Odtrąca mnie przez depresję czy ma mnie dość? - Netkobiety.pl

Trochę dziwne że, wszystkie poprzednie Jego partnerki leczyły się psychiatrycznie. Czy Twój partner przypadkiem nie ukrywa przed Tobą właśnie takiej choroby ? Huśtawki nastrojów, problemy ze snem i łaknieniem, zmęczenie, mogą wskazywać na inne zaburzenie niż depresja.
Gdybym mogła coś radzić, porozmawiaj o Jego zdrowiu z Jego rodzinom, może się czegoś dowiesz. I zastanów się czy chcesz żyć w związku w którym nie ma stabilności, gdzie będziesz musiała co raz walczyć z Jego " demonami ".

Autorko, na podstawie tego, co nam tu opisałaś wydaje się, że ten facet sabotuje wasz związek i w miarę upływu czasu robi to coraz bardziej energicznie.
Pewnie zależy mu na tobie, bo poszedł jednak na wiele ustępstw i nawet z tobą zamieszkał, ba on nawet zgodził się na to, byś głębiej zapuściła korzenie i znalazła pracę na miejscu. To naprawdę dużo. Chyba rzeczywiście cię kocha.

Niemniej jednak ten człowiek ma inny problem i żeby nie wiem jak mu na tobie zależało, pewnych rzeczy on po prostu nie przeskoczy.

Czy to kwestia depresji? Wątpię w to. Oczywiście depresja może być przyczyną różnych dziwnych zachowań, ale tu chyba nie z tym mamy do czynienia.

Są tacy ludzie, którzy najzwyczajniej w świecie nie lubią z kimś mieszkać.
Chyba nie powinnaś tworzyć mitów o depresji i za moment stać się jego terapeutką, tylko raczej słuchać uważnie tego, co on do ciebie mówi.
Jeśli on twierdzi, że wszystkie jego byle były chore psychicznie, to gdybym ja była na twoim miejscu, to od razu zaswiecilaby mi się czerwona lampka.
Bo cóż to za pecha ma ten człowiek? Rozumiem, jeśli jedna miała coś z głową, ale wszystkie?
Nie wierz w takie bzdury.
Prawdopodobnie było tak, że facet zwodził te kobiety latami, aż w końcu one rzeczywiście mogły stracić poczucie rzeczywistości, zaczęły robić mu jakieś sceny, czepiać się biedaka, aż na koniec on uznawał, że ma do czynienia z wariatką i kończył związek.
A te kobiety?
Może chciały ułożyc sobie z nim życie, żyć z nim na co dzień, a on raz je mamił, a za chwilę odpychał?
Te kobiety żyły więc latami w stresie i w oczekiwaniu.
Wiem o czym pisze, bo sama byłam w czymś takim. Niby z jednej strony miałam podstawy do tego, by sądzić że facetowi na mnie zależy, ale gdy przychodziło co do czego on wycofywał się rakiem i po prostu znikał. Jego siostra mówiła mi, żebym dała sobie z nim spokój, bo brat w życiu z nikim nie mieszkał na stałe, co najwyżej pomieszkiwał, a po kilku dniach spędzonych z kobietą pod jednym dachem nie wyrabiał psychicznie.
Nie chce mi się jednak o tym pisać, bo same te wspomnienia nie da dla mnie przyjemne. Tamten rozdział życia zamknęłam po prostu raz na zawsze.

Wolę wrócić do twojego problemu

Napisałaś, że jesteście razem jakieś osiem miesięcy, a ty już wiele razy zaliczyłas kopen w doopen, jednak on potem odkręcał sprawę i wabił cię z powrotem, ty wracałas, ale nie minęło dużo czasu i znowu miałaś powtórkę z rozrywki.
Nie pociesze cię, lecz wprost przeciwnie, powiem brutalnie- takich  jazd zaliczysz jeszcze bardzo wiele, jeśli oczywiście zostaniesz z nim.
Mogą upłynąć nawet lata zanim w końcu powiesz, że masz tego serdecznie dość, jednak do tej pory staniesz się wrakiem człowieka.
Na razie jesteś swiezynka i jako tako radzisz sobie psychicznie, ale przyjdzie taki czas, że się złamiesz, a potem pójdziesz już po rowni pochyłej. Nabawisz się nerwicy, depresji i Bóg wie czego jeszcze.
Można dostać hopla i to z przerzutka będąc z kim takim- zapewniam cię.

