Zwiazek na odleglosc, brak planow na przyszlosc - czy jest sens? - Netkobiety.pl

O ile brak planów bo nie wie jak ułoży mu się przyszłość (np czy nie będzie znowu musiał się przenieść) mogę zrozumieć to teksty 'znajdź innego bo mamy inne oczekiwania' są bardzo wymowne i chyba pokazują że on z Tobą przyszłości nie widzi. Brak entuzjazmu co do wizyt też jest dziwny, powinniście oboje tęsknić i planować spotkania gdy tylko możliwe - tak przynajmniej widzę zdrowy związek  na odległość.

Kwestia tego ze ja teraz chce zmienic prace a to bedzie sie wiazac najprawdopodobniej z przeprowadzka. I jak mam np szukac pracy w Londynie, to ronwiez moglabym rozejrzec sie w Irlandii - nie mowilam ze tak, chce sie przeprowadzic, juz, teraz, ale bardziej zeby wiedziec czy jest w ogole taka opcja.

No i czy mamy w ogole taki plan. On jeszcze przez przeprowadzka wspominal ze wolalby zebym sie nie przeprowadzala, bo on chce sie skupic na pracy, studiach etc. On po prostu uklada sobie zycie tam, po swojemu, beze mnie, i to mnie boli...

Bo popelniasz poważny błąd. Przestań go popędzać, wypytywać i zebrać o jego zainteresowanie. Przekraczasz jego granice, a czegoś takiego nikt przecież nie lubi. On ma swoje życie, a ty jesteś w tym jego życiu na całkowitym marginesie. Gdyby interesowało go twoje zdanie na temat tego, że ma coraz mniej czasu dla ciebie, to przecież pytałby cię o to. Jednak on nie pyta o takie rzeczy, a wręcz opędza się od ciebie, jak od uprzykrzonej muchy, to dlaczego ty wkraczasz w jego prywatne sprawy i non stop go wypytujesz i pewnie jeszcze robisz mu wyrzuty. Szanuj jego granice i przestań się mu narzucać. Będzie chciał, to sam do ciebie przyjdzie.
Do tanga trzeba dwojga.

Nie warto czekać, to nie ma sensu.
Od samego początku nie miało - https://www.netkobiety.pl/t115707.html

Zdaje sobie sprawe ze nikt tego nie lubi. Jednak po 1.5 roku zwiazku mi sie juz po prostu nie chce bawic w zadne gierki. Po kilku miesiacach zwiazku z nim tez sie zaczal dziwnie zachowywac i wtedy spokojnie ja sie wycofalam - i on wrocil. Jednak po pierwsze mieszkalismy wtedy w tym samym miescie, a po drugie po 1.5 roku to ja naprawde nie chce zebrac o niczyje zaintersowanie tylko czuc sie swobodnie w zwiazku...

Po tamtym czasie jednak duzo sie poprawilo... przez 2-3 miesiace on sie dziwnie zachowywal, ale pozniej, praktycznie az do listopada wszystko bylo dobrze. Spedzilismy wspaniale wakacje, duzo podrozowalismy.

Wiem i doskonale sobie z tego zdaje sprawe. Po prostu obecnie jestem w takim momencie ze chce i moge zmienic prace. Wiele osob z mojej pracy nawet wprost mnie pytalo czy bede sie przeprowadzac do Dublina. I ja nie mowie ze i tak bym sie przeprowadzila, ale bardziej zeby miec to jako jedna z opcji i gdyby mi jakies stanowisko odpowiadalo to zebym wtedy ewentualnie aplikowala, a nie zeby lapac byle co byle tylko z nim byc... Ale nawet to nie jest opcja.

Faktycznie, zawsze jest milo jak sie spotykamy ale nie czuje sie zeby specjalnie liczyl sie z moimi uczuciami. I rozum podpowiada zeby sie rozstac i nie warto czekac, ale bardzo go kocham i mi na nim zalezy

Powiedział wprost że nie chce Cię w Dublinie, to znaczy nie chce mieć Cię przy sobie i z Tobą mieszkać dla mnie była by to wystarczająca odpowiedź

Dziekuje bardzo wszystkim za odpowiedzi. Pewnie sama tez bym komus tak doradzila.

