Początek znajomości- jak ocenić czy coś z tego będzie? - Netkobiety.pl

Nie chcialabym skreślac zbyt pochopnie człowieka, ktorego dopiero poznaję. Teraz na przykład piszemy na tym portalu. On dziękuje mi za miło spędzony czas.
Boję się, że będę sobie pluć w brodę, że nie dałam szansy sie rozwinac tej znajomości. Czekam, moze to sie jakos rozkręci.
Czy to się czuje od razu? Czy od razu powinny być motyle? Czy liczy się co innego?

Dziękuję Ci za Twoją wypowiedź, ale to nie do końca tak. Pisaliśmy dziś również do teraz w sumie i widzę, że on jest taki poukładany chlopiec Nie chcę go skreślić zbyt pochopnie. On raczej nie ma zbyt dużego doświadczenia z kobietami i jest taki "do rany przyloz":) Nasze spotkania wygladaly trochę jak jakiś przyklad: były można by rzec bez zarzutu, a jednak... Trochę brakuje tej iskry, wyluzowania. Jestem trochę spieta na nich. Mam wrażenie że on jest taki ułożony i mogę coś palnac niestosownego. Zwykle na randkach, ktore wypalily czulam sie swobodnie.
Byłam ostatnio na ślubie koleżanki. Swojego męża poznała na stronie randkowej. Mówiła mi, że ona pierwsza do niego napisała. Po pierwszym spotkaniu nie bylo "wow", ale kontynuowali znajomosc. Uczucie przyszlo ni stad, ni zowąd. I chyba stad się biorą moje dylematy. Wydaje mi się że jeszcze jest za wcześnie, zeby zadecydować.
Łatwiej by mi było, jak byście mi opisali pokrótce Wasze historie. Czy mieliście kiedys tak? I jak to się skończyło: narodzily sie uczucia, czy nie chcieliscie rozwijac znajomości?

to zależy, jeśli jest dla ciebie fajnym, interesującym człowiekiem, którego chętnie poznasz bliżej, czujesz się przy nim fajnie, miło, przyjemnie, łączą was pewne cechy, zachowania itp. to można spróbować o ile nie ma w nim niczego, co przy tym wszystkim fizycznie cię odpycha, drażni, irytuje, odpycha
jeśli na tych spotkaniach bardziej się męczysz niż relaksujesz i nie ma tej swobody i tego luzu, który jednak jest wg mnie podstawą relacji, to odpuścić

No właśnie już jak przeczytałam 1 post miałam zapytać czy Ty aby z bardzo się nie spinasz na tych spotkaniach, może oczekujesz jakiegoś scenariusza?
Nie wiem czy to ten, ale póki całkiem nie wyluzujesz, nie poznasz człowieka.. Nie dowiesz się czy są fale czy nie..

Wydaje mi się, że to, co opisałaś w pierwszym poście, to po prostu brak chemii między Wami.
Ja bym odpuściła, albo spotykała się dalej na zasadzie kolega-koleżanka, tak, żeby jednocześnie on wiedział, że nic więcej między Wami nie będzie, bo po co robić nadzieję chłopakowi niepotrzebnie.

there is no spoon

Miłość to kłamstwo... taka "romantyczna" idea, która powstała na kanwie poezji i literatury. Ideał którego tak naprawdę nigdy nie było, ale ludzie chcą w niego wierzyć.
Bo kiedyś był takie stabilne małżeństwa? No, były... bo nie można się było rozwieść/nie dało się przeżyć jako singiel, teraz można. Dlatego w bogatych krajach, gdzie przeciętny człowiek poradzi sobie sam, masz prawie 40% rozwodów (czy po prostu częste zmiany partnerów, jak sobie darujemy śluby) - i z każdym rokiem ten procent idzie w górę. Ludzie nie są zmuszeni do trwania w związkach, więc trwają one tak długo jak to "wspaniałe zauroczenie z 1-2 randki i cała chemia".
Socjologia (do tego potwierdza to biologia/biochemia - ogólnie badania nad związkami chemicznymi odpowiadającymi za cały ten bałagan) mówi o "seryjnej monogamii" jako "współczesnym modelu związku damsko-męskiego".

