Trudna znajomość - Netkobiety.pl

Mam w pracy kolegę, starszego i żonatego. Ja aktualnie jestem singielką. Nasza znajomość była czysto koleżeńska, rozmowy zawsze inicjował on. Był miły, pomagał mi przy projektach, chociaż nigdy nie prosiłam go o pomoc. Podczas pracy nad jednym z projektów okazało się, że mamy wspólne zainteresowania i można powiedzieć, że wtedy bardziej zaczał się mną interesować. Zaczęliśmy rozmawiać także poza pracą, głównie była to wymiana wiadomości. W dalszym ciągu to on odzywał się pierwszy, najpierw rzadziej, potem właściwie codziennie. Nasze rozmowy były niewinne, dotyczyły zainteresowań, czasem sobie się zwierzaliśmy albo rozmawialiśmy o firmie. Sebastian nigdy nie wspominał o swojej żonie, jego wybranka jest bardzo zapracowana. Czasem skarżył się na to w pracy, ale ze mną nie chciał rozmawiać na ten temat. Raz spytałam się, czy jego żona wie o naszych rozmowach, bo mimo że były niewinne, to jednak ich intensywność trochę była zbyt nasilona. Odparł, że może mieć koleżanki i w rozmowie nie ma nic złego. Uwierzyłam mu, potrzebowałam przyjaciela, bo w ostatnim czasie rozluźniły się kontakty z moimi znajomymi (zapracowanie) i poczułam się samotna. Od początku ustaliliśmy, że jesteśmy tylko kolegami. Ale miesiące upływały, a w rozmowy zaczęły wkradać się podteksty. Komplementy, zapewnienia, że bardzo mnie lubi. Raz nawet napisał do mnie po pijaku, w nocy, będąc na zabawie ze swoją żoną, a następnego dnia przepraszał i nie odzywał się parę dni. Nie brałam tego na poważnie, bo on zawsze zasłaniał się żartem. Jego sygnały były bardzo sprzeczne. Dużo żartowaliśmy i myślałam, że jest po prostu dla mnie miły. W firmie zawsze dużo się do mnie uśmiechał, szukał kontaktu. Przyzwyczaiłam się do jego obecności w moim życiu. Myślałam, że zdobyłam przyjaciela.
Parę miesięcy temu do naszego działu przenieśli innego faceta, z którym znałam się już wcześniej i Sebastian zaczął zachowywać się, jakby był zazdrosny. Były dni, że mnie ignorował, wychodził z pokoju, gdy wchodził do niego ten drugi kolega, mówił przykre słowa, pełne docinek, że ten kolega mnie bajeruje i on nie chce przeszkadzać. Były także dni, gdy zachowywał się normalnie, ale teraz rozmawia ze mną głównie wtedy, gdy jesteśmy sami w pomieszczeniu. Urządza mi karuzelę emocjonalną, a ja ciągle się zastanawiam, co zrobiłam, że jest oschły. Raz zebrałam się na odwagę i spytałam go, o co mu chodzi, ale niczego się nie dowiedziałam. Plątał się w słowach, sam sobie przeczył, a na koniec zasugerował, że to ja czegoś od niego chcę, a przecież ustaliliśmy, że jesteśmy znajomymi. Próbowałam ochłodzić nasze relacje, żeby zrobiły się bardziej profesjonalne, ale on dalej do mnie pisze. Poza pracą się nie widujemy. Kiedy byliśmy na urlopie, nie odzywał się do mnie przez dwa tygodnie, a potem napisał z przeprosinami. Mam wrażenie, że nasze rozmowy nie są już takie, jak były kiedyś i że jestem dla niego tylko odskocznią od życia codziennego. Jestem pewna, że czasami mną manipuluje, żebym prosiła o jego uwagę, a jeśli nie zachowuję się tak, jakby on chciał, przestaje się do mnie odzywać i jest zimny. Ciągle się ze mną droczy, czasem aż za bardzo. Pisze do mnie, gdy jest lekko wstawiony, ale znowu są to rozmowy o niczym, żadnych sugestii czy podtekstów. Źle się czuję w pracy, mam wyrzuty sumienia i strasznie mnie to zasmuca, bo, jak wspomniałam wcześniej, zależy mi na tej przyjaźni, która chyba nigdy jednak nią nie była. Czy ja nadinterpretuję jego zachowanie, tak jak mi zasugerował? Czy on chce ze mną romansu? Powinnam urwać znajomość?