6 lat razem i brak planow???? - Netkobiety.pl

Zapytaj, porozmawiaj. Powiedz, jak Ty to widzisz i ze chcialabys zebyscie mieszkali razem. Zapytaj tez czego on chce i jak on to widzi. Konkretnie. Bo "jakos to bedzie" to dosc mglista odpowiedz.

Ale o czym tu pisać ? Jesteście 6 lat razem i nie ruszyliscie nawet o krok do przodu, wymuszonych przez Ciebie zaręczyn nie wliczam.

On się nie zmieni.

Nie nas powinnas pytać co dalej ale siebie. Tobie to przeszkadza faktycznie czy tylko tak marudzisz?

Swoją drogą dla brze się dobraliscie. On mówi że kocha itp a nic z tym nie robi, Ty mówisz że brak postępu Ci przeszkadza a też nic z tym nie robisz.

Szczera odp i zgadzam sie z Tobą. Tylko ja go kocham i chyba oszukuje się ze on sie zmieni. Wiem ze powinnam go zostawic ale to trudne. Tak latwo moglibysmy byc razem ale on nie chce zadnej decyzji podjac.

6 lat mialam nadzieje ze zwiazek sie rozwinie a teraz wracamy do tego jak bylo kilka lat temu... obiektywnie to wyglada ze jemu nie zalezy na mnie. Ciężko mi sobie to wbić do głowy.

Dziękuję za Wasze odpowiedzi. Bylam ciekawa co osoby zaangażowane w tą sytuacje myślą. Ale wyglada ze to raczej ja sie oszukuje ze kiedys kiedys ... a pewnie to nigdy sie z nim nic nie zmieni.

Nie ma mowy o zadnym innym mieszkaniu niz u jego rodzicow. Dom jest duzy i on uwaza ze mozemy mieszkac na wyzszym pietrze a rodzice na parterze. On chce z nimi zamieszkac bo sa coraz starsi i chce im pomagac. Wogole nie bierze mojego zdania pod uwage. Sugerowalam zebysmy postawili dom na dzialce obok rodzicow.ale po co?! Skoro mozna mieszkac u rodzicow.

Mam 2 wyjscia: albo zgodze zamieszkac sie u jego rodzicow albo koniec naszej relacji bo mi związek na 2 domy nie odpowiada. On jest bierny, mysli ze ja jednak zamieszkam z nim. Kiedy mu mówię ze nie ma takiej opcji to on nie bierze tego na powaznie. Zostaje mi wiec go zostawic bo nie chce zyc z jego rodzicami wbrew sobie.

Chlop ma 40 lat i po zyciu samodzielnym zamierza wrocic do rodzicow...
Strata czasu?

Za długo się to Wam przeciąga. Gość ma 40 lat na karku i znowu chce wracać do domu rodzinnego? Jeśli ma oszczędności czy stały dochód to powinien się pofatygować do banku po kredyt, w ostateczności coś wynająć. Jemu się najwidoczniej nie spieszy do zmian. Warto się zastanowić czy dalej to ma sens, skoro tak Ciebie to męczy. Warto razem siąść i wyłożyć kawę na ławę.

Do planow potrzeba jest dwóch osob myślących podobnie i dazacych do wspolnego celu. Moge sobie sama postawic dom i mam tam sama mieszkac bo facet chce z rodzicami czy mam sobie zrobic dziecko bo tak by wypadałow tym wieku juz? Wychodze z założenia ze nie warto pakować sie w dzieci kiedy wgl punt wspolnego mieszkania nie jest ogarnięty. Pozatym nie wszyscy ludzie maja ochotę na dzieci. Mowienie komus ze powinnam miec dzieci jest conajmniej dziwne. To tak jak ja bym Ci powiedziala ze po co Tobie dzieci?! Chcesz to masz ale nie zakladaj ze to co dla Ciebie  jest szczesciem i spełnieniem bedzie tym samym dla kogos innego. Miałam na tyle duzo kontaktu z dziećmi ze wiem dokladnie jak to wyglada i nie potrzebuje dzieci do szczęścia w zyciu. 

I znam mnostwo tych "cudownych mamuś " co to zaliczyły wpadkę albo złapały faceta na dziecko... ktore twierdzą ze dzieci sa najważniejsze. No dla nich są bo poza nimi nic nie mają, ani pracy ani kasy ani niezależności. Żyją zyciem dzieci i nie pozwalają sie im usamodzielnic bo to oznaczaloby dla tych matek koniec sensu ich zycia. Dzieci nie masz dla siebie zeby dawaly Ci szczęście. Najpierw trzeba byc szczesliwym samym ze sobą a nie oczekiwac ze mam 34 lata to najwyzsza pora na malucha bo inaczej moje zycie nie bedzie miec sensu. Zal mi tych dzieci ktorzy maja rodziców myślących w takich kategoriach.

