święta osobno? - Netkobiety.pl

Rozumiem, że dla Ciebie święta są ważne, ale dobre w nich jest to, że nie trwają jeden dzień.
Zastanawialiście się nad podzieleniem tych dni, by część spędzić z jedną rodziną, a część z drugą? Byłoby to jakieś rozwiązanie.

Zaniepokoił mnie pogrubiony przeze mnie fragment. Dlaczego uważasz, że mogłoby to zagrozić Waszemu małżeństwu?

Choć u nas nie ma już takiego dylematu, to nie wyobrażam sobie okresu świąt spędzać oddzielnie, to znaczy ja gdzieś indziej i mąż gdzieś indziej i to bez względu na bliskość tych osób, z którymi zdecydowalibyśmy podzielić się opłatkiem.
Moim zdaniem Twoja propozycja jest najlepszym kompromisem, czyli naprzemiennie raz Wigilia z Twoimi rodzicami, w kolejnym roku z rodzicami męża. I nie ma tu znaczenia, że swoich masz możliwość odwiedzać relatywnie często, bo święta są dla nas czasem bardzo szczególnym. To dlatego postawa Twojego męża wydaje mi się bezkompromisowa, żeby nie napisać egoistyczna. On w zasadzie stawia Cię pod ścianą.

U mnie w rodzinie podzial mamy taki, ze Wigilia z jednymi, a Wielkanoc z drugimi
Moze dla odmiany spędźcie Wigilię sami?

Podzielcie. Wigilia u jednych rodziców, pierwszy dzień Świąt u drugich.

Całkowicie podzielam powyższe wypowiedzi.

"Mąż obiecał sobie i swojemu rodzeństwu, że wigilię zawsze spędzać będą w domu rodzinnym", a czy tę obietnicę złożył przed waszym ślubem, czy już po?

Czy jego rodzeństwo ma już swoje rodziny i czy też taka deklaracja padła  z ich strony, jeśli tak, to jak przyjmują to współmałżonkowie?

Myślę sobie, że to może nawet nie jest tak, że on nie chce, ale dla mnie sam fakt, że mu zupełnie nie zależy, wydaje się niepokojący i wiele mówić o stosunku do żony. To tak, jakby pokazywał, gdzie jest jej miejsce w szeregu. Moim zdaniem przykre.

Nie chciałam tego pisać, żeby nie sprawiać przykrości autorce ale czułabym się odrzucona i bardzo zraniona, gdyby mąż w taki sposób chciał rozwiązać problem - a nie jesteśmy idealnym małżeństwem.

A czemu rodzice mają do was jeździć?
Młodzi jesteście, urlop - jak rozumiem macie, dzieci też nie - bo już by było pewnie wspomniane... to sami pojedźcie. 500 km to ile godzin jazdy? Jak mieszkacie w dużych miastach/bliskiej okolicy to można odpuścić auto i pojechać pociągiem.

Nie Olinko, to tylko Twoja interpretacja. Moja jest zgoła odmienna, a dotyczy tej samej sytuacji.
A jaka jest prawda, wie mąż autorki.

Niemniej uważam, że facet znalazł zgniły kompromis pomiędzy pragnieniami swojej żony a własnymi zobowiązaniami. Nie ma w tej sytuacji idealnego rozwiązania, z czegoś trzeba będzie zrezygnować. Jeśli małżeństwo autorki jest stabilne a oni się kochają, to nawet świąteczna rozłąka im nie zaszkodzi, a kto wie może za sobą zatęsknią i w kolejnym roku już nawet nie będą rozważać opcji „osobne święta”

Mąż tak uważa. Zawsze jeździmy do niego puste dni przed świątami a do moich na drugi dzień świąt. Ja bym chciała też tak wymiennie robić z Wigilia

Zatem, nikt z rodzeństwa  twojego męża nie wyłamuje się i tradycją stało się zasiadanie do wieczerzy wigilijnej w gronie ich rodziców.
Można by pozazdrościć takich rodzinnych więzi i kultywowanie tej tradycji .....ale, z drugiej strony autorka również pragnęłaby podzielić się opłatkiem wigilijnym ze swoimi rodzicami i zasiąść z nimi do wigilijnego stołu, razem ze swoim mężem.
Mąż postępuje bardzo egoistycznie, wręcz lekceważy jej rodzinę, a wyróżnia swoją. Deklaracje złożone przed ślubem, obecnie nie mają racji bytu, ponieważ stworzył własną rodzinę i nie powinien występować./gościć się jednoosobowo, a tym bardziej również proponować to żonie.
Skoro autorka dotychczas godziła się na warunki narzucone przez męża, to najwyższy czas uświadomić mu, że jej rodzice mają być traktowani również godnie.
Moim zdaniem, tą nadchodzącą wigilię winniście spędzić u swoich rodziców...razem.
A nie jak mąż proponuje, że każde ze swoimi rodzicami...czyli osobno.

