Kiedy dom staje się piekłem... - Netkobiety.pl

Kilka zdań, każde znamienne.

Gdzie podziałaś swą godność i szacunek do samej siebie?

Lepiej bym tego nie napisała.
Autorko, przyszedł czas na działanie. Zmień swoje życie, bo jeśli tego nie zrobisz, to życie zmieni ciebie, a to nie będzie mile. Zawsze lepiej jest być panią własnego losu.

Autorko wychodzi na to, ze jedyne co Cię trzyma przy tym czlowieku to pieniadze bo boisz sie ze ze swojej pensji nie utrzymasz siebie i dziecka. Inne argumenty to jakis belkot.  Dziecku nie chcesz rozbijac rodziny? Jakiej rodziny??Ten facet Cie nie kocha, okazuje Ci to na kazdym kroku, bije, wyzywa, poniza, prawdopodobnie zdradza i na dodatek juz wrecz jawnie probuje pozbyc z domu. Naprawde wierzysz ze dziecku zycie w czyms takim nie zrobi krzywdy?? Zarowno ono jak i Ty wyjdziecie duzo lepiej zyjac skromniej ale za to spokojnie. Piszesz ze skonczylas dobre studia. Pomysl zatem o zmianie pracy albo chociaz o platnych korepetycjach. Zreszta od partnera nalezec Ci sie beda alimenty na dziecko. No i oprzytomniej, jakie klekanie i blaganie partnera, jakie "wystarczy tylko porozmawiac"?? O czym?? O zdradach, biciu? Myslisz ze on nie wie ze to jest niedopuszczalne i potrzebuje rozmowy na ten temat?? Chyba zartujesz sobie.
Naprawde Autorko pora na bycie szczera przed sama soba. Albo odchodzisz od typa i zaczynasz skromniejsze ale normalne zycie albo zostajesz i godzisz sie na to cale pieklo dla kasy, ktora on daje na utrzymanie Was. Innymi slowy sprzedajesz swoja godnosc i bezpieczenstwo swoje i dziecka za kase. Nazwijmy rzeczy po imieniu. Dzieckiem sie nie zaslaniaj bo dzieci wychowane w domu przemocowym nigdy nie sa szczesliwe a z czasem tez czesto zostaja ofiarami rodzinnego agresora. Poza tym powinnas wziac pod uwage calkiem realna opcje, ze on za ktoryms razem przyprowadzi Ci wkoncu do domu kobiete i powie ze teraz bedzie mieszkac z Wami. Co ma go powstrzymac przed takim posunieciem? Malzenstwem wkoncu nie jestescie a on nawet nie probuje sie juz kryc z tym ze ma Ciebie gleboko w d...Co wtedy zrobisz? Udasz ze tej kobiety nie widzisz? Bo pensja nauczycielska jest niska wiec trzeba zacisnac zeby i siedziec z nimi w domu?

Nawet, jeśli nie sprowadzi jakiejś gwiazdy (mało która kobieta zgodziłaby się na taką jego propozycje), "to przecież puszcza mu wszelkie hamulce i na twoich oczach będzie się stroil do jakieś bocznej. Mieszkanie jest jego, więc w imię czego on miałby trzymać pod swoim dachem kobiete, której po prostu nie chce, czyli ciebie. Zniesiesz takie scenki, gdy na twoich oczach jawnie i na bezczela będzie szykował się do innej?
Co niby mu wtedy zrobisz? Padniesz w progu domu niczym Rejtan? Będziesz, go błagać, kłócić się z nim, a może pogrozisz rozwodem (przypominam, że nie macie ślubu), co wtedy zrobisz? Staniesz jak ta sierota i zaczniesz płakać i to jeszcze na jego oczach?
Ogarnij się i pluń na te dibrobytu, które on niby ci daje. Czasem kęs chleba Pana kołkiem w gardle staje.
Lepszy domek ciasny ale własny, a chleb własny też lepiej smakuje.
Rządzi tobą strach, a przez związek z tym cudem czujesz się piątym gatunkiem kobiety, więc zamarlas w oczekiwaniu na cud. Ocknij się wuec z tego marazmu i zacznij dzialac.

wezcie dziewczyny podrzucie tu linki do watkow Toni80, Nieszczesliwej123 (czy jakos tak) bo ja nie pamietam.
Ta dziewczyna potrzebuje w trybie ekspresowym pomocy

ze tez takie mendy chodza po ziemi jak ten Twoj "partner" ....

Piszesz ze jestes finansowo uzalezniona od meza i jednoczesni, ze skonczylas dobre studia za granicą. Co Cie przy nim trzyma?