Kwestia tego, ze my naprawde dobrze sie dogadujemy, na takiej normalnej codziennej plaszczyznie. On dzwoni do mnie codziennie, codziennie ze soba piszemy, mimo wielu zajec i odleglosci. Bardzo duzo podrozowalismy w tym roku.

Gdy jestesmy razem, rowniez milo spedzamy czas. Zawsze dobrze czuje sie w jego towarzystwie. Zawsze wiem ze moge do niego zadzwonic gdy mam jakis problem w pracy czy jakas rozterke - on zawsze mnie wspiera i pomaga jak moze.

Problemy zaczynaja sie gdy ja probuje porozmawiac na "powazniejsze tematy" lub po prostu o nas. Dla niego byloby najlepiej gdyby calkowicie takie tematy omijac. Np gdy zapytalam o ten Dublin, to on nawet sie troche zdenerwowal ze to w ogole poruszylam.

Tak samo z poczuciem bezpieczenstwa, imprezami. On tego nie rozumie bo on ma bardzo wysokie poczucie wlasnej wartosci, dla niego to nie jest problem, on sie dobrze czuje w kazdym towarzystwie, moze jechac na weekend ze mna ale rowniez moze jechac na weekend z dopiero co poznanymi osobami, zadna roznica. Ja potrzebuje wiecej czasu zeby sie przed kims otworzyc, zaufac.

I to jest wlasnie moj glowny powod dla ktorego sie waham, bo naprawde gdy jestesmy razem to bardzo fajnie spedzamy czas...

To prawda.

On mial wiele zwiazkow przede mna, ale wydaje mi sie ze dla niego to mialo zupelnie inne znaczenie niz dla mnie, ot po prostu kolejny zwiazek. Zreszta sam mi nawet kiedys powiedzial, ze dla niego kazdy zwiazke jest podobny. Wiec nasz nie byl wyjatkowy...

Jemu jest dobrze byc ze mna, na weekend, do dwa - trzy tygodnie. Ale ja bym chciala czegos wiecej. Nie chce budowac mojego zycia tutaj jako praktycznie singielka, a jednoczesnie byc w zwiazku. Chcialabym zaczac myslec o "nas", "naszych planach", jakichkolwiek, a nie "moim zyciu" i "jego zyciu".

Napisałaś wyżej, że facet jest osoba odpowiedzialną. Ja widze własnie odpowiedzialnośc w tym, ze nie chce ci robić zamętu w zyciu, nie chce abyś dla niego przenosiła się do Dublina, nawet jesli twierdzisz, że przeprowadzka nie ma z nim nic wspólnego. Przecież, jesli ci coś tam nie wyjdzie, to jasne jak slońce, ze pomyślisz; Tyle dla niego zrobiłam, tak się poświęcałam, a on tak mnie oszukał On nie chce brać za to żadnej odpowiedzialności, bo czuje presję z twojej strony i twoją chęć "powiązania" waszych losów. Najlepiej zrobisz, gdy zaczniesz żyć niezależnie od niego, a związek z nim traktować jak  przygodę/znajomość, bo inaczej będziesz tylko nieszczęśliwa. Facet jasno deklaruje wyłącznie związek na odległość i raczej nie projektuj sobie niczego więcej. Jesli ci to nie odpowiada, to zerwij z nim i poszukaj kogoś innego.

A ja się z Bagiennikiem nie zgadzam. Niezależność niezależnością, ale jak się wchodzi w związek, to się powinno dbać też o drugą osobę. A on olewa. Grama zaangażowania w nim nie ma. Facrt, któremu zależy, nie mówi swojej kobiecie, żeby znalazła sobie kogoś innego.

Tak, jest mi dobrze kiedy sie z nim widze (czyli 2 dni co 2 tygodnie) ale coraz czesciej nachodza mnie mysli ze to za malo zeby cos budowac.

Wlasciwie takie mysli mam od listopada, od kiedy wyjechal. Wiem ze to byla dla niego duza zmiana, on byl podekscytowany tym wyjazdem, a ja nie potrafilam spojrzec na to az tak optymistycznie. On mowil ze teraz "bedziemy miec nowe zycie", a ja mu odpowiedzialam ze to TY bedziesz mial nowe zycie. Ja zostaje w tym samym miejscu, w pracy, mieszkaniu, otoczona tymi samymi ludzmi, nie widze ekscytacji na cos nowego. On natomiast uwazal ze to dobra okazja dla mnie zeby poznac wiecej ludzi, zawrzec nowe kontakty.

