Rozwód po 17 latach małżeństwa - Netkobiety.pl

Z doświadczenia podejrzewam, że pewnie chodzi nie o "przyjaciółki" tylko jest jakaś "przyjaciółka" i zmieniły mu się priorytety. Obserwuj, ale myśl o sobie, znajduj sobie jakieś zajęcie, zadbaj o swoje sprawy. Z nim dyskutowanie na tym etapie pewnie rzeczywiście niewiele da.

Wiem, że bardzo cierpisz, ale patrząc z boku nasuwa mi się taka myśl:
Głowa do góry, bądź spokojna. Kryzysy w małżeństwach zdarzają się często. Nie masz pewności, że to koniec. Coś musiało nie do końca być dobrze w waszej relacji, skoro zdarzyło się to. To wszystko wyjaśni się za parę lat. Bądź dla męża miła. Nie wytykaj mu tego, co robi w tej chwili. Jeśli zauważy Twoją ingerencję w jego zachowanie i próbę zmiany tego zachowania, celowo będzie źle postępował. Jeśli zechce się wyprowadzić, pomóż mu się spakować. Nie zatrzymuj. Wiem, że to trudne, ale najlepsze co możesz zrobić. Okazuj mu swoją miłość słowami, gestem. I jeśli to możliwe, staraj się przy nim nie płakać.
Pewnie kogoś poznał, możliwe, że Cię zdradzi, bądź zdradził, ale też bardzo możliwe, że za rok, bądź dwa przyjdzie do Ciebie, taki jak był dawniej i przeprosi.
Ciężka sprawa, ale tak to jest, gdy druga osoba jest dla kogoś całym światem. Raz jeszcze, głowa do góry.

Jak mówi powiedzenie, Żona zawsze dowiaduje się ostatnia.
Żona martwi się, że z nim dzieje się coś złego, jakaś poważna choroba albo inne wielkie problemy.
Ja w takiej sytuacji stawiałam na miażdżycę. Bo roztargniony, opryskliwy, zaczął widzieć we mnie same wady, bo zawłaszczył oszczędności. 
Gdy ktoś sugerował że może chodzi o inną kobietę, ze 100% przekonaniem zaprzeczałam
Zajęło mi sporo czasu zanim zrozumiałam o co chodzi.

Raczej zniecierpliwionej wypowiedzi, s nie agresywnej. Sorry za swój ton, nie chciałam zrobić  ci przykrości,  to mnie zabrakło  cierpliwisci.
Kiedyś też przeżyłam podobna historię, chociaż byłam wtedy znacznie młodsza od ciebie. Czytając ciebie jakbym widziała siebie sprzed lat. Zachowywałam się i myślałam niemal identycznie jak ty.
Były mąż odmłodniał przynajmniej o 20 lat i oczywiście zdradzał mnie, by na koniec zostawić dla jednej z tych swoich kochanek.
Też chodziłam wtedy po domu niczym widmo i straszydło, bo nie mogłam spać ani jeść. Bałam się potwornie i podobnie jak ty odrzucałam od siebie prawdę o innych babach, by za chwilę wiedzieć, że jednak są inne. Minął prawie rok zanim ten podstarzały młodzieniec zostawił mnie na dobre. Potem próbował wracać i jeszcze różne miałam z nim przeboje, ale na szczęście nie wrócił na stałe, bo coś takiego zwyczajnie go przerastało, po prostu nie mógł ze mną byc, tak go ode mnie odrzucało
Ja cierpiałam, ale czas pokazał, że miałam więcej szczęścia niż rozumu. Poszedł z własnej woli, ja nie musiałam go wywalac.

