13 lat razem - Netkobiety.pl

Historia opisana w tym wątku stanowi przykład, jak to czasem w życiu jest, że człowiek zrobi coś właściwie bez większego przekonania, zrobi bo zrobi, a potem problem, bo nie wiadomo, co dalej. Ja to rozumiem, bo sama też jakby unosilam się z falą, która ostatecznie nie zawsze zanosila mnie tam gdzie bym chciała.
Nos i bystre oko obserwatora podpowiada ci, że w tym związku ty jesteś i byłabyś osoba, ktora ma cały dom na głowie. Trafił ci się zwykły leń i dzieciak na dodatek, bo rozbaeilo mnie, jak napisałaś, że gdy już w końcu uda ci się prxymusic go do jakiejś roboty w domu, to odszczekuje się do ciebie, że jesteś potworem czy coś w tym stylu. Komediant a nie mężczyzna. Gdy przyjdzie na świat dziecko, to rzecz jasna, będzie to dla ciebie drugie dziecko, bo pierwsze już masz. Nie wiem co zrobisz, ale domyślam się, że to końcówka tego małżeństwa i raczej trudno się tobie dziwić.
Strach przed tym jak on sobie poradzi? I ten strach jest dla ciebie aż takim hamulcem, by zrobić coś konkretnego? To wygląda tak, jakbyś ty w pewnym sensie już teraz czuła się kimś w rodzaju jego matki, osoby za niego odpowiedzialnej, a przecież to dorosły facet, przynajmniej metryka lnie. Nie ciągnij tego małżeństwa, bo wygląda na to, że oboje strasznie się nie dobraliście i rzecz nie ma przyszłości.

Mamy wiele wspólnych zainteresowań, kiedyś potrafiliśmy rozmawiać o wszystkim, więc nie jest tak, że jesteśmy niedobrani. Jednak od kilku miesięcy nie rozmawiamy praktycznie w ogóle. Podstawowe wymiany zdań na temat pracy i zakupów i na tym koniec. Ostatnio nawet nie mam siły walczyć, nie chcę walczyć. Kompletnie odpuscilam i wiem, że jest to rozwiązanie najgorsze z możliwych, ale trochę czekam, aż może on zmeczy się całą sytuacją i postanowi to zakończyć. Tak, jak napisałam QuQu, on twierdzi, że mnie kocha i jest mu dobrze. Wywołuje to u mnie tylko gorzki uśmiech, bo jasne, też byłoby mi dobrze, gdybym nie musiała niczym się martwić, a wszystko dostawalabym pod nos. Czasami rzeczy, o które się złoszczę to zwykle pierdoły, a jednak kiedy jest ich tyle trudno mi zachować zimną krew. Kiedy już uda mi się doprosic o coś (czasami na umycie naczyń czekam kilka, kilkanaście godzin. Oczywiście wiem, że sama zrobiłbym to szybciej, ale staram się go trochę angażować mimo wszystko) , i akurat się nie poklócimy, on oczekuje nagdory, klepania po pleckach i prawdę mówiąc, doprowadza mnie tym do szału, bo właśnie jak mówisz, jest dorosłym facetem, a czasem mam wrażenie że mam do czynienia z 5latkiem. Czuję się zwyczajnie zmęczona i uwięziona i to uczucie wraca do mnie co jakiś czas od kilku lat.

Wydaje mi się, że jesteś rozczarowana życiem codziennym. Może warto , skoro mąż zachowuje się jak dziecko, zrobić podział obowiązków jak z dzieckiem.
Podziel obowiązki i bądź konsekwentna.
Twój mąż przerzucić na Ciebie obowiązki bo Ty jesteś odpowiedzialna i wzięłaś  to na siebie.

Metoda wypróbowana, nie sprawdziła się. Ostatecznie nic z jego strony nie jest zrobione, a ja wychodzę na sukę, która go nie docenia.
Ok, może przykład jak to działa w naszym związku. Mąż był chory i przez kilka dni był w domu. Przychodziłam z pracy, robiłam obiad i ogarnialam wszystko, on bardzo źle się czuł więc nie robił tych rzeczy. Oczywiście w końcu mnie zaraził, więc ja zostałam w domu... I wciąż gotowalam obiady i zajmowałam się wszystkim, bo przecież on był w pracy i był bardzo zmęczony. Tak to wygląda z wieloma rzeczami. Jednak, jak już pisałam, obowiązki domowe są w tym wszystkim tylko małą częścią problemów. Głównie chodzi o to, że nie mogę odezwać się, że coś mi nie pasuje, bo natychmiast zaczynamy się kłócić, a wrażenie, że jesteśmy razem tylko przez brak konsekwencji przy zerwaniu tylko to potęguje.

Mam pewność, że go nie lubię, z miłością jest to bardziej skomplikowane, bo oczywiście jest jeszcze przywiązanie i wszystkie spędzone razem lata. Weekendy są dla mnie bardzo trudne, bo oboje jesteśmy w domu i nie mamy innego wyjścia, jak spędzać czas razem. Poza tym ten związek to "klasyka gatunku" - brak pasji i namietnosci, seks z obowiazku, rozmowy o niczym. Zdaję sobie sprawę, że z innym człowiekiem nie musi być wcale lepiej. Wiem, że każdy związek zmienia się z czasem i że to nie tylko czułości, seks i motylki w brzuchu, ale też brudne skarpety i kupowanie papieru toaletowego. Chciałabym tylko jakiejś równowagi w tym wszystkim, ostatnio tylko tej drugiej części mam pod dostatkiem.

