Przez ich krytykę przestajemy kochać siebie - Netkobiety.pl

Moje osiagniecia czy intelekt nie.
Moj charakter tak.

Mialo to na mnie wplyw taki, ze bliskie relacje z ludzmi sa dla mnie nudne i meczace.

... czy ja wiem? Moja matka przeginała w drugą stronę - często przesadnie wychwalała swoje dzieci, nawet jeśli mijało się to z prawdą, nie było takich wspaniałych sukcesów, jakich można byłoby się spodziewać po jej słowach... ci co są od kilku lat na forum, być może już wiedzą, co z tego wynikło, jaka jestem
Słucham biografii Bransona, i to co mi się bardzo podobało w jego dzieciństwie, to właśnie rodzice, którzy może nie wychwalali, ale stawiali zadania, z którymi dzieciaki musiały się zmierzyć, wspierali w trudnych aktywnościach (np. zastawili dom pod kredyt, bo chcieli, wierzyli, w powodzenie syna). Jego Virgin, pochodzi właśnie stąd, że rozwinęła się w nim ciekawość, chęć próbowania czegoś po raz pierwszy (no i taki żarci, że fajnie gdyby była choć jedna dziewica w ich grupie). Oczywiście książka to jakaś kreacja, reklama, ale w sytuacjach, gdy coś mu nie szło, to nie było w nim czarnej rozpaczy i zamykania się w sobie, tylko działanie!

Na pewno nadmierna krytyka, sprawia, że rozwijamy w dzieciakach lęk przed porażką, ten lęk rośnie, w efekcie czego często dzieciaki wycofują się z różnych aktywności, by nie narazić się na możliwość porażki (a w sukces raczej nie wierzą).

Nie jest łatwo dobrze wychować dzieci, na fajnych otwartych, ciekawych, wartościowych ludzi.

Byłam krytykowana przez matkę - mój charakter, wygląd, intelekt - zawsze czułam, że jestem "nie taka". Matka zawsze mówiła, że chciała mieć dziewczynkę - ale ja czułam, że może i chciała, ale nie taką, miała jakieś swoje wyobrażenie tej dziewczynki, od którego ja odbiegałam i odbiegam.

Za to zawsze czułam się akceptowana i zwyczajnie lubiana jako osoba przez tatę. Od taty dostałam pozytywny przekaz na swój temat. Zawsze byłam idealna, taka jak powinnam być. Jak nawet krytykował, to tak, by nie atakować mojej samooceny. Chyba większość mojej pozytywnej samooceny mam dzięki tacie.

Nie potrafię powiedzieć jak to na mnie wpłynęło, bo nie wiem, jak bym była w innych okolicznościach.

Jakbym słyszała mojego męża. Mama kochała go bezwarunkowo, ale sądzę, że bardziej jednak chowała niż wychowywała, bo była opiekuńcza, jednak wyłącznie w zakresie bytowym i to moim zdaniem długo za długo, ale równocześnie nie była zainteresowana co się z nim dzieje, brakowało rozmowy, kontaktu, rzeczywistego wsparcia. Z kolei ojciec sukcesy, na przykład doskonałe świadectwa czy wysokie miejsca w międzyszkolnych olimpiadach, zwykle kwitował wspomnianym przez Ciebie "udało ci się". Potem mąż usiłował zasłużyć sobie na uznanie i całym sobą udowodnić, że jest wystarczająco dobry. To przełożyło się na jego samodzielność, odpowiedzialność, na życiowe osiągnięcia, ale poczucie własnej wartości bardzo długo kulało, choć za nic nie był w stanie głośno się do tego przyznać.

Mnie z kolei żadne z rodziców nie krytykowało. Mimo wszystko to tata bardziej pomógł mi zbudować poczucie własnej wartości, a choć jakoś specjalnie niczym się nie wyróżniałam, może poza samodzielnością, odpowiedzialnością, ambicjami i konsekwentnym dążeniem do celu, to był ze mnie dumny, bardzo we mnie wierzył i wzmacniał poczucie, że cokolwiek się stanie, to mnie z tym nie zostawi. Równocześnie pozwalał o sobie decydować i popełniać błędy. Do dziś jestem mu za to bardzo wdzięczna.

