Opinia o relacji, kobiecie. jak na to patrzą kobiety? - Netkobiety.pl

Dzięki za odpowiedź!
Trochę wyjaśniając. To z mojej perspektywy ona do połowy maja nie wykazywała żadnych negatywnych opinii. Było normalnie aż za dobrze. W wielu rzeczach się zgadzamy. Polityka, patrzenie na życie, dzieci, mamy zbieżne doświadczenia rodzinne itp. Myślałem, że dobrze ją rozumiem. Nie mieliśmy się nawet o co pokłócić. Analizowałem nawet, krótkie nagrania wideo z naszego wyjazdu. Ona wykazywała masę takich podświadomych pozytywnych zachowań (np. łapała mnie za spodnie i za rękę, aby być blisko, spojrzenia, uśmiech).
Ta jej reakcja z mojej perspektywy przyszła w zderzeniu z tym stresowym wyjazdem. Z rozmowy z psychologiem zasugerowano mi, że to może być reakcja - ona prosi o atencje i woła pomocy.
Jak się poznawaliśmy ja byłem bardzo otwarty i to pokazywałem, łapałem ją za ręcę kiedy nimi strasznie wierciła ze stresu i nieśmiałości. Mówiłem, spokojnie, życzliwie, pewnie. I ona się otworzyła na mnie. Bardzo szybko i intensywnie doszło do pocałunków i takich romantycznych wzniosłości. W obliczu tego kryzysu ja też starałem się zachować zimną krew chociaż wewnętnrzie dawno mnie tak nic nie poruszyło. Spokojnie, otwarcie z nią próbowałem rozmawiać. Budować w niej pewność siebie, uspokajać. Ale wskazałem też, że nie wiem gdzie ta relacja pójdzie, że sam też mam jakieś wątpliwości, bo się dobrze jeszcze nie poznaliśmy. Ale chcę spróbować, bo dowiedziałem sie, ze to nie jest mi obojętna osoba, nawet jak nie czuję motylków na razie. I, że ją bardzo podziwiam i szanuje, za wytrwałość w tym co robi zawodowo (o tym poniżej). Delikatnie próbowałem się z nią zderzyć emocjonalnie bo ona nie potrafiła mi wyjaśnić czego właściwie chce, a nawet jak coś mówi to brzmi to niepewnie a sygnały niewymawiane są niespójne. Stąd też list, i kilka moich nieopisanych tu delikatnych działań.
Z rozmów wynikło, że ona ma wątpliwości, bo chyba nie wpasowuje się w jej idealny obraz faceta. Jakby się rozczarowała. Na pytanie co to znaczy, powiedziała mi kilka rzeczy, ale trochę przez domysły moje bo nie było to wprost. Wykazałem się kilka razy niespokojną postawą, trochę chaotyczną i pamietam, jak wyglądała na przerażoną. Ostatnio mi z firmą nie idzie za dobrze i jest ukryty stres. Zapominałem jakiś słów, elokwencją nie pałałem w pewnym okresie. No myśli mi latały w głowie. Sam mam odsunięte emocje bo jestem introwertykiem i reaguje po przemysleniu tego co się stało. No i np. na wyjeździe byłem pogryziony przez robaki na całym ciele i trochę świrowałem. To taki moment odprężenia i wychodzą wtedy te wszystkie dziwne zachowania. Powiedziała, ze ma wizję, że jestem nieogarnięty. No i wiem, że ja tu dałem ciała bo jej opowiedziałem kiedyś tak w celu poprawy humorum, moje przygody jak zgubiłem to i tamto. Na lotnisku nie miałem torebki na kosmetyki, a opowiadałem jak dużo podróżuje (bo to prawda). Ona była zdziwiona, jakby widziała, że zapomniałem - a ja to z doświadczenia z podrózy bagatelizuje (bo to dla mnie rzadki problem). Trochę jej to wyjaśniałem - słuchaj to są opowieści, to były dawne rzeczy. Czy ja coś zapomniałem jak z Tobą byłem? No nie.
Z innych rzeczy to powiedziała mi, że jest zawiedzona bo nie mam magistra (jestem inżynierem, i poszedłem na studia dalej, wszystko poszlo ale nie napisałem pracy) wyjaśniłem jej dlaczego, i że to dla mnie nadal ważne, ale nie mogę robić 100 rzeczy na raz bo nic nie kończę i muszę się skupić na jednej. Ona za to robi doktorat... Do tego jeszcze mówiła, że w moim mieszkaniu nie czuje się dobrze, no i ja jej zawtórowałem, że ma racje, bo ja też wolałbym inne i trochę są tam nerwowe kolory. POwiedziała, ze jestesmy z innego świata, ktorego ona nie rozumie, bo ja mam instagramowe konto i że jestem jakims celebrytą (a tak naprawdę mam kilkudziesiciu znajomych i raz na tydzien cos tam dodam). Ją to stresuje. Zdrugiej strony ostatnio mówiła, że jest wiernym fanem i robie ładne zdjęcia. Btw. na wyjeździe zrobiłęm jej wiele pięknych zdjęć. Raz obejrzała tą galerie (mam powiadomownia) potem nie, chociaz ostatnio powiedziała, że ją sciagneła na dysk.

