Poczucie własnej wartości - najlepszy środek immunologiczny - Netkobiety.pl

Dobrze Ci z tym nowym sobą?

Nie bardzo wiem co miałabym wybaczać , świetnie to napisałeś i bardzo się z tym zgadzam.
Ważne, by żyć w zgodzie z samym sobą, ale też umieć czerpać siłę z tego, co staje na naszej drodze, ale wcześniej jeszcze potrafić to dostrzec. 
Jeśli zaś chodzi o ludzi, to od dawna twierdzę, że nie ilość, ale jakość ma znaczenie. Cóż z tego, że człowiek przebywa wśród tłumu, jeśli nie znajduje w nim nikogo, z kim rozumie się w pół słowa, a w razie potrzeby poda mu pomocną dłoń.

A jak jest z Twoim poczuciem własnej wartości - jest czy nadal się buduje?

Ja tu dostałam maxa od rodziców..może jakieś skutki uboczne są?
nad młodszymi już się trzęśli bardziej..

Nie dostałem tego daru od rodziców i przez wszystkie lata życie nie potrafiłem sobie sam go zbudować. Nie lubię siebie i mam to tak głęboko zakodowane, że nie potrafię sobie nawet wyobrazić, że może być inaczej. Ostatnio zacząłem myśleć o terapii behawioralno-poznawczej, bo psychodynamiczne już przerabiałem i niewiele mi dały. Pewnie jednak już taki będę żył do końca. Oby tylko nie za długo.
Z synem mam ostatnio coraz większy problem, bo jest w wieku, w którym stał się teflonowy na wszelkie argumenty. Boję się, że przesadzam z jego krytyką. Żona na pewno przesadza, bo ona go głównie krytykuje i poza tym nie rozmawia z nim w ogóle. Odkąd pamiętam. Ja staram się z nim rozmawiać na jakieś tematy. Nie twierdzę, że on nie zasługuje na krytykę, bo zasługuje, ale boję się tego, że będzie taki jak ja. Na szczęście nie ma moich genów.

Zastanawiam się jak to kiedyś będzie. Czy syn przy najbliższej okazji ucieknie z domu, bo będzie miał dość wiecznie niezadowolonej i upierdliwej matki, czy też jednak przełknie tą "żabę" i w imię zwykłego wygodnictwa (żona go we wszystkim wyręcza, bo oczywiście ona wszystko zrobi lepiej) będzie siedział przy "cycu" jak najdłużej ?

Żona nie przeżyje szoku. Nie ten typ. Jest zawsze mocno przekonana o tym, że to ona ma rację. I nie sądzę, żeby się to kiedykolwiek zmieniło. To u niej rodzinne.

Moja matka przeżyła dopiero jak się pierwszy raz posypałem i ona dowiedziała się jaki naprawdę jestem. Wcześniej żyła w błogiej nieświadomości i pewnym wyobrażeniu. Zresztą oboje z ojcem.

Te matki są najczęściej przeświadczone o swojej nieomylności/nieskazitelności. Moja tez musi postawić na swoim, nie ma pojęcia, ze prawie nigdy nie ma racji, ale każdy jej ustępuje, bo nie chce mu sie ciągle kruszyć kopii. Mama mojego faceta ma czwórkę dorosłych dzieci, z których żadne nie chce mieć z nią nawet sporadycznego kontaktu. Sama jest PRZEKONANA, że jest cudowną matką.

Do mojej mamy napisałam list może rok temu, ale nie wiem, czy kiedykolwiek go jej dam przeczytać. Rozmawiamy o wielu sprawach, kocham ją i trochę rozumiem, wiele wybaczyłam, ale nie brak między nami  tematów tabu.

Ja się staram zmieniać, dobrze ze mam kilka pasji, których mi nikt nie moze odebrać czy obrzydzić. Dzięki temu jakoś funkcjonuję i one dają mi dużo siły. Kilka osób mam mnie za wzór, nie mają pojęcia jak niskie jest u mnie poczucie własnej wartości.

Da się, Burzowy, jestem tego przykładem.Teraz jednak nie mam warunków na długie rozpisywanie się. Po południu lub wieczorem.

