Przestroga, czyli jak dałam się zmanipulować i bić - Netkobiety.pl

Na razie to jest opowieść o przyciąganiu się przeciwności, fascynacji odmiennością i ignorowaniu znaków ostrzegawczych.
Czekam na więcej

Czy możesz to rozwinąć proszę ?

C.D

Wtedy pojawił się pierwszy poważniejszy "problem". Nie podobali mu się moi znajomi. Chodziło głównie o mężczyzn; miałam kontakt koleżeński z wieloma, wielu z nich kiedyś mnie podrywało lub spotykaliśmy się. Nie zaliczali się do mojego jakiegoś bliskiego kręgu, tylko rozmawialiśmy sobie od czasu do czasu. Przeszkadzali mu szczególnie trzej; mój "pierwszy chłopak", którego miałam w wieku 14 lat, który wyemigrował do UK i z którym od czasu do czasu rozmawiałam; Olek, z którym spotykałam się kilka tygodni w wakacje przez poznaniem X, był z tego miasta i nie zamierzałam się z nim widywać, po prostu czasem pytał co u mnie albo rozmawialiśmy o treningach (był trenerem personalnym i udzielał mi rad); Sebastian którego również poznałam na tym obozie i który liczył na coś więcej, ale nigdy mnie nie interesował i była to jasna sytuacja - czasami wpadałam do niego do akademika obok pogadać i zjeść, uczył mnie układać kostkę rubika i kochał gotować, więc zawsze mogłam się najeść pysznego jedzenia. Co istotne! Mieszkał z współlokatorem który był zawsze przy naszych spotkaniach obecny i który był kolegą X.

Wszyscy mu "przeszkadzali", i "miał co do nich złe przeczucia". Najpierw mi tłumaczył, że są toksyczni i to toksyczne mieć kontakt z kimś, z kim nas coś łączyło, później coraz bardziej naciskał na to, żebym zerwała z nimi kontakty. Byłam w tym temacie bardzo oporna, bo wcześniej byłam z chłopakiem który był potwornie zazdrosny i notorycznie sprawdzał mi telefon - powiedziałam sobie, że nic złego nie robię i nie będzie mi narzucał, z kim mam kontakt, a z kim nie. Sytuacja była przejrzysta, bo gdy prosił o zobaczenie wiadomości, nie miałam z tym problemu, odpisywałam często przy nim i niczego nie ukrywałam. Raz Olek napisał coś dwuznacznego, to go postawiłam do pionu i wyjaśniłam, że chyba nie podobałoby mu się, gdyby ktoś tak pisał do jego dziewczyny.

Mimo to X naciskał coraz bardziej, robiąc mi kłótnie i pretensje. Szczególnie uparł się na Olka - a ten miał wyczucie czasu. Właściwie zawsze gdy się posprzeczaliśmy, akurat do mnie pisał, na co X reagował oburzeniem co najmniej jakbym robiła to celowo? Dla mnie to były jakieś koperkowe pretensje i sytuacje, szczerze mówiąc myślałam, że dorośli ludzie nie bawią się w takie rzeczy. Ostatecznie przestałam do nich pisać, odpisywałam im zdawkowo lub w ogóle. To wciąż było za mało. Żądał, żebym napisała im, że mają się ze mną nie kontaktować. Po ludzku głupio mi było to zrobić, to było dla mnie żenujące pisać do znajomych, żeby się ze mną nie kontaktowali, bo mój chłopak jest zazdrosny. Robił mi potworne kłótnie o Olka, więc gdy dostawałam od niego wiadomość, po prostu ją kasowałam. Nie wiem jak, ale sprawdził mi wiadomości i niby widział, że coś skasowałam.

W tym momencie zdążyła się zbudować już jakaś wielka sytuacja z niczego wokół mojej osoby, która tworzyła ze mnie jakąś "manipulatorkę", jakbym była nie fair wobec niego, a przecież moje zachowanie było niewinne i przejrzyste. Z mojego punktu widzenia odpuściłam na polu, które było dla mnie istotne dla jego widzimisię, a jemu i tak nie pasowało, że "zbyt długo mi to zajęło"i "kombinowałam". Postanowiłam, że nie pozwolę sobie na to i ucinałam dyskusję - nie pozwalałam mu na wylewanie na mnie żalu, bo moim zdaniem nie miał do niego prawa.

