niewiem co robić ze swoim małżeństwem - Netkobiety.pl

Witam. Chciałabym prosić o poradę ponieważ sama już nie wiem co robić. Mój mąż jest alkoholikiem. Potrafi pić do upadłego, do tego stopnia że nie ma z nim żadnego kontaktu, przychodzi zazygany u nie tylko, poobijany tak że strach się popatrzeć. Pożycza pieniądze po wsZystkich sąsiadach, strasznie mi wtedy wstyd ale nie potrafię nic na to poradzić. Trwa to 2-3 tygodnie. Jestem pozostawiona wtedy sama sobie, musze radzić sobie całkowicie sama ze wszystkim a mamy trójkę dzieci i ja pracuję i nie raz bardzo ciężko jest mi samej ogarnąć dom, dzieci i pracę. Potem on ma kilka miesięcy przerwy. I wygląda to tak że ja dalej ciągle pracuje,zajmuje się dziećmi, sprzątam piorę wiadomo. Ale jest mi trochę lżej bo wtedy to on zajmuje się m.in. piecem, sprząta podwórko, czasem ugotuje, często też siedzi z dziećmi gdy są chore czy też zabiera je do lekarza i nie muszę zwalniać się z pracy. Na tym niestety koniec. Bo mój męzulek nie ma zamiaru pracować, co za tym idzie muszę ją chociaż jestem zmęczona czasem mam na prawdę dość, bo przecież nikt nie będzie się nad nim znęcał, nie płaci rachunków, niczego... Zakupy zrobi od święta, raz na miesiąc kupi parę bułek.. dorabia sobie czasem wożąc ludzi to tu to tam i to co zarobi na wyłącznie na swoje potrzeby. A ja płacę... Za wszystko. Poza tym jego zajęciem w ciągu dnia jest czateria i inne stronki dla dorosłych. Wchodzi na nie codziennie... Mówi ze mnie nie zdradza- to jest możliwe bo zawsze jest w domu, nigdzie nie wychodzi. Niby go to rozluźnia ale dla mnie nie jest normalne...i dwa telefony i wiecznie znajduje porozrzucane karty do telefonu. Niewiem może taka rozrywka niewiem co robić. Czytam skrajne opinie w Internecie i nie wiem co myśleć. Z jednej strony-istnieja małżenstwa gdzie tylko żona pracuje a facet zajmuje się domem ale gdy tak im lepiej a nie tak jak u mnie z przymusu. Z drugiej - jego alkoholizm. Niby chorobą - ale czy na pewno? Jak patrzeć się na tak staczajacego się człowieka. Zastanawiam się nad separacja. Ale tak mi jakoś ciężko. Boję się że sobie nie poradzę z domem, trójka dzieci...

On tego nie zmieni...

Twój mąż jest uzależniony od alkoholu, a Ty - współuzależnioną.
Chcesz sobie pomóc? Idź do poradni dla osób uzależnionych i podejmij własną terapię - dzięki niej uwierzysz, że jesteś silna i dasz sobie radę bez alkoholika u boku.

Terapia to nie jest jedno spotkanie.

Boisz się, że bez męża alkoholika, którego utrzymujesz, nie dasz sobie rady. Nie widzisz absurdu? Boisz się samotności. A teraz samotną nie jesteś?

Na jednej szali połóż swe zyski, na drugiej - straty. Na którą stronę waga się przechyliła?

Nie. Nie musisz się zastanowić ani poważnie, ani niepoważnie. Możesz. To istotna różnica.

Przeczytaj, ze zrozumieniem, dwa pierwsze zdania z mej sygnatury. Twe posty sugerują, że to drugie jest Twym mottem życiowym.