Masz rację, Amethisie, można doświadczyć krytyki i... krytyki. Konstruktywna i przekazana w sposób, z którego wyraźnie wynika troska, jest jak najbardziej pożądana. Chodzi o tę niezdrową, krzywdzącą, która wskazuje, że z dzieckiem 'coś jest nie tak'.
Ułożenie sobie dorosłych kontaktów z toksycznym rodzicem bywa bardzo trudne, często pojawia się bowiem obwinianie o to, z czym człowiek musi się mierzyć, a co - przynajmniej w założeniu - mogłoby nie mieć miejsca, gdyby w dzieciństwie otrzymał wsparcie w budowaniu poczucia własnej wartości. Wychodzenie z tego stanu jest procesem trudnym i wymaga oddzielenia tego, co było od tego, co jest tu i teraz. Dochodzi jeszcze próba wewnętrznego przyzwolenia na popełnianie przez rodziców błędów, bycia niedoskonałymi, pomimo że miało to tak ogromny wpływ na nas samych.

Beyondblackie

Gdzieś tutaj jest jeszcze to że bardziej się pamięta negatywne, trzeba dużo dobrego aby zrównoważyć moment w którym dziecko dostanie negatywne rozpoznanie
Są sytuacje, że otucha czy wsparcie powinno też przełożyć się na pokazanie, rodzice zapominają, a co według mnie jest esencją prowadzenia dziecka, że dziecko nie myśli i nie widzi, i nie czuje jak ileś lat starszy rodzic.

Olinka

"Udało się/Uda się" znam, idealne do deprecjonowania osiągnięć, idealne również do dawania otuchy, magicznego myślenia że się samo zrobi, gdy dziecko się zostawia samemu z problemem

moi rodzice, grają w te same gry odkąd pamiętam a sięgałem do wczesnego dzieciństwa mocno, ja dziś nie mam problemu gdy w namiętności tych zagrywek się kimś innym "dobrze" czują,
jeśli natomiast chcą ze mną w interakcje wchodzić, zasady są jasne i wypowiedziane
odpowiedzialność ich

a co złego jest w poczuciu winy, które prowadzi do zmiany/refleksji/zauważenia czegoś, gdy robię to sam wobec siebie jako rodzic ? i czy jest?
a nie jest biadoleniem że mogłem być, powinienem być, a podjęciem wyzwania jakie życie stawia i rola rodzica przede mną

Tak, Wielokropku, na temat "powinności" zwróciłaś mi już kiedyś uwagę, jednak w moim odczuciu nieświadomość i brak pracy nad sobą nie zwalnia z odpowiedzialności za proces wychowania. Jeśli coś nie działa, to rodzic wbrew pozorom ma całkiem sporo możliwości, by się tego nauczyć - mamy sieć, mamy literaturę, są ośrodki, w których można uzyskać wsparcie pedagogiczno-psychologiczne.
Nie trzeba też specjalnych kompetencji, by wiedzieć, że nadmierna krytyka jest zła, umniejszanie czyjejś wartości jest złe, brak wsparcia jest zły - wystarczy odrobina wyczucia.

Uważam, że błędem jest usprawiedliwianie w typie "nikt tego nie uczy", bo to jakby z automatu zwalania z odpowiedzialności, tym bardziej, że nie ma chyba większej odpowiedzialności, jak ta za drugiego człowieka, któremu dało się życie, a który do pewnego momentu jest zupełnie bezbronny.

Wielokropek, tu nie chodzi o to, żeby każdy rodzic miał specjalizację z psychologii, czytał najnowsze publikacje, chodził na warsztaty, bo rzeczywiście nie od każdego człowieka można tego wymagać.
Można być prostym i niewykształconym człowiekiem, ale po prostu dobrym, życzliwym.

Moja matka mnie na przykład za przeproszeniem gnoiła. Tak to nazwę, bo krytyka to jednak zupełnie co innego. Krytyka może mieć na celu np. to, aby w niektórych sytuacjach pomóc dziecku realnie oszacować swoje możliwości, pomóc mu dobrze żyć, ostrzec go w ten sposób przed zawodem np.wtedy, kiedy dziecko z niewiedzy przecenia swoje możliwości, nie wiem, dajmy na to: chce śpiewać, a zupełnie nie potrafi, za to potwornie fałszuje - coś w tym stylu Może warto takie dziecko pokierować na lekcje śpiewu, ale zachęcanie do wystąpienia na scenie byłoby kontraproduktywne.