A psychologia Znerx mówi, że seryjna monogamia to nic dobrego i nie mam na myśli bynajmniej utrzymywania na siłę złych związków.
Taka seryjność świadczyć może o deficytach mocnych bądż w swojej emocjonalności, bądż w umiejętności w rozpoznawaniu emocji u innych.
To już lepsza poligamia za zgodą wszystkich zainteresowanych. I mylisz zakochanie z miłością chyba..

Co do idealizowania dawnych związków zgadzam się. To nie szlachetność duszy często, ale powody ekonomiczne czy strach przed ostracyzmem powodowały często trwanie w przypadkach gdy nie układało się.

edit: jedni moi dziadkowie kochali się mocno całe życie od szczęnięcych lat, inni pobrali z rozsądku..

Ale przecież skoro jakby nie było to Randki to chyba pociąg jej nie odjedzie jesli nie rozpraszajac się spotka się z nim wyjadą gdzies w weekend?

Początek mojej znajomości zaczęło się od zaczepki na Facebooku, później zaproszenie później jakieś tam spotkania przypadkowo. Miał dziewczynę, ja wtedy pracowałam w TESCO raczej byłam imprezową dziewczyna, moje życie toczyło się od poniedziałku do piątku, od piątku do soboty imprezy, koleżanki nie interesowali mnie faceci raczej zdywalam zawsze bo już po kilku rozmowach, podniecali się i odrazu by zaczęli wskakiwac do łóżka. Dostałam zaproszenie na Ślub, owszem zgodziłam się już na ślubie poczułam to coś, pomyślałam sobie "to już" a jak po tym on mnie zostawi.. Mówię łóżko nie wchodzi w grę bo przecież nie jestem kartą przetargowa i nie może odbyć się to tak szybko, zaczęłam być niedostępna, na ślubie tylko kilka buziakow. Akurat trafił mi się bardzo przystojny facet ale mogłabym mieć takich z dziesięciu. Toczyłam to dalej, mówiąc sobie ze czas pokaże, prrzviez spontaniczność jest fajna a czemu nie miałabym spróbować. Kochalismy się dopiero po miesiącu spotykając się, on leżąc koło mnie po tym jak mu powiedziałam że "ręce przy sobie" między nami fajnie chemia jest, ale nie tak szybko i prędko szanujmy siebie nawzajem narazie nie chce i tak było. Powiedział że podoba mi się moja niedostepnosc, po czasie stwierdziłam że nie wiem czy tak naprawdę chcę z nim być.. On zaczął się starać, widać że mu zależało i to pokazywał, po pracy czekał w aucie, Miłe słowa typu "Porsche pachnie tobą" itd jakieś tam kwiaty "czego nie lubię" poprostu nie lubię dostawać kwiatów. Jakoś się to po czasie rozwinęło, że zakochana. Potrzebowałam czasu, żeby się przełamać