Witam kilka miesięcy później. Dzisiaj jestem już w innym punkcie. Rozstałam się z mężem w sierpniu. On od mojego ostatniego postu aż do wczoraj nie pił. I czuję że to że znowu zapił to moja wina bo go zostawilam..do tej pory się trzymał bo myślał że jak będzie próbował to powiem żeby wrócił i że przyjmę go z otwartymi ramionami jednak tak się nie stało. Wiem że nie umiem już z nim żyć. Za dużo krzywd od niego dostałam. I mimo tego że po moich wczesniejszych postach starał się jakby , troszkę'' bardziej to za dużo rzeczy już mnie w nim drażniło, zbyt dużo przeszkadzało. Nie kocham go już wiem to. I gdybym do niego wróciła nie potrafiła bym zabić dystansu między nami, mojego braku zaufania. Za dużo już się stało żeby to odwrócić. Ale teraz się strasznie boję... Że to że on pije to moja wina, i że jeśli przez to coś mu się stanie to też będzie moja wina...

Mikusia301 napisał/a:

Witam kilka miesięcy później. Dzisiaj jestem już w innym punkcie. Rozstałam się z mężem w sierpniu. On od mojego ostatniego postu aż do wczoraj nie pił. I czuję że to że znowu zapił to moja wina bo go zostawilam..do tej pory się trzymał bo myślał że jak będzie próbował to powiem żeby wrócił i że przyjmę go z otwartymi ramionami jednak tak się nie stało. Wiem że nie umiem już z nim żyć. Za dużo krzywd od niego dostałam. I mimo tego że po moich wczesniejszych postach starał się jakby , troszkę'' bardziej to za dużo rzeczy już mnie w nim drażniło, zbyt dużo przeszkadzało. Nie kocham go już wiem to. I gdybym do niego wróciła nie potrafiła bym zabić dystansu między nami, mojego braku zaufania. Za dużo już się stało żeby to odwrócić. Ale teraz się strasznie boję... Że to że on pije to moja wina, i że jeśli przez to coś mu się stanie to też będzie moja wina...

Daj spokój. To że pije to jego świadomy wybór, może nawet jest zadowolony i nie musi się troszkę starać. Zresztą gadka typy: Piję bo...jest nie prawdziwa, to taki jeden z mechanizmów uzależnienia o których nie chce mi się pisać bo za długo. To taki rodzaj szantażu i wzbudzenia poczucia winy u Ciebie. Dobrze zrobiłaś. W necie masz masę materiałów na ten temat. Wystarczy wpisać w wyszukiwarkę: Czy mąż pije przeze mnie albo Jak manipuluje alkoholik. Tu masz podobny temat, przeczytaj:
https://www.netkobiety.pl/t121148.html

Mikusia301 napisał/a:

Witam kilka miesięcy później. Dzisiaj jestem już w innym punkcie. Rozstałam się z mężem w sierpniu. On od mojego ostatniego postu aż do wczoraj nie pił. I czuję że to że znowu zapił to moja wina bo go zostawilam..do tej pory się trzymał bo myślał że jak będzie próbował to powiem żeby wrócił i że przyjmę go z otwartymi ramionami jednak tak się nie stało. Wiem że nie umiem już z nim żyć. Za dużo krzywd od niego dostałam. I mimo tego że po moich wczesniejszych postach starał się jakby , troszkę'' bardziej to za dużo rzeczy już mnie w nim drażniło, zbyt dużo przeszkadzało. Nie kocham go już wiem to. I gdybym do niego wróciła nie potrafiła bym zabić dystansu między nami, mojego braku zaufania. Za dużo już się stało żeby to odwrócić. Ale teraz się strasznie boję... Że to że on pije to moja wina, i że jeśli przez to coś mu się stanie to też będzie moja wina...

