Pewien facet zapytał o spotkanie,problem w tym,ze jestem niesmiała ;[ - Netkobiety.pl

Czego się bardziej obawiasz?
Czy tego, że on się rozczaruje Tobą?
Czy bardziej tego, że Ty się rozczarujesz nim?

nie chcesz go zwodzić? Przecież to robisz.

Masz pełno obaw, boisz się, że nie pójdzie? A kto tak nie ma?? Myślisz że wszyscy inni to mają 100% pewności siebie i wcale nie spędzają godzin gryząc paznokci i zastanawiając się, czy zaraz nie wyjdą na debila? Przecież każdy tak ma.

Cała reszta "lepiej byłoby się spotkać kogo wcale nie znam" to zwyczajna racjonalizacja i próba ukrycia realnych powodów. Pewnie, że ma wyobrażenia. No i co z tego, jak się rozczaruje? Wolisz mieć fałszywą relację z kimś, to cię nie zna, czy spróbować dać się poznać tak naprawdę?

Koniec końców sytacja wygląda tak: albo za tydzień będziesz żałować, że przełamałaś się i zrobiłaś głupotę (bo rozlałaś kawę na stolik czy co tam wstydliwego można w kawiarni zrobić), albo będziesz żałować, że zostałaś w domu i zastanawiałaś się, "jakby to bylo".

Jeśli decydujesz się w zgodzie ze sobą, że "to nie ten moment, nie tym razem, godzę się na to, że jestem zbyt zestresowana, żeby tam isć" to okej. Czasem tak mam, żemój komfort wygrywa. Ale zapytaj siebie: czy to nie jest tak, że komfort wygrywa za każdym razem? Co to za sposób na życie, nigdy nie próbować nowych rzeczy...

Juz mu pisałam,że nie może liczyc na nic innego jak sam spacer a mimo to sie cieszy,komplementuje,pisze,czuje sie trochę osaczona,nie przywykłam do takiej adoracji i wole jak ktoś traktuje mnie na początku z dystansem a nie rzuca się od razu i wyznaje zauroczenie itp ehh ;[

W nawiązaniu relacji internetowych czuję się jak ryba na wodzie...Kompletnie inna jestem na żywo, nieśmiała skryta i zestresowana.. Miałam wiele portali randkowych, nigdy nic poważnego nie wychodziło...

To jest jeden z głównych tematów który uprzykrza mi życie,i nie daje spokoju!!!!!!! Nie potrafię przez to normalnie funkcjonować, ciągle mi to siedzi w głowie. Chodzi o to,że wstydzę się mężczyzn.[ogólnie ludzi ale płci męskiej najbardziej ] Nie potrafię z nimi rozmawiać,mam pustkę w głowie nie potrafię się wyluzować w ich towarzystwie ,śmiać się. Zawsze analizuje to co chce powiedzieć. Gdy z kimś rozmawiam to zawsze z takim zawstydzeniem,czasem mi głos więźnie w gardle,ąz nie jestem w stanie wykrzesać z siebie słowa. Kiedy czuje sie niekomfortowo np. na spotkaniu zaczynam zachowywać się nerwowo,i staję się wyniosła,albo mówię,że muszę już iść. Unikam ich,czy to sąsiad,ktoś z widzenia,ze szkoły-nie ma znaczenia,czasem spuszczam głowę,udaje,że robię coś na telefonie ,zeby udać ,że nie widzę. Rozmowa face to face mnie stresuję..

Mam niską samoocenę,ciągle wydaje mi się,że jestem jeszcze za mało doskonała,przecież płeć męska to wzrokowcy! Boję się,że nie spełnie jego oczekiwań,że jak mnie pozna bliżej zobaczy jaka jestem [nudna,mało przebojowa,bez pasji z niska samooceną] to mnie odrzuci,utnie spotkanie/ kontakt. Nie patrze też w oczy unikam kontaktu wzrokowego, peszy mnie to niemiłosiernie,zamiast skupić się na spotkaniu na rozmowie ja analizuje swój wygląd. Nie lubie jak ktos na mnie patrzy zwłaszcza z bliska,wtedy mam wrażenie ,że zaraz się skrzywi na mój widok,popatrzy z niesmakiem albo powie,że mu sie nie podobam a to dla mnie strzał w serce : ...Mój brat kiedyś notorycznie krytykował mój ''ryj'' ''ale masz ryj'' , ''schowaj ten ryj'', w sumie do dziś to robi ehh : Zdarzyło się też kilka krzywych spojrzeń na ulicy od mężczyzn.W gimnazjum się wyśmiewano ze mnie. W domu też panował alkohol, krzyk,płacz itp..

