Mąż alkoholik ???? - Netkobiety.pl

To zwalanie winy, podejrzenia to typowy objaw mechanizmów obronnych alkoholika. Nic nie poradzisz jak on sam nie będzie chciał sobie pomóc. Działaj, nie czekaj. Na forum też jest sporo podobnych wątków do Twojego. Zapoznaj się z nimi.

W życiu alkoholika musi się zadziać coś, coś musi nim wstrząsnąć, musi dostać kopa od życia, osiągnąć dno aby zacząć coś ze sobą robić skoro do tej pory nic nie dało mu do myślenia.

Witam. Nie wiem od czego zacząć... moj mąż uwielbia wypić sobie wieczorami piwo ... ostatnio aż za bardzo ... co dzień wypija około przynajmniej 4 piwa acz kolwiek zauważyłam ze wódka tez nie gardzi. Zacznę od początku w skrócie... pił a ja ciagle za nim gonilam błagałam żeby przestał on miał to gdzieś tak samo jak i mnie... olewał mnie ... przez sześć lat musiałam błagać o jakaś bliskość...w pewnym momencie przestałam się starać zaczęłam dbać o siebie po prostu odpuściłam zajelam się sobą i dziećmi... i się zaczęło posadzanie o zdrady zwalanie winy na mnie jednak zero swoich błędów... coś we mnie pękło nie mogę już na niego patrzeć niekiedy pije już od rana... robi mi ciagle pretensje o wszystko ze mnie nie ma bo jestem u babci, ze nie śpię tak jak on chce mnie blisko , ze nie siedzimy sami tylko w jego domu rodzinnym( podkreślam ze mieszkaliśmy razem ale teście zabrali go bo za dużo pił ) ciagle coś straszył mnie ze sobie coś zrobi i ma długi nie pracuje obecnie... a ja martwię się o dzieci... chce odejść ale przez to ze mi groził ze sobie coś zrobi to ja jakoś nie wiem nie mam siły żeby to zrobić boje się...... czy tylko ja to tak beznadziejnie widze ?

pił a ja ciagle za nim gonilam błagałam żeby przestał on miał to gdzieś tak samo jak i mnie... olewał mnie ... przez sześć lat musiałam błagać o jakaś bliskość..

Salomonka napisał/a:

Teraz też szukasz usprawiedliwienia, aby zostawić sprawy jakimi są, nie zrobić nic w tej sprawie. Mówisz, że nie masz siły, a tak naprawdę jest to tylko  twoje "matkowanie" mężowi. Zachwowujesz się jak matka rozkapryszonego dziecka, nie jak partnerka dojrzałej  osoby ktora powinna i ma obowiązek wziąć swoje sprawy w swoje ręce.

Nie jedź tak bardzo na nią. Widać że autorka nie za bardzo ma pojęcie co to jest choroba alkoholowa i jak ma się zachować. Nie wie tyle o tym uzależnieniu co inny i dlatego robi to co robi. Dlatego poradziłem jej aby poczytała inne wątki na forum a jest ich bardzo dużo. Wiesz jak to jest, szczególnie w środowiskach małomiasteczkowych: lęk przechodzący w strach, wstyd, bezradność, co ludzie powiedzą. Zachowanie wybitnie wskazują na współuzależnienie i bez podstawowych informacji o terapii nie wspominając ciężko jest jej zrozumieć dlaczego jest tak a nie inaczej. Chociażby te posądzenia o zdrady, ktoś by napisał-zespół Otella ale autorce i tak nic to by nie mówiło a ktoś kto trochę wie że to jeden z objawów psychozy alkoholowej o manipulacji nie wspomnę. I nie wystarczy przeczytać jedną broszurkę. proponuje udać się do MOPSu i porozmawiać z osoba która zna problem, tylko trzeba przełamać ewentualny wstyd. Najpierw trzeba pozbyć się lęku o którym pisze autorka i potem konsekwentnie działać wg wskazówek.

Janix2 napisał/a:

Amethis napisał/a:

przy uzależnieniu występują, nie definiują uzależnienia, występują nie tylko przy tym temacie
jest tendencja na całe szczęście w tym kraju nie tylko dla osób z uzależnieniem, do nie stygmatyzowania nazwą "choroby", nawet w świecie psychologów/psychoterapeutów

Jak zwał tak zwał, przecież nie będę pisał o fazach, objawach i mechanizmach. Pewnie że ładniej brzmi uzależnienie od alkoholu niż choroba alkoholowa, można też napisać uczulenie na alkohol i to już brzmi super. ICD 10 umieszczą ją jako jednostkę chorobową i oznacza ją F.10 coś tam. Najważniejsze że raczej sama nie przejdzie i trzeba szukać pomocy. Dotyczy to autorki oraz męża. Tkwienie w tym i nic nie robienie zniszczy wszystkich w około, uzależnionego, jego żonę oraz dzieci o innych bliskich nie wspominając.

tu nie chodzi o "ładniej brzmi"

postaw się jako osoba która ma problem, i słyszy coś takiego
postaw się jako osoba, która to mówi do drugiej

wynika to z humanistycznego podejścia do drugiego człowieka i JEGO problemu, jak OK podejścia dającego pole do wzięcia odpowiedzialności za problem

Salomonka napisał/a:

Janix2 napisał/a:

I nie wystarczy przeczytać jedną broszurkę. proponuje udać się do MOPSu i porozmawiać z osoba która zna problem, tylko trzeba przełamać ewentualny wstyd. Najpierw trzeba pozbyć się lęku o którym pisze autorka i potem konsekwentnie działać wg wskazówek.

