Asperger - nie wiem jak reagować. - Netkobiety.pl

To dziwne bo osoby z zespołem aspergera przejawiają objawy które da się zauważyć.

1) trudności z poznawaniem nowych osób i poszerzaniem kręgu znajomych – osoby z ZA zazwyczaj nie mają wielu przyjaciół. Nie oznacza to, że nie mają potrzeby kontaktu z drugim człowiekiem – swoje relacje z innymi opierają jednak nie na poczuciu bliskości i więzi emocjonalnej, lecz wspólnych pasjach i zainteresowaniach. Ponieważ interesują się bardzo specyficznymi, wąskimi dziedzinami wiedzy (często naukami ścisłymi i przyrodniczymi), trudno znaleźć im osoby, które podzielają ich entuzjazm dotyczący np. astronomii czy paleontologii.

2) trudności z podtrzymywaniem kontaktu – dla otoczenia osoby z zespołem Aspergera mogą wydawać się zarozumiałe, niedostępne, a nawet wyniosłe. Wynika to z faktu, że mają problemy z komunikowaniem się na poziomie pozawerbalnym. Nie umieją poprawnie interpretować gestów i min swojego rozmówcy, często nie rozumieją ironii, gier słownych, metafor, rozbudowanych porównań itp. Przekaz słowny rozumieją bardzo dosłownie, dlatego preferują jasne, zwięzłe, konkretne komunikaty. Podczas bezpośredniej rozmowy rzadko wysyłają sygnały służące podtrzymaniu kontaktu z drugą osobą i zapewniające o swoim zainteresowaniu (np. potakiwanie, zadawanie pytań, kontakt wzrokowy) – wszystko dlatego, że skupiają się przede wszystkim na temacie rozmowy, a nie kontakcie z drugim człowiekiem. Z tego powodu zachowanie osób ZA często błędnie odczytuje się jako wyraz zarozumiałości, przez co spychane są na margines oraz pozostają w izolacji od grupy.

Jest tego dużo więcej, oczywiście zapewne mogą być mniej lub bardziej nasilone objawy choroby.

Emphatic25 - dziękuję Ci za proste i rzeczowe wyjaśnienie Coś w tym chyba jest, bo oboje zajmujemy się trudną, wąską dziedziną, która i dla mnie jest fascynująca. Rzeczywiście poziom jej drążenia jest głęboki, ale ta osoba jest mega ciekawa moich doświadczeń i wciąż o nie pyta. Jest natomiast powszechnie uważana za bardzo pewną siebie. Akurat w kontakcie ze mną dzieli się wątpliwościami i słabościami. Być może flow wynika z tego, że ja jestem bardzo ciekawa ludzi, otwarta na nich, a zwłaszcza na ludzi niepowtarzalnych,  nietypowych i niebanalnych. Ajko -  masz rację, po prostu zapytam. Jeżeli osoba sama o sobie  mówi, to raczej nie ma z tym problemu. A skąd macie wiedzę o ZA ? Z autopsji, od znanych Wam osób, czy z innych źródeł ? Pozdrówka wieczorne

Cyngli - dziękuję za odp. Świetnie, że dzielisz się swoim pozytywnym  doświadczeniem. Czasem jak piszą w necie o jakimś zjawisku, to generalizacja i stawianie zasadniczych tez. Cieszę się, że Twój synek jest przykładem zdiagnozowanej osoby, która nie ma większych trudności w normalnym funkcjonowaniu. Bardzo to dla mnie budujące.

Tak jak ktoś wcześniej napisał, nie ma dwóch takich samych Aspi.
Mój ex mąż ma Asp. Pomimo jego niepodważalnych zalet: oczytany, inteligentny, troskliwy, nie było można z nim żyć. Zero empatii, zero zrozumienia, forsowanie wszędzie swojego ja, mi, on, jemu, chorobliwe skupienie na swoich zainteresowaniach. Po paru latach wszystko stało się tak dużą męczarnią, że zdrowy by nie wytrzymał. Sama zachorowałam na nerwicę lękową.
Potem poznałam jeszcze innego mężczyznę. Nic mnie z nim nie łączyło, ale dokładnie znałam już te szczegóły. Zapytałam prosto z mostu, czy nie ma ASP. Miał.
To samo. Skupienie na sobie, na swoich zainteresowaniach, niebywała inteligencja, godzinami mogłam rozmawiać z nim przez telefon. Kultura, obycie, elokwencja.
I całkowita znieczulica w prozie życia. Tylko on, jemu, jego i on.
Na krótką metę całkiem wszystko miłe. Na dłuższą metę stanowczo odradzam.

A tak. Mój ex jest jedną z najbardziej ujmujących i serdecznych osób w otoczeniu. Kobiety go lubią, taki miły, pomocny nawet, sympatyczny. Z mężczyznami miał gorszy kontakt, przyjaciół w zasadzie zero.
On był taki zawsze. Z wiekiem negatywne cechy tylko narastały, ewulowaly w kolejne wady.
Tyle że wówczas gdy się pobieraliśmy jego wyalienowanie , zainteresowania, odbierałam jako dobrą monetę. Potem gdy dosięgła szara rzeczywistość, problemy dnia codziennego, zaczął się koszmar życia z mężczyzną z ASP.

Jolu, podejrzewam że jesteś w fazie pozytywnych emocji i szukania plusów w potencjalnym partnerze. Tak wszystkie mamy.
Ja robiłam dokładnie tak samo i zachwycałam się na przekór oczywistym oczywistościom.
To Twój wybór i Twoje życie czy wejdziesz w związek z Aspergerem. Nic mi do tego.
Ja tylko mogę  odradzić, ostrzec. Bo w swoim życiu troszkę ich poznałam i potrafię opisać dość realny obraz przyszłości takiego związku. I konsekwencji jakie że sobą niesie.

Nie daj się zwieść, Aspi potrafią być powierzchownie uroczy, porywający, ale w bliskich relacjach nie do zniesienia.
Mój partner jest Aspi, z zewnątrz tego nawet nie widać na gruncie koleżeńskim ale w bliższych relacjach już nie jest tak kolorowo.

edit: właśnie przyszedł do mnie z jakąs elektroniką którą majstruje (robi róże elektroniczne rzeczy hobbistycznie, jak to w ZA ) i opowiadał mi o tym 15 min, w ogóle nie przychodzi mu do głowy, że kompletnie nie rozumiem co on mi o tym mówi, ale oczywiście słucham go z uwagą i zainteresowaniem Generalnie mam wrażenie ze z Aspi to troche jak z dziećmi. Jak się ma duże pokłady cierpliwości to da się żyć-chyba.

Sosenek - ubawiłaś mnie tym opisem

A jakby ta elektronika była także Twoją życiową pasją ? Zmieniłoby to coś ?

Zobaczcie jakie to wszystko jest w życiu względne. Jedną kobietę facet bije, nęka, pije i jest źle. Inną zdradza, też niedobrze. Mój rodzony Tata natomiast nie ma żadnego hobby tylko nieustannie depcze Mamie  po piętach i wszystko negatywnie komentuje, doprowadzając do szału i złości każdego dnia. Też źle. Sama juz nie wiem, czy jest w życiu sens czekać na księcia z bajki, czy iść za wewnętrznym głosem. Chyba wybiorę to drugie. Bardzo mi pomogłyście/liście, za co każdemu z osobna dziękuję