Zrobiłaś ogromny krok naprzód, wyrwałaś się ze związku z alkoholikiem, naprawdę jesteś wielka. Tylko się teraz nie cofaj, nie marnuj tego, co osiagnęłaś. Mąż na pewno pokusi się o szantaż wobec ciebie, o ile już tego nie zrobił. Jesteś wyraźnie współuzależniona i musisz wiedzieć, jak taki mechanizm powstaje. Współuzależnienie nie jest chorobą - jest zespołem nieprawidłowego przystosowania się do sytuacji problemowej. Koncentrując się na szukaniu sposobu ograniczenia picia partnera, osoba współuzależniona nieświadomie przejmuje odpowiedzialność i kontrolę za jego funkcjonowanie, co w efekcie ułatwia pijącemu dalsze spożywanie alkoholu. Nie popełniaj tego błędu, nie chroń swego męża i nie pozwalaj, by nie spadały na niego konsekwencje jego picia. Zaciśnij zęby i wytrzymaj, nawet jesli wpadnie w tarapaty z powodu picia, to będzie tylko jego decyzja i jego wybór. Nie jesteś jego strażniczką ani nie jesteś odpowiedzialna za to co robi, ponosisz odpowiedzialnośc tylko za siebie i dzieci. To ci zupełnie wystarczy.
Szukaj pomocy w grupie wsparcia dla osob współuzależnionych, albo u dobrego terapeuty, nie zostawaj sama z tym problemem.

Gratuluję ci siły i odwagi Droga Autorko.
Szkoda że wcześniej nie trafiłam na ten temat, bo napisałabym Tobie, że jak się człowiek przestanie zajmować sprawami innego, swoja energię przeznaczy i wykorzysta na siebie, to nagle okazuje się że jest silny, mądry, skuteczny. Ale dziś już zapewne wiesz to.
A odnośnie manipulacji pijaka. Znam dziewczynę, którą pijący facet tak zmanipulował: kładł się na szosie, przed jej oknem, mówiąc ze chce zginąć jeśli ona nie wyjdzie za mąż za niego. A ona miała wątpliwości, bo cos za dużo popijał i co jakiś czas odchodziła. Wyszła za niego, jakiś czas był spokój. Ale jak pojawiło się dziecko i problemy, znowu zaczął nią manipulować. W końcu zagryzła zęby, wywaliła go. Dalej się kładł na szosie, ale już nie chodziła po niego i nie reagowała. W końcu zniknął. Wiedział co na nią działa i to wykorzystywał przez lata. A ona była kłębkiem nerwów.

...i już mi mówi że życie straciło sens, że ja go w ten sposób zabijam, że nie ma sensu już żyć...

Mikusia301 napisał/a:

...i już mi mówi że życie straciło sens, że ja go w ten sposób zabijam, że nie ma sensu już żyć...

Nic nie trwa wiecznie, wszystko się kończy. On zapracował na to, żeby ten koniec bardzo przyspieszyć. Niech popatrzy w lustro i powie temu z lustra, że przez niego życie straciło sens. Tyle może.
Teraz może być trzeźwy, może sam pracować na siebie i na dzieci, może się spotykać z dziećmi i nimi zajmować, to bardzo dużo.

Witam ponownie jeszcze raz chciałam Wam bardzo ale to bardzo podziękować za wsparcie (tym którzy odpisywali na moje posty). Od mojego ostatniego postu minęły 3 miesiące. Mąż zrozumiał że do niego już nigdy nie wrócę. Zgodził się na rozwód. Teraz czekamy aż zostaną otwarte sądy. W moim życiu pojawił się ktoś... Dawny znajomy sprzed lat. Odnowiliśmy kontakt. Czuje że żyję.  Ale....
Tu dalej pojawia się mój mąż. Ponieważ ciągle nie mamy jeszcze rozwodu boje się zaprosić swojego znajomego do siebie bo moj maz go zna i od razu wiedziałby czyj to samochód a on zawsze był o niego zazdrosny... A wiem że mąż często jeździ koło mojego domu niby to przypadkiem (ciągle chce mnie kontrolować). A ja bym chciała zacząć już żyć w miarę normalnie bo rozwód się pewnie trochę pociągnie ale ciągle się boję, ciągle się boję swojego ( w mojej głowie już byłego) męża.... Czy to ja jestem zła że nie mając rozwodu chce się już z kimś spotykać? Nie chce odpuszczać, tyle lat dusiłam się w tym małżeństwie a ten "znajomy" od zawsze mnie pociągał...nie wiem czy coś z tego wyjdzie ale chcę spróbować ale ciągle ten strach że się ktoś dowie bo nie mam rozwodu...