Właśnie trzeba jej wytłumaczyc, że robi źle. I nigdzie na nią nie jadę, tylko to robię. Właśnie dlatego, ze nie wystarczy przeczytać broszurkę  albo zadowolic sie tym, że komuś jest jej żal.

co prowadzi do wzmocnienia i krążenia w okolicach "wstydu" i ewentualnemu traceniu czasu na przerzucanie się odpowiedzialnością za jego odczuwanie

Amethis napisał/a:

Janix2 napisał/a:

Jak zwał tak zwał, przecież nie będę pisał o fazach, objawach i mechanizmach. Pewnie że ładniej brzmi uzależnienie od alkoholu niż choroba alkoholowa, można też napisać uczulenie na alkohol i to już brzmi super. ICD 10 umieszczą ją jako jednostkę chorobową i oznacza ją F.10 coś tam. Najważniejsze że raczej sama nie przejdzie i trzeba szukać pomocy. Dotyczy to autorki oraz męża. Tkwienie w tym i nic nie robienie zniszczy wszystkich w około, uzależnionego, jego żonę oraz dzieci o innych bliskich nie wspominając.

tu nie chodzi o "ładniej brzmi"

postaw się jako osoba która ma problem, i słyszy coś takiego
postaw się jako osoba, która to mówi do drugiej

wynika to z humanistycznego podejścia do drugiego człowieka i JEGO problemu, jak OK podejścia dającego pole do wzięcia odpowiedzialności za problem

Salomonka napisał/a:

Właśnie trzeba jej wytłumaczyc, że robi źle. I nigdzie na nią nie jadę, tylko to robię. Właśnie dlatego, ze nie wystarczy przeczytać broszurkę  albo zadowolic sie tym, że komuś jest jej żal.

co prowadzi do wzmocnienia i krążenia w okolicach "wstydu" i ewentualnemu traceniu czasu na przerzucanie się odpowiedzialnością za jego odczuwanie

Nie sądzę, by filozoficzne wywody spowodowały poradzenie sobie ze wstydem. 

Na tym bym skończyła rozważania, bo nie lubię wdawać się w dyskusje, które nie wnoszą niczego ani nie pomagają autorowi, tylko zasmiecają jego wątek.

Nie sądzę, by filozoficzne wywody spowodowały poradzenie sobie ze wstydem. 

Na tym bym skończyła rozważania, bo nie lubię wdawać się w dyskusje, które nie wnoszą niczego ani nie pomagają autorowi, tylko zasmiecają jego wątek.

Amethis napisał/a:

filozofia, jest istotna jest powiązana z mentalnością i tkwieniu w niej, a więc i wstydem, czy też rolą wyuczoną

Zgadzam się że istotna i to bardzo jakkolwiek ją zwał, siłą wyższą, motywacją, przejrzeniem na oczy czy wzięciem życia za rogi. Ubrałeś swoją wypowiedź w słowa które nie dla wszystkich są zrozumiałe. Dlatego nie dawałem jej porad typu: załóż mu niebieską kartę, zgłoś go na leczenie. Wydaje mi się że najlepszą motywacją jest wizja życia bez wstydu, upokorzenia, leku a nawet strachu, z poczuciem własnej wartości autorki. Nie wiem czy autorka wie że bardzo negatywnie oddziaływuje taka sytuacja na psychikę dzieci, to także b. dobra motywacja.

Salomonka napisał/a:

Ja mogę tylko odpowiadac za to co napisalam, nie za to co ty z tego zrozumialeś.

Autorka pyta tylko o to co ma robić bo boi się o dzieci i jest załamana bo kompletnie nie wie co ma robić. Ty oczywiście musiałaś najpierw swoje przemyślenia co o niej myślisz uzewnętrznić przy okazji zwalić dużą część winy na nią bo nikt nie wmówi mi że to jest konstruktywna porada. To jest po prostu zdołowanie autorki jaka to ona jest niesamodzielna i że chodzi jej o usprawiedliwienie się że nie chce nic robić aby zmienić swoje życie bo dobrze jej z tym. Mało tego, zarzucasz jej nieszczerość gdy pisze" nie mam już siły". Nawet nie bierzesz pod uwagę że autorka po prostu jest tylko zahukaną prostą kobietą którą problemy bardzo ją przytłoczyły. Oceniasz ją a nawet jej nie znasz. Nie tak powinna wyglądać porada.

