Chcę odejść od żony po 15 latach - Netkobiety.pl

Coś więcej napiszesz?  5 lat temu zaczęło się walić czyli co?  Coś zrobiła czy po prostu pokonała cię rutyna i monotonia? Masz kogoś na oku z kim wydaje ci sie, że będziesz szczęśliwszy czy myślisz, że będzie ci lepiej jako singiel z daleka od swoich dzieci?
To, że przestałeś kochać tę dobrą kobietę, matkę twoich dzieci to trochę slaby powód żeby rozwalać świat tylu osób.

Nie ona nie pracuje. Rozmawiamy o dzieciach i ich problemach, o swoich problemach już od dawna nie.

Jak mam z nią rozmawiać o swoich uczuciach, przecież jej nie powiem, że myślę cały czas o innej kobiecie. Przez ostatnie lata przeszłem kilka takich mega zauroczeń, każde kolejne mam wrażenie silniejsze, większe. Nie umawiam się z tymi kobietami. Co mam jej powiedzieć, "kochanie chcę być z tobą szczery, zakochałem się na zabój w innej kobiecie, wiesz jesteś mi najbliższa, więc chciałem pogadać z tobą o swoich uczuciach"? Nie chcę nikogo skrzywdzić. Trwam sobie tak.

Ja bym na twoim miejscu się na poważnie zastanowiła. Przeżyłeś z tą kobietą 15 lat. Macie 3 dzieci. Przez 15 lat dzieliliście ze sobą życie, codzienne emocje - te gorsze i lepsze - stresy. Łóżko. Łączą was nie tylko wspomnienia, ale i dzieci. To nie jest coś, co da się poskładać do kupy od razu.

Mówisz, że przeżyłeś kilka zauroczeń. A próbowałeś się od nowa zakochać w żonie? Porozmawiać z nią? Pójść na terapię? Zrobić coś dla was, a nie tylko z dziećmi? 

Przypomnij sobie, jakie emocje i uczucia towarzyszyły wam na początku. Zastanów się, dlaczego tak było. Może zasugeruj żonie, że chciałbyś coś zmienić w waszym związku?

Dla mnie rzucanie rozwiniętego związku po roku to głupota, a po 15 latach to szczyt lenistwa i egoizmu. Tutaj nie doszło do zdrady, jedno nie oszukało drugiego. Po prostu nie chce ci się porozmawiać z kobietą, która poświęciła ci 15 lat życia i ciało, bo urodziła ci 3 dzieci.

1) Na cudzym nieszczęściu szczęścia nie zbudujesz.
2) KAŻDA, KAŻDA kobieta z czasem stanie ci się obojetna, jeśli będziesz oczekiwał, że bez rozmów o emocjach, problemach i tym, co aktualnie się dzieje, wciąż bedzie tak samo. Za 5, 10, 15 lat kobieta, dla której zostawisz żonę, przez twoje traktowanie będzie w twoich oczach taka sama.

Ale zauroczenia się zdarzają, nawet jeśli kochasz. Grunt to sobie z nimi radzić i wiedzieć, co jest dla Ciebie najważniejsze. A tak przez zauroczenie nawet dotyk Twojej żony jest dla Ciebie ciężki. Wkręciłeś się za bardzo. I tak jak imrasil napisała, ten Twój nowy crush po pewnym czasie i tak by Ci spowszedniał.

Byliśmy na jakieś koszmar randce nawet niedawno. Wujek zbawca rozwiązałby wiele problemów. O pieniądzach tu w ogóle nie myślę.

A ja myślę, ba, ja wiem chłopie, że nie wiesz co mówisz. Też tak myślałam - gdy chciałam rozstać się ze swoim chłopakiem. Że nie ruszy mnie jego widok z inną dziewczyną, ba, że będę szczęśliwa, gdy sobie znajdzie inną i będą razem szczęśliwi. Żeby łagodniej przeżył rozstanie. Cholernie się myliłam - jego widok przede mną, flirtującego i zajmującego się całkowicie inną dziewczyną (naszą wspólną znajomą, historia nie poszła dalej) bardzo dała mi do myślenia. Wszystkie moje szlachetne założenia, że widok z inną mnie ucieszy, poszły się walić. Nagle jak zobaczysz matkę swoich dzieci, kobietę z którym spałeś regularnie, w której byłeś, z którą dzieliłeś dzień i młodość, z innym gościem - poczujesz się jakby ktoś cię walnął mocno w brzuch.

Dlatego z autopsji radzę Ci  - ogarnij się, wyjdź ze swojego kokonu egoizmu i lenistwa, i zajmij się swoją kobietą.

