nieszczesliwa w malzenstwie- odejsc? - Netkobiety.pl

Poki nie macie dziecka jest lepiej odejsc. Pozniej nie będzie łatwo. Proponuje separację,będzie mial czas na przemyslenia Twój mąż, na starania się. Ale to już jest Twoja decyzja.

Można znieść pedanterię, można znieść bałaganiarstwo, bo to są drobne wado-śmiesznostki. NIe można natomiast tolerować gdy mąż wyzywa cię od brudasów, sierot, łajz itp.

Dokladnie to mu probowalam zawsze tlumaczyc, ze nie mozna sie tak odnosic do drugiej osoby. On natomiast twierdzil. zawsze ze to dla mojego dobra i inaczej do mnie nie dociera. On sam ogolnie nie wydaje sie byc pamietliwy, choc ja nigdy nie obrazilam go w zaden sposob. Chyba nawet nigdy glosu porzadnie nie podnioslam w trakcie klotni, zawsze staralam sie wyjasniac sytuacje na spokojnie.

Jeśli naprawde czujesz sie nieszczęśliwa to lepsze wyjście to odejść .

Raczej ich nie wyolbrzymiasz odejdź godnie to jest znacznie lepsze wyjście niż zdrada która może się zdarzyć jeśli dłużej będziesz to ciągła.

szczypie cie gdy się witacie to przykre, a gdzie buziak, albo czesc kochanie?
nie pasujecie do siebie, on jest takim prostym chłopem, egoista
jesteś za wrazliwa i za dobra dla niego
albo z ta kolacja, on toba rzadzi i traktuje jak dziecko gorzej nawet bo na pewno nie jak partnerke zone chyba jak sluzacą

Nie ma idealnych zwiazkow,ale tez nie mozna sie czuc nieszczesliwym z powodu nieudanego wyboru partnera.Wiem cos o tym i wiem co czujesz,bo moj maz to tez wielki egoista i nie jestem z nim szczesliwa.Jest gdzies ktos,kto otoczy Cie miloscia i cieplem,bo kazdemu sie to nalezy.Nie mozna sie oszukiwac ,ze jest ok ,jesli w sercu czujesz bol i pustke.Bardzo dobrze ,ze jeszcze nie macie dzieci,bo wlasciwie droga do szczescia jest dla Ciebie otwarta i nie musisz sie zmuszac ,aby byc z tym obcym dla Ciebie czlowiekiem,bo on sie nie zmieni i nic sie miedzy wami nie zmieni, a Ty przy nim stracisz swoj blask.Badz silna i dzialaj.

Dziekuje wszystkim za opinie.
Mysle nad odejsciem od meza. Dam sobie jeszcze troche czasu, przemysle jak to zrobic by jak najmniej go zranic. Gdyby tylko tak sie dalo. Wczoraj powiedzial mimochodem ze rozmawial z kims i powiedzial tej osobie ze bardzo mnie kocha. Strasznie przykro mi sie zrobilo bo poczulam sie jakbym go zdradzila bo mysle o odejsciu a on nie jest tego swiadomy. Latwiej jest pewnie myslec o tym gdy w zwiazku jest zle. Ale ja czekalam az najgorsze przejdzie zeby sie upewnic ze to nie chwilowy kryzys. Teraz praktycznie sie nie klocimy ale tak jak pisalam wczesniej nuda, brak rozmow i brak bliskosci rowniez zabila moja milosc. I pamietam te gorzkie slowa ktore co prawda nie byly na porzadku dziennym ale trudno je zapomniec. I jeszcze jedno. Kryzysy mielismy co jakis czas. To ja zawsze musialam w koncu stawac sie obojetna i chlodna zeby on sie ogarnol i zaczal byc mily i czulszy. Mam tego dosc bo to chore. Jestem mila osoba i chce taka byc, nie chce udawac kogos zimnego bo tylko to na niego dziala. Dodam tez ze jak najbardziej mam swoje zdanie i potrafie postawic na swoim, po prostu jestem mila na codzien, nie czepiam sie o drobnostki, bo szkoda na to czasu i absolutnie potepiam uzywanie brzydkich slow w klotniach.

