Nie potrafię okazywać złości - Netkobiety.pl

Terapia.
Niestety.

Mam tak samo jak Ty, bardzo mało emocji potrafię wywalić na zewnątrz, większość trzymam w sobie, te negatywne nawet bardziej niż te pozytywne.
To jest zaburzenie związane z autoagresją i przejawia się na różnych polach, ale normalnie ich nie widzisz, bo się na nich nie skupiasz.

Jest to do ogarnięcia, chociaż trudne niestety. Ale ja już wolę ciężką pracę nad sobą niż momenty, kiedy tak się na kogoś zdenerwuję, że nie śpię przez tydzień, ale nie potrafię nikomu o tym powiedzieć.

Staram się mniej przejmować rzeczami, na które nie mam wpływu, odcinać od ludzi, którzy mają zły wpływ na mnie i mówić o tym, kiedy coś mi nie pasuje. Póki co sprawdza mi się to bardzo w związku, nie mamy awantur, ale jak coś się dzieje to rozmawiamy i to pomaga. W poprzedniej relacji takich rozmów nie było, mnie coś irytowało, nie umiałam o tym powiedzieć, bo nie chciałam wywalać swojej złości na drugą osobę. Największy problem ciągle mam z moją mamą, bo to relacja z nią jest w głównej mierze przyczyną moich problemów, ale tutaj są rzeczy, których chyba nie uda mi się przeskoczyć. Podejmowalam próby rozmowy kilkukrotnie i za każdym razem było mi gorzej, więc dałam sobie spokój, staram się nie brać do siebie tego co mówi, skutek jest różny.

Staram się rozmawiać na bieżąco jak coś się dzieje. Albo na bieżąco rozwiązywać wszystkie takie nerwowe i stresujące sytuacje. Kiedyś łapałam w takich momentach doła, potrafiłam kilka dni nic nie jeść, tak miałam ściśnięty żołądek, nie mogłam spać, nie mogłam się na niczym skupić, teraz staram się z kimś o takich rzeczach rozmawiać. Czy to z partnerem czy to z koleżanką, bo to bardzo pomaga w takim wyrzuceniu z siebie tego, co jest akurat nie tak. No i dbam też o to, żeby regularnie jeść i odpowiednio dużo spać. Czasami robię też coś dla siebie, żeby się zrelaksować, unikam rzeczy, które mnie złoszczą lub irytują.
Wybrałam taką pracę, w której mam bardzo mało bezpośredniego kontaktu z klientem, żeby uniknąć stresowych sytuacji.

Mam stwierdzoną autoagresję i skłonności do podświadomego karania samej siebie jeżeli coś jest nie tak.

A widzisz, u mnie nigdy nie było i nie ma tego momentu wybuchu, kiedy emocje się nawarstwiają. U mnie zamiast wybuchu na innych pojawiają się myśli samobójcze. Dlatego teraz nie doprowadzam do aż takiej kumulacji emocji, żeby było źle.

Może to jest forma ucieczki, a może po prostu nie jesteśmy stworzone do pracy z ludźmi ja jeszcze bardzo ciężko znoszę zmiany takie narzucone przez innych typu zmiana biurka w pracy, przeniesienie do innego budynku itd, więc pracuję też nad tym.

No ale tak to terapia, tak jak mówiłam. Chociaż kilka spotkań, żeby terapeuta Cię naprowadził na to, na jakie rejony życia zwracać uwagę.

Ja nie umiem zrobić komuś sceny. Nie umiem się wydrzeć, więc nigdy się nie zastanawiałam nad tym czy byłabym odrzucona przez ludzi czy nie. Ogólnie inni mi mówią, że jestem mega spokojna i często wyglądam tak, jakby dużo rzeczy nie robiło na mnie żadnego wrażenia, a to nie prawda, po prostu u mnie te wrażenia nie wychodzą na zewnątrz. Przez to też w sumie jestem uznawana za osobę trudną, bo ktoś się właśnie wydrze i atmosfera jest oczyszczona, a ja tłumię wszystko w sobie i nie ma tego oczyszczającego momentu, plus unikam kłótni i wszystkie takie mocniejsze wymiany zdań chcę od razu kończyć. Ale w sumie z moimi bliższymi znajomymi jakoś wypracowaliśmy kontakt i nie mamy problemów. Nie odsunęli się ode mnie w żadnej ważnej sytuacji.