I pamiętaj - karma zawsze wraca. I nie masz chłopie 20 lat, żeby latać za byle spódniczką. Jak czytam takie posty, to zaczynam rozumieć, skąd są te wszystkie stereotypy o facetach.

Z nową laską będzie fajnie przez 5 minut. Potem i ona spowszednieje. Ja bym ci radziła nie tylko terapię, ale i psychologa.

A dlaczego randka koszmar? Niewlasciwe miejsce czy tylko osoba ...?

Kolego, nie idz ta droga, odchodzac zranisz cztery osoby uszczesliwisz (?????) najwyzej dwie.

Gdzie Ty poznajesz te wszystkie obiekty zauroczen? W pracy? moze zmiana?

PS. Jak na imie nowej wybrance serca?

Drogi Janku,

Pozwól, że włączę się do dyskusji. Nie wiem czy powyższa Twoja "wypowiedź" to ironia, czy też żal do.....życia? Wiem jedno - nigdy nie podejmuj takich decyzji w ekstazie . Nie daj się zwieść blichtrowi zauroczenia. Ja miałem podobny staż małżeński jak Ty. I niestety zrobiłem ten krok. Żałuję do tej pory (ładnych parę lat). Dzieci są najważniejsze - pamiętaj o tym. Tym bardziej, że poza tym, że coś tam się wypaliło w Twoim małżeństwie, to jest w miarę ok. Sądzisz, że z następną panną będzie bosko? Nie łudź się. Każdy ogień kiedyś gaśnie. Ty masz te 15 lat wspólnego życia, które traktuj jak pozytywny a nie uciążliwy bagaż.

A może lepiej pogadaj z żoną? Po prostu o tym wszystkim opowiedz. Powyjecie razem, a jak skończycie wyć to może znowu zaczniecie rozmawiać.

Witaj Janku !
Może to Ci się wyda dziwne co napiszę, ja też się zdziwiłam bardzo jak się o tym dowiedziałam (przeczytałam), ale potem doszłam do wniosku, że to 100% racja. To, że w kimś się zakochaliśmy to nasza DECYZJA. Tak, tak - decyzja i nie ma tu usprawiedliwiania się... Wiesz kiedy się "decydujemy" na zakochanie? Kiedy zbliżamy się do osoby, która nam się spodobała na zbyt bliską odległość - to że z nią wchodzimy w grę zwaną "kontaktem wzrokowym", kiedy decydujemy się z nią pogadać o naszym świecie, upodobaniach, uczuciach, problemach, sprawach... To kiedy szukamy w niej "tylko przyjaciółki", chcemy "tylko" spędzić czas... To ten moment. Uwierz mi, że gdybyś zobaczył przepiękną dziewczynę, ale włączyłaby Ci się lampka "Cholera w takiej to mógłbym się zakochać, jest mega sexy" i postanowiłbyś odwrócić się, nie patrzeć więcej, odganiać od siebie - to zaręczam Ci, że byś się nie zakochał - nie ma szans... Człowiek kochliwy nie powinien wchodzić w ŻADNE bliższe kontakty z płcią przeciwną, tylko z żoną... Ale wchodzi, kusi go i chce tego w głębi serca, decyduje się na to - bo czegoś brakuje - może miłości, może bliskości, może akceptacji, może dreszczyku emocji, może ze zwykłej pożądliwości czy ciekawości, może z głupoty ?? Nie wiem. Spróbuj powalczyć o swoje małżeństwo, jeśli chcesz być szczęśliwy. Tylko prawdziwa, trudna miłość daje szczęście, a nie ułudę szczęścia... Skup się całkowicie na zaletach Twojej żony, na jej dobru, na jej wielkim poświęceniu, na tym że codziennie oddaje swoje życie służąc Tobie i dzieciom, choć na pewno trapi ją rutyna i nuda... Tak jak Ciebie! Ale ona z miłością znosi trudy codziennego życia... To cicha bohaterka, doceń to. Każda wolałaby się odstrzelić, iść do pracy i pogadać z koleżkami i koleżankami o głupotach zamiast harować przy dzieciach w domu... Pomódl się, a Twoje życie zmieni się i nawet emocje mają szansę wrócić
Pozdrawiam mocno!