Jesli macie rady jak rozegrac sytuacje tzn jak powiedziec mezowi ze chce odejsc bo nie jestem z nim szczesliwa, bardzo prosze piszcie.  Nie chce tez juz sytuacji ze on bedzie chcial kolejna szanse bo juz je dawalam w przeszlosci. Po prostu nie pasujemy do siebie. Bede za nim tesknic, kocham go, ale to bedzie tesknota za wspomnieniami i za kims, kto byl na codzien w poblizu...

Jestem w szoku- zaczelam czytac ksiazke Toksyczne Slowa Patricii Evans i uswiadomilam sobie ze moj maz stosuje agresje werbalna wobec mnie. Jestem wsciekla, mam ochote podejsc i okladac go piesciami po twarzy bo jak glupia sobie uswiadomilam ze te wszystkie jego dziwne niezrozumiale dla mnie wybuchy zlosci to mapipulowanie mna i proba przejecia wladzy w zwiazku. Oto kilka przykladow.
- kiedy wychodze do rodziny, jeszcze zanim mu powiem ze ide na 2 godziny, czuje wewnetrzny stres przed jego reakcja. On zazwyczaj cos odburkuje, robi lekcewazaca mine, i ledwo sie odzywa gdy wroce. Coz z tego ze nie krzyczy i nie zabrania, kiedy ja wewnetrznie czuje sie jakbym robila cos zlego, mam poczucie winy ze wychodze. On chodzi na silownie kilka razy w tyg, ma moje pelne wsparcie
2- ostatnio powiwdzialam ze ide na silownie, znowu lekcewazaca mina. Kiedys chodzilam czesto, wysmiewal mnie ze mam slomiany zapal, zle cwicze i nie ma sensu moje chodzenie. Pare razy chcialam wyjsc z nim z domu, to sie zloscil bez powodu.
3- krytykuje lub krytykowal to jak sie ubieram. Mowil przez lata ze nie umiem chodzic w szpilkach, az nabawilam sie jakiegos irracjonalnego strachu i jak mam szpilki mysle o tym jak ide.
4- docinki ze jem za duzo i jestem obzarta, ze jak  chodze do znajomych to tylko sie nazrec. Jestem szczupla i kocham jedzenie. Mowie to otwarcie. Uwazam ze z zycia trzeba korzystac.
5- zlosci sie jak opowiadam o pracy ze sie dobrze znam z kierownictwem i mnie lubia. Twierdzi ze sie przechwalam jak chce opowoedziec znajomym o mojej pracy albo o tym ze dostalam awans. A ja jestem bardzo dumna z siebie i chcialabym sie chwalic. Maz zaraz ucina rozmowe
6- nic mi nie mowi o sobie. Pytam jak w pracy, odpowiedz- dobrze- koniec konwersacji. Nie dzieli sie ze mna swoimi opiniami, nic nie wiem, dowiaduje sie od ludzi na imprezie lub jak on cos mowi znajomym przy mnie
7- potrafi krytykowac wszystko co robie, nigdy nie robie wystarczajaco dobrze, niechlujnie, inaczej itd. Kiedys ugotowalam bigos z miesxanej kapusty, a on lubi tylko z kiszonej, to go nawet nie sprobowal. Dodam bigos byl super, zanioslam bratu i jego rodzina sie zajadala.
8- ledwo pamieta o moich urodzinach, na prezenty nie mam bardzo co liczyc, jak juz to tylko bo mi znajomi i rodzina kupia i mu glupio. Ja nigdy nie wymagalam prezentow ale czasem przykro ze obcy ludzie w pracy sie postrali i pomysleli o mnie a on nie
9- Nie rozmawiamy ze soba o niczym poza tematami zwiazanymi z domem, rachunkami, itp. Moje pasje jak czytanie ksiazek to glupota i strata czasu. Kiedy chcialam z nim powaznie porozmawiac stwierdzil ze znowu naczytalam sie glupich ksiazek

