Koszmar w dzieciństwie a nikt nie pamięta - Netkobiety.pl

Może ty wszystko wyolbrzymiasz, masz zbyt bujną wyobraźnię. Albo mataka po prostu się wypiera. Bo i po co miałaby się przyznawać.

Jakie było życie twojej matki? Możliwe, że jej zachowanie było reakcją na coś, z czym sobie nie radziła.
Nikt nie planuje agresywnych zachowań wobec dzieci. Nikt nie budzi się rano z myślą o tym, że nie może się doczekać jakiegoś powodu, by je sprać. Jednak  długotrwałe  np. stres i nieumiejętność konstruktywnego radzenia sobie z nim, robi z ludzi nieczułymi na czyjąś krzywdę, nawet krzywdę własnych dzieci.
Kiedy coś się w życiu twojej matki zmieniło i doszla ona do jakiejś równowagi, jej podświadomość wymazala to jej zachowanie, jako niedopuszczalne i niegodne jej samej.

Oczywiscie to tylko hipoteza, ale wysoce prawdopodobna.

Nie wiem tego Evvva, twoja mama musiałaby poddać się psychoterapii, albo przynajmniej porozmawiać z psychologiem, a chyba nie bardzo będzie miala na to ochotę.
Powiem ci tylko tyle, że psychika człowieka to bardzo skomplikowany i delikatny mechanizm. Czasem az trudno uwierzyć, co potrafi zrobić ze wspomnieniami których nie chce i głęboko nie akceptuje.
Wiem, że mówisz prawdę i jestem święcie przekonana, że twoja mama wierzy w to, że nie była złą matką.

Jedno co możesz z tym zrobić, to zadbać sama o siebie i jeśli ciężko ci z tymi wspomnieniami, to powinnaś sama przejśc psychoterapię.

Tak, była narcystyczna. Sama do tego doszłam parę lat temu.
Dziś to starsza pani, całkowite zaprzeczenie tego co było kiedyś.
Chcę ją taką widzieć.
Zdziwiłam się jednak, że aż do tego stopnia jest w stanie zaprzeczać przeszłości...

Lady loka, próbuję iść na przód. Próbuję zapomnieć. Tak jak napisałam to bicie , poniżanie i wieczny lęk spowodowało całą masę następstw dla mojej psychiki.
Uważałam że jeśli przypomnę mamie, ona przynajmniej mi wyjaśni czemu tak robiła. Żebym mogła to jakoś ułożyć w głowie. Nie spodziewałam się scenariusza "nic takiego nie było".
Jest to tak trudny temat dla mnie , że nie byłabym w stanie opowiadać o szczegółach jakiemukolwiek psychoterapeucie. Po prostu nie chcę tego robić. Nie dam rady. To dopiero byłoby zrywanie wielkiego strupa i babranie się w ranie do samego dna serca.
Żyję z tym w środku. Nikomu nie odpowiadam. Choć nie ukrywam że to co mi zrobiono rzuciło długie cienkie na wielu aspektach późniejszego życia.

Jesli jest tak jak piszesz, to sama sobie z tym nie poradzisz. Tak jak Loka napisała, zostaw swoja matkę przynajmniej narazie, obie nie jesteście gotowe na taką rozmowę jakiej ty chcesz.
Przede wszystkim zatroszcz sie o siebie, bo życie z tą raną jak to napisalaś może być bardzo trudne. Czasem trzeba chirurga żeby ranę oczyścił, zalożył czysty opatrunek, samemu przecież tego też nie robisz.
Nie badź wystraszonym dzieckiem, które nie pozwala sobie pomóc.