Rozumiem i szanuje poglady innych na temat dzieci itd... kazdy ma prawo zyc jak uwaza dopóki nie krzywdzi innych i dopoki nie narzuca swoich pogladow innym.
U mnie wgl nie chodzi o dzieci. Po prostu kocham swojego partnera i mialam nadzieję ze zamieszkamy w Polsce razem. Staram się zrozumieć o co chodzi z nim. Wnioski nasuwaja sie same ale czulam potrzebe zapytania sie zupelnie obcych ludzi niezaangazowanych w moja sytuacje jak oni to widzą
I tak, opiekowalam sie dziecmi w rodzinie i u koleżanki ale na myśl o zostaniu z nimi mialam raczej niechęć. W żaden sposób nie czuje potrzeby posiadania własnego dziecka.

To wychodzi wg Ciebie ze ani ja ani moj partner nie jesteśmy normalni bo nie chcemy miec dzieci. On 40 ja 34

Jest wiele powodów dla których dziecko nie jest dla mnie priorytetem... nie chcialabym poświęcać mu większości czasu, miec odpowiedzialności za nie, byc ograniczona przez koniecznosc bycia z dzieckiem, pozatym dzieci mnie obrzydzaja (bez urazy, to moje odczucie jest). Dla mnie dziecko to jedno wielkie ograniczenie.
I masz rację z tym ze mysle ze nie bylabym mu nic ciekawego w zyciu zaoferować. Moglo by mi to dziecko bardziej przeszkadzać w zyciu a co za tym idzie moglabym mu wyrządzić psychiczną krzywde.
Co o mnie myslisz po tym co napisalam? Ze nie jestem normalną kobietą bo dzieci się ślinią, bekają, są przyczyna wielu zenujacych sytuacji w ktorych ja nie chce sie znaleźć? Masz prawo do swojego zdania.
I ja wole uniknąć tego czego nie chce. Nie czytasz uważnie bo gdybyś to robil to bys wiedzial ze nigdy dzieci miec nie bede. Nie potrzebuje Twojej rady na temat czegos co juz wiem. Temat dotyczyl zupelnie czegos innego.

Wiekszych głupot i niedorzeczności nie słyszałam. 
Patrycja, wracajac do wątku - temat dzieci ja akurat poruszyłam jako symbol rodziny, przyszłosci, planów. Czy pragniesz dzieci czy nie to nie ma tu znaczenia. Kochasz partnera, chcesz z nim być i z nim wiążesz swoją przyszłość.  On niestety swoją przyszłość wiąże z rodzicami i to dla niego priorytet a nie Ty ! Uświadom to sobie.

Dziękuję za Wasze odpowiedzi. Pokrywają sie z tym co ja sama mysle ze moj partner nie liczy sie ze mną niestety. Przykro mi sie rozstawać ale juz mam pewnosc ze ja sie tylko oszukuje i zyje nadzieją ze on zrobi coś dla mnie, dla nas, z myślą o naszej wspolnej przyszlosci a prawda jesr ze on ma mnie gdzies. 6 lat potrzebowalam zeby dojsc do momentu zeby zrozumieć ze najlepsze co mogę zrobic to odpuścić i odejść. Dziękuję za pomoc

Nie mający związku z tematem wątku off top

Dlaczego zakladasz ze nie mam planów?
Najpozniej w 2021 zaczynam budowe swojego domu, poki co pracuje zeby zrealizować swoje plany. Mam tez konkretny pomysl na pracę jak wrócę do Polski. Chcialam te plany zrealizować z moim partnerem ale widac dla niego szczęście to co innego... w jego przypadku powrót do mieszkania z rodzicami i brak chęci zeby miec swoj dom. Brak ambicji chyba, tak teraz mysle.

Dalam mojemu partnerowi rozne mozliwosci zeby razem zamieszkać...kredytu nie chcial co rozumiem. Ale za rok bylibysmy w stanie miec dom bez kredytu juz ale on wciąż woli chyba wygodne zycie z rodzicami bez zadnych zobowiązań. A moze mimo iz ma 40 lat to mentalnie nie dorósł do pewnych decyzji, dlugo mialam nadzieję ze dorosnie ale czas leci a on chce zrobic 2 kroki w tyl.

Wymagasz elastyczności od niego, a sama jesteś nieustepliwa. Nie sądzisz, że to nie fair? W dużym domu da się nawet oddzielić piętra osobnymi wejściami, a przeróbka czy remonty pochłoną mniej kasy i nerwów niż budowa nowego domu, do czego niechęć sama doskonale rozumiem. Może w wieku 40 lat on marzy już tylko o spokojnym życiu, a nie braniu kredytów, budowie, dalszym dorabianiu się czy ładowania komuś kasy z wynajmu. Szarpać się dla idei? Do grobu nie zabierze, zostawić nie ma komu. Ma dach nad głową, jeśli jest jedynym dzieckiem swoich rodziców to nawet gwarantowany. Tym bardziej jeśli jest z nimi w dobrych stosunkach. I chce się tym dachem podzielić z Tobą. Taki ma plan na życie, który Ty torpedujesz nawet nie próbując. Wiele rodzin mieszka z rodzicami, niektórym udaje się to ułożyć. Ty z góry jesteś na nie. Definicja Twojej miłości to "kocham, ale tylko gdy będzie jak ja chcę"?. Tak się związki tylko z pantoflami udają.