Natomiast co innego, kiedy rodzic na każdym kroku się wyżywa, wyładowuje na dziecku swoje nagromadzone frustracje, jakieś nierozwiązane konflikty.
To potwornie ryje beret.
Ja do tej pory mam jazdy: lęki, kompleksy, brak poczucia bezpieczeństwa, strach przed życiem. Bardzo długo wikłałam się w toksyczne związki z kompletnymi złamasami, podświadomie wierząc, że niczego lepszego nie jestem warta.

I tu nie chodziło o to, że ja wymagałam od rodziców niewiadomo czego. Mnie by czasem wystarczyło nawet tylko tyle, żeby matka mnie zostawiła w spokoju. Tymczasem żyłam w wiecznym znerwicowaniu, napięciu i niepewności co do tego, co zdarzy się jutro. Byłam przekonana, że jestem nikim, że muszę być nikim, skoro osoba, która powinna mnie kochać najbardziej - tak twierdzi.

Bo nie chcą.
Bo łatwiej jest przekazać doświadczone zło dalej, na słabszego i bezbronnego, aniżeli je nazwać po imieniu i się z nim rozprawić.
Bo praca nad sobą wymaga introspekcji, przyznania się do błędów.
Bo społeczeństwo i kościół uznały, że matki są święte i zawsze chcą dla dziecka najlepiej, więc wygodnie jest się za takimi truizmami schować.

Wygodnictwo, zakłamanie - dlatego.

Znam też inne przykłady. Kiedy rodzice stworzyli swoim dzieciom zupełnie inny dom niż ten, który sami mieli. Dobry, życzliwy. Choć sami wyszli z piekła.

Bo zadali sobie trud przerwania błędnego koła.
Bo pracowali nad sobą.
Bo chcieli.

poczucie winy jest elementem związanym z odpowiedzialnością w moim sposobie rozumienia, jego zdrowa forma i podejście jest tak samo potrzebne do dorosłego egzystowania jak i przekazania dziecku, mówię o własnym w "pierś uderzeniu" i zmianie siebie co przekłada się na zdrowe formy relacji

zdecydowanie nie jest też moim celem, zmiana Twojego punktu widzenia, jestem otwarty na odmienne, czy też doprecyzowanie w czym istota tego, nie do jaśnienia?

Lovelynn

każdy kocha jak potrafi, nie trzeba nad sobą pracować, nie jest to wyłączność lekarstwa na upartą głowę, zamknięte serce, czy defensywnie nastawione ciało
znam trochę ludzi, co mądrości życiowej, zwykłej życzliwości, szacunku, odwagi z serducha, mogli by na wiele książek użyczyć, z zabitej deskami wiochy nigdy nie wyjeżdżali, internety czarna magia dla nich ba żeby było lepiej mieszkają w  izolacji od tłumu

najwidoczniej nie wiedzą, że można nie chcieć

Kwestia podejścia do "nic nie robią", pewnym jest że dziecko pozostawione samemu sobie, nie rozwinie się a jeśli tak to w bliżej nie sprecyzowanym tempie i kierunku

Są też zmieniające się co dekadę "normy" w temacie rodzicielska, mówiące o poprawności wychowania dziecka, która to ma na celu w życiu dorosłym dziecka podnieść efektywność w utrzymywaniu "szczęścia i spełnienia" jak i powrocie do po utracie go, bo to też życia elementem jest czy dorosłego wychowania

Więc rola rodzica, sprowadza się do dostarczenia w odpowiednim dla dziecka czasie, "narzędzi i zasobów" i pola do eksplorowania i testowania, aby dziecko zrozumiało czym pełnia/spełnienie w życiu jest

sęk w tym, że to od dziecka zależy, co z tymi narzędziami zrobi,  to jest też proces na drodze do szczęścia i spełnienia, właśnie ta granica i jej nie przekroczenie przynosi skutki, smutne czasem wręcz tragiczne, myślę wręcz katastrofa wychowawcza

Nie no z tym się absolutnie nie mam zgody, że tylko

terapia to dopiero początek życia czasem

przebywanie w jakiejś skrajności zawsze prowadzi do czucia braku w jej przeciwności, w tego czucia "braku" można konstruktywne i nie, perspektywy poznawać

każdy ma coś takiego jak wybór