Tylko tak naprawde mi na tym nie zalezy. Mam duzo znajomych, mam z kim wyjsc na piwo, do kina, do baru, mam z kim wyjechac na weekend. Nie potrzebuje JESZCZE wiecej kontaktow, jeszcze wiecej znajomych dookola mnie, nie chce juz wiecej wypelniac pustki.

Probowalam nim potrzasnac, probowalam rozmawiac. Mielismy bardzo duza klotnie w okolicach swiat. Mialam do niego przyleciec do Dublina 27go grudnia (i zostac do 1 stycznia) ale jego siostra rodzila wiec on kupil nowy bilet i postanowil zostac do 28 grudnia. OK. Kupilam nowy bilet. On na to: to moze zostaniesz dluzej bo nie spedzimy ze soba duzo czasu w takiej sytuacji. Ja powiedzialam ze nie wiem, zobacze, bo juz i tak musialam kupic nowy bilet. W koncu zrobilam mu niespodzianke (tak myslalam) i kupilam nowy bilet zeby zostac dluzej (do 5 stycznia). Ten pobyt byl dosc dziwny, on zachowywal sie troche na dystans, w koncu powiedzial mi.... ze tak naprawde chcial ten weekend spedzic sam, ze moglam wrocic wczesniej a nie zostac tak dlugo u niego... A przeciez sam mnie zapytal kilka dni wczesniej czy nie chcialabym zostac dluzej !!!

Wtedy sie naprawde poklocilismy. Bylo jeszcze kilka innych powodow.. ale oboje uznalismy ze ok, sprobujmy dalej.

Ale od stycznia jest jeszcze gorzej.

Np mowi mi ze najblizsze tygodnie beda bardzo ciezkie ze wzgledu na prace etc. Po czym idzie do klubu, zarowno w piatek i sobote, imprezuje do 3-4 rano....  Juz w pewnym momencie ja tez zaczelam wychodzic, nawet nie dlatego ze chcialam, ale bardziej zeby nie siedziec samej w domu i skoro on wychodzi to ja tez. Ale nawet go to nie ruszylo.

Naprawde coraz czesciej mysle o rozstaniu jako jedynym wyjsciu z tej sytuacji. Mimo ze go kocham, mimo ze mi na nim zalezy, ale naprawde nie chce bawic sie w zadne gierki, chce po prostu zwiazku w ktorym obie osoby sa zaangazowane i chca wspolnie cos budowac.... (btw, on mowi ze mam nierealne oczekiwania, "jak z bajek")...

Salomonka... nie do konca. Ja tez naprawde nie jestem na etapie malzenstwa ani pieluch i tez bym od tego uciekala. Jednak czy chcialabym miec cos bardziej wspolnego niz widywanie sie od czasu do czasu? Zdecydowanie.

Nie chce gotowej recepty/zaklecia i nie chce tez zmieniac faceta. Po prostu chce bardziej rozwazyc, czy warto w ogole w to brnac, czy lepiej sie rozstac. Mam metlik w glowie i zadaje sobie to pytanie praktycznie codziennie od 3 miesiecy i czasami juz nie wiem czy potrafie spojrzec na to obiektywnie. Zawsze gdy sie rozstawalam byly ku temu powazne powody (zdrada, klamstwa, cokolwiek). W tej sytuacji nic nie jest czarno-biale....

Nie widywalismy sie codziennie nawet gdy mieszkalismy w jednym miescie, co prawda pracowalismy w tym samym miejscu, ale razem spedzalismy moze 3 wieczory w tygodniu, pozostale zarowno on jak i ja poswiecalismy na osobne zajecia/znajomych/dodatkowa prace/nauke. Ale wiedzialam ze on jest, ze zawsze moge wyjsc z nim chociazby na kawe czy spotkac sie zaraz po pracy. Teraz tego nie ma.

Troche jeszcze dopowiem dlaczego on wlasciwie wyjechal. Oboje pracowalismy w tej samej firmie, ale zaczely sie zwolnienia. Ja dostalam nowe stanowisko, on nie. Tak naprawde ja bylam otwarta na wszelkie propozycje i pewnie gdyby mi zaproponowal, to chetnie bym z nim wyjechala i sprobowala czegos nowego. Zostalam bo troche nie mialam innej opcji ale tak naprawde nic mnie w tym miejscu nie trzyma i on dobrze wie ze rozwazam wyprowadzke.