Ulle ja nie twierdze, ze on sobie kogos na pewno sprowadzi do domu. Podalam tak ekstremalny przyklad by uswiadomic Autorce, ze gdyby tak teoretycznie bylo to ona w swoim stanie totalnej desperacji bylaby pewnie w stanie zgodzic sie na to. Z drugiej strony jesli facet bedzie przedstawial Autorke jako bylą nawet nie zone, z ktora laczy go jedynie dziecko i litosc (bo niezaradna biedaczka nie ma sie gdzie podziac a matki swojego dziecka na ulice wyrzucic nie wypada) to pewnie moga sie znalezc kobiety ktore moze nie tyle beda chcialy z nim zamieszkac co bywac u niego, spotykac sie z nim i ogolnie funkcjonowac w tym wymuszonym trojkacie (majac oczywiscie nadzieje ze Autorka sama wkoncu zrozumie ze jest zbednym ogniwem i sie wyprowadzi).

Za to co ty za młodu robiłeś, nikt domyślać się nie musi.

Dobra [wulgaryzm] widze surowo karany ok no to konkrety:

Jakie masz opcje.
Siedzisz z nim i bierzesz wszystko na klate...bedzie cie zdradzał raczej, o szacunku zapomnij z jego strony, koniec kropka.
Opcja nr 2 odchodzisz, sadzicie sie o kase na dzieciaka, zostajesz samotną matką z dzieckiem. Jak jesteś jeszcze atrakcyjna to może znajdziesz sobie kogoś w miare, kto cie na śmierć nie zadnudzi, ale  o motylkach raczej zapomnij. Poza tym samotnych smutnych panów w Polsce nie brakuje.

O jakiś cud w sensie on nagle sie dla ciebie zmieni zapomnij. Nie ten typ faceta.

No popatrz, karany. Jeszcze jedna wypowiedź lub wyrażenie tego typu, a pożegnamy Cię na stałe i bez żalu.

Współczuję Ci Autorko tych strasznych przeżyć. Widzisz sama jak wygląda Twoja sytuacja: nie ma tutaj mowy o choćby drobnych śladach jakiegokolwiek uczucia czy nawet szacunku z jego strony. Zachowaj swoją godność, godnośc człowieka zasługującego choć na odrobinę uczucia, ciepła i szacunku. Wiem, że masz dziecko, ale sa specjalistyczn einstytucje pomagające samotnym matkom ofiarom przemocy. Nie możesz dzeicku gotować czegoś takiego! Oboje z synkiem zasługujecie na kogoś kto się Wami zaopiekuje, zatroszczy się i pokocha. Nie ma miejsca na tolerowanie przemocy, poniżania czy braku szacunku i całkowitego lekceważenia! Nic z niego nie wykrzesisz, bo ten "facet" nie jest zdolny do zdowej relacji. Uszanuj swoją godnośc i zdrowie swojego dziecka! Zawalcz o siebie