W międzyczasie zrobiłem kontrowersyjny ruch i napisałem do jej przyjaciółki, której nie znam. Zapytalęm się czy ona wie co sie z nią dzieje? Generalnie napisała, ze nie i że będą się widzieć za kilka dni. Że jest w zaskoczona, bo ostatnio jej sie chwaliła jak fajnie na wyjeździe było. Żadnego złego słowa o mnie nie słyszała. One się spokały (wiem, potem z tej ostatniej rozmowy). "Moja była" się popłakała, bo nie może liczyć na tą przyjaciółkę bo ona ma inne zycie juz (rodzina, dzieci) i nie rozumie juz jej. Była samotna w tym. Dlatego powiedziałem, jej ze moze o ile chce ze mna pogadac, a moze sproboje z psychologiem. Ja ją rozumiem, bo tez nie mam z kim pogadac. Nie ze wszytkim moze do mnie udeżyc, bo ja jestem zaangażowany, ale niech wie, ze jak potrzebuje to ja jestem. Tylko do niej należy czy chce się do mnie zwrócić z czymś.

Takie były tłumaczenia. Nie odniosła się nigdy do pytania czy cos do mnie czuje lub czuła, czy jej zależało? Na pytanie o emocje ostatnio jak z nią byłem mówiła, że czuje "czułość". Pytałem sie czy to znaczy, że to współczucie? Ona, że nie, że to "czułość". Mówiła, że są rzeczy, które we mnie lubi. To jakie mam gusta, to jaki mam styl podróżowania, zdrowe i rozsądne odżywianie itp. Jej to pasuje.  Ale, nie ma wzniosłości. A na pytanie czy w poprzednich związkach miała... Nie chciała rozmawiac, ale nie zanegowała.

No i ostatni weekend. Zderzyliśmy się, bo ja chciałem jej dać ten dystans ale musiałem sprawdzić jakie ma intencje, więc tam jakieś próby pocałunków i przytulania. Po czym ona o tym koleżeństwie. No i wymusiłem w niej w rozmowie te odpowiedzi. Kiedy się to zaczęło, dlaczego pojechała ze mną? Powiedziała, że to sie zaczeło przed wyjazdem. TE wąpliwości. Że chyba sobie nie ułożyła w głowie po poprzednim chłopaku, czego potrzebuje i oczekuje. I zarzekała się, że to co mi teraz powie nie miało na to wpływu, bo to się zadziało 2 dni wcześniej. On się po 6 msc do niej odezwał i emocjonalnie przepraszał, że nie chciał, że jemu zależy. Ona powiedziała, że się z nim spotkała i była wkurzona, że jak on śmie. Jest rozemocjonowany itp. Nie brnąłem w to dalej. Powiedziałem, że widzę, że a) ma dużo na głowie w związku z pracą b) rzeczy, które teraz mi powiedziała i jest naprawdę w chaosie. Ja nie będę jej teraz przeszkadzał (wcześniej dawałem podprogowe sygnały, że halo jestem tu i czekam, ale nie jawnie). Musi się ułożyć.

No i skończyło się na razie tak, jak opisałem. Znowu byliśmy u niej, przytulanie, itp. Ale byl większy dystans.
Dopowiem tylko, ze jedna z ostatnich wiadomości brzmi tak "ciesze sie, ze spędziłam z Toba kawałeczek życia i zalezy mi na Tobie jako człowieku i nie chciałabym tracic kontaktu". Napisałem, żę to zależy od niej. Było jeszcze kilka wiadomości, teraz cisza.

Odnośnie pracy ona pracuje w firmie na codzień. Dodatkowo pracuje na uczelni. Robi odpowiedzialne rzeczy. Musi pomagać na bieżąco i dlatego ma mało czasu dla siebie. Teraz ma okres "zaliczeń" i oddawania produktów. Wiec ma z tego dużo stresu a ona się bardzo pochyla nad ludzmi. Też jest introwertykiem, sam z doświadczenia wiem, ze jak mam na glowie 100 rzeczy to mam mętlik w głowie. Normalnie paruje czacha. Nie chce jej za bardzo usprawiedliwiać ale to nie jest jakaś głupia siksa z dużą ilością wolnego czasu.

Ja staram się ułożyć. Zapomnieć. Nie zamierzam się dobijać przynajmniej na razie. Ma chaos to niech go ogarnie. Chociaż bardzo mnie boli. Najgorsze, ze o ile w ciagu dnia jakos próbuje to stłąmsić, to się budzę o 4 rano i pierwsza myśl jakby wyciągnięta ze snu to co mogę zrobić, czy walczyć. Działanie, działanie.