Tutaj dotarło do mnie coś istotnego. Używał argumentu, że został zdradzony wcześniej i dlatego trudno mu zaufać i powinnam robić, czego potrzebuje by czuć się dobrze.
OGÓLNIE, zgadzałam się z tym, ale....
Zauważyłam, że on żąda a nie prosi. Nie widział też kompletnie mojej strony, czyli ciągłej inwigilacji w której żyłam wcześniej przez 5 lat, i tak jak i on ma uprzedzenia z poprzednich sytuacji, tak i ja - lecz moje potrzeby zostały postawione na drugim planie jako te mniej ważne, zupełnie mnie zignorował i po prostu mieliśmy zrobić tak jak chce i to było dla niego jasne i oczywiste. Przy tym wciąż miał pretensje, co dla mnie było absurdalne biorąc pod uwagę, że przecież poszłam mu na rękę....

Męczące było, jak ciągle do tego wracał. Chciałam po prostu to zostawić. Nie rozumiałam dlaczego, ale zachowywał się jakbym zrobiła coś bardzo strasznego, skrzywdziła go i nie zasługiwała na zaufanie. Wypominał mi to przy każdej okazji, tłumaczył, że nie wie, kiedy ponownie mi zaufa.

Jednocześnie w tle odbywało się coś innego - co teraz zwykłam nazywać praniem mózgu. X nieustannie budował wokół naszego związku mistyczną otoczkę czegoś niesamowitego i rzadkiego. Słowa wylewały mu się z ust praktycznie bez końca, opowiadał o ile lepiej mu ze mną niż w poprzednim związku, jak wspaniale się dogadujemy, generalnie mieliśmy związek "idealny", nadawał mu wręcz znaczenia pozaziemskiego. Opowiadał małe bzdurki o tym, jak to się znaleźliśmy, coś o duszach, uważał, że takie coś zdarza się tylko raz w życiu i to nie każdemu, że będziemy razem już do końca i w wieku 90 lat będziemy kochać się tak samo, jak teraz. Komplementy w moją stronę leciały praktycznie bez końca, używał sformułowań jak "Kocham Cię nad życie" i tym podobnych. Takie rzeczy są kompletnie nie w moim klimacie i prawdę mówiąc wydawały się dość zabawne, bo miałam świadomość prozy życia. Mimo to nie widziałam w tym nic złego, bo przecież wiedziałam, że jest takim właśnie dziecinnym romantykiem i może wierzyć w to co mówi. Nie ukrywam jednak, że przyjemnie było czasem tego słuchać i naprawdę sprawił, że czułam się bardzo kochana i bezpieczna.

Wtedy na sylwestra wzięliśmy razem z moją siostrą i jej mężem MDMA, podczas tripu X po prostu absolutnie mnie osaczył. Rozumiem, że to wyzwala uczucia takie jak miłość i tak dalej, ale czułam się po prostu źle. Patrzył mi w oczy i mówił, że wie, że jego dusza szukała mnie od wieków i znalazła właśnie teraz, widziałam jak on wierzy w to, że jesteśmy sobie pisani i przestraszyłam się. Ja czegoś takiego nie czułam, poćpana siedziałam z nim jak mówił te rzeczy i czułam, jakie pierdoły to są. Opowiadał, że ma wrażenie, że moja siostra i jej mąż nam zazdroszczą miłości i jest mu smutno, że nie mają tego co my.

Wtedy po raz pierwszy zaczęłam się zastanawiać czy to w ogóle jest to, skoro potrafił mnie na narkotyku miłości po prostu aż przestraszyć swoimi myślami. Po raz pierwszy wtedy miałam chęć po prostu uciec.

Jednocześnie pranie mózgu odbywało się też na innej płaszczyźnie, której wtedy nie zauważałam. Generalnie miałam w życiu kilka  traumatycznych (dosłownie i w przenośni) sytuacji i wydarzeń, których moi rówieśnicy raczej nie doświadczyli, i które trzymałam w ukryciu. Nie czułam się nigdy poszkodowana, po prostu miałam ciężkie momenty w życiu, ale wyszłam z nich i nauczyły mnie ogromnie dużo. Czułam, że to dzięki nim jestem jaka jestem i niczego nie żałuję. Dzięki temu byłam generalnie zawsze zadowolona, szczęśliwa, miałam wrażenie, że nie dotyczą mnie prozaiczne problemy ludzi w moim wieku... Byłam w stu procentach stabilna emocjonalnie i szczęśliwa sama ze sobą, jedyny problem miałam ze zbliżeniem się do ludzi. Ciężko było mi komuś zaufać, przywiązać się. X był pierwszą osobą od dawna, której się to udało oraz jedyną, z którą podzieliłam się pewnymi rzeczami.