Cześć! Dziękuję za Wasze odpowiedzi. Postaram się ująć odpowiedzi w jednej wiadomości.
To nie tak, że nie mam porównania, że umawiam się tylko z nim jednym. Nasze pierwsze spotkanie z Tomkiem (bohaterem wątku) wyszło bardzo spontanicznie, bo on wyjeżdżał na urlop. Spodobał mi się z wyglądu, było niby "bez zarzutu", ale wróciłam z myślami, że czułam się jak na rozmowie o pracę, a nie jak na randce. To znaczy: było sztywno. Myślałam wtedy, że znajomość nie będzie kontynuowana, ale on utrzymywał kontakt, pisał, że dziękuje za miło spędzony wieczór itp. Uznałam, że może dawno nie byłam na randce i że pewnie przyłożył się do mojego nastroju fakt, że spotkanie miało miejsce w środku tygodnia, byłam zmęczona i trochę zniechęcona. On wyjechał, ale pisaliśmy codziennie, słał zdjęcia, kontakt był.
W międzyczasie poszłam na randkę z Darkiem. Było inaczej: śmiałam się, czułam, że nie myślę o tym, co mam powiedzieć, żeby nie było niezręcznej ciszy...Po paru dniach umówiliśmy się znowu. Poszliśmy na spacer, chodziliśmy kilka godzin, czułam się zrelaksowana, wróciłam do domu uśmiechnięta. Na spotkaniu łapałam się też na tym, że miałabym na niego ochotę jeśli idzie o seks. Byłam ciekawa jak całuje, jaki jest w łóżku I kiedy pomyślałam, że miałabym się z nim kochać, to ta myśl wydawała mi się podniecająca. Po tygodniu zgadaliśmy się na trzecie spotkanie. Wyszło ono bardzo spontanicznie, bo teoretycznie on miał być u swojej matki, a w praktyce został w mieście. Spotkaliśmy się... i jeden wielki zonk. Czar prysł. Już na wstępie wysiadł z taksówki z otwartą butelką z piwem. Ja odprowadzałam koleżankę na autobus (byłyśmy po imprezie firmowej), on o tym wiedział, że będę z koleżanką, a mimo to narobił mi obciachu. Po drodze do klubu mówił mi, że liczył, że wróci z tą moją koleżanką (mieszkają w tej samej dzielnicy) i on liczył, że podzielą się taksówką po połowie... W klubie zrobił awanturę barmance, wszyscy się na nas patrzyli. Myślałam, że spalę się ze wstydu. Jak wyczuł, że nic z tego nie będzie, bo byłam już wycofana i nie miałam ochoty na znajomość z nim, to pod wpływem alkoholu i myślę, że innych substancji, wyznał, że on nie jest w stanie tu wysiedzieć, bo... nie wziął dziś koksu...Od koleżanki dowiedziałam się, że koks to amfetamina chyba, bo nawet nie miałam pojęcia.
I tak to wygląda. Z jednej strony mam takie porównanie i może nie powinnam skreślać dobrego Tomka, bo pozory mogą mylić jak w przypadku Darka, który okazał się lekkoduchem. Z drugiej strony, byłam kiedyś w związku z rozsądku i nie skończyło to się dobrze. Rozstaliśmy się i tak, a będąc z nim w związku czułam, że się duszę.
Moje dylematy chyba wynikają z tego, że pomimo, że jakaś stara nie jestem, to widzę różnicę między potencjalnymi kandydatami kiedyś, a dziś. Wbrew pozorom, takich osób godnych uwagi, nie ma wcale tak dużo, mimo, że ja nie mam jakichś wymagań z kosmosu.

Dzięki. No właśnie o taką ocenę sytuacji mi chodziło. Mam doświadczenia z facetami i początki moich znajomości były różne. Pamiętam jak lata temu pisałam jednemu facetowi, że jak czytam jego poglądy na związki to mam ciary i że nie wytrzymałabym z nim w związku 1 dnia. Byliśmy kilka lat razem Później pisałam z facetem, irytowałam się jak do mnie pisał, nie wiem czemu, a później poszłam na spotkanie z nim i się zauroczyłam bardzo szybko.
Nie mogę jednak wspomnieć o sytuacjach odwrotnych. Miałam w swoim życiu kilku adoratorów, którzy nieba by mi przychylili. Teraz mają swoje żony, rodziny i czasem sobie myślę: Z tym bym miała dobrze. Ale ja naprawdę nic do nich nie czułam. Obiektywnie rzecz biorąc, nie miałam się do czego przyczepić, ale nie czułam nic. Nie cieszyłam się na spotkania. Na randkach myślami byłam hen hen daleko. Boję się, że Tomek to kolejny taki przypadek Gdzieś w tle majaczy myśl, że z nim miałabym dobrze. Wydaje się dobrym, poukładanym człowiekiem. Ja chcę dobrego faceta, ale wolałabym kosztem jego "idealności", żeby było na luzie. Wydaje mi się, że z niektórymi osobami po prostu nam nie po drodze. Wczoraj tak z nim spacerowałam i myślałam o tym, że wizualnie do mnie pasuje. W kawiarni, czy na mieście, byłam spokojna o jego dobre maniery i pod tym kątem czułam się dobrze. Nie to co z Darkiem. Moja koleżanka powiedziała mi, że ten Darek przypomina jej bohatera serialu 39,5 tygodnia, de facto swojego imiennika. Też taki lekkoduch i wieczny chłopiec
No ale wracając do Tomka, ktoś tu pytał, że co ja tak sztywno podeszłam do tego spotkania, skąd mi się biorą w głowie scenariusze, jak to powinno wyglądać. Scenariuszy żadnych nie obieram. Zwykle zdaję się na to, że będzie co będzie i ostatnio też słucham swojej intuicji. Tu jednak ona nie jest jednoznaczna. Pierwsze spotkanie było sztywne i to nie dlatego, że ja sobie narzuciłam jakieś wyobrażenia, jaki on powinien być. Zastanawiałam się nad tym co powiedzieć i w pewnym momencie złapałam się na tym, że kiedy on odpowiada mi na pierwsze pytanie, ja już w myślach zastanawiam się jakie zadać kolejne, żeby nie nastała niezręczna cisza.
Możliwe, że po prostu dam sobie czas. Jeśli Tomek będzie chciał się jeszcze umówić, to się z nim spotkam. I tak do skutku, aż mi się wyklaruje jasny obraz, czy chcę to kontynuować, czy nie.

