Człowiek nigdy nie powinien pracować tyle, aby nie mieć czasu na życie - Netkobiety.pl

Wychodzę z założenia, że życie mnie do niczego nie zmusza jeżeli czuję, że przydałoby się więcej kasy, szukam możliwości awansu, zmiany pracy, żeby kasy było więcej.
Nie wyobrażam sobie pracować po 10-12 h codziennie tylko dla pieniędzy.
Jak już kilkukrotnie mówiłam, pracuję w korpo i nie robię nadgodzin. Chyba, że potrzebuje odebrać sobie wolne godziny innego dnia, ale to rzadkość. Praca ma moją pełną uwagę przez 8h, ale potem wychodzę i czyszczę mózg. Nie pozwalam na to, żeby wszystko w pracy było na mojej głowie i zależne ode mnie. Biorę tyle obowiązków, żeby mieć zapiernicz przez 8h, nic nie zawalić, w miarę nie zostawiać nic na kolejny dzień.

Widzę ludzi dookoła, którzy cisną nadgodziny codziennie. Ale nie widzę w tym żadnego celu poza brakiem życia prywatnego. Ja wolę iść na rower albo poczytać książkę.

Praca to praca,czyli sposób na zarabianie pieniędzy na życie, które zaczyna się po pracy.
To jest jedna z różnic międzypokoleniowych, która dostrzegam między sobą i moimi rówieśnikami a pokoleniem moich rodziców, którzy otaczają pracę etosem, czyniąc z niej dobro, któremu należy oddać część siebie.
Nie widzę powodu, dla którego miałabym pracować więcej niż muszę do tego, żeby spokojnie sobie żyć. Do pracy też podchodzę na zasadzie „jak nie ta, to inna”. Poza tym jest tyle innych możliwości spędzania czasu poza pracą, że nic, co można kupić, nie jest warte tego, żeby z nich rezygnować.

"Ubóstwiam" słowo <powinno się> z wszelkimi jego odmianami. Dzięki niemu człowiek jest pozbawiany możliwości dokonywania wyboru, skutecznie też wbija ono w poczucie winy. Gdyby wszyscy postępowali zgodnie z owym <powinno się> mielibyśmy społeczeństwo, którego podstawową cechą byłaby zzewnątrzsterowność. Całe szczęście, że możemy dokonywać wyborów.

Tort, zwany życiem, to 100%. Gdybyśmy nawet stanęli na głowach, nie spowodujemy rozciągnięcia czasu, doba ma i będzie miała 24 godziny.

Czy utrzymałam równowagę między pracą a "życiem"? A kto miałby zdefiniować na czym ona polega? [Pytanie retoryczne.]
Przez wiele lat na pracę przeznaczałam znacznie więcej czasu niż na cokolwiek innego. Nigdy jednak nie twierdziłam, że pracuję za dużo. Pracowałam tyle, ile uważałam za słuszne/potrzebne/istotne (nie wiązało się to ze znacznie zwiększonymi finansami, bo praca nie była często powiązana z płacą), mimo że były osoby (nie z najbliższej rodziny), które patrzyły na mnie albo z podziwem ("jak Ty tak możesz pracować?"), albo krytycznie ("jak Ty tak możesz zaniedbywać rodzinę?"). I... .

Żyję. Moi bliscy także. Nikt z nas nie uważa czasu, gdy pracowałam baaaaaaaaaardzo dużo za zły, niekorzystny. Niczego też nie musiałam i nie muszę naprawiać.

Kasa właśnie nie, bo nadgodziny odbieramy, ale czasowo. Na płatne muszą być specjalne zgody i prośba od przełożonego i jest to wykorzystywane faktycznie w wyjątkowych momentach. Przez rok poproszono mnie o to tylko raz.

Natomiast ludzie chcą do tego stopnia czuć się potrzebni, że dają się wykorzystywać. Robią tyle, co powinny robić trzy osoby, bo są przekonani, że jak nie oni to nikt inny tego nie zrobi. Na rękę to pracodawcy bo ma zrobione, a płaci za jeden etat. Ja w takich momentach mówię team leaderowi, że nie wyrabiamy i potrzeba dodatkowej osoby, a nie harujemy w 2 osoby odwalając robotę za 5 osób.