Nie wiem czy ona wróci do byłego, czy nie tego nie wiem. Co wiem, to tyle, ze ja w stosunku do niego prezentuje w niej jakieś ogarnięcie, zaufanie i stabilność. NIe chcę wchodzić w friendzone, chociaż mi zależy na niej jako na człowieku tak jak ona napisała. Często powtarzała, że jestem/byłem dla niej bardzo dobry. A ja po prostu jestem elastyczny, nie chciałem nigdy przesłodzić tego i nie wydaje mi sie, żebym to robił. Wiecie, zmywałem po sobie naczynia, pomagałem jej tam jakiś pierdołach, ale tak aby móc z nią potem celebrować przyjemności. Zależało mi ja jej seksualności, byłem w stanie długo się poświęcić. dało to efekty. Ja oczekuje partnerstwa, daje to co moge w miarę swoich potrzeb i możliwości. Chciałbym aby druga osoba to doceniła i było miło. Ale bez oblewania miodem. Kurde normalnie szczere podejście do drugiej osoby.

Tylko to było w grudzien-styczeń. Poznaliśmy się w lutym. Teraz jest czerwiec.

Najlepsze, ze przed 1h napisała. Pochwalić sie ze ogarnęła temat akademicki. Zapytala sie jak moje zdrowie.

Nie wiem troche jak zareagować.

Moim zdaniem kobieta po bliższym poznaniu Ciebie doszła do wniosku , że to jednak "nie to", a że jest dobrze wychowana, powiedziała Ci to w delikatny sposób.
Super seks na początku znajomości i przyjazny jej stosunek wobec Ciebie teraz nic tu nie zmienia. Ona może Ciebie lubić jako człowieka, ale do tworzenia związku może być to dla niej (i chyba dla większości) niewystarczające.
Ona zapewne ma swoje powody dlaczego uważa tak a nie inaczej. Ty możesz się nie zgadzać z jej opinią na swój temat, możesz starać się jej udowodnić, że nie jesteś taki "nieogarnięty", jak ona uważa, ale musisz się liczyć z tym, że ona decyzji nie zmieni.
To, że ona wpisuje się w Twój ideał kobiety, nie znaczy, że ona podobnie myśli o Tobie.

Właśnie takich opinii szukam, co Wy patrząc jako kobiety widzicie?

Z jednej strony tak to wygląda. Ja tego seksu nie podnoszę ponad wszystko. Mówię tylko, że tam było coś więcej z mojej perspektywy niż surowe bzykanie. Były inne miłe rzeczy.
Z drugiej strony zachowuje się niekonsekwentnie.

Ja to rozumiem, wiem, że może to tak zostać. Pytanie czy z jej zachowania wynika, ze tak zostanie czy może gdzieś może gidześ tam chcę to sprawdzić?

No to mi powiedziała. Ja po prostu napisałem, że w innych warunkach bym to pewnie szybko zamknął. O tyle tutaj jest trudniej. Ona nie jest ideałem, ale ma dużo tego czego ja oczekuje.

Mam też takie przeświadczenie, że może ona nie chce mnie zranić (sic! chociaz już to zrobiła) i jest taka niekonsekwentna, słaba. Bo sama postępuje jak ten jej były. Gdzie nagle zamyka się na kogoś, jednocześnie nie może mnie olać bo jednak nie ma na mnie lewara. Tylko jej przeświadczenie w głowie o tym, że nie pasujemy? I nie chce być jak on, że kogoś zostawia w podły sposób. Ma konflikt wewnętrzny. Dlatego łatwiej jej jak ja się zgodzę z tym. A jak się nie zgodzę? To będziemy tak w tym tkwić? Gdzie jest ta granica? Niby jest dystans. A piszę do mnie. Póki co życzliwie przyjacielsko... Mówi co u niej. Ale pyta się jak moje plany.

Powinienem się oddalić dla jej dobra? A może sprawdzić jak się to rozwinie. Ale chłodno i z dystansem? Żeby nie zwariować.

W pewnych chwilach myślę sobie, że może powinienem ją jednak przycisnąć i potraktować, trochę jak on. Nagle się odciąć, aby zobaczyła do czego doprowadziła. To, że nie jest poważna i w taki sposób rani ludzi, gdy sama jest zraniona. W jakim toksycznym kryzysie sama tkwi. I napisać jej potem o tym za jakiś czas, chłodno, po cichu. Bo jak nie ja to potem bedzie ktoś inny, gdzie ona będzie tak iracjonalnie sie zachowywać. O ile ona ma taką intencję i jest to świadome.

a też kiedyś zaufałem pewnej kobiecie.Wtedy dał bym sobie za nią rękę uciąć... I wiesz co?

I bym teraz, ku*wa, nie miał ręki. ”
— Chłopaki nie płaczą

A tak na poważnie, wystarczy że zaczął się odzywać - ona zrobiła szybko "porządki w swoim życiu" na przyjęcie kogoś na kim jej zależy... i sorry Ty byłeś czymś do kosza... taki los plasterków.
P.S.
Jak pasuje Ci rola pocieszyciela i będziesz miał nerwy do tego to jeszcze ją trochę po pukasz... jak obecny nr 1 w jej życiu kopnie ją w tyłek.