U mnie nigdy  od razu nie iskrzyło, wszystko przychodziło z czasem ( niestety dla drugiej strony było to tylko znajomość), w miarę rozmów i poznawania drugiej osoby. Ale też zaczynało się neutralnie, na początku nie byłam ani na tak ani na nie - ot zwykła osoba, dopiero z czasem czułam iskrę.
Gdy natomiast od razu poczułam niechęć i odrazę - zwykle się to nie zmieniało, pomimo kolejnych spotkań.
Sytuacji, ze od razu poraził mnie piorun przy poznaniu kogoś nie miałam.

Fajna ta Twoja historia, z happy endem
No właśnie. Chyba nie mam o czym z nim gadać. Jeszcze jak piszemy to pół biedy, bo zastanowię się co mu odpisać, o co zagadać. Nie ma takiej presji. Na spotkaniu wczoraj po 3h czułam się zmęczona i ziewałam. Myślałam o ciepłym domku i mimo, że nie miałam jakichś szczególnych planów na wieczór, to wolałam wrócić i zaszyć się pod kocem niż się męczyć i szukać tematów. Teraz niby piszemy, ale nie wiem... to chyba nie to... Dziwi mnie, że on ma chyba zupełnie inne odczucia. Pisze, uważa, że mamy tematy do rozmów, że ciągle są tematy. Wychodzi chyba różnica w doświadczeniach w relacjach damsko-męskich.  On raczej nie ma za dużego doświadczenia, ja- wręcz przeciwnie.

Różni ludzie pewnie różnie mają. U jednych to jest powoli u innych migiem.
Jak jest neutralność, to dałabym szansę znajomości przez jakiś czas. Jak jest odraza i takie zmęczenie po spotkaniach i to się nasila za każdym razem, to dałabym sobie spokój.

To daj sobie trochę czasu. Oczywiście nie wiele długich miesięcy czy coś. Po prostu jak będziesz wracała ze spotkań smutna, zdołowana, czy znudzona, czy na spotkaniach będziesz coraz bardziej myślami gdzieś daleko - to daj sobie spokój.
Ale ze mnie żadna wyrocznia. Tak tylko sobie gdybam.

Ach.. taki to happy end, żesmy sie rozstali po roku. Ale musze przyznać, że to było najbardziej pokojowe i zgodne rozstanie ever. Mielismy całkiem rozbierzne marzenia. Oboje czulismy, że ten kto by z siebie zrezygnował bardzo by żałował, a życzyliśmy sobie jak najlepiej.