Chciałabym wyklarować kilka rzeczy. Nie podchodzę do związków na lekko. Życie takie nie jest i pokazuje wielokrotnie, że sytuacje, które z boku ocenić jest bardzo łatwo wcale takie nie są. Napisałam, że zdarzyło mu się mnie uderzyć. To prawda. Nie pisałam, że doznaję przemocy fizycznej jednak jestem świadoma, że takie zachowanie jest niedopuszczalne. Mówił mi jakiś czas temu, że chodzi na jakąś terapię. Być może nie radzi sobie z emocjami, tak jak ja kiedy w chwili desperacji i strachu prosiłam, błagałam o rozmowę. Problem w tym, że mój partner jest bardzo dobrym tatą dla małego, a mały go uwielbia. Problemy zaczynają się na płaszczyźnie ja i on. Pamiętam jak przed porodem prosiłam go, żebyśmy wspólnie wychowywali synka, zgodnie, a jak będziemy mieć inne zdania to ok, ale nie przy dziecku. Jestem pedagogiem i doskonale wiem jak łatwo zniszczyć autorytet drugiego rodzica. On nie umie współpracować ze mną jako rodzicem, a to jest pole największych konfliktów. Nie wiem czy mnie zdradza, nie złapałam za rękę, dowodów nie mam. Myślę, że opcją jest też to, że chce mnie zranić. Może też jest mu źle i sobie z tym nie radzi? Łatwo jest powiedzieć odejdź, kiedy w życiu jest dziecko. Mój synek chodzi do żłobka. Kiedy jest chory, czy teraz w okresie zimowym średnio co dwa tygodnie, jest cyrk bo moi rodzice oboje pracują, a jego mieszkają za granicą. Jesteśmy we dwoje, a co dopiero gdybym była sama. Jestem nauczycielem, nie mogę tak ot nie przyjść na lekcje. Mam dzieci do przygotowania do egzaminów. Ja traktuję rodzinę poważnie. Też nie raz i nie dwa go raniłam. Różnica jest taka, że ja jestem człowiekiem z którym można wszystko załatwić. Potrafię przebaczać. W tym momencie coś się we mnie zmieniło w środku, upokorzenia sprawiły, że nie potrafię się na niego otworzyć. Największym problemem. Jest dla mnie brak rozmowy, brak słowa przepraszam, brak przebaczenia. I tutaj kłóci się we mnie definicja dobrego ojca. Z jednej strony jako tata sprawdza się wspaniale, zawsze też pomagał mi przy małym. Z drugiej strony kochając to dziecko czy nie powinien wziąć się za siebie i porozmawiać? Iść ze mną na terapię? A może patrzy podobnie, nie pasujemy do siebie, więc dla dobra dziecka lepiej się rozstać? Ja mam do niego ogromny żal o jedno. Że nie potrafił zawalczyć i naszą rodzinę, że ulega emocjom o które przecież ciągle oskarża mnie. Co do pracy, przez 10 lat męczyłam się w korporacji. Doszłam nawet do jakiegoś stanowiska. Będąc w ciąży miałam mieć przedłużoną umowę. Obiecano mi czas nieokreślony (to była czwarta umowa), nauczona doświadczeniem miałam potwierdzenie na mailu. Musieli zauważyć, że jestem w ciąży chociaż mocno się pilnowałam. Zmienili umowę na taką do porodu, a potem przeszłam na ZUS. I nie piszcie proszę, że mogłam iść do sądu pracy. Mogłam, ale nikt w takim momencie nie ma na to ochoty. Kiedy skrócili mi umowę w czwartym miesiącu (a nie chcę już nawet pisać o tym przez jaki stres przechodziłam) poszłam na L4. Nie widziałam powodu dla którego miałabym pracować tam w takim momencie. Jestem nauczycielem, ale mam skończone trzy kierunki, w tym jeden specjalistyczny za granicą. Wróciłam do zawodu nauczyciela, który bardzo lubię, w którym wreszcie dobrze się czuję. Pracuję średnio ok. 60 h tygodniowo, w tym lekcje, zarabiam żałosne grosze. Zdecydowałam się na tą pracę, a nie korpo dla siebie. Żeby nie odczuwać pracy jako miejsca, którego nienawidzę. Spędzam tam tyle czasu, nie chce czuć się źle. Korpo to nie moja bajka. Wiedziałam jednak, że mam wsparcie finansowe. Szukam mieszkania intensywnie i wiecie co? Nikt nie chce mi wynająć, tylko na pewien rodzaj umowy notarialnej gdzie ktoś zobowiąże się, że jak nie będę płacić to będą mnie mieli gdzie eksmitować. Nie mam osoby, która mogłaby mi pomóc na tym polu. Po prostu nie mam. To nie jest takie proste odejść będąc z żałosną pensją i maleńkim dzieckiem. Nie boję się skromniejszego życia. Boję się, tak, że sobie nie poradzę w sprawach logistycznych. Czysto życiowych. Reszta jest do ogarnięcia.

Zapytaj się "Co mam zrobić, by sobie poradzić?" i znajdź odpowiedź, bo ona jest.
Zajmowanie się swym "boję się" jest skuteczne, uniemożliwia dokonanie zmiany, ale o to właśnie chodzi.

Brak decyzji jest decyzją.

Szukasz usprawiedliwienia dla samej siebie, żeby trwać w związku z przemocowcem.
Uderzenia - a wcześniej pisałaś że nie raz zdarzyło mu się ciebie uderzyć, zaprzeczasz więc oczywistym faktom. Uderzenia, to jest przemoc fizyczna i jeśli nie raz od niego oberwałaś, to jak najbardziej doznajesz przemocy fizycznej.

Znasz nazwę gabinetu do którego chodzi na terapię? Nazwisko jego terapeuty? Wiesz w jakim nurcie, czy też jakim sposobem pracuje nad sobą? Jak długo chodzi na terapię?