W tym watku jest trochę pomieszanie z poplataniem, wg mnie.
Bo - okazanie zlosci niekoniecznie jest równoznaczne z wywołaniem awantury czy jakimiś krzykami. Da się rowniez spokojnie wyrazić zlosc. Tylko - najpierw trzeba sobie uswiadomic ta emocję, wiedzieć, co ją wywolalo. Czyli - dlaczego w danej chwili jestem zla.
Natomiast wewnętrzne tłumienie (wszelkich emocji, nie tylko zlosci, ale i innych) jest niekorzystne, jak już tu zostało powiedziane.

O ile nie wrzeszczę na ludzi, to wyrażanie złości nie sprawia mi najmniejszego problemu. Spokojnie mówię co mi nie pasuje, ale w taki sposób, że inni nie mają wątpliwości, że nie żartuję. Jestem plagą hydraulików i budowlańców, bo wszystko sprawdzam dwadzieścia razy i jak widzę niedociągnięcia, to delikatnie, acz stanowczo, mówię, że nie zaplacę.

Nigdy nie mam wyrzutów sumienia, nawet jak mi się zdarzy na kogoś wydrzeć, bo mało mnie obchodzą uczucia innych ludzi, a interesuje mnie to, że ktoś w danym momencie nadepnął mi na odcisk.

Nie wiem skąd się bierze Twoja nieumiejetność asertywnego zachowania. Pewnie Twoi rodzice kontrolowali Cie bardzo i wpędzali w ciągłe poczucie winy. Chociaż, muszę przyznac, że moja mamusia i tatuś to robili w ciągu całego mojego dzieciństwa, bez jakichkolwiek efektów- nauczyłam się tylko egoizmu i olewactwa w stosunku do innych. No cóż, ludzie som różne.

Ale ja nie twierdze, że jestem wyłącznie asertywna. Jestem niezłą zołzą.

Nie idę w świat chcąc ranić innych, ale jak napotykam głupotę czy słabość, ciężko mi sie powstrzymać od dowalenia komuś takiemu. Brzydkie? No, tak.

To jest clue sprawy. Mam problem z tym spokojniejszym okazywaniem złości. Prędzej widzę siebie w takiej wersji jaką prezentuje Beyondblackie, tzn wrzeszczącą. Dlatego po fakcie mi głupio jeśli wybuchnę. Wiem, że mogłam inaczej. Co nie zmienia faktu, ze 99% razy nie robię zupełnie nic i wstydzę się najmniejszych objawów złości.

Co do książki to poszukam jej, dzięki Paslawek

Pisaliście o domu rodzinnym. Moja mama to typ wrzeszczący na każdego, sieje terror bo musi być jak ona chce. Potrafię jej się przeciwstawić, ale w dzieciństwie pewnie tego nie potrafiłam. Przemoc psychiczna była na porządku dziennym u nas. Właściwie nadal jest, ale nie mieszkamy razem to jakby zapomniałam jak to wyglada.

Nie zołzą tylko klientką specjalnej troski dla mnie to było zawsze pewne wyzwanie,frajda i urozmaicenie w codzienności
Moja wrodzona "łagodność" brak powagi  niebieskie oczki były skuteczne w negocjacjach
Z tym ranieniem innych i ich uczuciami warto dokładnie i świadomie poukładać to sobie  w głowie  o co w tym chodzi i weryfikować
co jakiś czas np tym że słowa nie bolą zwłaszcza jak egzekwuje się dane słowo umowę
Nie ma co bać się własnego cienia wtedy byle co nas nie ma obowiązku ranić złościć irytować drażnić itp.

Odnośnie tej spokojnosci najbardziej zabolało jak siostra powiedziała mi prosto w twarz, ze nie zalezalo mi na dziadku, bo nie przezywalam ze zmarl.
Przezywalam tylko ona tego nie widziala, bo nie widziala tego ze przestalam spac, ze mam napady kompulsywnego jedzenia i paniki na zmiane. Dla niej najwazniejeze bylo to ze bylam przy tym wszystkim hiper spokojna.
Ale wlasnie to tez kwestia tego o czym mowie czyli kierowania wszystkich uczuc do srodka zamiast na zewnatrz.

Też bym chciała tak umieć postawić na swoim. Emocje mi to utrudniają. Ostatnio np zajęło mi pół dnia odpisanie koleżance żeby do mnie nie przeklinała jak pisze wiadomość. Musiałam przeczytać w necie jak reagować na agresję bo nie wiem.  Łatwiej jest oczywiście na czatach/ przez SMS czy coś. W takiej samej sytuacji face to face nic nie robię i jestem jeszcze bardziej sfrustrowana.