Dziecko z kimś, gdy nie ma porozumienia, miłości, czułości to egoizm. Nie ma porozumienia dusz, nie ma namiętności- co macie?

Oczywiście, że odsetek rozwodów jest mniejszy u rodzin posiadających dzieci, pytanie tylko, ilu z tych ludzi jest szczęśliwych. Ilu rozstaloby się gdyby nie "dobro dziecka"? Czy naprawdę uważasz, że niechciane dzieci zasługują na to by być obwiniane o niepowodzenia rodziców? Czy dziecko dla ratowania związku nie jest egoizmem?
Poza tym, nie napisałam, że nie kieruje mną egoizm. To oczywiste, że gdybym nie uważała, że chcę czegoś więcej od życia, nie zawracalabym Wam głowy swoimi problemami.

Więc chyba lepiej  je znależć, zanim pomyślą o dziecku.

Uważaj, na razie to strach i poczucie, że nie masz dobrego kierunku w życiu a czas płynie, płynie i... nic się nie zmieni jeśli tego nie zmienisz. Już czujesz, że ku lepszemu nie pójdzie, prawda ? Cokolwiek by sie nie działo - zwalczaj ten strach, najtrudniejsze chyba dla Ciebie ale bez tego zmiany nie bedzie, jakakolwiek miałaby być...

Właśnie tak, z jednej strony z każdym rokiem, miesiącem, tygodniem trudniej jest podjąć jakiekolwiek kroki, z drugiej coraz częściej czuję, że tylko strach i brak działania trzyma mnie tutaj. Rozumiem, że każdy związek ma czasy kryzysu, ale dla mnie są to wciąż te same obawy i spostrzeżenia, ciągle myślę "co by było". Nie chcę tak stawić kolejnych lat, wiem, że te myśli będą do mnie wracać.

Na pewno jest to spory kawałek moich rozważań. Jestem jeszcze dość młoda, a nie pamiętam jak to jest być zakochaną, pójść na randkę, szaleć z przyjaciółkami do rana. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że są to czysto egoistyczne pobudki i nieistotne głupoty. Tak naprawdę, żyje w starym, nie-tak-dobrym małżeństwie, w którym czuję się uwięziona i z miesiąca na miesiąc trudniej mi przekonać sama siebie, że wszystko jest w porządku

Muszę się przyznać, że czytając Twoją wypowiedź poleciały mi łzy. Pamiętam taki czas, kiedy kilka lat temu szukałam pokoju do wynajęcia, zdecydowana odejść. Powiedziałam mu o tym, że chcę się wyprowadzić. Jego odpowiedzią było "ciekawe jak sobie poradzisz z marną pracą, sama". Teraz jest inaczej, wiem, że jestem w stanie o siebie zadbać. Ale minęło już tyle czasu, że na przemian z uczuciem beznadziei i bezsilności pojawia się "nie szkoda ci 13 lat życia?". Szkoda. Ale duszę się coraz bardziej. On też nie zasługuje na to, żeby trwać w związku z kimś, kto nie jest z nim całym sercem, to dobry facet. A moje serce podpowiada mi, że może oboje zasługujemy na coś więcej.

Nie chciałam Cię zasmucać, przykro mi - chyba zbyt bezposrednio napisałam to co napisałam.
Nie tego Ci może potrzeba, a może właśnie tego jednak ? Bo stagnacja długa już jest, podrywasz się momentami i opadasz z powrotem.
Może..., może... nie znam Cię przecież i ciut mam obawy czy to Ci pomoże ale może realizuj SIEBIE niezależnie od męża, może nie odchodź od Niego ale spróbuj żyć tak jak chciałabyś - bo czego chciałabyś ? nowe osoby ? nowe zajęcia ? Może to odciągnie Cię od tego co masz teraz i da podstawę do zmiany, a może mąż zauważy, że NAPRAWDĘ masz dość tkwienia w jałowym związku i RAZEM spróbujecie zawalczyć. Bo sama to możesz działać jedynie na własną korzyść, dobry związek to praca DWOJGA dla DWOJGA.
Nie płacz, proszę, myśl i działaj, nie : JEDYNIE myśl. Czy masz w swoim otoczeniu kogoś z kim szczerze mogłabyś o tym porozmawiać ?

Nie napisałaś nic, czego sama bym nie wiedziała, ale zawsze jest trochę inaczej usłyszeć to od kogoś. Staram się żyć trochę bardziej dla siebie, samodzielnie, mam własnych znajomych, zainteresowania, całkiem niezłą pracę. Ale cały czas czuję, że w związku jestem już tylko jedną nogą, i gdyby ktoś obiecał mi, że rozstanie będzie łatwe i bezbolesne nie zastanawiałabym się długo. Oczywiście wiem, że to niemożliwe i że bylaby to prawdopodobnie najtrudniejsza rzecz, jaką zrobiłabym w życiu. Jak już wspomniałam, to dobry człowiek, i zasługuje na kogoś, kto da mu 100%, ja już tego nie potrafię.

Oczywiście, że również ponoszę winę za to, jak wygląda obecna sytuacja. Bierność, brak konsekwencji, brak chęci do dalszej walki i rozmów, kiedy były one potrzebne. Ale jeśli potrzeba, pragnienie posiadania PARTNERA, oczekiwanie od życia czegoś więcej jest oznaką egoizmu i braku dojrzałości, to najwyraźniej jestem niedojrzałą egoistką.