10- na kazde moje zdanie ma odmienna opinie, jesli juz uda mi sie cos powiedziec, czesto mnie krytykuje.  Przyklad. Mowie chodzmy do baru ze znajomymi, zagramy w bilard, cos zjemy itd. On od razu zaczol krzyczec ze tylko latanie mi w glowie. Ja w szoku po jego reakcji, przeciez nic zlego nie mialam na mysli. Nigdzie nie wychodzilismy rzez dlugi czas, nudno tak kolejny weekend przed telewizorem. Tydzien pozniej on mowi- chodzmy do baru, znajomi chca sie z nami spotkac.....????  no wyobrazacie sobie... jak juz wyszlismy to mnie obrazil przy nich a potem sie jeszcze nie odzywal jakbym to ja mu cos zrobila.
11- Wole jak go nie ma w domu. Kiedys szukalam winy w sobie, ze zle sie wyrazam, ze on nie rozumie o co mi chodzi, ze jestem malo precyzyjna. Probowalam sie zmienic. Kiedy to nie skutkowalo, zaczelam sie stresowac, zamilklam zeby uniknac krytyki, nigdy nie wiadomo co sie odezwac. Kiedys bylam szczesliwa, teraz mam kompleksy i brak wiary w siebie. Zaczelam byc pesymistka

Nigdy nie zostalam uderzona przez meza, nigdy nie padlo z jego ust wyzwisko typu ..k... szm... Ale przez 10 lat zylam z czlowiekiem ktory odebral mi radosc zycia, spontanicznosc, to on a nie obcy ludzie sprawil mi najwiecej przykrosci w zyciu. A to wszystko bylo tak powoli, po kroczku, nieraz czulam wstyd i ponizenie, ale to w koncu moja wina zawsze byla, bo ja taka lajza jestem, i balaganiarz....

bedę obserwować co zrobisz-proponuję separację i pisz list o tym co czujesz...jeśli nawet nigdy go nie dostanie,wyrzucisz z siebie toksyny jakie Cię zatruwają...myśl tylko o sobie,siebie pokochaj w końcu,bo Ty siebie nie kochasz wcale...pamiętaj-zachowaj swoją godność...

Nie robisz mu krzywdy. Twoje wpisy świadczą, że w tym związku to Ty byłaś osoba krzywdzoną. Zaczynasz w końcu walczyć o siebie i to jest najważniejsze... Opis Twego małżeństwa jest druzgocący i to chyba teraz najlepsze, co mogłaś zrobić.
Znam az za dobrze relacje w tak funkcjonujacym związku i powiem Ci, że z czasem byłoby z Tobą gorzej. Sama widzisz, ze zgasłaś i gasniesz kazdego dnia. Przez niego, przez jego podejscie do Ciebie, przez to tłamszenie Twojej psychiki, radosci zycia i spontaniczności... Związek musi bazować - sama to przecież zauwazyłaś - na szacunku, cieple, serdeczności, wyrozumiałości, a wszystko to "okraszone" uczuciem... U Ciebie tego nie ma. Jest toksyk, który zatruwa cała Ciebie.
Może małzonek wyrósł, bądź sam "wypracował" (tylko gdzie i jak?) swój własny schemat zwiazku i zasad w nim priorytetowych i na siłę Cię w to wcisnął, a wszelkie protesty z Twojej strony gasił krzykiem i krytyką? Owszem, macie bardzo rózne wizje związku i taki, jaki Twój małżonek prezentuje - moim zdaniem - pasuje do wieloletniego, znudzonego małżeństwa, gdzie każde ma swoje własne życie obok drugiego. Mieszkają razem, ale obok siebie... Są osoby, którym cos takiego pasuje. Ale podejrzewam, że większość od czegos takiego natychmiast chciałaby uciec, tym bardziej, jak związek nie jest aż tak wieloletni... Ja sam tezx z czymś takim sie spotkałem, ale u mnie to w porównaniu z Twoją sytuacją to była ..."krótka piłka". Ale masę podobieństw widzę i wyjątkowo Cię rozumiem...
Zdobyłas sie na odważny krok w akcie rozpaczy, bo inaczej tego nie nazwę... Czas pokaże, co z tego wyniknie. Może małżonek ochłonie i znów będzie przekonywać do siebie. Z pewnością, to w tym związku przecież jemu BYŁO DOBRZE. Sama zadecydujesz co zrobisz, ale radziłbym postawić warunek: wspólna terapia, na której może ktoś mu uświadomi, na czym związek z kimś polega... Jesli małzonek to wykpi (a tak pewnie zrobi) - będziesz wiedzieć, że szans na ratunek tego związku juz nie ma... I będziesz mieć możliwość spotkać kogoś i stworzyć prawdziwy, ciepły i udany związek z kimś, dla kogo będziesz osoba najważniejszą, darzoną miłością i szacunkiem. Osobą, przy której będziesz umieć znów się uśmiechać i zrobić, powiedzieć cokolwiek - bez obaw o reakcję...
Tego Ci życzę...