Opisałaś jak on czuje się teraz i na ja na podstawie tego, co napisałaś, jestem pewna, jest dla mnie  jasnym jak słońce, że ten facet doszedł już do takiego etapu, że nie wyrabia psychicznie, że z kimś mieszka. On ledwo już wytrzymuje to wszystko. Za chwilę pęknie.
Zależy mu na tobie i chce spotykać się z tobą, ale widzi, że utknął na dobre, bo dopuścił do tego, byś zakorzeniła się z pracą i co on ma ci teraz powiedzieć? Przecież facet zdaje sobie sprawę z tego, co się dzieje. Najwyraźniej przeliczył się. Myślał, że akurat z tobą uda się mu, ale niestety. Jest więc na skraju wytrzymałości nerwowej. On na pewno liczy się z tym, że cię straci.
Żadne prochy tu nie pomogą. On po prostu lubi mieszkać sam, bo taki jest, byl i takim pozostanie do końca. Uwierz w to- są tacy ludzie.
Jemu pasowałoby, żebyś przyjeżdżała do niego co jakiś czas i zostawała z nim pod wspólnym dachem może tydzień albo nawet dwa, ale potem żebyś po prostu wyjeżdżała i zostawiała go samego.

Zastanów się czy faktycznie jest to taki fajny człowiek, jak to tobie się wydaje.

Autorko, możesz zlekceważyć rady, które być może nie są po twojej myśli i dalej ciągnąć ten chory związek, jednak ja zapewniam cię, że skończysz tak, jak tamte trzy kobiety.
Nie przeczę, że na tobie mu zależy, może najbardziej z całej czwórki jego kobiet, a poza tym lata płyną i facet też pewnie chciałby się ustabilizować, by na stare lata miec kogoś przy sobie, ale to w niczym nie zmieni faktu, że ty z tym gościem życia sobie nie ułożysz.
Stracisz czas, zdrowie i poczucie własnej wartości.
Nawet jeśli jakimś cudem on zalegalizuje wasz związek, to wyobraź sobie życie z kimś takim na ci dzień. On będzie miał alergie na twój widok i albo będzie kierował agresję na samego siebie albo bezpośrednio na ciebie. Nie będziesz znała dnia ani godziny.

Spróbuj wczuc się w jego sytuacje.
Jesteś normalna ale inaczej, jak to on o sobie mówi, i nie uznajesz związków które polegałyby na wspólnym życiu pod jednym dachem, bo ty wolisz mieć faceta na dochodne, raz na jakiś czas i oto nagle poznajesz faceta, który bardzo ci się podoba i zależy ci na nim, nawet zakochałaś się w nim, on przeprowadza się do ciebie i bawicie się w dom, nagle on znajduje pracę w twojej miejscowości, ojej jaki fajny związek. Niestety ty masz jednak problem, bo nie takiego związku chciałaś i znasz siebie i wiesz doskonale, że długo w czymś takim nie wytrzymasz. I rzeczywiście nie wytrzymujesz. Wyganiasx faceta, on wyjeżdża, ale ty siedzisz w domu i żałujesz, że pogoniłas takiego fajnego gościa i że to błąd, więc dzwonisz do niego i wabisz go z powrotem, on wraca i znowu zaczynacie. Twój cykl jednak cały czas w tobie trwa i znowu nie wytrzymujesz nerwowo i znowu to samo.
Ja myślę, że lada moment on zacznie mieć problem z twoja pracą, bo nie może zdzierżyć tych korzeni, które zapuściłas. Ty zwolnisz sie z pracy, a on zacznie do ciebie wydzwaniać jak to on cię kocha itd i ty zaczniesz do niego jeździć, może na weekendy? I to byłby dla niego układ idealny.
Jeśli i tobie pasowałoby coś takiego, to znaczy że dobraliscie się jak dwa ziarenka w korncu maku.

Dla własnego dobra wycofaj się z tego, zanim nie doprowadzisz się do takiego stanu że facet będzie musiał wywozić cię z własnego domu na taczkach, a piątej kobiecie opowiafac, że wszystkie cztery byle chorowały psychicznie. Ta piąta od razu zainteresuje się nim i niczym dobre matczysko będzie chciała go wspierać i takie tam ble ble ble i historia znowu zatoczy koło.

Dziękuję wszystkim za odpowiedzi.
Rozstaliśmy się, to rzeczywiście nie ma sensu. Nie ma sensu tego ciągnąć niezaleznie od przyczyny.