Ale to jest kwestia właśnie jakiegoś przekonania, że beze mnie wszystko runie, jestem niezastąpiona, najlepsze itd.
Co ciekawe, wcale to nie prowadzi do szybszych awansów i podwyżek, bo nikt tego nie docenia.

Od kilku lat pracuję absolutne minimum, nie biorę nigdy nadgodzin, czy pracy do domu, we wakacje odpoczywam minimum miesiąc, a wolne weekendy to dla mnie rzecz święta. Mogę sobie jednak na to pozwolić, bo niczego już nie potrzebuję.

No niestety nic nie jest za darmo. Ja miałam też taki okres, gdy pracowałam do świtu. Ze dwa lata wyjęte z życiorysu, parę lat później powtórka. Na dłuższą metę tak się jednak nie da, to się odbija na zdrowiu.

Pracuję dla przyjemności. Z domu. Jak podoba mi się zlecenie biorę. Jak nie, to grzecznie odmawiam. Podoba mi się to, że nie muszę być uwiązana do biurka od 9 do 17. Jak mam ochotę to wychodzę z pasem o 11 i włóczymy się 2 godziny. Albo robię sobie drzemkę w środku dnia. Dbam też żeby maż za bardzo się nie przemęczał. Staram się, żeby po pracy już niczym nie musiał się zajmować. Kranem cieknącym czy rachunkiem za prąd.

Myślę, że zachowuję równowagę. Na szczęście mój mąż też. Owszem, aby żyć trzeba mieć, ale... właśnie ALE. Trzeba mieć dokładnie to wszystko co mamy?
Duży dom, luksusowo urządzony, dobre auto, firmowe drogie ciuchy, wczasy zagraniczne 2 razy do roku itp itd ? Przyznaję, ze mogliśmy mieć więcej, tym samym mogliśmy się zaharowywać. Mąż mógł brać fuchy po pracy, a ja szukać dodatkowej pracy.
Tylko czy wtenczas moja rodzina byłaby taka zgrana jak jest? Czy miałabym tak dobry kontakt z nastoletnią córką? Nie jestem przekonana. Z tego powodu, ze miałabym mniej czasu na relaks, na budowanie więzi i umacnianie wzajemnej relacji.
Wychodzę z założenia, że wszystko ma swoją cenę, ale tylko relacje międzyludzkie są bezcenne.

Kolejne dwa mądre cytaty. Utożsamiam się z nimi.
Moja praca pozwala mi zarobić tyle, by przeżyć. Jednocześnie czyniąc mnie szczęśliwym człowiekiem, bo mam czas dla siebie, rodziny i przyjaciół.
Czyni mnie wolnym, bo nie mam zobowiązań kredytowych, nie czuję się zniewolona niczym. Mam co jeść, w co się ubrać i raz do roku za co wyjechać w Tatry. Najważniejsze chyba, że mam z kim wyjechać .

O! To też racja.
Słyszałam o osobie, która harowała jak dzika, by każdemu dziecku wybudować dom, by niczego nikomu nie brakowało. Ta osoba nie dożyła emerytury a czekała na nią bardzo mocno. Chciała na emeryturze zacząć spędzać czas z rodziną... nie zdążyła. Nie czekajmy na jutro, na przyszły rok, na emeryturę... żyjmy tu i teraz, bo nie znamy dnia ani godziny. A nasze rodziny co będą pamiętać? Ojca, który wychodził o 5-tej rano, a wracał o 22-giej?  Ojca który nie jeździł z dziećmi na urlopy, bo nie miał czasu, a gdy czasem jechał to na weekend z laptopem i telefonem służbowym?