Sorry, jeśli coś cię zabolało w tej mojej pisaninie.
Moim zdaniem twój mąż w bardzo klasyczny sposób, podręcznikowy niemalże przechodzi metamorfozę odmładzania się i aktualnie masz w domu podstarzałego młodzieńca. Myślę, że patrzy na ciebie z niechęcią i wręcz z obrzydzeniem, ponieważ ty kojarzysz mu się ze starością, obowiązkami i potworna nudą, na dodatek snujesz się po domu smutna oraz przybita, więc chodzisz jak jakiś jego wyrzut sumienia.
On lata na jakieś imprezy, pisze sobie z różnymi babami, był czas, że wręcz wyprowadził się z domu na dwa miesiące, jednak wrócił, ale od tamtej pory i tak nic z tego wszystkiego nie wychodzi.
Co mogłabyś zrobić w takiej sytuacji?
Prawdę mówiąc niewiele możesz zrobić, szczególnie że straciłaś pracę, na dodatek masz depresję. Ja jak pamiętam podobnie jak ty przyczailam się w kąciku i czekałam na rozwój zdarzeń. Tak byłam sparaliżowana strachem, że nie mogłam nic zrobić, jedynie modliłam się o to, by facetowi przeszło i żeby wrócił do domu, bo ten mój też wyprowadził się z domu i zamieszkał w wynajętym mieszkaniu.
Tak więc na razie jesteś w takim stanie, że wiele nie zdziałasz.
Możesz jednak zacząć chodzić do psychologa, bo to bardzo ciebie wzmocni.
Równocześnie zacznij rozglądać się za pracą. No ja problemu z pracą nie miałam, bo ja mialam i jeździłam codziennie do szkoly.
Chociaż na chwilę odrywałam myśli od domowego bagna. Musisz więc znaleźć pracę.
Muszę kończyć bo obowiązki wzywają, postaram się napisać później i jeszcze raz prosze, byś nie gniewała się na mnie, czasem po prostu mam taki niewyparzony język.
Wyjdziesz z tego na pewno i głowa do góry.

Maku2 niestety to on mnie kopnał w d...

Nie mieszka już w domu, staram się żyć normalnie ale czasami są takie dni, że najprościej mówiąc chce się wyć do księżyca.

Tina, Ulle Ci ostro napisała, ale to dobrze, bo nie możesz hodować tego straszydła, co wylazło chwilowo.
Pracy szukaj, o siebie zadbaj- a Pan mąż niech sam sobie radzi ze swoim zakrętem.
Pewnie masz chwilowy dołek.
Wyjdż z domu- rób coś. A jak wyć do księżyca, co w dobrym towarzystwie.

Współczuje ci. Historia twojego męża to historia zkretymiałego starszego faceta któremu odbiła palma.

Musiało mu mocno odwalić skoro nawet patrzeć na ciebie nie może.

Moim zdaniem musiał cię zdradzać już wcześniej. To co teraz sie dzieje to efekt jego niewierności od lat.

Powinnaś nalać na niego skoro taka obrzydliwa jesteś.

themusik dziekuje:) Po raz pierwszy się uśmiechnęłam od dłuższego czasu- ostatnie zdanie sztos, a wiesz może tak zrobię jak kiedyś się pojawi w mieście na kolejne balety..

Mary56 dokładnie jest tak jak napisałaś. Nadinterpretuje każde moje słowo tylko po to, żeby mi powiedzieć jaka jestem agresywna i zaborcza. Powiedział mi nawet, ze ma koleżanki 30 letnie bo one są pełne życia, optymistyczne, zabawne, kochają ludzi i życie. No oczywiście jak ja bym miała 30 lat, zero obowiązków i zmarszczek też byłabym optymistyczna.
Najgorsze jest to, że on jest zdziwiony moją reakcją, tym, ze mam czelność być na niego zła. Myślał, że to bedzie jak na amerykańskich filmach..on powie żegnaj a jak powiem ok, no problem...a tu ZONK. Nie dosyć, że jego stara, brzydka żona zepsuła mu życie to jeszcze teraz się rzuca...
Nie wiem ile czasu zajmie mi wyjście z tej traumy ale póki co jestem jak sinusoida od śmiechu do rozpaczy w 5 minut:(