Masz racje, chyba nie dobralismy sie pod wzgledem charakterow. Jemu jest dobrze tak jak jest, bo ma wszystko - swoje zycia "singla", a przy tym jakis tam zwiazek. Ja bym wolala zeby to bylo odwrotnie...

Cathyp, po ile macie lat?
Bo jak na związek, który ma 1.5 roku to nie rokuje to po prostu. Po 1.5 roku ludzie powinni chcieć być ze sobą, a nie spotykać się raz w tygodniu czy raz na dwa tygodnie. Macie jakieś plany na przyszłość, czy to też jest trudny temat i nie będziecie go poruszać?
Bo z całą brutalnością tego stwierdzenia, to teraz marnujecie sobie wzajemnie czas. Oboje jesteście niby w związku, ale bardziej żyjecie życiem singla, nie macie wobec siebie praktycznie żadnych zobowiązań, a Twój facet wprost Ci potrafi powiedzieć, że woli spędzić weekend sam niż z Tobą. Dla Ciebie to w jakiś sposób rokuje?
Będziecie tak kolejne 10 lat żyć w osobnych mieszkaniach, jeżdżąc do siebie? Pasuje Ci taki układ bez żadnych zobowiązań, bez budowania wspólnoty?

Mamy oboje po 30 lat. Dlatego wlasnie mam te rozterki, bo nie jestesmy juz nastolatkami. Do tego oboje jestesmy bardzo ambitni i szczerze mowiac, nie byloby problemem dla mnie znalezenie pracy w Dublinie i on dobrze o tym wie.

I nie nie mamy zadnych planow na przyszlosc, bo on zawsze mowi "poczekamy, zobaczymy". Zadnych konkretow, zadnych planow. Nawet zadnej intencji, no bo to przeciez bajki i ja zyje w wyimaginowanym swiecie a rzeczywistosc jest zupelnie inna zawsze :-) (cytat)

Ludzie w tym wieku, zazwyczaj mając na myśli plany, mówią o ślubie i/lub dzieciach. Więc co masz na myśli mówiąc o planach czy zmianach w życiu, nie licząc wspólnego mieszkania czy spędzania czasu? Skoro jesteś gotowa na podjęcie pracy za granicą, to co Cię powstrzymuje w takim razie? Cały czas widać tutaj niedopasowanie i zupełnie odmienne podejście do słowa "związek".

Witam.Moim zdaniem nie warto.Ty chcesz stałego związku,stabilizacji,mieszkania razem,facet ma inny charakter,chce własnej przestrzeni,dobrze mu jest tak jak jest.Dla mnie ten Wasz związek wygląda trochę jak relacja koleżeńska.Spotykacie się co jakiś czas,jest fajnie a potem każdy wraca do własnego życia.Poza tym nie naciskaj na niego,jeśli chodzi o to mieszkanie razem,bo on wyraźnie dał Ci do zrozumienia,że tego nie chce.Sama zadecyduj,ja uważam,że to nie ma sensu,nie ma przyszłości.Gdyby mu na Tobie zależało to chciałby czegoś więcej.

Autorko Ty nie jesteś kobietą życia dla niego co on wprost Ci mówi ale że Ty go kochasz to do Ciebie nie dociera.
Spędzacie miło czas tylko dlatego że w tym czasie on nie ma innej "lepszej" opcji. Dzwoni codziennie? bo w ten sposób on trzyma smycz na końcu której jesteś Ty, taki pies ogrodnika.
Spędzacie miło czas? pewnie jest seks? czyli on ma świetny układ - dziewczynę której niczego przecież nie obiecywał ba mówił wprost żebyś znalazła kogoś innego bo on bla bla ba.... a jak sobie ulży to wraca do siebie.
On Tobą manipuluje i to przez cały czas - nie pytaj, nie wnikaj itd. bo on się zdenerwuje? kobieto z takim człowiekiem nie należy się wiązać - On zawsze będzie patrzył na swoją przyjemność nawet kosztem innych.
Masz 30 lat chcesz stabilizacji - zegar biologiczny tyka a facet ma Ciebie w doopie - będzie ciężko ale odejdź, bo czy wyobrażasz sobie jego jako ojca? którego nigdy nie będzie który Ciebie będzie obwiniał o wszystko?
Facet nie nadaj się na męża, ojca - no może jak będzie miał 50 lat - chcesz czekać na niego?
On chce jeszcze luzu przez 5 lat a skąd wiesz że to nie przerodzi się do 10 lat? Jeśli facet ma powodzenie u kobiet to z tego nie zrezygnuje dla...własnie dl kogo lub czego? Jemu w głowie jest zabawa a z tego on szybko nie zrezygnuje.
Słowem - uciekaj.