Otóż to. Możemy dzielić się własnymi spostrzeżeniami, które - jak widać - dalekie są od siebie, przypisując przy tym mężowi Autorki dobre bądź negatywne intencje, ale będą to wnioski wyciągnięte na podstawie tego, co napisała Efffka, własnych obserwacji i doświadczeń, a jednak ludzie są różni i przecież wymykają się schematom. Dlatego zalecam, jak zawsze zresztą, szczerą, spokojną rozmowę - bez nacisków i wzajemnego oskarżania się.

Dobrze byłoby, Efffko, gdybyś powiedziała mężowi jak czujesz się w zaistniałej sytuacji i dlaczego zależy Ci, żeby tym razem Wigilię spędzić z Twoimi rodzicami, ale też z mężem. To co powiesz być może przekona go do zmiany stanowiska.

Na marginesie dodam, że siedząc dziś na fotelu u fryzjera przeczytałam artykuł o tym jak stresującym wydarzeniem dla wielu z nas są święta i dlaczego niektórzy tak bardzo ich nie lubią - głównie właśnie dlatego, że wiele rzeczy robimy wbrew sobie, po to tylko, aby zadowolić innych, choć tak naprawdę nasza własna wizja na spędzenie tych kilku dni wygląda zgoła inaczej niż się od nas tego oczekuje.

Ja tak tylko nieśmiało chciałam stanąć w obronie męża, bo w moim związku to chyba ja jestem tym mężem. I to naprawdę nie wiąże się z tym, że mój partner jest dla mnie nieważny (bo jest najważniejszy) czy że chcę coś na nim wymuszać.

My po prostu zupełnie inaczej odbieramy święta. Dla mnie Boże Narodzenie samo w sobie nie jest niczym szczególnym, traktowałam je zawsze jako okazję do dużego rodzinnego spotkania (zawsze jest u nas naście osób) trwającego te 3 dni, święta - tylko pretekst. Z kolei dla mojego partnera to właśnie czas, który spędza się z najbliższymi osobami; święta są dla niego bardzo ważne. I to tylko pozornie brzmi dość podobnie, niestety, bo w takim układzie standardowy kompromis "raz u mnie, raz u Ciebie" wcale nie jest kompromisem. Dla mojego partnera jeszcze tak, może trochę - bo on te święta chce spędzać przede wszystkim ze mną, więc zawsze spędzałby ze mną, chociaż oczywiście wolałby ze mną i swoją rodziną, natomiast dla mnie?  Żaden kompromis - bo to ja musiałabym zrezygnować z połowy świątecznych spotkań, na których mi zależy, na rzecz takich, na których mi nie zależy, w zamian otrzymując coś, co jest owszem, plusem, ale takim, bez którego mogę się obejść w tej sytuacji (znaczy, partner u mnie).

I ja wiem, że to może wyglądać nieprzyjemnie, jakbym rzeczywiście miała partnera gdzieś, ale przypomnę, że to się bierze z tego, że same święta nie mają dla mnie znaczenia. Wyobraźmy sobie sytuację, w której chodzi o najzwyklejszy dzień: ja mam trzydniowy rodzinny wyjazd, na który zjedzie się kilkanaście osób, a partner woli w tym czasie zjeść kolację i spędzić wieczór z rodzicami i siostrą. Z tej perspektywy nie widzę nic złego w "każdy jedzie tam, gdzie chce". Skoro z partnerem mieszkam, codziennie spędzamy ze sobą czas, to czy nie mogę nawet preferować trzydniowego wyjazdu ze swoją rodziną, za alternatywę mając kolację w jego domu rodzinnym? Czy to takie straszne, że wolałabym co roku spędzić trzy dni na takim wyjeździe nawet bez partnera niż z partnerem, ale co dwa lata? Przecież to nie znaczy, że mam go w nosie, to tylko znaczy, że w ciągu roku są trzy dni (na 360+!), które chciałabym spędzić w określony sposób... To chyba niewiele?

[edit] I tak sobie myślę, że prawdziwe pół na pół, w sensie, ten kompromis, powinien bazować nie na podziale, GDZIE spędzamy święta, tylko JAK je traktujemy. A zatem:
- święta 1 - święta z najbliższymi ---> spędzam z partnerem np. u jego rodziny;
- święta 2 - święta-gdzie-kto-chce ---> ja u swojej rodziny, partner tam, gdzie zdecyduje;
- święta 3 - święta z najbliższymi ---> spędzam z partnerem u mojej rodziny;
- święta 4 - święta-gdzie-kto-chce ---> ja u swojej, partner tam, gdzie zdecyduje.
I tak w kółko.