Tinasko, nie bój się samotności, bo mnóstwo osób tak żyje i jeśli człowiek tylko chce, to zawsze może wypełnić sobie życie. Ty masz syna, więc tak naprawdę nigdy nie będziesz samotna.
Teraz najważniejsza sprawą jest, żebyś zaczęła pracować, bo raz że będziesz miała własne środki do życia, a dwa będziesz wśród ludzi, a to bardzo ważne. Najgorzej bowiem jest zasklepić się w czterech ścianach i rozpamiętywać, rozpamiętywać bez końca.
Nic już nie możesz zrobić, czasu nie cofniesz i niestety musisz stawić czoła rzeczywistości.
Twojemu mężowi odbiła palma, wyprowadził się i wiedzie wesołe życie podstarzałego lowelasa. Obciachowy facet, ale jest tego trochę na rynku.
Zdumiewa mnie fakt, że jest na takich popyt.
Myślę, że męczy cię sytuacja finansowa, w jakiej się znalazłaś. Bierzesz jakieś chwilówki i tak latasz budżet domowy. Tymczasem młodzieniec wynajmuje mieszkanie w Warszawie i dobrze się bawi. Skoro stać go na Warszawę, to pewnie mało nie zarabia, zabawy i przyjemności też kosztują, już nie mówiąc o utrzymaniu się na bieżąco. W takim razie przyjrzyj się temu, bo może on zapomniał o tym, że ma syna, już nie mówiąc o tobie, bo póki co jesteś jego żoną i też masz prawo żyć na normalnym poziomie. Podaj go o alimenty, on łaski ci nie robi.
Napisałaś, że dasz sobie radę sama i że niczego od niego nie chcesz. Rozumiem ten rodzaj unoszenia się honorem, ale w tym wypadku, to całkowicie bez sensu.
Ten facet i tak tego nie doceni ani nawet nie zauważy, bo on żyje w zupełnie innym świecie i jest świecie przekonany o tym, że wszystko słusznie mu się należy. Nameczyl się 17 lat w małżeństwie i teraz odpoczywa używając życia ile wlezie. Zapewne jest z siebie bardzo dumny, bo mógł dalej gnić przy starej żonie, ale dzięki temu, że nagle coś w nim pękło, on podniósł się i urodził na nowo. Ty że swoimi problemami i oczekiwaniami jawisz mu się jako nudziara, jakąś psychiczna która nie rozumie potrzeb tego chłopaczka, a więc podła głupia baba. Nie odpuszczaj mu więc jego zobowiązań finansowych. To jest nie do pomyślenia, żebyś ty miała zadłużać się, ryzykować, by kupić kawałek chleba, a on tymczasem hula w najlepsze.
Z chamem rozmawia się po chamsku.

Skoro on chce rozwodu, to niech wniesie o rozwód, ale ty w odpowiedzi na pozew wnies o rozwód z jego winy. Facet porzucił rodzinę i hula, nagrywaj wszystko, bys w razie czego mogła udowodnić, że nie tobie odwaliło tylko jemu.

Nie masz dowodu na jego zdrady, ale musiałabyś być ciężko naiwna osobą, gdybyś wierzyła w to, że on żyje w celibacie. Są baby i z całą pewnością od jakiejś młodej boczniary wszystko się zaczęło. Poznał pewnie jakąś i zeswirowal.
Przyjdzie jednak czas na to, że zacznie słono płacić za to, co wyprawia dzisiaj, chociaż z drugiej strony ja nie namawialabym cię do takiego myślenia, bo w życiu bywa różnie, a ty masz ruszać do przodu, a nie siedzieć na tyłku i żyć jego zycuem wypatrując pierwszych jaskółek jego klęski. Może pozna jakąś 30-letnia i stworzy z nią szczęśliwy związek? Któż to wie? Nie takie cuda zdarzały się na tym świecie. Moim skromnym zdaniem on beknie za to wszystko i to bardzo boleśnie, ale wiadomo jak to jest.
Tak więc nie rozmyslaj o tym jak to jemu jest dobrze, a tobie źle, tylko zacznij robić tak, żeby i tobie było dobrze. Podnieś wysoko głowę i zacznij ogarniać wszystkie sprawy bytowe, a czas powoli będzie łagodził twoje cierpienie.