No i dobrze myślisz. W mojej poprzedniej wypowiedzi zacytowałam wszystkie powody na bezsens tego związku - absolutnie nic nie przemawiało za tym, by to ciągnąć, nic co on robił nie świadczyło o tym, że on chciałby tego związku. Dla niego byłaś, bo byłaś, a jak Cię nie ma to też ok, dobrze mu było z tym dystansem między Wami.

Gratuluję Tobie mądrej decyzji o zerwaniu. To się rzadko na tym forum zdarza. Zazwyczaj kobiety miesiącami biją pianę i nie podejmują żadnych działań. Poboli i przejdzie, głowa do góry!

Może zatem zabrakło tych rozmów, wyjaśnienia sobie pewnych ważkich spraw czy wątpliwości? Nie był gotowy się z tym zmierzyć? Może najwidoczniej sądził, że wszytko jest dobrze, co zresztą chyba sama starałaś się pokazywać, wbrew samej sobie. Jemu najwidoczniej praca i znajomi dodawali na swój sposób sił i pewności, czuł się bardzo dobrze, takim jakim był. Zatem czy od początku nie było widać tych rozbieżności? W jednym ma rację, bo półtora roku to przecież naprawdę niewiele i może nie znaliście się dobrze tak do końca. Jemu się wydawało, ze Ciebie zna, jak również Twoje potrzeby, choć był, jak widać, w błędzie.

Już to powyższe dla wielu stanowi podstawę związku, czy wręcz jego istotę. Zatem może chodzić o ilość tego właśnie mile spędzonego czasu a nie o jakość Waszej relacji.? Bo naprawdę 1,5 roku to niedużo i jeśli chcesz od razu po tym czasie myśleć o ślubie czy dzieciach, to mogło go trochę przerazić, dlatego się zamknął w sobie i starał się pozostać na tym etapie. A wyjaśniłaś mu chociaż powody rozstania? Sądząc z jego opisywanej reakcji, to nie bardzo..

To jest standarowy tekst - poczytaj to forum. Oni nigdy nie wiedzą, że coś jest nie tak - aż do momentu jak kobieta wykończona wiecznym błaganiem o rozmowę decyduje się zerwać. Wtedy wielkie oczy: ale co ja zrobiłem? dla mnie było ok...

Boli, bo ma boleć. A to, czy on chce, czy nie chce być w kolejnym związku to jego problem, nie Twój. Nie daj sobie nic wkręcić.

Uwaga! Manipulacja! I szantaż emocjonalny. Nawet jeśli jesteś inną osobą, to jest normalne, że ludzie się zmieniają. Po półtora roku razem czegoś sięnauczyłaś, poznałaś swoje potrzeby, czyli zmieniłaś się. Zobaczyłaś, że one nie są spełniane i odeszłaś. Życie. To on ma problem jeśli przez półtora roku się nie zmienił i tkwi w miejscu bez planów na życie.

Wcale nie tak krótko, zwłaszcza, że nikt nie mówił o ślubie i trójce dzieci, ale o zwykłej rozmowie o planach - o tym, czego kiedyś w przyszłości byś chciała, niekoniecznie teraz już. Natomiast on odmawiał nawet tego - to ile miałaś czekać? Zwłaszcza, że kobieta jeśli chce mieć rodzinę to ma raczej ograniczony czas.

Powtórzę: moim zdaniem dobrze zrobiłaś. Po co związek, w którym się źle czujesz? W którym nie ma wspólnych planów, rozmów? Gdzie koledzy są ważniejsi? Miło spędzić czes można z wieloma osobami - z koleżanką z pracy, ze dobrą kumpelą, z rodziną, nawet z kimś przypadkowo poznanm na spacerze - wcale nie musi to być ktoś bardzo bliski.

