wyrzuca. Nie nakręcam się że jak ktoś się na mnie krzywo spojrzy to od razu oznacza że mnie nie lubi. Te rzeczy zmieniły się dzięki terapii, która ty uznajesz za niepotrzebna. I nie wiem skąd wniosek że jest ze mną coraz gorzej, jeśli częstotliwość picia się nie zwiększyła. Wiem że robię źle nie mówiąc całej prawdy ale alkohol nie jest moim podstawowym problemem tylko jednym z kilku. I tamte problemy mają inne źródło . Np jeśli obawiam się zdrady bo mój ojciec zdradzał moja matkę i zostawił dla innej kobiety to raczej alkoholowi nic do tego czy tak? I jeśli zaczynam rozmawiać z facetem o swoich obawach i dzięki temu czuję się spokojniejsza to dla mnie to znak że zaczynam sobie radzić trochę lepiej.  Nie zgadzam się z tobą ale dzięki że Ci się chciało coś napisać w temacie.

Witaj Zły Duchu ( aleś se wymyśliła nick : ) )
Zgadzam się z Salomonka i IsaBellą ,a dlaczego bo trochę je znam z forum i często mamy podobne refleksje jakoś tak.
Dziewczyny mają rację i powiem Ci że mają świadomość problemu choć nieco inne doświadczenia niż ja bo ja jestem alkoholikiem takim zdiagnozowanym, przebadanym i przetestowanym poddanym różnym eksperymentom za moją zgodą  dodam że akceptuje swoje uzależnienia wiem że jestem alkoholikiem utożsamiam się z tym problemem całkowicie .
Twój przypadek nie jest specjalnie wyjątkowy wydaje mi się .
Podejrzewam że leczysz się na terapii albo na jakąś nerwice lub depresje lub coś podobnego.
Z doświadczeń podpowiem Ci że osoby które mają jedno z tych dwóch przypadłości często mają problem z piciem i np. lekami oraz posiadają predyspozycje do uzależnień i po prosu uzależniają się.
Bywa też i tak że osoby uzależnione i ich chorowanie bardzo przypomina nerwicę lub depresje albo oba na raz objawy są prawie takie same.Na pierwszy rzut oka to trudno zdiagnozować i rozróżnić .
Zwłaszcza kiedy osoba w terapii zataja lub minimalizuje problemy z piciem.
Wygląda to tak że nie jawnie leczysz swoje emocje alkoholem a na terapii próbujesz dojść do siebie i odwrotnie,terapii poprawia Ci trochę samopoczucie co daje Ci albo dawało kiedyś iluzję panowania nad piciem i emocjami z tym związanymi oczywiście do czasu bio uzależnienia się rozwijają a tym bardziej jeżeli nie odstawi się substancji które zmieniają świadomość i nastrój.
Prędzej czy później występuje cierpienie pod najprzeróżniejszymi postaciami swoje opisałaś trochę.
Nerwice i depresje są chorobami emocji i problemami z ich przeżywaniem uzależnienia również są chorobami emocji, w uzależnieniach też istnieje regulacja uczuć i emocji - nałogowa, dla osób z nerwicą i depresją alkohol może być jednym ze środków na regulowanie emocji jota w jotę jak u alkoholików/narkomanów .Nawet jak alkoholik nie miał wcześniej nerwicy lub depresji to życie w nałogu z piciem narkotykami itp spowoduje zaburzenia które przypominają nerwicę lub depresję albo nadużywanie substancji spowoduje coś takiego.
alkohol nie jest  lenkiem .na nerwicę depresje schizofrenię i inne zaburzenia osobowości ,choroby psychiczne.W wielu odmianach nerwic i depresji nie wskazane jest spożywanie alkoholu a na pewno w wielu przypadkach gdzie stosuje się farmakoterapię interakcje leków z alkoholem bywają bardzo niebezpieczne i szkodzą.
Zatajając problem  z piciem szkodzisz sobie stoisz w miejscu a nawet cofasz się w terapii taka terapia z chwilową poprawą po to żeby pić nic nie da bo w dalszym ciągu alkohol niby pomaga Ci na chore emocje .Podtrzymujesz piciem i niby terapią stan chorobowy w niby równowadze to złudzenie - nie pomagasz tak sobie to jakby wszystko na pozór udawanie zdrowienia .
Innym problemem jest to że nie ma jednego typu alkoholika jest ich podstawowych kilka ,mieszają się i przekształcają jeden w drugi często.
Uzależnienia mają swoje fazy,utrata kontroli nad piciem też nie ma jednego schematu.Milcząc nie pozwalasz sobie pomóc.
Przesuwanie i odsuwanie w czasie decyzji o abstynencji odkładanie tego na kiedyś tam i nie teraz jest charakterystyczne dla obsesji u osób uzależnionych i "nałogowych" ,opór i unikanie tego też, niechęć przed zmianą w terapii lub przed samą terapią jest powszechny i nagminny wpisany w chorobę alkoholową i narkomanię .
Powiedz o tym na terapii albo zmień ośrodek na taki który specjalizuje się w uzależnieniach w takich ośrodkach również znają się na nerwicach depresjach itp nie obawiaj się leczenie właściwie niewiele się różni.
Wstyd i obawy takie które masz w stosunku do AA to wymówki i też nic wyjątkowego większość znanych mi alkoholików je miała i przed terapia i przed AA to co piszesz to normalka jeżeli nie ma się jeszcze noża na gardle i nie sięgnęło dna to się zmienia jak pi...olnie się na twarz.
Leczenie jakiegokolwiek zaburzenia psychicznego w momencie kiedy przekroczysz próg uzależnienia nie sprawi że wróci Ci kontrola picia co najwyżej sprawi złudzenie jej utrzymywania i przedłużyć może cierpienie odroczy i przysypie niektóre dolegliwości i problemy ale one nie znikną .