Kochana Ewo tak masz rację to co czujesz i pamiętasz musiało się zdarzyć. To co robiła twoja matka było podłe i nieludzkie. Jak łatwo bić małe dziecko, które takiej kreaturze nie odda, jak łatwo niszczy się psychicznie wylewając na nie pomyje  słów pełnych nienawiści. To co robiła twoja matka było na równi z z tym co dzieje sie w domach gdzie była przemoc domowa męża do zony , albo zony do męża. To co robi twoja matka jest takie czeste dla przemocowców. Moja matka gdy jej przypominałam, gadała mi "oojjj biedna sierota skrzywdzona przyszła na świat bez ogona". Moja matka jak i twoja miała wybór, nawet jesli życie naznaczyło je przemocą mogły to zatrzymać. Ty to zatrzymałaś wobec swoich dzieci, ja też. Nie tłumacz ich powodów bo to jest własnie syndrom stokholmski. Robiąc zdradzasz sama siebie. Jak chcą to robic obce osoby, które nie żyły z twoją matką to już ich decyzja. Ja jestem po twojej stronie, małego dziecka, które było takie niewinne, delikatne, pełne miłości, a ona to zabijała. Masz swoje dzieci, widzisz ich małe ciałka, czy one są stworzone do tego by je bić, czy do czułości, kochania? Nie oczekuj od niej, że cię przeprosi, to nie nastąpi nigdy, a ty czekaniem będziesz sobie sprawiac jeszcze większy ból. Zajmij się sobą teraz dorosłąi tą twoją małą Ewą, która ciagle w tobie jest i ci się żali na to co musiała przejść, bo nikt by jej nie pomógł póki była dzieckiem. Teraz ta twoja dziecięca część pragnie byś chociaż ty jej uwierzyła,  przytuliła i zajeła się nią.
Bardzo polecam ci na you tube odcinki Magdalena Szpilka, Ewelina Stępnicka. Te 2 dziewczyny pomogły mi pozbyć się złudzeń i zająć się moją zniszczoną duszą. Dopiero jak przeszłam czas płaczu, gniewu, polubienia siebie, po kilku latach przyszło uwolnienie.

Czemu twoja matka udaje, że tego nie było? Bo jej wstyd. Do czego sie nigdy nie przyzna więc woli wciskać ciemnotę.

Nie liczyłabym na to, że matka się nagle przyzna i przeprosi. Ten typ tak ma.

Moja biła mnie wieszakiem, przypalała lokówką, rzucała o ścianę, zamykała zimą na ogródku, poniżała, gnoiła i szantażowała. Do dziś nie usłyszałam "Przepraszam". Uważa się za matkę stulecia. Na stwierdzenie, że chyba dzieci kochających, wspierających rodziców nie emigrują 1000 km do innego kraju i odmawiają kontaktu, stwierdza, że ja jestem wyrodną córką.

Polecam terapię i odcięcie się.

Wiem o czym mówisz, ja ciągle myślałam, że to, że mnie biła było moją winą, zasłużyłam, zdenerwowałam mamusię. Byłam przekonana, że tak się wychowuje dzieci, to przecież norma (byłam świadkiem jak matka koleżanki  biła ją miotłą bo czuła ziarnka piachu pod stopami, ciekawe jest to, że koleżanka  zamiatała przy mnie przed powrotem matki z pracy) Ja dopiero zrozumiałam, że to co moja matka robiła było złe jak sama chciałam wymierzyć pierwszą karę cielesną synowi i on tak pokornie, jak taki baranek na rzeź się do tego przygotował. Jak mnie wtedy to uderzyło (to za słabe słowo) w jednej chwili zrozumiałam, że ja nie mogę, że ja go tak kocham, a ten kto kocha tak nie robi. Dlaczego ona tego nie czuła? Dlaczego to chciała robić?

Ewa oczywiście szanuję twoje uczucia do mamy, każdy przechodzi tą drogę po swojemu. Przejdź ją tak żeby była w zgodzie z tobą i twoimi potrzebami. Jedno jest na pewno pewne odpuść sobie czekanie na przeprosiny bo cie to zamęczy. Pozwól sobie skupić się na swoich uczuciach na powiedzeniu sobie samej, że teraz ja cię kocham (czyli ty siebie samą) i będę dla ciebie najlepszym wsparciem, przyjacielem, rodzicem o jakim zawsze marzyłaś. Twoja mama miała swoją szansę zatroszczyć się o ciebie, nie potrafiła tego i już nigdy nie naprawi tego co zrobiła, byc możez może będzie się bardziej starała jako babcia.
Ja ciągle  mówię drugiego człowieka  nie zmienisz, ale możesz zawsze pomóc sobie sama.

Nie rozumiem kochania kogoś kto Cię krzywdzi. Matkę przestalam kochać jako nastolatka, gdy zdałam sobie sprawę, że dla niej liczy się tylko ona i jej potrzeby, a ja jestem chłopcem do bicia.