Co do doceniania tego, co się ma: ma się to, na co się godzimy. Oglądałam ostanio - po raz enty - Thelmę i Louise i to są słowa Louise: You've got what you settled for, masz to, na co się zgodziłaś.

Uważam, że dobrze zrobiłaś, ze zakończyłaś ten związek (mimo, że teraz boli), bo dałaś sobie tym szansę na coś lepszego.

Ale ja kolejny raz napisze, mi nawet nie chodzilo o slub czy zareczyny. Po prostu o swiadomosc ze dazymy do czegos RAZEM. Ze tak, nie jestesmy w tym momencie w tym samym miejscu bo tak sie zycie ulozylo, ale jak bedzie taka mozliwosc to zrobimy wszystko zeby tak sie stalo. Nigdy tego nie uslyszalam.

A rozmowy na temat mnie w Dublinie mielismy dwie.

Pierwsza, w listopadzie, gdy on nie wiedzial jak to wszystko bedzie z praca. Powiedzial wtedy ze on chce sie skupic teraz na pracy, rozwoju, studiach i to nie byloby takie same gdybym z nim byla tam. Wtedy tez dodal ze jak chcialabym wziac slub za 2, 3 lata to moze powinnam znalezc kogos innego bo on nie planuje sie ustabilizowac przez najblizsze 5 lat.

Drugi raz rozmowe mielismy w okolicach Swiat, gdy bylam w Dublinie. On powiedzial wtedy ze nie wie gdzie bedzie za kilka miesiecy, rok etc i nie chcialby zebym moje zycie ustawiala pod niego.

To nie byly rozmowy o dzieciach, slubach etc. Jeszcze raz podkresle, ja nawet tego w tym momencie zycia nie chce. Ale chcialabym wiedziec ze to nasze spotykanie sie ma jakis cel, ze dazymy do czegos wspolnie.

W miedzy czasie jeszcze kilka razy wspomnial ze on czuje ze ja jestem bardziej zaangazowana, albo ze on czuje ze wolalabym innego zwiazku. A jeszcze kiedys raz powiedzial ze nie spodziewal sie ze jestem taka uczuciowa, bo gdyby wiedzial od poczatku to by sie na to nie pisal. Wiec doskonale zdawal sobie sprawe ze cos jest nie tak, tylko po prostu pewnie nie spodziewal sie ze cos z tym zrobie....

A co do pracy i znajomych - tak, wiedzialam ze sa dla niego wazne. Kiedy mieszkalissmy w jednym miescie to bylo dla mnie normalne, ze raz widzi sie ze znajomymi, raz ze mna, ale po prostu myslalam ze jezeli decydujemy sie na zwiazek na odleglosc to ten balans troche sie zmieni. Tzn, ze bedziemy bardziej planowac, ustalac niz po prostu pozwalac zeby sie dzialo co sie dzieje.

Boli mnie po prostu bo mialam nadzieje ze to wypali. I bylam gotowa pracowac nad tym zwiazkiem i od poczatku duzo nad soba pracowalam. Ale po prostu gdzies ta granica zostala przekroczona, chyba bylo juz za duzo watpliwosci i znakow zapytania...

Mi sie wydaje ze wlasnie za duzo kumplowania bylo, a za malo zwiazku. I zeby nie bylo, uwazam ze przyjazn w zwiazku jest podstawa, ale od mysle ze od partnera moge wymagac wiecej niz wspolnego spedzania czasu, mimo ze ten mielismy naprawde mily. I w sumie to jak nawet o tym teraz mysle, to po rozstaniu w sumie niewiele sie zmieni. Nie bedziemy miec kontaktu. Nie pojedziemy nigdzie wspolnie. Ale to tyle. W sumie to jest nawet przykre ze tak malo nas laczylo po 1,5 roku.