Nauczenie się tego wszystkiego wymaga pewnej pracy i jest możliwe wiem o tym bo moja żona miała z tym pewne problemy .
Czytanie,myślenie ,pisanie jest OK ale ćwiczenie i działanie jest najskuteczniejsze .Terapia w grupie podobnych osób to może byłby spory krok do przodu

Beyondblackie przykre to z Twoimi rodzicami i PTSD chciałem tylko napisać że z podobnymi osobami jak Ty jakoś się dogaduje.

Zrób to .Do naruszania przestrzeni zostaniesz przygotowana.Mnie się bardzo podoba ten pomysł
Sztuki walki to nic innego jak kontrolowanie agresji,gniewu i złości w sposób naturalny .

Odświeżę temat.
Tłumienie w sobie emocji, to prosta droga do zawału serca.
Ja również mam z tym problem, ale radzę sobie z tym, wyjeżdżając do lasu nad ranem, gdy drwalskich pił jeszcze nie słychać.
Po prostu wykrzykuję swoją złość. Na innych, na moje błędy i ogólnie, na wszystko, co moim zdaniem, zaważyło na moim życiu.
Wracam, gdy się uspokoję, ukojony ciszą pustkowia.
I tak, raz na jakiś czas, powtarzam to. Pomaga!

Ja rzucam kuflami ceramicznymi. Jest ich zawsze sporo z defektem, gdy wychodzą z piecy.
Pomaga bardzo.

Robimy ceramikę, więc domowe zasoby są bezpieczne, a ja ''łubudu'' wyprawiam tylko produktom z defektem

Cyngli, zazdroszczę tej ceramiki, i tworzenia i rozwalania. Ja dziś nie poszłam na jogę bo nie mogłam, za to mam doła i wyobraziłam sobie ze biję po kolei wszystkie laski chodzące tam, bo są tak optymistycznie nastawione do zycia, ze mi niedobrze. W ten sposób sobie zawsze radziłam- wyobrażam sobie że sie jakoś wyżywam, potem mi przechodzi i wszystko jest ok. W rzeczywistości nigdy bym im nic złego nie zrobiła, ale kiedy jestem rozdrażniona jak teraz, to wszystko mnie wk... ,a szczególnie to co uduchowione i pozytywne. Naiwne.

Amethis masz rację co do sportu, problem w tym, ze własnie z niego muszę na razie zrezygnować, bo mam chroniczne bóle, których nikt nie potrafi jak na razie wyleczyć, bardzo możliwe ze spowodowane brakiem wyrażania emocji (a może jakaś zapomnianą kontuzją z młodości). Od miesiąca nie ćwiczę, a jestem trenerem więc i tak muszę tam być i źle to znoszę. Idę na dniach do osteopaty, bo zwykła fizjoterapia nie radzi sobie z moimi problemami.

Stan mój obecny określam jako zły, staram się nie wychodzić z domu, żeby nie zrobić sobie więcej wrogów. A na forum jestem tylko wtedy gdy mam doła, wiecie? Na forum jest tylko moja ciemna strona.

Kiedyś kiedy mniej  miałam świadomości siebie byłam owszem melancholijna i zdołowana, ale teraz wiem, gdzie się znajduję i zniknęło moje naturalna wiara w świat, nie wierzę w nic.
W innym wątku pisałam, ze jest to uzależnione od mojego stanu fizycznego, codzienny ból powoduje zwątpienie, nienawiść, bardzo zmienił mi się charakter, na o wiele gorsze. Na razie nie widzę nadziei na poprawę. A najgorsze ze teraz to piszę, dzięki czemu mi ulży i poczuję sie lepiej, a zaraz potem zaczną sie wyrzuty sumienia, ze sie tu żalę, a przecież mi nic nie jest.

Wczoraj na przystanku widziałam starszą kobietę, która patrzyła na wszystko z nienawiścią, taką żywą nienawiścią, miała rysy, na których widać wieloletnią niezgodę, frustrację i złość, przywitałam się w myślach ze sobą za x lat .