Ostatnio byłam na podobnej randce jak piszesz. Flaki z olejem, strasznie się meczylam. A chłopak bardzo miły, ale niestety nie chciałam mu robić wody z mózgu i szybko to urwalam. Ja chcialam rozmawiac o zyciu, o tym co dla niego wazne, co go smieszy, a on robił uniki i opowiadał o historii miasta oraz kulinariach. Ja chcialam spedzac randki aktywnie, on chcial siedziec i jesc. Matko - zupelnie inna energia. Tez uwazal, ze nas wiele laczy. Nie mam pojecia, co mial na mysli

Na pierwszych spotkach musi pojawić sie ta chemia - albo miłosna w powietrzu, albo przyjacielska tak mnie się zdaje. Meczenie siebie, łudzenie jego - nie ma sensu.

Czytam te wasze historie i jednak mimo wszystko nadal nie rozumiem po co tracić czas licząc na... na co, bo nie wiem.
W każdej anegdocie przytoczonej powyżej, występuje wspólny mianownik, a mianowicie - jest o czym gadać - tutaj tego nie ma.
Jeśli o mnie chodzi, to dokładnie w tym momencie taka znajomość się kończy, dziękuję, było miło, ale nic z tego nie będzie, do widzenia.
A Ty chcesz to jeszcze przeciągać na kolejne spotkania w celu jakim? Namącisz tylko we łbie chłopakowi, którego i tak nie chcesz, nie oszukuj się,
spotykasz się z nim tylko z braku laku, bo nie wypaliło Ci z Darkiem, a nikogo innego póki co nie ma na radarze... niefajnie to wygląda z boku
i niefajnie będzie się czuł ten cały Tomek czy jak mu tam, kiedy z dnia na dzień zerwiesz z nim kontakt jak poznasz sobie kogoś innego.
Przetnij to teraz i nie blokuj chłopaka, który zaczyna się wkręcać, bo nikt mu nie powiedział, że jest tylko tymczasową zapchajdziurą.

Z braku sukcesu. Co jest nim dla Ciebie? Co chcesz osiągnąć?

Poniekąd odpowiedziałam poniżej, pod postem Anderstuda.
Chciałabym się zakochać. Tak po prostu. Pójść na randkę i pstryk: wrócić zauroczona. Nie musi to być od razu wielka miłość, ale chciałabym biegać na randki z bananem na twarzy, a nie dyskretnie patrzeć na zegarek i myśleć, czy już jest wystarczająca pora, żeby się zmyć.
Choć jak to teraz czytam co piszę, to czuję się zła na siebie. Bo wychodzi na to, jakby ten Tomek był taki okropny nudziarz i w ogóle, a tak nie jest. Myślę o nim też ciepło. Widzę, że jest wrażliwy, cenię to w nim. Lubię patrzeć na niego jak się uśmiecha. Czasem napisze coś śmiesznego, co wywołuje uśmiech na mojej twarzy. Stąd te sprzeczności: nie jest ani czarno, ani biało.

Współczuję Ci życia pod taką presją. Spotykać się z innym człowiekiem i pytać siebie, czy to jest to, jest wyczerpujące i, mym zdaniem, skazane na niepowodzenie. Stąd frustracja.

Wymyśliłaś sobie wzór spotkania z drugim człowiekiem, tymczasem "Ania z Zielonego Wzgórza" jest bajką. Piękną, ale bajką.

Za to było tyle spiny, że aż ja ją poczułam przez monitor.
Pytanie dlaczego?

Tu zdecydowanie mogę powiedzieć, że go lubię. Nie czuję iskrzenia z mojej strony, ale go lubię.

Być może z racji braku doświadczenia on się stara, ale stara się za bardzo, stąd te naciągane rozmowy, którymi jesteś zmęczona. Nawet tu, na forum, regularnie pojawiają się zapytania w typie "o czym z nią rozmawiać?", a to przecież nie tak, bo nie da się rozmowy ciągnąć na siłę. Być może z czasem się to zmieni, on w Twoim towarzystwie poczuje się swobodniej, tematy same będą się pojawiać, ale całkiem możliwe, że do tej chwili Ty poczujesz się już zupełnie zniechęcona.
W każdym razie chemia jest lub jej nie ma, przy czym osobiście uważam, że może pojawić się z czasem. Z drugiej strony taka 'chemia z opóźnionym zapłonem' zwykle wynika z przyjaźni lub jakiejś bardziej zażyłej znajomości, a Wy jesteście na etapie randkowania, więc mimo wszystko trochę czarno to widzę.