I po 6 latach dopiero zrozumialas, że żyłas z "dzieckiem"? Trochę to naciągane.
To albo duży dom, albo w pokoiku, bo to jednak różnica. Zrobienie kuchni i łazienki, gdy metraż pozwala, nie jest trudne. Oddzielne mieszkanie to zawsze jakiś kompromis. Na początek, bo decyzję zmienia się czasem, nikt nie jest betonem, jeśli można coś ulepszyć czy poprawić. Wasze rozważania na temat jak to będzie to póki co czysta teoria. Nie wiesz jak będzie, on też nie. I nie powiedziane jest, że gdyby Tobie było źle on zdania nie zmieni. Póki co jego pomysł jest najmniej rewolucyjny, podyktowany rzeczywiście oszczędnościa i ułatwionym pomaganiem rodzicom. Ale w Waszym nieformalnym związku może tak byłoby najrozsadniej. Zapowiedział, że zamierza nie dokładać się do opłat i palenia? Bo to się trochę kłóci z pomocą. Sprzeczne te Twoje zdania o nim, ale fakt może jeden: jesteście uparci, a to słabo wróży. Jesteś pewna, że to jest główny problem?

Dlatego właśnie te słowa uważam za najcenniejsze w całym temacie:

Jeśli chcesz mieć faceta zdecydowanego, konkretnego i samodzielnego, taki musi być od początku. Wymuszone  zaręczyny powinny  być dzwonkiem alarmowym. Chcecie czegoś innego od życia i to jest ok, może faktycznie szkoda tracić więcej czasu.

Przyklad:
Ktos wierzy w Boga Ojca, Ducha Swietego i Jezusa Chrystusa. Jest przekonany do tej wiary, chodzi do kosciola od dziecka. Zna wszystkie modlitwy. Odmawia rozaniec. Wybiera sie do Jasnej Gory i taka wycieczka jest dla tej osoby wzruszajaca i wazna. Nie widzi zycia bez tego.
Ktos inny jest Buddysta. Modli sie, chodzi do swiatyni gdzie bylwal od dziecka. Zyje wedle filozofii swojej religii.  Nie widzi zycia bez tego.

Czy teraz rozumiesz, ze swiat jest wiekszy niz sie Tobie wydaje?
Ludzie lubia inne potrawy, maja inne przeszlosci, podobaja im sie inni ludzie.
Marzenie jednego to koszmar drugiego.
To jest przeciez oczywiste. Po latach podrozowania, powiedzialabym, ze przydalaby sie taka edukacja wielu. Zeby zobaczyli, ze w innych miejscach oczywistym jest co dla nich jest dziwctwem. Ze oni sami sa dla innych dziwni.

Osobiscie, chce przezyc zycie tylko dla siebie. I to jest wystarczajace. Postawiabym ten dom jezeli to mialoby wywolac u mnie usmiech na twarzy. Bo to jest dla mnie najwazniejsze.
Autorka wie czego chce, ale za partnera ma 40 letnie dziecko.

Jedno mówi "Chcę być z Tobą, ale mieszkać razem u mych rodziców".
Drugie mówi "Chcę być z Tobą, ale mieszkać razem bez Twych rodziców".
Przedstawione zdania są sprzeczne, wobec których pierwsza część twierdzeń - mimo że identyczna - jest nieistotna. Bohaterowie wątku nie zadali sobie wzajemnie pytania (albo ten fragment mi umknął) o przyczyny takich stanowisk, a ich poznanie jest fundamentem dla rozwiązania sytuacji.

Bracek, tak z ciekawości, ile masz dzieci?

Twoje wynurzenia na temat tego, że Autorka z partnerem dzieci nie mają też są nie na temat
Dlatego zapytałam, bo byłam ciekawa, ile teoretyzujesz.

Nie wszyscy ludzie mają dzieci i nie wszyscy chcą mieć dzieci. Więc albo coś nie tak z naszym DNA albo coś nie tak z Twoją teorią. Lepiej, żeby ludzie, którzy dzieci nie chcą ich nie mieli, niż żeby mieli i żeby te dzieci miały być z nimi nieszczęśliwe i zaniedbane. Więc może odmotylkuj się od tego, jakie ktoś ma plany rodzicielstwa i skup się na tym, co faktycznie pisze Autorka?