Z czasem sie wyrobiłam. Faceci zaczęli na mnie zwracać uwagę,a ja pogrążona w swoim świecie nie potrafię dopuścić nikogo do siebie,zawsze gdy czuje na sobie spojrzenia to spuszczam wzrok a potem unikam.
Nie jestem aseksualna. Odczuwam do facetów pociąg fizyczny. Umawiałam się przez portal randkowy na różne spotkania,przed każdym spotkaniem wspomagałam się dopalaczami albo wypiłam kilka drinków na odwagę i ,pomagało,choc na tyle,żeby się spotkać i zagłuszyć stres..Choć nadal unikałam tego kontaktu wzrokowego i gdy rozmowa skupiała sie na mnie to denerwowałam sie i stresowałam. Nie potrafię być spontaniczna,tworzę wokół siebie barierę, dystans emocjonalny,zachowuje się bardzo nienaturalnie i mam skrępowane ruchy. Nieważne czy pisalam wczeniej z nim tydzien czy dwa miesiace..Kiedyś ktoś zapraszał mnie na kręgle,na łyżwy a ja odmówilam bo wiem,że przez cały czas byłabym skrępowana i dziwnie się czuła, gdyby na mnie patrzył,wole iść na piwo lub spacer..Wiem smutne :: Teraz utrzymuje kontakt internetowy z pewnym chlopakiem od trzech lat.Przez ten czas sie nie spotkaliśmy. Boje sie,że spotkanie może sprawić,że kontakt internetowy się skonczy,że nie będzie takiego ''flow'' na zywo jak przez internet,nie bedzie o czym gadać itp..Mimo,że specjalnie mi na nim nie zalezy to jest moim najlepszym kolegą [co prawda internetowym] i nie chciałabym,żeby po spotkaniu nasze relację się osłabiły. Pisalam mu o wszystkich obawach,wie,że chodze na terapie i moich problemach itp...

Ostatnio tez odezwał się do mnie na FB pewien mężczyzna całkiem mi się podoba,a ja go unikam,on prosi o spotkanie,napisałam,że jestem niesmiała,on ciągle prawi mi komplementy i chce mnie poznać ,nie przywykłam do takiej adoracji,boje się,że spotkanie bedze drętwe a on się nastawiał,że wyjdzie fajnie,że zobaczy we mnie milczka,i osobę która zachowuje sie sztucznie i da sobie ze mną spokój. Nie wiem dlaczego płeć męska wywołuje u mnie tak cholerny lęk? Czuje się ciągle oceniana i przypisywana do kategorii łóżkowych a z drugiej strony inaczej nie potrafię,w mojej głowie mężczyźni pełnia jedynie role ''demonów seksu'' . Nie potrafię odzielić tego i myśleć o nich, np.jak o koleżance,- kimś komu mogę się zwierzyć iść do wesolego miasteczka i pokazac swoje emocje... itp

Proszę o rady,jak mam sobie z tym radzic co robic? to mnie wykańcza? Nie potrafię sobie pomóc sad

bawi mnie ta historia, tak jak moja; chłopak robi podchody do Ciebie, a ty się bronisz, ja miała, że i ja chciałam i on chciał, ale dowiedzielismy się o tym dopiero po napisaniu na netkobiety