Z domu wyniosłam coś w rodzaju rozszczepionego obrazu własnej osoby, ponieważ były sprawy, w których byłam wiecznie krytykowana przez swoją rodzinę, a były też takie, w których ich obraz mnie i moich możliwości był zdecydowanie zbyt optymistyczny, a wychodząc z domu zderzałam się ze ścianą. Również zbyt pozytywne widzenie może szkodzić. Jednak dosyć wcześnie ustaliłam, jak to naprawdę jest i poukładałam sobie 'siebie' uczciwie. Nie było łatwo. Źle też na mnie wpłynęły takie zachowania, które można nazwać subtelnym zatruwaniem, sygnały, które ściągają człowieka w dół nie wiadomo kiedy i jak... często wysyłane nieświadomie...

Burzowy, zawsze pewność siebie jest nabyta, choć jasne, że najlepiej gdy nas w nią wyposażą pierwsze ważne i najważniejsze osoby w życiu. Częsty błąd ludzi polega na przekonaniu, że jak już coś przepracują, to nie będzie potknięć i kroków w tył. Będą i to nieraz, ale zawsze można wrócić na właściwe tory.

A tu mój obiecany post, zapisany w notatniku, który dopiero teraz mam możliwość zamieścić w wątku:

No... gruby temat w moim życiu. Rodzice oraz reszta otoczenia dali mi to poczucie wartości... i nie dali.
Z jednej strony byłam dzieckiem chwalonym za inteligencję, dobrą pamięć, słownictwo czy wiedzę (mnóstwo czytałam). Recytowałam różne wierszyki przed ciociami, lubiłam zabłysnąć np. na szkolnej akademii. Z drugiej - bardzo często słyszałam, że do czegoś się nie nadaję, że nie dam rady, że coś jest nie dla mnie. Ograniczano i hamowano moją aktywność. Ale dzięki temu dużo czytałam, miałam wiadomości, wiele przemyśleń, co wyróżniało mnie wśród innych dzieci. Byłam za to chwalona, ale i prześladowana.
Moja mama była bardzo nerwową, wybuchową osobą, stosowała przemoc fizyczną: za włosy i o stół na przykład, bo nie radziłam sobie z prasowaniem ; kiedyś wściekła rzuciła we mnie nożem, bo zapomniałam nad książką o bożym świecie i nie ugotowałam na czas ziemniaków. Do dziś mam bliznę obok łokcia. Dostawałam lanie albo krzyki za dwóje w szkole, a nietrudno zgadnąć, że tak "zachęcana" raczej nie odnosiłam się do obowiązków z zapałem.
To zaważyło na moim poczuciu własnej wartości. Byłam dzieckiem niepełnosprawnym, z dysfunkcjami. Dziś nauczyciele, pedagodzy i świadomi rodzice pochylają się nad takimi uczniami, za "moich" czasów bachor dostawał w d...ę za nieposłuszeństwo i niegrzeczność. Obrywało mi się za opieszałość w wykonywaniu poleceń (często ich po prostu niedosłyszałam, albo nie potrafiłam wykonać). Jeszcze w studium pomaturalnym usłyszałam od nauczycielki (!): "Ale z pani niedorajda!". Rówieśnicy w podstawówce mocno dali mi popalić, zwłaszcza chłopaki. Doszły potem problemy, o których już na forum wspominałam.
Na szczęście spotykałam też ludzi, którzy we mnie wierzyli, cenili moje zalety i przekonali, że je mam. Mnie samej też zależało, żeby zbudować sobie normalne życie i normalną samoocenę. Bardzo dużo nad sobą pracowałam.
Paradoksalnie jestem ogromnie z siebie dumna, że miałam i mam tę siłę, która pozwoliła mi walczyć o siebie i nadal pozwala. Że zbieram pozytywne sygnały na swój temat, że nie traktuję życia jako pasma udręk, lecz źródło radości (jasne, że nie tylko, ale jednak...) Aczkolwiek stare schematy wciąż jeszcze dają o sobie znać, wyłażą na wierzch choćby w postaci corocznego przedświątecznego poirytowania, gdy "trzeba" sprzątać, gotować, wykazywać się jako pani domu. Na powrót staję się tą nastolatką, która oberwała nożem za głupie kartofle...
Sorry, to może zbyt osobiste, ale jakoś tak we mnie wezbrało...
Bardzo mi ten stary schemat nabruździł w małżeństwie, gdzie z byle powodu czułam się krytykowana i atakowana (te ataki paniki, gdy mąż stawał w progu, a ja miałam nieumyte naczynia!), co nie zmienia faktu, że i mąż miał swoje za uszami, swoje deficyty w samoocenie.
W dorosłym już życiu pamiętam swoje zaskoczenie, że można egzekwować wymagania i granice bez złości i wrzasku. Gdy mój syn nie zrobi czegoś w domu, nie urządzam mu scen, tylko w inny sposób daję odczuć konsekwencje. Np. tym, że zamiast obiadu jemy kanapki, a naczynia pozostawione w zlewie, nawarstwiają się, dopóki ich nie umyje - a ja ani myślę się denerwować
No, ale trochę odbiegłam...
Poczucie wartości to coś, co sobie w dużej mierze nadrobiłam, ale wciąż mam jeszcze niemało do roboty
Myślę, że nie sposób podbudować się bez wsparcia z zewnątrz, ale zauważmy, zauważcie, jak wiele osób nie potrafi i nie chce z możliwości korzystać. Może im stu ludzi mówić, co w nich dobrego, a one wciąż swoje ; nie otwierają się na pozytywne zwrotne informacje, nie wierzą w nie, z uporem maniaka trzymają się swoich utartych przekonań.