Dziękuję Wam wszystkim za to, że przeczytaliście mój post, który tak naprawdę jest jedna wielką wycieczką po emocjach i myślach. Wiem, że świat nie stanie się różowy jeszcze bardzo długo, ale wczoraj pisząc post miałam taką depresję, chciałam zniknąć, zamknąć się w najczarniejszej dziurze.. Dzisiaj czytając wasze słowa, również wasze historie zaczynam powoli odgrzebywać się z czarnych myśli i utwierdzam się tylko w tym co już gdzieś tam dotarło do mojej zawalonej głupią rozpaczą głowy. Ciężko mi będzie odbudować zaufanie, zatraconą kobiecość, upokorzenia ale mam nadzieję, że może jeszcze kiedyś będę szczęśliwa. Dziekuję

Przede wszystkim spróbuj wziąć się w garść. Myślę że jak pójdziesz do pracy, będzie ci dużo lżej, nie tylko finansowo. Oderwiesz się myślami od tego wszystkiego i trochę ochłoniesz. Poza tym, zadbaj trochę o siebie, to już odrobinę poprawi ci nastrój! A twój mąż? Cóż! Nie widzę perspektyw na przyszłość z nim.  Odbiło mu totalnie! Jesteś jeszcze młoda i na pewno ułożysz sobie jeszcze życie! Ja jestem zamężna od ponad 40-tu lat i nie czuję się staro. Chodzę na gimnastykę dla seniorów do fitness klubu i spotykam się z przyjaciółmi. Nie poddawaj się i koniecznie wystąp o alimenty!

No bo facetowi odejść nie wolno. Ma się rozumieć, że forumowiczki chciały by niewolnictwa zamiast małżeństwa.

Tak przy okazji - szukam informacji co powoduje agresję w stosunku do męża/żony w czasie romansu. Jest to niesamowita, czysta chęć wyrzucia drugiej osoby z domu i życia.

Spotkał się ktoś kiedyś z opracowaniem psychologicznym tego stanu?

Bardzo prawdziwe zdanie- po prostu słabe ego nie weżmie winy na siebie- trzeba tym obarczyć zdradzanego.

Cytat z Dostojewskiego dobry. Jeśli tak jest to zapałanie nienawiścią do żony musi odbyć się gdzieś głęboko w głowie na gruncie podświadomości. Ja bym dodatkowo uzupełnił cytat nt. przyjemności czerpanej z tej nienawiści. Po pewnym czasie zadawanie żonie bólu (obrażanie, poniżanie itp) przynosi satysfakcję i człowiek samoistnie dąży do wywoływania kłótni i kierowania agresji na partnerkę. Sama nienawiść, agresja jest czysta w sensie naturalnym.  Czyli pochodzi  z naszego  wnętrza i  wcale nie trzeba  jej udawać. Żeby nie było, że jestem przypadkiem odosobnionym to moja kochanka robi tak samo. Z doświadczenia zauważyłem, że agresja z czasem maleje albo inaczej - z agresji ciągłej zamienia się na sinusoidę wrogości. Zapewne po pewnym czasie pojawia się pewna stabilizacja ale wątpię aby możliwe było powrócić do stanu z przed romansu bo agresja pozostawia trwałe zmiany w psychice małżonków.

Ja nigdy nie miałem żadnych obiekcji moralnych co do zdradzania żony z kochanką i nadal nie czuję że robię jej świństwo. Nie wiem jak to jest bo w innych sferach życia moje osądy moralne są zgodne z normami społecznymi ale ta strefa jest jakby wyłączona z oceny.

Z tejże przyczyny upatruję dodatkowego źródła  nienawiści. Źródła bardziej fizycznego, mającego więcej wspólnego z seksualnością i tą całą chemią, która dzieje się w mózgu w trakcie zakochania.

Organizm tak jakby sam przestawiał się na smak i zapach nowej osoby, jednocześnie broniąc się rękoma o nogami przed dotychczasową partnerką. Wszystkie zaś działania "obronne" mózg wyłączył z oceniania pod kątem etycznym. Sama obecność żony staje się trudna do zniesienia i bardzo uciążliwa.