W otoczce zrozumienia i wparcia, powoli wpajał mi, że jestem zaburzona, że po tym co mi się przytrafiło na pewno jest tak, tak i tak. Sam miał problemy emocjonalne i próbował również mi je nadać. Wyłapywał małe słowa i sytuacje, z małych rzeczy robił większe - a wszystko po to, żebym myślała, że jestem taka jak on. Szczerze, nie chciałam się z nim kłócić, czasem się zgadzałam, czasem nie. W tamtym momencie po prostu bardzo małymi kroczkami na każdej płaszczyźnie mojego życia on powoli wkraczał i ingerował - na tyle małymi, że nie zauważałam procesu ani do czego to dąży, choć miałam zapaloną czerwoną lampkę gdzieś z tyłu głowy, widziałam co robi i brałam to pod uwagę w codziennym życiu, lecz nie zauważałam, że mimo tej uwagi moje postrzeganie faktycznie się zmienia.

Bardzo ciężko opisać to, co robił, cały czas miałam poczucie "użerania się z nim" w tych emocjonalnych sprawach, ale ciągle szłam mu na rękę więc pozwalał sobie na więcej i więcej. Nadawał mi cechy, których nie miałam. Oczywiście widzę to teraz, nie wtedy.

W tym czasie bardzo się starałam o nasz związek, nie widziałam jeszcze w nim nic złego. Czułam co prawda, że X jest... wymagającym partnerem, ale czułam również, że weszłam w ten związek ze świadomością jaki jest, właśnie takiego go kocham i nawet jeśli robi mi pod górkę w pewnych sprawach, to przecież za inne bardzo go szanuję i doceniam.  Starałam się go wspierać, bo przeżywał tragedię odnośnie zawalonych studiów, miał też kiepskie relacje z rodziną. Nigdy nie odmawiałam rozmowy i nie krzyczałam, kiedy zachowywał się dziecinnie to i jak z dzieckiem starałam się znaleźć rozwiązanie... Generalnie traktowałam go jak szkło, tego wymagał i potrzebował...

Sama w domu miałam rewelacyjną, domową atmosferę, więc zabierałam go do siebie gdzie był traktowany jak kolejne dziecko mojej mamy, gdzie mógł zaznać tego, co każdy powinien mieć w domu. Jeździliśmy tam praktycznie co weekend, został zaproszony na nasz coroczny wyjazd wielkanocny, tym razem na Maltę. Próbowałam mu pomóc znaleźć zainteresowania, zabierałam go do znajomych na ściankę wspinaczkową, na różnego rodzaju treningi, escape roomy, koncerty. W tamtym momencie nie robił nic, bo nie studiował, niczego się nie uczył, nie pracował i nie zamierzał tego zmieniać. Był z bananowego domu i żył na alimentach od ojca.

Był bardzo rozchwiany emocjonalnie. Było bardzo łatwo go zdenerwować, używał wtedy bardzo wyniosłych słów jak "zawsze", "nigdy", "nienawidzę", płakał. Uważał, że wszyscy są winni wszystkiemu. W pewnym momencie zaczął denerwować się na mnie z błahych powodów.

Pamiętam pierwszy raz, graliśmy razem w grę MMORPG, gdzie mu nie poszło i nie wiem dlaczego zaczął się do mnie zwracać z agresją, bez szacunku, atakował mnie i kompletnie nie wiedziałam, co właściwie się dzieje. "Tak K*rwa, bo ty to i tamto", tak bym to nazwała. Wtedy rozwiązałam to na spokojnie, ale powiedziałam, że nie może się powtarzać, bo ja nie chcę takiego związku. Wtedy byliśmy razem stosunkowo niedługo, ale intensywnie. Od 4 miesięcy spędzaliśmy ze sobą każdy dzień. Dosłownie, ani razu nie spędziliśmy dnia osobno. Po początkowej poprawie zaczęło mu się pogarszać, wrócił do stanów które chyba były u niego normalne zanim mnie poznał i które ukrywał. Spał pół dnia, wszystko go stresowało. Gdy poszedł do pracy dorywczej, jakiś event, pojechałam z nim, bo bał się zostać sam. Musiałam olać zajęcia na studiach. Wpadał coraz częściej w różne złości, zwracał się do mnie podle.