Nie wiem czy nie jestem czasem własnie wyeksploatowana, chociaż robię tylko to co lubię i co sprawia mi przyjemność; na polu zawodowym prowadzę działalność od ponad dekady, w wyuczonym zawodzie, który jest moją pasją , teraz otworzyłam drugą firmę o trochę innym profilu, ale jeszcze bardziej zbliżonym, do tego co lubię robić. Kiedyś biegałam, ale własnie zdrowie mnie zatrzymało, od kilku lat jestem trenerem crossfitu, przełamywanie siebie to mój chleb powszedni. Teraz idę na basen raz w tyg i raz na jogę, czuję sie jak emeryt albo pies na smyczy, mam dopiero 36 lat, a moje ciało mnie zatrzymuje, choc powinnam w tym wieku zapier... jak mały samochodzik.
Wszyscy mają mnie za wzór, pewnie dlatego, ze radzę sobie zawodowo, to społeczny znak, ze jest ok. Mam znajomego, ktory od lat ćpa jak szalony, rozwala życie swoim kobietom, a ma ich kilka, ale wszyscy uwazają go za super radzącego sobie z zyciem, bo ma dwa czy trzy biznesy, dacie wiarę? To jest jakiś absurd. Z zewnątrz tez wyglądam super, mam wszystko czego chcę, a jednak nikt nie ma pojęcia ze prawie codziennie płaczę chwilę po przebudzeniu.
A żeby nie było, jestem w najbardziej szczesliwym zwiazku jaki znam, od studiów jesteśmy nierozłączni, moj facet mnie wspiera i jest najukochańszym człowiekiem na swiecie.
I co, mam duzo , mam wszystko właściwie, ale nie moge pozbyć się przekonania ze tu nie pasuję i ze wszystko jest nie tak. Zajmuję sobie czas do śmierci jak to niektórzy mawiają.

To co piszesz o wyuczonej bezradności, to chyba to jesli chodzi o emocje. Moje wewętrzne dziecko potrafi płakac całymi dniami, ale nei zawsze chce mi się je uspokoić, po prostu trwam w nieszczęsciu, do którego przywykłam.

Ja tłumię emocje. Bo znam siebie.
Boję się wybuchu agresji z mojej strony.
Na zewnątrz wygląda to podobnie do problemu Autorki.
Z bliska, to super wulkan w Yellowstone.
Emocje należy uzewnętrzniać.
Dziwna rada od podobnego przypadku, ale innego pomysłu dla mnie nie widzę.
Sprawdzać skutków ujścia emocji, nie zamierzam jednak. Wolę wciąż tłumić.

ciało daje Ci znać i mądrość jego warto posłuchać

4 lata temu byłem w podobnym stanie i kierunku, praca dodatkowa praca, kolejne studia, alkohol dość sprytnie kasował efekty uboczne nie potrzebnego czucia siebie, a ja chciałem być sprawniejszy, konkretniejszy, działać działać działać

wiesz Ci co dziś gościa podziwiają, będą pierwszymi krytykującymi, nie ma się co porównywać, gość dewastuje własną psyche i ciało, żadna kasa mu potem nie wróci, jeszcze będzie biegać i za kasę próbować psychikę do stanu używalności wrócić, i za żadną kasę tego nie kupi
z przyjemnościami, to jest tak, jeśli np lubię czekoladę to nie jem jej cały czas, bo wyjdzie mi "bokiem"

jem inne smaki, żeby móc wracać z przyjemnością do ulubionego, w zasadzie już nie mam ulubionego, nakręcam się nowymi

wiesz to z społecznym znakiem to trochę zakrzywienie, "wszyscy" którzy wydają Ci się że Cię znają, a to nie są wszyscy

coś w deseń jak Excop pisze, ktoś ode mnie wymagał, jacyś Wszyscy abym był jak oni, spełniał ich standardy, w rozumieniu bycia facetem odgórnego narzucenia, masz być silny

a masz być silny, to wiele znaczeń ma

tyle że kompletnie nie wiedziałem że można inaczej, i ta pułapka cudowna schematu społecznego
nie chce bo jak spróbuje będzie boleć, a spróbowałbym ale nie wiem jak bo obok mało kto próbuje, a jeśli to często jest pacyfikowany, dopiero tym że jest inny

spokojnie idąc Cyngli sugestią
pisanie co się czuje, potem gdzie to czuję kontakt z ciałem

w moim przypadku 2 lata, życie zmieniło sens nie tylko o 180 stopni, bo po tym odwróceniu już kawał drogi przeszedłem, z Wew Dzieckiem także, teraz już ciągle razem

piszesz że dwa 3 razy w roku "zaglądasz w siebie" a co te mile opisuje?, bo ze kroki opisujesz w sensie postawienia a liczy się cały ruch od punktu A do B

nie ilość powtórzeń, a sens ich

te takie WOW

a z ciekawości, co Ci mówi płacz Wewnętrznego D , bo gdzieś tam przemknął, jeśli nie chcesz nie pisz

