Ślub w wieku 18-19 lat - Netkobiety.pl

Zdaję sobie z tego sprawę, chociaż na ogół jestem osobą dość stałą (np od 6 roku życia wiem na jakie pójdę studia i nic się w tym kierunku nie zmieniło)
Owszem, też się boję nawet zwykłego mieszkania z chłopakiem bez ślubu bo wiadomo, to zupełnie co innego niż do tej pory, ale... Nie widzę innego wyjścia

Uważam podobnie jak Nirwanka .Twoja matka jest chora i tu nie będzie przesady w tym toksyczna problemu w sobie nie widzi leczyć się nie chce.Lepiej jej może nie być i samo jej nie przejdzie.
Krzywdzi Ciebie od dziecka teraz zrobiła sobie z Ciebie niewolnice i służącą najprawdopodobniej uważa że jest super matką i jej metody też ,to nieprawda.
Stosuje przemoc więc sama się boi i karmi twoim strachem jej poczucie wartości zależy od strachu jest chore jak sumienie i emocje .
Prawdopodobnie już wcześniej chorowała żyła z alkoholikiem to przez lata jej charakter nie zrobił się lepszy .
Wpływ takiej matki to już sama widzisz po sobie jaki jest i był
Nie wstydź się zwracać o pomoc i dzwonić podczas awantur na policje ona nie ma prawa tak Ciebie traktować to co robi to przestępstwo.Pewnie się obrazi na Ciebie ale to naprawdę jej problem nie jesteś jej matką i opiekunką za darmochę ona ma obowiązek Ciebie utrzymywać.
Sprawiasz wrażenie dojrzałej nad wiek dziewczyny samodzielność i niezależność to dobry kierunek w życiu.
Pozostanie jednak z toksyczną matką pod jednym dachem na dłuższą metę to nic dobrego wyprowadzka i ograniczenie z nią kontaktu to też dobry pomysł wasze relacje są chore nie zmienisz matki jak ona sama nie widzi co robi.
Nie żyj jednak tylko pracą i nauką dbaj o siebie pomyśl o terapii ponieważ różne problemy poczucia braku lęki jak nie zdiagnozowane i nie ruszone z czasem mogą się nasilić i doprowadzić do nerwicy oraz do tego że nieświadomie zaczniesz powielać zachowania matki na szczęście nie zawsze tak jest ale terapia pomoże Ci zyskać wartość w swoich oczach .Wygląda trochę na to że małżeństwo to ucieczka dla Ciebie to niepokojące - ewakuacja od matki ok ale przed sobą nie uciekniesz.
Ślub małżeństwo i wspólne zamieszkanie to wyzwanie i ogromna zmiana wiele oczekiwań i emocji to wszystko nie jest sielanka ale z drugiej strony też nie ma co demonizować tego takie życie - nie zapominaj o swoich potrzebach i rozwoju .
Ja trzymam kciuki i pozdrawiam.

Może coś niejasno wyjaśniłam.. Kochamy się i oboje mamy pewność, że chcemy razem spędzić resztę życia. Tą decyzję jedynie przyspiesza sytuacja w domu...

Jestem sceptyczna co do tej: pewności.
Dajmy się ponieść wyobraźni:
- nagle jesteś osobą z typowej, normalnej rodziny i nie masz żadnych problemów, pozostają jedynie Twoje potrzeby. Co chciałabyś osiągnąć ?
- sytuacja w domu może przyspieszyć też inne rozwiązania, niekoniecznie małżeństwo,
- Ty to nie Ty-córka i nie Ty-żona, Ty to TY - gdzie w tych wszystkich problemach i trudnościach jesteś TY ?

Szczerze? Jeśli jesteś wierząca, to tym bardziej zastanów się nad ślubem, bo rozwodów raczej nie uznajesz, prawda? I tak jak już ktoś napisał, KK zabrania seksu przedmałżeńskiego, a nie mieszkania razem. Gdyby tak było, trzeba by się spowiadać ze współlokatorów. Też nie uważam, żeby ślub jako forma ucieczki przed matką był dobrym rozwiązaniem. I nie mówię tego ze względu na Twój wiek, bo sama poznałam męża, kiedy miałam 19 lat (fakt, że ślub był kilka lat później). Po prostu ślub powinien być motywowany czym innym, miłością, szczerą chęcią wstąpienia w związek małżeński. Poza tym nie uważam, żeby ucieczka była rozwiązaniem problemy. Musisz uwolnić się od matki także psychicznie, stawić jej czoła, a nie uciekać. Zacznij od poznania swoich praw i wyegzekwowania ich. Bo zdaje się, że nawet nie wiesz, że Twoja matka nie ma prawa robić tego, co robi, i mam wobec Ciebie prawne obowiązki. Jej obowiązkiem jest utrzymywanie Ciebie, dopóki się uczysz. Jeśli się uchyla, nakaże jej to sąd. Najpierw rozwiąż swoje problemy, a dopiero potem zakładaj rodzinę, bo inaczej wniesiesz te wszystkie problemy ze sobą do nowej rodziny.

według mnie to nie jest czas na ślub, może zacznij od wyprowadzki

Dobrze Ci ktoś napisał

Nie należy traktować małżeństwa jako rozwiązywanie problemów rodzinnych - zapamiętaj to sobie raz a dobrze
Tak samo jak nie naprawia się problemów natury psychicznej u chirurga plastycznego itp.