Ja wiem ze to jest dla niego okres zmian. Bo przeprowadzka, nowa praca, nowe miejsce, nowe otoczenie. Ale ja po prostu nie chce juz budowac mojego zycia osobno. Jak juz wiele razy wspomnialam, brakowalo mi wspolnych celow oraz dazenia do czegokolwiek wspolnie. Po prostu brakuje mi takiego prawdziwego zwiazku, z krwi i kosci. Nie "zobaczymy jak to sie ulozy" a "zrobimy co w naszej mocy zeby tak sie ulozylo". Moj pierwszy powazny zwiazek (4 letni) byl wlasnie taki. Zamieszkalismy ze soba po roku i mimo ze sie nie udalo z roznych powodow, to wiem ze oboje sie staralismy. I wiem jak sytuacja wyglada gdy facet jest zaangazowany i gdy nie jest. Moj drugi powazny zwiazek trwal 2 lata i byl bardzo burzliwy. Chwile spokoju przeplataly sie z ciaglymi klotniami. Partner byl bardzo niedojrzaly, raz chcial zwiazku, pozniej nie. Troche nawet analogiczna sytuacja - tez sie wyprowadzil za granice, tez powiedzial ze nie chce zebym tam przyjezdzala (ale dosc szybko zmienil zdanie), tez wysylal sprzeczne sygnaly, tez bardzo imprezowal. Myslalam ze sie zmieni, dojrzeje, czekalam, rozmawialam. W koncu ze mna zerwal. Po tej sytuacji powiedzialam sobie ze nie chce wiecej takiego typu partnera, ze potrzebuje stabilizacji i powazniejszego zwiazku zamiast zwyklego spotykania sie.

Prawie rok pozniej poznalam G. Wszystko rozwijalo sie powoli, poznawalismy siebie, mial dla mnie czas, zauwazal wiele rzeczy, obserwowal, rozumial mnie. Dlatego pozwolilam mu sie do siebie zblizyc i dlatego zdecydowalam ze chce cos z nim budowac. Ale pozniej zaczely pojawiac sie watpliwosci. Bo np on zaczal sie powoli wycofywac. Wiec ja tez wtedy sie troche wycofalam. On "wrocil". Przez ponad pol roku ukrywal sie z naszym zwiazkiem przed naszymi wspolnymi znajomymi z pracy, dochodzilo do takich kuriozalnych sytuacji ze np w maju wyprawial swoje urodziny i zaprosil znajomych do siebie do mieszkania - ja mialam swoje rzeczy u niego w lazience a on je pochowal :-) Nie robilam awantury bo przeciez to byly jego urodzini, ale szpilki zostaly wbite. Wlasciwie dopiero czerwiec/lipiec zaczal mowic oficjalnie ze jestesmy razem, dlatego ja nie bylam go tak naprawde nigdy pewna. I zaraz krotko po tym on zaczal aplikowac o rozne stanowiska i dostal to w Dublinie. Ja w tamtym czasie rowniez mialam mozliwosc odejscia z firmy z powodu restrukturyzacji, ale zdecydowalam sie zostac, glownie dlatego ze nie mialam lepszej opcji. Teraz wiem, ze chce zmienic prace i zaczelam juz powoli aplikowac, np do Londynu, gdzie on mnie bardzo wspieral. W sumie chyba wspieralby mnie we wszystkim, oprocz Dublina...

I masz racje IsaBella77, nie czulam ze zmierzamy w kierunku czegos stalego. Nie wiem czy faktycznie tak bylo czy nie, ale mialam od poczatku naszego zwiazku wiele watpliwosci, o ktorych tu nie wspomnialam. Mam wrazenie ze moze nawet za bardzo siebie przekonywalam ze to moze sie udac, a bylo wiele znakow po drodze. Nawet gdy spedzalismy poprzednie wakacje razem i wszystko bylo naprawde idealnie, mialam to wewnetrzne uczucie (intuicje? wierzycie w to?) ze cos jest nie tak, mimo ze pozornie wydaje sie wszystko ok. Moze podskornie czulam ze to nie wypali, mimo ze nie bylo czegos typowo zlego w tym zwiazku. Wrecz odwrotnie, wygladalo ze wszystko jest dobrze - wspolne podroze, wspolnie spedzony czas.

A i nasza rozmowa o rozstaniu - ja po prostu powiedzialam mu jak sie obecnie czuje w zwiazku z nim, ze czuje sie niepewnie, ze nie lubie gdy co weekend imprezuje do rana, ze chcialabym miec wiecej pewnosci, jakies, jakiekolwiek wspolne plany.

I tak sie rozstalismy, on nawet nie zaproponowal ze chcialby nad tym pracowac, ze chcialby zeby cos sie zmienilo. A wczoraj powiedzial ze sie tego nie spodziewal, ale on nie chce ani nad tym pracowac, ani nie chce zadnego wiecej zwiazku...

Co sadzicie?