Typowy "Robert" z innego watku. Mysle ze tutaj jednym z problemow jest koniecznosc uswiadomienia meza co do innych wzorcow malzenstwa i zwiazku oraz koniecznoesci podejmowania wysilku, narzucenia sobie pewnych zachowan w stosunku do zwiazku, do ciebie. Kto mialby to zrobic, nie wiem. Niby zawsze podaje sie koniecznosc terapii. Ale trzeba przyjac jej autorytet. Widzisz mnie sie wydaje ze powodem tutaj jest nieumiejetnosc rozmawiania, przekazania sobie sposobow postepowania, wlasnych oczekiwan. Ten zwiazek tez ma jakies zalety np. pewnie maz Cie nie zdradza. W innym zwiazku mily "fircyk" mogly Cie nosic na rekach a Ty byc cierpiala przez jego zdrady. Zawsze mozna wpasc z deszczu pod rynne. Moze sie uda naprawic?

Wylaczylam tel I jak wlaczylam nie ma zadnych wiadomosci,czy dzwonil nie wiem go niemam powiadomien. Ja like wlasnie kieliszek wine I staraam sie nie myslec za duzo. Czuje sir okropnie

Odstawiłaś gwatownie truciznę, którą mimowolnie dawkowałaś sobie od dawna - to zrozumiałe, ze tak sie czujesz. Jak "na głodzie".
I dodatkowo te wyrzuty sumienia - całkiem zrozumiałe gdy jesteś ofiarą toksycznego zwiazku.
Chwile potrwa i w niedługim czasie zaczniesz lepiej funkcjonować...

Jest mi ciezko. Tysiac mysli na minute. Ale caly czas przypominam sobie dlaczego to zrobilam. Ze nie chcialam dluzej zyc w zwiazku w ktorym bylam nieszczesliwa.

Aga, nie daj się nabrać na ściemy!

Mówisz i masz:
Jak słyszę w co drugim wątku słowo ''terapia'' to mam ochotę zarzygać komputer.
Terapie psychologiczne i psychiatryczne znajdują sporadyczne zastosowanie w specyficznych sytuacjach.
To nie jest panaceum na wszelkie kłopoty.
Terapii poddawać się mogą ludzie z zaburzeniami chorobowymi.
Bycie wrednym chu**m niestety nie jest żadną chorobą i ''terapiowanie'' tego jest stratą czasu.

''Dawanie szansy'' to najbardziej kretyński pomysł.Jakikolwiek kontakt z mężem sprawi, że on ją przegada, zmiękczy, naobiecuje a ona to kupi.
No niestety, babska natura i wiara w cuda.
Jakby się miał zmieniać to czasu było aż nadto.