Cześć, mam podobny problem jak janek1980. Jestem w wieloletnim związku z dwójką dzieci Córa 17 i syn 11. Różnica polega na tym że ja nie mam żadnej na boku ani nawet na oku. Mam tak dość żony że już nie mogę wytrzymać. Mamy za sobą dziesiątki terapii psychologicznych które nic nie pomogły. Żona po prostu zawsze musi mieć rację a jak jej nie ma to będzie tak obracać aż stanie na jej.. Do tego stopnia że nawet przy psychologu potrafi kłamać byle wyszło że jest niewinna. Wszystko zaczęło się jak kula śnieżna od drobnostek.. Ja spokojny jestem i troszkę leniwy więc na początku małżeństwa pasowało mi że w sumie ona przewodzi, ale po kilku latach okazało się, że jak cokolwiek jest nie po jej myśli to od razu foch lub awantura. Błędów popełniłem wiele myśląc że dam radę jej wytłumaczyć. Tłumaczenie kończyło się tak że ona odwracała kota ogonem a ja wychodziłem z siebie.. W międzyczasie oboje awansowaliśmy i wtedy żonie już się całkiem pomieszało, zaczęła uważać, że w domu też jest szefową.. Coż jak się na dobre ocknąłem i zrozumiałem swoje błędy to było (jest) za późno.. Ja tylko gadałem - ona robiła. Schemat jej wolno, mnie nie. Oczywiście nigdy moje nie było takie jak jej. Kiedy próbowałem tłumaczyć że skoro Ty możesz to mnie też wolno to obracała że to co innego.. No i jestem tu gdzie jestem.. mam dość.. Problem że kocham dzieci i nie chcę ich zostawiać natomiast do żony nie mam już siły. Mogę tak tkwić tylko czasem sił już brak. Mam wrażenie że ona jest chora psychicznie. Była zresztą u psychiatry i stwierdził ponoć nerwicę, brała leki jakiś czas ale leki charakteru nie zmieniły. Próbowałem jej tłumaczyć czego nie jestem w stanie znieść - ale jak pisałem na początku ona jest niewinna to moja wina.. Jakieś rady? Dzięki

Koledzy mówią to weź skocz w bok, zrób sobie trochę odmianki. Ale wiecie co; po tylu latach ja nawet nie wiem jak zagadać kobietę która by mi się podobała.. W pracy odpada - taka etykieta a poza nawet nie wiem jak zacząć.. Zawsze wszystkie traktowałem jak koleżanki i nigdy nie odpowiadałem na próby flirtu bo pewnie takie były. A robiłem tak - bo zapomniałem dodać o swojej "wspaniałej" żonie że jest chorobliwie zazdrosna i od początku związku mnie dobrze wytresowała..
Potrzebuję rady co mam zrobić; odejść czy zostać. Odejść - co z dziećmi? Zostać - jak wytrzymać? Rada dla każdego kto ma udany związek - szanujcie to bo nie wiecie co macie...

Jednego nie rozumiem, skoro twierdzisz, ze problem charakteru twojej zony pojawia sie od poczatku waszego zwiazku, to dlaczego nie zdecydowales sie na rozstanie od razu, no powiedzmy po roku, kiedy wiedziales jaki jest jej problem? Wtedy byloby to w miare bezbolesnie, teraz poza wami dwojgiem w sprawe angazujecie dwoje dzieci, robisz im rewolucje w dotychczasowym zyciu

I tak z roku na rok jest gorzej.  Od co najmniej 2 bije się z myślami o odejściu ale co wieczór gdy syn mówi kocham cie to myślę że nie moge odejść..

No lepiej. Tylko ta myśl mnie trzyma.. Ale jak ułożyć relacje z żoną? 7 to kupe lat...

Masz dwie opcje, jak chcesz spokoju, stoicki spokoj, zycie na przeczekanie, jak chcesz cokolwiek ukladac, musisz nakreslic jakies granice I je egzekwowac, trudno mi prorokowac czy twoja zona sie nagnie po tylu latach dyktatury na takie rewolucje, ale wybor nalerzy do ciebie

Dzięki za Wasze podpowiedzi.

odejdziesz, oddasz na dzieci 1200zl alimentow zostaniesz na garnku u swojej mamy, zaden z ciebie kandydat na partnera, bo bedziesz biedny jak mysz koscielna chyba ze do bogatej wdowy, hehe
no ale spojrzmy na to inaczej, skoro jej dotyk cie tylko denerwuje to szkoda zmuszac sie do obecnosci,dzieci widzą te niechec,pogarde,brak milosci i te same schematy zastosuja w swoich domach w przyszlosci,
jak ona pojdzie do pracy skoro tyle w domu siedziala?myslales o tym? naprawde nie da sie zyc obok, spij sam, mieszkaj, jedz wychowuj te dzieci i badzcie przyjaciolmi, z szacunekiem bez seksu?kobiety dalyby rade, ale nie faceci? zauroczenia?jest tyle innych rzeczy ktore są wazniejsze niz seks.