Dzięki za opinię! Roxxan, john.doe80.
Dla obojga, dla siebie. Roxxan tylko widzisz, ty się zaczęłaś dystansować. Ona z dnia na dzień. Do tego ja jasno postawiłem sprawę, oferuję dystans ale jestem zaangażowany. Nie mówię o koleżeństwie, mogę przez jakiś czas nie przeszkadzać, jakoś jej pomóc, ale nie docelowo. Ona to powinna wiedzieć, bo kilka razy to pokazałem i powiedziałem.
Ja mam niestety lub stety z ludzmi, że albo się zaangażuje i będzie się to utrzymywać albo się odcinam, tak bardzo mocno. Miałem tak z moimi dobrymi kiedysiejszymi przyjacółmi (głównie faceci), moją poprzednią byłą z którą byłem ponad 5 lat, inne miłości itp. Nie ma ich w moim życiu, może czasem przez przypadek się zobaczymy, powiem cześć i koniec.
Więc potrzebuję dla siebie ustalić, czy chwilę dać na wstrzymanie, czy wypalić to z raz i porządnie z mojego życia... Jestem skrajny i konsekwentny. Wiem, że tego się trochę bała.

rihnoceros, u mnie sytuacja jest na tyle niezręcznie trudna, że z moim ex mieszkamy przysłowiowy rzut beretem od siebie. Więc chodzimy tymi samymi ścieżkami, oboje mamy psy itd. Co innego gdyby mieszkał choć trochę dalej... a ja nie lubię sytuacji, że udaję że nie widzę. Zresztą on mi nic złego nie zrobił bym miała go obsesyjnie unikać.
Mówisz, że zaczęłam się dystansować, a Twoja kobieta tak z dnia na dzień... ale... ja miałam z nim romans/zaczęliśmy być ze sobą pod koniec wakacji ubiegłego roku... ja też dość szybko to skończyłam ale to się wciąż ciągnie... tzn nie romans, tylko te "powroty".
Więc jak chcesz się tak bujać w nieskończoność i sprawdzać, czy może teraz.. to proszę bardzo ale chyba szkoda czasu.

EDIT: Najgorsze jest w tym wszystkim to, że ja go lubię jako kumpla i chętnie wybrałabym się z nim na rower czy spacer ale wiem, że jemu chodzi o coś więcej. Więc albo mogę być egoistką i go zwodzić... albo... unikać. Ogólnie mam wrażenie, że chyba wszyscy oceniamy kogoś przez swój pryzmat - jeżeli ja mogłabym się z nim kumplować to dlaczego on nie? Z drugiej strony on pewnie myśli... skoro po czasie ze mną rozmawia, jest miła, potrafimy razem śmiać itd. to pewnie ma jeszcze do mnie uczucia i jak się postaram to i ona zrozumie, że jej też zależy. Takie błędne koło.
To jest jedna opcja takiego zachowania kobiet, inna taka, że ma kogoś na oku … zresztą, te dwie opcje siebie nie wykluczają, skoro kobieta sprowadza kogoś do friendzone to znaczy, że ma/szuka innego. Takie niby dawanie sobie czasu na przemyślenie, czy czekanie na odpowiednią chwilę/moment to pic na wodę. Jeśli się wraca to z braku laku i z egoistycznych pobudek podbudowania ego.

EDIT2: Nawet John po takim czasie tel ex zinterpretował jako: "jak się postarasz, będziemy znów razem". A to tak nie działa...

John litości, to post z dzisiaj

Kogo Ty chcesz oszukać? Chyba sam siebie.

Czyli podobnie jak u mnie, fajny jesteś ale nie na związek. Przerzucanie się argumentami kto komu bardziej nie odpowiada i kto kończy czy znów zaczyna nie ma sensu.

Widać, że jesteś poukładanym, dobrym gościem.
Po co bawisz się w terapeutę? Nie masz swojego życia? Związków się tak nie buduje, Ty za bardzo zacząłeś pomagać tej dziewczynie.
Może być tak, że ona potrzebuje terapeuty (nie Ciebie!, nie, nie jesteś terapeutą i nie zbawisz jakiejś laski), potrzebuje odpocząć, wybawić się po poprzednim związku.
Zostaw ją w spokoju. Jeżeli ona nie chce nic z Tobą to zostaw ten kontakt z nią, nie oferuj żadnej pomocy, utnij wszystko.
Inaczej właśnie - staniesz się wycieraczką dla niej i plastrem. Ona, jak każdy z nas, musi przeżyć rozstanie i musi swoje w życiu przeżyć. Nie jest na to gotowa.
Nie wchodź na przyszłość w relacje, gdzie kobieta jest zaraz po zakończonym związku - unikniesz sytuacji jaką masz teraz. Straciłeś swój czas i energię, masz jeszcze rozterki.
Na skargi, że nie masz magisterki czy coś tam - powinieneś się zamaszyście odwrócić i unieść dumą, a nie jak kapeć tłumaczyć. Ty facet jesteś, nie możesz być miękki.