@Secondo1
Słuszna obserwacja

Ooo, Hrefi niebożątko znów się skarży, że jest uciskany przez babsztyla i system w ogóle. Beznadziejny i niewolniczy system, który w razie radosnego odejścia do boczniary grozi mu utratą połowy majątku i alimentami nie tylko dla dziecka ale o zgrozo również dla tego starego babsztyla co go kiedyś zniewolił obrączką. W takich okolicznościach radosne odejście ku zachodowi słońca z boczniarą u boku nie wygląda już tak atrakcyjnie, bo z mocno ograniczoną ilością kochanych pieniążków może już nie być taką atrakcją dla nowej pani. Więc pan Hrefi będzie gnoił nieszczęsną małżonkę aż udręczona skapituluje bezwarunkowo i puści go wolno bez nakładów z jego strony albo jeszcze lepiej sama ucieknie. Widać to co najbardziej pan Hrefi kocha, to kochane pieniążki albo po prostu ma tą świadomość, że bez nich jest na "rynku" nikim...

napisałabym - dziecko na to patrzy Hrefi, podejmij męską decyzję bo idzie to w złym kierunku.
Ale Ty za słaby na to jesteś, więc napiszę tak:-- zmień kochankę, bo ta przestaje Cię kręcić sama z siebie..

Znów to samo. Podałem w miarę dokładny i szczery opis co czuje zdradzający. Być może komuś się w przyszłości przyda bo czasem można mieć wrażenie, że to co się dzieje jest wyjątkowe a to schemat.

Snake nie błaznuj w tym niby śmiesznym komentarzu. Pieniądze są bardzo ważne w życiu i faktycznie stanowią spory wkład w ocenę atrakcyjności mężczyzny bo za nimi idą w domyślę zdolności tego faceta - w końcu musiał umieć je zarobić.

Ulle - już widzę jak się chcesz zadawać z facetem gołodupcem... Daj spokój kit pociskać.

Ela210 - dziecko patrzy, zwłaszcza na kłótnie. Staram się unikać jak mogę ale żona to ma gdzieś i używa dziecka na narzędzia aby mi dokuczyć - np. ciągłe na niego wrzeszczy, po czym odwraca się do mnie i mówi, że to moja wina, że ona musi się na dziecku wyżywać. Psychicznie toksyczna istota. Co do zmiany kochanki to chętnie - najlepiej taka do max 30 lat z jednym dzieckiem, dobrze rokująca na związek. Na razie nie poznałem takiej.
A co do tego, że jestem za słaby to fakt, ale wśród nas czworga (2 małżeństwa) nikt nie wychyla się z decyzją. Nie usprawiedliwia mnie to ale wychodzi na to, że nie tak łatwo być mocnym.

Weź sie wyprowadz, zona nie bedzie miala przed kim.przedstawien robic. Masochostą jestes czy co?

Hrefi z jednaj strony w Twoich postach bije od Ciebie pewność siebie ale ogólnie wydajesz się bardzo 'maluczki'. Totalne przeciwieństwo mężczyzny przez duże M. Nakręcasz się romansem i wrogością do żony. Czujesz lepszy bo możesz dać upust i tak katujesz żonę, która jest pewnie już emocjonalnym wrakiem i innych. W tym dziecko. Miej jaja i odejdź... nie czekając aż spotkasz 30-latkę z 1 dzieckiem do związku.

Tylko w jakiej konfiguracji?

Ale jaki pat?
Wystarczy wyciągnąć walizkę i się spakować.
Sądownie ustalić wizyty z dzieckiem.