Ja rozumiem, że Ty nastolatka wypchana po brzegi hormonami już poznałaś swoją wielką i jedyną miłość życia oraz, że nie potrafisz wytrzymać bez tego ślubu ale naprawdę zwolnij trochę bo jak się za bardzo rozpędzisz to potem może być nieciekawie...

Twoim największym błędem jest to, że Ty wszystko ze sobą mieszasz, łączysz swój własny ślub z problemami w domu, tak się nie robi.

Zresztą popatrz na statystyki, za kilka lat w polskich miastach będzie się rozwodzić co drugie małżeństwo
No ale jeżeli Ty uważasz, że w wieku 19 lat (!) już wiesz z kim dokładnie chcesz spędzić resztę swojego życia (około 6-7 bitych dekad?) no to w takim razie nic już więcej nie ma do dodania

Jeśli tak podchodzisz do sprawy, to niestety jesteś współwinna swojej sytuacji. Taka jest prawda. Jeśli "co ludzie powiedzą" jest ważniejsze od Twojego życia, to niestety trudno mi spojrzeć na Ciebie inaczej jak na dość płytką osobę. Jeśli wolisz nie wzywać policji, kiedy matka uniemożliwia Ci realizację obowiązku szkolnego, to znaczy, że niezbyt zależy Ci na edukacji. Wiele ofiar przemocy pozostaje biernych i niestety w ten sposób przykłada rękę do tejże przemocy i pomaga swoim własnym katom. Twoja matka doskonale wie, że jesteś słaba i nic nie zrobisz, dlatego na tak dużo sobie pozwala. I tak, Twoja lojalność jest głupia, bo niszczy życie Twoje i jej. Gdybyś coś zrobiła, być może jakiś organ zmusiłby Twoją matkę do leczenia.

Powinnaś się pozbyć tej mentalności ofiary, zanim założysz rodzinę, bo niestety istnieje spora szansa, że przekażesz ją swoim dzieciom, które nauczone takiej postawy też się będą dawały różnym ludziom wykorzystywać. Osoby z przemocowych rodzin często latami chodzą na terapię, zanim zdecydują się założyć rodzinę, właśnie po to, żeby nie powielać złych wzorców.

I tak, też mam ciocię, która uciekła z domu w młodym wieku w małżeństwo. I też niby jej się udało, bo mąż w przeciwieństwie do ojczyma jej nie bił. Co najwyżej się kłócili i się nie lubili. Jej to nawet nie przeszkadzało, bo przecież nawet nie wiedziała, że może być inaczej. To co najwyżej inni, którzy w małżeństwach zaznali więcej miłości, jej współczuli. Człowiek potrafi sądzić tylko według siebie. A poza tym ona uciekała z tego domu pod koniec lat 60., wtedy nie było innych opcji. Teraz mamy XXI wiek. Ty masz o wiele więcej możliwości, mogłabyś się wyprowadzić, wynająć jakiś pokój, dostać alimenty od matki (swoją drogą, to co z ojcem? Jeśli żyje, od niego też należą Ci się alimenty, a jak umarł, to należy Ci się renta). Mogłabyś zdobyć wykształcenie, iść na studia, zdobyć pracę. I tak, wyjść za mąż też.

Jeśli wyjdziesz za mąż teraz, to zapewne zaraz pojawią się dzieci, skończysz co najwyżej jakąś śmieszną szkołę zaocznie i nigdy nie dostaniesz w tej Twojej małej miejscowości pracy. Będziesz całe życie na łasce męża, tak jak byłaś na łasce matki. Ani przez jeden dzień w życiu nie będziesz samodzielna.

I jeszcze jedno: wiesz, czemu tylu ludzi nalega dziś na mieszkanie ze sobą przed ślubem? Bo dzięki temu związki rozpadają się, zanim dojdzie do zawarcia małżeństwa. Wiele osób bardzo się kochało na etapie randek kilka razy w tygodniu. A po kilku tygodniach mieszkania razem zaczynali się żreć, bo okazywało się, że jednak nie lubią się na tyle, żeby nie działać sobie na nerwy, kiedy przebywają ze sobą po jednym dachem 24 h na dobę.