Razem doszliśmy do wniosku, że ma problemy z agresją. Zasugerowałam psychologa, ale mnie zbył. Rozwiązaniem problemu miało być to, że jak się zdenerwuje, to mam zrobić wszystko, żeby go uspokoić a po fakcie dopiero porozmawiać. Tyle, że nie było żadnego przepisu na "uspokojenie go", zawsze robiłam wszystko źle i go prowokowałam. W pewnym momencie po prostu nie mówiłam już nic, a on się wyżywał. Dopiero jak kończył, mogliśmy porozmawiać. Wszystko to było strasznie męczące bo ja zawsze po takich akcjach bardzo się obruszałam, dla mnie to było niewyobrażalne tak traktować drugą osobę w związku, ale nie myślałam nawet o rozstaniu....  Po prostu strasznie się męczyliśmy, bo on robił swoje a ja sobie na to nie pozwalałam, choć pozwalałam.

CDN

Pisz Kochana dalej, pisz

Isabella77, autorka może zapomina nick i hasło, więc loguje się na nowo jak wraca po czasie.

Strasznie dużo kontrastów w tym bohaterze.
Raz był inteligentny później ledwo na studia się dostał i nie dawał rady.
Okaz spokoju, który nie potrafił krzyknąć, później miał problemy z agresją.
Miał dużo znajomych ale żadnych zainteresowań.
Był niezazdrosny a później przeszkadzali mu jej koledzy.
Dr Jekyll i Mr Hyde

Piszesz ciekawie- nie lubię rozwlekłych rzeczy, a tu każde słowo  ma sens.
Nie rozumiem, czemu chodzisz jeść do obcych chłopów Tu też bym się wkurzyła gdyby mi luby na obiadki do byłej wpadał

Dokładnie tak, pisałam raz na 2 lata coś na forum może, kompletnie zapominałam passy

Dokładnie, był inteligentny (a przynajmniej tak mi się wydawało - no, inteligentniejszy niż poprzedni!) , ale nie potrafił w ogóle się uczyć. Nie zdał chyba w pierwszej liceum.
Był oazą spokoju, to mnie w nim pociągało, okazało się być to kompletnie nieprawdziwe. Oraz jakże zwodnicze dla otoczenia, bo nikt by się po nim tego nie spodziewał. W końcu X nawet muchy by nie skrzywdził. Miał masę znajomych, takich wartościowych, i naprawdę żadnego zainteresowania. Mam wrażenie, że wszyscy znali go bardzo powierzchownie.
Był niezazdrosny do momentu. Padłam ofiarą kogoś, kto udawał kompletnie innego niż był w rzeczywistości.

Ten, u którego jadłam byłym nie był, a w ramach przyzwoitki był obecny kolega X więc nie widziałam problemu. Z resztą, do koleżanek też chodziłam jeść i nie rozumiem co to za różnica, że ktoś ma penisa zamiast waginy i z tego względu nie powinnam z nim utrzymywać kontaktu. Dodam tutaj, iż to, czego wymagałam działało w obie strony, bo zaś X miał same koleżanki i to piękne i mądre! Nigdy nie miałam nic przeciwko, żeby do nich wpadł posiedzieć sam na sam, nigdy nie sprawdziłam mu żadnych wiadomości ani nigdy nie czułam się o nie zazdrosna.