Moim zdaniem powinnaś sobie ustalić priorytety, wtedy o wiele łatwiej będzie Ci podjąć decyzję.

Zapytałaś jak było u nas - zdarzało mi się, że dopiero w trakcie poznawania kogoś nagle odkrywałam "wow, jaki to jest świetny facet!" i coś zaczynało się dziać, ale muszę wyraźnie zaznaczyć, że były to luźne znajomości, bez nastawienia na potencjalny związek. Niemniej w przypadku męża chemia była od razu i była wyraźna z obu stron.

Wiem o co Ci chodzi i mam podobnie. Tylko właśnie z pewnymi osobami można siedzieć bezczynnie i wsłuchiwać się w ciszę i jest to przyjemne, a z niektórymi ta cisza zdaje się być niezręczna.
Możliwe, że ja przesadzam. Możliwe, że Tomek nie ma dobrej "gadki", bo nie jest flirciarzem i kobieciarzem. Podchodzę do tego na luzie. Mamy kontakt pisany, jeśli on zaproponuje spotkanie to na nie pójdę. Też bez ciśnienia, że musi być coś. Równie dobrze może z tego wyjść znajomość, niekoniecznie związek, ale przyjaźń. Ja go nie zwodzę, nie kokietuję, więc nie oczekuję, że on się zaangażuje, a ja go zranię.

Autorko, to że Twoim zdaniem Tomka nie zwodzisz, nie kokietujesz nie oznacza, że On sobie nie robi jakiś tam nadziei.
Zauważ, że często Tomek Ci pisze, że macie wspólne tematy i dziękuje Ci za spotkania, więc moim zdaniem On jakieś tam nadzieje sobie robi.

Podam Ci swój przykład, spotykałam się kiedyś nota bene też z Tomkiem na takiej samej zasadzie co Ty i to był wielki błąd, do tej pory mam wyrzuty sumienia.
Dla Tomka z którym ja się spotykałam samo spotykanie się oznaczało, że coś się zaczyna między nami dziać.
Spotykałam się na zasadzie koleżeństwa, nigdy przenigdy nie dałam Mu żadnego znaku, że coś między nami się zaczyna, przynajmniej tak sądziłam, a tu zonk...

Jak już w końcu wprost Mu powiedziałam, że nic z tego nie będzie, mieliśmy taką konwersację:
Tomek: "to po co mi dawałaś nadzieję?";
Ja: "przecież nie dawałam Ci żadnej nadziei, żadnych znaków";
Tomek: "przecież dawałaś, spotykając się ze mną".

Droga Autorko, jeżeli nie chcesz zranić tego Chłopaka to czym prędzej z Nim pogadaj, bo szkoda, żebyś Mu dawała złudne nadzieje.

Powodzenia!!!

O kurde, mam identyczna sytuacje hehe. I facet tez ma 35 lat :)i tez rozkmina galanta bo nie ma z mojej strony chemii. A chłopak naprawdę jest mega. Jesli nic nie wyjdzie to chociaz będę miec fajnego kumpla.

Doskonale Cię rozumiem, mam wręcz alergię na takich ciągle wchodzących w tyłek kolesi, którzy każdą głupią okazję wykorzystają do tego, by się SZTUCZNIE PRZYMILAĆ i wszystko wyolbrzymiać. Taki typ miękkiego misiaczka, który mówi "pieniążki", "kochaniutka", "o jak Ty słodko pierdziuszkujesz w toalecie", bleeeeeee. Wręcz nienawidzę takiej nienaturalności, zniewieściałości i przymilania się 24 na dobę. Takie słodzenie na siłę, które szybko powoduje odruch wymiotny.