Jestem pod wrażeniem twojej mądrości, samoświadomości, siły, pracy włożonej w to by przywrócić swoje zycie sobie samej. Naprawdę dobrze jest widzieć osobę, która poradziła sobie z takimi strasznymi przeżyciami jak twoje.
Ja rozumiem tą miłość bo póki nie zaczełam pracować z wewnętrzym dzieckiem też moją matkę kochałam bardzo, uważalam, że musze jej wszystko wybaczać, jako dojrzała babaka tłumaczyłam jej się z wszystkiego, czekałam na akceptację (no wiesz bo to matka) ale przyszedł taki czas, że nie lubiłam z nią przebywać. Bardzo źle się czułam przy niej, odczuwałam ulgę jak od niej wychodziłam. Potem matka zaczeła nastawiać mnie przeciwko siostrze, a wczesniej ja nastawiała przeciwko mnie. Doszło do wymiany zdań i matka zerwała ze mną kontakt i dopiero wtedy uwolniłam się od tej imitacji miłości. Bardzo jej jestem za to wdzięczna. Jak już gdzies napisałam, odżyłam i nie tęsknię za nią. Ale też skończyłam czas zabiegania o jej uwagę. Dla mnie jest obca osobą.
Każdy ma swoją drogę jaka idzie do odzyskania równowagi. Nic na siłę, wszystko w swoim czasie.

bardzo wiele osób szuka uprawomocnienia doznanych krzywd, żeby pracować z WD trzeba popracować z przekonaniami, zakazami, z tak zwanego WewRodzica, który w większości był krytyczny

na tej zasadzie sypią się związki, wiele nieuświadomionego a bolesnego staje się raną wewnątrz, którą sytuacje tu i dziś dotykają, stąd czujemy się nie zrozumiali, odrzucani, nie dowartościowani, nie kochani, druga osoba nie spełnia oczekiwań itd itp

w większości jest to schemat z dzieciństwa, pamięć emocjonalna, dlatego wybieramy co wybieramy i jak wybieramy, nie mając wglądu że to jest na siłę, wbrew sobie, itd itp

Idąc za

terapia ma pomóc w zdrowy sposób się odciąć, myślę że większość z Was odcinała się latami a z drugiej strony jak ćma do ognia wracała, bo czegoś brak i poczucie powinności do tego pchało

pomimo iż sam doznałem wiele krzywdy ze strony matki, dziś spokojnie mogę egzystować w jej obecności, nie ma co liczyć że ktoś przyzna się do tego co robił w amoku nerwów,
osoby te były podczas tych sytuacji odcięte od siebie, później musiały sobie radzić z poczuciem winy itd itp, w większości to że nie pamiętają jest dokładnie tym a uświadamianie się kończy w zasadzie niczym

u osoby uświadamiającej, nie gotowej na przeprowadzenie takiej rozmowy, pogłębieniem bólu, natomiast u osoby która krzywdziła większą obroną

cały proces i tak się dla naszego zdrowia powinien się zakończyć wybaczeniem,
które jest wzbogacone o świadomość czym co jest a czym było,  jak i postawą względem tego co chce się powtarzać a mówię o "wyuczonej bierności", no i do tego dołożyć należy postawę asertywną

do tego naprawdę trzeba dorosnąć, w wielu przypadkach zrezygnować u siebie samego z pewnych spraw

poza tym autorko, mam 4 rodzeństwa,  różny wiek, różna płeć, wiesz każdy ma swoją historię i swoje pamięta, czasami nawet jedno drugiej strony historii nie znało, a mieszkaliśmy się wychowywaliśmy w jednym domu

dotrzeć do tego kuriozum, to powrót do siebie

tutaj jeszcze jedno, może nastąpić, i nie potrzeba już od tego momentu warunkowania wolność

Hej... Nie umiem odpowiedzieć ALE moi rodzice mają ten sam rodzaj amnezji i te sama odpowiedź : wymyślasz

Pytałam psychologa i ona mówiła że rodzice wiedzą że robili źle i nie przyznają że to jest zle ani wtedy ani dziś.. I żeby nie dyskutować najłatwiej zaprzeczyć

Jakbym czytal o swojej matce . Nie jestem w stanie policzyc ile razy slyszalem “Jaka ty masz dobra mame” . Lała mnie , siostre ,ojca . Gdy uciekalem na drugi koniec pokoju jak mnie rżnela kablem dostawala takiej furii ze bila mnie non stop przez nie wiem ile czasu .Tez mnie wyzywala ale mi to nigdy nie przeszkadzalo. Tyle dobrego z domu wynioslem, ze jak mnie ktos wyzywa to mi to nie przeszkadza . Mnie lała do 15r zycia, aż sie na nia rzucilem z piesciami.I od tego czasu mialem spokoj. Moja siostre bila gdzies do 23 roku zycia . Pamietam jak ja biła z 20minut non stop. A z zewnatrz ten czlowiek wykreowal sie ideał .Jak to ona ciezko nie pracuje, jak to dzieci jej nie szanuja itp .Wiekszosc zycia zyczylem jej smierci . Ja z nia nigdy nie mialem ochoty rozmawiac, ale siostra wypomniala  jej kiedys co robila I oczywiscie nic takiego nie pamietala.