"Nie chce jej za bardzo usprawiedliwiać ale to nie jest jakaś głupia siksa z dużą ilością wolnego czasu." - Okay. Ma pracę i ma pewne zalety i wady, jak każda kobieta. Coś się tak na nią uparł? Ona raczej Cię nie chce i mogą być miliony powodów... Chcesz się bawić w detektywa? Posłuchaj rad Johna, dobrze pisze.

Poszukaj kobiety, która jest gotowa na związek i gotowa przyjąć to, co chcesz jej dać.

Moje drogie, moi drodzy. Odświeżam. Chciałbym na kanwie tego wątku prosić Was o opinię.
W momencie opisywanego w nim kryzysu poszedłem do psychologa, aby móc na chłodno przejrzeć się w lustrze specjalisty. Wiedziałem, że (te rozstanie) to było coś ważnego, bo uruchomiło dużo emocji i myśli. Co z tego wynikło będzie na koniec...

Ogólnie minęło już ponad 2 msc. Od ostatnich wpisów w tym wątku zdarzyło się, że ona kilka razy do mnie napisała. W kolejnych dniach po ostatnim spotkaniu pytała się o różne rzeczy, gratulowała zawodów itp. Ja odpowiadałem po jakimś czasie ale w neutralnym tonie. Podziękowałem za zainteresowanie.
Potem była kilkutygodniowa cisza. Tak się złożyło, że wcześniej zaplanowałem sobie udział w zawodach w jej rodzinnym mieście, w którym nigdy wcześniej nie byłem. Zrobiłem tam kilka zdjęć na swojego Instagrama m.in. miejsc, które ona mi wysyłała jak się jeszcze spotykaliśmy. Zrobiłem to dlatego, że mam powiedzmy artystyczny profil i to nawet jakbym jej nie znał, takie zdjecia bym chciał zrobić i wrzucić na profil.
Ona jak widać mój profil oglądała bo odezwała się, z lekkim przekąsem, że takie bardzo inspirujące jest to miasto, i z odezwą, że musiałem zrobić ładniejsze zdjęcia niż ona. Ja tak jak wcześniej po jakimś czasie odpowiedziałem jej neutralnie ale uprzejmie, że mnie takie rzeczy inspirują szczególnie jak się widzi cos po raz pierwszy, a opinia o moich zdjęciach jest subiektywna i nie trzeba się porównywać. Wiadomość odczytała, nie odpisała. Nastąpiła kilkutygodniowa cisza.

< Kilka dni po naszym rozstaniu postanowiłem, że oddam jej ostatnią rzecz, którą mam. Po prostu pojechałem do miejsca gdzie pracuje (bywa) i poprosiłem w recepcji aby jak będzie pobierać/odbierać klucz przekazali jej tą rzecz. >

Niecałe dwa tygodnie temu okazało się, że dopiero przekazano jej tą rzecz. No i… znowu napisała do mnie.
Myślała, że będziemy w kontakcie ale jej odczucia są takie, że ja na zaczepki odpowiadam niechętnie i stwierdziła, że chciałbym chyba mieć spokój wiec ona nie chciała się narzucać. Ale gdybym chciał to abym wyprowadził ją z błędu. Na koniec napisała, że cieszy się, że mnie poznała, dziękuję za spędzony czas i jeżeli nie chcę to nie muszę odpisywać.
Ja odpisałem jej następnego dnia, że miło, że empatycznie podchodzi do drugiej osoby, ale powinna uwzględnić swoje potrzeby w tym zakresie. Ja nie bardzo rozumiem jakie wnioski wyciąga z tej konwersacji, ale ja na jej wiadomości w jakiś sposób odpisałem ale ona dalej nie ciągnęła zainicjowanej rozmowy (jakakolwiek by nie była). Trochę za szybko rezygnuje jak tak chce rozmawiać. Odczytała to online i akurat był ranek napisałem jej miłego dnia bo sam się spieszyłem. Ona napisała jakieś jedno nieistotne zdanie i od tej pory cisza. Jedynie kilka dni temu z okazji dużego sukcesu w kolejnych zawodach polubiła moje zdjęcie na FB (co się tylko raz zdarzyło w czasie naszej znajomości).

I teraz do sedna. Ja się ocuciłem z tej relacji. Ale w toku moich przemyśleń i sesji z psycho wyszło, że to rozstanie było odtworzeniem archetypu odrzucenia, które doświadczyłem w dzieciństwie kilka razy (stąd tak mocno to poczułem). Takie gdzie rodzic/mentor pozostawia Cię bez wyjaśnień (gdzie ta kobieta ma dużo cech mojej matki). Za młodu jak widać odcisnęło to piętno na moim charakterze. Stąd mam odsunięte w czasie emocje, silną potrzebę niezależności i bywam surowy. Przez to, że nie było wyjaśnień zamykałem się, rozpracowywałem, podnosiłem i żyłem dalej.  Ale już nie współpracowałem z tymi, którzy to spowodowali. Jak już to tylko na moich zasadach. (Do dziś z rodzicami mamy tematy tabu). Nawet jak mialem chęć kontaktu, to nie inicjowałem, to musiało być z drugiej strony. No i tak mam do dziś.

