Zona chce miec dziecko ale.. - Netkobiety.pl

Nigdy nie będziesz miał żadnej gwarancji.

Co do 1.punktu. W kwestii dzwonienja racja dla mnie to tez bylo dziwne z jej strony ale ok taka jej opinia. Co do jezdzenia wyrazilem sie nieprecyzyjnie. Chodzi o to ze chcialbym abysmy do rodzicow jezdzili...razem. Ona nie ma nic przeciwko zebym sam jezdzil czesciej do rodzicow ale ona, jak sama powiedziala "nie ma potrzeby do nich jezdzic czesxiej". Lubi ich i oni ja rowniez, ale wedlug mnie ona po prostu nie jest tak rodzinna jak ja. Co z reszta sama przyznala.

Jesli chodzi o punkt 2. Zalozmy ze jej sie zmienilo. Czy nie uwazasz/uwazacie ze to, przepraszam, komplet ie irracjonalny powod? Jak to uslyszalem to od razu przypomnialy mi sie pary ktore staraja sie o dziecko zeby polepszyx sytuacje w zwiazku , tzn ten poziom logiki argumentu. Ja chcialbym aby dziecko bylo upragnione, aby ona chciala to dziecko bo czuje ze chce byc mama, ma te uczucia w sobie, chce powiekszyc rodzine. A nie hej! Zrobmy sobie dziecko bo jestem zmeczona praca i chce miec urlop dlugi.

Smutne jest też to, że w rozmowie kilka dni temu, nagle, zmieniając temat, spytała wprost co robimy z dzieckiem bo "ostatnio mówiłeś, że nei wiesz czy chcesz mieć dziecko jeśli ja mam taką motywację, a ja muszę iść do lekarza i się określić czy mam odstawić tabletki i robić badania, czy też nie". I to było takie...mechaniczne. Tak jakby pytała, co chce do picia. Zupełnie bez jakichś emocji. na moją sugestię, że dzizwie się, że nie zmieniło się nic u niej i nie widzi lekkiej irracjonalności swoich argumentów, stwierdziła, że ma takie i ich nie zmieni więc co robimy? Mam wrażenie, że tylko ja podchodzę do tego tematu jako do "poważnego tematu" a ona jakoś tak mechaniczne na zasadzie: dobra, co robimy bo musze do lekarza iść. Żadnej radości, żadnej takiej rozmowy szczerej otwartej miłej, pełnej miłości. Nie. Po prostu raz dwa trzy co robimy. Smutne to jest, bo ani nie chciałem, aby tak wyglądało "staranie się" o dziecko, mająć z tyłu głowy jej argument, ani rozmowa o dziecku, która wygląda jak kolejny temat omawiany po ciężkim dniu w pracy....

Nie wiem o co Ci chodzi. Tak wymyślasz, że się babie odechce dziecka albo zwariuje od Twoich widzi-misiów. „Tak to sobie wyobrażam, tak masz czuć, tak reagować”. Bleee... Jakbyś szukał dziury albo bencka, bo jak by mi chłop tak narzekał to poszłabym po patelnię, żeby oprzytomniał i wrócił na ziemię.

Wydaje mi się, że musisz być bardzo upierdliwym człowiekiem i nie wiem jak twoja żona wytrzymuje z tobą to życie na co dzień. Czepiasz się każdego jej słowa, walkujesz jakieś nieistniejące problemy, a wnioski, które wyciągasz są powalające. Przypominasz mi tego Mazurka, który ostatnio zabłysnął elokwencja przeprowadzając wywiad z Kaja Godek.
Coś mi się wydaje, że to raczej ty masz problem z decyzją o dziecku.
Twoja żona wydaje się osobą wyluzowana i podziwiam jej anielska cierpliwość do ciebie.
Ze wszystkiego robisz taki problem?
Zawsze robisz jej takie wykłady?
A ona ciągle musi udowadniać ci, że nie jest wielbłądem?