Ulle, bardzo dobrze rozpracowałaś mojego partnera.
Jest mi strasznie szkoda tego związku bo jeszcze do niedawna było po prostu cudownie.
Nie rozumiem skąd ta zmiana, skąd się biorą jego uczucia? skąd ta niechęć? ten lęk?
czuję jakby coś ze mną było nie tak.
jakby to się wydarzyło przeze mnie.

Jest tu ktoś jeszcze? Ulle? Pania?

Mija prawie miesiąc od rozstania.
Wyprowadziłam się 3 dni po napisaniu ostatniego posta.
Jest ciężko, mieszkam z doskoku u znajomych, szukam pokoju i... skończyłam u psychiatry.
Nie radziłam sobie, pod wpływem stresu wymiotowałam, nie mogłam jeść, spać, schudłam kilka kg. W ryzach trzyma mnie praca, znajomi i rodzina. Dostałam hydroksyzynę i skierowanie do psychologa. Zaczynam terapię od przyszłego tygodnia.

Niestety zanim poszłam po pomoc byłam strasznie SŁABA psychicznie i spotkałam się z nim raz, a później kolejny...Chwile które z nim dzieliłam stawiały mnie na nogi, ale po nich następował dołek. I tak też jest dziś (ostatnie spotkanie było w tym tygodniu). W międzyczasie do tego niestety co kilka dni był kontakt smsowy.
Na początku naprawdę chciałam to uciąć, ale nie potrafiłam bo ciągle w głowie tkwiło (tkwi?) mi myśl, że on potrzebuje mojego wsparcia (wiem, że brzmi to absurdalnie w kontekście tego, że mnie rzucił).

Pisał, że tęskni, że mu źle. Na naszych spotkaniach płakał, mówił o swojej depresji, że udaje przed innymi, że jest ok, że nie ma z kim porozmawiać o problemach tak ja ze mną. Różne rzeczy mówił, ale w formie takiej, że zrobił z siebie ofiarę bo to on jest nieszczęsliwy. Twierdzi, że wie, że potrzebuje psychiatry ale nie chce iść.
Po czym jak gdyby nigdy nic wyjechał ze znajomymi i swoją ex na ten weekend (twierdząc oczywiście, że tak naprawdę nie chce (jasne) i że to tylko chwilowa ulga w jego cierpieniu (mhm).

Po tym drugim spotkaniu uznałam, że ta relacja ciągnie mnie w dół.
Wiem, że Ulle doradzała zerwanie kontaktu, właśnie aby tego uniknąć.
Byłam słaba, teraz mam nadzieję, że przy wsparciu psychologa i leków będę silniejsza i zerwę ten kontakt (choć boję się, że nie dam rady)
Chciałabym się odciąć, chciałabym skończyć myśleć o nim i zacząć o sobie, ale nie potrafię. Skrzywdził mnie - Powinnam być na niego wkurzona, a tymczasem się nad nim użalam.
Znajomi mi mówią, że to co on mi robi jest toksyczne.
Może to prawda, ja już nie wiem co jest prawdą a co kłamstwem. Mam wrażenie, że on ma wybiórczą depresję i to względem mojej osoby, albo nie ma jej wcale i to wszystko kłamstwo.

Nie wiem jak mogę sobie pomóc?

Dziewczyno co ty z nim jeszcze robisz. Nie dość że stary to jeszcze do niczego..
Zostaw go i ciesz się życiem.

Najważniejsze że wiesz że związek nie ma przyszłości....Jak się kocha to się myśli .. każde rozstanie boli......Potrzebujesz czasu i jakichś nowych relacji towarzyskich. Pisz tutaj na forum , wszyscy jestesmy tutaj po przejściach i pomożemy chociaż dobrym słowem
Zasługujesz na normalny, zdrowy zwiazek z kochającym facetem Teraz wydaje Ci się to niemożliwe....ale mam nadzieję że za jakiś czas napiszesz właśnie w tym poście o swoim  nowym szczęściu czego serdecznie Ci życze

Saba88 dziękuję, po jakich przejściach Ty jesteś? Chciałabym normalnego zdrowego fajnego związku, myślałam, że ten taki będzie. na początku był idealny. nie potrafię zrozumieć co się tu wydarzyło.

Beckett, tak, czytałam, widzę wiele cech które występują przy lęku przed bliskością. Szkoda,że jemu jest z tym lękiem dobrze.