(W takich normalnych sytuacjach życiowych jakoś sobię radzę. Nie mam najwiekszych problemów by załatwić coś w urzędzie czy np. złożyć reklamacje. Chyba,że w urzędzie jest dużo ludzi [np.wiekszosc mężczyzn] lub gdy jest ktoś kto mi się przygląda,wtedy zaczynam zachowywać się nienaturalnie,dziwnie, i tak jakby jestem poirytowana, i swoim zachowaniem sprawiam,że osoba automatycznie traci mną zainteresowanie Nie potrafię odwzajemnić miłego uśmiechu w moją strone tylko robię się naburmuszona..Wczoraj byłam w sklepie był tam jakiś predstawiciel handlowy,obejrzał się za mną i zmierzył wzrokiem jak wychodzilam ze sklepu,kilkanasci meterów od sklpeu przypomnialo mi się,że zapomnialam kupić olej,i nie wrócilam bo on tam byl. Bałam się,że będzie na mnie patrzył,a ja wypadne źle w jego oczach.Ostatnio zepsuła się pralka musialam zadzwonic do fachowca, przyjechał jakiś mlody mężczyzna,póki rozmawialam z nim na temat pralki to czułam się w miarę swobodnie,gdy zaczął pytać o plany na majówke o tym co porabiam w zyciu itp,zaczęłam się jąkać,zacinać i nerwowo się zachowywać.:(:(

Odpowiadajac na Twoje 2-e pytanie,w zasadzie nic się nie stanie,piekło nie zamarznie jedynie to stanie się to ,czego sie obawiałam , stracę być może szanse na fajną znajomość? ale podobno co Cie nie zabije to Cie wzmocni [albo rozwali psychicznie]

3. A jeśli sptkanie się uda to będe obawiać się nastepnego,wtedy zacznie mnie odkrywać bardziej i na drugim spotkaniu wydaje mi się,że musze dać coś więcej z siebie,jakoś lepiej sie zaprezentować itp,powinnam być bardziej wyluzowana itp..A ja tkwie w takiej stagnacji .. Wiekszosc moich spotkan konczyło sie na drugim spotkaniu ehh ...Tak w dziecinstwie w szkole byłam wyśmiewana głownie przez ''kolegów'',zawsze byłam obiektem drwin ze strony męskiej,czasem sąsiad czy kuzyn powiedzieli mi coś przykrego.Ojciec kiedyś ciągle mnie wyzywal,teraz przejął pałeczke brat ...

Droga Linko...
Czytając Twój post miałam wrażenie, że czytam o sobie. Mam zdiagnozowaną fobię społeczną z depresją, więc wszelkie kontakty międzyludzkie wywołują u mnie niechęć, lęk i przerażenie. Tkwię już w tej sytuacji sześć lat, zaczęła się ona, gdy byłam w gimnazjum i trwa do dziś. Z jednym, małym wyjątkiem. Musiałam w końcu pójść do swojej pierwszej pracy, a trafiło na taką w której muszę współpracować z dużą ilością ludzi i mierzyć się z różnojakimi gośćmi (McDonald's). I wiesz co? Wszyscy chcą mnie uszczęśliwiać, rozśmieszać, bo widzą, że z natury jestem smutasem. Czy im to przeszkadza? Może co poniektórym... Ale mam to gdzieś, bo ogólnie przyjęto mnie dobrze i serdecznie. Jest jeden chłopak, który strasznie mi się podoba. I dopiero teraz zdałam sobie sprawę jak moja nieśmiałość mogła spieprzyć sprawę, gdy jest już trochę za późno na zrobienie większego kroku w jego stronę (przenoszą mnie do innego maka w mieście). Za każdym razem, gdy na mnie spoglądał czy się uśmiechał, ja nie umiałam odwzajemnić tego, patrząc mu w oczy. Teraz pozostaje mi mieć nadzieję, że jeszcze go zobaczę (marne szanse) lub napisanie do niego na fejsie... I tobie radzę, tu i teraz - jeśli chłopak Ci się podoba, to nie zbywaj go w nieskończoność. Może się okazać, że braknie mu cierpliwości, żeby zapraszać Cię na spotkania ciągle i ciągle, bez żadnego efektu. Łatwo powiedzieć, żeby się przełamać i się z kimś umówić, ale musisz dać sobie szansę. Przełam barierę i bądź sobą, zobacz czy spodobasz mu się taka, jaka właśnie jesteś. Życie ucieka nam przez palce i nie wiadomo jak się wszystko potoczy. Jeśli Twoje serce lgnie do niego... Zrób ten krok, proszę. W razie czego będę tu dla Ciebie.

Ja to bym w pierwszej kolejności proponowała Ci terapie, a w drugiej spotkania z mężczyznami;)