Salomonka myślę że twoje wypowiedzi mogą byś szkodliwe dla innych. To że alkoholicy i narkomani mieli problemy w dzieciństwie i zawiedli ich dorośli to wydaje Ci się że odkryłas Amerykę ?? I że tego trzeba się dowiedzieć z terapii? To każdy średnio myślący człowiek wie. A tutaj jeszcze taka niespodzianka że niektórzy z trudnym dzieciństwem nie popadają w żadne nalogi . Mają depresje, nerwicę, lęk obniżone poczucie wartości a nawet fajek nie palą. I nawet dda czasem nie piją i nie palą . Twoje myślenie jest lopatologiczne i jak ktoś nie ma żadnej wiedzy to mogą mu takie wypowiedzi jak twoje wyrządzić dużo krzywdy. Jesteś terapeuta czegokolwiek ? To wyrazaj opinie a nie pseudofachowe fakty jak to że zranione dzieci zawsze powinny pić i ćpać

Wydaje mi się, że Pasławek wskazał w swoim poście na to, że alkohol idzie często w parze z depresją (i nerwicami), bez wskazywania co jest przyczyną a co skutkiem.
Biorąc pod uwagę to, co twierdzą naukowcy, czyli, że po spożyciu alkoholu mózg dostaje informacje, że w organizmie jest substancja, która poprawia nastrój, bo „przytępia”., to raczej ucieczka w alkohol staje się sposobem na poradzenie sobie z niechcianymi emocjami (depresyjnymi, nerwicowymi). Przy okazji zagłusza to zdolność mózgu do produkowania naturalnych neurohormonów: dopaminy, serotoniny, oksytocyny, fenyloetyloaminy, endorfin etc. i mózg się rozleniwia. Samemu się siebie oszukuje.

Jest na tym forum sporo wątków osób, które miały, mają problem z alkoholem. Już właściwie dla mnie jako ich czytelniczki stało się jasne, że żaden alkoholik nie zacznie się leczyć, gdy nie dotknie dna, Ty z pewnością go nie dotknęłaś, na razie tylko zauważasz pewien problem, więc będziesz w to brnęła, a w gorszym okresie życia (któż ich nie ma) jest wielce prawdopodobne, iż przejdziesz w inną postać. A mogłabyś teraz coś zacząć z tym robić...