Wybacz, że to piszę, nie jest moim zamiarem sprawienie Ci przykrości, ale ... o czym Ty bredzisz na litość?
Utrzymywanie, że przemocowiec jest bardzo dobrym tatą, to coś jak wiara w yeti. Niby wszyscy znają legendę o yeti, niby wszyscy o nim słyszeli, ale jednak nikt go nigdy, nigdzie nie widział.
Kierując się podstawami zdroworozsądkowej logiki, nie sposób dojść do innych wniosków niż takie, że jeśli krewki tatuś jeszcze nie stosuje przemocy wobec synka, to jest to niestety - wyłącznie kwestią czasu. Dodatkowo przypominam, że on stosuje przemoc wobec Ciebie, a o ile nie dzieje się to poza domem, o tyle synek jest świadkiem tego wszystkiego. Pisząc o wspaniałym tatusiu nie zdajesz sobie chyba sprawy, jak takie doświadczenia wpływają na dziecko. Druzgocząco i niszcząco.

Co to znaczy nie umie? Upośledzony jakiś jest? On nie chce z Tobą współpracować, ponieważ absolutnie nie darzy Ciebie szacunkiem, a całe jego zachowanie i sposób w jaki Ciebie traktuje świadczy nawet o tym, że on Tobą pogardza. W takim układzie sił NIGDY nie doczekasz się od niego współpracy na jakimkolwiek polu. On ma Cię po prostu za nic.

Po pierwsze - nie bądź naiwna. Gość chce Cię zranić, więc w tym celu wychodzi z domu co drugi dzień na kilka godzin, które spędza ... nie wiem, siedząc na przystanku i patrząc na zegarek, po czym kiedy uzna, że już wystarczająco Ci dokuczył - wraca do domu?
To, czy Cię zdradza, czy nie - ma w tej sytuacji naprawdę drugorzędne znaczenie.
Znacznie ważniejsze jest to, że - jak sama piszesz - on chce Cię ranić. A to świadczy o premedytacji z jego strony. To nie jest tak, że on przybija gwóźdź i przypadkowo omsknie mu się ręka, po czym walnie Cię w głowę.
On podchodzi do krzywdzenia Ciebie zupełnie na zimno, z rozmysłem i chyba trochę z satysfakcją, co samo w sobie jest przerażające.

Jaki jest dowód, albo choćby sygnał wskazujący na to, że jemu jest źle i sobie z tym nie radzi?
A dodatkowo, jeśli tak jest - to dlaczego nie mówi o tym swojemu terapeucie, do którego podobno chodzi na terapię? Dlaczego nie szuka rozwiązań?

Nie, nie jest łatwo powiedzieć odejdź. Ale jeśli odejdziesz teraz, kiedy synek jest mały - ponieważ Twój związek jest skazany na porażkę i NIGDY nie rozwinie się w satysfakcjonujący Ciebie sposób - to nie stworzysz kolejnego przemocowca, który w dorosłości będzie lał i poniewierał swoją żonę, oraz dzieciaki.
Piszesz o tym, że jesteś odpowiedzialnym pedagogiem, więc doskonale zdajesz sobie sprawę, jaki ogromny wpływ na kształtowanie charakteru i wzorca zachowań ma wychowywanie dzieci w przemocowej rodzinie.

Wymówki, wymówki, wymówki. Jest wiele rozwiązań tego problemu, których nie chcesz ani zauważyć, ani wziąć pod uwagę, tylko dlatego, że szukasz na siłę usprawiedliwień aby tkwić w tej patologii.

On Ciebie nie przeprasza, bo ma Ciebie i Twoje uczucia głęboko gdzieś. Zrozum, jemu nie jest przykro dlatego, że Cię źle traktuje. W jego mniemaniu nie robi nic złego, więc prędzej się kaktusa na dłoni doczekasz, niż przeprosin od niego.

A więc nie do końca możesz skutecznie zakłamać rzeczywistość ... sama jednak czujesz, że coś jest nie w porządku.

Ale on tego nie chce.
Jego zachowanie jasno na to wskazuje, gdzie on ma Ciebie i dziecko i Waszą rodzinę. Oczywiście, że dojrzały, kochający mąż i ojciec powinien w takiej sytuacji szukać sposobów na rozwiązanie tych kłopotów. Jednak po pierwsze - gdyby był takim, to nie doszłoby do takiej sytuacji, a po drugie - on woli te problemy wręcz podsycać i eskalować.

Zdecydowanie tak. Nie tylko ze względu na synka. Również ze względu na Ciebie.
Przemoc nigdy nie utrzymuje się na tym samym, sporadycznym poziomie. Przemoc zawsze eskaluje. ZAWSZE. Zostając z nim ryzykujesz ciężki uszczerbek na zdrowiu, kalectwo, a nawet śmierć.

Kochana, gdyby on chciał zawalczyć, to by to zrobił.
Forum pełne jest historii mężczyzn, którzy chcieli zawalczyć i po prostu to robili.
Jeśli Twój partner czegoś nie robi, to znaczy, że tego nie chce.