Nie pisz do niego, nie dzwoń, nie kontaktuj się w żadnej sprawie, bo jeśli będziesz robiła inaczej, to w życiu się od tej znajomości nie uwolnisz.
Pamiętasz? On opowiadał ci o trzech byłych psychicznych. No to teraz ty jesteś czwartą psychiczną.
Nie jest to dla ciebie wystarczającym powodem do tego, by raz a dobrze zakończyć tę chora znajomość?
Oczywiście, ty póki co psychiczną jeszcze nie jesteś, tak więc spokojnie, ty przechodzisz ciężkie chwile z powodu rozstania, bylas u psychiatry, lecisz na hydroksyzynie,  a za chwilę będziesz na terapii u psychologa, jednak to ciągle nie jest choroba psychiczna. Po prostu nerwy troszkę ci zachorowały, podleczysz je i będzie dobrze. Ciągle jesteś "swiezynka".

Jednak jeśli chcesz całkowicie odzyskać spokoj musisz uciąć kontakt z tym niebezpiecznym starszym uroczym panem. Inaczej skończysz z nerwicą, z depresją i nie hydroksyzynka będziesz się leczyć, tylko psychiatrycznymi prochami i wtedy przekonasz się, jak to jest.
Chcesz czegoś takiego dla siebie?
To co dzieje się teraz z tobą, to norma przy układach tego typu, czyli jazdach jakie ktoś ci funduje, że raz kocha cię nad życie, a za chwilę wymierza kopen w doopen. Ten człowiek chociaż pozornie na takiego nie wygląda, to jest poważnie zaburzony i ma problem z bliskością i myślę, że on doskonale o tym wie, a nawet jeśli nie wie, to na pewno pika mu we głowie, że normalny nie jest. On powinien zrezygnować z prób wchodzenia z kimś w związek dla dobra potencjalnych swoich kobiet, ale on tego nie zrobi, bo jak większość ludzi ma potrzebę bycia z kimś, tyle tylko, że nie jest w stanie dać kobiecie tego, co może dać normalny mężczyzna. On może być z kimś, ale tylko na pół gwizdka, dlatego wykańcza psychicznie wszystkie kobiety, które go pokochały.
Jemu nie pomogą żadne prochy ani żadna terapia, bo to coś siedzi w nim tak mocno, że stało się częścią jego osobowości.

On płacze, wyznaje ci miłość i prosi o szansę, ale za chwilę jedzie sobie jak gdyby nigdy nic że znajomymi w góry i świetnie się bawi. To nie znaczy, że gdy spotyka się z tobą, to perfidnie kłamie. On może rzeczywiście za tobą tęskni, jednak pamiętaj że ty związku z nim nie zbudujesz.
To naprawdę nie ma przyszłości.

Ulle, dziękuję, że jesteś i odpisałaś, Twoje posty do mnie trafiają, czuję, że mnie rozumiesz, dziękuję za to wsparcie.

"Ten człowiek chociaż pozornie na takiego nie wygląda, to jest poważnie zaburzony i ma problem z bliskością i myślę, że on doskonale o tym wie, a nawet jeśli nie wie, to na pewno pika mu we głowie, że normalny nie jest."

On twierdzi, że jest świadomy problemu z bliskością i że ma te swoje problemy emocjonalne, depresje. I tak, pozornie wygląda bardzo zachęcająco, jest czarujący, idealny wręcz.  Dlaczego tak jest, że dla innych potrafi taki być, a dla mnie nie?

"On powinien zrezygnować z prób wchodzenia z kimś w związek dla dobra potencjalnych swoich kobiet, ale on tego nie zrobi, bo jak większość ludzi ma potrzebę bycia z kimś, tyle tylko, że nie jest w stanie dać kobiecie tego, co może dać normalny mężczyzna. On może być z kimś, ale tylko na pół gwizdka, dlatego wykańcza psychicznie wszystkie kobiety, które go pokochały. "

Ale teraz jednak zdecydował się wrócić do ex więc jednak coś jej chce dać. Jestem o to cholernie zazdrosna. Wyobrażam sobie, że da jej swoje najlepsze cechy, te które tak w nim uwielbiałam. Że przy niej będzie inny, lepszy, lepszy niż był dla mnie.