A mnie jeszcze ktoś coś doradzi?  Dziękuję

Prawda, inne życiowe dziedziny masz ogarniętę, w nich się spełniasz?
Masz plan w głowie jak będziesz żył bez żony, czy za miesiąc przyjdziesz jej głowę zawracać, że Ci tak żle i masz wyrzuty sumienia?

wyprowadzka w jej wydaniu jest wielce prawdopodobna gdyż ma takie możliwości.
A w kwestii wychowywania dzieci mamy różne zdania więc upiekłaby od razu dodatkową pieczeń; mogłaby formować młodszego wg siebie a przede wszystkim wbijała by mu do głowy że to przeze mnie.. Jak pisałem wcześniej ona nigdy nie jest winna.
Każdy kto wychowywał się bez jednego z rodziców wie że to pamięta się całe życie. Miałem kilku znajomych którzy nieraz przy wódce wylewali żale z tego powodu.

Prawda - skoro ona weszła Ci na głowę to musisz ją teraz z tej głowy zdjąć. Czyli krótko mówiąc bądź konsekwentny i stanowczy. Nie ma, że boli. Nie zdziwię się jak ona podświadomie nawet liczy na to, że w końcu jej się postawisz. To akurat leży w Twoich rękach.
Z takimi kobietami (szczególnie z nerwica) jest trochę jak z rozkapryszonym dzieckiem - im bardziej ulegasz ich krzykom i rykom tym ona bardziej krzyczy. Czasami to dziecko już samo jest zmęczone tym swoim krzykiem. Musi być ta granica STOP, która ona musi wiedzieć, że przekroczyć nie może.

Pewnie, ja też nie jestem za tym, aby kogoś zmieniac, czy go nianczyc. Ale w sytuacji autora, gdzie są dzieci i nadal jest z żoną, czy jest jakieś wyjście lepsze? Poza tym to, że ona weszła mu na głowę może wynikać z jego charakteru i jeżeli czegoś w sobie nie zmieni jest duże prawdopodobieństwo, że powtórzy ten schemat z następna partnerka.

No tak a ona widzi, że Ty jak ten jeleń na co ona kiwnie palcem - będziesz robił. Nie mówię, że masz jej robić coś po złości, bo to do niczegi nie doprowadzi, ale myślę, że dostosowując się do tych jej zmienności tylko utiwerdzasz ja w przekonaniu, że to co ona wyprawia jest normalne.

przykład z pracą: mnie kontroluje i rozlicza z czasu i grafiku ale jej rozliczać nie można, bo jej coś może wypaść, ona nie wie o której się wyrobi, nie wie dokładnie o której wróci.. Mówi co innego a robi co innego, trudno dyskutować nawet i rozmawiać jak ktoś ci bez zmrużenia oka wciska co mu akurat pasuje. Niestety nawet próby dyskusji i rozmów odpadają bo i tak zawsze jest moja wina a jej przypadek jest inny niż mój i mój jest zły a jej dobry... To rozmowa traci sens.
Ma obsesję żeby jej nie próbować kontrolować; jak ją złapałem na kłamstwie (czas obecności na komunikatorze) to zablokowała podgląd obecności pod jakimś tam pretekstem. No ku... przesrane..

Związek pełen zaborczości, zazdrości, kontrolowania... To nie może być dobre.
Rozpusciles ja jak dziadowski bicz

Jeśli jest tak jak piszesz to czas na rozłam, małymi lub dużymi krokami.

Przestań bać się życia w ogóle i życia bez niej. Pamiętaj, że ona nie jest wszechmogąca.
O dziecko po rozwodzie możesz też zawalczyć, to nie są aż tak skomplikowane sprawy. Ani facet, ani kobieta nie mają prawa nikogo niszczyć, kontrolować, zastraszać czy szantażować.
W końcu, to ty jesteś kowalem swojego losu, ona tylko robi to na co ty jej pozwoliłeś. Nie ma ofiary bez kata i odwrotnie. Obydwoje jesteście w tym chocholim tańcu.

Ja myślę, że Ty, przez tyle lat takiego związku, zapomniałeś już co to jest, jak wygląda i jak smakuje zdrowa relacja. Te schematy weszły już tak głęboko, że Ty nawet nie wiesz kiedy jej zachowania są już przegięciem. Oczywiście dotyczy to również Ciebie, bo brakuje Ci asertywności itp.
Żyjecie w tym swoim piekiełku w którym ona najwidoczniej czuje się bezpiecznie, a Ty...no właśnie.

O ile pamiętam to autor wspomniał o tych zachowaniach a żona się wyparła że wcale tak nie było i odwróciła kota ogonem przypisując winę mężowi.

Co nie znaczy, że terapeuta miał uwierzyć.