Skoro nie miałaś ochoty, to teraz ponosisz tego konsekwencje. Mogłaś uzyskać albo przywrócenie do pracy, albo odszkodowanie za zwolnienie ciężarnej kobiety. Mogłaś mieć z tego korzyść, która bardzo przydałaby Ci się teraz.

Pracujemy przede wszystkim dla pieniędzy. Fajna atmosfera, ludzie, towarzystwo, możliwość rozwoju, satysfakcja - to ważne zalety, które są jednak na dalszym planie. Nie pracujemy dla idei, tylko żeby mieć na chleb i na coś do chleba.
Jeśli jesteś wysoko kwalifikowanym i tak świetnie wykształconym pedagogiem, to dlaczego zadowalasz się pracą za grosze? Mając takie zaplecze i doświadczenie możesz podbić świat. Nie jesteś dożywotnio skazana na marną pensję. Możesz jak najbardziej przemyśleć swoje wybory zawodowe i z całą pewnością istnieją dla Ciebie inne alternatywy niż albo beznadziejne korpo, albo praca w szkole za grosze.

O ile nie mieszkasz w Bangladeszu, to ja Ci pomogę.
Podpiszę Ci takie oświadczenie notarialne, nie ma problemu. Napisz do mnie na adres: Isabella.Netkobiety@wp.pl i ustalmy szczegóły. Jeśli to jest przeszkoda na drodze do normalności i spokoju, to naprawdę bardzo chętnie pomogę Ci ją pokonać. Jestem również pewna, że takie oświadczenie mogą podpisać dla Ciebie Twoi rodzice.

Nie będzie żadnego rozwodu bo nie jesteśmy małżeństwem. On kocha dziecko i będzie na nie płacił, co do tego nie mam wątpliwości. Wynajęcie opiekunki to bardzo wysoki koszt. Z alimentami czy bez - nie będzie mnie na to stać. Tak, uderzył mnie kilka razy w kłótni. Nie, nie usłyszałam słowa przepraszam. A jednak bardziej boli mnie to, że nie wiem gdzie chodzi do terapeuty, że nic mi nie mówi, że odzywa się do mnie często bez szacunku. Od jakiegoś czasu szukam mieszkania. Tak, spędzam piątek sama i jest mi przykro, ale czego wy ode mnie oczekujecie? Że z dnia na dzień zapomnę, że odrzucę to co próbowałam budować ot tak? Tak - nie wyszło. Tak - rozejdziemy się. Myślę, że skoro on nie walczy to nawet ja z moimi wątpliwościami i małymi krokami odejdę. Może są kobiety, które rzucają wszystko z dnia na dzień. Ja taka nie jestem. To dla mnie dość bolesny proces, również że względu na wspomnienia i marzenia, ze względu na to, że teraz przede mną długą i ciężka droga zanim znowu na nowo i oficjalnie będę singlem, samotną mamą, że prędzej czy później on znajdzie kolejną kobietę, zapewne szybciej niż ja z dzieckiem mężczyznę, i to, pomimo całej sytuacji, tak będzie bolało. Bolało bo będę musiała mieć z nim kontakt ze względu na dziecko. Możecie mi nawyrzucać w komentarzach. Ja potrzebowałam jedynie odrobiny wsparcia. I sorry, że to powiem, ale rani mnie sposób wsparcia poprzez atak. Nie motywuje mnie to, a smuci. Jestem na tyle rozgarniętą osobą, że wiem co niosą za sobą pewne rzeczy. Tak, jestem kobietą złamaną, nie obchodzę partnera. Gdyby nie było synka już by mnie tutaj nie było. I tak, rodzina jest dla mnie wartością. Nie rzucam wszystkiego bo mi się nie podoba. Ludzie są różni, a życie też nie jest takie kolorowe i idealne. Dlatego warto rozwiązywać problemy. I wierzcie mi, dość się napatrzyłam w szkole i widzę cały czas zniszczone dzieci z rozbitych domów, z tych, gdzie mamy odeszły, gdzie rodzice ze sobą walczą. Myślicie, że jest tak różowo jak się odejdzie. Otóż nie. Nic nie jest czarno białe. Potrzebowałam wsparcia, pozytywnych historii. Wiem, że facet mnie walnął i wiem co to znaczy. Wiem też, że on sam siebie wystraszył i pewnie dlatego poszedł na terapię. Wiem co to znaczy, że odrzucił wspólną terapię. Szczerze? Nie chcę słuchać o tym, że jestem z przemocowcem bo są kobiety, które mają z prawdziwą i codzienną przemocą do czynienia. To, że ja jestem już słaba i wykończona sytuacją to moja sprawa.