Pasławek, bo nie o to chodzi, by zamienić się w pomnik ze spiżu

Jedyną pewną rzeczą w życiu jest zmiana - że tak banałem polecę, ale mnóstwu ludzi wygodniej jest się jednak nie zmieniać, a jedynie narzekać.

Moje poczucie własnej wartości bardzo podbudowywał ojciec, matka - wręcz przeciwnie, powtarzała że jestem jej życiowym błędem. Dlatego teraz czasami czuję się rozdarta Mam momenty, kiedy jestem bardzo pewna siebie, ale w ciężkich chwilach czasami słyszę w głowie głos mojej mamy. Pozostaje praca nad sobą i próba okiełznania irracjonalnych emocji.

Na pewno dużo pewności siebie dodał mi związek z obecnym partnerem.

Uśmiecham się, Gary, bo wychowywanie mojego syna w sposób dosłowny tak często wyglądało. On ganiał a ja szłam za nim krok w krok, gotowa złapać, gdyby coś mu zagrażało lub np. miał wybiec na ulicę. Teściowa dostawała zawału, a ja jakoś tak "wyczuwałam" syna i nie zawiodło mnie to: nigdy na ulicę nie wybiegł, miał przykazane zatrzymać się i poczekać na mamę, co też robił. Za rękę Młody od maleńkiego nie lubił chodzić, nie zmuszałam więc go. Jedynie na czas przechodzenia przez ulicę zawarłam z nim "umowę" (dosłownie tak to nazwałam), że trzymamy się za ręce. Na placu zabaw wspinał się gdzie się dało, a ja tylko asekurowałam
A dziś mu mówię: spróbuj, sam się przekonaj, czy ci to odpowiada, czy dasz radę, unikam tekstów w rodzaju: "to nie dla ciebie, daj sobie spokój".

Kult twardziela do mnie nie przemawia, bo ludzie nagminnie mylą siłę z brakiem wrażliwości. Moim zdaniem prawdziwa siła nie boi się słabości, miękkości, łez.
Lucyfer, mnie jako dziecko chorujące próbowano chronić, ale czułam się tym upokorzona, a nie mialam odwagi się przeciwstawić.
Nawet na studia poszłam nie z rzeczywistej potrzeby, a po to, by coś udowodnić mojemu niezyjącemu ojcu i sobie (rodzice uważali, że to niepotrzebne zawracanie głowy, że zaoczne to ciężkie wyzwanie, ja znowu bez studiów czułam się kimś gorszym) Okazało się to niewystarczającą motywacją, by je skończyć, przerwałam pod "byle" pretekstem i nie mam ochoty wracać, bo to strasznie drętwy kierunek był. Ale dawałam radę i "udowodniłam", że kozie spod ogona nie wypadłam.

Mi wystarczyło ściąć po 9 latach długie pióra, żeby nagle ruszyła cała machina wazeliny, że "jak to dobrze wyglądam" itd.
Nic mnie bardziej nie zmotywowało do ponownego zapuszczania

Dla mnie ma... Zapewne sama znasz osoby, których poczucie własnej wartości jest uzależnione od czynnika zewnętrznego, niż wewnętrznego.

Wystarczy żyć dbając przede wszystkim o siebie, wtedy cała reszta dzieje się naturalnie

Mam na myśli rozwój zainteresowań, pasji i codzienną nad nimi pracę. Lepiej zaabsorbować głowę takimi działaniami aniżeli rozmyślaniem nad swoją egzystencją.