Dobry nick, rzeczywiście jesteś zamartwiajacym się człowiekiem

Nie lubię obcych dzieci. Toleruję w swoim towarzystwie tylko dzieci mojej rodziny i bliskich znajomych. Moje własne kocham i lubię.
Nie musiałam sobie racjonalizować decyzji o posiadaniu dzieci jakimiś argumentami, tylko mam je bo chciałam i już. Podobnie mam kota bo go chciałam mieć, mam męża bo go chciałam mieć i mam psa bo go chciałam mieć.
A twoja żona musi mieć racjonalizację swojego chcenia. I tyle. Nie przejmowała bym się tym, tylko robiła te dzieci, jeśli chcecie je mieć.
Nie każdy jest taki że z łapami i wywalonym jęzorem pcha się do wszystkich wózków, żeby napiszczeć niemowlakom, jakie to one cudowne są.

Nie mam żadnego problemu z tym. Jesli w rozmowie padłby argument, ze chce odpocząć i miec nowe wyzwanie w postaci dziecka i chce się temu poświęciec wraz ze mna - spoko. Argument jest jeden- bo mam dosyc pracy, chce posiedziec w domu a najlepsza metodą aby dluzej miec wolne od pracy jest dziecko. Po czym dodaje, ale w sumie nie czuje zadnego instynktu macierzynskiego.
Nie nie mam ataków paniki.

"Zreszta wydaje mi się, ze boisz się , że nie pokocha waszego dziecka jesli juz teraz nie wykazuje masy uczuć."  Owszem, to prawda. Niestety patrząc na obecną sytuację, jakieś obawy zmierzające w tę stronę mam. Może nieuzasadnione i mówię to szczerze. Moze się okazac, ze pokocha jak tylko potrafi. Tylko ze latwiej by mi bylo uwierzyc w to, jesli bym widzial jakiekolwiek przebyłyski obecnie.

'Dopóki nie spróbujecie to się nie dowiesz' To prawda. Gorzej, jak spróbuje i nic..:)

Mam pytanie- dlaczego nie zrobiliście dziecka, kiedy ona też chciała   - szczerze? Bo zawsze pojawiło się "coś". A to ona miała dużo pracy i temat ucichnął, a to ja miałem dużo pracy, a to miała chorych rodziców, a to ja byłem na wyjezdzie z pracy itd itp. Do tego doszła jeszcze kwestia stabilizacji finansowej, której w tamym okresie nie mieliśmy jeszcze na tyle mocnej, żeby już zaraz starać się o maleństwo:) Niemniej nigdy nie było rozmowy w stylu "łee szkoda, że wtedy się nie staraliśmy.."  Aczkolwiek temat "bo mi leci czas i robię się coraz starsza" jest ciągle, ale to rozumiem.

Chyba dużo ludzi ma tak, że chce mieć dzieci i jak się pojawiają, to je kochają, ale dzieci rodziny czy znajomych nie wzbudzają w nich takich emocji i nie mają potrzeby się im przymilać. To, że chce mieć dziecko żeby iść na urlop i odpocząć bardzo źle brzmi i dobrze, że masz opory. Jak się dziecko urodzi to za bardzo nie odpocznie, zacznie się pewnie zmęczenie codziennymi obowiązkami, niezadowolenie znowu. Bardzo płytkie myślenie.

Tak sobie czytam to i myślę że wymaganie od żony żeby stała sie bardziej uczuciowa pomimo, że nigdy taka nie była jest bez sensu. Jeśli wychowałą się w takim a nie innym domu to inaczej nie potrafi się zachowywać, bo tak ją "zaprogramowano" od najmłodszych lat, tego nie zmienisz.  Być może ona nie potrafi i nigdy nie będzie potrafiła okazać emocji co nie znaczy, że ich nie przezywa!

Być moze też patrząc na dzieciatych znajomych dookoła nie widzi samych uśmiechniętych szczęśliwych osób, ale zauważa ile to kosztuje wysiłku, że dziecko to obciążenie głownie dla kobiety, nie oszukujmy się, trudna jest to rola od strony psychicznej i fizycznej, jest to też sprawdzian dla związku. Nie każda kobieta szaleje za bobasami. A jako, że nie ma mocnego instynktu nie znajduje wiele "za". Wydaje mi się, że sprawa zmieni się kiedy dziecko stanie się faktem. Na razie ona jest ostrożna, wie że trzeba, ale samej jej dziecko nie jest niezbędne; gdyby nie zegar biologiczny to pewnie zdecydowałaby się na dziecko koło 60tki jeśli w ogóle.