Generalnie myślę, że w naszej kulturze pracy to naprawdę nie możemy narzekać. Prawdziwa skrajność to dopiero w Azji się zauważalna - np. w Japonii zjawisko znane jako Karōshi

Podstawą, jak na każdym innym polu życia jest balans. Kiedy człowiek zostaje pochłonięty przez jedną stronę, to prędzej czy później dramatycznie się to odbija.

Postrasz go że wykituje. Ja swojemu mówię, że nie mam za miaru być wdową przed 40-stką, także ma o siebie dbać...

Jeśli sama mam wypowiedzieć się w temacie, to swoją pierwszą pracę, a byłam tuż po szkole, traktowałam jak hobby - bardzo lubiłam to co robię, spełniałam się w tym jeszcze bardziej, ale jeśli chodzi o zarobki, to niestety nie można powiedzieć, aby były wprost proporcjonalne do zaangażowania. W kolejnej nie musząc się specjalnie wysilać zarabiałam naprawdę dobrze, a przy tym zwyczajnie lubiłam przychodzić do firmy ze względu na ludzi, z którymi pracowałam. Jakieś firmowe spotkania towarzyskie, grille, szkolenia - to nigdy nie było za karę, bo stanowiliśmy naprawdę świetny zespół i lubiliśmy ze sobą przebywać.

Potem zmieniłam zawód, spełniałam się, kręciło mnie co robię, dawałam z siebie dużo, bardzo szybko awansowałam, ale za tym poszła też spora odpowiedzialność oraz konieczność pozostawania dyspozycyjną. Telefony odbierałam także późno i w dni wolne od pracy - to było męczące i w całości ostatecznie okazało się niewarte ani pieniędzy, które zarabiałam, ani stanowiska, bo gdzieś po drodze niestety dotarło do mnie, że cierpi na tym moja rodzina i życie osobiste. Kiedy doszły do tego inne problemy, w tym zdrowotne, co wydaje się niemal nieuniknione, jeśli się nie odpoczywa, musiałam wyznaczyć sobie priorytety i postawiłam na siebie i bliskich. Nigdy tej decyzji nie żałowałam, ciesząc się, że w porę się opamiętałam, bo stawka była zbyt duża.

Sama nie wiem co mną w tamtym czasie kierowało, bo przecież celem nie były pieniądze. Chyba po prostu nabrałam wiatru w żagle i chciałam wykorzystać swoje pięć minut.
Dziś mnie to już nie rusza. Swoje przeżyłam, nabrałam doświadczenia, ale i dystansu. Obecnie jest mi dobrze, jak jest, praca nie przesłania mi innych wartości. Zresztą narzekać nie mogę, mam za to czas na to co jest ważne - dla rodziny, dla siebie, na pasję, na sport.

Niestety mój mąż jest z tych, którzy swojej pracy szczerze nie znoszą, ale zaszedł już tak daleko, że głupotą byłoby z niej rezygnować. Zresztą dla niego praca zawsze była tylko przykrym obowiązkiem, dzięki któremu miało się inne możliwości. Tu zawsze się między sobą różniliśmy.

Edit:
Owszem, Miłychamie, praca jest częścią życia i żeby mieć za co żyć, trzeba pracować, jeśli jednak człowiek miałby tylko pracować, zawsze klepiąc biedę i bez poczucia satysfakcji, to brzmi to jak wegetacja. Cieszy zatem, że i świadomość, i możliwości się zmieniają.

Mam wysokie ambicje w tym zakresie i bywam niezadowolony gdy nie udaje się osiągnąć wcześniejszych założeń, a założenia były ambitne jeszcze w czasach przed maturą:) to byłaby jedna z przyczyn dużej ilości pracy, ale oprócz tego też zainteresowanie różnymi dziedzinami. Zachowanie równowagi można określić jako trudne jeśli godzina powrotu do domu jest taka, że latem jest prawie ciemno:)

Hahaha...