Kontynuując,

Przyszedł pierwszy moment, kiedy chciałam spędzić osobno wieczór. Zostałam zaproszona na domówkę do znajomych których X znał, on osobno był zaproszony do swoich. Powiedział, że nie będzie pił i może po mnie przyjechać. Był styczeń, więc chętnie skorzystałam. Powiedziałam, że będę wolna pewnie koło 24, bo nie chciałam  jakoś długo siedzieć. Gdy byłam na miejscu, ciągle do mnie pisał. Co jakiś czas mu odpisywałam, co robię lub, że wszystko w porządku, ale wiadomo - trochę niegrzecznie tak robić. Czas od jego wiadomości do mojego odpisania nie przekraczał 10 minut. W pewnym momencie zadzwonił, a jako, że towarzystwo się zbierało zapalić na dół, stwierdziłam, że oddzwonię na zewnątrz. Kilka minut później tak się stało i usłyszałam ze słuchawki potok pretensji - jako, że znajomi mnie słyszeli, próbowałam załagodzić sytuację. Było koło 23, a on zapytał, czy może wpaść. Było to niezręczne bo nie był zaproszony, ale powiedziałam, że jasne... na co on powiedział od razu, że czeka na dole (po drugiej stronie). To było... bardzo dziwne. Gdy weszliśmy do góry, zobaczył, co robimy. Czyli pijemy piwo, każdy ma swój instrument i nawet ja dostałam ukulele, na którym uczono mnie grać. Układaliśmy swoją piosenkę i tekst i było naprawdę super. X siedział cały czas wpatrzony we mnie i nie odzywał się ani słowem. Wiedziałam, że mam przerąbane, choć nie wiedziałam dlaczego. W końcu powiedziałam, że zbieramy się do domu bo oczywiste było, że tego chce.

Byłam wkurzona, że wbił się na imprezę tylko po to, żeby mi ją właściwie zepsuć. Za to jak tylko wsiedliśmy do auta zostałam obrzucona pretensjami. Bo on nie miał ze mną żadnego kontaktu, miał mnie odebrać, dzwonił a ja nie odbierałam! Tak w ogóle to on czekał na mrozie i myślał, że umrze zaraz. Pokazywałam mu godziny, że przecież odpisywałam, że oddzwoniłam, że byliśmy umówieni na później, o co chodzi!? Zalał mnie pretensjami a ja miałam dość. Położyłam głowę na oknie i czułam jak procenty które w sobie miałam mnie usypiają. A on gadal i gadał...

Obudziłam się pod akademikiem, więc zapytałam, czemu tutaj jak mieliśmy jechać do niego. Powiedział
- To koniec
Popatrzyłam na niego czy mówi poważnie i zapytałam;
- Jesteś pewien?

Potwierdził, więc wysiadłam z auta i ruszyłam do akademika. Byłam podpita, zmęczona, zła, stwierdziłam, że jutro z nim pogadam bo przecież wiedziałam, że nie mówi tego poważnie. W akademiku mieszkałam w dwójce, więc weszłam po cichu nie budząc współlokatorki i zapomniałam zamknąć drzwi.

O 4 nad ranem ktoś mnie złapał za ramię, zrozumcie moje zdziwienie gdy ujrzałam X stojącego nade mną. Szeptem zapytałam co tu robisz?
- Chcę porozmawiać - wyznał właściwie szlochając.
Co miałam zrobić? Kazałam mu się natychmiast wynosić bo ta sytuacja była dla mnie konkretnie porąbana! Powiedziałam, że wstaję przed 7 i wtedy pogadamy a teraz ma skąd natychmiast wyjść!

Zrozumcie moje zdziwienie, kiedy o 6 znowu budzi mnie dokładnie to samo. Zapytałam go czy on jest normalny!?
Wtedy szybko zabrał mój telefon z półki i wybiegł z pokoju.
Kurtyna.

Pobiegłam za nim w kompletnym niedowierzaniu co się właśnie odwala, a ten na korytarzu, gdzie słyszało go pewnie dziesiątki ludzi nad ranem zaczął mi cedzić przez zęby że ja go zniszczyłam, że mnie nienawidzi, że jestem potworem (!). Był w jakimś szale, szarpał mnie, nie chciał oddać telefonu, bałam się, że go rozbije. Mówił mi, że jestem psychopatką, że jestem nienormalna, że zniszczyłam mu życie!

Teraz powiem wam, że z perspektywy czasu to była jedna z łagodniejszych rzeczy,  które zrobił.