Wiele znajomosci tak „wyschło”. Przyjacielskich, koleżeńskich… i z miłościami mojego życia.

I teraz proszę Was o ocenę tego jak postępowałem z tą kobietą po rozstaniu. Potrzebuje jakiejś kalibracji, bo już nie wiem czy ja za bardzo nie jestem stanowczy a ktoś po drugiej stronie może delikatnie daje coś do zrozumienia? Nawet jeżeli to nie jest chęć powrotu (bo tak uważam).

Mój osąd jest taki - wydaje mi się, że to trochę z jej strony sondowane. A ostatnie zdarzenie to z odebraną rzeczą to wyzwoliło u niej reakcję na zasadzie - o kurde definitywnie odciął się (bo pozbył się ostaniej rzeczy) to napiszę i sprawdzę jak zareaguje. Jednocześnie mając jakieś wyrzuty sumienia podziękuję (przeproszę), jakby nie chciał kontaktu.

I może to co i jak odpisywałem jest jak najbardziej poprawną reakcją wg. Was?
Czy może uważacie, że jestem jednak zbyt skrajny i zabijam kontakty takim podejściem?
Tzn. Uważam, że jak czegoś chce to musi się postarać, w innym wypadku to zwykła zabawa, do niczego nie prowadząca.

Tak, próbuję zrozumieć czy nie postępuje z ludźmi w sposób wyuczony, który może nie być racjonalny. Nie umiem chyba tworzyć relacji z ludźmi z połowicznym zaangażowaniem.

No ja w zasadzie nie kontaktuje się ale też nie widzę wielkiego problemu w tym aby odpisać na jakąś wiadomość, która nie jest w jakiś sposób angażująca lub jest jakimś komentarzem. Ale nie ma w tym też jakiegoś wielkiego zaangażowania z mojej strony, bo i w dzisiejszej sytuacji nie ma o tym mowy.

Właśnie próbuję to sam zrozumieć i dlatego te pytania. Ta znajomość naświetliła mi wielowymiarowy problem dot. ogólnie moich relacji z ludzmi. Z jednej strony moje podejście było nastawione na jakąś intymną relację kobieta - mężczyzna, w której jest także przyjaźń i partnerstwo. Ale tego drugiego jakby zabrakło. Przyjmując, że ona miała od początku za relację przejściową, brakowało tam szczerości od początku. Trudno w tej sytuacji mówić o jakiejkolwiek akceptacji dla friendzone.
Z drugiej strony brakuje w moim życiu ludzi, bo jak napisałem zazwyczaj jest tak, że albo jesteś na 100% albo giniesz. Przykładowo mialem przyjaciela, któremu pomogłem kilka razy na życiowych zakrętach (m.in. pożyczyłem mu sporo kasy). On nie był w stanie się mi odwdzięczyć, a przez długi czas pieniędzy nie zwracał. Ja nie naciskałem ale się też nie kontaktowałem. Kontakt się urwał. Chyba doszło do tego, że on się wstydził do mnie odezwać. A ja zamilkłem. I tak jest do dziś.
Podobnie tutaj. Może ma wyrzuty sumienia dot. tego jak z nami wyszło - tzn. zrobiła mi nadzieje a miało być tylko odskocznią. Wstydzi się zainicjować mocniejszy kontakt. A może i ma jakąś przyjacielską potrzebę kontaktu ale jak to określił psycholog "zamrażam kontakty".

Ostatecznie nie pozwolę sobie na żerowaniu na mnie i grę w jakieś orbiterki i inne słabości. Stąd opisałem tak obszernie ostatnie zdarzenia bo może to zwykłe metody na starą jak świat grę pozorów.

Dzięki za tą odpowiedź!

Chyba w sedno A gdybyś mogła w takim razie się odnieść do tego :
Czy uważasz, że ja odpowiadałem tej osobie w taki sposób, że osoba z drugiej strony nie może/miała możliwości pociągnąć dyskusji? Gdybyś Ty miała taką sytuację, że na Twoją zaczepkę ktoś odpisuje, chociaż wg. Ciebie nie wykazuje zaangażowania, ale nie jest to chamskie, niemiłe, nie wyraża zgorszenia ani podniecenia z Twojego kontaktu... to mając na względzie deklarację, że zależy Ci na kontakcie, nie napisałabyś cokolwiek więcej? O "dupie marynie" nawet?

Ja wiem, że to był komplement. Chociaż z drugiej strony jestem skromny, a ona swego czasu zrobiła (przy braku wg. niej takich umiejętności) całkiem fajne zdjęcie. Nie przystało mi ogólnie potwierdzić, że moje zdjęcie jest lepsze. Było inne, ciekawe, lepsze pod kątem technicznym, ale jej też było ciekawe biorąc pod uwagę jej umiejętności. Ale tutaj doszła jeszcze inna rzecz. Jak wspomniałem to było w jej rodzinnym mieście. Nie chciałem też aby sobie może pomyślała, że specjalnie tam pojechałem z sentymentu albo z jakiegoś innego powodu związanego z nią. No pojechałem na zawody bo były ciekawe dla mnie i ciekawy byłem tego miasta.