Anguished, tak wiem, że się uzależniłam. To będzie pierwszy temat który podejmę z psychologiem. Może gdybym się nie uzależniła to inaczej by to wyglądało i by mnie nie zostawił? Chyba się o to obwiniam. Wątpię żeby chciał do mnie wrócić skoro zajął się ex.

"Twój były jest toksycznym manipulantem, który Tobą manipuluje, bawi się"

Ciężko mi uwierzyć, że to wszystko robił specjalnie, celowo? Było mnóstwo miłych chwil gdzie czułam jego miłość, właśnie dlatego nie potrafię się pogodzić, że to koniec.

Nie wiem już jak przekonwertować myślenie, mam wrażenie, że z każdym dniem jest gorzej, zamiast lepiej.
Nie zamierzam już się do niego odzywać... ale będzie to trudne

Nie. Toksyk zawsze będzie toksykiem. Gdybyś się nie uzależniła i potrafiła mu postawić granicę, to tego związku by już dawno nie było, gdyż nie pozwoliłabyś sobie na pewne rzeczy. On Cię wyczuł.

Ciężko Ci w to teraz jeszcze uwierzyć, bo jeszcze w tym emocjonalnie siedzisz. Ale przyjdzie czas, że zrozumiesz, o ile odetniesz od siebie pasożyta. Musisz zrozumieć, że na tym świecie są również ludzie źli. Ten facet Cię nie kocha. Mężczyzna, który kocha kobietę, nie zachowuje się tak, jak on się zachowuje. Przykro mi.

A że były również chwile dobre? To jest normalne. Toksyk nie może być od razu zły i nie może pokazać tylko swojej złej twarzy (lub pokazac jej za szybko), bo szybko mu uciekniesz. Te dobre chwile to przynęta, haczyk, na który masz się złapać. Tak to działa.

Toksyk zazwyczaj ma też swoje ''wyjścia awaryjne'', bo pasożyt nie może żyć bez żywiciela. Stąd ten powrót do jego eks. Jak nie Ty to będzie inna. Jakaś frajerka zawsze się znajdzie.

Bardzo surowo go oceniasz. Dużo w tym racji, bo facet rzeczywiście jest podły, chociaż nie wygląda na takiego.

Jednak ja uważam, że autorka bardzo mu się podoba i on jednak coś do niej czuje.
Problem jaki on ma polega na czymś innym. Ty podciagnales go generalnie pod wszystkich toksycznych typów, a więc i pod przemocowcem, haremowych, dominantow, chłopaczków itd nie chce mi się wyliczać ich wszystkich, a ja staram się widziec tego faceta w sposób bardziej pod niego, pod jego problemy psychiczne.

Tak czy siak ten facet jest do odrzutu i współczuję kazfej kobiecie, która podda się jego chorym oczekiwaniom.

Autorko, jest w tobie coś, co ten toksyk wyczuł i na tym pojechał. Popracuj nad tym na terapii. Gdybyś była silna kobietą kopnelabys tego człowieka w odwłok już po pierwszym jego numerze. Ty tego nie zrobiłaś, a wręcz przeciwnie. W tobiebtez  jest więc problem.
Musisz "usunąć" to coś z ciebie, byś w przyszłości nigdy więcej nie wpadła w czyjeś brudne łapy i byś potrafiła rozpoznać normalnego faceta od świra.
Inaczej nie ułożysz sobie fajnego spokojnego życia osobistego.
Na sobie więc koncentruj się teraz, a nie na tym facecie, bo to tu jesteś najważniejsza dla siebie samej.

Ale czy Ty na prawdę nie widzisz, że to jest niedorzeczne co piszesz? To znaczy co, on myślał, że związki go naprawią, zamiast samemu się wziąć za siebie? Ten facet ma problemy ze sobą i to poważne, do tego rozgrywa Cię jak chce. Z tego co tu piszesz, on tak na prawdę nie chce się zmienić. A to jest właśnie typowe dla prawdziwego toksyka.

No i raczej nie zrozumiesz tego. Pierwsze co powinnaś zrobić, to spróbować przestać go analizować.

Ponieważ sama masz problemy i weszłaś w rolę ratowniczki. Tyle, że teraz to Ty ratunku wymagasz.