Zgadzam się ze wszystkimi wypowiedziami powyżej, szczególnie tymi ostatnimi, bo są jakby podsumowaniem. Małżeństwo Cię nie wybawi z toksycznej relacji z matką, sama musisz to zrobić, by potem móc świadomie budować związek. Z tym swoim chłopakiem też dobrze nie znacie, widujecie się rzadko ale wiadomo, że wiek ma swoje prawa i możesz myśleć że to ten na zawsze. Pierwsze co powinnaś zrobić to nie wychodzić za mąż, tylko wyprowadzić od matki, dostać na studia zaoczne i znaleźć pracę. Ja rozumiem wiarę... ale dla samej możliwości uprawiania seksu "na legalu" nie należy brać ślubu. Mało Ci problemów? Skoro jesteś tak wierząca to i pewnie zabezpieczenia odpadają? Chyba że to wybiórcza wiara. Więc co? Zaraz ślub dziecko w wieku 20 lat i znów wpadniesz w pułapkę uzależnienia od kogoś. Porzuć romantyczny obraz miłości, małżeństwa i skup się na tym by stanąć na nogi.

Jak Państwo zauważyli, Autorka podjęła decyzję.
Nie chce rozwiązywać problemów z matką, tylko ucieka w małżeństwo z miłości. Zatem woli mniejsze zło i nikt z nas raczej nie wybije jej z głowy tego pomysłu.

Autorka pyta:

Nie kwalifikuję się do udzielania odpowiedzi, ale to zrobię

1. Do podjęcia decyzji skłoniło mnie to, że byliśmy ze sobą już za długo ( 6 lat), wydawało mi się, że to miłość jaka się nikomu nigdy nie zdarzyła. Że nikt tak się nie kocha jak my, ble, ble, ble. Poniekąd moje/nasze powody były podobne do Twoich. Miłość, staż i nadzieja, że to będzie na zawsze.

2. Takie jakie były dotychczas. Małżeństwo nie różni się niczym od związku z tą samą osobą. Akt ślubu to nie jest czarodziejska różdżka, która nagle wszystko zmienia. Ja byłam w lepszej od Ciebie sytuacji, bo już mieszkałam z moim chłopakiem zanim podjęliśmy decyzję o ślubie. Zatem nic się nie zmieniło, słońce nadal świeciło a w poniedziałek trzeba było iść do pracy

3. Obydwoje pracowaliśmy, więc nie mieliśmy problemów.

Autorko, i teraz znajdź różnicę. Ja wychodziłam za mąż w wieku 24 lat. Byłam niezależna finansowo, przed ślubem mieszkałam z chłopakiem, a decyzja wydawała się być prawidłowa.
Ty, mimo zapewniania nas o Waszej miłości, wydajesz się być niepewna, bo pytasz innych o powody, do tego nie znasz go w sensie codziennym, nie wiesz jak będzie się Wam razem mieszkało, ponadto będziesz uzależniona finansowo do męża - czyli niewiele się zmieni Twoja sytuacja materialna.

Bardzo fajny post faktycznie na to nie wpadłem

Autorko, porozmawiaj ze swoim chłopakiem aby dogadał się ze swoimi rodzicami byś mogła się do niego wprowadzić na jakiś okres.
Jakbyś się zachowywała normalnie i co miesiąc dokładała się do domowego budżetu to raczej nie powinno być problemu (pod warunkiem, że jego rodzice też są w miarę normalni ale z tego co napisałaś w 1wszym poście to na to by wskazywało)

I wtedy byś na pewno odpoczęła od toksycznej matki.
Do tego byś miała jakiś tam prowizoryczny obraz wspólnego zamieszkania ze swoim mężczyzną i na pewno miałabyś więcej argumentów aby zawrzeć ten ślub (albo i nie) a nie tylko ,,wielka miłość, kochamy się" itp.

Współczuję ci takiej toksycznej matki To straszne że osoba która powinna cię wspierać i dawać ci poczucie bezpieczeństwa zionie niestety tylko jadem Jesteś pełnoletnia i nie musisz się tłumaczyć gdzie i z kim wychodzisz zwłaszcza że twoja matka jest osobą niezrównoważoną psychicznie Myślę że małżeństwo to dobry pomysł ale pod warunkiem że jesteś pewna swoich uczuć a nie robisz tego tylko ze względu na swoją sytuacje w domu Jeżeli się kochacie i macie przy tym wsparcie ojca to myślę że wszystko się wam uda Matki nie radziłabym wtajemniczać w wasze plany bo jest gotowa zniszczyć wszystko co was łączy Życzę powodzenia