Ja tą wiadomość wtedy odebrałem jednak jako sarkastyczną. Może błędnie. Chciałbym zaznaczyć tylko, że ona nie zamknęła naszej znajomości stawiąc kropkę. Ja pisałem wcześniej, że to były komunikaty "wątpliwości" a ja obiecałem jej dać czas wytchnąć, poukładać się. Dlatego tu wtedy napisałem bo nie mogłem ogarnąć w tamtej chwili tych niespójnych działań. Założeniem było więc nieinicjowanie kontaktu, jeżeli ona sama tego nie chcę.
W moim odczuciu jej zagajania wtedy były wynikiem jej własnej potrzeby złagodzenia jej działań skutkujących moimi negatywnymi emocjami. Czuła się odpowiedzialna i źle sama ze sobą poprzez postępowanie do jakiego doprowadziła. Więc pokazywała jakieś minimalne zainteresowanie. W pewnym momencie przestała.
Więc i to zmieniło moje nastawienie. Komunikat był nie jestem zainteresowana. Pokłosiem tego też jest fakt, że rozmowa, kontakt, który następuje po miesiącu nie będzie i nie powinien być nacechowany radością i lekkością, która panowała jak się z kimś było. Jest inaczej. Nie chciałem aby to było gburowate ale żeby było po prostu komunikatem, który możliwie nie jest nacechowany żadnymi emocjami. To od razu tak odstrasza i nie można zadać kolejnego pytanie aby się utwierdzić w intencjach? Jeszcze bym to zrozumiał, jakby była kolejna wymiana zdań ale był ping-pong. Cisza.

Nie sprowadzajmy tego do jakiejś wielkiej historii. Jak napisałem powyżej moja neutralność wymagała w moim mniemaniu nieafiszowania się. To też nie jest tak, że ja mam ją od razu gdzieś i nie myślę o niej. Nie da się przewidzieć co pomyślą inni? Oj... chyba zbyt wiele razy doświadczyłem daru losu i zgadłem jakie były ludzkie reakcje :P No serio... Kilka tygodni po takim wydarzeniu jedziesz do miasta, które w zasadzie nie jest interesujące, prawie nic nie ma tam poza zakładami przemysłowymi i osiedlami mieszkalnymi. I robisz zdjęcia miejsc, o których rozmawiałaś z tamtą osobą, wrzucasz to do social media... No ja tak zrobiłem ale naprawdę to nic wielkiego, to mnie zainteresowało i było dla mnie ciekawe i robię to w każdym nowym ciekawym miejscu. Jednocześnie osoba, która się nie odzywa do Ciebie w reakcji na to pisze wiadomość. Nie wiem czy to u niej wywołało uczucie politowania, radości lub złości. Moja odpowiedź też byłą taka aby jakiekolwiek emocje z jej strony złagodzić. Bo ja tam pojechałem dla siebie na zawody a nie dlatego, że chciałem jej coś zakomunikować. Takie myślenie miałem wtedy. Nic więcej.

Problem w tym, że ja dziś odczuwam to jako otwarcie tylko z jednej strony (mojej). Te rozmowy może w jakimś stopniu były szczere, ale było tam dużo mułu, który ja uważałem, za jej nieśmiałość/niegotowość. Widzisz wtedy nie chciałem naciskać, byłem łagodny, cierpliwy co ją trochę otworzyło na mnie, że mi w ogóle zaufała. Natomiast jak ją zacząłem przyciskać to zaczęły wychodzić rzeczy, których nie była w stanie wcześniej powiedzieć. Nie wiem na ile to było rozmyślne, a na ile wynikało z jej słabości/delikatności. Unikanie odpowiedzi, przeciąganie, niektóre jej odpowiedzi już wtedy wydawały się irracjonalne dla kogoś komu zależałoby aby budować związek (chociaż były logiczne).
Podsumowując nie jestem pewien czy tam była przyjaźń. Mi brakowało czegoś od niej. Chciałem to sprawdzić. Liczyłem wtedy, że jakoś się rozkręcimy w ciepłe dni lata, spędizmy wiecej czasu i wyjaśni się. Dla niej było to wygodne, bo wykazywałem zainteresowanie. Dawałem siebie.

No i sprowadza się to teraz do tego, że ten obrazek ma poszarpane warstwy pt "szczerość" i "zaufanie". Ciężko na takich postawach zbudować/zachować przyjaźń. Ale ja nie wiem czego ona chce. Twierdzisz, że swoim (co prawda rzadkim) zachowaniem komunikuje, że być może tak. Tylko, że dla mnie to teraz jej rolą jest działać skutecznie, tak na na czym jej zależy. Dlatego moja ostatnia wiadomość to miała zakomunikować. Martwisz się o mnie bo się nie odzywam? Lepiej ogarnij swoje potrzeby i je zakomunikuj.