Oczywiście, że jemu jest wygodnie tak, jak jest. To co tobie nie mieści się w głowie dla niego jest czymś zupełnie normalnym i według jego oceny dobrym dla niego.
Dla ciebie jest czymś nienormalnym, że ktoś ucieka od bliskości na co dzień, że tak nie może przecież być. Tymczasem dla niego może być czymś nienormalnym, że ktoś chciałby żyć z nim na stałe i mieć z nn im bliskość. On potrzebuje czegoś takiego, ale tylko od czasu do czasu. Taka ponura zabawa uczuciami drugiego człowieka, ale on nie będzie nad tym pracował, bo jest mu z tym dobrze, więc nie ma żadnej motywacji.
Nie bądź zazdrosna o tamta kobietę, raczej jej wspolczuj, chociaż może ona aż tak bardzo nie poturbuje się teraz, bo przez ten czas i w niej wykształciły się mechanizmy ochronne? Dlaczego więc ona w ogóle zawraca sobie nim głowę? Może po prostu dlatego, że jest kompletnie zielona w tych tematach i nie zdaje sobie sprawy z tego, że znowu stąpa po cienkiej linie nad przepaścią. Jest po prostu głupia i tyle. Nie ma sensu analizować jej jakoś szczególnie.

Zgadzam się z tobą, masz racje.

Nie ma żadnego usprawiedliwienia dla toksykow. To są ludzie po prostu źli i należy od nich uciekać, a nie jeszcze im się podkładać.

Tylko że ja nie tylko o tym piszę. Ja staram się po prostu pisać bardziej pod tego konkretnego faceta i oczywiście bazuje na tym, co o samego początku opisała autorka. Doskonale pamiętam o czym pisała, nawet nie musiałam czytać tego na nowo, bo jej przypadek jest mi szczególnie bliski i chyba wyczuwam jej problem.
Nie uważam, żeby ten facet od samego początku i w każdym szczególe był perfidny, że funkcjonowalao to sobie tak, iż on celowo namierzył te dziewczynę, bo postanowił rozkochać ja w sobie tylko po to, by ją zniszczyć. On najprawdodobniej naprawdę chciał ułożyć sobie z nią życie i wierzył w to, że tym razem uda mu się.
Jak na takiego faceta, z takimi problemami on i tak poszedł na wielkie ustępstwa, bo zamieszkał z dziewczyną i dopuścil do tego, by ona znalazła sobie pracę w jego miejscowości.
On przestrzelił się po prostu, wziął na siebie coś, co dla niego było nie do udźwignięcia. On w początkowej fazie ich znajomości poleciał na endorfinach, na euforii, jednak gdy dziewczyna mu spowszedniała i za bardzo zagnieździła się w jego domu wtedy zaczął pokazywać pazury i zrywał z nią, a za chwilę błagał o powrót itd. On wymiekl, bo odezwało się jego prawdziwe ja.
Ja tak to widzę.
Natomiast autorka jest jeszcze zielona i naiwna gąską i dlatego nie poznała się na tym starym wyjadaczu.
Nie poznała się na tym, że on eksperymentował jej kosztem, jednak ona na pewno bardzo mu się podoba, bo inaczej w ogóle by się nią nie zainteresował.
Z jednej więc strony ona pociąga go jako kobieta, a z drugiej strony odrzuca go od niej, bo według niego ona zagraża mu najbardziej. Dlatego skontaktował się z którąś ze swoich byłych i wybrał najgłupszą i najmniej zagrażającą jemu.

Nie wiem, może się mylę, ale tak widzę te sprawę.

I jeszcze jedno autorki. To nie może być tak, że ty od teraz nigdy nie odezwiesz się od niego. To nie wystarczy. Jeśli naprawdę chcesz skończyć ten horror, to nie możesz też reagować na jego próby kontaktowania się z tobą. Zero kontaktu to podstawa. Jeśli tej naprawdę dobrej zasady nie będziesz przestrzegała, to nic z tego wszystkiego nie wyjdzie. Odpuść sobie terapię, nie faszeruj się hydroksyzynka, po prostu nie rób nic, bo szkoda twojego czasu na leczenie, skoro będziesz żyła w napięciu, w oczekiwaniu na telefon od niego albo siedziała w domu i kłóciła się sama ze sobą, zadzwonić do niego czy nie.
Nie to znaczy nie i tyle.
Wtedy masz nie tylko szansę ale i gwarancję na to, że szybko z tego wyjdziesz. Inaczej nie ma mowy, żeby ci się udało.

Ulle i Anguished mają rację. Wejdź na mój wątek, też taka byłam. Dziś opiszę co się działo, bo znowu miałam pranie mózgu.  Ale radzę sobie dużo lepiej. Taka dygresja.