Alisesa
Tylko wcale nie musisz wyprowadzać się i rzucać wszystkiego z dnia na dzień.  Daj sobie czas na przygotowanie się, ogarnięcie, poszukanie jakichś sposobów wsparcia i pomocy kobietom w podobnym do twojego położeniu, zorientowania się w przepisach prawnych, poszukaniu pomocy prawnej. Wszystko na spokojnie.
Rozumiem, że jest tobie ciężko, przykro i do tego jeszcze małe wiecznie chore dziecko. I ok, jesteś osobą, z którą można wszystko załatwić i się dogadać. Chodzi jednak o ty, byś nie łudziła się, ze twój partner, ten czy kolejny, musi być taki sam jak ty, z identycznym podejściem do pełnionych w życiu funkcji, takich jak np. funkcja rodzica (skoro powołujesz się na pedagogikę i definicję ojca mając pretensje do partnera o niechęć i działanie wbrew tobie jako matce waszego dziecka).

Trochę sama sobie też zawiniłaś, bo w początkowym okresie waszego związku - jak pisałaś - zdarzało się tobie celowo ignorować niektóre jego zachowania dla własnego spokoju. Ale potem tak to się właśnie może odbijać. Ludzie nie podlegają sztywnym definicjom, bo ludzie nie są sztywną definicją.
I twój facet jest przemocowcem (przemoc fizyczna i psychiczna) jakkolwiek źle nie wyglądają niektórzy z twoich wychowanków.

Jak to się mawia - szewc bez butów chodzi.

Ale fakty są takie, że jesteś w przemocowym związku.
Jesteś ofiarą przemocy fizycznej, emocjonalnej i psychicznej.
Nie przychodzi mi do głowy żadne inne określenie, którym można zastąpić te fakty.
Taka jest rzeczywistość.
Przemoc to przemoc, a nie wałek malarski jagnięcym futerkiem pokryty.

Nie sądzę, żeby kwestia częstotliwości eskalacji przemocy miałaby decydować czy to już przemoc czy jeszcze pojedyncze incydenty. Przemoc fizyczna to przemoc fizyczna i wg mnie to najbardziej upokarzający i krzywdzący sposób, w jakim okazuje się komuś całkowity brak szacunku czy wręcz pogardę. Poza tym, jeśli się zaczyna od pojedynczych incydentów, to wszystko na to wskazuje, że dojdzie do czegoś więcej. To jest jeden z tych powodów, słusznych zresztą, które od razu dyskwalifikują faceta w oczach wielu kobiet. A to dlatego, że oprócz wyrazu braku poszanowania dla tej osoby wzbudzają strach i jednocześnie są formą władzy nad kimś. Oprawca czuje się bezkarny, bo wie, że ofiara mu się nie przeciwstawi.
Wiadomo, że nie da się wszystkiego rzucić, ot tak po prostu. Kluczem jest chyba tutaj uświadomienie sobie faktu, że nie da się, mimo szczerych chęci czy pewnych wartości, żyć z kimś kto nas zupełnie nie szanuje i do tego stosuje wobec nas przemoc. Jeżeli to się zauważy, to jakoś powoli można zacząć próbować wychodzić z tego kryzysu. Dodatkowo, w momecie, w którym sobie uświadamiamy, że "partner" z którym żyjemy zwyczajnie się nie może zmienić, bo ranienie nas sprawia mu przyjemność, to czy da się tak długo wytrzymać? Z pewnością nie!

Co do roli dziecka nie mam żadnych wątpliwości; jest ofiarą tego, co dzieje się między rodzicami.

Przemoc, jak wiesz, może przejawiać się w różnych formach, nie tylko jako fizyczna.

Autorko, a wiesz na co jeszcze ja zwróciłam uwagę? Otóż, napisałaś, że w piątek (domyślam się, że albo wczoraj, albo najdalej w minionym tygodniu) facet zapytał cię, kiedy się od niego wyprowadzisz. Może nawet pod wpływem tych jego słów usiadłaś rozżalona i założyłaś wątek.
Do czego więc zmierzam? Do tego mianowicie, że jeśli ja usłyszałabym coś takiego od niby swojego faceta, to zakładając wątek o niczym innym nie potrafiłabym pisać, jak tylko o tym. Owszem naświetliłabym ogólna charakterystykę faceta i opisałabym jak ogólnie wygląda mój związek, ale generalnie skoncentrowana bym była na tym, że facet chce wywalić mnie z domu razem z dzieckiem. Dla mnie coś takiego byłoby absolutnym poniżeniem mnie i przekroczeniem wszelkich moich granic. Od tej pory godziny mojego pobytu w tym domu byłyby policzone.
Ty natomiast wspomniałaś tylko o tym i rozpisywałas się, jak żałujesz, że on nigdzie cię nie zabiera, a ty tak byś chciała pójść z nim do klubu i w ogóle pisalas o nim tak, jak zapłakana pobita bida, zalaca się i uwieszona do portek chama.
Pytam więc, co ten facet powinien ci zrobić albo powiedzieć, żebyś chociaż obraziła się na niego albo wściekła? On pluje ci w oczy, a ty udajeszc, że deszcz pada. Czy ty uważasz, że on tego nie widzi? Owszem on to widzi i jeszcze bardziej lekceważy cię, czyli pomiata tobą.
A jeśli chodzi o jego miłość do dziecka? Super wyraża te miłość wychodząc ostentacyjnie co drugi dzień z domu na kilka godzin i szykując dziecku brak ojca na co dzień.
Nie ma bata na ciebie i ten facet doskonale o tym wie.