Salomonka napisał/a:

Dlaczego mąż nie pracuje? Alkoholizm mu przeszkadza? Baśka.. chciałoby się powiedzieć, że częsciowo sama jesteś winna tej sytuacji którą masz. Wzięłaś na siebie rolę siłaczki, wybawicielki swojego męża
Stworzyłas mu doskonałe warunki do picia, zajmowalaś się domem, dziećmi sprawami rodzinnymi, a on mógł robić to, co lubił najbardziej; chlać. Jesteś doskonalym przykładem osoby wspóluzależnionej i sama sobie sobie nie poradzisz. Mąż wciąż wpycha cię w poczucie winy, a z siebie robi ofiarę starsząc cię że sobie coś zrobi. To jego sposób na ucieczkę  od  odpowiedzialności za siebie i waszą rodzinę, nie widzisz tego?
Nie potrafisz stawiać zdrowych granic, a twoje poczucie odpowiedzialności za męża alkoholika doszło juz do granic absurdu. Zupełnie zatraciłaś poczucie, gdzie kończy się twoja możliwość pomocy mężowi, a zaczyna zwykłe wzięcie odpowiedzialności za siebie. Nie chroniąć siebie pozwalasz mężowi na coraz większe topienie się w alkoholiźmie. Paradoks? Jak większość spraw w alkoholiźmie.
Teraz też szukasz usprawiedliwienia, aby zostawić sprawy jakimi są, nie zrobić nic w tej sprawie. Mówisz, że nie masz siły, a tak naprawdę jest to tylko  twoje "matkowanie" mężowi. Zachwowujesz się jak matka rozkapryszonego dziecka, nie jak partnerka dojrzałej  osoby ktora powinna i ma obowiązek wziąć swoje sprawy w swoje ręce. Tłumaczysz jego alkoholizm, próbujesz szukać wymówek, aby nie podjąc żadnych dzialań. Czego się boisz? Że spełni swoje grożby? To jest tylko jego sposób na to, aby zachowac status quo, życie z flaszką od rana, a od wszystkiego innego, łącznie z zarabianiem na dom ma ciebie. "Siłaczka" i nie gniewaj się za określenie "frajerka"  ogarnie wszystko bez protestu.

Salomonka napisał/a:

Może jednak pozwolisz, że sama będę decydować co pisać do autorki? W końcu nie ty byłes adresatem.
Ostatnio prawie każdy moj wpis komentujesz, może zajmij się czymś innym?
Nie zrzucam winy na autorkę, tylko uzmysławiam jej mechanizm jaki niestety sama wprawiła w ruch. Pozwoliła siebie doprowadzić do tego stanu w jakim jest, do tego że teraz pisze; nie mam siły. Nie jestes kobietą, nie byłeś żoną alkoholika i nie masz dzieci z mężem alkoholikiem, więc choćby z tego powodu pozwól, że wypowiem się na temat jak uważam, że mi by to pomogło, gdybym własnie kiedyś tam taki post dostała.
Rozumiem, że są na tym portalu ludzie którym niesamowita frajdę sprawia przekomarzać się z innymi, obojętnie czy mają rację czy nie, aby tylko wypelnić sobie czas, chyba
Napisałeś swoją opinię i tak trzymaj, ja tego nie komentuję

Salomonka napisał/a:

  Baśka.. chciałoby się powiedzieć, że częsciowo sama jesteś winna tej sytuacji którą masz. Wzięłaś na siebie rolę siłaczki, wybawicielki swojego męża

Tak, nie byłem żoną alkoholika ale mam kontakt z dziesiątkami mężów i żon w podobnej sytuacji i wiesz co? To co powoduje u osoby współuzależnionej takie zachowanie a nie inne jest najczęściej po prostu Wstyd przed, otoczeniem, znajomymi, rodziną, co koledzy w pracy o mnie pomyślą oraz lęk przed zmianą w jaki sposób poradzą sobie w nowej rzeczywistości.
Co do postów to jest wolny kraj i każdy może wyrazić swoją opinię i jeżeli uważasz że nie przestrzegam regulaminu zgłoś adminkom - może mnie zbanują.

Witam. Czytam państwa wiadomości i hmm myśle ze po części oboje macie racje.... u mnie to było tak ze pierwsze ukrywałam to co się dzieje strasznie się przy tym dołując... dzisiaj nie mam już oporów żeby mówić o tym ze on ma problem zreszta wszyscy do okoła to widza... martwię się o dzieci wiem ze wychowywanie w takiej atmosferze nie jest dla nich dobre zreszta widze to po starszemu synowi.... wiem ze sama sobie na to w pewnym stopniu zapracowałam jak on się zachowuje.... później było mi z tym wygodnie ze wypisz szedł spać i przynajmniej nie robił awantur... macie racje mówiąc ze powinnam coś z tym zrobić.... mam tego swiadomosc ze muszę nim wstrząsnąć ... ja nie widze naszej przyszłości i on już tez ale jakoś jest mi go szkoda i tego jak wyglada jego życie... ciężko mi z tym bo mimo wszystko to moj mąż i ojciec moich dzieci ....