Nie ma to jak błyskotliwi faceci z poczuciem humoru i lekkim pazurem, z którymi można się podroczyć

Hej
Ja znam osobiscie dwa przypadki u których nie było od razu miłosnego boom. W czasach liceum dużo inprezowałyśmy z kumpelą. Mialyśmy swoją paczkę do której należał pewien Marcin. Żadna z nas nigdy nie traktowała go poważnie.. a nawet choć głupio się teraz do tego przyznac, z lekką dozą prześmiewczosci. Nie byl on ani jakis przebojowy, ani ułożony a juz na pewno nie przystojny.. co na kazdym kroku podkreślała owa kolezanka. Nawet nie spostrzegłam kiedy on zaczął do noej pisac.. obdarzsjac ja takim zainteresowaniem i z taka determinacją, ze poczatkowo zwykle pisanie przerodzilo sie pozniej w zwiazek a potem malzenstwo. I nagle kolezance przestaly przeszkadzac te wszystkie niedociągnięcia, a najprowdopodobniej wylonily sie rozne zalety. Z kolei inny przypadek to kolega, ktory po zerwaniu z dziewczyna na otarcie lez poszedl na imprezę. Uczepila sie jego jakas dziewczyna. I podobnie jak wyzej byla na tyle zdeterminowana, ze poczatkowo nie wywolala zachwytu.. a nawet sie nie spodobala, a kolega ciągle probowal sie z tego wymiksować. Ale tą swoją determinacją jakims sposobem go do siebie przekonala. Tez sa malzenstwem.
Wygladali na szczesliwych, ale jak to jest w rzeczywostosci to wiedzą tylko oni.
Ja z wlasnego doswiadczenia napiszę, ze u mnie byla strzala Amora. Bylismy na hednej imprezie. On mnie upatrzyl wczesniej i mial mnie na oku. Ja spotkalam się z nim przypadkiem wzrokowo i pomyślałam - fajny facet, bilo od niego az blaskiem w moim kierunku. Ale nie robilam sobie jeszcze nadziei..to tylko wymiana spojrzen. Potem on za mna podążał, obserwowal.. gdy przechodzilam dotknąl za włosy.. pozniej mnie dorwał i nie chciał wypuścić. Jesli chodzi o chemię to bylo to cale laboratorium. Totalne zauroczenie z obu stron. Pociąg fizyczny i intelektualny. Jak po tym spotkaniu dostalam pozniej od niego smsa.. bo w sumie nir musial sie odzywać, to skakalam z radosci pod sufit..a kazda randka byla ekscytujaca i fascynujaca. Pamietam, ze pisalam do przyjaciolki, ze bylo bajkowo. Dzis jest moim mężem i ojcem moich dzieci i nadal do sieboe duzo czujemy i jest fajnie. Minelo 5 lat. Dodam, ze wtedy na rowni spotykslam sie z imnym chlopakiem z ktorym mialam wiele watpliowsci i rozterek w stylu "czy to jest milosc, czy fsjny zaiazek powinien tak wlssnie eyglsdac". I to ze moj maz spadl mi wtedy z nieba pozwolil skutecznie rozroznic pomyłkę od prawdziwego satysfakcjonujacego uczucia i zwiazku.
Zastanawiam sie tez czy wiek i ilosc przebytych zwiazkow nie ma tu tez duzego znaczenia. Im wiecej sie spotykamy i doswiadczamy tym mniej później rzeczy robi na nas wrażenie. Wydaje mi sie ze mlody wiek ma tez to do siebie, ze latwiej nam przychodzi takie romantyczne uczucie, poniesienie sie emocjom..  z wiekiem inaczej sie patrzy na partnera.. rosna wymagania i jest ciezej. Wodze to po znajomych singlach przed 30. Jak bardzo by chcieli sie ustatkowac, a jak im ciezko. U mnie byl to drugi partner na powaznie i  mialam 20 lat.

Fajnie ze stwarzasz sobie takie okazje do poznawania roznych ludzi. Co do tej sytuacji na silowni to zapowiadało sie obiecująco, ale jakby cos mialo z tego byc to wydaje mi się, ze by bylo. On tez moglby cie przeciez szukac lub wtedy zrobic jakis krok. Duze prawdopodobienstwo, ze mogl byc po prostu zajęty .