Jedyny ratunek??? A jak nie to co?

Oczywiście Wielokropku, wiem. Z życia własnego. Nie pisałam tutaj o przemocy fizycznej. Mam na myśli przemoc ze wszystkimi jej odcieniami. Pozdrawiam serdecznie.

Widzę, że Autorka reprezentuje wysoki poziom lęku, uniemożliwiające Jej podjęcie jakiegoś kroku celem wyjścia z sytuacji, która ją zamęczy. Wygląda na współuzależnienie. I na chwilę obecną wypiera ze świadomości, że ma problem.

Takich argumentów właśnie ofiary przemocy nigdy nie dostrzegają. Łudzą się wręcz, że nagle wszystko się odmieni jak za pstryknięciem palca, podczas gdy iluzje dotyczące poprawy zachowania i podejścia partnera są nie do spełnienia. Ofiary zaś święcie wierzą, że jest gdzieś tam nadzieja na poprawę. Dziwi mnie mimo wszystko, że odbywa się to kosztem własnej osoby, zdrowia, i godności, nie wspominając w tym wypadku o dziecku.

Dlatego dzisiaj jest mnóstwo instytucji, które zajmują się takimi problemami, przynajmniej czasowo. Wsparcie jest potrzebne, ale od samego wsparcia sytuacja się nie poprawi...

Mam wrażenie, że autorka szuka zapewnienia, że wszystko się ułoży, facet się zmieni, pokocha ją na nowo i wszystko będzie ok.
Niestety tak nie będzie. Może się zdarzyć króciutka sielanka jak go ogarną ogromne wyrzuty sumienia, ale nic więcej. Po niej wszystko wróci do normy.
Wiem co piszę.
Zdecydowałam się odejść mimo, że też bałam się jak dam rady. A zobowiązań miałam wtedy bardzo wiele. Determinacja do odzyskania niezależności i uśmiechu na twarzy, spowodowała, że mi się udało i wiem że każdemu się uda. Teraz z perspektywy czasu widzę, że to była dobra decyzja. Oczywiście, że nadal pamiętam piękne chwile z początku związku, ale to trochę jak reklama milki. Zapowiedź czegoś czego w rzeczywistości nie ma. Fioletowa krowa na alpejskiej łące, a tak naprawdę stado zwierzaków które nigdy nie zobaczą słońca .
Kilka dni temu byłam u znajomych. Widziałam scenę którą opisałaś. Były też ich dzieci. Wystraszone kiedy ojciec chciał rzucić się na matkę z błahego powodu, nie zważając że jest ktoś obcy. Widziałam jej oczy kiedy chciała mi pokazać, że to ona jest panią sytuacji i że się tym nie przejmuje. Tylko te oczy mówiły co innego. Potem usłyszałam, że robi to da dzieci, żeby się nie wychowywały bez ojca...
Bzdura. Wiem co znaczy wychować się w rozbitej rodzinie i wiem, że to jest dużo bardziej ok niż patrzeć na to jak rodzice, których oboje kochasz walczą miedzy sobą, a Ty rozerwana nie wiesz po której stanąć stronie i to rozerwanie pozostanie już z Toba do końca życia. Nie miałam takiego rozerwania nigdy. Byłam bardzo mała kiedy się rozstali. Później przebywałam z nimi osobno i oboje kocham, nie zadając pytania co między nimi było nie tak. To ich broszka.
Po powrocie do domu odetchnęłam z ulgą, że nie muszę się bać o swoje zdrowie psychiczne i fizyczne.
Alisesa - opisałam Ci jak to wygląda z trzech stron. Osoby która w tym była, osoby która to obserwuje i dziecka wychowanego bez ojca.
Nie bój się. Jesteś na razie w środku, dlatego strach Cię paraliżuje. Zasłaniasz się dzieckiem, ale to ono powinno być motorem Twojego działania. Ty też w tym wszystkim jesteś człowiekiem, Ty też zasługujesz na miłość, a tutaj jej nie znajdziesz. Musisz stamtąd wyjść i zacząć myśleć samodzielnie, bez swojego agresora w tle. Im szybciej to zrobisz tym lepiej dla Ciebie i synka.