Znam ta historię.
Zazdrość, inteligentny len, nierób, zagubiony ,zakompleksiony, zakochany ,co drugie słowo kocham, szaleństwo, bierze wolne żeby być tylko ze mną, sprawdza bieliznę w jakiej wychodzę do pracy, wracam z perfumerii a on dostaje szału bo z kimś spałam bo pachnie dziwnymi perfumami (w ciągu dwóch godzin od ostatniego spotkania do kolejnego ) , zjawia się znikąd, kontroluje telefon, ogranicza ,uzależnia. A później jak zostaje bez niczego, uzależniona emocjonalnie, Mieszana z błotem, nieszanowania i przez niego i przez siebie, on ustala mniejsza liczbę godzin widzenia się i znajduje inna.
Dziewczyny, naprawdę jeśli facet nie panuje nad emocjami nie panuje też nad swoim życiem.

Też czekam na ciąg dalszy o ile jego zmiana mnie nie szokuje (pracowałam chwilę z osobą niestabilną i też miała niezłe zjazdy; z normalności po nielogiczne dla osób postronnych postępowanie), jednak jego postępowanie i akcje sprawiają, że z czytaniem coraz bardziej unoszę brwi, pytając w duchu: ,,poważnie?".

Na pierwszy rzut oka gość wygląda na "ukrytego" (covert) narcyza -"pokrzywdzonego przez los i niezrozumianego przez świat". To taki depresyjny typ.
Narcyzi większość swego potencjału i czasu poświęcają na zdobywanie "zasobów", które służą do regulacji ich totalnie rozchwianego poczucia własnej wartości. Trudno, pomimo często wysokiej inteligencji, osiągnąć sukces bazując na 10 czy 15 % swojego potencjału. Zwłaszcza posiadając niesprecyzowane, nieukierunkowane zainteresowania i słomiany zapał.
Inne typy narcystyczne dążąc na szczyt, nadrabiają głównie szeroką gamą technik manipulacyjnych, umiejętności bohatera tej opowieści pod tym względem wydają się ograniczone głównie do swojej partnerki.

Ciekawe, znając historię Twojego małżeństwa, pomyślałbym raczej że wskazałbyś na ten fragment:

Ożeniłbys się z żoną, gdyby tak się zachowywała (przed ślubem i dziećmi)?

Nieeee... nie ożeniłbym się... uciekałbym gdzie pieprz rośnie... U mnie to miało łagodniejszą formę. Od zazdrości, która ma niby świadczyć o miłości, do patologicznej zaborczości wiedzie jedna droga, droga zła, ale nie wiemy w którym momencie na tej drodze przekraczamy granicę ciemności, nie wiemy od którego punktu na tej drodze nie ma już powrotu.

To że trzeba uciekać to wiemy. CZęsto nie wiemy jak to zrobić.
A dziewczyna dostała ten bilet do ucieczki -- właśnie wtedy gdy powiedział "to koniec"...

Taaak... i potem człowiek dla świętego spokoju wycofuje się znormalnych rzeczy, krok po kroku traci wolność.

Mumlawa, bardzo Ci dziękuję, że opisujesz tu swoje przeżycia.
Wydaje mi się, że rozumiem opisywane przez Ciebie stany odrealnienia, bezsilności wynikające z absurdalnych zarzutów, wbijania w poczucie winy, osaczania i niezrozumienia tego, dlaczego ktoś coś takiego Tobie robi.
Poczekam do końca Twojej historii, żeby może spróbować się do tego jakoś bardziej odnieść.

Też jestem strasznie zainteresowana dalszym ciągiem Twojej historii. Może i jest smutna, kręta i bolesna, ale jednak przede wszystkim dająca promyk nadziei i pomocna w otworzeniu oczy innym osobom. Trzymam za ciebie kciuki!

Mam tylko nadzieję,że ta psychopatyczna bestia , ten ekstremalnie zaburzony emocjonalnie człowiek zostanie na zawsze samotny i nie zdoła zwabić innych ofiar w swoje sidła.. Jeżeli zdołasz dokończ twoją bolesną relację..i zeby inne pamiętały i uświadomiły sobie,że przy pierwszych oznakach patologicznego zachowania trzeba uciekać daleko od takiego individuum..!

Czy ta historia jest na serio czy próbujesz tu swoich sił jako pisarka i sprawdzasz reakcje czytelników? Bo jeśli tak, to muszę pochwalić. Dobry styl, zero błędów, historia wciąga i nie nuży.

I se poszła. Tym bardziej sądze że troll.