Mylisz się trochę co do mnie ja nie widzę wszędzie alkoholików,może czasem dmucham na zimne ale jakiegoś skrajnego przekoszenia nie mam i nie jestem typem nawracacza aktywisty co lata po ulicy i namawia ludzi "nie pijta" zapewniam Cię   a może ja coś zagmatwałem bo słaby ze mnie" publicysta" "początkiem" i przyczyną uzależnień są chore emocje to podstawa w każdym uzależnieniu chemicznym czy behawioralnym ( np hazard,uzależnienie od seksu,zakupów,gier wideo itp).
Kompulsywna,obsesyjna strona uzależnienia z czasem jednak zawłaszcza coraz więcej dziedzin życia i eliminuje coraz więcej tego co zdrowe w życiu a to co związane z samym piciem ćpaniem zaczyna być problemem i samo przez się i samo w sobie dostarcza i jest źródłem  problemów chorych emocji normalne życie kurczy się i tworzy się coraz bardziej zamknięty świat ,dla otoczenia może to wyglądać że picie jest problemem a w gruncie rzeczy to tylko czubek wierzchołka góry lodowej,prawdziwym problemem są uczucia i emocje.
Masz rację że w nerwicach i depresjach uzależnienia nie są "obowiązkowe" i" automatyczne " zdarzają się jednak.
Natomiast jak jedno z drugim się połączy to leczenie np alkoholizmu jednocześnie leczy np jakąś depresję/nerwice.
Potrzebna jest jednak do tego abstynencja i psychoterapia przynajmniej przez rok lub dwa trzy lata prowadzona pod kątem uzależnienia dlatego że "holizmy" mają swoją specyfikę związaną z nawykami,rytuałami, różnymi nałogowymi odruchowymi mimowolnymi,podświadomymi mechanizmami  i życiem w piciu i z piciem.
Można się też leczyć równolegle

Passlawek Alkohol nie zawłaszczył mi jak myślę zainteresowań i innych form spędzania czasu. Całe szczęście nie pije więcej niż wcześniej , może nawet mniej bo nie w każdy weekend tylko co któryś. Najbardziej co przychodzi mi do głowy to to że chce przed czymś uciec właśnie w te dni. A że imprezowy czas za mną to może mam taki schemat już wyuczony polepszania nastroju sztucznie ? Nie zgodzę się napewno z tym że cały ten rok terapii jest do bani. Bo kilka rzeczy zrobiłam i widzę to a zmiany są trwałe. Napewno pomyśle czy w ogóle nie wybrać terapeuty od uzależnień i zobaczyć jak to wyglada, bo na zwykłej terapii nie wolno pić alkoholu, więc też z tego powodu nigdy się nie przyznałam żeby mnie nie wykreślili. wtedy bym  została z niczym i być może sięgała po alkohol częściej bo już w ogóle nic bym nie robiła ze swoim życiem

W punkt Salomonko.
To jest właśnie takie typowe dla osób uzależnionych ciskanie się i nerwy. Mechanizm zaprzeczeń.
Nie jestem alkoholikiem, bo nie zawalam pracy, nie sikam pod siebie. Wypraszam sobie, nie jestem żadnym żulem.
Nie jestem uzależniony, w każdej chwili mogę przestać. Piwo to nie alkohol, to napój chłodzący, który lubię pić kiedy odczuwam pragnienie. Nie jestem alkoholikiem, bo wcale dużo nie piję, potrzebuję się tylko odprężyć, zrelaksować.
Typowe, naprawdę modelowe zaprzeczanie.

To ja chyba przecze tym teoriom. Piwa nie pije, ale potrafilam wypic- w przeliczeniu na ilosc alkoholu- duzo wiecej niz 6 piw.
Nigdy nie krylam, ze lubie wypic. Nigdy tez nie musialam wypic. Zwlaszcza gdy mi towarzystwo, miejsce lub rodzaj alkoholu nie odpowiadal.
Gdy zachorowalam na depresje calkowicie odrzucilam alkohol. Pilam, bo bylo przyjemnie. W depresji alkohol nie dawal przyjemnosci. Nawet jako "rozszerzacz swiadomosci" do dobrej muzyki czy filmu. Wiec po co pic?
Wypije czasem kilka lykow dobrego wytrawnego wina - lubie smak.