Powiem szczerze ze ja tu nie wierze w terapie. To znaczy sama terapia jest ok ale chyba dla pary gdzie bylo kiedys ok a potem sie zepsulo. A u nas nawet jak bylo ok to nie bylo ok... nie dla mnie. Maz ma swoja wizje zwiazku- inna niz ja. Dla niego musi byc tak a nie inaczej.  I nawet chociaz intencje ma dobre- to cena ktora yrzeba poniesc jest zbyt wysoka.Niestety w domu mnie nie nauczono jak powinien wygladac zwiazek.  Dlatego pozwolilam mu na to wszystko- zawsze myslalam ze inni maja gorzej i ze nie chce byc sama. Unikalam klotni i na wszystko sie godzilam mimo ze bylo to wbrew mnie. Jak teraz wytlumaczyc komus ze wszystko miedzy nami bylo zle i trzeva budowac od zera wszystko- komunikacje, codzienne nawyki,najprostsze sprawy. Sama myslalam o terapii dla siebie- jako kobiety kochajacej za bardzo.   Plus jako dda- mam zbyt duzo empatii i zamiast myslec o sobie staram sie uszczesliwic innych. Nawet myslalam przez chwile zeby wrocic zeby skrocic mu cierpienia- ale przyjaciolka mnie odwiodla od tego- powiedzial: nie badz glupia, musisz myslec o sobie i o tym czego ty pragniesz. Nie mozna byc z kims z litosci.

Właśnie a może jak on cię obrazi ty też go obraź? po czuje to na własnej skórze to co ty czujesz bo inaczej on ciebie nie zroaumie..

ma problem nie pozmywany talerz ? to rzuć nim o podłogę ( patrz Magda Gessler :-))) i powiedz że masz dość jego krytyki i ty się nie wtrącasz do jego obowiązków

zacznij mówić głośno - nie cicho i spokojnie bo książę się obrazi

krzyczy? krzyknij na niego
obraża ? to powiedz mu jakim jest debilem jak tak mówi
POPROSTU NIE DAJ SIE a wszytko się zmieni i jego zachowanie zniknie jak ręką odjął to nie będziesz musiała już tyle krzyczeć ;-)
wydaje mi się że ona ma taki charakter że potrzebuje trochę kopa od swojej partnerki znajomego...bo on dobrze wyczuł wszystkie twoje słabe punkt wady zna cię na wylot ...a mimo że on je odsłania zewnętrznie ty jesteś miła spokojna..albo cicho...wtedy miewa mniej szacunku dla ciebie bo by chciał mieć partnera równego sobie a jeśli nie jesteś wstanie mu dorównać on ma cię ...za mniej inteligentą od niego.

Skąd ja to znam?:/  Niektóre zdania mogłyby być moje...
Kibicuję Ci:)

z jednej strony masz racje i pewnie by to pomoglo troche. Ale z drugiej strony ja bym sie nie czula z tym dobrze. Nie cierpie krzyku, zlosci i agresji slownej. Cale dziecinstwo to przerabialam dopoki nie uderzylam matki ( oddalam jej)i jej nie powiedzialam ze jeszcze raz to zrobi to ja zabije:-( nie ma sie czym chwalic... czasem i mi zdarzy sie wybuchnac.
Moim marzeniem jest zycie w zgodzie i zeby nie trzeba bylo drzec kotow. Wybuchowy charakter, terroryzowanie innych dla wlasnego widzimisie mnie bardzo zniecheca do ludzi.

Uważam Agnieszko,że postąpiłaś słusznie-tylko czemu tak długo czekałaś z tą decyzją!
Piszesz,że mąż Cię już zmiękczył. Czy chcesz znowu stracić z nim kolejne 10 lat?!
Prochu nie odkryję jeśli powiem:mamy tylko jedno życie.
I nie trwa ono w nieskończoność!

Nie wrocilam do domu. Maz blaga zebym wrocila, ciagle pisze i chyba mysli ze wroce. Ja sama nie wiem, chyba nie chce ale tez boje sie ze bede zalowac. Nie wiem czy jest sens dawac mu szanse. A potem znowu cierpiec.