A myślisz, że nie straszę go taką perspektywą? On mi na to odpowiada, że przynajmniej będę bogatą wdową, a nasz piesek będzie codziennie jeść łososia

A tak na poważnie, kiedyś też tak pracowałam (chociaż w sektorze uniwerysteckim) i po kilku latach nie wiedziałam jak się nazywam. Lubiłam swoją pracę, miałam ambicję, ale stres i brak odpoczynku mnie zżerał, już nie wspominając o polityce wewnętrznej. Wypaliłam się. Negatywne cechy mojego charakteru się potroiły. Byłam sama do siebie nie do zniesienia. Od kiedy poszlam "na swoje", odżyłam Ciągle robię to co kocham, ale bez szefa zipiącego mi nad karkiem i bez presji robienia wszystkiego na 150%. Polecam

Nigdy praca zawodowa nie będzie dla mnie ważniejsza niż życie prywatne. Amen.

Gdy nagle dopadnie cię ochota do pracy......spocznij i zanuć te święte słowa.

https://www.youtube.com/watch?v=X5vWo0gDhiA

Gdy robota cię dopadnie
Twoja wolność gdzieś przepadnie
A o wolność przecież walczył przodek twój
Nigdy tego by nie robił
Gdyby widział w co cię wrobił
Gdyby widział tę harówę i ten znój

O karoshi sam się prosi
Ten co zbytnio kocha grosik
I pod groźnym okiem szefa spędza czas
Życie przecież nie jest po to
By uwijać się z robotą
Ona zawsze znajdzie nas

Kto się ceni ten się leni
Co dzień byczy się za trzech
To nie prawda że w człowieku
Robotnicza płynie krew

Chorowali na robotę
Jeden sierpem drugi młotem
Majstrowali przez pół wieku no i co?!
Wciąż dobrobyt budowali
Ciągle normy przekraczali
Ale łajba szła na dno

Owszem ważna jest sałata
Ale marna to zapłata
Za te wszystkie bóle w krzyżu oraz garb
Szanuj spokój szanuj zdrowie
Jedno z drugim po połowie
To największy życia skarb

Kto się ceni ten się leni
Co dzień byczy się za trzech
To nie prawda że w człowieku
Robotnicza płynie krew

Kto się ceni ten się leni
Co dzień byczy się za trzech
To nie prawda że w człowieku
Robotnicza płynie krew

Nie myśl chłopie że z roboty
W banku biorą się banknoty
Bo nie długo zamiast forsy ujrzysz piach
Dziś robota nie jest w cenie
Dzisiaj liczy się myślenie
To najlepszy w życiu fach

Odkryj w sobie nową cnotę
Uczulenie na robotę
Bo nie dobrze gdy nad grzbietem wisi bat
Życie to nie wściekła polka
Ani młócka ani orka
Słuchaj pilnie dobrych rad

Przed oczyma milion razy
Przelatują mi obrazy
Jakby fajnie bez roboty mogło być
Czasem w duchu o tym marzę
Ale póki co na razie
Mogę tylko o tym śnić

Kto się ceni ten się leni
Co dzień byczy się za trzech
To nie prawda że w człowieku
Robotnicza płynie krew

Musisz nim jakoś wstrząsnąć, dla jego dobra. Niestety nie wiem jak, ale trzeba mu pomóc, bo to się naprawdę może źle skończyć

Mam Przyjaciela, który rok temu stracił pracę po prawie 20 latach na wysokim stanowisku. Nie pracuje, bo nie musi, może już żyć z odsetek i korzysta z życia (rower, motor ścigacz, dom, natura, teleskop i oczywiście życie rodzinne). Teraz go trochę zaczyna turbić, bo mu zaczyna brakować tej intensywności wyzwań i wysiłku intelektualnego. Kiedy jednak robi bilans plusów i minusów, odpuszcza oferty pracy. Do grobu tej kasy przecież nie zabierze, więc po co się szarpać??

Właśnie sobie ostatnio o tym rozmyślałam, bo wprawdzie nie pracuję na etacie, ale w wyniku zmian życiowej sytuacji muszę spinać pośladki mocniej by stopa życiowa nie spadła latoroślom i mi osobiście- zauważyłam, że nie mam siły iść na zakupy i pomyślałam, że jest żle..więc trzeba się przeorganizować.