Dobry wieczór. Robiłam sobie dziennik uczuć, z kilku dni gdzie chciałam znaleźć jakieś przyczyny pogorszenia mojego nastroju na dużo bardziej depresyjny, niż ostatnio. Myślę, że jedną z przyczyn jest zakończenie terapii i konieczność szukania nowej, opowiadania tego wszystkiego od początku. Bedę próbowała znaleźć terapeutę który jest  wyspecjalizowany w terapii uzależnień. Może łatwiej będzie mi się przmóc i przyznać do problemu.Myślę też, że mogę mieć trudność radzenia sobie bezpośrednio po sesjach terapeutycznych, z wszystkimi emocjami bo przeważnie nie sa one zbyt miłe. Zabolało mnie w powyższych wypowiedziach, unieważnianie jednym zdaniem 13 miesięcy włożonej przeze mnie ciężkiej pracy, w terapię. By może jest to próba tłumaczenia się ale myślę, że jeśli upiłam się raz na tydzień, na dwa tygodnie czy na trzy tygodnie, to przez reszte tego czasu, terapia też oddziałowuje. Uważam to za wpadki, które oczywiście nie powinny mieć miejsca. Normalni ludzie przecież tez piją alkohol i tez przeważnie celem jest poprawa nastroju, dobra zabawa czy reset po ciężkim tygodniu. Też wydaje mi się że to może być forma autoagresji, takie picie mimo niechcenia. Bo nie każdy chyba wyrzuca sobie że się napił. Chciał to się napił. A ja się napiłam a nie chciałam, bo wiedziałam że będę się źle czuć i zmarnuje kolejny dzień na leczenie kaca. Ech ciężkie to życie. Dużo zdrówka dla wszystkich

Skoro zataiłaś problem, to czemu oczekiwałaś, że go rozwiążesz? <pytanie retoryczne>

Uzależnienie nie przechodzi od tak, nie znika pod wpływem uzyskania informacji o szkodliwości picia.
Póki nie zdecydujesz się na konfrontację z samą sobą, póki uciekać będziesz przed stawieniem czoła nieprzyjemnym emocjom, póty nie rozwiążesz swego problemu.
Próbowanie, o którym wspominasz jest zaakceptowaniem swego status quo, jest przygotowaniem do stwierdzenia "Próbowałam,ale  nie wyszło". Moja rada? Nie próbuj. Podejmij obojętnie jaką decyzję, wówczas nie będziesz się miotać.

I, wbrew radom niektórych, złość się ile wlezie, pozbywaj się złości, to szansa na ujawnienie się innych, skrywanych przez Ciebie głębiej, emocji.

Passławek 
Nie wiem jaki cel ma u mnie picie alkoholu. To tylko  chwilowe polepszenia nastroju na jeden wieczór. Wiem że to złudzenie, że to sztuczne emocje. Najbliżej jestem tego że to jest jakas ucieczka od czegoś. Terapia mnie zmieniła, nie boję się już tak ludzi jak kiedyś. Odważniej mówię to co myślę. Ale jest jeszcze wiele ran, na które nie przyszedł czas żeby o nich powiedzieć.
Nie mam nic przeciwko spotkaniom AA, ale przeraża mnie otwarte przyjście. Jakby to była jakaś zaciszna klinika na odludziu i wieksza atmosfera dyskrecji to mylę że mogłabym spróbować, bo ogólnie lubiłam być na innych terapiach, na tej może tez bym się odnalazła. Ale nie widzę tego że idę przy przychodni do bloku AA w swoim mieście lub sąsiadującym i może zobaczyć mnie ktoś znajomy. Wiem, że jest tendencja że osoby pijące przyznają się wszem i wobec do swojego picia, w rodzinie otoczeniu itd. Ja bym jednak nie potrafiła.....Myślę, że mogłabym też stracic przez to pracę. Ludzie nie sa tolerancyjni wobec pijących, niektórzy w ogóle nie uważają że to choroba tylko wybór. Może za bardzo bagatelizuję, bo nie pije az tak dużo i nie zamierzam zacząć. Na pewno chciałabym przestać pić  w ogóle bo nie widzę w piciu żadnych pozytywnych wartości