Czy ja taką barierę dla kobiety postawiłem, która jest nie do przejścia? Właśnie dlatego te ostatnie wpisy? Trochę się rozkalibrowałem. Niektórzy zarzucają mi, że jestem niereformowalny, asertywny do potęgi, nie umiem w konsensus...

?

Twoja ostatnia wypowiedź brzmi zgoła inaczej niż poprzednie. We wcześniejszych postach było więcej nadziei, a teraz widzę więcej zniechęcenia, nasiliło się jakby Twoje zmęczenie analizowaniem, interpretowaniem, przechyleniem wątpliwości na którąś ze stron.

Również trochę inaczej piszesz o Ex i o charakterze Waszej relacji.
Wcześniej:

Ostatnio:

Niektóre Twoje myśli/interpretacje można zobaczyć z innej perspektywy, np:

Żeby odezwać się do kogoś, z kim zainicjowało się rozstanie lub chociażby rozluźnienie kontaktu, to trzeba mieć dobry powód. Pretekst. W przeciwnym wypadku samemu naraża się na śmieszność.
Ale, jak pisałam wcześniej, dałabym sobie jednak spokój z analizowaniem motywów Ex. Po co Ci to? Ludzie tutaj na forum w każdym niemal wątku skupiają się na analizowaniu postępowania partnera, byłego partnera, rozpoznawaniu sygnałów np. zwiastujących rozstanie. Robią to po to, żeby odsunąć uwagę od siebie. A wystarczy skupić się na sobie, patrzeć na to, co Tobie służy, a co Ciebie rani, do czego dążysz, co Ciebie blokuje, itd. itp.

Wszystko na końcu i tak sprowadza się do tego:

To jest prawdziwe jądro problemu. To, o co wszystko się rozbija.
Każdy wybiera między zaufaniem a obawą. Tobie chyba łatwiej z jakiegoś powodu wybrać obawę.

Nie chciałem wrzucać w to moich odczuć, aby pokazać Wam neutralnie wydarzenia. Czas na analizowanie był w momencie kryzysu. Ja dążę często to określenia gdzie jestem i na czym stoję aby szybko się zaadaptować do nowej sytuacji. Gdzie nie widzę szans, podjęcia tematu - odpuszczam i stosuję długofalową strategię obserwacji. Pasywnie, reaktywne ale nie proaktywnie. I tak jest tutaj i tak jest ogólnie. Czy to dobre? Liczę, że ten wątek da mi trochę odpowiedzi.

Bo ja już zapomniałem. Doskonale u mnie mechanizm zapominania. Mam pamięć kontekstową. Zapewne bym sobie przypomniał wiele rzeczy, gdybym się spotkał z Tą osobą. Dlatego też podnoszę ten wątek teraz póki coś tam się dzieje i akurat mnie naszło na taką intelektualną rozkminę.
Dodatkowo piszę o tym, że mam wątpliwość, bo moje postrzeganie było takie, że mogła się zrodzić przyjaźń... ale jak po jakimś czasie obserwujesz wiele niespójności to nabywa się wątpliwości czy to było szczere, więc czy to w ogóle zaistniało.

Bardzo cenna obserwacja. To jest coś nad czym pracuje. Wspomniałem o archetypie odrzucenia. Przez to wpadam w pułapkę i analizuję intencję ludzi, z którymi wchodzę w interakcję aby spełnić ich wymagania, po to aby na koncu nie było nieprzyjemnie. Tak, to chyba dobry przykład.

Nad tym zdaniem się dziś zastanowię...

Ależ krytyka to coś na czym mi zależy. Miło jak jest pozytywna, gorzej jak negatywna. Ale to jest coś co pozwala nam stać się lepszymi

To jest ciekawe co piszesz, bo mi nawet do głowy nie przyszło, że można te zachowania tak interpretować. Dla mnie to po prostu zdarzenie, które nie jest negatywne.

P.S. Moja poprzednia partnerka po rozstaniu miała u mnie prawie całą szafę swoich rzeczy. I tak przeciągała odbieranie ich przez 2 lata... Myślałem nawet o wysłaniu jej tego ale wyszło mi, że taniej jednak będzie jak to schowam do skrzyni w piwnicy i kiedyś może ot odbierze W końcu kiedyś przyjechała i pomogłem jej to wywieźć. Myślę, że obojgu to pomogło.

Rihnoceros najwidoczniej oboje z Twoją ex potrzebowaliście domknięcia starych spraw.  Nie wiem jak wyglądała wasza relacja i w jaki sposób się rozstaliście ale skoro po tak długim czasie jesteście w stanie w kulturalny sposób zamienić kilka słów bez wstydu i żalu to mogę tylko pogratulować. Zawsze uważałam że wzajemny szacunek i zaufanie buduje się latami i nawet rozstanie tak solidnych filarów nie jest w stanie zburzyć gdy mamy do czynienia z myślącymi dorosłymi osobami.