Myślę że większość została już tu napisana więc nie będę powtarzał po poprzednich ale dodam tylko że bardzo Ci współczuję autorko wiem że jest Ci ciężko  i naprawdę nie rozumiem takich facetów którzy ranią tak swoje kobiety .Ja gdybym miał oddaną partnerkę i małe dziecko to dbałbym o nie jak o skarb  bo jakim trzeba być bezdusznym człowiekiem żeby postępować w ten sposob nie wiem naprawdę. Słuchając takich historii aż serce pęka ale trzeba wierzyć że są na świecie jeszcze ludzie z sercem .Wiem autorko że jest Ci ciężko ale masz małe dziecko i to dla niego musisz się teraz trzymać  bo one nie jest niczemu winne  a wiadomo że ta sytuacja może negatywnie odbić sie na nim w późniejszym zyciu.Takze trzymaj się i uwierz że musi być lepiej. Życzę szczęścia i powodzenia.

Nie lubię pisać o sobie na forum, ale "nie chcem a muszem"

Byłam żoną przemocowca i alkoholika.  Byłam w duzo gorszej sytuacji niż ty, bo miałam nascie lat, żadnego wsparcia w rodzicach ani domu rodzinnym, ktory opuscilam mając 16 lat i maleńkie dziecko. Żadnych studiów, tylko szkołę średnią skończoną i na szczęście jakiś zawód. Byłam młoda i strasznie niemądra, myslałam ze jak facet jest dla mnie miły, mówi że mnie kocha i ma dobrą prace i świetne wykształcenie, jest sporo starszy to da mi to, czego mi brakowalo; DOM. Tak dostałam się w łapy zwykłego sadysty. Musialam odejść z maleńkim dzieckiem na ręku, żeby po prostu przeżyć. I wiesz, dałam radę Znalazłam pracę na wsi, gdzie dostałam tzw. mieszkanie funkcujne, z racji mojego zawodu. Pensja była naprawde niska, ale mialam dach nad glową a dziewczyna ze wsi, ktora tez miala małe dziecko zajmowala się moją córką dosłownie za grosze. Mineło trochę czasu i córę przyjeli do wiejskiego przedszkola i tak jakoś wytwalam do czasu, aż corka zaczęła chodzić do szkoły, wtedy wrociłysmy do miasta, a ja zapisalam się na studia i pracowałam.

Po co ci o tym piszę? Bo ciągle mówisz, jak to sobie nie dasz rady, a nawet nie sprobowalaś.

Poza tym, to twoje oczeikwanie wsparcia  i pocieszania też jest znamienne. Też tak mialam, gdy taplałam się  w swojej bezsilności. Nic mi tak nie pomagalo, jak litośc od innych. Do czasu aż przestano się nade mną litować i zdalam sobie sprawę, że wszystko zależy ode mnie i to ja sama tylko cokolwiek mogę zrobić. Taki zimny prysznic zamiast "puciu puciu". Jesteś dorosla i sama musisz wiedzieć o co ci w zyciu chodzi. Jesli bronisz męża i nie jest taki zły, to czego od nas oczekujesz?

Wejdź na stronę Niebieskiej Linii. Poczytaj. I potem napisz, że jesteś świadoma.
Ja sobie bardzo cenię wszystkie uwagi na tym forum, a szczególnie psychologiczne. Przykro mi się czyta kiedy piszesz, że tutejsze porady są słabe.

Sama jednak chętnie zaczynałaś tworzyć takie rozprawki... definicje ojca, role rodzicielskie, coś tam jeszcze, żródła dramatu, historia dramatu etc. - pogaduchy dla pogaduszek, no przepraszam, ale to jest w tym wypadku piepsz...nie.
Dajesz sobą pomiatać, dajesz się upokarzać jak trusia - zamiast tego zbierz się w kupę, daj "se" czasu, zacznij izolację mentalną od lubego i zacznij szukać.
Sama bardziej nie pomogę, w ogóle nie wyobrażam sobie być w podobnych sytuacjach. Szybciej zatłukłabym jakimś wazonem albo świecznikiem.
Jeśli ta pomoc tutaj jest wg ciebie nieadekwatna, to zawsze pozostaje tobie wizyta u psychologa.