Nie śmiem nawet konkurować w błaznowaniu.
Przychodzisz na babskie forum i odstawiasz żałosne błazenady o swoich cierpieniach i jak to nie możesz się zrealizować w miłości życia. Dla miłości życia w moim pojęciu, to nie ma granic poświęcenia i wyrzeczeń. Jak się spotyka miłość życia, to się rzuca wszystko żeby z nią spędzić resztę życia, choćby w bidzie. Twój problem tkwi w tym, że jesteś tchórzliwym kunktatorem, a tacy nie są do miłości. Rzucisz wszystko, to nie będziesz w stanie zapewnić kochance na nowej drodze życia takich frykasów jakie być może ma przy swoim obecnym mężu. I tak sobie siedzisz i deliberujesz czy nawet jeśli obecnie ona deklaruje, że jej to nie będzie przeszkadzać, to czy za rok będzie tak samo? Trzeba by zaryzykować ale jak to tak? Podjąć decyzję? Żonę też pewnie wziąłeś sobie z tchórzostwa. Wyczuwam młodego, zakompleksionego człowieczka, który ze strachu, że nie trafi mu się nic lepszego wziął taką, która była chętna wtedy, obojętnie czy sam do niej coś czuł. Młody człowieczek się zestarzał, obrósł w piórka i widzi wady swojej decyzji sprzed lat. Niestety wyplątanie się z tego wiąże się z konsekwencjami, bo okazuje się, że może mieć nie tylko dziecko na utrzymaniu przez lat nawet dwadzieścia kilka ale i jeszcze żonę byłą do końca jej życia. No jak żyć panie premierze?! Więc miota się nasz Hrefi, do psychologa wysyła żonę i małżonka kochanki. Po co? Żeby im przetłumaczył, że nie potrzebują swoich zakochanych gołąbków? Dobre sobie...
Twoja żona też się zapewne miota i twoje szczęście. Bo jak ta dobra kobieta się uspokoi, ogarnie, to zrozumie, że nie jesteś jej już do niczego potrzebny. Twoje pieniądze za to jak najbardziej. Dostaniesz wtedy kopa w dupę, a jej mecenas z pomocą tego niewolniczego systemu zadba żebyś do końca życia musiał zapierniczać jak mały osiołek żeby mieć coś z życia po zaspokojeniu słusznych potrzeb byłej. A na razie zanim ta dobra kobieta się ogarnie będziesz gorzkniał coraz bardziej i bardziej...

Kurczę, ale po co??? Jaki miałby być tego cel? Moje pytanie miało mieć trochę prześmiewczy ton, bo jako osoba, która znalazła się z drugiej strony barykady niestety nie pochwalam Twojego postępowania.

Weź już po prostu odejdź od tej swojej żony i pozwól żyć godnie jej i sobie. Dlaczego założyłeś, że to ona powinna odejść od Ciebie?

No ale wchodząc w układ z inną kobietą chyba byłeś świadomy tego, że tak może być. Teraz trzeba wypić piwo, którego nawarzyłeś, a czekanie, aż dzieciak dorośnie to kompletna katastrofa. Niezależnie od tego, czy odejdziesz, czy zostaniesz, on i tak kiedyś pozna prawdę, a aktualna sytuacja w domu wcale nie wpływa na niego lepiej, niż gdybyś odszedł do kochanki.

Nic nie usprawiedliwia grania dzieckiem. Mam do niego takie same prawa jak ona.

Snake - czy ty zostałeś zdradzony przez żonę? Masz dziwną agresję w sobie.

Oczywiście, że dzieckiem nie wolno grać nawet jak zostało się zdradzonym.
Nie pojmuję, że tak zwani "dobrzy i moralni" tego nie pojmują;)
No chyba, że dziecko to przedmiot, który możemy wykorzystać do celów odwetowych bo "wyższa racja".
A czy taki snake zastanawiał się nad potrzebą dziecka posiadania obydwoje rodziców i dobrych z nimi kontaktów, ich psychiki i zrównoważonego rozwoju.
Mam wiele możliwości obserwować mamusie, które w imię swojej świętości i wyższych racji wrzeszczą na ukochaną pociechę za każdym razem jak ta okaże najdrobniejszy przejaw miłości i przywiązania do tego "wstrętnego" ojca. A co się dzieje za zamkniętymi drzwiami?