Dasz sobie radę. Trzeba się tylko odciąć, wykasuj jego numer, jakieś kontakty do mediów społecznościowych. Trzymam kciuki. Będzie dobrze, ale trzeba dużo samozaparcia. Wtedy na pewno Twoje życie się odmieni.

Ja myślę, że Ty sama utrzymujesz się w fikcji na temat tej relacji. Jeśli już nie ma uczuć, to znaczy, że prawdopodobnie nigdy ich tam nie było. Twój związek trwał zbyt krótko, żeby uczucia mogły wyparować. U niego ich po prostu nie było. Na razie jeszcze nie jesteś gotowa przyjąć do siebie tę informację.  A to, że meblowaliście mieszkanie pod Ciebie, czy namawiał Cię do szukania pracy u siebie, to o niczym nie świadczy.

A kto powiedział, że on szukał ofiary do tego, by się potem nad nią znęcać? Ludzie toksyczni potrzebują drugiego człowieka z różnych przyczyn. Czasem potrzebują po prostu kogoś mieć, potrzebują czyjejś uwagi itd. Ale to nie jest miłość - i chyba nie trzeba Ci wyjaśniać dlaczego, bo to powinnaś wiedzieć już sama.

---------------------------------

A co do depresji. Ja nie wiem, czy Twój ex ją miał. Ale tę kwestię też warto wyjaśnić. Depresja jest poważną chorobą psychiczną. Jej nie wyleczy kochający partner, zabieranie na wycieczkę czy robienie tortu czekoladowego. W takim wypadku potrzebny jest psychiatra i leki.  Inaczej depresja nie minie. Czasem też potrzebna jest terapia, jeśli pacjent ma błędne schematy myślenia, które mogą depresję podbijać/wywoływać.

Nie wchodzi się w relacje z osobą, która jest chora na depresję, bo taki związek raczej nie rokuje. Osoby z depresją szukają podświadomie ratownika nie partnera. A to już krok do toksycznej relacji.

W swoim pierwszym poście napisałaś, że jeden z Twoich ex tez miał depresję. Być może jest tak, że coś podświadomie ciągnie Cię do skrzywionych osób, osób z problemami. A to już jest poważna sprawa, i warto to przepracować na terapii.

Napisałem wyraźnie, że nie wiem czy Twój ex ją miał. Pisząc o depresji nie miałem na myśli Twojego związku. Pisałem w sensie ogólnym, bo warto to wiedzieć.

Nie wracaj a napewno nie teraz. Co z tego, że zaczął się leczyć to jeszcze nie dowodzi, że się wyleczy.
Musisz to jakoś dzwignąć, sama stanąć na nogi bo przecież właśnie zaczęłaś to robić. Chcesz iść w tył czy do przodu?
Rozumiem, że go kochasz, ale nie możesz czuć się za niego odpowiedzialna a obawiam się, że tak to się właśnie skończy.
On musi się ogarnąć a ty zacząć nowe życie.

Jeśli chcesz zmarnować sobie życie, to wróć do niego. Oczywiście, że do niego nie wracaj. Wrócisz i co dalej? Jak to twoje życie mialoby wyglądać?

Ulle- nie wiem jak miałoby wyglądać, chyba normalnie- praca, spędzanie razem czasu, z tym, że teraz bym więcej czasu poświęcała sobie i swoim zainteresowaniom (już to robię), a już nie jego problemom emocjonalnym.   Nie dałabym się drugi raz wciągnąć w bagienko, chociaż on twierdzi, że będzie się leczyć i sytuacja się nie powtórzy. Chwilę planuje pomieszkać sama (dzieli nas 5 km), i mieć trochę własnej przestrzeni, obserwować jak to wszystko się toczy i jak będzie dobrze to może pomyślę nad powrotem do wspólnego życia.

Fuorviatos - tak, myślę, że w twojej definicji wrócilam, odcinanie się teraz jest bez sensu, bo co by to miało być, rozstanie tymczasowe? ja się zajmuję sobą, niezależnie od niego, zwłaszcza teraz kiedy mieszkam osobno i już nie widzimy się codziennie.

z naszej dwójki teraz to ja mam huśtawki nastrojów na miarę potencjalnego pacjenta gabinetu psychiatrycznego

Santapietruszka, już zaczął, miałam na myśli, że będzie to trwało pewnie jakiś czas.