Amthis, wewnętrzne dziecko boi się, jest samo w ciemności, świat wygląda jak Gotham City, a przyszłość jest absolutnie czarna lub biała zależnie od wyborów dnia dzisiejszego (wiem, ze to nie prawda, wiem doskonale). Przeszłość jest za to bezbrzeżnie smutna. Potrafię je uspokoić jednym słowem, przytulic, powiedzieć, ze kocham, że ma u mnie zawsze spokojne miejsce i że razem damy radę. Nie zawsze to robię, czasem pozwalam mu sie wypłakać aż sie zmęczy. Czasem biorę tabletkę na uspokojenie i wracam do codziennych spraw.

Jako dziecko uciekałam w świat wyobraźni, odrealnienia, myślę, ze moja wyobraźnia jest dzięki temu dziś wybitnie rozwinięta. Bardzo łatwo przychodzi mi uzyskać stan śnienia na jawie, bo uciekam w niego ilekroć mogę w ciągu dnia. Wracam do rzeczywistości juz spokojna. Nie wiem ile to trwa, i nie dbam o to, bo dla mnie mijają tam setki lat. Mogę stać obok Ciebie, nawet reagować adekwatnie na to co mówisz, ale jestem tu tylko ciałem, działam na autopilocie, zresztą chyba to po oczach widać, ze mnie nie ma w takich chwilach "tutaj". Ale to abstrahując od tematu.

Pasławek, mnie określają jako "ostoję spokoju" i to osoby, które najczęściej powodują "mikrowylew" z nerwów. Łatwiej mi przenieść złość na kogo innego niż skonfrontować sie z tym, kto mi psuje humor. Boję się ze sie popłaczę albo nie bede mogła wypowiedzieć, że będę sie trzęsła i moje zdanie zostanie zlekceważone. Dlatego tłumię w sobie. Lekkie środki uspokajające dostałam juz w szkole średniej, to była bezcenna rada lekarska, która mi pomogła jak mało co do dziś.

Aha, mówicie ze sport pomaga, jasne ze pomaga , zmienił całe moje życie na sto razy lepsze, ale własnie ciało mi tego zabrania. Jestem sfrustrowana jak mało kiedy. To mi dawało mnóstwo wiary w siebie i energii, a ból odbiera siłę i wiarę (wiem, bo jak czasem przejdzie to jestem innym człowiekiem!)

Możesz mi wyjaśnić jak się uziemia? Chodzi o uważność?

Co do bólów somatycznych (żołądek, serce i głowa w moim przypadku) nijak się mają do bólu prawej nogi, na który cierpię od lat i który odbiera mi chęć do życia, a który obecnie kumuluje się w biodrze i uniemożliwia, np wykonanie przysiadu czy bieganie. Owszem ciało mówi żebym nie biegała, ale to dlatego ze mam krzywa nogę a nie że miałam trudne dzieciństwo.

Hahaha nie. Teraz powodem moich stanów z pogranicza depresji jest ból nogi i niemożność wyżycia się w sporcie, ale rozumiem co piszesz.

Między innymi dlatego, wolę negocjować, niż konfrontować.
Kiedyś, młodszej siostrze, kilka liści sprzedałem.Do tej pory nie mogę o tym zapomnieć. I nie zapomnę. Bo to moja siostra jest przede wszystkim.

to zależy z jakiego drzewa te liście były i jaka pora roku była ;P

właśnie słowo klucz możesz, możesz też nie wyrządzić, dla mnie agresja nie jest tożsama z przemocą, przemocą może być działanie powodowane np z nienawiści, nie będzie miało charakteru fizycznej ingerencji w dobro osobiste drugiej osoby

więc, ?

tu głównie, chodzi w moim przekonaniu, o zrozumienie i zaakceptowanie zarówno energii w sobie, jak i zrozumienie że nie dotykanie agresji, sprawia tym bardziej jej kumulowanie w ciele, ale i tez bezradność na ekspresje w postaci zachowań

często osoby po przemocy, unikają jak ognia tego, zwłaszcza gdy mają kilka przykładów z życia, gdzie wchodząc w to, narobiły bałaganu, to są dwie różne sprawy

agresja jako energia jest do życia potrzebna, i jest stopniowalna,

a co z przemocą wynikającą z bierności? można przemoc kierować wobec swojego ciała, np