Jest mi ciezko. Maz ciagle namawia do powrotu. Twierdzi ze ma tylko mnie, ze sie zmieni dla mnie, prosi bysmy walczyli o to malzenstwo.  Powiedzial nawet ze juz nie bedzie takim pedantem. Woli miec syf w domu ale zone w domu. Szkoda mi go.

Ale wypada przyjąć, że każdy przypadek jest inny i to, co akurat u Ciebie okazało się być "złudną nadzieją" - w przypadku Autorki może przynieść pozytywne rezultaty... Bo być może jednak jej małżonek ma inna konstrukcję psychiczną. Fakt, to tylko założenia i mogą okazać się błędne. Ale o tym czy błędne dowiedzieć się, przekonać można jedynie ...próbując.
Ja już swoją opinię tu napisałem: pomimo wszystko - nawet dla własnego poczucia "zrobienia wszystkiego" - szansę na naprawę związku dać można... Nie sztuka od razu niszczyć, wywalać ...a tym bardziej małżeństwa trwającego już ładnych parę lat.

macie racje, tylko powiedzicie ile można dawać szanse komuś, 3 razy,  5 razy czy 10. gdzie jest ta granica ... żyjemy czasem złudzeniami.
sam tak miałem. prosiłem,  rozmawiałem ...;
ale tak jak piszecie każdy przypadek, związek jest inny, inne relacje,  inne pragnienia ... i każdy sam powinien czuć co jest dla niego dobre czy bezpieczne.

Jutro mam pierwsza wizyte u psychologa- zdecydowalam sie na prywatna terapie. Moze troche pozwoli mi to poukladac sobie w glowie. A teraz ide na zakupy- pare nowych ciuchow powinno poprawic mi humor????

Zakupy udane dziekuje- dwa cieple swetry na wyprzedarzy. Bylam juz na dwoch wizytach- w poniedzialek trzecia. Pani psycholog mowi ze mam problem z wyrazaniem emocji i swoich potrzeb- za bardzo przejmuje sie innymi i ich potrzebami oraz unikam konfliktow. Z tego co mowila to wyszlo ze bylo tak cale moje zycie. Stwierdzila ze raczej nie doszlo do znecania sie nade mna przez meza- po prostu wykorzystal to ze  pozwolilam mu na zbyt wiele i nie zaznaczylam granicy- on natomiast ja przekroczyl bo myslal ze w ten sposob bedzie wszystko tak jak on chce bez zadnych konsekwencji. Ja sama nie wiem czego chce-  terapeutka mowi zebysmy poszli razem na terapie chocby po to by przekonac sie czy dalej chce z nim byc i czy jest sens. On jest bardzo chetny na terapie- sam mi proponuje, duzo czyta o problemach malzenskich. Przyznal ze wie ze zle robil i ze sie zmieni. Powiedzial ze teraz bedziemy rozmawiac o wszystkim i ze bedzie mnie sluchal. Obiecuje poprawe, prosi bysmy zawalczyli o to malzenstwo. Mowi ze zagalopowal sie w pracy zeby zarobic duzo kasy zebysmy mieli wygodne zycie a stracil to co najwazniejsze czyli mnie.  Mowi ze mnie kocha i nie wyobraza sobie zycia beze mnie. I ze wie se jakby zaczal spowrotem sie tak zachowywac jak wczesniejbto go zostawie. A ja nie wiem czy jestem w stanie mu wybaczyc i zapomniec. I czy go jeszcze kocham. Gdyby byl taki jak teraz wczesniej nigdy by nie doszlo do tej sytuacji. Poza tym kto wie czy taki jest tylko na jakis czas.

Moj maz wyzywal mnie od najgorszych we wczesnych latach malzenstwa i tez twierdzil ,ze to dla mojego dobra,tak mi kiedys powiedzial,tylko nie wyjasnil jakie to mialo byc dobro.

myśli o odejściu nie ma na co czekać na początku będzie ciężko ale napewno znajdziesz kogoś kto zaakceptuje cię taka jaką jesteś póki nie dzieci. jest dużo łatwiej